Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Ελληνικά fanzines και μουσική: Rollin Under (1985 - 1992)

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 

(Πηγή https://www.fanzines.gr/, backtomono)

Το Rollin Under ήταν πιθανόν το απόλυτο ‘80ς fanzine. Γεννήθηκε το 1985 στη Θεσσαλονίκη με πυρήνα τον Μπάμπη Αργυρίου και το ομώνυμο δισκάδικο όπου στεγάζονταν όλη η ροκ σκηνή της συμπρωτεύουσας. Σύντομα οι μουσικές ανησυχίες της ιστορίας αυτής βρήκαν στέγη με τη δημιουργία του κασετοlabel Lazy Dog Tapes που άρχιζε να βγάζει τα πρώτα νούμερά του εκείνη τη χρονιά. Όπως θα διαπιστώσετε από τα πρώτα του τεύχη δημιουργήθηκε κυρίως σαν ένα έντυπο που θα συνόδευε τις πρώτες κασέτες της Lazy Dog με πληροφορίες για τα γκρουπ που συμμετείχαν σ’ αυτές. Σύντομα όμως πλούτισε την ύλη του και μόλις οι κασέτες σταμάτησαν και η Lazy Dog πλέον έγινε δισκογραφική το έντυπο κατάφερε να σταθεί αυτόνομα. Τα δυο πρώτα τεύχη βγήκαν σε Α5 φωτοτυπία, μετά το μέγεθος έγινε Α4 και η εκτύπωση πιο καθαρή, ενώ από το τεύχος 20 και μετά το μέγεθος έγινε ακόμα μεγαλύτερο από το Α4 (αυτά τα τεύχη θα μου βγάλουν την Παναγία στο σκανάρισμα). Μάλιστα προς το τέλος που και που προστείθονταν και λίγο χρώμα κυρίως στα εξώφυλλα.  

“Απεβίωσε” στις αρχές των 90ς. Πρόλαβε τις πρώτες grunge σπίθες, τις όμορφες κιθαριστικές ποπ σκηνές του δεύτερου μισού των 80ς, χόρεψε για λίγο με τους acid και φάνκικους ρυθμούς του Madchester και τελικά εξέπνευσε λίγο πριν την κυκλοφορία του “Nevermind” που ουσιαστικά σηματοδοτεί την μουσική έναρξη των 90ς.  

Το Rollin Under είχε όλα τα γοητευτικά στοιχεία αλλά και κουσούρια των 80ς φανζίν. Η πανταχού παρούσα φωτοτυπία στα πρώτα τεύχη που πολλές φορές στραβοέβγαινε με αποτέλεσμα το σιχτίρισμα του μαγαζάτορα, η μία και μοναδική γραφομηχανή που με ευχέλαια παρακάλαγες να μη χαλάσει, οι φωτογραφίες που συχνά μετά στη φωτοτυπία ήταν ένα μαρτύριο, τα πρώτα σημεία διανομής, οι πρώτοι αναγνώστες. Μόνο που το Rollin Under σύντομα κατάφερε να βγει από το σωρό και τελικά να καταλήξει αυτό που είπαμε παραπάνω δηλ. το απόλυτο 80ς fanzine. Και αυτό έγινε γιατί πραγματικά είχε κάτι να πει.

Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Αλήθεια τι ετοιμάζει το γιουσουρούμ???

Το giusurum έχει εισέλθει αισίως στον δέκατο χρόνο ύπαρξης και λειτουργίας του.
 Δεν ξέρουμε για πόσο ακόμη θα υπάρχει και θα ανανεώνεται αλλά το σίγουρο είναι ότι κάτι ετοιμάζεται στα μέρη του giusurum.
 Ο ευρών κερδίζει.


Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Η σφαγή του διστόμου και ένα τραγούδι για τον Αργύρη (δείτε το ολόκληρο)

Τίτλος  Ένα τραγούδι για τον Αργύρη (Γερμανικά: Ein Lied für Argyris)
Σκηνοθεσία     Στέφαν Χάουπτ 
Παραγωγή     Fontana Film GmbH 
Σενάριο     Στέφαν Χάουπτ
 Έτος 2007
Διάρκεια   105'

H ταινία ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ  είναι η συγκινητική ιστορία της ζωής του Αργύρη Σφουντούρη με φόντο τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα τα τελευταία εβδομήντα xρόνια, από την Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο μέχρι τη Μεταπολίτευση. Είναι ταυτόχρονα μια ταινία για την αντιμετώπιση του προσωπικού θρήνου ενός ανθρώπου που σε ηλικία 4 ετών έχασε τους γονείς του και 30 συγγενείς στη σφαγή του Διστόμου, η πορεία του στο δρόμο της επιστήμης, αλλά και η συνειδητοποίηση  του ιστορικού χρέους που είχε για την διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων. Mια ταινία-ταξίδι στην αναζήτηση της προσωπικής γαλήνης.

10 Ιουνίου 1944. Δίστομο. Ένα μικρό χωριό, ένα βήμα από την θάλασσα, στο δρόμο από την Αθήνα προς τους Δελφούς. Στις 10 Ιουνίου του 1944, ο μικρός Αργύρης σχεδόν τεσσάρων χρονών, επιζεί μιας κτηνώδους σφαγής των Γερμανικών Δυνάμεων Κατοχής: «Μέτρο Εξιλέωσης» μιας ναζιστικής μεραρχίας ως αντίποινα για μία επίθεση ανταρτών εναντίον των Γερμανών στην περιοχή. Σε λιγότερο από δύο ώρες σκοτώνονται 218 κάτοικοι του χωριού – γυναίκες, άντρες, γέροι και βρέφη. Ο Αργύρης χάνει τους γονείς του και άλλους 30 συγγενείς.  

Ο μικρός Αργύρης , γλυτώνει από τύχη και περνά τα επόμενα χρόνια σε ορφανοτροφεία στην Αθήνα, μαζί με άλλα παιδιά θύματα του πολέμου. Μία μέρα, εμφανίζεται μία αποστολή του Ερυθρού Σταυρού και διαλέγει κάποια παιδιά να κάνουν μια καινούρια αρχή σε άλλη χώρα. Ο Αργύρης θέλει οπωσδήποτε να πάει μαζί τους. Έτσι βρίσκεται στην Ελβετία, στο παιδικό χωριό Πεσταλότσι στο Τρόγκεν, όπου μεγαλώνει μακριά από την πατρίδα του αλλά και από τη δυστυχία που επικρατεί στην μεταπολεμική Ελλάδα. Χρόνια αργότερα κάνει τη διδακτορική του διατριβή στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης (ΕΤΗ) στα Μαθηματικά και την Αστροφυσική. Σύντομα αρχίζει να διδάσκει στα λύκεια της Ζυρίχης, μεταφράζει Έλληνες ποιητές στα γερμανικά, και για κάποια χρόνια εργάζεται ως βοηθός στην αναπτυξιακή βοήθεια του Ελβετικού Σώματος Βοήθειας για τα θύματα καταστροφών στη Σομαλία, το Νεπάλ και την Ινδονησία. Όταν επιστρέφει στην Ευρώπη, πραγματοποιεί τακτικά ταξίδια μεταξύ Ελβετίας και Ελλάδας και η παραμονή στην παλιά του πατρίδα γίνεται κάθε φορά όλο και πιο μακροχρόνια.  

Ο Αργύρης Σφουντούρης περίπου 75 χρονών σήμερα, είναι ένας άνδρας με συναρπαστική γοητεία και μελαγχολική ευθυμία. Έχει περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του με τα γεγονότα που συνέβησαν όταν ήταν μικρό παιδί. Την τραυματική αυτή εμπειρία του, δεν προσπάθησε να την ξεπεράσει και να «κλείσει» το κεφάλαιο με τις παιδικές του αναμνήσεις, αλλά αγωνίστηκε να μάθει να ζει με αυτές και να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Ελπίδα του είναι τέτοια γεγονότα να μην επαναληφθούν ποτέ

Δευτέρα 5 Ιουνίου 2017

(παρουσίαση) B-Sides : The End Is Near

Δεν είναι λίγες φορές που εδώ στο giusurum έχουμε αναφερθεί στους b-sides. Η μπάντα από την Πάτρα, με τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά μοτίβα και τις συνεχόμενες αλλά πάντα επιδιωκόμενες αλλαγές στον ήχο, επέστρεψe με το δεύτερο (μετά το stories without end) ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο The End Is Near (B-Otherside ‎– BSR071).

Σε κάθε μια από τις προηγούμενες δουλειές τους οι b-sides εισήγαγαν νέα στοιχεία όχι μόνο όσο αφορά στον ήχο τους αλλά κυρίως στο «παίξιμο» και στο δέσιμό τους ως μπάντα. Οι b-sides όλα αυτά τα χρόνια έγιναν καλύτεροι μουσικοί και δείχνουν πλέον ως μια καλοδουλεμένη μουσική μηχανή.

Ακούγοντας το The End Is Near αντιλαμβάνεσαι ότι οι b-sides αφήνουν πίσω τους κάθε προσπάθεια να αποδείξουν ότι εξακολουθούν να ανεβαίνουν επίπεδο ως μουσικοί και ως μπάντα και απλά μας παρουσιάζουν τον μουσικό κόσμο από τον οποίο αντλούν ιδέες και με τον οποίο διασκεδάζουν σπίτι τους.

Πρόκειται για ένα καλειδοσκόπιο της τελευταίας 40ετίας στο οποίο δεν καρφώνεις το βλέμμα σου αλλά τα ώτα σου. ¨Όλα με τα οποία μεγαλώσανε οι σημερινοί (πάνω κάτω) 40ρηδες είναι εδώ. Krautrock, απενοχοποιημένη disco, new wave, electro αλλά και Britpop κ.α. Εμείς ακούγοντάς το περιμέναμε την εμφάνιση και reggae κάτι που τελικά (καλώς) δεν έγινε διότι θα κατάστρεφε το δέσιμο των κομματιών του άλμπουμ.
Εδώ βρίσκονται τόσο οι New Order (κυρίως στο 'Future Days) όσο και οι Depeche Mode (στο Lost αλλά και στο Safe με το οποίο οι b-sides συμμετείχαν στον διαγωνισμό του jumping fish τον περασμένο Μάρτιο). Κάπου στο The End Is Near βρίσκονται όμως επιμελώς κρυμμένοι ακόμη και οι Pulp και οι δικοί μας The Art of Parties. Ψάξτε τους και θα εκπλαγείτε. 

Το The End Is Near μοιάζει το αποτέλεσμα ενός καλοδουλεμένου (εάν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο) jamaρισματος μιας παρέας που περνάει καλά και το δείχνει. 
Ας ελπίσουμε ότι το δεύτερο άλμπουμ των b-sides δεν αποτελεί και το κύκνειο άσμα τους και ότι το τέλος της παρεάς από την Πάτρα ειναι ακόμη μακριά και θα εξακολουθεί να μας εκπλήσσει ευχάριστα σε κάθε της κυκλοφορία.
Και κάτι τελευταίο. Το The End Is Near  ακούγεται δυνατά και μόνο με παρέα.