Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Afghan Girl : Η ιστορία μιας φωτογραφίας και μιας γυναίκας....

Κατά την διάρκεια του προβλήματος που είχαμε με την google δυο post διεγράφησαν και δεν καταφέραμε να τα επαναφέρουμε στην χωροχρονική τους θέση. Έτσι και επειδή δεν θέλαμε να μην υπάρχουν οι συγκεκριμένες στα περιεχόμενα του blog αποφασίσαμε να τα "ξαναγράψουμε" εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι η ίδια η google έχει αποθηκευμένη ακόμη (αλλά άγνωστο για πόσο) την σελίδα των αναρτήσεων αυτών. Σήμερα ανεβάζουμε την πρώτη από τις δυο αναρτήσεις μαζί με όποια σχόλια καταφέραμε να "σώσουμε". H πρωτη ημερομηνία δημοσίευσης της ανάρτησης ήταν Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2009.
 ----------------------------------------------------------------------------------
Αποτελεί (ίσως) το διασημότερο εξώφυλλο περιοδικού όλων των εποχών. Η φωτογραφία της έχει γίνει σύμβολο φιλο-μεταναστευτικών και φιλο-προσφυγικών οργανώσεων σε όλο τον κόσμο. Ο άνθρωπος που τράβηξε την φωτογραφία δεν ήξερε καν το όνομά της, το οποίο έμεινε άγνωστο επί 15 χρόνια. Εκείνη δεν ήξερε την ύπαρξη της διάσημης φωτογραφία της και δεν γνώριζε (φυσικά) και την τεράστια απήχηση της. Όποιος έχει δει την φωτογραφία αυτή δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει σχολιάσει το υπέροχο πράσινο χρώμα των ματιών και να μην έχει μαγνητιστεί, μαγευτεί και προβληματιστεί από το βλέμμα της μικρής (τότε) Αφγανής προσφυγοπούλας που κοιτά με θυμό την κάμερα.



Το 1984 ο Αμερικάνος φωτογράφος Steve McCurry μεταμφιεσμένος σε ντόπιο βρέθηκε στο Πακιστάν, στην ελεγχόμενη από Αφγανούς επαναστάτες περιοχή, καταγράφοντας με την μηχανή του τα πολεμικά γεγονότα της περιοχής. Στο προσφυγικό «στρατόπεδο» Nasir Bagh ο McCurry είχε μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες να απαθανάτιση στιγμές από την ζωή των Αφγανών γυναικών προσφύγων. Εκεί σε ένα άτυπο σχολείο σήκωσε την κάμερά του και τράβηξε την φωτογραφία που θα του χάριζε μια θέση στην αιωνιότητα. Η νεαρή προσφυγοπούλα (θα πρέπει να) ήταν τότε περίπου 13 ετών και από το γεμάτο (και) θυμό βλέμμα της εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει ότι δεν απολάμβανε και πολύ τη φωτογράφισή της. Στη φωτογραφία δόθηκε ο τίτλος "Afghan Girl" και έγινε το εξώφυλλο στο τεύχος Ιούνιου 1985 του National Geographic.

Το Ιανουάριο του 2002 ο McCurry και μια ομάδα του περιοδικού στέλνονται στο Αφγανιστάν με σκοπό να βρουν και να αποκαλύψουν την ταυτότητα της νεαρής. Ο McCurry είχε προσπαθήσει πολλές φορές στην δεκαετία του 90 να κάνει το ίδιο αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν ίσως μια από τις τελευταίες ευκαιρίες να μάθει ο κόσμος το όνομα της αφού το Nasir Bagh είχε αποφασιστεί να κλείσει. Με την φωτογραφία στα χέρια απευθύνθηκαν στους εναπομείναντες κατοίκους του καταυλισμού. Εκεί πολλοί ισχυρίστηκαν πως την ήξεραν, άλλοι πως ήταν η γυναίκα τους και πολλές γυναίκες εμφανίστηκαν υποστηρίζοντας πως είναι το διάσημο «Afghan Girl». Μέχρι που εμφανίστηκε κάποιος που όπως είπε είχε μεγαλώσει με το κορίτσι αυτό στον καταυλισμό. Πως το όνομά της ήταν Sharbat Gula και πως θα τους οδηγούσε σε αυτή. Τους πήρε 3 μέρες να φτάσουν στο χωριό που ζούσε και όταν εκείνη εμφανίστηκε μπροστά τους ο McCurry ήταν σίγουρος: ήταν αυτή.

Η ιστορία της 30χρονής περίπου πλέον Gula δεν διαφέρει και πολύ από τις ιστορίες άλλων προσφύγων σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και ειδικά του Αφγανιστάν με τα 23 χρόνια πολέμου και τα 3.5 εκατομμύρια προσφύγων. Κατά την διάρκεια της συνάντησής της με τον φωτογράφο η Gula έμεινε σχεδόν ανέκφραστη και αμίλητη (η παράδοση δεν επιτρέπει σε παντρεμένη γυναίκα να μιλά και να χαμογελά σε ξένους) Απάντησε σε ελάχιστες ερωτήσεις και τα κενά της ζωής της φωτίστηκαν με την βοήθεια του αδερφού της Kashar Khan και ενός Πακιστανού δημοσιογράφου του Rahimullah Yusufzai ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του μεταφραστή. Ήταν περίπου 6 χρόνών (ακόμη και η ίδια δεν είναι σίγουρη για την ηλικία της) όταν οι γονείς της σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια των Σοβιετικών βομβαρδισμών.Για να σωθούν ο Kashar Khan και οι τέσσερις αδερφές του πέρασαν με την βοήθεια της γιαγιά τους από τα χιονισμένα βουνά στο Πακιστάν Κάθε φορά που ακουγόταν αεροπλάνο κρυβόταν μέσα σε σπηλιές και οι ήχοι αυτοί παρέα με τον τρόμο που προκαλούσαν έχουν χαραχθεί βαθιά μέσα στην Gula όπως και σε κάθε παιδί που ζει παρόμοιες καταστάσεις. Κάπως έτσι έφτασαν στο Nasir Bagh όπου τραβήχτηκε η φωτογραφία. Η Gula παντρεύτηκε στα 16 της και έχει 3 παιδιά. Δύο κορίτσια, την Robina και την Zahida, και ένα αγόρι τον Alia. Ξέρει να γράφει το όνομά της αλλά όχι και να διαβάζει. Η ίδια είπε πως «αγαπούσα το σχολείο και ήθελα να το τελειώσω. Όμως αναγκάστηκα να το εγκαταλείψω. Είναι ίσως πολύ αργά και για την μεγάλη μου κόρη, αλλά ελπίζω τα δυο μικρά να έχουν την ευκαιρία το τελειώσουν». Ζει το περισσότερο καιρό (εξαιτίας του άσθματός της) στο βουνό μακριά από τον άντρα της, σε ένα χωριό χωρίς σχολείο, ιατρείο και ως παραδοσιακή Αφγανή φορά την πολύχρωμη μπούρκα της για την οποία λέει πως : «είναι ένα όμορφο ρούχο να φοράς και όχι κατάρα». Η ίδια θυμάται έντονα την στιγμή της φωτογράφιση της από τον McCurry καθώς ήταν η πρώτη και η τελευταία (μέχρι την νέά του συνάντηση το 2002) φωτογραφία της. Δεν είχε δει ποτέ της την διάσημη φωτογραφία της και κατ‘επέκταση τον εαυτό της ως κοριτσάκι.

Φωτογραφίες της σύγχρονης καθημερινότητας της χρησιμοποιήθηκαν στο τεύχος του Απριλίου 2002 του National Geographic με κύριο θέμα την ιστορία της. Έγινε το θέμα ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο Search for the Afghan Girl, και προς τιμή της το National eographic δημιούργησε το ίδρυμα Afghan Girls Fund που έχει ως σκοπό την εκπαίδευση Αφγανών κοριτσιών.

Φωτογραφίες προσφύγων είδαμε και θα δούμε πολλές αυτές τις ημέρες με τα γεγονότα στη Γάζα. Μπορεί καμιά φωτογραφία σύγχρονης προσφυγοπούλας να μην γίνει διάσημη όσο η "Afghan Girl", αλλά ας ελπίσουμε να σταματήσουν αυτό που πολλοί (πολιτικοί, δημοσιογράφοι και μη) ονομάζουν (τι ν πεί κανείς???) παράπλευρες απώλειες. Αυτές δεν είναι απώλειες είναι δολοφονίες. Οι άμαχοι δυστυχώς πάντα πληρώνουν πολύ ακριβά τα όποια και όπου παιχνίδια εξουσίας Τα παιδιά στην χώρα μας αυτές τις ημέρες επέστρεψαν στα σχολεία τους μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Τα παιδιά στην Παλαιστίνη πηγαίνουν στα σχολεία τους όχι για να συνεχίσουν τις (όποιες) σπουδές τους, αλλά να κρυφτούν και να σωθούν από τους ανελέητους και ανεξήγητους σε αυτά βομβαρδισμούς. Δεν χρειάζονται εξώφυλλα περιοδικών. Χρειάζονται ανθρωπιά. Τίποτε άλλο. ΤΕΛΟΣ.

***Διαβάστε εδώ το σχετικό
με το Afghan Girl άρθρο στο National Geographic, ενώ εδώ ένα Αφιέρωμα στον Steve McCurry. 
 

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Ζαπατίστας : Είναι ο ήχος του κόσμου σας που γκρεμίζεται Είναι ο ήχος του δικού μας που αναβιώνει

Σπάζοντας την σιωπή τους, η οποία κράτησε περίπου έξι χρόνια, οι Ζαπατίστας επανήλθαν στα τέλη του προηγούμενου μήνα (και έτους) με δυο ανακοινώσεις. Η πρώτη στις 21 Δεκεμβρίου λίγες ώρες μετά την κατάληψη των 5 βασικών πόλεων της Τσιάπας από τους Ζαπατίστας και η δεύτερη στις 30 του ίδιου μήνα. Είναι η "απάντησή" τους στην κρίση του (νεο)φιλελεύθερου κόσμου και στα μίντια που τους θεωρούσαν και παρουσίαζαν τα τελευταία χρόνια ως "φούσκα" και ως επικοινωνιακό παιχνίδι.Και οι δυο ανακοινώσεις είναι γραμμένες στο γνωστό ύφος των Ζαπατίστας και σαρκάζοντας την κυβέρνηση του Μεξικού και τις αποτυχημένες προσπάθειές της να τους εξοντώσει καλούν όλα τα κινήματα του είδους να επικοινωνήσουν μεταξύ του και να μάθουν το ένα από τις εμπειρίες και την πορεία του άλλου. Φυσικά και τις δυο υπογράφει ο υποδιοικητής Μάρκος.
------------------------------------------------------------------
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ-ΓΕΝΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ EZLN, ΜΕΞΙΚΟ
21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Σε όποιον αφορά:
ΑΚΟΥΣΑΤΕ;
Είναι ο ήχος του κόσμου σας που γκρεμίζεται

Είναι ο ήχος του δικού μας που αναβιώνει
Αυτό που ήταν μέρα, ήταν νύχτα.
Και νύχτα θα γίνει η μέρα που θα είναι μέρα.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.
Από την Παράνομη Επαναστατική Ιθαγενική Επιτροπή – Γενική Διοίκηση του EZLN
Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος
Μεξικό, Δεκέμβριος του 2012 

------------------------------------------------------------------

Ανακοίνωση της Παράνομης Επαναστατικής Ιθαγενικής Επιτροπής – Γενικής Διοίκησης του EZLN

30 Δεκεμβρίου 2012
Στο λαό του Μεξικού
Στους λαούς και τις κυβερνήσεις του κόσμου

Αδερφοί και αδερφές
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, τα ξημερώματα, δεκάδες χιλιάδες ιθαγενείς ζαπατίστας κινητοποιηθήκαμε και καταλάβαμε, ειρηνικά και σιωπηλά, 5 δήμους της νοτιοανατολικής μεξικανικής πολιτείας της Τσιάπας.

Στις πόλεις του Παλένκε, Αλταμιράνο, Λας Μαργαρίτας, Οκοσίνγκο και Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας, σας κοιτάξαμε και κοιτάξαμε τους ίδιους μας τους εαυτούς σιωπηλά.
Το μήνυμά μας δεν είναι ένα μήνυμα υποταγής.

Ούτε μήνυμα πολέμου, θανάτου και καταστροφής.

Είναι ένα μήνυμα αγώνα και αντίστασης. 

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Το γιουσουρούμ , η google και το blogger!!!!

Eδώ και περίπου δέκα-δώδεκα ημέρες συμβαίνει το εξής: την μια μέρα η google σβήνει εντελώς το giusurum.blogspot.com την άλλη το ενεργοποιεί πάλι. Την μία ημέρα το κλειδώνει και είνι ορατό μόνο σε εμάς, για παράβαση των όρων της ή και για κακόβουλο λογισμικό που περιέχεται στο blog, και μετά από 3-4 ημέρες το ξεκλειδώνει και είναι προσβάσιμο από όλους.

Όσοι προσπαθήσατε (?) τις προηγούμενες ημέρες να έρθετε στα μέρη του giusurum προφανώς είδατε στην οθόνη σας αυτό:

  
Όσο διήρκεσε ο αποκλεισμός μας από την google στείλαμε δεκάδες αιτήματα/email στις υπηρεσίες της για να κάνουν νέο review στο blog και να το ξεκλειδώσουν. Όμως δεν έχουμε λάβει σαφή απάντηση για το τι έγινε και το πότε θα έκαναν το review. Και από τα περίεργα?? Μας ζήτησαν αριθμό τηλεφώνου για να επιβεβαιώσουν λέει ότι δεν είμαστε μηχάνημα και ότι είμαστε οι κάτοχοι του blog.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Και ξαφνικά πριν από δυο ημέρες και χωρίς καμία ειδοποίηση από την google το giusurum ξεκλείδωσε και είναι πλέον προσβάσιμο από όλους όσοι θέλουν (?) να το επισκεφθούν.

Επειδή όμως δεν είμαστε και τόσο σίγουροι ότι δεν πρόκειται να έχουμε πάλι τα ίδια ήδη έχουμε έτοιμες τις εναλλακτικές ώστε το  giusurum να μείνει ενεργό και προσβάσιμο από όλους θέλουν το επισκεφθούν. 

Με άλλα λόγια ή θα μεταφέρουμε το giusurum σε άλλη πλατφόρμα (με όλο το μέχρις στιγμής περιεχόμενό του) ή θα παραμείνουμε στο blogspot αλλά με λίγο διαφοροποιημένη διεύθυνση. Σε κάθε περίπτωση θα ενημερώσουμε!!!

Καλό σας βράδυ!!!!

υ.γ 1: Α ρε Δένδια. Αν αντιληφθούμε ότι έχεις βάλει το χέρι σου και εδώ ................... 


Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

BABY TRIO URBAN JAZZ live 14 & 21 Iανουαρίου στο Café Αλάβαστρον

Το τρίο των Γιώργο Κοντραφούρη (hammond organ), Κωνσταντίνου Στουραΐτη (κιθάρα) και Βασίλη Ποδαρά (ντραμς) σε δύο ακόμη εμφανίσεις στο Café Αλάβαστρον με κομμάτια από το νέο τους άλμπουμ Urban Jazz και σε παλαιότερο αγαπημένο υλικό.



Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο από την Puzzlemusik. Μπορείτε να πάρετε μια γεύση από εδώ:



Εισιτήριο: 3 €
Ώρα έναρξης: 22.00
Café Αλάβαστρον: Δαμάρεως 78, Παγκράτι εδώ
τηλ.210-7560102 

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Nέα κυκλοφορία: Socos and The Live Project Band «Αντάρτικο Πόλεων»

Μόλις κυκλοφόρησε σε βινύλιο από την B Other Side Records το άλμπουμ  «Αντάρτικο Πόλεων» των Socos & The Live Project Band.
 
Το 4ο άλμπουμ των Socos & The Live Project Band  που μέχρι τώρα ήταν διαθέσιμο μόνο σε μορφή free download απευθείας από το site του συγκροτήματος www.theliveprojectband.com κυκλοφορεί σε συλλεκτική έκδοση διπλού βινυλίου με gatefold εξώφυλλο. Τα 150 πρώτα αντίτυπα είναι χρωματιστά. Η κυκλοφορία της έκδοσης βινυλίου συμπίπτει με τη συμπλήρωση ενός κύκλου που βρίσκει το συγκρότημα σε επ’αόριστον αναστολή δραστηριοτήτων (hiatus).

To Aντάρτικο Πόλεων ηχογραφήθηκε τον χειμώνα και την άνοιξη του 2011 και οι μίξεις ολοκληρώθηκαν το καλοκαίρι του 2011. Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς εμφανίστηκε η ψηφιακή (free download) εκδοχή του. Οι ηχογραφήσεις έγιναν αποκλειστικά με φυσικά όργανα και χωρίς προσθήκες ψηφιακού βάθους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την μεγάλη αμεσότητα στον ήχο του άλμπουμ. Επιδίωξη του συγκροτήματος ήταν τα κομμάτια να διατηρούν τον λυρισμό τους, όπου αυτός υπάρχει, και ταυτόχρονα την επιθετικότητα τους.
 
Στην τέταρτη πλευρά της έκδοσης βινυλίου υπάρχουν 4 remixes σε κομμάτια του άλμπουμ, τα οποία και δεν υπήρχαν στην free download έκδοση.
 
Πρόκειται για τα remixes στα:
- Η πόλη χορεύει  (remix Χρήστος Αλεξόπουλος)
- 22 (remix Γιώργος Πρινιωτάκης)
- Ερυθροphobia (remix Αλέξης Μπόλπασης)
- 22 (remix Socos)
 
Ένα άλμπουμ - μανιφέστο που με την αμεσότητα των στίχων του και την ευρηματικότητα της μουσικής του αποτελεί καθρέφτη της εποχής μας.
 
Τα μέλη των Socos & The Live Project Band σε αυτό το (πιθανόν) κύκνειο άσμα τους είναι:
Socos (κιθάρα ), Μαρίνος Τζιάρος (φωνητικά, μπλιμπλικοειδή και κρουστά), Δημήτρης Αντωνιάδης (τύμπανα), Κυριάκος Βοργιάς (μπάσο), Μπάμπης Αντωνάτος (κιθάρα) και Μαρία Λατσίνου (φωνή).
 
Στο «Party» συμμετέχει η Θέκλα Τσελεπή (φωνή)
 
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Artracks studio: Ηχοληψία και μίξη Αλέξης Μπόλπασης. Mastering (επίσης στο Artracks): Γιώργος Πρινιωτάκης.
Παραγωγή: Socos, Μπόλπασης, Πρινιωτάκης
Το artwork επιμελήθηκε ο Κυριάκος Βοργιάς