Γάζα, Αγάπη Μου, Gaza Mon Amour (2020) των αδερφών Νάσερ

Σε μια εργατική γειτονιά της σύγχρονης Γάζας όλα είναι εγκλωβισμένα, αποπνικτικά. Η αστυνομία βρίσκεται παντού κι ελέγχει τα πάντα, η οικονομική κρίση έχει γονατίσει τον κόσμο, βόμβες των Ισραηλινών διακόπτουν με συνέπεια την καθημερινότητα, συνεχόμενα black outs υπογραμμίζουν ότι η ζωή είναι μία συνεχής εμπόλεμη ζώνη. Οι νέοι θέλουν να φύγουν, να το σκάσουν. Οι μεγαλύτεροι προσπαθούν να επιβιώσουν. Το να ζήσουν είναι πολυτέλεια.

 

Εκεί συναντάμε τον Ισα, έναν 60πεντάχρονο ψαρά. Εργένης, γιατί αρνείται πεισματικά τα προξενιά της αδελφής του, μοναχικός, ακοινώνητος. Και κρυφά ερωτευμένος με τη Σιχάμ, μία μελαγχολική χήρα μοδίστρα, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με την πρόσφατα χωρισμένη (ανήκουστο!) νεαρή κόρη της. Οι μέρες περνούν απαράλλακτες, μέχρι που στην ψαριά του Ισα παραμονεύει μια έκπληξη: τα δίχτυα του ανασύρουν ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα. Μάλλον πολύτιμο, μάλλον μοναδικό, ίσως το εισιτήριό του για μια καλύτερη ζωή. Η νέα αυτή προοπτική τού δίνει την αισιοδοξία να χτυπήσει, συνεσταλμένα, και την πόρτα της Σιχάμ. Ομως ταυτόχρονα χτυπά και η δική του πόρτα: οι αρχές τον κατάλαβαν, τον κατηγορούν για αρχαιοκαπηλία, η Χαμάς θέλει πάση θυσία να αποκτήσει τον πολύτιμο θησαυρό.

πηγή : https://flix.gr/cinema/gaza-mon-amour.html 

 

«Βαλς με τον Μπασίρ» (2008) : Ο χορός με τους εφιάλτες δεν τελειώνει ποτέ

Η ιστορία ποτέ δεν αρχίζει σήμερα ή χτες. Έχει αρχίσει χρόνια, αιώνες πριν. Συμβάντα που όλοι θα θέλαμε να μην έχουν γίνει αλλά που οφείλουμε να μην ξεχάσουμε. 

 

Ήταν μέσα Σεπτεμβρίου του 1982 (15 -17/09/1982) όταν Λιβανικές φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις (κυρίως Χριστιανοί Φαλαγγιστές) μετά τη δολοφονία του Λιβανέζου προέδρου Μπασίρ Τζεμαγιέλ, υπό την καθοδήγηση και τη βοήθεια του Ισραήλ, έσφαξαν πάνω από 3.000 Παλαιστίνιους πρόσφυγες που διέμειναν στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα στη Βηρυτό. Η συντριπτική πλειοψηφία (πάνω από 80%) των σφαγιασμένων ήταν παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι.

 

Το Βαλς με τον Μπασίρ (2008) είναι συμπαραγωγή Ισραήλ, Γαλλίας, Γερμανίας και Ηνωμένου Βασιλείου σε σενάριο και σκηνοθεσία Άρι Φόλμαν. Βασισμένο σε μεγάλο βαθμό στην προσωπική εμπειρία του σκηνοθέτη Άρι Φόλμαν, το «Βαλς με τον Μπασίρ» είναι ένα ντοκιμαντέρ για τη μνήμη, τον πόλεμο, την ανθρώπινη φύση και προτείνει ένα εντελώς πρωτότυπο φορμάτ, το οποίο αναδεικνύει τη μαγική διάσταση κάθε προσωπικής μαρτυρίας.

Το 1982, ο Άρι Φόλμαν ήταν ένας 19χρονος στρατιώτης πεζικού στις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Το 2006 συναντά ένα φίλο από το στρατό, που του μιλά για τους εφιάλτες που έχει σχετικά με τις εμπειρίες του στον πόλεμο Ισραήλ - Λιβάνου του 1982.  Ο Αρι, λοιπόν, εξομολογείται στον φίλο του πως κάθε βράδυ βλέπει τον ίδιο εφιάλτη! Είκοσι έξι αγριεμένα σκυλιά τον κυνηγούν (Ερινύες). Κατέληξε πως ο εφιάλτης έχει να κάνει με τη θητεία του στον ισραηλινό στρατό στον πρώτο πόλεμο (1980) του Λιβάνου (υπηρέτησαν μαζί με το φίλο του). Ο Φόλμαν έκπληκτος ανακαλύπτει ότι δεν θυμάται τίποτα από εκείνη την περίοδο. Αργότερα την ίδια νύχτα έχει ένα όραμα από τη νύχτα της σφαγής στα στρατόπεδα προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα, χωρίς να είναι σε θέση να επιβεβαιώσει κατά πόσο ήταν αληθινή ανάμνηση. 

 

Στη ανάμνησή του, αυτός και οι συστρατιώτες του κάνουν νυχτερινό μπάνιο στην παραλία της Βηρυτού, υπό το φως φωτοβολίδων που κατεβαίνουν πάνω από την πόλη.Ο Φόλμαν, μετά από αυτή την ανάμνηση, σπεύδει να συναντήσει έναν άλλο φίλο από τον στρατό, ο οποίος τον συμβουλεύει να μιλήσει για το θέμα και με άλλους ανθρώπους που βρίσκονταν στην Βηρυτό την ίδια περίοδο, ώστε να καταλάβει τι συνέβη εκεί και να ανακτήσει τη μνήμη του. Η ταινία ακολουθεί τον Φόλμαν στις συζητήσεις του με φίλους του, έναν ψυχολόγο και ένα δημοσιογράφο, ο οποίος ήταν στην Βηρυτό την ίδια περίοδο.

Στα τελευταία πλάνα έρχεται αδυσώπητη η πραγματικότητα, χωρίς υπεκφυγές ή ωραιοποιήσεις, για να θυμίσει τη νομοτέλεια της Ιστορίας και τις κραυγές των θυμάτων που αναζητούν ακόμα τη δικαίωση. Γιατί πέρα από μια ψυχαναλυτική σπουδή, ο Φόλμαν φιλοδοξεί και πετυχαίνει να κάνει ένα διαχρονικό πολιτικό σχόλιο, μια διαρκή υπόμνηση, ακόμα και στον ίδιο το λαό του Ολοκαυτώματος: Ότι ο χορός με τους εφιάλτες δεν τελειώνει ποτέ.

 

 

200μετρα, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αμίν Ναϊφέ (2020)

Διακόσια μέτρα χωρίζουν τον Μουσταφά από την γυναίκα του και τα παιδιά του. Τα σπίτια τους είναι αντικριστά, υπάρχει μάλιστα οπτική επαφή μεταξύ τους, όμως αυτή η απόσταση που σε κάθε άλλη περίπτωση θα περπατιόταν εντός ολίγων λεπτών, στην περίπτωσή τους είναι αδιαπέραστη. Κι αυτό γιατί ανάμεσά τους παρεμβάλλεται ένα τείχος, εκείνο της Δυτικής Όχθης, που έχει επιβληθεί στον λαό του Μουσταφά και τον έχει διχοτομήσει.

 

Η οικογένεια θα μπορούσε να είναι μαζί, όμως ο Μουσταφά αρνείται πεισματικά να ζητήσει άδεια παραμονής από τις ισραηλινές αρχές. Όλες οι δουλειές είναι στην αντίπερα όχθη, στη γη των πλούσιων εποίκων, με αποτέλεσμα η γυναίκα του να αναγκαστεί να ζει στην άλλη πλευρά, όπου κάνει δύο δουλειές. Ακόμα και ο ίδιος έχει βγάλει άδεια προσωρινής εργασίας και περνάει καθημερινά έναν γραφειοκρατικό και ταπεινωτικό έλεγχο, για να βιοποριστεί, αλλά και για να αγκαλιάσει τα παιδιά του. 

 

Όταν, όμως, στη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου, ο γιος του θα αναγκαστεί να μπει στο νοσοκομείο και για κακή του τύχη η άδεια εργασίας του θα έχει λήξει, ο Μουσταφά θα πρέπει να βρει τρόπο να περάσει πάση θυσία τα σύνορα.

Τρέχει να περάσει από το Ισραηλινό checkpoint, αλλά δεν του επιτρέπεται η είσοδος λόγω μιας ασήμαντης λεπτομέρειας. Η αγάπη του πατέρα όμως, δεν τα βάζει κάτω και ο Μουσταφά θα κάνει τα πάντα για να φτάσει στον γιο του.

Μια απόσταση 200 μέτρων γίνεται μια οδύσσεια 200 χιλιομέτρων, καθώς ο Μουσταφά, μην έχοντας καμία επιλογή πια, θα προσπαθήσει να περάσει λαθραία στην άλλη πλευρά του τείχους. 

Περιοδικό ΑΝΤΙ. Τεύχος 469 - 28/06/1991 - Αριστερά : Το τελευταίο (???) στοίχημα

Ιούνιος 1991. Ο κύβος έχει ήδη ριφθεί και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της Αριστεράς και της Προόδου έχει αρχίσει να αποτελεί παρελθόν ως το ενιαίο πολιτικό "σπίτι" του ΚΚΕ και της ΕΑΡ. Το ΑΝΤΙ κυκλοφορεί το προφητικό και σημαντικό τεύχος 469 (28/06/1991) που μεταξύ άλλων περιέχει:

• Το άρθρο σύνταξης (editorial) με τίτλο Αριστερά : Το τελευταίο στοίχημα 
• μια κριτική αποτίμηση της κρίσης της Αριστεράς όπου παρουσιάζεται αναλυτικό το ιστορικό δημιουργίας αλλά και "αποσύνθεσης του ΣΥΝ με τίλτο" ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ:  μνήμες ενός οδοιπορικού
  
• μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Βάτσλαβ Χάβελ
• μια εμπεριστατωμένη παρουσίαση του εκλογικού προφίλ της τότε Αριστεράς 
• ένα ενδιαφέρον άρθρο για την επίσκεψη της Αλέκας Παπαρήγα στην Μόσχα και την συνάντησή της με τον Γκορμπατσόφ κ.α πολλά

 

Από εκείνο το τεύχος διαβάζουμε για αρχή το editorial έχοντας πάντα στο μυαλό ότι κάθε ομοιότητα με την σημερινή κατάσταση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς είναι τυχαία :) :) :)

 ενώ βρίσκουμε όλο το τεύχος εδω

http://www.orizontesbooks.gr/catalog/product_info.php?products_id=19841

Καλή ανάγνωση/μελέτη.

Return Of The Creeps - Ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία της Creep Records

Αθήνα 1982. Κάπου ανάμεσα σε Κυψέλη, Πατήσια και Εξάρχεια γεννιέται η Creep Records. Στον σύντομο αλλά μακρύ κατάλογό της, έκαναν το δισκογραφικό τους πέρασμα μερικές από τις σημαντικότερες μπάντες της εγχώριας New Wave, Post Punk & Dark Wave σκηνής. 

 

Μέσα σε μόλις 4 χρόνια, η Creep κυκλοφόρησε μια σειρά από εμβληματικούς δίσκους που μέχρι και στις μέρες μας αποτελούν μουσικά έργα ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας. 

 

Ένα ντοκιμαντέρ για μία από τις πρώτες και επιδραστικότερες ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες στην Ελλάδα, που έδωσε στέγη σε αρκετές underground μπάντες των 80’s, όπως οι Yell-o-Yell και άλλοι πολλοί. Μέσα από τις προσωπικές αφηγήσεις του ιδρυτή της Creep Records Μπάμπη Δαλίδη, το φιλμ πλαισιώνουν επίσης μέλη των συγκροτημάτων που δισκογράφησαν σε αυτήν, όπως οι Angelo & His Egos, Art Of Parties, Clown, Cpt Nefos, Headleaders, Metro Decay, Rehearsed Dreams, The Reporters, South Of No North, Villa 21 και The Vyllies. 

 

Περισσότερες πληροφορίες και ανακοινώσεις σύντομα.

«Κόκκινη Ρόζα»: Hη ζωή της Ρόζας Λούξεμπουργκ σε graphic novel από την Κέιτ Έβανς

Σαν σήμερα το 1919 τα Φράικορπς δολοφονούν την Λούξεμπουργκ και τον Λίμπκνεχτ στο Βερολίνο. Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή και χιλιοειπωμένη σε βιβλία, ταινίες, άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες καθώς και σε αναρίθμητες εργασίες σε συνέδρια, επιστημονικά περιοδικά αλλά και ομιλίες σε αμφιθέατρα σε όλο τον κόσμο. Εδώ είπαμε να παρουσιάσουμε κάτι λιγο διαφορετικό. 

 

Ένα υπέροχο και προσεγμένο graphic novel με την ζωή της μεγάλης επαναστάτριας, της κόκκινης Ρόζας, διά χειρός Kate Evans, της Βρετανίδας δημιουργού κόμικς, ζωγράφου και ακτιβίστριας (Bump: How to Make, Grow and Birth a Baby, Funny Weather: Everything You Didn’t Want to Know about Climate Change but Probably Should Find Out κ.ά.). Το "Κόκκινη Ρόζα" διηγείται την ζωή και την διαδρομή της Ρόζας Λούξεμπουργκ από την ημέρα της γέννησής της μέχρι την ημέρα της δολοφονίας. Έντονα σχέδια και κείμενο με αναφορές στα κείμενα και τις επιστολές της Ρόζας με πληθώρα παραπομπών στις κατατοπιστικές σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου. 

 

Το κατάλληλο δώρο για όσους θέλουν να εισαχθούν στην ζωή και στην πολιτική σκέψη της Ρόζας  Λούξεμπουργκ. 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

ISBN  978-960-16-7349-3 

Έτος κυκλοφορίας  2022 

Σελίδες  232 

Συγγραφέας  ΕΒΑΝΣ ΚΕΙΤ 

Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου

Εκδότης  ΠΑΤΑΚΗΣ

 

more@ https://www.efsyn.gr/nisides/kare-kare/79065_i-zoi-kai-o-thanatos-tis-kokkinis-roza

https://www.lifo.gr/blogs/almanac/red-rosa-ena-graphic-novel-tis-kate-evans

Ο Σωκράτης, η δικαιοσύνη, το συμφέρον του ισχυρού και μια σύγχρονη υπόθεση παιδεραστίας

O  Γοργίας αποτελεί μετά την Πολιτεία και τους Νόμους  τον μακροσκελέστερο διάλογος του Πλάτωνα. Παρόλο θεωρητικά το θέμα του διαλόγου είναι η ρητορική, η δικαιοσύνη βρίσκεται στο επίκεντρό του.  

Όπως και όλοι οι διάλογοι του Πλάτωνα, αποτυπώνει μια (μη πραγματική) συζήτηση ανάμεσα στον (μεγάλο δάσκαλο) Σωκράτη το σοφιστή Γοργία, τον Πώλο και τον Καλλικλή (οι δυο τελευταίοι είναι του Γοργία). Χαρακτηριστικό είναι ότι κανείς από τους συνομιλητές του Σωκράτη δεν έχει λάβει φιλοσοφική εκπαίδευση ενώ ο Καλλικλής επισημαίνει αργότερα πως είναι περήφανος γι’ αυτό ενώ ο Πλατωνικός αυτός διάλογος είναι ο μόνος στον οποίο ο Σωκράτης δεν κατορθώνει να πείσει κανέναν από τους συνομιλητές του.

Ο Πλάτωνας εδώ (πιστός στα χνάρια του δασκάλου του Σωκράτη) απορρίπτει το δίκαιο της ανταπόδοσης και θεμελιώνει τη δική του αντίληψη της δικαιοσύνης επάνω στην ακεραιότητα της ψυχικής ισορροπίας του ανθρώπου. 

Ας δούμε λοιπόν ορισμένα ενδιαφέρονται αποσπάσματα του διαλόγου.

Ο Πλάτωνας υποστηρίζει ότι με τη δικαιοσύνη ο άνθρωπος γίνεται ευτυχισμένος, ενώ  υποστηρίζει δύο θέσεις: ότι είναι καλύτερο να αδικείται κανείς από το να διαπράττει αδικία, και ότι είναι προτιμότερο για κάποιον που έχει διαπράξει αδικία να τιμωρείται από το να αποφεύγει την τιμωρία.

Από την άλλη ο Καλλικλής υπερασπίζεται το φυσικό δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο οι λίγοι και ανώτεροι υπερέχουν και έχουν το δικαίωμα να ικανοποιούν οποιαδήποτε επιθυμία τους και να εξασφαλίζουν μεγαλύτερο μερίδιο στα αγαθά από τους κατώτερους, ταυτίζοντας έτσι  το δίκαιο με το συμφέρον του ισχυρού. 

Ο Γοργίας ισχυρίζεται ότι η ρητορική αποτελεί τέχνη που χρησιμοποιείται για την εξασφάλιση πειθούς και ότι μπορεί επίσης να πείσει για το τι είναι δίκαιο και άδικο στα δικαστήρια και τις δημόσιες συνελεύσεις. Ο Σωκράτης παρατηρεί ότι οι άνθρωποι πείθονται τόσο για αλήθειες όσο και για ψεύδη. 

Κάθε συνειρμική σκέψη και σύνδεση της Πλατωνικής/Σωκρατικής έννοιας της δικαιοσύνης με την υπόθεση του γνωστού σκηνοθέτη Λιγνάδη απόλυτα θεμιτή.

more@http://n1.intelibility.com/ime/lyceum/?p=lemma&id=29&lang=1