Πρόκειται για ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η Μεταμόρφωση αν και στην σκιά της Δίκης δείχνει καθαρά τον ψυχισμό και το προσωπικό δράμα του Κάφκα. Μαζί με το γράμμα στον πατέρα ίσως αποτελούν την ιδιαίτερη αυτοβιογραφία του μεγάλου Τσέχου συγγραφέα.
Δείτε το animation μικρού μήκους των Frédéric Even και Louise Mercadier (2015) που κέρδισε εντυπώσεις και βραβεία σε αρκετά φεστιβάλ ανά την υφήλιο, όπως:
Meilleur film expérimental (Paris Short Film Festival 2015)
Prix du mérite (San Francisco Film Award 2015)
Prix Mondo Cinema (Pietrasanta Film Festival 2015)
Meilleur film d’animation (Cork Underground Film Fest 2015)
Prix européen (Festival du court-métrage de Fontainebleau 2015)
Grand prix (Sarmat International Independent Film Festival 2015)
Meilleur film expérimental (Disturb Awards 2016)
Grand prix (International Film Festival of Fine Arts de Szolnok 2016)
Directors : Frédéric Even, Louise Mercadier
Production : Seesaw Editing : Elisa Zurfluh
Voices : William Astre, Sandrine Desmet, Simon Vialle
Music : Alexis Cordier, Frédéric Even, Maël Des Mesnards, Julien Vandenbroucque
Violon : Ida Zurfluh, Aria "Erbarme dich, mein Gott" from Matthäuspassion BWV 244 Johann-Sebastian BACH
Οι Sound Devise δημιουργήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 90 στην Αθήνα. Η αρχική τους σύνθεση ήταν: Πωλίνα Τόλη (φωνητικά), Αντώνης Προυνάρης (πλήκτρα), Χρήστος Τσαμαρδάς (κιθάρα) και Γιώργος Καπόλας (μπάσο).
Η μουσική τους ήταν Εlectro-pop και δεν κυκλοφόρησαν ποτέ κάτι επίσημα παρά μόνο μια Demo κασέτα το 1991. Η σύνθεση των άλλαξε στην μετά το 1994 εποχή με την έλευση της Γεωργίας Γούναρη (φωνητικά) και του Ανδρέα Παπαδόπουλου (τύμπανα).
Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για τους Sound Devise. Κάποια στιγμή αλλάζουν το όνομά τους στο ορθότερο γραμματικά Sound Device και με αυτό συμμετέχουν (1996) στην συλλογή Act Up - ...Εν Τούτω Νίκα (FM Records FM 396).
Κομμάτια τους έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές συλλογές όπως στην υπέροχη (1999) Try A Little Sunshine (Pop Art Records, pop99), Random Relations Part 2(Elfish, elf 009), Girls Re-Write Rock (Voice 002) και την πρόσφατη A Sparkle From The Past (Make Me Happy MMH 001) αλλά και άλλες.
Τόσο στην Demo κασέτα όσο και στην συλλογή Random Relations Part 2 ξεχωρίζει ίσως το Cover στο κομμάτι All Cats Are Gray των Cure, ενώ στην Try A Little Sunshine το "This Micro"δείχνει να είναι από μια ξεχωριστή εποχή της μπάντας.
Hints and Tips
O Xρήστος Τσαμαρδάς και o Γιώργος Καπόλας είναι ιδρυτικά μέλη των Dr.Vodkatini.
H Πωλίνα Τόλη είναι δημοσιογράφος και εκτός από πρώην αρχισυντάκτρια της Τατιάνας Σταφανίδου είχε αναλάβει καθήκοντα υπεύθυνης επικοινωνίας στον όμιλο του καναλιού Έψιλον «Ε».
Σε πολλές περιπτώσεις συμμετείχε στα φωνητικά ο Λάμπρος Παπαγεωργίου.
Ο Θανάσης δημιούργησε το μουσικό project AREA και με αυτό συμμετείχε σε μερικές συλλογές.
Οι Terminal Curve σχηματίστηκαν τον Οκτώβριο του 1992 στην Αθήνα και η αρχική τους σύνθεση ήταν Σωτήρης (φωνητικά και αγνώστων σε εμάς λοιπών στοιχείων), Ιάσωνας Λεοντίδης (κιθάρα), Γεράσιμος Κανάκης (μπάσο) και Σπύρος Πρωτοψάλτης (τύμπανα). Ήταν και η σύνθεση με την οποία ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν το 1993 τα κομμάτια "Penetrate" και "Senseless Thing", του ομότιτλου 7'' (Pegasus Records-PEG 014).
Το 1994 κυκλοφόρησε το πρώτο και μοναδικό τους άλμπουμ με τίτλο Feeding Frenzy (Pegasus Records-PEG 019). Στην σύνθεση του γκρουπ είχαν επέλθει αλλαγές με την έλευση του Νικηφόρου Τσίτσας στο μπάσο, ενώ μετά την αποχώρηση του Σωτήρη ο Κανάκης ανέλαβε τα φωνητικά. Το 1996 κυκλοφόρησε και η τελευταία τους δουλειά, ένα 7'' με τίτλο LOSIN' IT/BACK AGAIN (Pegasus Records-PEG 022).
Εκείνη την χρονιά αποχωρούν και οι Τσίτσας και Πρωτοψάλτης τους οποίους αντικατέστησαν οι Βαγγέλης Πάνγκος (μπάσο) και Νίκος Γερακίτης (τύμπανα).
Οι Terminal Curve συνέχισαν να γράφουν κομμάτια και μερικά χουν συμπεριληφθεί σε αρκετές συλλογές μεταξύ των οποίων Act Up - ...Εν Τούτω Νίκα (FM 396), Group Therapy (Late For Session) (ODD Records – ODD001), Toxic Babies In A Rock'n'Roll Land (SSR 001, SSR 002) κ.α
Το 1997 η μπάντα διαλύθηκε. Πρόλαβαν και έκαναν πολλές ζωντανές εμφανίσεις με πρώτη σημαντική στο πεδίο του 'Αρεως στις 18 Ιουνίου του '93, μαζί με τους "Ναυτία", "Εκτός Ελέγχου", "Χαοτικό Τέλος" και "Death Courier".
Hints and Tips
Τα κομμάτια Penetrate" και "Senseless Thing" ηχογραφήθηκαν στο "Studio 11".
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Περίπου Studio".
Ο Ιάσωνας Λεοντίδης έχει υπάρξει μέλος και των Low Gravity.
Για το Βαβέλ δεν χρειάζεται να γραφτούν παραπάνω από 5-10 γραμμές. Όλοι σχεδόν όσοι ανήκουν στην γενιά το 40+ σίγουρα έχουν πιάσει ένα τεύχος του ιστορικού περιοδικού στα χέρια τους, ενώ οι περισσότεροι ακόμη κρατάμε τα τεύχη καλά φυλαγμένα στην βιβλιοθήκη μας.
Το Βαβέλ κυκλοφόρησε από τον Φεβρουάριο του 1981 μέχρι τον Ιούνιο του 2008 και υπήρξε κατά τα γραφόμενα στο εσωτερικό του "μηνιάτικο" περιοδικό. Παρόλο που βίωσε 324 μήνες εκδοτικής ζωής, κυκλοφόρησαν μόλις 246 τεύχη.
To περιοδικό δημιουργήθηκε με πρότυπο το ιταλικό Linus ενώ συνέχιζε το πείραμα του βραχύβιου περιοδικού Κολούμπρα που είχε προηγηθεί με ανάλογη θεματική. Ο συμβολισμός του τίτλου παρέπεμπε σε μια ισότιμη συνάντηση ανθρώπων ετερόκλητων ως προς τις ιδέες και τα καλλιτεχνικά τους ενδιαφέροντα.
Εκδότες:
Τεύχη 1-43 Γιώργος Μπαζίνας, Νίκη Τζούδα, Σταύρος Τσελεμέγκος.
Τεύχη 44-246: Νίκη Τζούδα.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το τεύχος 33 που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1983. Το τεύχος ανέβηκε online στο Scribd από "Περιοδικό Βαβέλ by harisg7"
"..Στα τέλη του 1991 και στις αρχές του 1992, ο Τζο Σάκο πέρασε δυο μήνες με τους Παλαιστινίους στα Κατεχόμενα Εδάφη, ταξιδεύοντας και κρατώντας σημειώσεις. Μόλις επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες στα μέσα του 1992, ξεκίνησε να γράφει και να σκιτσάρει το "Palestine" ("Παλαιστίνη"), το οποίο συνδύαζε την τεχνική του επιτόπιου ρεπορτάζ με την αφηγηματικότητα ενός βιβλίου κόμικς, ώστε να εξερευνήσει αυτή την περίπλοκη και συναισθηματικά επιβαρημένη κατάσταση.
Το "Palestine" πρωτοδημοσιεύτηκε σε 9 τεύχη από την εκδοτική εταιρία Fantagraphics Books του Σιάτλ, από το 1993 ως το 1996 και στη συνέχεια κυκλοφόρησαν οι ομώνυμοι τόμοι, ο πρώτος το 1994 και ο δεύτερος το 1996. Γι' αυτά τα συγκλονιστικά βιβλία, ο Σάκο βραβεύτηκε το 1996 με το American Book Award, ένα από τα σημαντικότερα βραβεία διεθνώς στο χώρο του βιβλίου, που απονεμήθηκε για πρώτη φορά σε κόμικς...."
Δεν χρειάζονται συστάσεις. Τα λόγια είναι περιττά. Τι να γράψεις? Οι λέξεις δεν θα είναι στα υπέροχα "συννεφάκια" και δεν θα έχουν την ίδια βαρύτητα.
Κυρίες και κύριοι. Κάτι από τα παλιά. Κάτι από το παρελθόν, το παρόν αλλά και ταυτόχρονα το μέλλον. ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ. Τα δυο πρώτα τεύχη από το 1966. Διαβάστε τα ολόκληρα εδώ.
«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα».
Ήταν 19 Ιανουαρίου του 1949 στο κοιμητήριο τη Βαλτιμόρης, όταν τις πρώτες πρωινές ώρες κάνει την εμφάνισή του ένας άγνωστος ντυμένος στα μαύρα, με άσπρο μαντήλι και με καλυμμένο το πρόσωπό του. Ο άγνωστος επισκέπτεται τον τάφο του Πόε. Το μόνο που κάνει είναι να ανοίξει ένα μπουκάλι κονιάκ, να κάνει μία πρόποση στο πνεύμα του συγγραφέα, να πιει το μισό και να αφήσει το υπόλοιπο πάνω στο μνήμα του μεγάλου ποιητή μαζί με τρία κόκκινα τριαντάφυλλα. Ήταν ακριβώς 100 χρόνων από τον θάνατο του ποιητή του μυστηρίου και της φαντασίας ανήμερα των γενεθλίων του. Σύμφωνα με τις προφορικές μαρτυρίες ο μαυροντυμένος θαυμαστής ξεκίνησε τις επισκέψεις του κατά τη δεκαετία του 1930, ενώ οι πρώτες έντυπες μαρτυρίες στον τύπο εμφανίστηκαν το 1950.
Η ίδια ιστορία θα επαναληφθεί για περίπου μισό αιώνα. Πάντα ο ίδιος (?) μαυροντυμένος άγνωστος. Πάντα την ίδια ημέρα. Πάντα ανάμεσα στα μεσάνυχτα και στις 6 το πρωί. Πάντα κονιάκ με τρία τριαντάφυλλα και μερικές φορές κάποιο σημείωμα. Τα περισσότερα από αυτά ήταν απλές εκφράσεις αφοσίωσης, όπως Έντγκαρ, δε σε έχω ξεχάσει. Το σημείωμα του 1993 ανέφερε πως Ο πυρσός θα μεταβιβαστεί
Η μοναδική του φωτογραφία ειναι από το 1990 και δημοσιεύτηκε στο Life. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι. Δεκάδες περίεργοι που μαζευόταν όλα αυτά τα χρόνια να δουν το ιδιότυπο τελετουργικό δεν τον διέκοψαν ποτέ. Όλοι τον αποκαλούν Poe Toaster (Αυτός που εγείρει πρόποση στον Πόε).
Μετά το 1998 παρατηρείται μια αλλαγή στην τελετή. Το σημείωμα του 1999, ανέφερε πως ο αρχικός θαυμαστής είχε πεθάνει το προηγούμενο έτος και είχε αφήσει την παράδοση να συνεχιστεί από έναν γιο. Οι παρατηρητές του φαινομένου ανέφεραν πως μετά το 1998 ο επισκέπτης φαινόταν να έχει νεότερη εμφάνιση ενώ και τα σημειώματα που αφήνονται στο μνήμα είναι διαφορετικής φιλοσοφίας από τα αρχικά. Οι επισκέψεις συνεχίστηκαν μέχρι το 2008, έτος όπου συμπληρωνόταν 200 χρόνια από την γέννηση του Πόε. Εκείνη την χρονιά δεν αφέθηκε κάποιο σημείωμα, ούτε και υπήρξαν άλλες επισκέψεις του κρυφού θαυμαστή μετά το έτος αυτό.
Το 2007 εμφανίστηκε ο ο Σαμ Πορπόρα, ένας 92χρονος άντρας ο οποίος ανέφερε πως ήταν αυτός που δημιούργησε την παράδοση κατά την δεκαετία του 1960 ως ένα τέχνασμα δημοσιότητας για να ωφελήσει την τοπική εκκλησία και το ποίμνιο της, και πως είχε πει ψέματα σε ένα δημοσιογράφο πως η παράδοση είχε ξεκινήσει το 1949. Η αλήθεια όμως είναι ότι εντοπίστηκε ένα πλήθος αντιφάσεων στις λεπτομέρειες των ισχυρισμών του ατόμου αυτού οπότε ακόμη και σήμερα κανείς να μην είναι σίγουρος για την πραγματική ταυτότητα του Poe Toaster.
Όσο για τα "δώρα' του Poe Toaster? Τα τριαντάφυλλα θεωρείται πως αντιπροσώπευαν τον Πόε, την σύζυγο του Βιρτζίνια, και την πεθερά του Μαρία Κλεμ, καθώς όλοι τους είχαν ταφεί στο συγκεκριμένο κοιμητήριο.Η σημασιολογία του κονιάκ δεν είναι βέβαιη καθώς δεν υπάρχουν αναφορές για κονιάκ στα έργα του Πόε.
"..Δεν μπορέσαμε να το διαλευκάνουμε. Ξαναδιαβάσαμε όλο του το έργο, κάθε γραπτό του, ακόμη και την προσωπική του αλληλογραφία και δεν βρήκαμε πουθενά αναφορές στο κονιάκ, παρά μόνο στο κρασί.." ήταν η απάντηση του εκπροσώπου του Μουσείου.Ωστόσο είναι πιθανό πως το ποτό συμβόλιζε μια παράδοση του ίδιου του θαυμαστή αντί για τον Πόε. Πολλές από τις φιάλες κονιάκ που άφησε πίσω του ο θαυμαστής εκτίθενται πλέον στο μουσείο Έντγκαρ Άλαν Πόε στη Βαλτιμόρη.
Tα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αναβίωση του τελετουργικού του Poe Toaster από μια μερίδα θαυμαστών του μεγάλου Αμερικανού ποιητή.
«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής" Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλιωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν»
Κατερίνα Γώγου
1 Ιουνίου 1940, Αθήνα - 3 Οκτωβρίου 1993, Εξάρχεια, Αθήνα
"..Δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να εξακριβωθεί ποια απόφαση είναι η καλή, γιατί δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης.
Όλα τα ζούμε αμέσως για πρώτη φορά και χωρίς προετοιμασία. Είναι σαν να έμπαινε ένας ηθοποιός στη σκηνή χωρίς ποτέ άλλοτε να έχει κάνει μία πρόβα. Αλλά τι μπορεί να αξίζει η ζωή αν η πρώτη πρόβα της ζωής δεν είναι παρά η ίδια η ζωή; Αυτό είναι που κάνει τη ζωή να μοιάζει πάντα με σκιαγράφημα.
Αλλά ακόμα και το σκιαγράφημα δεν είναι η σωστή λέξη, γιατί ένα σκιαγράφημα είναι πάντοτε το προσχέδιο ενός πράγματος, ή προετοιμασία ενός πίνακα, ενώ το σκιαγράφημα που είναι η ζωή μας δεν είναι για τίποτα προσχέδιο, είναι ένα προσχέδιο χωρίς πίνακα..."
"..Σαν σήμερα το 1973 ολοκληρώνεται το πραξικόπημα του Πινοσέτ στην Χιλή με την εισβολή στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο Αλιέντε βρισκόταν στο μέγαρο αρνούμενος να φυγαδευθεί και να σώθεί. Η ιστορία λέει ότι ο Αλιέντε αυτοκτόνησε με το όπλο που του είχε χαρίσει ο Κάστρο ώστε να μην πέσει στα χέρια του Πινοσέτ και των υποστηρικτών του..." more@http://giusurum.blogspot.gr/2016/09/43-im-feuer-bestanden-heynowski.html O τελευταίος λόγος του Σαλβαδόρ Αλιέντε
"..Σίγουρα αυτή θα είναι η τελευταία ευκαιρία για μένα να απευθυνθώ σε εσάς. Η Πολεμική Αεροπορία έχει βομβαρδίσει τις κεραίες των Radio Portales και Radio Corporación.
Οι λέξεις μου δεν έχουν πικρία αλλά απογοήτευση. Είθε να έρθει μια ηθική τιμωρία για εκείνους που έχουν προδώσει τον όρκο τους: Στρατιώτες της Χιλής, οι δικαιούχοι αρχιστράτηγοι, ο Ναύαρχος Μερίνο, ο οποίος έχει αυτοανακηρυχθεί ο ίδιος διοικητής του ναυτικού, και ο κ. Μεντόζα, ο οποίος επαίσχυντα μόλις χθες ορκίσθηκε πίστη και αφοσίωση στην κυβέρνηση, και ο οποίος έχει επίσης αυτοανακηρυχθεί αρχηγός της Carabineros [παραστρατιωτικής αστυνομίας].
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, το μόνο πράγμα που απομένει για μένα είναι να πω στους εργάτες: δεν πρόκειται να παραιτηθώ! Ευρισκόμενος σε μια ιστορική μετάβαση, θα πληρώσω την πίστη του λαού με τη ζωή μου. Και τους λέω ότι είμαι βέβαιος ότι οι σπόροι που έχουμε φυτέψει στην καλή συνείδηση των χιλιάδων και χιλιάδων Χιλιανών δεν θα μείνουν συρρικνωμένοι για πάντα.
Έχουν δύναμη και θα είναι σε θέση να μας εξουσιάζουν, αλλά η κοινωνική διεργασίες δεν μπορεί να εμποδιστούν ούτε από το έγκλημα, ούτε από τη δύναμη.
Η ιστορία είναι δική μας, και οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία. Εργάτες της χώρας μου: Θέλω να σας ευχαριστήσω για την αφοσίωση που είχατε πάντα, την εμπιστοσύνη που εναποθέσατε σε έναν άνθρωπο που ήταν μόνο ένας διερμηνέας της μεγάλης λαχτάρας για τη δικαιοσύνη, ο οποίος έδωσε το λόγο του ότι θα σεβαστεί το Σύνταγμα και το νόμο και έκανε ακριβώς αυτό. Σε αυτή την καθοριστική στιγμή, την τελευταία στιγμή που μπορώ ακόμα να απευθύνομαι σε εσάς, σας εύχομαι να επωφεληθείτε από το μάθημα: το ξένο κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός, σε συνδυασμό με την αντίδραση, δημιούργησαν το κλίμα στο οποίο οι Ένοπλες Δυνάμεις έσπασαν την παράδοσή τους, την παράδοση που διδάχθηκαν από το στρατηγό Schneider και επιβεβαίωσαν με τον διοικητή Araya, θύματα του ίδιου κοινωνικού τομέα που σήμερα ελπίζει, με την ξένη βοήθεια, να κατακτήσει εκ νέου τη δύναμη να συνεχίσουν να υπερασπίζονται τα κέρδη τους και τα προνόμιά τους.
Απευθύνομαι σε εσάς, πάνω απ' όλα, στη σεμνή γυναίκα του τόπου μας, την Campesina που πίστεψε σε εμάς, τη μητέρα που γνώριζε την ανησυχία μας για τα παιδιά. Απευθύνομαι στους επαγγελματίες της Χιλής, τους πατριώτες επαγγελματίες που συνέχισαν να δουλεύουν εναντίον της στάσης που υποστηρίζεται από επαγγελματικά σωματεία, σωματεία ταξικά που υπερασπίζονται επίσης τα προνόμια της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Απευθύνομαι στη νεολαία, αυτή που τραγουδούσε και μας έδωσε τη χαρά της και το αγωνιστικό της πνεύμα. Απευθύνομαι στον άντρα της Χιλής, τον εργάτη, τον αγρότη, το διανοούμενο, εκείνον που πρόκειται να διωχθεί, γιατί στη χώρα μας ο φασισμός είναι ήδη παρών εδώ και πολλές ώρες – σε τρομοκρατικές επιθέσεις, σε ανατινάξεις γεφυρών, σε διακοπές σιδηροδρομικών γραμμών, σε καταστροφές αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενόψει της σιωπής όσων είχαν την υποχρέωση να δράσουν. Ήταν υποχρεωμένοι.
Η ιστορία θα τους κρίνει. Σίγουρα το Radio Magallanes θα σιγήσει, η ηρεμία και μεταλλικό όργανο της φωνής μου δεν σας φτάσει. Δεν πειράζει. Θα συνεχίσετε να την ακούτε. Θα είμαι πάντα δίπλα σας. Τουλάχιστον η μνήμη μου θα είναι αυτή ενός άνδρα αξιοπρεπή που στάθηκε πιστός στη χώρα του.
Οι άνθρωποι πρέπει να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, αλλά δεν πρέπει να θυσιαστούν. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αφεθούν να καταστραφούν ή να διατρηθούν από σφαίρες, αλλά δεν ούτε και να ταπεινωθούν.
Εργάτες της χώρας μου, έχω πίστη στη Χιλή και το πεπρωμένο της. Άλλοι άνδρες θα ξεπεράσουν αυτή τη σκοτεινή και πικρή στιγμή προδοσίας που προσπαθεί να επικρατήσει. Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία.
Ζήτω η Χιλή! Ζήτω οι άνθρωποι! Ζήτω οι εργαζόμενοι! Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου, και είμαι βέβαιος ότι η θυσία μου δεν θα είναι μάταια, είμαι βέβαιος ότι, τουλάχιστον, θα είναι ένα μάθημα ηθικής που θα τιμωρήσει το κακούργημα, δειλία και προδοσία..."
Δύο μήνες μετά την κυκλοφορία της τρίτης μας συλλογής "The Indie Side of Music Vol.3 // The Secret Archives " πλέον αυτή είναι διαθέσιμη για ακρόαση και φυσικά για ελεύθερο κατέβασμα στην σελίδα μας στο bandcamp.
Περιγραφή: Ο Chris ’66, ο Aπόστολος Κανακάρης και ο Αλέξανδρος Κλιμεντόπουλος κυκλοφόρησαν ένα και μοναδικό τεύχος αυτού του γκαράζ ζιν, σε 100(?) αντίτυπα.
"...Wake up it’s ’66!!! φανζίν με εγχρωμο εξώφυλλο στο χέρι, δακτυλογραφημένο με γραφομηχανή, αγγλική γλώσσα, πολύ αγάπη και μεράκι από τον Απόστολο Κανακάρη, τον Χρήστο Καλαφάτη που έκανε όλα τα σκίτσα κι εμένα (ΣΗΜ: Chris ’66). Τηλεφωνικές συνεντεύξεις με αμερική από καρτοτηλέφωνο, αλληλογραφία με “αναλογικό” ταχυδρομείο (τότε δεν ξέραμε καν τι είναι το internet), ξενύχτια, χαρές, στεναχώριες, 1 και μοναδικό τεύχος, υλικό για το δεύτερο ήταν έτοιμο, αλλά μπήκε και αυτό στο χρονοντούλαπο. (τελικά εκεί θα βρεις πολλά διαμάντια μάλλον ε;)."
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΑΠΌ (ΠΟΥ ΑΛΛΟΎ) ΤΟ scribd TOY ΦΙΛΟΥ Thanasis Zelianeos
"..Ένα ανθρώπινο όν είναι ένα μέρος του όλου, που ονομάζεται "Σύμπαν", ένα μέρος περιορισμένο στο χρόνο και στο χώρο. Βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του ως κάτι διαχωρισμένο από τα υπόλοιπα - ένα είδος οφθαλμαπάτης της συνειδητότητάς του. Αυτή η οφθαλμαπάτη είναι ένα είδος φυλακής για εμάς, που μας περιορίζει στις προσωπικές μας επιθυμίες και στην τρυφερότητα προς λίγα άτομα, τα πιο κοντινά μας. Ως αποστολή μας πρέπει να έχουμε την απελευθέρωση του εαυτού μας από αυτή τη φυλακή με το να διευρύνουμε τον κύκλο της συμπόνιας μας ώστε να αγκαλιάσουμε όλα τα έμψυχα όντα και ολόκληρη τη φύση με την ομορφιά της..".
To απόσπασμα ειναι μέρος επιστολής του Einstein και δημοσιέυτηκε το άρθρο του Walter Sullivan με τίτλο: "The Einstein Papers: A Man of Many Parts,"
"Άνθρωποι με φρόνηση πολλές φορές μαθαίνουν πολλά από τους εχθρούς τους. Η φρόνηση είναι ο πιο καλός φρουρός. Αυτό δεν διδάσκεται από τους φίλους, όμως ο εχθρός μάς αναγκάζει να το παραδεχτούμε. Από τους εχθρούς και όχι από τους φίλους μάθαμε να χτίζουμε ψηλά τείχη και να φτιάχνουμε μεγάλα πλοία, κι αυτό το μάθημα σώζει τα παιδιά μας, τα σπίτια μας και τα αγαθά μας."
Όταν η κουβέντα πηγαίνει σε ντοκιμαντέρ για την (πλούσια) μουσική κληρονομιά της Koύβας, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό όλων είναι αναμφίβολα το υπέροχο Buena Vista Social Club (1999) του Βιμ Βέντερς.
Yπάρχει όμως ένα ακόμη (και ίσως ακόμη περισότερα) που όποιος θέλει να καταλάβει το τι και το πως της Κουβανέζικης μουσικής θα πρέπει να δει. Αναφερόμαστε στο Cuba Feliz του Karim Dridi που κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά το Buena Vista Social Club, το 2000.
To Cuba Feliz ακολουθεί τον 76χρονο Κουβανό μουσικό του δρόμου Miguel Del Morales, γνωστό και ως El Gallo (Ο Κόκορας), καθώς ταξιδεύει σε όλη την χώρα μαζί με την κιθάρα του παίζοντας (μουσική) σε σπίτια φίλων, σε μπαρ, στις γωνίες των δρόμων, σε αυλές και σε κλιμακοστάσια. Η πλούσια φωνή του, χρωματισμένη από τσιγάρα και ρούμι, γαμάτη από ήλιο και βροχή, εξιστορεί τις χαρές και τις λύπες των συμπατριωτών του.
Ο Τροπικός του Καρκίνου (ή βόρειος τροπικός) είναι ένας από τους πέντε βασικούς νοητούς κύκλους γεωγραφικού πλάτους στη χαρτογράφηση της Γης.
Ο Τροπικός του Καρκίνου είναι όμως και το γνωστότερο μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα Henry Miller. Eίναι ένα από τα πιο καταλυτικά μυθιστορήματα στην ιστορία της λογοτεχνίας, το magnum opus του συγγραφέα, το οποίο και εκδίδεται το 1934 στην Γαλία και την Ευρώπη. Για περίπου 30 χρόνια ήταν στην λίστα των απαγορευμένων και δεν είχε κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ.
Ο ίδιος ο Miller είχε γράψει για το βιβλίο του:
«Αυτό δεν είναι βιβλίο. Είναι ένας λίβελος, ένα κακολόγημα, η δυσφήμηση κάποιου ανθρώπου. Δεν είναι βιβλίο στην κανονική έννοια του όρου. Καθόλου. Δεν αποτελεί παρά μια παρατεταμένη διαρκή προσβολή, δεν αντιπροσωπεύει παρά μια ροχάλα εκσφενδονισμένη στο πρόσωπο της Τέχνης, μια κλωτσιά στα μαλακά των Θεών, του Ανθρώπου, της Μοίρας, του Χρόνου, της Αγάπης, της Ομορφιάς του καθετί, του οποιουδήποτε θελήσετε. Σκοπεύω να σας πω ένα τραγούδι, λίγο παράφωνα ίσως, αλλά θα το πω. Θα το πω ενώ εσείς θα κοάζετε και θα χορέψω πάνω στα βρώμικά σας πτώματα».
Βιβλίο επικεντρωμένο στο βρετανικό punk και το new wave της δεκαετίας 1975-1985. Το κείμενα του βιβλίου προέρχονται από μπροσούρες με το βιβλίο να χωρίζεται σε δύο ουσιαστικά κεφάλαια, το «Το τέλος της μουσικής» και το «Ο αργός θάνατος του rock n’ roll» που αντίστοιχα χωρίζονται σε υπο ομάδες.
Α. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Η Επανάσταση της Καθημερινής Αλλοτρίωσης
Οι Αποχαυνωμένοι Λευκοί και το πανκ
Επαναστατική Μουσική και Κρατική Ηθική
Μουσική όλη τη μέρα κάνει τον... τεμπέλη πέρα
Β. Ο ΑΡΓΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ROCK 'N' ROLL
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περισσότερο από κάθε άλλη μορφή τέχνης, η μουσική αποπνέει μια αίσθηση ζωής, εισάγοντας το παιχνίδι, τον έρωτα, το σεξ και τους ρυθμούς του σώματος. Ακόμα και αν προτίθεσαι να διαχωρίσεις τον Χέντριξ -μουσικό ισάξιο του Τσάρλι Πάρκερ- από τα ρεύματα που δίχασαν την Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του '60, αυτό είναι κάτι αδιανόητο. Η Ποπ καταστρέφει τη μουσική, πάρτε για παράδειγμα την ψυχαγωγία. Πριν ο καπιταλισμός αρχίσει να παράγει μαζικά την διασκέδαση σαν εμπόρευμα, οι άνθρωποι την δημιουργούσαν μόνοι τους. Πριν γίνουν εμπορεύματα τα τραγούδια και τα μουσικά όργανα, οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούσαν να τα παράγουν μόνοι τους· και αυτό έκαναν. Η καπιταλιστική διασκέδαση σημαίνει ν' αγοράζεις εισιτήριο για τον κινηματογράφο, τη συναυλία, το γήπεδο κ.λ.π και να το "καταναλώνεις". Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα το κακό σ' αυτή καθαυτή τη μαζική διασκέδαση, σαν ένα μέσο ψυχαγωγίας. Υπάρχει όμως η τάση αναγωγής "κάθε" μορφής ψυχαγωγίας σ' αυτό το τυποποιημένο πρότυπο: συμβατική, παθητική, ούτε ατομική ούτε συλλογική, μη δημιουργική, μαζικά παραγόμενη.
EAN ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤA LINK ΣΤΕΙΛΤΕ EMAIL Ή ΑΦΉΣΤΕ ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΛΥΘΕΊ ΆΜΜΕΣΑ. ΕΠΙΣΗΣ ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΣΕ flac κλπ. ΣΤΕΙΛΕ ΕΜΑΙL.
Το giusurum δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 2008 χωρίς συγκεκριμένο λόγο και σκοπό. Αυτά τα χρόνια (που τελικά περνάνε πολύ γρήγορα) καταφέραμε να κυκλοφορήσουμε δυο μουσικές συλλογές (2009, 2012) και ένα μουσικό DVD (2014). Δεν ξέρουμε για πόσο ακόμη θα υπάρχει και θα ανανεώνεται αλλά το σίγουρο είναι ότι η καλή μουσική δεν θα πάψει ποτέ να ακούγεται στα μέρη του giusurum.
Τώρα, βρισκόμενο πλέον στον δέκατο χρόνια ήπαρξής του, το giusurum σκαλίζει την μνήμη και τα συρτάρια του και παρουσιάζει την τρίτη του μουσική συλλογή αποτελούμενη κυρίως από ακυκλοφόρητα κομμάτια της Αγγλόφωνης μουσικής της χώρας.
Διαμαντάκια, που τα περισσότερα δεν είχαν την τύχη να βρουν τον δρόμο προς την επίσημη δισκογραφία, από αγαπημένες μπάντες που έχουν αφήσει το στίγμα τους και πάντα χωρίς μουσικούς περιορισμούς. Από πρωτόλειο punk και καθαρό ροκ και new wave, μέχρι indie pop και ακόμη παραπέρα. Κομμάτια από την μακρινή δεκαετία του 80 μέχρι και τις μέρες μας. Koμμάτια μιξαρισμένα ειδικά για τη νέα συλλογή μας. Όλα αγαπημένα εδώ στα μέρη του giusurum.
Να ευχαριστήσουμε όλους όσοι συνέβαλλαν να γίνει πραγματικότητα αυτή η συλλογή και ιδιαίτερα την Gloria Estebahn (ακόμη μια φορά) για το υπέροχο artwork που ετοίμασε.
Και όπως συνηθίζουμε να λέμε "η σκυτάλη στην πραγματική πρωταγωνίστρια. Την μουσική”. Καλή σας και μας ακρόαση.
Το track list της συλλογής:
1)Moot Point - Ανάρρωση
2) Serpentine - Felicias voice in the cellar
3)NEXT TIME PASSIONS - A message to pretty
4) Split Image - Habeas Corpus (2017 remix for Indie Side of Music Vol.III)
5)Statues in Motion - Pinky Complex (Live at Death Disco, Athens)
6)Common Sense - Suspended
7)Flowers of Romance - It's Survival
8)Fuzzy Nerds -Lying Underground (live at Ioannina Rock City Festival II)
9)Yeah! - To the bone
10)Petunia Pig - The rain it raineth
11)Eko Tiger - Blue Point
12)New Zero God - Cloud Of Dreams (Cloudy mix for Indie Side of Music Vol.III)
Το Rollin Under ήταν πιθανόν το απόλυτο ‘80ς fanzine. Γεννήθηκε το 1985 στη Θεσσαλονίκη με πυρήνα τον Μπάμπη Αργυρίου και το ομώνυμο δισκάδικο όπου στεγάζονταν όλη η ροκ σκηνή της συμπρωτεύουσας. Σύντομα οι μουσικές ανησυχίες της ιστορίας αυτής βρήκαν στέγη με τη δημιουργία του κασετοlabel Lazy Dog Tapes που άρχιζε να βγάζει τα πρώτα νούμερά του εκείνη τη χρονιά. Όπως θα διαπιστώσετε από τα πρώτα του τεύχη δημιουργήθηκε κυρίως σαν ένα έντυπο που θα συνόδευε τις πρώτες κασέτες της Lazy Dog με πληροφορίες για τα γκρουπ που συμμετείχαν σ’ αυτές. Σύντομα όμως πλούτισε την ύλη του και μόλις οι κασέτες σταμάτησαν και η Lazy Dog πλέον έγινε δισκογραφική το έντυπο κατάφερε να σταθεί αυτόνομα. Τα δυο πρώτα τεύχη βγήκαν σε Α5 φωτοτυπία, μετά το μέγεθος έγινε Α4 και η εκτύπωση πιο καθαρή, ενώ από το τεύχος 20 και μετά το μέγεθος έγινε ακόμα μεγαλύτερο από το Α4 (αυτά τα τεύχη θα μου βγάλουν την Παναγία στο σκανάρισμα). Μάλιστα προς το τέλος που και που προστείθονταν και λίγο χρώμα κυρίως στα εξώφυλλα.
“Απεβίωσε” στις αρχές των 90ς. Πρόλαβε τις πρώτες grunge σπίθες, τις όμορφες κιθαριστικές ποπ σκηνές του δεύτερου μισού των 80ς, χόρεψε για λίγο με τους acid και φάνκικους ρυθμούς του Madchester και τελικά εξέπνευσε λίγο πριν την κυκλοφορία του “Nevermind” που ουσιαστικά σηματοδοτεί την μουσική έναρξη των 90ς.
Το Rollin Under είχε όλα τα γοητευτικά στοιχεία αλλά και κουσούρια των 80ς φανζίν. Η πανταχού παρούσα φωτοτυπία στα πρώτα τεύχη που πολλές φορές στραβοέβγαινε με αποτέλεσμα το σιχτίρισμα του μαγαζάτορα, η μία και μοναδική γραφομηχανή που με ευχέλαια παρακάλαγες να μη χαλάσει, οι φωτογραφίες που συχνά μετά στη φωτοτυπία ήταν ένα μαρτύριο, τα πρώτα σημεία διανομής, οι πρώτοι αναγνώστες. Μόνο που το Rollin Under σύντομα κατάφερε να βγει από το σωρό και τελικά να καταλήξει αυτό που είπαμε παραπάνω δηλ. το απόλυτο 80ς fanzine. Και αυτό έγινε γιατί πραγματικά είχε κάτι να πει.
Το giusurum έχει εισέλθει αισίως στον δέκατο χρόνο ύπαρξης και λειτουργίας του.
Δεν ξέρουμε για πόσο ακόμη θα υπάρχει και θα ανανεώνεται αλλά το σίγουρο είναι ότι κάτι ετοιμάζεται στα μέρη του giusurum.
Ο ευρών κερδίζει.
Τίτλος Ένα τραγούδι για τον Αργύρη (Γερμανικά: Ein Lied für Argyris)
Σκηνοθεσία Στέφαν Χάουπτ
Παραγωγή Fontana Film GmbH
Σενάριο Στέφαν Χάουπτ
Έτος 2007
Διάρκεια 105'
H ταινία ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ είναι η συγκινητική ιστορία της ζωής του Αργύρη Σφουντούρη με φόντο τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα τα τελευταία εβδομήντα xρόνια, από την Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο μέχρι τη Μεταπολίτευση. Είναι ταυτόχρονα μια ταινία για την αντιμετώπιση του προσωπικού θρήνου ενός ανθρώπου που σε ηλικία 4 ετών έχασε τους γονείς του και 30 συγγενείς στη σφαγή του Διστόμου, η πορεία του στο δρόμο της επιστήμης, αλλά και η συνειδητοποίηση του ιστορικού χρέους που είχε για την διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων. Mια ταινία-ταξίδι στην αναζήτηση της προσωπικής γαλήνης.
10 Ιουνίου 1944. Δίστομο. Ένα μικρό χωριό, ένα βήμα από την θάλασσα, στο δρόμο από την Αθήνα προς τους Δελφούς. Στις 10 Ιουνίου του 1944, ο μικρός Αργύρης σχεδόν τεσσάρων χρονών, επιζεί μιας κτηνώδους σφαγής των Γερμανικών Δυνάμεων Κατοχής: «Μέτρο Εξιλέωσης» μιας ναζιστικής μεραρχίας ως αντίποινα για μία επίθεση ανταρτών εναντίον των Γερμανών στην περιοχή. Σε λιγότερο από δύο ώρες σκοτώνονται 218 κάτοικοι του χωριού – γυναίκες, άντρες, γέροι και βρέφη. Ο Αργύρης χάνει τους γονείς του και άλλους 30 συγγενείς.
Ο μικρός Αργύρης , γλυτώνει από τύχη και περνά τα επόμενα χρόνια σε ορφανοτροφεία στην Αθήνα, μαζί με άλλα παιδιά θύματα του πολέμου. Μία μέρα, εμφανίζεται μία αποστολή του Ερυθρού Σταυρού και διαλέγει κάποια παιδιά να κάνουν μια καινούρια αρχή σε άλλη χώρα. Ο Αργύρης θέλει οπωσδήποτε να πάει μαζί τους. Έτσι βρίσκεται στην Ελβετία, στο παιδικό χωριό Πεσταλότσι στο Τρόγκεν, όπου μεγαλώνει μακριά από την πατρίδα του αλλά και από τη δυστυχία που επικρατεί στην μεταπολεμική Ελλάδα. Χρόνια αργότερα κάνει τη διδακτορική του διατριβή στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης (ΕΤΗ) στα Μαθηματικά και την Αστροφυσική. Σύντομα αρχίζει να διδάσκει στα λύκεια της Ζυρίχης, μεταφράζει Έλληνες ποιητές στα γερμανικά, και για κάποια χρόνια εργάζεται ως βοηθός στην αναπτυξιακή βοήθεια του Ελβετικού Σώματος Βοήθειας για τα θύματα καταστροφών στη Σομαλία, το Νεπάλ και την Ινδονησία. Όταν επιστρέφει στην Ευρώπη, πραγματοποιεί τακτικά ταξίδια μεταξύ Ελβετίας και Ελλάδας και η παραμονή στην παλιά του πατρίδα γίνεται κάθε φορά όλο και πιο μακροχρόνια.
Ο Αργύρης Σφουντούρης περίπου 75 χρονών σήμερα, είναι ένας άνδρας με συναρπαστική γοητεία και μελαγχολική ευθυμία. Έχει περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του με τα γεγονότα που συνέβησαν όταν ήταν μικρό παιδί. Την τραυματική αυτή εμπειρία του, δεν προσπάθησε να την ξεπεράσει και να «κλείσει» το κεφάλαιο με τις παιδικές του αναμνήσεις, αλλά αγωνίστηκε να μάθει να ζει με αυτές και να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Ελπίδα του είναι τέτοια γεγονότα να μην επαναληφθούν ποτέ
Δεν είναι λίγες φορές που εδώ στο giusurum έχουμε αναφερθεί στους b-sides. Η μπάντα από την Πάτρα, με τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά μοτίβα και τις συνεχόμενες αλλά πάντα επιδιωκόμενες αλλαγές στον ήχο, επέστρεψe με το δεύτερο (μετά το stories without end) ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο The End Is Near (B-Otherside – BSR071).
Σε κάθε μια από τις προηγούμενες δουλειές τους οι b-sides εισήγαγαν νέα στοιχεία όχι μόνο όσο αφορά στον ήχο τους αλλά κυρίως στο «παίξιμο» και στο δέσιμό τους ως μπάντα. Οι b-sides όλα αυτά τα χρόνια έγιναν καλύτεροι μουσικοί και δείχνουν πλέον ως μια καλοδουλεμένη μουσική μηχανή.
Ακούγοντας το The End Is Near αντιλαμβάνεσαι ότι οι b-sides αφήνουν πίσω τους κάθε προσπάθεια να αποδείξουν ότι εξακολουθούν να ανεβαίνουν επίπεδο ως μουσικοί και ως μπάντα και απλά μας παρουσιάζουν τον μουσικό κόσμο από τον οποίο αντλούν ιδέες και με τον οποίο διασκεδάζουν σπίτι τους.
Πρόκειται για ένα καλειδοσκόπιο της τελευταίας 40ετίας στο οποίο δεν καρφώνεις το βλέμμα σου αλλά τα ώτα σου. ¨Όλα με τα οποία μεγαλώσανε οι σημερινοί (πάνω κάτω) 40ρηδες είναι εδώ. Krautrock, απενοχοποιημένη disco, new wave, electro αλλά και Britpop κ.α. Εμείς ακούγοντάς το περιμέναμε την εμφάνιση και reggae κάτι που τελικά (καλώς) δεν έγινε διότι θα κατάστρεφε το δέσιμο των κομματιών του άλμπουμ.
Εδώ βρίσκονται τόσο οι New Order (κυρίως στο 'Future Days) όσο και οι Depeche Mode (στο Lost αλλά και στο Safe με το οποίο οι b-sides συμμετείχαν στον διαγωνισμό του jumping fish τον περασμένο Μάρτιο). Κάπου στο The End Is Near βρίσκονται όμως επιμελώς κρυμμένοι ακόμη και οι Pulp και οι δικοί μας The Art of Parties. Ψάξτε τους και θα εκπλαγείτε.
Το The End Is Near μοιάζει το αποτέλεσμα ενός καλοδουλεμένου (εάν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο) jamaρισματος μιας παρέας που περνάει καλά και το δείχνει.
Ας ελπίσουμε ότι το δεύτερο άλμπουμ των b-sides δεν αποτελεί και το κύκνειο άσμα τους και ότι το τέλος της παρεάς από την Πάτρα ειναι ακόμη μακριά και θα εξακολουθεί να μας εκπλήσσει ευχάριστα σε κάθε της κυκλοφορία.
Και κάτι τελευταίο. Το The End Is Near ακούγεται δυνατά και μόνο με παρέα.
Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών. Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…
Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις. Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις.
Γιατί αλλάζουν πράγματα. Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα.
Ίσως, πρέπει να είναι τρελλοί. Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης; Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί; Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες.
Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ο,τι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν.
Στις
26/05/1926 γεννιέται ο MilesDavis, ο καλύτερος κατά πολλούς μουσικός της τζαζ όλων των εποχών.
Στην μουσικήμυθολογία περιέχονται πολλές ιστορίες τόσο για την μουσική όσο και για την προσωπική
του ζωή του Miles Davis.
Ο ίδιος στην
αυτοβιογραφία του με τίτλο "Miles: TheAutobiography"
περιγράφει πληθώρα τέτοιων ιστοριών που
καλό θα ήταν να "φιλτραριστούν" από την οπτική του καθώς είναι γνωστό
ότι πολλές φορές στον μεγάλο τζαζίστα άρεσε να φτιάχνει ιστορίες τις οποίες
όπως και ο ίδιος λεει "Δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει.."Μια
από τις ιστορίες αυτές αφορούν στο άλμπουμ SketchesofSpain.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Davis μια γυναίκα του είπε ότι όταν επισκέφτηκε έναν
βετεράνο ταυρομάχο που πλέον έκτρεφε ταύρους για τις ταυρομαχίες του ανέφερε
για τον δίσκο που είχε κάνει ένας μαύροςΑμερικανός με την μουσική της πατρίδας του. Εκείνος δεν πίστεψε ότι ένας
ξένος και ιδιαίτερα ένας μαύρος αμερικάνος θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν
τέτοιο δίσκο καθώς αυτό το εγχείρημα προϋποθέτει βαθιά γνώση της Ισπανικής
κουλτούρας και της μουσικής των flamenco.
Στην
συνέχεια η γυναίκα ρώτησε των ταυρομάχο εάν θα μπορούσε να του βάλει το δίσκο να
τον ακούσει και αυτός δέχτηκε. Όταν τελείωσε η μουσική, ο ταυρομάχος σηκώθηκε,
φόρεσε την στολή του ταυρομάχου με όλα τα αξεσουάρ πάλεψε με έναν από τους ταύρους, για πρώτη φορά από την ημέρα που είχε αποσυρθεί, και τον σκότωσε. Όταν η γυναίκα
τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό εκείνος της απάντησε ότι το έκανε διότι είχε συγκινηθεί από την
μουσική που μόλις είχε ακούσει και ένιωσε την ανάγκη να παλέψει με έναν ταύρο.
Ο MilesDavisσημειώνει ότι του ήταν δύσκολο να πιστέψει την ιστορία αυτή αλλά η γυναίκα
του ορκίστηκε ότι ήταν αλήθεια.
Το Mary Jane οργανώθηκε από τους Γιάννη Κοκκίνη και Φώντα Τρούσα, στην Πάτρα, στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Το fanzine ήταν ασπρόμαυρο, δακτυλογραφημένο και φωτοτυπημένο σε χαρτί Α4, με μονόχρωμα εξώφυλλα σχεδιασμένα από τον Τζίμη Τσέκενη. Τεύχη Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1990, είχε 300 δραχμές, 34 σελίδες και θέματα για τους Robert Wyatt, Cynics, Ghost (UK), Deniz Tek (συνέντευξη), την εταιρεία επανεκδόσεων Heyoka Records (Goldenrod, Majic Ship, American Blues Exchange, Gandalf the Grey), τους Purple Overdose (συνέντευξη) και τις Brood!
Το δεύτερο τεύχος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1991, είχε 450 δραχμές, 46 σελίδες, συν κασέτα (με εξώφυλλο) των Mayday Overdrive, που περιείχε τα τραγούδια (ηχογραφημένα σε στούντιο) “Good evening” και “Pale blue eyes”. Στα θέματα διάβαζες για τους Walkabouts (συνέντευξη), τους Collectors, τους Ultra 5, ένα κείμενο για την ψυχεδέλεια («Το δικαίωμα να είσαι high και άλλες παρεξηγήσεις»), τους Mayday Overdrive (συνέντευξη), τους Γάλλους progsters Shylock, τον Bevis Frond (συνέντευξη), τους Arcadium, την Jargon Records, ενώ το τεύχος έκλεινε με δισκοκριτικές.
Το τρίτο τεύχος έμεινε στη μέση… Μερικά από τα κείμενά του όμως (π.χ. για τους Embryo και τους Henry Cow) δημοσιεύτηκαν λίγα χρόνια αργότερα από τον Φώντα Τρούσα στο Jazz & Τζαζ.
Οι No More Dreams είναι από εκείνες τις μπάντες για τις οποίες πολλοί μιλούν, όταν αναφέρονται στις απαρχές του Ελληνικού punk και New wave,αλλά λίγοι μπορούν σαν σου δώσουν στοιχεία.
Δημιουργήθηκαν στις αρχές του 1983 στην Μεταμόρφωση Αττικής. Προέκυψαν από τους Dirty Squatters (Κώστας Ζωφέα και Σπύρος Κολέλης) και την «σύμπραξή» τους με τα μέλη των Horizon στους οποίους έπαιζαν οι Αρης Ζαρακάς, Κώστας Ζωφέας και Ηρακλής Αναγνωστόπουλος.
Η πρώτη σύνθεση των No More Dreams ήταν Αρης Ζαρακάς (Φωνή, κιθάρα, πλήκτρα), Κώστας Ζωφέας (Κιθάρα, φωνή), Ηρακλής Αναγνωστόπουλος (Ντράμς), Σπύρος Κολέλης (Μπάσσο, φωνή) και ο Ηλίας Ζονουδάκης ως ηχολήπτης .
Την φράση No More Dreams βρήκε γραμμένη με κραγιόν, στον καθρέφτη του δωματίου του, σ’ ένα ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης, ο Άρης (Ζαρακάς) και την είχε γράψει η κοπέλα του, η οποία δεν μπορούσε πια να ακολουθήσει τον ροκ τρόπο ζωής.
Όπως είναι φυσικό μέσα στην (new wave και Punk) ατμόσφαιρα της εποχής, επιρροές των No More Dreams υπήρξαν οι Clash, Stranglers, Cure, Zounds, The Mob, David Bowie, U2, Depeche Mode κ.α. Οι No More Dreams ήταν υπήρξε μια μπάντα με πολύ έντονη σκηνική παρουσία «γεννημένοι» για ζωντανές εμφανίσεις, ΜΕταξύ των εμφανίσεών τους ξεχωρίζουν αυτές σε μουσικές σκηνές της εποχής, όπως: ΣΟΦΙΤΑ, Paranoid, Bang Club, ΠΗΓΑΣΣΟΣ, ΑΓΚΑΘΙ, Μουσική Αποθήκη κ.α.
Τους στίχους των κομματιών τους έγραφε κυρίως ο Αρης Ζαρακάς ενώ η μουσική γραφόταν με την συμμετοχή όλων, σε ιδέες κυρίως του Άρη, του Κώστα και του Σπύρου.
Τον Μαίο του 1984 ύστερα από ένα φοβερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχαν οι No More Dreams σκοτώνονται οι Ηλίας Ζονουδάκης και ο Ηρακλής Αναγνωστόπουλος. Τρεις μήνες μετά το συγκρότημα επανέρχεται με την τελική του μορφή: Αρης Ζαρακάς (Φωνή, κιθάρα, πλήκτρα), Κώστας Ζωφέας (Ντράμς), Σπύρος Κολέλης (Μπάσσο, φωνή), Πέτρος Μαγουλάς (Κιθάρα).
Δεν υπάρχει καμία επίσημη κυκλοφορία των No More Dreams και μόνο από τις ζωντανές τους εμφανίσεις έχουν διασωθεί ορισμένα κομμάτια τους.
Το 1986 και εντελώς ξαφνικά οι No More Dreams διαλύονται και έκτοτε δεν έχουν παίξει ποτέ μαζί.
Hints and Tips
Στο κομμάτι Double exploitation στίχους και μουσική έγραψε ο Κώστας Ζωφέας.
Ο Πέτρος Μαγουλάς μετά τους No More Dreams ασχολήθηκε με την όπερα όπου διαπρέπει εως και σήμερα, ως βαθύφωνος.
Ο Σπύρος Κολέλης πλέον γράφει μουσική ως Μr.X. O Κώστας Ζωφέας έχει παίξει μουσική και στους The Breaking Waves.
Ο Αρης Ζαρακάς έχει μια αξιοσέβαστη πορεία στην μουσική,έχοντας περάσει μεταξύ άλλων από Magic de Spell, Active Member και Ρόδες, ενώ σήμερα ζει και δημιουργεί στο Βερολίνο όπου είναι κιθαρίστας των Golden Apes.
Το 1994 κυκλοφόρησε το πρώτο και μοναδικό τους άλμπουμ με τίτλο Feeding Frenzy (Pegasus Records-PEG 019). Στην σύνθεση του γκρουπ είχαν επέλθει αλλαγές με την έλευση του Νικηφόρου Τσίτσας στο μπάσο, ενώ μετά την αποχώρηση του Σωτήρη ο Κανάκης ανέλαβε τα φωνητικά. Το 1996 κυκλοφόρησε και η τελευταία τους δουλειά, ένα 7'' με τίτλο LOSIN' IT/BACK AGAIN (Pegasus Records-PEG 022). 
Μετά το 1998 παρατηρείται μια αλλαγή στην τελετή. Το σημείωμα του 1999, ανέφερε πως ο αρχικός θαυμαστής είχε πεθάνει το προηγούμενο έτος και είχε αφήσει την παράδοση να συνεχιστεί από έναν γιο. Οι παρατηρητές του φαινομένου ανέφεραν πως μετά το 1998 ο επισκέπτης φαινόταν να έχει νεότερη εμφάνιση ενώ και τα σημειώματα που αφήνονται στο μνήμα είναι διαφορετικής φιλοσοφίας από τα αρχικά. Οι επισκέψεις συνεχίστηκαν μέχρι το 2008, έτος όπου συμπληρωνόταν 200 χρόνια από την γέννηση του Πόε. Εκείνη την χρονιά δεν αφέθηκε κάποιο σημείωμα, ούτε και υπήρξαν άλλες επισκέψεις του κρυφού θαυμαστή μετά το έτος αυτό. 
