Ακόμη μια Πρωτοχρονιά ξημερώνει. Μια ακόμη χρονιά γεμάτη ελπίδες και όνειρα. Ας ελπίσουμε ότι φέτος τα πράγματα να γίνουν (έστω) λίγο καλύτερα. Μακάρι. Για όλους και παντού. Ειρήνη και υγεία. Από εμάς τίποτε άλλο. Όσο για τα υπόλοιπα?? Τα έχουμε πει και εδώ. Αλήθεια τι άλλαξε από τότε??
Τέτοιες ημέρες παρατηρείται έξαρση των συναισθημάτων μας. Φιλανθρωπία, ανθρωπισμός, καλοσύνη κλπ ευγενή αισθήματα δείχνουν να πλημμυρίζουν τον κόσμο μας. Αλήθεια που είναι όλα αυτά τα ευγενή στοιχεία όλες τις προηγούμενες ημέρες του χρόνου?? Τότε δεν υπάρχουν φτωχοί και κατατρεγμένοι?? Και μην σκεφτείτε ότι ήμαστε εναντίον των ημερών και των παροδικών (δυστυχώς) αυτών ενεργειών. Ίσα ίσα που θα πρέπει να επαινούμε τέτοιες σκέψεις και "χειρονομίες" ειδικά όταν αυτές προέρχονται από ανθρώπους που δεν τους περισσεύουν π.χ τα χρήματα (τα συναισθήματα θα πρέπει να περισσεύουν πάντα και σε όλους). Είναι τότε που η λαϊκή έκφραση "υστέρημα" και αληθινή είναι και βρίσκει την μέγιστη εννοιολογική της σημασία. Γιατί πως να το κάνουμε?? Άλλο να δίνει από το "υστέρημά" του ένας μεγαλοβιομήχανος ή εφοπλιστής και άλλο ένας εργάτης της ζώνης του περάματος ή ένας εργάτης οικοδομών. Έχει διαφορετική βαρύτητα η χειρονομία της δεύτερης περίπτωσης έστω και αν (όχι πάντα) υπολείπεται σε χρηματική αξία της πρώτης. Αν και δυστυχώς η χειρονομία του πρώτου και θα προβληθεί περισσότερο αλλά και (αυτή είναι η πραγματικότητα) θα πιάσει περισσότερο τόπο (ως μεγαλύτερη χρηματική αξία) από την δεύτερη. 
Αυτές τις ημέρες σκεφτόμαστε (και ορθώς) τα παιδιά του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Φανταστείτε απλώς με τόση αγάπη που τους προσφέρουμε αυτές τις ημέρες πόση μοναξιά νιώθουν τον υπόλοιπο χρόνο. Τα παιδιά δεν έχουν (και δεν πρέπει να έχουν) χρώμα, θρησκεία, εθνότητα. Τα παιδιά ήταν, είναι και θα είναι παντού το ίδιο αθώα και θα κοιτούν με την ίδια απορία τις ηλιθιότητες των μεγάλων. Είναι δύσκολο να τους εξηγήσεις γιατί ο Κύριος ήρθε μόνο για τους Χριστιανούς και ότι όλοι οι αλλόθρησκοι θα πάνε στην κόλαση. Αλήθεια ποιος και πότε μας είπε ότι η (όποια) σωτηρία της ψυχής επιδέχεται φυλετικά, θρησκευτικά και εθνολογικά κριτήρια?? Και αν αυτές τις ημέρες λέμε Χρόνια Πολλά σε όλους ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας κλπ, τις υπόλοιπες ημέρες πως «βλέπουμε» τους «διαφορετικούς» από εμάς?? Γιατί αν δεν απατόμαστε δεν ήμαστε και παράδειγμα (ως λαός) όσο αφορά στην συμπεριφορά μας έναντι των μεταναστών και της όποιας διαφορετικότητας. 
Πριν πολλά χρόνια το γιουσουρούμ βρέθηκε στην Πάτμο (το αποκαλούμενο και νησί της Αποκαλύψεως). Εκεί όπου οι συζητήσεις για των Ιωάννη, την Αποκάλυψη και την συντέλεια του κόσμου δίνουν και παίρνουν. Σε ένα πραγματικά όμορφο τοπίο που οι πάντες –επισκέπτες και μη- προσπαθούν να λύσουν το «μυστήριο» της ζωής και του θανάτου. Εκεί -ανάμεσα σε διηγήσεις, εξιστορήσεις και επεξηγήσεις που αντηχούσαν περίεργα- ακούσαμε κάτι που παραμένει στα αυτιά μας από τότε. Μια ιστορία (περισσότερο θρύλος??) για τον Ιωάννη. Ως γνωστόν ο Ιωάννης έζησε ως τα βαθιά γεράματα. Όντας Σε προχωρημένη ηλικία λοιπόν, όλοι τον πλησίαζαν και του ζητούσαν να τους πει ιστορίες με τον Ιησού. Αυτός μη μπορώντας (??) να μιλήσει πολύ το μόνο που έλεγε ήταν: Αγαπάτε Αλλήλους.!! 
Συντονιστείτε σήμερα Τετάρτη στην e-συχνότητα του poplie (και το νέο υπέροχο site του) στις 17:00 και ακούστε το πρώτο μέρος του αφιερώματος του γιουσουρούμ στο The Wall των Pink Floyd (αν όλα πάνε καλά το δεύτερο και τελευταίο την ερχόμενη εβδομάδα). Έναν από τους καλύτερους και ιστορικότερους δίσκους στη ιστορία της μουσική. Με ένα εξώφυλλο απλό και συγχρόνως αριστούργημα και ένα κομμάτι (another brick on the the wall) που χάραξε για πάντα μια ολόκληρη γενιά (και ελπίζουμε να χαράξει και άλλες) 
Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη επίσημη κυκλοφορά του The Wall και είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου ας απολαύσουμε μαζί το πρώτο δίσκο του The Wall (όπως ήταν και είναι στο βινίλιο) όπως δεν τον έχετε ξανακούσει ποτέ. Για μια ώρα χωρίς σχόλια. Απλώς καλή μουσική και τίποτε άλλο!! Και φυσικά συνεχίστε μετά να ακούτε Poplie!! Το κομμάτια που θα ακούσουμε για σήμερα:
1) In The Flesh, η αρχή δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική από ότι στο κλασικό άλμπουμ του 1979
2) The Thin Ice, 1990 και επιτέλους το τοίχος δεν υπάρχει. Ο Waters οργανώνει μια μοναδική συναυλία μπροστά στο εναπομείναν τμήμα του με την συμμετοχή πολλών και μεγάλων αστέρων της μουσικής. Από εκείνη την συναυλία θα ακούσουμε τον Ute Lemper με τον Roger Waters στο The Thin Ice.
3) Another Brick In The Wall (Part 1), Ο Waters τραγουδά το πρώτο μέρος ενός υπέροχο κομματιού. Από την βραδιά του Βερολίνου
4) The Happiest Days Of Our Lives. Το μουσικό περιοδικό Mojo προσφέρει στο τεύχος του Δεκεμβρίου ένα υπέροχο CD και το πρώτο μέρος του The Wall, με την συμμετοχή πολλών νέων και ανερχόμενων καλλιτεχνών. Εδώ ο Rafter διασκευάζουν υπέροχα χωρίς ίχνος ιεροσυλίας το The Happiest Days Of Our Lives και εμείς απλά απολαμβάνουμε.
5) Another Brick In The Wall (Part 2). Από την βραδιά του Βερολίνου ακούστε την Cyndi Lauper στο κομμάτι ύμνος μιας ολόκληρης γενιάς. Ναι καλά θυμάστε, η Lauper είχε εμφανιστεί με κοντή σχολική φούστα και έδωσε το δικό της σόου ως μαθήτρια μπροστά από το τοίχος.
6) Mother. Την ίδια βραδιά η Sinead O Connor τα έδωσε όλα χαρίζοντας μας μια υπέροχη εκτέλεση του Mother. (Mother should i trust the government????)
7) Goodbye Blue Sky. 1980 και οι Floyd δίνουν ελάχιστες συναυλίες ανα τον κόσμο παρουσιάζοντας το the Wall σε ένα σόου που έμελλε να αλλάξει τον τρόπο που θα βλέπαμε τα live από εκεί και πέρα. Χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε ένα διπλό συλλεκτικό CD με το υλικό από εκείνες τις βραδιές. Με τίτλο Is There Anybody Out There. Αν το έχετε είστε τυχεροί. Αν όχι ψάξτε το και θα μας θυμηθείτε.
8) Empty Spaces. 1990 από το show του Βερολίνου, Bryan Adams και Roger Waters σε ένα ντουέτο που ο Adams δεν είχε καν ονειρευτεί.
9) What Shall We Do Now. Pink Floyd από τις εμφανίσεις του 1980, ένα μικρό κομμάτι (πέρασμα) εκτός του original άλμπουμ.
10) Young Lust. Από τις ίδιες εμφανίσεις. Τι άλλο να πούμε?? This call Young Lust!!!
11) One Of My Turns. Αλλάζουμε ύφος. Oι Ουαλλοί The Gentle Good από την καταπληκτική προσφορά του Mojo. Οι ρυθμοί διαφορετικοί και παράξενοι για κομμάτι των Floyd αλλά το αποτέλεσμα μας αρέσει.
12) Don't Leave Me Now. Pink Floyd αυτοπροσώπως, από ότι στο κλασικό άλμπουμ του 1979!!! Ανοίξτε τα ηχεία και αφήστε τους γύρω να λένε ότι θέλουν.
13) Another Brick In The Wall (Part 3), Από τις καλύτερες στιγμές της προσπάθειας του Mojo. The Young Republic σε ένα πραγματικά ιδιαίτερο και απαιτητικό κομμάτι. "i don’t need to arms around me, and i don’t need no drugs to calm me..."
14) The Last Few Bricks. Ένα ακόμη μικρό κομμάτι (πέρασμα) εκτός του original άλμπουμ, από τις εμφανίσεις του 1980
15) Goodbye Cruel World. Και τελειώνουμε όπως αρχίσαμε. Από το κλασικό άλμπουμ του 1979. Goodbye all you people, there is nothing you can say to change my mind..
16) The Wall Another Brick In The Wall Part 2. Αφού ακούσαμε όλο το πρώτο μέρος του The Wall ας ακούσουμε ακόμη μια φορά το κομμάτι του οποίου οι στίχοι έχουν γραφτεί σε τοίχους, τσάντες, τετράδια, θρανία και σε κάθε πιθανή επιφάνεια στην αρχική του εκτέλεση.
17) Η τελευταία κοινή εμφάνιση των Pink Floyd με την πραγματική του σύνθεση έμελλε να είναι στο Live8 που οργάνωσε ο Geldof. Εδώ ο Geldof (πρωταγωνιστής της ταινίας The Wall) εξηγεί πώς έπεισε Waters και Gilmour να παίξουν μαζί μετά από σχεδόν 20 χρόνια. Ντοκουμέντο.
Αυτά προς το παρόν με το The Wall των Floyd. Θα επανέλθουμε σίγουρα και πιο αναλυτικά για το θρυλικό άλμπουμ. So stay tuned!!!
Δεκαέξι χρόνια μετά το collector's item single Grotesque, δεκατέσσερα χρόνια μετά το πρώτο του άλμπουμ - Sun Comes Up- που διακίως συγκεταλέγεται στα καλύτερα της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής, και τρία από το demo Time Stood Still που όλοι μας αγαπήσαμε, οι Common Sense επιστρέφουν στα δισκογραφικά δρώμενα με ένα EPl!! Το υλικό (είχαμε συζητήσει εδώ στο γιουσουρούμ για αυτό) ήταν έτοιμο από καιρό αλλά οι Common Sense θέλωντας να μείνουν πιστοί στα δικά τους μουσικά μονοπάτια και βήματα, προφανώς συζήτησαν και έψαξαν πολύ πριν καταλήξουν στην εταιρεία με την οποία θα συνεργαζόταν για την δισκογραφική τους επιστροφή. Κάπως έτσι κατέληξαν στην The Sound Of Everything μέσω της οποίας θα κυκλοφορήσουν το limited συλλεκτικό E.P. με τον τίτλο Time stood still σε μια αυστηρά περιορισμένη έκδοση των 500 αριθμημένων τεμαχίων, τα οποία θα περιέχουν το τρισδιάστατο (χωρίς την χρήση ειδικών γυαλιών) ξώφυλλο του αρχικού demo που δημιούργησαν οι Common Sense για το demo Time Stood Still το 2006!!! Όσοι έχετε την τύχη να "κρύβετε" στην δισκοθήκη σας το demo θα καταλάβετε τι ενοούμε.Το EP, καθαρά πιο κιθαριστικό απο τα πρώτα τους βήματα και με τα keyboards να κάνουν πιο ambient βήματα, θα περιέχει 7 κομμάτια:
**Προετοιμάζοντας το κείμενο για την επερχόμενη κυκλοφορία των Common Sense διαπιστώσαμε ότι πριν ένα χρόνο ακριβως (12/12/2008) τους είχαμε "φιλοξενήσει" εδώ στο γιουσουρούμ και μιλήσαμε για πρώτη φορά για την νέα τους δουλειά. Τι να πούμε?? Διαλεμένη σύμπτωση ε?? 
Η Jane Doe, αφού αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό δράση, είπε να το κάνει όσο πιο πειστικά γίνεται. Έτσι, δίνει ραντεβού με μερικά από τα πιο ιδιόρρυθμα όμορφα συγκροτήματα της αγγλόφωνης σκηνής. Πρώτα στην Κατερίνη, όπου στις 10 Δεκεμβρίου θα συντροφέψουν τους Rosebleed σε μία από τις στάσεις της περιοδείας τους (Sin City, 21:30) και στις 18 Δεκεμβρίου μαζί με τους Fuzzy Nerds και τους Coin θα παρουσιάσουν ένα σόου βασισμένο σε μουσική δωματίου και έγχορδα κουρδισμένα σε ρε ματζόρε. Αν περισσέψει χρόνος θα ασχοληθούν και με τραγούδια από τους καινούργιους τους δίσκους (Eightball, 21:30)
Τα free-press έντυπα ξεφυτρώνουν και βρίσκονται παντού. Συνήθως μας κρατούν συντροφιά στο μετρό, σε κάποιο ταξίδι, τα απογεύματα λίγο μετά την δουλειά ή λίγο πριν την έξοδο (για να δούμε το τι παίζει εκεί έξω). Η αλήθεια είναι, ανεξάρτητα αν είναι δεν είναι κανείς σύμφωνος με την φιλοσοφία των εν λόγο εντύπων, ότι έχουν εισβάλλει για τα καλά στην ζωή μας και στην εκδοτική δραστηριότητα. Ειδικά σημεία διανομής σε όλη την χώρα για δεκάδες τίτλους free-press περιοδικών και εφημερίδων και χιλιάδες άνθρωποι να αναμένουν την έκδοσή τους κάθε εβδομάδα ή μήνα. Την περασμένη Τετάρτη κυκλοφόρησε το bookmarks. Ένα εβδομαδιαίο free-press περιοδικό για το βιβλίο!! Ναι καλά διαβάσατε: και εβδομαδιαίο, και free-press και με θέμα-αντικείμενο το βιβλίο. Η πρώτη (σχεδόν) σκέψη μας ήταν: να λοιπόν κάτι διαφορετικό. Το πήραμε στα χέρια μας και αφού το ξεφυλλίσαμε έχουμε να πούμε ότι, εκτός του ότι αποτελεί μια αξιέπαινη προσπάθεια (τους δύσκολους καιρούς που περνάμε), η ύλη και οι ιδέες του αποπνέουν φρεσκάδα. Βρείτε το (σε ενημερωμένα βιβλιοπωλείο και όχι μόνο σε όλη την χώρα), ξεφυλλίστε το και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Εμείς από το πρώτο τεύχος ξεχωρίσαμε: την συνέντευξη με τον Διαμαντή Καράβολα (εκδότη του Φαρφουλά), το αφιέρωμα στο βραβείο αναγνωστών, την συνέντευξη με τον Χάρη Βλαβιανό, το αφιέρωμα στην πόλη των Τρικάλων (κείμενο της Μαρούλας Κλιάφα), και η πολύ πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ιδέα "το παιχνίδι της +γραφής" όπου οι αναγνώστες καλουνται να συνεχίσουν την νουβέλα την αρχή της οποίας έγραψε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Η νουβέλα μόλις ολοκληρωθεί θα εκδοθεί από τις εκδόσεις Χαραμάδα. Επίσης μπορείτε κάθε εβδομάδα να ξεφυλλίζετε ηλεκτρονικά το περιοδικό. Το link του περιοδικού είναι www.e-bookmarks.gr
Οι χοροί της πλατείας Κονγκό νομιμοποιήθηκαν και για δυό άλλους λόγους: για ικανοποίηση των δούλων αλλά και για την δημιουργία μιας δυνατής τουριστικής ατραξιόν στην περιοχή. Οι κυριακάτικοι χοροί των δούλων προέρχοταν από την εποχή της Γαλλικης και Ισπανικης κατοχής όταν και οι αφρικανοί αφήνοταν από τις δουλειές τους ελεύθεροι τις Κυριακές να μαζεύονται στην Πλατεία, να στήνουν παζάρια, να τραγουδούν και να χορεύουν κατά τα έθιμα της πατρίδας τους. 
Οκτώβριος 1959. Μισός αιώνας κιόλας!
Ένα απέναντι που παρόλο ήταν ανθρώπινο δημιούργημα (όπως όλα τα απέναντι) φάνταζε στα μάτια τους παράδεισος. Τα τούβλα του (στην αρχή) και (μετά) τα τεράστια κομμάτια από μπετόν έστεκαν ανάμεσα σε εκείνους και τον Παράδεισο τους. Έναν παράδεισο, που όπως τελικά αποδείχτηκε ήταν και αυτός ανθρώπινο δημιούργημα και σαν τέτοιο όχι μόνο δεν ήταν τέλειος αλλά απείχε και πολύ από την πραγματικότητα. Πολλοί όταν έπεσε (πιο σωστά όταν έριξαν) το τοίχος μίλησαν για την τελική επικράτηση του καπιταλισμού (κούφια η ώρα), άλλοι για την(επιτέλους) κατάλυση των ολοκληρωτικών καθεστώτων (λες και από τότε δεν εμφανίστηκαν ολοκληρωτικά καθεστώτα ανά τον κόσμο) και άλλοι για μια μεγάλη νίκη ενός λαού. Η (επαν)ένωση της Γερμανίας υπήρξε η πιο αναίμακτη επιχείρηση στην ιστορία αν και πολλοί μιλάνε για προσάρτηση (παρόλο που στην ουσία αναφερόμαστε σε ΕΝΑΝ λαό και σε ΜΙΑ χώρα που για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους ήταν διαιρεμένη).
Και πριν βιαστούμε να μιλήσουμε για ελευθερία, δημοκρατία κλπ ας σκεφτούμε πόσα τείχη έχουν χτιστεί από τότε και πόσα εξακολουθούν να υφίστανται. Η λίστα δεν είναι τόσο μεγάλη αλλά σίγουρα παραμένει ντροπιαστική: Γάζα, Β. Ιρλανδια, Κύπρος κλπ!! Αν αυτή είναι η ¨δημοκρατία¨ μας τότε ίσως οι νοσταλγοί της ανοικοδόμησης τους τοίχους έχουν δίκιο να νιώθουν μπερδεμένοι. Τουλάχιστον τότε γνώριζαν τον ¨εχθρό" και φανταζόταν τον "παράδεισο". Τώρα?? Και αν δεν κάνουμε λάθος στην δημοκρατία δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι και πάνω από όλα η δημοκρατία δεν εκδικείται αλλά αγκαλιάζει τους πάντες!! Τελικά μήπως αυτό που πραγματικά "νοσταλγούνε" δεν είναι τίποτε άλλο από έναν καλύτερο κόσμο και από εκείνο τον "παράδεισο" που είχανε ονειρευτεί και δεν τον έχουν βρεί ακόμη?? Καλό σας και μας βράδυ!!
Στα πλαίσια των δυο χρόνων του Muzine έχει τρεις εκλεκτούς καλεσμένους το Σαββατοκύριακο 24-25 Οκτωβρίου.Το Σάββατο 24 Οκτωβρίου, οι μελωδικοί Ισπανοί ELLE BELGA αναλαμβάνουν να μας δώσουν ζωντανά μια γεύση της ισπανόφωνης σύγχρονης μουσικής και ο Num9 ως DJ να μας παρουσιάσει τις καλύτερες στιγμές της ιστορικής δισκογραφικής εταιρίας Acuarela. Μια εκδήλωση σε συνεργασία με την Hitch Hyke που είναι και ο επίσημος διανομέας της Acuarela στην Ελλάδα. Θα μπορείτε να προμηθευτείτε CD της εταιρίας στο ισόγειο του γνωστού SOUL Bar, Ευριπίδου 65, Ψυρρή.
Την Κυριακή 25 Οκτωβρίου, ο Toph Taylor, που κρύβεται πίσω από το μυστηριώδες όνομα Trouble Over Tokyo, θα παίξει ζωντανά στο SWING Bar (Ιάκχου 8 & Ευµολπιδών στο Γκάζι) ενώ θα ακολουθήσει DJ Set από τους συντάκτες του Muzine, Χρήστο Καρρά και Μάκη Παπασημακόπουλο.Και στα δυο live θα υπάρχουν διαθέσιμα τεύχη του Muzine, ενώ θα μπορείτε να εγγραφείτε συνδρομητές.Και τις δυο βραδιές η είσοδος είναι ελεύθερη!
more @ http://www.muzine.gr/
ELLE BELGA : www.myspace.com/ellebelga
Trouble Over Tokyo: www.myspace.com/troubleovertokyo
Ένα άλλο παράδειγμα λιγότερο γνωστό είναι το τηλεσκόπιο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών με το όνομα "ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ". Ο "ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ" είναι το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο των Βαλκανίων και το δεύτερο μεγαλύτερο της Ηπειρωτικής Ευρώπης, και βρίσκεται στην κορυφή "Νεραϊδόραχη" του Χελμού σε υψόμετρο 2.340 μ. Ονομάστηκε Αρίσταρχος προς τιμή του αρχαίου Έλληνα αστρονόμου Αρίσταρχο (τελικά σε αυτή την χώρα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μας ακολουθούν πάντα). Ο Αρίσταρχος λοιπόν είναι παρατημένος στην τύχη του είναι τα τελευταία χρόνια. Το υπερσύγχρονο αυτό τηλεσκόπιο (για την κατασκευή του διατέθηκαν 4 εκατ. ευρώ), μετά τις «πανηγυρικές κυβερνητικές τελετές» εγκαινίων του το 2007, έχει αφεθεί κυριολεκτικά στην τύχη του. Και φυσικά, δεν μπορεί να διατεθεί για παρατηρήσεις στην ευρωπαϊκή επιστημονική κοινότητα, όπως ήταν ο αρχικός στόχος. Ακόμη και ο δρόμος μήκους οκτώ χιλιομέτρων που οδηγεί στην κορυφή αυτή του Χελμού είναι σε άθλια κατάσταση, ιδιαίτερα επικίνδυνος και φυσικά δύσβατος κατά τους χειμερινούς μήνες. Με άλλα λόγια δαπανήσαμε ένα μεγάλο ποσό για ένα σημαντικό επιστημονικό έργο, κάναμε τα εγκαίνια μας, μας έδειξε η τηλεόραση να κόβουμε την κόκκινη κορδέλα και μετά ΤΕΛΟΣ. Αυτό ήταν. Το έργο είχε επιτελέσει τον σκοπό του. Τι παρατηρήσεις, επιστήμονες, προσωπικό συντήρησης και έργα υποδομής τώρα. Αυτά είναι για τους άλλους που δεν ξέρουν (άρε καημένε Αρίσταρχε τι σου έμελλε να πάθεις μετά από χιλιάδες χρόνια από τους «απογόνους» σου και όχι από βάρβαρους). 
Είχαμε διαβάσει και ακούσει αρκετά για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το τηλεσκόπιο αλλά το όλο θέμα είχε τοποθετηθεί στο πίσψ μέρος του μυαλού μας. Το θέμα μας το θύμισε ένα email που έφτασε στο γιουσουρούμ. Τι έλεγε και σε τι αναφερότανε το email, μπορείτε και εσείς να το δείτε πηγαίνοντας μια βόλτα στο blog που έχει στηθεί για την διάδοση της όλης κατάστασης.
Τι γίνεται αν πνίξεις κάποιον, πεθαίνει; Ένα αγόρι ξάπλωσε και πέθανε. Τους έγραψα σημειώματα, μα αυτοί δεν κατάλαβαν τίποτα. Τους το είπα, σκοτώνω για να ξανάρχομαι. Οι σκάλες του σπιτιού έχουν αυτό το μαλακό ξύλο. Το σπίτι αυτό όμως δεν είναι για να τρως και να κοιμάσαι, είναι για παιχνίδι. Το θέμα είναι να ξαπλωθείς σωστά. Αυτά είναι μικρά και δεν ξέρουν. Θέλω να δω πώς θα’ναι ξαπλωμένα σε φέρετρα. Το αγόρι δεν θα λείψει από κανέναν. Οι μανάδες δεν είναι πουθενά, έρχονται μόνο όταν κάποιος πεθάνει. Τι σημασία έχει πώς πεθαίνει κανείς, έτσι κι αλλιώς όλοι πεθαίνουμε κάποτε. Αυτό που με τρώει δεν σταματάει ό,τι κι αν κάνω. Κι αυτοί έχουν πονόλαιμο. Άμα τους το πεις το νομίζουν. Όλοι θέλουν να έχουν κάτι. 
Ευχαριστούμε τον nikO fOka για το κομμάτι του Mary Bell's play (έχει συμπεριληφθεί στην συλλογή μας -indie side of music-) και την Angelique Prague για το κείμενό της σχετικά με το τι κρύβεται πίσω από το κομμάτι (και την πρώτη φωτογραφία του κειμένου). Όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα για την Mary Bell και την ανατριχιαστική της ιστορία μπορείτε επίσης να διαβάσετε το βιβλίο Υπόθεση Μαίρη Μπέλ (Cries unheard) της Γκίτα Σέρενι που κυκλοφόρησε το 1998. Επισκεφτήτε την σελίδα του fOka για να ακούσετε και τα άλλα του κομμάτια καθώς και το προσεγμένο και ατμοσφαιρικό blog της Angelique Prague . Εμείς ως συνήθως θα περιμένουμε τα σχόλιά σας. 
Προφανώς όλα αυτά έχουν προκύψει ως εντυπώσεις από την μουσική σκηνή στην Ελλάδα. Όσο και αν φαίνεται γενικό είναι πολύ συγκεκριμένο και σίγουρα φανερώνει / περιγράφει την άποψή μου πάνω στην πλειοψηφία των μουσικών /σχημάτων / καλλιτεχνών «επί των εικαστικών» ατόμων στην Ελλάδα. Νομίζω ότι αυτοί που ξεχωρίζουν είναι δυστυχώς λίγοι σε αριθμό σύμφωνα πάντα με τα δικά μου κριτήρια. Είμαι και εγώ σε αυτό το χώρο και με τη στάση και τη μουσική μου προσπαθώ να δείχνω το ποιος είμαι. Ευτυχώς έχουν ήδη αρχίσει κάποιοι να βγάζουν όλη τους τη χολή απέναντι σε μένα μέσα και μου φτιάχνουν το κέφι. Είναι αστείο γιατί νομίζουν οτι έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν και οτι η γνώμη τους έχει αξία.Η αλήθεια είναι οτι δεν αγαπάνε αυτό που κάνουν και απλά ερεθίζονατι στην ιδέα οτι μπορούν να διαμορφώνουν άποψη στο κοινό. Είναι κρίμα γιατί ξέρω ανθρωπους και ανεξάρτητες εταιρίες που κάνουν ήδη σημαντικές προσπάθειες που κατά βάση προσανατολίζονται στην στήριξη νέων ανθρώπων.Είναι γεγονός πως οταν κάτι είναι στο ξεκίνημα του, είναι αναποφευκτο να μην γινουν λάθη, να μην ειπωθούν υπερβολές και να μην φτάσουμε από την αρχή αυτά που οραματιζόμαστε. Είμαι κατά της γκρίνιας, όμως άλλο τόσο κατά είμαι της άποψης πως «αρχίζουν να πηγαίνουν καλά τα πράγματα τώρα τελευταία. Η Αγγλόφωνη σκηνή ανεβαίνει,κατι καλό συμβαίνει κλπ. Πως ανεβαίνει αν υπάρχουν μόνο πρόχειροι χώροι για να εκφραστεί η όποια δημιουργία? ? Πως ανεβαίνει αν πολλοί νέοι δημιουργοί δεν αμοίβονται ούτε συμβολικά? Πως ανεβαίνει αν ο κάθε κομπλεξικός κριτικός του internet ψάχνει την ευκαιρία για να βαφτιστεί δημοσιογράφος? Βλέπετε λοιπόν πως είναι πολλά πράγματα που λέγονται με χαρακτηριστική ευκολία και δήθεν αισιοδοξία, μόνο για να μην μας πούνε πεσιμιστές και αρνητικούς. Ξεχαρβαλωμένοι είναι και λένε ψέματα. Ας δούνε κατάματα το επίπεδο που βρισκόμαστε και ας αφήσουν τις πολύχρωμες αισιόδοξες δηλώσεις. Κλισέ όσο οι δηλώσεις των ποδοσφαιριστών μετά το ματς που ξέρεις ήδη τι θα πουν. Ας παραδεχτούμε σε πρώτη φάση πόση προχειρότητα, έπαρση, μιμητισμός, φλωριά υπάρχει. Χρειάζεται αυστηρότητα όταν κρίνουμε κάτι που αγαπάμε και δεν πρέπει να σκεπάζουμε την αλήθεια με ξεκούραστες αισιοδοξίες.
Θυμάμαι κάποιο ¨εικαστικό» πάρτι.
Όλοι χυμένοι στο πάτωμα να πίνουν μπίρα και κανά μπάφο. Να δώσουν παρουσία. Να πουν ότι ήταν εκεί. Χωρίς να τους αφορά και να τους συγκινεί τίποτα. Ίσως απλά δημόσιες σχέσεις ή απλούστερα χωρίς λόγο. Γιατί είναι ότι πιο εύκολο. Συνήθως δεν παίρνεις τίποτα ουσιαστικό με το να κάνεις πράγματα χωρίς λόγο. Δυστυχώς έχουμε συνηθίσει σε μια λογική Lifestyle. Είδα γραμμένο κάπου το εξής «το lifestyle είναι μοναδικό. Από μηδενικό σε κάνει νούμερο..»
Βλέπεις σε εταιρικούς χώρους εργασίας να πατάνε επί πτωμάτων για χοντρά λεφτά. Τουλάχιστον βγάζουν λεφτά και έται μπορώ να το καταλάβω. Πολύς κόσμος του «χώρου» λειτουργεί το ίδιο ανταγωνιστικά και κακόβουλα. Απλά δεν βγάζει μια. Είναι αρκετά θλιβερό...
Χρειάζεται υπομονή και δημιουργική διάθεση. Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για κάποια σκηνή. Πρέπει να προσπαθούμε περισσότερο και να αισθανόμαστε περισσότερο. Έχει τεράστια σημασία να βρούμε τον εαυτό μας και την θέση μας στην σημερινή πραγματικότητα. Όποιος δυσκολεύεται να καταλάβει τι εννοώ και του φαίνονται φλου όλα αυτά ας δει κάποια συναυλία του Leonard Cohen από την τελευταία περιοδεία. ΘΑ καταλάβει περί ήθους, μετριοπάθειας, κουλτούρας, ευγένειας, ταλέντου, συνέχειας και αποτελέσματος.
-----------------------------------------------------------------------
Αυτά λοιπόν από τον Lolek. Περιττό να σας πούμε ότι θα θέλαμε την άποψή σας. Και όπως πάντα σας αφήνουμε με ένα βίντεο. Καλό σας (και μας) βράδυ!!!
To He & She, Angry Enough to Keep Loving in the Dark Ages (δεύτερο άλμπουμ του 2L8) κυκλοφόρησε λίγο πριν το 2008 περάσει στο χρονοντόύλαπο της ιστορίας. Απέσπασε τις καλυτερες των κριτικών και δικαίως συγκαταλέγεται στα καλύτερα της χρονιάς. Ο Κώστας Βοζίκης (2L8) πλαισιωμένος από ολόκληρη ορχήστρα, αποτελούμενη από εξαιρετικούς μουσικούς, παρουσίασε το άλμπουμ σε αρκετές πόλεις και μουσικές σκηνές της χώρας αποσπώντας το καλύτερο βραβείο για κάθε μουσικό. Το χειροκρότημα και την αποδοχή του κοινού. Όσοι έχετε δει ή και αποσκτήσει το Ηe&She θα συμφωνήσετε ότι εκτός από την μουσική και τους στίχους του άλμπουμ αυτό που επίσης κερδίζει τις εντυπώσεις είναι το υπέροχο artwok (που επιμελήθηκε ο Aχιλλέας Γκατσόπουλος) και η μοναδική για τα Ελληνικά δεδομένα συσκευασία του. Όσοι δεν το έχετε ακούσει ακόμη μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ ή από το blog του 2L8 εντελώς νόμιμα και δωρεάν και αφού σας κερδίσει και εσάς σπέυσατε να το αποκτήσε στο κοντινότερο δισκοπωλείο!!! Έμείς είχαμε μια πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του η οποία ωφείλουμε να πούμε ότι ήταν από τις πιο σουρεαλιστικές (μουσικές) μας εμπειρίες. Διαβάστε την και θα καταλάβετε γιατί. -----------------------------
Giusurum: Είναι too late για την ελληνική αγγλόφωνη σκηνή ή τώρα (ξανα)αρχίζουμε??
2L8: Έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια από τότε που παίζαμε με τους Private Lies, την πρώτη μου μπάντα τα πρώτα λάιβ στο ΑΝ, battle of the bands, στο X, στο CRF... Από τότε έχω δει τόσες σκηνές. Που πάει η σκηνή; Καλύτερα, χειρότερα; Βαρέθηκα την ίδια κουβέντα. Έχω δει πολλά παιδιά που αξίζανε να τα παρατάνε. Τόσες μουσικές χαμένες. Βλέπω και όλα τα καινούρια, ότι γίνεται. Δε με νοιάζει. Εγώ έχω ένα δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω. Αυτό κάνω. Και βοηθάω όπως μπορώ όποιον ζητάει τη βοήθεια μου. Τα πράγματα έχουν ξεφύγει με τις πολυεθνικές τα τελευταία χρόνια. Και φυσικά με το myspace που διέλυσε οποιαδήποτε αληθινή επικοινωνία. Νομίζω πως ποτέ δεν ήταν χειρότερες οι σχέσεις μεταξύ των συγκροτημάτων.
Giusurum: Τελικά τι είναι το he&she, μια σύγχρονη εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, ροκ όπερα, δώρο για την Josephine?? προσωπικό και μοναχικό ταξίδι στις εσχατιές του έρωτα??
2L8: Πέρασα ένα χρόνο κοιτώντας άσπρες κόλλες με λέξεις στον τοίχο προσπαθώντας να καταλάβω τι διάολο είναι αυτό που κάνω. Δεν ξέρω. Είναι τόσο πολύπλοκο. Δεν το καταλαβαίνω. Δεν είναι να μπλεχτείς και πολύ μαζί του. Θα σε οδηγήσει στην παράνοια. Άτιμο δημιούργημα. Γεμάτο παγίδες.
Giusurum: Πες μας δυο λόγια για την πλοκή του!!!
2L8: Αυτό θα ήταν πολύ εύκολο. Πείτε μου τι καταλαβαίνετε εσείς και θα σας πω την άποψη μου και εγώ. Εγώ θα μπορούσα να πω: we don't need to know, we can live here.
Giusurum: Τελικά τι μετράει αυτό που θέλει να μεταφέρει και να πει ο μουσικός (ή ο καλλιτέχνης γενικότερα) ή αυτό που τελικά μεταφέρεται και καταλαβαίνει ο αποδέκτης ενός μουσικού και όχι μόνο έργου? 
2L8 : Χαχα. Ο μουσικός και ο καλλιτέχνης. Εγώ. Πηγαίνω στο θέατρο ας πούμε και με συστήνει ο σκηνοθέτης και από δω ο μουσικός μας. Ντροπή. Μετά έχουν και απαιτήσεις από μένα. Αλλά μιλάμε δεν έχω ιδέα. Αλλά κανείς δεν με πιστεύει. Οπότεεεε... Υποθέτω ότι ο καθένας βλέπει σε ένα έργο αυτά που τον ενδιαφέρουν, αυτά που τον αφορούν, αυτά που μπορεί να συσχετίσει με την δικιά του τη ζωή. Ας είμαστε ειλικρινείς, η ομορφιά ή η χάρη ως αυταξίες δεν ενδιαφέρουν τη γενιά μας. Εμείς θέλουμε κάτι να συντονίζεται με τον πόνο μας, με τους πόθους μας, με τα όνειρα μας. Και στην τελική η αλήθεια είναι ότι την τέχνη την έχουμε γραμμένη στα... Δεν την χρειαζόμαστε και κυρίως δεν μας χρειάζεται αυτή! Η ομορφιά για να γίνει αντιληπτή θέλει μια ορισμένη ποσότητα γαλήνης. Που διάολο είναι η γαλήνη; Εδώ βράζει ο τόπος. Όλα βράζουν. Όλοι θέλουν κάτι άλλο σε έναν κόσμο σκληρό και άδικο. Οι πολιτικές συνθήκες παγκοσμίως και στα Βαλκάνια ακόμα περισσότερο δεν ευνοούν τις τέχνες. Αλλά όλα αυτά είναι πολύ σύνθετα. Έχουν να κάνουν με ιστορία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή με ψέματα που γραφτήκανε πριν από πολλά πολλά χρόνια.
Giusurum: Έχετε σκεφτεί την θεατρική του μεταφορά??? Ένα DVD από τις ζωντανές σας εμφανίσεις??
2L8: Χεχεχε. Έχουμε; Θα δούμε τι θα γίνει... Έχουμε το DVD από την πρώτη παρουσίαση στην Πάτρα. Θα το ανεβάσουμε για download σε λίγο καιρό.
Giusurum: Eμείς αντιλαμβανόμαστε το he&she ως το κυνήγι του ανεκπλήρωτου και (ίσως) του έρωτα όπως τον έχει φτιάξει ο καθένας μας μέσα του. . Μια "τραγωδία" όπου αυτός προσπαθεί να κρατηθεί πάνω της. έστω και αν (ίσως) δεν την έχει γνωρίσει ποτέ του κει είναι απλώς πλάσμα της φαντασίας του. Εσύ τι έχεις να πεις??
2L8: Ωραίο. Το He & She είναι ιστορία αντίστασης. Ο έρωτας είναι η παγίδα. Όλα τα είπα πια...
Giusurum: Το album (κατά την γνώμη μας) είναι υπέροχο. Όπως υπέροχο είναι και το artwork του και η όλη του συσκευασία.. Πόσο δύσκολο είναι για "μικρή" δισκογραφική να επενδύσει σε τέτοιες κυκλοφορίες?? Στην δική σας περίπτωση πως προέκυψε??
2L8: Αυτή είναι μια ερώτηση για την Inner Ear μάλλον, όχι για μένα... Πάντως προχθές γνώρισα τον Αχιλλέα που μας έκανε το artwork και από κοντά και του είπα ότι τον αγαπάμε... Όμορφα...
Giusurum: "Where is the place you promised us??" υπάρχει τελικά η Ιθάκη και η Γη της επαγγελίας?? Επιζητούμε το ταξίδι ή ενδιαφερόμαστε μόνο για τον τελικό προορισμό και το αποτέλεσμα ??
2L8: Where is the place you promised us? Violation. Η αθέτηση της υπόσχεσης. Δεν έχει σχέση με ταξίδια. Έχει να κάνει με κάτι που μας κλέψανε. Μας το δώσανε και μας το πήρανε πίσω. Δεν ψάχνουμε να βρούμε αυτό το μέρος, έχουμε ζήσει εκεί όταν ήμασταν νέοι και τώρα θέλουμε να επιστρέψουμε.
Giusurum: "join the resistance, fall in love". τελικά ο έρωτας είναι πράξη αντίστασης ή επιβίωσης??
2L8: Αν ήξερα τι είναι ο έρωτας δε θα έγραφα το He&She μάλλον...
Giusurum: "will you strangle me?" Γιατί επιζητά τον θάνατο??? Λύτρωση?? Πράξη απόδειξης του έρωτα?? Φιλήδονη αναζήτηση??
2L8: Δεν επιζητά τον θάνατο απλά. Της ζητάει να τον στραγγαλίσει. Να τον σκοτώσει με έναν τόσο βίαιο τρόπο. Αφού με αφήνεις χωρίς ζωή, αφού εσύ είσαι η ζωή μου, έλα και στραγγάλισε με. Για φαντάσου...
Giusurum: "no more poetry, only raw meat” Εκεί έχουμε φτάσει??
2L8: Τώρα για τι να μιλήσω; Για την ποίηση ή για το ωμό κρέας; Βρίσκομαι σε ένα internet cafe στην πλατεία κυψέλης και πίσω μου εδώ και ώρα γίνεται ένα ατελείωτο deal με λεφτά που πάνε και έρχονται στα χέρια. Δεν τα βρίσκουν κιόλας και με ταρακουνάνε καθώς σπρώχνονται. Και φυσικά για να γίνει τελείως σουρεάλ η κατάσταση είναι όλοι κωφάλαλοι! Πόσο πια! Κάνουν μόνο χειρονομίες και βγάζουν που και που κανένα πνιχτό ήχο. Η τηλεόραση που πριν έπαιζε ποδόσφαιρο τώρα δείχνει μια κοπέλα που λέει τηλεφώνησε μου πολύ πειστικά, το παλικαράκι που δουλεύει κοιτάει με αγωνία τους κωφάλαλους και σκέφτεται τι να κάνει, μάλλον, και μετά εμένα που είμαι δίπλα τους. Ποίηση; Άντε πες μου που έχουμε φτάσει... Χωρίς πλάκα. Συμμορία κωφαλάλων...
Giusurum: "well i am alone and you are alone, why don’t you see me??" Έχουμε αποξενωθεί και απομονωθεί τόσο, που δεν βλέπουμε κανένα και τίποτα γύρω μας?? Ακόμα και τον έρωτα και την ελπίδα??
2L8: Παραιτούμαι, φεύγω από εδώ μέσα...
--------------------------
KAI MHN ΞΕΧΝΑΤΕ
join the resistance fall in love
Οι Coldplay δίνουν ολόκληρο το LeftRightLeftRightLeft για ελεύθερο downloading από την Παρασκευή 15/5. Ίσως να το έχετε διαβάσει αλλού και να το έχετε ήδη κατεβάσει. Αν όχι έχετε ακόμη την ευκαυρία να το κάνετε έδώ στην επίσημη σελίδα τους δίνοντας απλώς ένα email και δηλώνοντας την χώρα καταγωγής σας. Εμείς το κατεβάσαμε (εδώ και πολύ καιρό), το ακούσαμε και αν και οι Coldplay δεν είναι από τις αδυναμίες μας, μας άρεσε. Αναμένουμε και την δική σας άποψη!!! 