Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: Distorted Image

Αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί από την Geheimnis Records η πλήρης δισκογραφική δουλειά των Distorted Image. Μιά συλλογή με 6 τραγούδια σε δεκάϊντσο βινύλιο που αποτελεί την 17η κυκλοφορία της εταιρείας. Έτσι h σημερινή σελίδα από τα Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ εδώ στο giusurum είναι αφιερωμένη στους Distorted Image. Ένα αφιέρωμα για το οποίο θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε για τις πληροφορίες και τις φωτογραφίες τον Νίκο Δρίβα.Πάμε λοιπόν.
Οι Distorted Image δημιουργήθηκαν το 1988 από τον Νίκο Δρίβα (κιθάρα) και τον Κώστα Ανδρουτσόπουλο (μπάσο). Το σχήμα συμπλήρωναν αρχικά η Βίκυ Ζάχου στα φωνητικά και ο Σπύρος Συντουλίδης (μέλος των Αντίδραση) στα τύμπανα. Στην αρχή ο ήχος τους είχε σαφείς επιρροές από το post punk και το καθαρό punk (το πρώτο τους κομμάτι "The Killing Jump" αντιπροσωπεύει τέλεια αυτήν ακριβώς την τάση τους την δεδομένη εκείνη στιγμή). Έκαναν πρόβες στο ίδιο υπόγειο στούντιο που χρησιμοποιούσαν και οι γνωστοί Stress πριν μερικά χρόνια.

Μέσα σε έναν χρόνο από την δημιουργία τους ο ήχος τους άλλαξε σε πιο dark και gothic φόρμες με την προσθήκη του τραγουδιστή Τάσου Κίτσου, ο οποίος εκτός της μπάσας του φωνή, προσέθεσε ατμοσφαιρικά συνθεσάϊζερς στην όλη σύνθεση. Μετά από πολλές αλλαγές στο line-up τους, η μπάντα σταθεροποιήθηκε στο σχήμα: Νίκος Δρίβας (μπάσο), Κώστας Μπουρμπούλας (κιθάρα), Αλέκος Κούρτης (τύμπανα) και Τάσος Κίτσος (φωνητικά, συνθεσάιζερς). 

Τον Ιανουάριο του 1991 και με αυτό το line-up ηχογράφησαν στο στούντιο Praxis, σε ηχοληψία Κώστα Παρίση, τέσσερα τραγούδια, τα "A Single Tear", "Still", "Our Despair" και το "Killing Jump". Ένα μήνα αργότερα, τον Φεβρουάριο, εμφανίστηκαν στην κρατική τηλεόραση στην εκπομπή "Στον Ρυθμό της Νεολαίας" της ΕΤ2. Από την αρχή είχαν αρχίσει να παίζουν σε πολλά μέρη και φεστιβάλ εντός Αθηνών καθώς και στα κλαμπ An και Rock Palais, μοιράζοντας την σκηνή με συγκροτήματα όπως Αντίδραση, Daylight Dreamers, Braindead, Dead Babies, Three Miles Away, Χρυσοθύρες, Γιώργος Τσίγκος & Οι Μαύροι Κύκλοι, Asfyx, Epidemic και Mystery.

Τον Μάρτιο του 1992 κυκλοφόρησαν μόνοι τους χωρίς την βοήθεια κάποιας δισκογραφικής το μοναδικό τους 7'' σινγκλ "Prayers of Another Year / Still", με μία ακόμη αλλαγή στην σύνθεσή τους, τον Σπύρο Δουλγερίδη στα ντράμς). Το 1992 έμελλε να είναι και η τελευταία χρονιά της ύπαρξής τους. 

Μετά και την αποχώρηση του Σπύρου Δουλγερίδη, το συγκρότημα απέτυχε να βρει γρήγορα κάποιον αντικαταστάτη, παρέμεινε ανενεργό για πολλούς μήνες και τελικά διαλύθηκε στα τέλη του 1992.

Hints and Tips 
Ο Κώστας Ανδρουτσόπουλος  μετά την αποχώρηση του θα παίξει στους Αντίδραση. 
Οι ηχογραφήσεις στο στούντιο Praxis, για το demo και του single, είχαν διάρκεια μόνο 6 ώρες την κάθε φόρα. 
Το συγκρότημα τσακώθηκε με την ενδυματολόγο της ΕΤ2 για το τι θα φορέσει στην εκπομπή (τελικά επικράτησε η γνώμη του γκρουπ). 
Ο Κώστας Μπούρμπουλας μετά την διάλυση του γκρουπ θα επιστρέψει στους Αντίδραση που ήταν και παλιότερα. 
Ο Σπύρος Δουλγερίδης θα σχηματίσει μετά τους Rocking Bones και μετέπειτα θα ενσωματωθεί στους Earthbound.
Ο Νίκος Δρίβας θα συμμετάσχει σε νέο γκρουπ με indie alternative κατεύθυνση, τους Starblind και στη συνέχεια τους Soho 6.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: Starblind

Άλλο ένα συγκρότημα με βραχύβια δράση και με ελάχιστες διαθέσιμες πληροφορίες για το έργο του. Οι Starblind δημιουργήθηκαν στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1997 και έναν χρόνο περίπου μετά η σύνθεσή τους σταθεροποιήθηκε ως εξής: Μαρίλυ Κιτσιώνα (φωνητικά), Γιώργoς Οτέμπερης (κιθάρα), Γιάννης Μασσούρας (μπάσο), Κατερίνα Καστανά (keyboards) και Νίκος Δρίβας (drums).

Το 1999 ηχογραφούν τέσσερα κομμάτια με ποπ ύφος για το demo τους με τίτλο "Killing A Day" από τα οποία ξεχώρισε το Crush on you το οποίο και έχει συμπεριληφθεί στις συλλογές "Try A Little Sunshine" ‎(Pop Art Records,pop-99) που κυκλοφόρησε το 1999 και στην "Picnic Basket (A Shelflife International Pop Compilation) ‎(Shelflife Records, LIFE 020) του 2001.  Τα υπόλοιπα κομμάτια ήταν: Killing A Day", "The Emptiness Inside", "An Innocent Lie".

Hints ant tips
Τα 4 κομμάτια του demo ("Killing A Day", "The Emptiness Inside", "An Innocent Lie", "Crush On You") ηχογραφήθηκαν στο graffiti studio, Δεκέμβριος 1998 – Ιανουάριος 1999 σε ηχοληψία Κώστα Κοντοβά.
Μετά την διάλυση των Starblind ο Δρίβας (στο μπάσο) μαζί με την Κιτσιώνα (στα φωνητικά) δημιούργησαν το 2001 τους Soho 6.

Το demo των Starblind κυκλοφόρησε αρχικά σε κασσέτα ενώ στην συνέχεια μεταφέρθηκε το υλικό και σε CD-R.
Ο Μασσούρας είναι μέλος των Matisse, ενώ ο Οτεμπέρης πριν τους Starblind  ήταν μέλος των Kissamatic Lovebubbles.
Ο Δρίβας πριν τους Starblind ήταν μέλος των Distorted Image.
To "An Innocent Lie" χρησιμοποιήθηκε από τους Matisse στο πρώτο τους άλμπουμ.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Η ομάδα αίματος των καθαρόαιμων Ελλήνων - ¨Άρθρο του Βασίλη Ραφαηλίδη από το μακρινό 1987

 
Στο παρακάτω άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Έθνος" το μακρινό 1987, ο διανοητής Βασίλης Ραφαηλίδης αναλύει τις έννοιες του έθνους, του κράτους και του ρατσισμού στην Ελλάδα.

Του Βασίλη Ραφαηλίδη


ΟΛΕΣ οι συγχύσεις στην Ελλάδα ξεκινούν από την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε τις έννοιες «έθνος» και «κράτος», που σε καμία περίπτωση δεν είναι συνώνυμα. Η λέξη έθνος είναι σανσκριτικής καταγωγής και, στην κυριολεξία, σημαίνει «ομαιμοσύνη», δηλαδή ομοιότητα του αίματος των ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλετική ομάδα.

Είναι φανερό, όμως, πως για να διατηρήσει» την «καθαρότητα» του αίματός της μια φυλή, και συνεπώς να λειτουργήσει σαν μια ευρεία οικογένεια, όπου όλα τα μέλη της θα είναι στενοί ή μακρινοί συγγενείς, πρέπει αυτή η φυλή να είναι καταρχήν ενδογαμική, δηλαδή τα μέλη της να παντρεύονται μεταξύ τους και οι επιμειξίες με αλλόφυλους να απαγορεύονται αυστηρά. Αλλά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε πολύ κλειστές και πολύ πρωτόγονες κοινωνίες.

Σήμερα, πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν «καθαρές» εθνότητες, διότι δεν υπάρχουν κλειστές κοινωνίες. ΕΙΝΑΙ αυτονόητο, πως κανείς νομοθέτης εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια δε θα μπορούσε να διαφυλάξει την «καθαρότητα» του αίματος μιας φυλής. Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν είναι άλογα ράτσας, ταγμένα στις ιπποδρομίες, ώστε να φροντίζουμε για την καθαρότητα του αίματός τους.

Και ωστόσο, δεν έλειψαν ποτέ οι μικρόνοες που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο σαν ζώο, περιορισμένο σ’ ένα οιονεί αναπαρα­γωγικό ιπποφορβείο. Και ο ρατσισμός είναι αυτό ακριβώς: Μια μεταφυσική και αυτόχρημα παρανοϊκή πίστη στην «καθαρότητα του αίματος της φυλής» -μια καθαρότητα που εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ανήκει στην περιοχή του μύθου.
Αυτή η ολοφάνερα ανόητη πίστη, η τόσο διαδεδομένη ωστόσο, μας κάνει να νομίζουμε πως ο «χόμο σάπιενς» έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμα, προκειμένου να γίνει όντως σοφός. Και εν πάση περιπτώσει, απ’ τον «χόμο. σάπιενς» πρέπει να αποκλειστούν εξαρχής οι ρατσιστές, που εδώ σε μας πήραν το ψευδώνυμο «εθνικόφρονες».

Που σημαίνει «άνθρωποι που φρονούν – σκέφτονται – εθνικά». Αλλά για να σκέφτεσαι εθνικά πρέπει να σκέφτεσαι… αιματολογικά. Δηλαδή, πρέπει να πιστεύεις πως το αίμα σου έχει μια ειδική ποιότητα, οπωσδήποτε καλύτερη απ” την ποιότητα οποιουδήποτε άλλου που ανήκει σε άλλη… ομάδα (εθνικού) αίματος.

Ο ρατσισμός, λοιπόν, είναι φασισμός. Και ο φασισμός είναι πρωτογονισμός, ακριβώς γιατί είναι ρατσισμός. Για ράτσες μιλούν σήμερα μόνο οι ζωολόγοι, οι κτηνίατροι και οι κρετίνοι. Κάθε «εθνικόφρων» λοιπόν κρύβει μέσα του ένα φασίστα.

Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα φασιστικά καθεστώτα στηρίχτηκαν στους «εθνικόφρονες». Ούτε είναι τυχαίο ακόμα, που η εθνικοφροσύνη έχει την τάση να πυκνώνει όσο προχωρούμε προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Από δω και η λογικότατη άποψη, πως η κουταμάρα πολώνεται προς τα δεξιά – χωρίς, δυστυχώς, να είναι αποκλειστικό της προνόμιο.

Διότι υπάρχει και μια… αριστερή κουταμάρα. Αλλά τουλάχιστον αυτή δεν έχει την… αιματολο­γική καθαρότητα της δεξιάς κουταμάρας, που είναι πολύ πιο εκνευριστική και, φυσικά, πολύ πιο επικίνδυνη.

Ανάμεσα σε δύο ηλίθιους θα διάλεγα τον αριστερό ηλίθιο απ΄τον οποίο κινδυνεύω λιγότερο, παρότι η ηλιθιότητα καθαυτή είναι έτσι κι αλλιώς επικίνδυνη. Και για να μη δημιουργηθούν παρανοήσεις, πρέπει να τονίσουμε πως η ηλιθιότητα είναι ιδιότητα υπαρξιακή και υπερκομματική. Κι αλίμονο στον έξυπνο αριστερό που θα συγκρουστεί με βλάκα αριστερό. Είναι από χέρι χαμένος, γιατί η βλακεία έχει τη δύναμη να μετακινεί όρη, όπως ακριβώς και η πίστη.

ΤΟ ΕΘΝΟΣ, λοιπόν, είναι ένας αρχαϊσμός και ένας αταβισμός. Επιβιώνει ως έννοια για να δημιουργεί στα απλοϊκά μυαλά την ψευδαίσθηση της συνοχής και της συνέχειας μιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ανθρώπων, που συνεχίζουν να πιστεύουν, γιατί έτσι θέλουν, πως ανήκουν σε μια πολύ μεγάλη οικογένεια με κοινό γε­νάρχη.

Κάποτε, ωστόσο, η έννοια της εθνότητας έπαιζε έναν πολύ σοβαρό ρόλο. Πράγματι, η οργάνωση της ανθρώπινης κοινωνίας άρχισε με τη συσσωμάτωση των ατόμων σε ομάδες ευρύτερες της μικρής, τυπικής οικογένειας, οι οποίες αποτελούν μια ευρεία, αιματοσυγγενική οικογένεια. Τούτες οι ομάδες ανέπτυξαν έναν κοινό πολιτισμό στη βάση μιας κοινής γλώσσας.

Με τους αιώνες, η αιματοσυγγένεια, με τις συνεχείς επιμειξίες, έπαιζε ολοένα και μικρότερο ρόλο, ενώ αντίθετα τα πολιτιστικά δεδομένα, που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στο στάδιο της αιματοσυγγένειας, διατηρήθηκαν και αναπτύχθηκαν, για να αποτελέσουν στη συνέχεια, αυτά και μόνο, τα ειδικά χαρακτηριστικά μιας εθνότητας.

Μ' άλλα λόγια, η έννοια της εθνότητας υπάρχει και σήμερα, αλλά είναι καθαρά και αποκλειστικά πολιτιστική. Συνεπώς, μέλη μιας συγκεκριμένης εθνότητας είναι άνθρωποι που έχουν ένα συγκεκριμένο κοινό πολιτισμό, που διαφέρει απ' τον πολιτισμό μιας άλλης εθνότητας. Όμως, με την όσμωση ανάμεσα στους λαούς που επέφερε η βελτίωση και στις μέρες μας η καλπαστική ανάπτυξη των επικοινωνιών και των συγκοινωνιών, οι πολιτιστικές ιδιαιτερότητες άρχισαν να ατονούν και να τείνουν προς μια ισοπέδωση, που κανένα διοικητικό μέτρο δε θα ήταν δυνατό να την ανακόψει.

Για να περιοριστούμε στον κινηματογράφο και μόνο, σήμερα γνωρίζουμε τόσο καλά τα αμερικανικά ήθη εξαιτίας της πληθώρας των αμερικάνικων ταινιών που έχουμε δει, όσο δε γνωρίζουμε τα εγχώρια ήθη. Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός είναι μια πραγματικότητα. Αλλά προσωπικά δε βρίσκω τίποτα το μεμπτό σ' αυτή τη μορφή ιμπεριαλισμού, που ωστόσο ακολουθεί, όπως η ουρά το κεφάλι, τον κυρίως ειπείν ιμπεριαλισμό (τον οικονομικό).

Εφόσον, δηλαδή, η Αμερική κυριαρχεί οικονομικά στο Δυτικό κόσμο, είναι φυσικό να κυριαρχεί και πολιτιστικά. Και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αναχαιτιστεί η πολιτιστική της κυριαρχία, αν προηγουμένως δεν αναχαιτιστεί η οικονομική. Τον πολιτισμό τον δημιουργούν πάντα οι οικονομικά ισχυρότεροι. Κι αυτό που λέγεται «λαϊκός πολιτισμός» αναφέρεται μόνο και αποκλειστικά σε κλειστές κοινωνικές ομάδες, κυρίως αγροτικές

Αλλά τούτη η κλειστότητα, το ξέρουμε καλά, είναι εντελώς αδύνατη σήμερα. Και μόνο η τηλεόραση είναι επαρκής παράγων για να εισβάλει ο ένας πολιτισμός μέσα στον άλλο και να δημιουργηθεί ένα αξεδιάλυτο πολιτιστικό μπέρδεμα, που στη μεταβατική περίοδο που περνάμε σήμερα μπορεί να μας ενοχλεί, αλλά τους ανθρώπους του 21ου αιώνα είναι βέβαιο πως δε θα τους ενοχλεί καθόλου.

Οι πολιτισμοί, άλλωστε, δεν είναι για να φυλακίζονται στα μουσεία, αλλά για να κυκλοφορούν, να ενοποιούνται και να δημιουργούν τη χωρίς σύνορα πανανθρώπινη κοινωνία. Το τι είδους κοινωνικό καθεστώς θα έχει αυτή η υπερεθνική κοινωνία του άμεσου μέλλοντος είναι ένα άλλο ζήτημα, που ξεπερνάει τα όρια αρμοδιότητας της επιστήμης της Εθνολογίας και μετατίθεται στην περιοχή της αρμοδιότητας των επιστημών της Κοινωνιολογίας και της Πολιτικής Οικονομίας.

ΛΟΙΠΟΝ, κάτω από συνθήκες αυξανόμενης πολιτιστικής όσμωσης, το να μιλάει κανείς για «εθνική καθα­ρότητα» ακόμα και με την ελαστική πολιτιστική έννοια είναι τόσο αστείο, όσο περίπου και το να μιλάει για «εθνική καθαρότητα» με την πανάρχαια αιματολογική έννοια. Διότι, δε σμίγουν μόνο τα αίματα, αλλά και τα ήθη, και τα έθιμα, και οι νόμοι, και οι θεσμοί και οι ιδέες.

Σήμερα, το πεδίο δράσεως, τόσο της οικονομίας όσο και των ιδεών είναι η υδρόγειος σφαίρα. Μια μέρα, τα εθνικά σύνορα θα καταρρεύσουν οπωσδήποτε, και μάλιστα χωρίς να το επιδιώξει κανείς συνειδητά. Η ανθρώπινη κοινωνία, από τότε που εμφανίστηκε, βαδίζει συνεχώς και αδιάλειπτα προς την ενοποίηση. Που δε θα ολοκληρωθεί, αν όλοι οι άνθρωποι ολόκληρης της Γης δεν αισθανθούν πως ανήκουν στην ίδια εθνότητα, δηλαδή την κοινότητα όλων των ανθρώπων, ολόκληρης της Γης.

Πρόκειται για ένα ιδανικό κοινό και στο χριστιανισμό και στο μαρξισμό και στον καπιταλισμό. Μόνο που ο καθένας τους αντιλαμβάνεται τούτη την ενότητα στη βάση μιας διαφορετικής ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας. Και, βέβαια, αυτή η ενότητα δε θα είναι ούτε πλήρης ούτε σταθερή αν δε συντελεστεί στη βάση της οικονομικής ενότητας, που είναι η αναγκαία προϋπόθεση για κάθε άλλης μορφής ενότητα.

Ακόμα και στην πατρική οικογένεια δεν είναι δυνατό να υπάρξει ενότητα αν τη συνοχή της τη διαβρώνουν παράγοντες οικονομικής τάξεως. Ο μαρξισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εμφατική επισήμανση της πρωταρχικότητας του οικονομικού παράγοντα στα πάντα. Και είναι κωμικό να τον αμφισβητούν άνθρωποι που ολόκληρη τη ζωή τους τη δομούν γύρω από ένα χρηματοκιβώτιο, και και μια φορά γύρω από μια και μοναδική λίρα ή από έναν κηπάκο ευτελούς αξίας.

Αν το έθνος είναι μια έννοια που ανήκει πλέον στην αρχαιολογία της σκέψης, πράγμα που δημιουργεί την ανάγκη της επικάλυψης της απ' την πάντα δρώσα επικαιρότητα του συναισθήματος (μόνο το συναίσθημα θα δικαιολογούσε την προσκόλλησή μας στην έννοια της εθνότητας, που κατάντησε έννοια περίπου… ερωτική), η έννοια του κράτους, αντίθετα, είναι πάντα επίκαιρη και πάντα δρώσα.
Το κράτος σε καμιά περίπτωση δεν είναι συνώνυμο του έθνους. Όπως ήδη αντιληφθήκαμε, το έθνος είναι έννοια εξαιρετικά πλατιά – τόσο πλατιά που να ξεχειλώνει από παντού και κανείς να μην μπορεί να τη συμμαζέψει. Άλλωστε, κανείς μελετητής δεν κατάφερε να δώσει έναν σαφή ορισμό της έννοιας «έθνος».

Πώς θα ήταν δυνατό να οριστούν με σαφήνεια τα συναισθήματα; Η έκφραση, για παράδειγμα, «αγαπώ την Ελλάδα» (νοούμενη ως έθνος) δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την έκφραση «αγαπώ τη Μαρία». Και οι δύο εκφράσεις είναι το ίδιο δυσπερίγραπτες λο­γικά, γιατί είναι το ίδιο συναισθηματικές.

Και επειδή κάτι πρέπει ν' αγαπάει κανείς σε τούτο τον κόσμο, όταν δεν είναι σε θέση να αγαπήσει τις γυναίκες (και οι γυναίκες τους άντρες) καταλήγει τελικά ν' αγαπήσει μέχρι παραφροσύνης… τη σημαία, το στέμμα και άλλα τέτοια φετίχ, αποδεικνυόμενος γνήσιος ειδωλολάτρης. Παρά ταύτα, έχει την αξίωση να τον αντιμετωπίζουμε ως πολιτισμένο άνθρωπο. Ε, όχι. Πάει πολύ. Είναι τόσο βάρβαρος, όσο και ο Αφρικανός αν­θρωποφάγος.

Γιατί, αν δεν ήταν ανθρωποφάγος δε θα επιθυμούσε να «φάει τον εχθρό», ή να τον «πετάξει στη θάλασσα» (δηλαδή να τον πνίξει σαν γατί) ή να του «πιει το αίμα» σαν βρικόλακας. Ας το καταλάβουμε καλά: Ο εθνικισμός είναι πρωτογονισμός και βαρβαρότητα, κυρίως όταν ο «εθνικόφρων» είναι τόσο βλαξ, που να μην μπορεί να καταλάβει πως πίσω απ' αυτό τον πρωτόγονο συναισθηματισμό κρύβονται τα πεζά σχέδια τον οικονομικά ισχυρών.

Η ομηρική λέξη κράτος, λοιπόν, σημαίνει στην κυριολεξία ισχύς, δύναμη, εξουσία, βία, κυριαρχία. (Η λέξη παράγεται απ» το ρήμα κρατώ που σημαίνει είμαι ισχυρός, είμαι δυνατός, είναι κυρίαρχος.) Αν το έθνος είναι έννοια συναισθηματική, που έγινε τέτοια από εκπεσμό του αρχικού φυλετικού και στη συνέχεια του πολιτιστικού της περιεχομένου, το κράτος είναι έννοια λογική μέχρι παραλογισμού.

Τίποτε δεν είναι πιο υπαρκτό, πιο βασανιστικό και πιο καταπιεστικό απ' το σύγχρονο κράτος, σ' όλες του τις μορφές. Σε τελική ανάλυση, κράτος είναι οι νόμοι του κράτους, οι χωροφύλακες του κράτους, οι δεσμοφύλακες του κράτους. Και οι… παπάδες του κράτους, στην περίπτωση που οι παπάδες πλην της πνευματικής θέλουν να ασκούν και κοσμική εξουσία, καλή ώρα σαν τους δικούς μας δεσποτάδες, που ολοένα και περισσότερο απομακρύνονται απ' τό πνεύμα και ολοένα και περισσότερο πλησιάζουν το… οινόπνευμα. (Το καλό κρασί θέλει και καλό φαΐ, λέει ο λαός.)

Παρόλο που το κράτος στηρίζεται συναισθηματικά στο έθνος, στις περιπτώσεις εκείνες που, όπως εδώ, δεν μπορεί να στηριχτεί σ' αυτό ούτε φυλετικά ούτε πολιτιστικά, αδιαφορεί πλήρως για το έθνος. Και μη μου πείτε πως οι υδροκέφαλοι «κρατικοί λειτουργοί» εδώ στην Ελλάδα των Ελλήνων κομπιναδόρων πιστεύουν έστω και μια λέξη απ' αυτά, που λένε στους εκφωνούμενους κατά τις εθνικές επετείους λόγους.

Πρόκειται, απλώς, για λόγια παχιά που απευθύνονται σε εγκέφαλους αδύνατους. Και καμιά φορά, πρόκειται για λόγια παχιά που κυοφορούνται σε εγκέφαλους αδύνατους και απευθύνονται σε εγκέφαλους το ίδιο αδύνατους. (Είναι η περίπτωση των «εθνικών» άλογων λόγων του Γ. Παπαδόπουλου και των περί αυτόν κρετίνων.).

ΚΑΠΟΥ, λοιπόν, τα πράγματα έχουν μπλέξει επικίνδυνα. Τόσο που εδώ στην Ελλάδα να μην ξέρουμε πια που σταματάει το κράτος και που αρχίζει το έθνος – και αντίστροφα. Έτσι, τα κρατικά τα βαφτίζουμε εθνικά, ενώ τα εθνικά δεν είναι παρά κρατικά. Κουλουβά­χατα, κατά το δη λεγόμενο. Μ' άλλα λόγια, ακόμα δεν καταλάβαμε πως Έλληνας, έτσι πεζά, είναι ο καθένας που έχει την ελληνική υπηκοότητα, που υπακούει, δηλαδή, στους νόμους του ελληνικού κράτους, άσχετα απ' τη φυλετική του προέλευση.

Εν τούτοις θέλουμε τους Έλληνες να υπακού­ουν και στους «νόμους του αίματος», ως γνήσιοι Αφρικανοί. Και παρά ταύτα δε μας πετούν με τις κλωτσιές απ' την ΕΟΚ, κι απ' όπου αλλού υπάρχουν πολιτισμένοι άνθρωποι.

Ο Γεράσιμος Κακλαμάνης στο επίμοχθο και σχολαστικά τεκμηριωμένο έργο του «Επί της δομής του Νεοελληνικού Κράτους» (έκδοση του συγγραφέα) λέει: «Η συνεπής επιδίωξη της θρησκευτικής κλειστότητας στην τουρκοκρατία, ενώ διατήρησε την εθνική συνείδηση μεγάλων τμημάτων του ανά την Μικρά Ασία ελληνισμού, επί των Βαλκανίων επέφερε ένα αξεδιάλυτο συνειδησιακό μείγμα μεταξύ Ελλήνων, Σλάβων, Βλάχων, Αλβανών», κλπ.

Και συνεχίζει: «Η κατάσταση του νεοελληνικού εθνισμού των πρώτων επαναστατικών χρόνων ήταν η συνειδησιακή πολλαπλότητα διαφόρων τμημάτων του ελληνισμού και συνεπώς η μη ύπαρξη συγκεκριμένης ιδεολογίας». Και διερωτάται ευλόγως: «Ποια εξωτερική πολιτική μπορεί να έχει μια χώρα μειονοτήτων;». Και διευκρινίζει αλλού: «Οι πολιτικοί δε δημιουργούν Ιστορία. Απλώς την υπηρετούν».

Εδώ όμως, ούτε ο λαός δημιουργεί ενσυνείδητα Ιστορία. Διότι υπηρετεί τους πολιτικούς και όχι τον εαυτό του. Και η νεοελληνική Ιστορία δεν υπακούει σε καμιά πρόθεση. Απλώς, αναφύεται τυχαία και αναγκαία, όπως το χορταράκι στους αγρούς. Η νεοελληνική Ιστορία είναι… αγροτική ιστορία στην πιο απόλυτη κυριολεξία.

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Απορίες (χωρίς να αναμένουμε απαντήσεις)

Η άποψή μας για τον Πάνο Καμμένο δεν είναι και η καλύτερη, ή για το πούμε λίγο διαφορετικά οι απόψεις του απέχουν χιλιόμετρα από τη δική μας πολιτική αισθητική. 

Ο Καμμένος λοιπόν μεταξύ άλλων έχει ζητήσει (εαν δεν κάνουμε λάθος) εξηγήσεις από την Κυβέρνηση σχετικά με υποτειθέμενους ψεκασμούς. Όσο περίεργο,αστείο και ότι άλλο θέλετε προσθέσετε, ακούγεται το περί ψεκασμών ας μου εξηγήσει κάποιος από που απορρέει και εκπορεύεται η απάθεια, και η μη εκδήλωση (τουλάχιστον) δυσαρέσκειας των πολιτών της χώρας αυτής όταν:

- Ο Υπουργός Υγείας (κοίτα τι γίνεται στον κόσμο) Μάκης Βορίδης νομοθετεί υπερ της (πρακτικά) κατάργησης μιας σειράς προληπτικών ιαρτικώμν εξετάσεων (μαστογραφία, εξέταση προστάτη, Τέστ ΠΑΠ κλπ). Επίσης επιχειρεί να παραδώσει την διαχείριση των οικονομικών των νοσοκομείων σε ιδιώτες (λες και ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι αυτός που ξεζούμισε με τις ανοχές των κυβερνήσεων το τομέα της υγείας)

- Ο Πρωθυπουργός (αρε μεγαλεία ρε Αντώνη) ανακοινώνει μεγάλη μείωση (το γνωστό ανέκδοτο μετο 30%) στην τιμή του πετρελαίου και τελικά η μείωση θα είναι 5-10λεπτά του ευρώ

- Ο Βενιζέλος γιορτάζει τα "γενέθλια" του ΠΑΣΟΚ (της ΕΛΙΑΣ θα κάνουμε το χρόνου) και από κάτω είναι μαζεμένοι ούτε 1000 νοματαίοι. Παρόλα αυτά όμως ο ίδιος αναφέρεται στην μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη που είναι εδώ και εγγυητής του μέλλοντος του τόπου και φυσικά στην δική του καταλυτική παρουσία στην υπόθεση της σωτηρίας της χώρας.

- Οι υπεύθυνοι για τις (άλλο ανέκδοτο) αλλαγές-βελτιώσεις στον ΕΝΦΙΑ αναφέρουν ότι δεν φταίνε αυτοί για τον ΕΝΦΙΑ αλλά οι προηγούμενοι που τον θέσπισαν.

- Έχουμε ανάγει σε μείζον εθνικό θέμα ποιος είναι θαμένος στην Αμφίπολη. Ας ασχοληθούμε με όλους αυτούς που χάνουν πολλά και αρκετές φορές τα πάντα καθε μέρα και ας αφήσουμε στην υσυχία τους και θαμένους τους αρχαίους σας/μας/τους προγόνους.

- Οταν η είδηση περί δικαστικής δικαίωσης των εργαζομένων στην ΕΡΤ όχι απλά δεν περνάει αλλά και δεν ακουμπάει στα μεγάλα ΜΜΕ.

-Οταν ο Γιακουμάτος προτρέπει τις νοικοκυρές να αναζητούν τα φθηνότερα προϊόντα και να μην πηγαίνουν στα σούπερ μάρκετ «έχοντας το κεφάλι ψηλά σαν το παγώνι» προφανώς ως πρωτοποριακό μέτρο ενδυνάμωσης της οικογενειακής οικονομίας.

-Οταν στους υποψηφίους για Πρόεδρο της Δημοκρατίας έχουν προστεθεί/ακουσθεί/αυτοπραταθεί: Κουβέλης, Δαμανάκη, Πάγκαλος, Μπουτάρης, Καραμανλής, Σημίτης κλπ κλπ κλπ

όταν...όταν..όταν... Και όλα αυτά την τελευταία εβδομάδα. Αν πιάσουμε το νήμα από την αρχή δεν τελειώνουμε με τίποτα.

Για πείτε μας τώρα. Τελικά μήπως ξέρει κάτι ο Καμμένος και πρέπει να κυκλοφορούμε με τις στολές του CSI και X-Files?

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: The Moofs

Τι συμβαίνει όταν τρεις πρωτοετής φοιτητές του Φυσικού του Πανεπιστημίου της Πάτρας συναντιούνται και ενώνουν τις μουσικές τους δυνάμεις και επηρροές? Μα φυσικά ένα νέο συγκρότημα.

Κάπως έτσι εξελίχθησαν τα πράγματα την άνοιξη του 1998 και δημιουγήθηκαν οι Moofs με την προσθήκη και ενός τέταρτου φίλου. Η σύνθεση των Moofs ήταν: Αντρέας Αγουρίδης (φωνή, κιθάρα), Μένιος Λαμπρόπουλος (κιθάρα), Βασίλης Μάγκλαρης (μπάσο) και Νίκος Παλιάτσας (τυμπανα).

Ξεκίνησαν να πειραματίζονται σε διάφορες ιδέες και να διασκευάζουν surf και garage classics (Trashmen, The Sonics, The Gun Club, The Cramps) χωρίς όμως να θέλουν να περιορίσουν τον ήχο τους. Οι βασικές επιρροές τους ηταν οι Velvet Underground, οι Galaxie 500, οι Dream Syndicate (διασκεύαζαν στα live τους το Halloween), οι Pixies, οι Jesus & Mary Chain, οι Pavement, οι Sonic Youth και οι Mogwai.

Το 1999 ηχογραφούν ένα demo και το 2002 κυκλοφόρησε η πρώτη τους "επίσημη" δουλειά σε μορφή CD-r και τίτλο Other Side Story. Την ίδια περίπου εποχή (2003) δύο κομμάτια τους συμπεριλήφθηκαν στην συλλογή "patras sound system" που ήταν μια ιδέα  του Γιάννη Κοψίνη (Άτας Διδοίσθα) και κυκλοφόρησε με την χορηγία του Ημέρα Fm. Στην συλλογή περιλαμβανόταν κομμάτια από συγκροτήματα της Πάτρας. 

Οι Moofs διατήρησαν την σύνθεσή τους μεχρι και την διάλυσή τους το 2003 που ήρθε με το τέλος των σπουδών τους. Έδωσαν σχετικά λίγα live σε διάφορους συναυλιακούς χώρους της Πάτρας και του Αιγίου ενώ τον χειμωνα του 2014 κυκλοφόρησαν σε remastering έκδοση το cd-r "Other Side story.

 Links


Hints and Tips
Η ηχογράφηση της συλλογής "patras sound system" έγινε στο studio ένα-δυο-τρία στην Πάτρα και την ηχοληψία την έκανε ο Σταύρος Γασπαράτος (Γύρω-Γύρω).
Στην ίδια συλλογή συμμετείχαν και οι γνωστοί μας εδώ Serpentine, οι Γύρω- Γύρω κ.α.
Μετά τη διάλυσή τους ο Αντρεας Αγουριδης διετέλεσε προσωρινά τραγουδιστης των, επίσης γνωστών μας εδώ, B-Sides και μετέπειτα ακολούθησε παραδοσιακούς, ακουστικούς και ανατολίτικους μουσικούς δρομους.
Ο Νικος Παλιατσας είναι funk και jazz drummer σε διάφορα σχήματα. 
Ο Μένιος Λαμπρόπουλος αποτέλεσε μελος των Anger Department κ,α., ενώ σήμερα ειναι κιθαρίστας στους The Lost Day και Nooneplays. 
Ο Βασιλης Μαγκλαρης παίζει κιθάρα η/και μπάσο στους Don't Panic Test, The Lost Day, Nooneplays και ηχογραφεί ως bm79 κάποιες ιδέες μαζί με τον Μένιο Λαμπρόπουλο.