Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Συζήτηση με τον Δημήτρη Κοτσέλη!!!

Είχαμε την τιμή να φιλοξενήσουμε ένα άρθρο-κείμενο του Δημήτρη Κοτσέλη που αφορά στη δημιουργία του 20000 miles Ahead: A Last Drive story. Όσοι αγαπάτε τους Last Drive δεν μπορεί να μην έχετε κολήσει με το συγκεκριμένο ντοκυμαντερ. Όμως για τον Δημήτρη δεν ήταν η πρώτη φορά που έπερνε μέρος σε ένα τέτοια εγχείρημα. Συμμετείχε στην ομάδα (μαζί την επίσης καλή φίλη του γιουσουρούμ Γκρατσιέλλα Κανέλλου) που μας χάρισε ένα άλλο ντοκυμαντέρ για την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή. Το Vevet Bus (more here). Eμείς μπήκαμε στον πειρασμό να έχουμε μια λεπτομερή κουβέντα με τον Δημήτρη σχετικά με όλα. Μουσική, ντοκυμαντέρ κλπ κλπ. Ας δούμε τι μας είπε.
------------------------------
Το να μαζέψεις το υλικό ήταν κάτι εύκολο και πόσο καιρό σας πήρε??
Το μάζεμα του υλικού ήταν το δυσκολότερο σκέλος της υπόθεσης γιατί το υλικό βρισκόταν συγκεντρωμένο σε απρόσμενα μέρη. Έτσι γίνεται πάντα σε ένα μέρος σαν την Ελλάδα όπου λίγοι έχουν ενδιαφέρον για την αρχειοθέτηση.

Ποια ήταν η αντίδραση των Last Drive στο άκουσμα της ιδέας σου??
Νομίζω ότι τούς ενδιέφερε πολύ, αλλά σίγουρα τούς προβλημάτιζε ο κίνδυνος κακής διαχείρισης της εικόνας τους.

Εκτός από Last Drive τι άλλα ακούσματα από τον χώρο της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής έχεις??
Είναι αμέτρητα. Παρακολουθώ τον αγγλόφωνο ήχο και την εξέλιξη του απο το σχολείο, και θα έβαζα μέσα τους Rockin’ Bones, τους Honeydive, τους Bokomolech, τους Callas, τους Your Hand in Mine, τους My Wet Calvin, τους Barbara’s Straight Son και πολλούς άλλους....

Ποιος ο αγαπημένος σου δίσκος ελληνικός (αγγλόφωνο included) και ξενόφερτος?
Ο αγαπημένος μου ελληνικός δίσκος είναι μάλλον το “Underworld Shakedown” των Last Drive, αλλά και η “Αγρύπνια” του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Πως ήταν η κατάσταση στο Velvet Bus όταν το κινηματογραφούσατε??
Στο πρώτο Velvet Bus ήταν πολύ όμορφες οι συνθήκες που επικρατούσαν γιατί καρποφορούσαν οι προσπάθειες των διοργανωτών μετά απο πολύ καιρό προετοιμασίας. Μού έκανε εντύπωση που οι μπάντες συμπεριφέρονταν τόσο επαγγελματικά και υπεύθυνα, λες και η μουσική ήταν η βασική τους ενασχόληση. Ακόμα και σε βραδιές με μικρή προσέλευση (βλ. καταρρακτώδης βροχή στα Γιάννενα) συμπεριφέρονταν σαν να έπαιζαν μπροστά σε τεράστιο κοινό.

H Γκρατσιέλα στην συζήτηση που είχαμε μαζί της πας είπε (για το Velvet Bus) πως «..ήταν ζόρικο αλλά το διασκέδαζα συνέχεια γι αυτό και δεν μπορώ να πω ότι τους ζήλεψα...». Εσύ πως αισθανόσουνα??
Δε ζήλεψα καθόλου τις μπάντες γιατί με την Γκρατσιέλλα είχαμε στήσει ένα κινητικό κινημαογραφικό ντουέτο. Έπρεπε να γυρίζουμε ασταμάτητα, αλλά είχε και αυτό τη γοητεία του. Γελάσαμε πολύ και όταν οι άλλοι έπιναν ποτά εμείς φορτίζαμε μπαταρίες. Ήμασταν εξουθενωμένοι και χαρούμενοι.

Πιστεύεις ότι ένα μουσικό ντοκιμαντέρ όπως το δικό σου ή της Γκρατσιέλας επηρεάζουν την κατάσταση στην ελληνική αγγλόφωνη και όχι μόνο σκηνή?? Ποιος ο αντίκτυπος τους στον κόσμο??
Δεν είμαι σίγουρος για το αν αλλάζει κάτι στη μουσική σκηνή με ντοκυμανταίρ όπως αυτά. Χαίρομαι πολύ που γίνονται περισότερα πάντως. Επίσης είναι σημαντικό ότι καταγράφεται μία ιστορική φάση της σκηνής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι δύο απο τις μπάντες που συμμετείχαν στο πρώτο Velvet Bus έχουν αλλάξει σύνθεση και προσανατολισμό.

Φέτος βίωσες το Velvet Bus από την πλευρά του συμμετέχοντα (μιας και το 20000 miles ahead – A last Drive story προβαλλόταν πριν από την έναρξη των live). Πόσο διαφορετικό είναι κάτι τέτοιο?
Αυτή είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Έρχεται η δουλειά σε επαφή με το κοινό-δε σού ανήκει πλέον. Πέρασα όμορφα και ίσως πιο ξεκούραστα. Είχα πάντα αγωνία για το στήσιμο των live και τις συνθήκες προβολής σε κάθε πόλη.

Έψαξες να διαβάσεις-μάθεις-ακούσεις για τις κριτικές που πήρε το 20000 miles ahead – A last Drive story??
Έψαξα τις κριτικές, και τις θεωρώ χρήσιμες όταν ο άνθρωπος που τις υπογράφει έχει κατανοήσει και σεβαστεί τον κόπο που απαιτεί η δημιουργία μιας ταινίας. Όταν αυτό δε συμβαίνει, οι κριτικές δεν έχουν κάποια χρησιμότητα.

Αν ήταν να ξαναγυρίσεις το 20000 miles ahead – A last Drive story θα άλλαζες κάτι??
Αν επέστρεφα στο ξεκίνημα της δουλειάς θα προσπαθούσα να αφαιρέσω λίγη απο την αγωνία που είχα για το όλο εγχείρημα. Αυτή η αγωνία για να πάει καλά μια δουλειά μπορεί να είναι διαλυτική.

Αλήθεια γιατί δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη σε DVD?? Υπάρχει τέτοια σκέψη?
Το ντοκυμανταίρ δεν έχει κυκλοφορήσει σε dvd επειδή δεν έχει γίνει κάποια πρόταση απο κάποια εταιρία που θα μπορούσε να το κυκλοφορήσει. Το οικονομικό βάρος της κυκλοφορίας είναι δυσβάσταχτο για να μπορέσω να το αναλάβω ο ίδιος.

Αυτόν τον καιρό με τι ασχολείσαι??
Αυτόν τον καιρό προσπαθώ να βρω τον καλύτερο δυνατό τρόπο να συνεχίσω να υφίσταμαι δημιουργικά παρά τις οικονομικές συνθήκες. Συνεχίζω να ασχολούμαι με τη Δημιουργική Γραφή στη Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, γράφω αργά αλλά σταθερά ένα καινούργιο σενάριο και ένα υβριδικό δοκίμιο-νουβέλα για την Κωνσταντινούπολη.

Κλείνοντας θα θέλαμε να μας πεις μερικά παρασκήνια από τα γυρίσματα του 20000 miles ahead – A last Drive story.
Νομίζω ότι χάρηκα πολύ τη βραδιά που ο οπερατέρ μας έγινε είκοσι χρονών! Ήταν η βραδιά της τελευταίας συναυλίας των Last Drive και δε μάς είχε πει για τα γενέθλια του. Το γλεντήσαμε δεόντως στο after party.

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Giusurum Presents: b-otherside records!!!

Μετά την Spinalonga ήρθε η σειρά της b-otherside Records να αυτοπραρουσιαστεί εδώ στο Γιουσουρούμ και να μας πει το τι σκέφτετε για την κατάσταση στην ελληνική μουσική πραγματικότητα!! Έχει ενδιαφέρον να ακούς (διαβάζεις) αυτούς που επενδύουν (χρόνο, χρήμα, μεράκι, κλπ) στην ελληνική μουσική βιομηχανία (ή βιοτεχνία αν προτειμάτε). Ο λόγος στον Δημήτρη και την Κατερίνα από την b-otherside!!!
---------------------------------------------------------------

Ως λάτρεις και συλλέκτες δίσκων της ελληνικής σκηνής ξεκινήσαμε από το 1994-5 ακούγοντας οτιδήποτε μας προκαλούσε το ενδιαφέρον και μαζεύοντας ανελλιπώς όλα τα βινυλια από το '80 και το '90,εχοντας μια έλξη για τον ζεστό, αναλογικό ήχο και τα μαύρα αυλάκια. Ο Δεκέμβρης του '08 μας βρήκε σε μια περίεργη φάση όπου είχαμε βαρεθεί να λεμε ότι όλα πανε αργά και δυσκοίλια στον μικρόκοσμο της ελληνικής σκηνής οπότε και είπαμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, στον βαθμό τουλάχιστον που μπορούσαμε. Ψάχνοντας στο ιντερνετ να βρούμε το όνομα που θα βαπτίζαμε την δισκογραφική σαν πρώτη επιλογή μας προέκυψε το B-Sides αλλά φυσικά πέσαμε πάνω στους Πατρινούς φίλους μας και ακούγοντας τα τραγούδια τους καταφέραμε δυο σε ένα: Και ξεκινήσαμε την δισκογραφική ως B-otherSide Records και ξέραμε ποια θα ήταν η πρώτη μας δουλειά, την οποία και λατρεύουμε. Παράλληλα με τον φρέσκο σημερινό ήχο τον οποίο ακουμε ανελλιπώς είχαμε και ένα ακόμη χόμπι: Την καταγραφή των ελληνικών συγκροτημάτων από τα σπάργανα της ελληνικής ροκ, δηλαδή από το 1963 και μετά ώστε κάποια στιγμή να προκύψει μια ολοκληρωμένη εγκυκλοπαιδική παρουσίαση σε ένα βιβλίο. Μέσα από αυτές τις αναζητήσεις ήρθε στα χέρια μας και ανέκδοτο υλικό από τις δεκαετίες του '60 και του '70 το οποίο πολλές φορές μας άφησε άναυδους με την μοναδικότητα του και πιστεύοντας στην αξία της παρουσίασης του γεννήθηκε το μικρό αδερφάκι Lost Archives από το οποίο παρουσιάσαμε τους δίσκους των Sun Of Greece και του Σωτήρη Κοματσιουλη ενώ υπάρχει ακόμα αρκετό υλικό για ανάδειξη στο μέλλον. Τελευταία στάση σε αυτό το δημιουργικό ταξίδι είναι η νεογέννητη B-otherSide Digital από την οποία θα εκδοθούν κάποιες σύγχρονες κυκλοφορίες σε cd,με πρώτη την ολοκληρωμένη δουλειά των φίλων μας B-Sides με τίτλο "Story without end" το οποίο και μόλις κυκλοφόρησε. Γενικότερα όμως σκοπός μας είναι να δώσουμε βαρύτητα και βάση στο βινυλιο και μόνο για εξαιρέσεις λόγω της αυξημένης πίεσης του κόσμου να καταφεύγουμε στο cd.

Μετά από δυόμισι χρόνια λειτουργίας αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι το βινυλιο θα συνεχίσει να υπάρχει για πολλά χρόνια ακόμα αφού υπάρχει ένας συνεχώς ανανεωμένος κόσμος και μάλιστα από νέα παιδιά, διψασμένα να ζήσουν την μαγεία της επαφής με τις 33 στροφές και την βελόνα, πράγμα που στο εξωτερικό είναι πολύ περισσότερο γιγαντωμένο, σύμφωνα με τις πωλήσεις μας τουλάχιστον. Από εκεί και πέρα δεν πιστεύω στα στεγανά αφού η καλή ελληνική ροκ είτε προέρχεται από το 1963 (και όμως υπάρχει!) είτε από τα σημερινά ταλαντούχα παιδιά έχει μια θέση στην καρδιά μας και φυσικά στην δισκοθήκη μας. Απλά η προσέγγιση στο παλαιό υλικό θα πρέπει να γίνεται με γνώμονα την ιστορική αποκατάσταση και όχι την...λαγνεία αφού πολλοί ενδιαφέρονται για τις ιστορικές κυκλοφορίες και επιμένουν να αγνοούν την φοβερή σημερινή σκηνή, πράγμα που με κάνει να γελάω σκεφτόμενος ότι αν με το καλό είμαι ζωντανός σε 30 χρόνια από τώρα, οι τότε πιτσιρικάδες θα κοιτάνε με την ίδια λαγνεία τον ήχο του 2010.Απο την πλευρά μας σκοπεύουμε να συνεχίσουμε τις εκδόσεις βινυλιου και ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των καιρών, οι προσπάθειες μας επικεντρώνονται σε όσο το δυνατόν πιο οικονομικές λύσης χωρίς όμως καμιά έκπτωση στην ποιότητα του ενώ μέσα στα προσεχή σχέδια μας είναι και κάποιες συμπαραγωγές με άλλα γνωστά ελληνικά label στο άμεσο μέλλον. Μέχρι τότε επιστροφή στην αναλογική μαγεία! Vinyl is back!

Φιλικα,
Δημητρης-Κατερινα

Δισκογραφια:
B-Sides "Queen/Forest" 7" B-otherSide BSR 01 Sold Out (ltd to 500)
Sun of Greece "S/t" LP Lost Archives BSR 02 Sold Out (ltd to 440)
Σωτηρης Κοματσιουλης "Σαν τον ανεμο" LP Lost Archives BSR 03 Few Copies(ltd to 500)
B-Sides "Kill/I speak your words" 7" B-otherSide BSR04 Sold Out (ltd to 200)
Monkee Wonkey "I want to dissapear" LP B-otherSide BSR05 (ltd to 200)
B-Sides "Story without end" CD Digital BSR06

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Temporary Exits by Tension Vill @ Booze Cooperativa!!!


(κλικ στην εικόνα για περισσότερα...Μην το χάσετε!!!)

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Το παντελόνι του Πυθαγόρα!!!

Μια από τις «παράξενες» αλλά συνάμα «γλυκές» συνήθειες του καλοκαιριού είναι η ανάγνωση παντός είδους λογοτεχνικού αποτελέσματος. Βιβλία κάθε θέματος και είδους παίρνουν την θέση τους στις αποσκευές μας και μας συντροφεύουν τόσο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όσο και στην παραλία. Τα τελευταία χρόνια το είδος της λογοτεχνίας που οι "ειδικοί" ονομάζουν εκλαϊκευμένη επιστήμη γνωρίζει μεγάλη άνθιση έχοντας κατακτήσει ένα μεγάλο μέρος του βιβλιοφάγου (και όχι μόνο) κοινού. Φυσικά δεν αναφερόμαστε σε βιβλία που σύμφωνα με τους συγγραφείς και τους εκδότες τους, λύνουν το δείνα και το τάδε μυστήριο (πυραμίδες, Αζτέκοι κλπ). Αυτά είναι "πονήματα" που καλώς ή κακώς δεν αποτελούν «πραμάτεια» του γιουσουρούμ. Με τον όρο εκλαϊκευμένη επιστήμη αναφερόμαστε σε εκείνο το είδος της λογοτεχνίας που προσπαθεί να επιδείξει στο ευρύ κοινό τη μαγεία της επιστήμης. Μέσα από μυθοπλαστικές και όχι μόνο ιστορίες που αφορούν στην ιστορική διαδρομή των διαφόρων τομέων της επιστήμης οι συγγραφείς (επιστήμονες τις περισσότερες φορές οι ίδιοι), προσπαθούν να μας εξηγήσουν τα πως και τα γιατί.

Το «Παντελόνι του Πυθαγόρα» αποτελεί ένα από τα «διασημότερα» βιβλία αυτής της κατηγορίας. O Πυθαγόρας γεννήθηκε (γύρω στα 560 π.Χ) στην Σάμο από μητέρα και πατέρας αλλοδαπό (μάλλον από τη Φοινίκη), που είχε αποκτήσει τιμητικά την υπηκοότητα επειδή εξασφάλισε στους Σάμιους σιτάρι σε μια εποχή σιτοδείας. Αποτέλεσμα αυτού ήταν ο Πυθαγόρας να μην θεωρηθεί ποτέ καθαρός Έλληνας. Όταν αργότερα (ο Πυθαγόρας) προσχώρησε στην ανατολή πέταξε από πάνω του την ελληνική χλαμύδα και υιοθέτησε το περσικό παντελόνι επισφραγίζοντας έτσι την πλήρη ταύτισή του με τον νέο για αυτόν τρόπο ζωής και σκέψης. Ο «παράξενος» τίτλος του οφείλεται σε αυτή ακριβώς την υιοθέτηση. Στα 2500 χρόνια της ιστορίας που ξετυλίγονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της Margaret Wertheim, παρακολουθούμε την εξέλιξη της φυσικής και μαθηματικής επιστήμης. Από το «τα πάντα είναι αριθμοί» του Πυθαγόρα που συμπύκνωνε την άποψή του για την ερμηνεία του κόσμου, μέχρι την θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν και την περίφημη «θεωρία των πάντων» που αναφέρεται στο όνειρο των μεγάλων σύγχρονων επιστημόνων να περιγράψουν τα πάντα με μια και μοναδική εξίσωση και που θα εκπλήρωνε τελικά την πυθαγόρεια αναζήτηση της μιας και μοναδικής μαθηματικής «αρμονίας». Το "παντελόνι του Πυθαγόρα" προσπαθεί επίσης να φωτίσει ένα άλλο μεγάλο ζήτημα: το περί της εχθρότητας και επιστήμης. Ενώ το μεγάλο στοίχημα της Wertheim είναι η «αποκάλυψη» ενός θέματος με ελάχιστες βιβλιογραφικές αναφορές μέχρι σήμερα. Γιατί δεν υπήρξαν/υπάρχουν πολλές και διάσημες γυναίκες φυσικοί?? Ποια η σχέση του γεγονότος αυτού και των μονών του μεσαίωνα?? Η θρησκεία και η θεολογική διάσταση της επιστήμης μήπως τελικά αποτρέπει την εισχώρηση των γυναικών στις επιστήμες που ασχολούνται με την διερεύνηση της «προέλευσης» του κόσμου?? Η φυσικός Φέι Ατζενμπεργκ Σελάβ στη δεκαετία του 50 χρειάστηκε να μπει κρυφά στο κτίριο του Πανεπιστημίου για να επιδείξει ένα πείραμα στους συναδέλφους της γιατί η πρυτανεία απαγόρευε την είσοδο γυναικών! Γιατί το Χάρβαρντ δέχτηκε γυναίκα φυσικό μόλις το 1992?? Από την Υπατία στην Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα μέχρι την Μαρί Κιουρί και την Μαρία Γκέμπερτ το ποσοστό των γυναικών που έχουν διακριθεί στη φυσική είναι απογοητευτικά. Μήπως και η σύγχρονη εκπαιδευτική πολιτική και διαδικασία προσπαθεί να οδηγήσει τις γυναίκες σε πιο «γήινες», «βατές» και πρακτικές επιστήμες?? Υπάρχει σχέση όλων αυτών με τον (θεωρητικά) βιολογικό ανταγωνισμό των ειδών??? Ανοίξτε το βιβλίο και περάστε σε έναν κόσμο γεμάτο ερωτήσεις, μυστήριο και φυσικά ίντριγκες και παράδοξα. Ανακαλύψτε και εσείς μονοπάτια σχεδόν ανεξερεύνητα και απάτητα. Δείτε με άλλο μάτι την πρόοδο της επιστήμης και τις σχέσεις τις με τα θρησκευτικά και κοινωνικά καταστημένα των διαφόρων εποχών. Καλή σας ανάγνωση!!!