Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Περί Bollywood,Hollywood και άλλων δαιμονίων...

Με τον όρο Bollywood αναφερόμαστε στις ταινίες που δημιουργούνται με βάση την πόλη Mumbai (πρώην Βομβάη) της Ινδίας και χρησιμοποιούν ως γλώσσα την διάλεκτο Hindi. Συνήθως όμως (λανθασμένα) έχει επικρατήσει και χρησιμοποιείται ως αναφορά σε όλη ην Ινδική κινηματογραφική βιομηχανία. Η λέξη (Bollywood) είναι σύνθετη και προέρχεται από τις λέξεις Bombay και Hollywood. Πολλοί αντιδρούν με τον «ορισμό» Bollywood, διότι δείχνει τον Ινδικό κινηματογράφο ως φτωχό συγγενή του Hollywood. Είτε το πιστεύετε είτε όχι το Bollywood είναι μια από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές βιομηχανίες παγκοσμίως!!! Το χαρακτηριστικό των ταινιών αυτών είναι ότι αποτελούν μια ιδιότυπη μορφή μιούζικαλ, με πολύ χορό (και πολλούς χορευτές φυσικά), πολύ τραγούδι και συνήθως με μελοδραματική πλοκή. Φαντασθείτε κάτι σαν τις αντίστοιχες Ελληνικές με τον Ξανθόπουλο με την σκηνοθετική όμως ματιά του Δαλιανίδη!!!! Ξανθόπουλος–Βούρτση με χορό, τραγούδι, πολλούς κομπάρσους και φυσικά σενάριο απίθανου περιεχόμενου (και διάρκειας) τύπου «Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου». Ο ήχος συνήθως προστίθεται σε στούντιο ενώ τα τραγούδια των ταινιών πολλές φορές κυκλοφορούν πολύ πριν την ταινία!!

Όταν διάβασα την εξαιρετική ανάρτηση του zalmoxis (εδώ) μου ήρθαν στο μυαλό τα δυο συνήθη πράγματα που μου έρχονται όταν διαβάζω ή ακούω για Bollywood. Το πρώτο είναι μια ανοιξιάτικη νύχτα (με αγιόκλημα και γιασεμιά που λέει και ο Κηλαηδόνης) σε θερινό σινεμά όπου μια παρέα (ανάμεσά τους και εγώ) παρακολουθεί το «Γη ποτισμένη με Ιδρώτα» (Mother India). Την ταινία που αποτελεί τον κινηματογραφικό φόρο τιμής στην Ινδή γυναίκα – μητέρα και έφτασε πολύ κοντά στο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (έχασε από τις «Νύχτες της Caberia» του Fellini για μια ψήφο). Με πρωταγωνίστρια τη Nargis (ναι, όπως ακριβώς και ο κυκλώνας που άφησε χιλιάδες νεκρούς Βιρμανούς στις αρχές Μαΐου), το Mother India θεωρείται -όχι άδικα- ως μια από τις καλύτερες ταινίες του Ινδικού κινηματογράφου. (περισσότερα τόσο για την Nargis όσο και για την ταινία εδώ στην ανάρτηση του zalmoxis).

Ας επιστρέψουμε όμως σε εκείνο το ανοιξιάτικο βραδάκι. Λίγο η διάρκεια της ταινίας (127 λεπτά) λίγο το αγιόκλημα, λίγο οι μπίρες δεν ήθελε και πολύ. Κάποιος από την παρέα αφέθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα και άσε την Nargis να παλεύει μόνη της. Κάποια στιγμή ο τύπος πετιέται από την θέση του και αναφωνεί το αμίμητο : «Καλά αυτοί οι Ινδοί δεν παίζονται. Μας κλέβουν ακόμα και τα τραγούδια. Αυτή τώρα τραγουδά το “καρδιά μου καημένη”!!!». Κάγκελο τόσο εμείς όσο και οι υπόλοιποι θεατές της ταινίας. Φυσικά δεν είχε και πολύ άδικο. Ναι το τραγούδι ήταν το “καρδιά μου καημένη” αλλά ο «ύποπτος» δεν ήταν ο Ινδός συνθέτης αλλά ο Έλληνας!!! (για ακούστε το και δείτε το και εσείς να μας πείτε!!)

Ήταν τέτοια η δυναμική των τραγουδιών των ταινιών αυτών που πάρα πολλοί (και όταν λέμε πολλοί εννοούμε πολλοί) Έλληνες συνθέτες διασκεύασαν (αν και ο σωστός όρος είναι κατάκλεψαν) τα τραγούδια αυτά στη γλώσσα μας παρουσιάζοντας τα ως δικά τους δημιουργήματα κάνοντας μάλιστα και τεράστιες επιτυχίες. Και μιλάμε για συνθέτες και ερμηνευτές όπως Καζαντζίδης , Καλδάρας, Περπινιάδης, Αγγελόπουλος , κ.α. και τραγούδια όπως :Αυτή η νύχτα μένει, Όσο αξίζεις εσύ, φυσικά η Μαντουμπάλα κ.α. Είναι το κομμάτι της Ελληνικής μουσικής που είναι γνωστό ως «ινδοπρεπή λαϊκά τραγούδια». Τα τραγούδια αυτά είναι των δεκαετιών 1950-1960 και παρόλο που αποτελούν μικρό ποσοστό του συνόλου της ελληνικής δισκογραφίας της εποχής εκείνης εντάσσονται στα λεγόμενα κλασικά λαϊκά της περιόδου. Περισσότερα για τα τραγούδια αυτά μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο "Ινδοπρεπών αποκάλυψη" -Ελένη Αμπατζή - Μανουήλ Τασούλας- (εδώ πληροφορίες για το βιβλίο) καθώς και σε άρθρα του τύπου εδώ και εδώ. Αξίζει επίσης να ακούσετε το CD "Bollywood - Τραγούδια της Ναργκίς" με την (ποια άλλη??) Βούλα Πάλλα (εδώ πληροφορίες). Ενώ εδώ διαβάστε για την πρόσφατη (ενδιαφέρουσα) συνεργασία Ελλήνων και Ινδών μουσικών.

Το δεύτερο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Mulit. Μια Ινδό-Αγγλική συμπαραγωγή διάρκειας μόλις 10 λεπτών γυρισμένη στην Ινδία το 2002 σε φιλμ 35mm για την διαφημιστική καμπάνια γνωστής βότκας. Τα γυρίσματα διάρκεσαν 8 ημέρες υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Τσέχου Ivan Zacharias. Και μην σκεφθείτε τι μπορεί να γίνει σε 10-12 λεπτά φιλμ!!! Η απάντηση είναι απλή: ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!! Δείτε την ιστορία μιας απαγορευμένης αγάπης μεταξύ ενός κουρέα (Mulit) και της κόρης ενός αρχηγού κράτους. Μια ιστορία γεμάτη θεαματικά χορευτικά, σκηνικά που αρμόζουν στο Bollywood, εκβιασμούς, φυλακίσεις, αποδράσεις και φυσικά πολύ, πάρα πολύ τραγούδι. Μια ταινία που το 2003 ανάγκασε το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης τς Νέας Υόρκης να προσθέσει ένα αντίγραφό της στην μόνιμη συλλογή του. Στην χώρα μας η ταινία δόθηκε από γνωστό περιοδικό και φυσικά εξαντλήθηκε. Για όσους δεν προλάβατε τότε το περιοδικό, δείτε την ταινία εδώ στο γιουσουρούμ. Πάρτε ποπ κορν (δεν θα προλάβετε να τα φάτε όλα) αράξτε και απολαύστε τον απόλυτο σταρ. Τον Mulit. Καλά προβολή!!!


Για τους fan του «Γη ποτισμένη με Ιδρώτα» και της μουσικής του σας έχουμε μια έκλπηξη. Διαβάστε εδώ για το project Mother India – 21st Century Remix. Ένα σόου που παρουσιάζει τόσο την ταινία όσο και την μουσική της από μια άλλη οπτική γωνία. Καληνύχτα σας.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Λούλου, ένας μύθος σε ασπρόμαυρο φόντο...

Το 1996 τα μουσικά (και όχι μόνο) πράγματα στην χώρα δεν ήταν όπως σήμερα. Το να μιλά και να γράφει κανείς για jazz, ethnic και άλλα εξωτικά μουσικά δένδρα δεν απέδιδε ούτε καρπούς ούτε εξασφάλιζε μια καλή «σοδειά» ακροατών ή αναγνωστών. Το περιοδικό jazz&τζαζ έκλεινε τρία χρόνια εκδοτικής παρουσίας κρεμασμένο στα περίπτερα και τα δισκοπωλεία της χώρας. Το επετειακό για το γεγονός τεύχος του περιοδικού (αρ.37) κυκλοφόρησε μαζί με το CD “ The song of Lulu- To Τραγούδι της Lulu” με τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου (Ano Kato Records). Το jazz&τζαζ ήταν τότε ένα από τα περιοδικά (μαζί με Audio, Δίφωνο, Μετρό, Ποπ+ροκ) που κατά καιρούς (φοιτητής γαρ) προμηθευόμουνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν εξοικειωμένος με την μη «κλασική τζαζ» και η επιλογή της Lulu με προβλημάτισε: Tι είναι αυτό πάλι; Ποια είναι αυτή η Λούλου; Αναζήτησα την ιστορία της σε μια εποχή που το διαδίκτυο επίσης δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που βιώνουμε σήμερα, και βρήκα έναν κρυμμένο θησαυρό. Τώρα 12 χρόνια μετά, η Lulu δείχνει να με ακολουθεί.

Τον προηγούμενο μήνα το jazz&τζαζ έκλεινε 15 χρόνια κυκλοφορίας με ένα υπέροχο CD και εγώ αναζητούσα το soundtrack μιας πολύωρης διαδρομής. Αναζητούσα κάτι που να έχω καιρό να ακούσω και το χέρι μου τράβηξε μαζί με κάποια άλλα CD τη Λούλου. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δίστασα.... «Μήπως είναι λίγο «βαρύ» για ταξίδι?». Όμως είχα πολύ καιρό να το ακούσω και έτσι το πήρα μαζί μου. Λίγη ώρα μετά το αυτοκίνητο πλημμύρισε με την υπέροχη εκτέλεση του Παπαδημητρίου και την αέρινη φωνή της Συλλαίου. Είχα δικαιωθεί για την επιλογή μου. Άρχισε τότε να (ξανά)περνάει μπροστά μου όλη η ιστορία της Λούλου. Ήταν σα να ξανάβλεπα το Pandora’s Box, μια από τις σημαντικότερες ταινίες του βωβού (ίσως και όχι μόνο) κινηματογράφου, σε μια άκρως ιδιωτική προβολή. Δημιουργία του Γερμανού σκηνοθέτη Georg Pabst, γυρισμένη το 1929 και βασισμένη σε δυο θεατρικά έργα του Φραντς Βέντεκιντ (Το πνεύμα της γης-Erdgeist 1895 και Κουτί της Πανδώρας-Die Büchse der Pandora, 1904), η ταινία αφηγείται την ζωή μιας αισθησιακής χορεύτριας, της Λούλου. Η Λούλου ζει χάρη στις «χορηγίες» των εραστών της (οι οποίοι δεν είναι και λίγοι). Όταν η μέλλουσα γυναίκα ενός εκδότη βρίσκει την Λούλου σε «περιπτύξεις» μαζί του ακυρώνει τον γάμο και ο Schön (εκδότης) αποφασίζει να παντρευτεί την χορεύτρια. Η Λούλου τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τρέλα και τελικά στον θάνατο πυροβολώντας τον άθελα της. Και όλα αυτά στην γαμήλια δεξίωση όπου ο.Schön αντιλαμβάνεται ότι η Λούλου έχει ξελογιάσει και τον γιο του. Ενδιαφέρον ακούγεται έτσι? Που να δείτε και την συνέχεια!!!. Την κατηγορούν για τον φόνο, καταφέρνει όμως να «ξεφύγει» χάρη στην βοήθεια ενός πρώην εραστή της και του γιου του εκδότη!! Κρύβεται για λίγο καιρό στο Παρίσι και καταλήγει να ζει μέσα στην εξαθλίωση σε μια σοφίτα στο Λονδίνο. Εκεί παραμονή Χριστουγέννων και ενώ η ανάγκη την έχει οδηγήσει στην πορνεία, παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος όταν συναντά τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη!!


Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε την τεχνική διακοπής του γυρίσματος και τον απαλό φωτισμό που ο Pabst χρησιμοποίησε δημιουργώντας μια καταπληκτική ατμόσφαιρα. Αίσθηση και σοκ προκάλασε επίσης η ερωτική σκηνή μεταξύ της Λούλου και της κοντέσας Augusta Geschwitz!!! Για το τέλος αφήσαμε τον μύθο που η ταινία γέννησε. Αυτόν της ηθοποιού Λουίζ Μπρουκς (Louise Brooks). Ο Pabst έψαχνε την πρωταγωνίστρια του μήνες. Πέρασε από οντισιόν ακόμα και άγνωστες κοπέλες ψάχνοντας την ιδανική Λούλου. Κατέληξε στην Μπρουκς όταν την είδε σε ένα μικρό ρόλο σε μια ταινία της Paramount. Αμέσως ζήτησε από την εταιρεία να του την «δανείσουν» αλλά η απάντηση ήταν αρνητική. Όταν η Λουίζ ήρθε σε ρήξη με την Paramount και την απέλυσαν τότε μόνο της είπαν για την πρόταση του Pabst. Πήρε χωρίς δισταγμό την απόφαση να πάει στην Γερμανία. Αυτό ήταν. Η Λούλου είχε πάρει σάρκα και οστά από κάθε άποψη. Και να φανταστείτε ότι τα πρώτα σχόλια για την ταινία και την ηθοποιό ήταν αποκαρδιωτικά και επιθετικά. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι η ταινία να βρει την θέση της στο Πάνθεον του κινηματογράφου και η Μπρουκς την δική της πλάι στην Ντίντριχ, την Γκάρμπο και την Μονρόε.

Όπως κάθε μύθος έτσι και η Λούλου δημιούργησε πλήθος καλλιτεχνικών αναφορών. Λούλου είναι ο τίτλος της όπερας του Αυστριακού Αλμπαν Μπεργκ. Ο συνθέτης πέθανε (1935) προτού προλάβει να ολοκληρώσει το έργο, και έτσι άφησε πίσω του μόνο δύο πράξεις. Η ενορχήστρωση της τρίτης πράξης υλοποιήθηκε έπειτα από χρόνια από τον Πατρίκ Σερά και η «Λούλου» παρουσιάστηκε στην Οπερα του Παρισιού στις 24 Φεβρουαρίου 1979. Ο Γάλλος Αντρέ Λοντ έγραψε το ποίημα «Song of Lulu» («Το τραγούδι της Λούλου») του που περιέχεται στο βιβλίο «Louise Brooks: Portrait of an Anti-Star», το οποίο δημοσιεύτηκε το 1982 στη Γαλλία. Το "επισημο" soundtrack της ταινία παρουσιάτηκε επιτέλους το 1999 στην 70ή επέτειο της ταινίας.Το πασίγνωστο τραγούδι των ΟΜD Pandora's Box (1991) είναι αφιερωμένο στη Λουίζ Μπρουκς. Δείτε το δίπλα στα επιπλέον της ημέρας. Και μην ξεχνάμε την υπέροχη δουλειά του Παπαδημητρίου από της παραστάσεις του έργου στην χώρα μας (1993) με την συνοδεία "μουσικής επιτόπου". Ακούστε την Γεωργία Συλλαίου να τραγουδά το τραγούδι της Λούλου.







Καληνύχτα

Πληροφορίες και πηγές
http://tovima.dolnet.gr/print.php?e=B&f=12507&m=C07&aa=1
http://www.michaeldvd.com.au/Reviews/Reviews.asp?ID=5606

http://www.pandorasbox.com http://film.guardian.co.uk/Century_Of_Films/Story/0,4135,67427,00.html
http://www.texnologia.gr/index.asp?mod=articles&id=1017
http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=10.05.2008,id=2068568,16185816
http://www.jazznet.gr/papadimitriou6.html

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα και ΕΡΤ χωρίς σχόλια.....

Με επίσημο δελτίο τύπου που εξέδωσε η ΕΡΤ σήμερα, Δευτέρα 12-5, ανακοινώνει τη λήξη της συνεργασίας της με τον κ. Κολυλογλου και τις εκπομπές Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και η Θεματική Βραδιά .

Δείτε αναλυτικά την ανακοίνωση της ΕΡΤ και την επιστολή του κ. Κούλογλου στον Πρόεδρο της στο site της εκπομπής που το ανακοίνωσε υπο τον τίτλο "Θύμα λογοκρισίας το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και η Θεματική Βραδιά!" . Eνω εδώ μπορείτε να δείτε και την απάντηση της ΕΡΤ διά χειρός Δημήτρη Γόντικα. Α, και να μην το ξεχάσω το δελτίου τύπου τελειώνει ως εξής: "Η ΕΡΤ ευχαριστεί τον κ. Κούλογλου για τη συνεργασία του" Ότι να΄ναι δηλαδή!!

Μου θυμίζει τις ανακοινώσεις ποδοσφαιρικών ομάδων όταν διώχνουν εναν προπονητή που δεν παίρνει το χαρτάκι με την εντεκάδα που του στέλνει ο πρόεδρος. "Ευχόμαστε στον κ.ΧΧΧ καλή συνέχεια στην καριέρα του". Τώρα εμείς τι να πούμε; No comment!!! Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του, μεγάλα παιδιά είμαστε!!!! Ελπίζουμε να μην υπάρχουν «πολιτικοί λόγοι» και ότι θα βρέθεί στέγη για τις εκπομπές (πράγμα σίγουρο).

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Ο Τοίχος έχει την δική του ιστορία: Graffiti ή Διαφημίσεις?

Συνήθως δεν συμμετέχω στα λεγόμενα blogoπαίχνιδα. Τούτο εδώ όμως έχει κάτι διαφορετικό. Το να δεις πως γράφει το χέρι και όχι το πληκτρολόγιο των ανθρώπων είναι ενδιαφέρον. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα γραπτά μας ως την αποτύπωση της πληκτρολόγησης. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε καιρό να πιάσουμε μολύβι (όχι στυλό, μολύβι) και να γράψουμε έστω το όνομά μας σε μια κόλλα χαρτιού και όχι σε έναν κειμενογράφο? (αλήθεια έχετε μολύβι σβήστρα και ξύστρα σπίτι σας???) Και να μην μιλήσουμε το θέμα της ορθογραφίας!!! Σκεφθείτε την πληκτρολόγηση χωρίς την αυτόματη διόρθωση. Δοκιμάστε να γράψετε ένα κείμενο (μια σελίδα ας πούμε) χωρίς την βοήθεια του speller!!! Πόσα ορθογραφικά λέτε να κάνετε κατά μέσο όρο??? Για αυτό λοιπόν δέχομαι την πρόσκληση του bosko και καταθέτω την δική μου εκδοχή του ιδιόχειρου σημειώματος. Ανέκαθεν μου άρεσαν τα γκράφιτι. Προτιμώ να βλέπω έναν τοίχο γεμάτο όμορφα γκράφιτι παρά έναν γκρίζο τοίχο. Έτσι αποφάσισα να κάνω το δικό μου εδώ στον τοίχο του Γιουσουρούμ και προσκαλώ τους πέντε πρώτους που θα διαβάσουν το post αυτό να κάνουν το ίδιο (visitors 354-358). Απομακρυνθείτε λίγο από την οθόνη και κοιτάξτε την. Λόγια του αγαπημένου Νικόλα Άσημου. Θεωρώ τα γκράφιτι «τέχνη του δρόμου» και όχι βανδαλισμό του. Εξάλλου μπορεί κάποιος να μου πει ποια είναι διαχωριστική τους γραμμή? Ο Ανδριωτάκης στην Ελευθεροτυπία το έθεσε πανέμορφα "Ποιός είναι περισσότερο βάνδαλος, ένας ζωγράφος του δρόμου ή μια εταιρεία που διαφημίζει τα προϊόντα της σε δημόσιο χώρο???"

Η ιστορία των γκράφιτι είναι λίγο πολύ γνωστή. Αν και τα πρώτα δείγματα γραφής συνθημάτων εμφανίζονται στην Αρχαία Ρώμη και στο Σινικό Τοίχος, χρειάστηκε να περάσουν εκατοντάδες χρόνια ώστε η ιδιότυπη μορφή έκφρασης, ή τέχνης κατ ΄άλλους να επανεμφανιστεί στους δρόμους μιας σύγχρονης πόλης. Είμαστε στο 1966 στη Φιλαδέλφεια της Αμέρικας όπου δύο τύποι έγραφαν τα ψευδώνυμα τους από άκρη σε άκρη της πόλης. Τα ιστορικά ψευδώνυμα ήταν CORNBREAD και COOL EARL. Ο λόγος που οι δύο τύποι επιδόθηκαν στο αποκαλούμενο “bombing” της πόλης? Άγνωστος. Σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίστηκε (ίσως μεταφέρθηκε εκεί) στην Νέα Υόρκη ο KILROY, ο οποίος συνήθιζε να ζωγραφίζει παντού φιγούρες με τη φράση "Kilrοy was here". Φτάνουμε έτσι στο 1971 όπου κάνει την εμφάνισή του ο θρυλικός πλέον Ελληνοαμερικάνος TAKIS. O TAKIS (Δημήτρης το όνομά του) δούλευε ως κούριερ, οπότε κινούνταν σε όλη την πόλη, και έγραφε παντού (σε τοίχους ακόμα και στο μετρό) TAKIS 183. Το 183 προερχόταν από τον δρόμο που ζούσε την 183η οδό. Η όλη ιστορία πήρε δημοσιότητα μετά από μια συνέντευξή του στους New York Times με. Αυτό ήταν. Ο TAKIS έγινε διάσημος και η Νέα Υόρκη γέμισε με τα λεγόμενα tags διαφόρων ατόμων: Mary 122, George 21 κτλ. Εκτός από τους δρόμους, το μετρό αποδείχθηκε ένα άριστο μέσο για τους writers (έτσι αποκαλούνται οι “καλλιτέχνες” του είδους), που συναγωνίζονταν για το ποιος θα "χτυπήσει" τα περισσότερα βαγόνια σε μια νύχτα. Ο SUPER KOOL 223 από το Bronx και ο WAP από το Brooklyn ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν σπρέι, σχεδιάζοντας πιο "φαρδιά" γράμματα, προσθέτοντας σχέδια όπως γραμμές, βούλες, αστέρια, στο εσωτερικό των γραμμάτων. Σύντομα έχουμε και την εμφάνιση των διαφορετικών στιλ γκράφιτι: Broadway style, Softie / Bubble letters, Mechanical lettering κλπ.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70 οι αρχές στην Νέα Υόρκη αρχίζουν και παίρνουν μέτρα κατά του φαινομένου. Τα γκράφιτι πλέον θεωρούνται απαγορευμένα ενώ και τα σπρέι είναι δυσεύρετα Η αστυνομία φυλάσσει πλέον καλύτερα το μετρό. Και όπως καταλαβαίνετε κάτι που απαγορεύεται γίνεται πρόκληση. Έτσι έχουμε την δημιουργία των πρώτων ομάδων και την έναρξη ενός «πολέμου» μεταξύ των writers και των αρχών. Γράφετε εσείς? Τα σβήνουμε εμείς αμέσως! Τα σβήνετε εσείς? Τα ξαναφτιάχνουμε εμείς σε χρόνο μηδέν.!!!! Φυσικά τα μέτρα, οι βαρύτερες ποινές, καθώς και η εξάπλωση της βιας στους δρόμους της πόλης είχαν ως αποτέλεσμα την μείωση των ιδιότυπων καλλιτεχνών. Είναι η λεγόμενη "survival of the fittest" εποχή. Στην Ελλάδα το γκράφιτι κάνει την εμφάνισή του στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και γρήγορα εξαπλώνεται παντού. Βαγόνια τρένων, τοίχοι, κάθε είδους διαθέσιμης επιφάνειας παίζουν το ρόλο του καμβά. Διάφορα φεστιβάλ έχουν διοργανωθεί σε πολλές πόλεις της χώρας. Μην ξεχνάμε και το πρόγραμμα «Χρωμόπολις» που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της «Πολιτιστικής Ολυμπιάδας 2001 – 2004» σε δέκα πόλεις της χώρας (Πειραιάς, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Βόλος, Ιωάννινα, Μυτιλήνη, Χανιά, Αλεξανδρούπολη. Καλαμάτα και Ρόδο) και περιελάμβανε την δημιουργία γκράφιτι σε δέκα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην ομάδα «Carpe Diem» με ένα έργο που περιλαμβάνει, εκθέσεις, σεμινάρια, έκδοση λευκωμάτων, εικαστικές παρεμβάσεις σε κτίρια κλπ.

Σας αφήνουμε με προτάσεις για ταινίες, όπως το Turk 182 τη βιογραφική ταινία για τον Basquiat που υπήρξε από τους πρώτους που έβαλαν το γκράφιτι σε γκαλερί και το Bomb the System, τις περιπέτειες δύο καλλιτεχνών του γκράφιτι που γεμίζουν την πόλη με τις δημιουργίες τους στις νυχτερινές τους εξορμήσεις. Δείτε στα επιπλέον της ημέρας ένα ωραίο βιντεάκι και απολαύστε την δημιουργία ενός γκράφιτι. Α, και δεν πιστέυω να κοιτάζετε στραβά εκείνον τον απαίσιο τοίχο απέναντι απο το γραφέιο σας!! Ντροπή!!! Φωνάξτε και κάποιον να σας βοηθήσει!!!

Πληροφορίες και πηγές
http://www.ypovrixio.gr/article.php?issues_no=33&contents_id=202
http://www.ekathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_3_06/02/2008_258261
http://www.tanea.gr/Sector.aspx?d=20080305&nid=7724410&spid=221
http://blogs.exodos.gr/index.php?option=com_myblog&blogger=freetime&Itemid=42
http://www.hiphopkinima.com/portal/content/view/201/221/
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathglobal_2_10/04/2005_1283928

(για το http://www.autographcollectors.blogspot.com/)

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ:Aξίζουμε τέτοιους ήρωες;

Για τη σημερινή ημέρα και την επέτειο της εργατικής Πρωτομαγιάς θα διαβάσετε, θα δείτε και θα ακούσετε πολλά και ενδιαφέροντα. Τόσα χρόνια οι ίδιοι αγώνες, οι ίδιες διεκδικήσειςΤόσα χρόνια και όσες φορές και αν το πούμε δεν το πιστεύουμε, δε το καταλαβαίνουμε ίσως. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ. Δεν είναι γιορτή, πάνω απ’ όλα είναι φόρος τιμής σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες όπου και να έγιναν.

Θα ακούσουμε για πολλοστή φορά το «Πρώτη Μαΐου» του αξεπέραστου Μάνου Λοϊζου. Θα πάρουμε για ακόμη μια φορά τα βουνά και τα λαγκάδια για να επιδοθούμε στο αγαπημένο σπορ του Νεοέλληνα, το ψήσιμο (άρε Πανούση πόσο δίκιο έχεις μερικές φορές). Θα φτιάξουμε στεφανάκια,θα βάλουμε στην διαπασών παραδοσιακά και μη «άσματα (και μη)». Μην ξεχνάμε αλώστε ότι η φτώχια θέλει καλοπέραση. Έτσι θα περάσει η ημέρα μας. Στις ειδήσεις δηλώσεις πολιτικών, συνδικαλιστών και όποιου να΄ναι (προσπαθώντας να κλέψει λίγη από την δόξα της ημέρας) σχετικά με την σημασία και την επικαιρότητα της. Λίγα (ως ελάχιστα) θα ακούσουμε όμως για τον Αλέξανδρο Παναγούλη ο οποίος σαν σήμερα σκοτώθηκε σε ένα «μυστήριο» για πολλούς τροχαίο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης (Αλέκος για τους φίλους) γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Ιουλίου 1939. Υπήρξε πολιτικός, ποιητής μα πάνω από όλα αγωνιστής και ήρωας. Δευτερότοκος γιος της Αθηνάς και του Βασίλη Παναγούλη, δημοκρατικού αξιωματικού του Στρατού. Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Γιώργος, προσπάθησε να δραπετεύσει από την Ελλάδα τις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος, αλλά δολοφονήθηκε από τη χούντα στο πλοίο της επιστροφής. Στα φοιτητικά του χρόνια στη Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του Πολυτεχνείου εντάσσεται στην Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου που μετονομάζεται στη συνέχεια σε Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία. Κατά την διάρκεια φοιτητικών εκλογών λογομάχησε (κατά πολλούς ήρθε στα χέρια) με τον (μαντέψτε) γιο του Γ. Παπαδόπουλου. Ήταν τότε που προβλέποντας την «εξέλιξη» του πατέρα φέρεται να είπε «Κοιτάξτε ποιόν κατεβάζουν υποψήφιο!!. Τον γιο του Παπαδόπουλου, που αν ποτέ γίνει δικτατορία αυτός θα την κάνει» Και την έκανε!!! Είναι τότε που ο Αλέκος λιποτακτεί από το στράτευμα, όπου υπηρετεί τη θητεία του. Περνά στην παρανομία και ιδρύει την οργάνωση «Εθνική Αντίσταση». Χρησιμοποιώντας άλλο διαβατήριο καταφεύγει στην Κύπρο όπου γνωρίζεται με τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη (υπουργό Εσωτερικών Κύπρου) από τον οποίο ζητά να συνδράμει στην αντίσταση. Επιστρέφει στην Ελλάδα και οργανώνει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα. Είναι πρωί 13 Αυγούστου του 1968 όταν αποπειράται να ανατινάξει το αυτοκίνητο του δικτάτορα στην λεωφόρο Αθηνών – Σουνίου. Ένα ζευγαράκι που ερωτοτροπούσε στα βράχια και η τύχη έσωσαν (τι να πει κανείς) τον Παπαδόπουλο. Η έκρηξη έγινε δευτερόλεπτα μετά που πέρασε το αυτοκίνητο του δικτάτορα. Τα εκρηκτικά (όπως λέγεται) είχαν μπει στην χώρα στον διπλωματικό σάκο του Γιωρκάτζη. Απόπειρα που αν είχε πετύχει θα είχε αλλάξει την ιστορία του τόπου. Δυστυχώς όμως... Ο Παναγούλης συλλαμβάνεται. Μετά από μερόνυχτα βασανισμών οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο. Δικάζεται από το Στρατοδικείο και καταδικάζεται εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας. Στης 25 Νοεμβρίου μεταφέρεται στις Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου. Κατά την απολογία του ο Παναγούλης θα πει αυτό που κατά πολλούς αποτελεί το καλύτερό του ποίημα:

«...Δεν υποχωρώ διότι γνωρίζω ότι το ωραιότερον κύκνειον άσμα οιουδήποτε πραγματικού αγωνιστού είναι ο επιθανάτιος ρόγχος προ του εκτελεστικού αποσπάσματος, παρά ενώπιον μιας τυραννίας, και αυτήν την θέσιν αποδέχομαι».

Καταφέρνει και δραπετεύει στις 5 Ιουνίου 1969. Συλλαμβάνεται και μεταφέρεται και πάλι στις φυλακές του Μπογιατίου. Εκεί τον περιμένει η απομόνωση στο κελί «Τάφος». Επιχειρεί ανεπιτυχώς να δραπετεύσει αρκετές φορές. Ακολουθούν φρικτά βασανιστήρια. Ο Αλέκος προσπαθεί να «ξεφύγει» από αυτή την κατάσταση γράφοντας ποιήματα. Του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη και αυτός συνεχίζει να γράφει χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού του. Τον Αύγουστο του 1973 απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας για φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος. Δίνει συνέντευξη στην Οριάνα Φαλάτσι, την γυναίκα της ζωής του. Αυτοεξορίζεται στην Φλωρεντία, όπου και συνεχίζει την δράση του κατά της χούντας.

Στην μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών (μόλις στην έκτη θέση) από την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις. Αρνείται να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Επόμενος στόχος του οι πολιτικοί που συνεργάστηκαν με την χούντα. Έρχεται σε σύγκρουση με το κόμμα του γιατί είχε συγκεντρώσει στοιχεία για τη συνεργασία του Δημήτρη Τσάτσου με την χούντα και παραιτείται. Παρέμεινε στη Βουλή ως ανεξάρτητος βουλευτής. Προσπαθεί να δημοσιοποιήσει τα αρχεία της ΕΣΑ σχετικά με τα βασανιστήρια κατά την περίοδο της χούντας. Δέχεται πολιτικές πιέσεις και απειλές για αυτή του την προσπάθεια. Τον Απρίλιο του 1976 άρχισε η δημοσιοποίηση φωτοτυπιών των αρχείων στις οποίες φέρονται να έχουν συνεργαστεί με την χούντα πολλοί και διάφοροι. Στις 24/04/1976 απαγορεύτηκε η δημοσιοποίηση των εν λόγο εγγράφων διότι "δυσχεραίνεται η ανακάλυψις των δραστών". Ο Αλέκος παίρνει την απόφαση να αποκαλύψει τον φάκελο που είχε στα χέρια του. Όμως λίγες ημέρες πριν αυτό γίνει σκοτώνεται σε ένα «περίεργο» τροχαίο. Είναι Πρωτομαγιά του 1976. Ήταν μόνο 38 ετώνκαι είχε πολλά ακόμα να δώσει!!!

Ο Παναγούλης άφησε πίσω του, εκτός από τον υπέροχο αγώνα του, και μια πληθώρα ποιημάτων. Το 1972, ενώ ήταν ακόμη στη φυλακή, εκδίδεται στο Παλέρμο η πρώτη ποιητική του συλλογή στα Ιταλικά Altri seguiranno (Άλλοι θα ακολουθήσουν). Για το έργο του αυτό ο Α. Παναγούλης βραβεύτηκε με το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας Βιαρέτζιο. Μετά την απελευθέρωση του ο Α. Παναγούλης έκδωσε στο Μιλάνο την δεύτερή του ποιητική συλλογή στα Ιταλικά Vi scrivo da un carcere in Grecia (Μέσα από Φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα). Ποιήματα του συγκεντρώνονται και εκδίδονται στα Ελληνικά με τον τίτλο «Τα ποιήματα». Ψέξτε το και αποκτήστε το. Αξίζει να αναφερθούμε επίσης στα βιογραφικά «¨Ένας Άντρας» της Φαλάτσι καθώς και στο «Αλέξανδρος Παναγούλης – Πρόβες Θανάτου» του Κ. Μαρδά.

Αυτόν τον άνθρωπο όμως τον έχουμε εκτοπίσει από τα βιβλία ιστορίας. Το Υπουργείο Παιδείας αρνήθηκε κάποτε την επιχορήγηση της μετάφρασης ποιημάτων του στα Ελληνικά. Δώσαμε το όνομά του σε μερικούς δρόμους, σε έναν σταθμό του Μετρό, τον βάλαμε σε ένα γραμματόσημο και νομίζουμε ότι ξεπληρώσαμε το χρέος μας απέναντι του. Ο ίδιος μάλλον δεν θα δεχόταν το όρο χρέος. Μπράβο μας. Ίσως δεν μας αξίζουν τέτοιοι ήρωες. Καληνύχτα.

Σας αφήνουμε με έναν καταπληκτικό δίσκο. Το «Non Devi Dimenticare - Δεν πρέπει να ξεχάσεις!» (Εδώ το αρχείο). Πρόκειται για ποιήματα του Παναγούλη με την φωνή του ίδιου, του Pasolini, του Gian Maria Volonte και της Adriana Asti. Η μουσική είναι του Ennio Morricone.Το βρήκαμε εδώ. Καλή σας ακρόαση. Επίσης δίπλα στα επιπλέον της ημέρας) δείτε το αφιέρωμα στον Παναγούλη από την εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου» καθώς και ένα επιπλέον βίντεο με μουσική Θεοδωράκη σε στοίχους του Παναγούλη.