Πλατεία Κογκό: Τόπος γέννησης της Jazz...

Το 1724 με την επιβολή του Μαύρου Κώδικα στην Νέα Ορλεάνη, απαγορεύτηκε κάθε είδους λατρείας -πλην της καθολικής. Οι δούλοι (καταγώμενοι στην πλειοψηφεία τους απο την Δυτική Αφρική,την Αϊτή, την Ματρινίκα κ.α) εξακολουθησαν όμως να ασκούν -τις περισσότερες φορές παρανόμως- το χουντού (ή βουντού όπως έχουμε συνηθίσει να το αποκαλούμε εμείς), σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο της πόλης .

Όταν οι ΗΠΑ αγόρασαν από τον Ναπολέωντα την περιοχή κατήργησαν όλους τους περιορισμούς σε ήθη έθιμα και λατρείες. Αποτέλεσμα όπως είναι φυσικό, ήταν ανάμεσα σε άλλα και η απελευθέρωση των τελετών βουντού. Το 1817 μάλιστα το δημοτικό συμβούλιο σε μια προσπάθειά να περιορίσει την εξάπλωση του βουντού, νομιμοποίησε τους κυριακάτικους χορούς των δούλων σε έναν ανοιχτό χώρο-γήπεδο που ονομάστηκε πλατεία Κογκό. Οι χοροί της πλατείας Κονγκό νομιμοποιήθηκαν και για δυό άλλους λόγους: για ικανοποίηση των δούλων αλλά και για την δημιουργία μιας δυνατής τουριστικής ατραξιόν στην περιοχή. Οι κυριακάτικοι χοροί των δούλων προέρχοταν από την εποχή της Γαλλικης και Ισπανικης κατοχής όταν και οι αφρικανοί αφήνοταν από τις δουλειές τους ελεύθεροι τις Κυριακές να μαζεύονται στην Πλατεία, να στήνουν παζάρια, να τραγουδούν και να χορεύουν κατά τα έθιμα της πατρίδας τους.

Είναι η εποχή που οι άγιοι της της καθολικής εκκλησίας αναμειγνύονται με τις θεότητες των αφρικανικών χώρών και τους θεούς της Αϊτής και των άλλων νησιών. Οι δούλοι ανέμειξαν τις παραδόσεις των προγόνων τους με τις αντίστοιχες των Ευρωπαϊων (σε αυτό επαιξαν σημαντικό ρόλο ο Κρεολοί) δημιουργώντας μια ιδιότυπη θρησκέια, στην οποία εισχώρησε και πλήθος λευκών. Μέσα από το βουντού και τους ¨χορούς της Πλατείας Κογκό" διατηρηθηκαν οι ρυθμοί αλλά και το όργανα (κυρίως κρουστά) της Δυτικής Αφρικής. Είναι οι χοροί αυτοί που φέρνωντας στον ανοιχό χώρο τα όργανα και τους ρυθμούς της Αφρικής, επιτάχυναν την ανάμειξής τους με τους Δυτικούς ρυθμούς. Πλήθος κόσμου και μελετητών, δημοσιογράφν κλπ συγκεντρωνόταν στην πλατεία να παρακολουθήσει τα τεκτενόμενα.
Ο Άσμπερι δίνει μια καταπλητκική περιγραφή των ¨παραστάσεων" αυτών :

"........Στο σύνθημα ενός αστυνομικού, οι σκλάβοι συγεντρώθηκαν στο κέντρο της πλατείας με το παρατεταμένο κροτάλισμα των πελώριων βοϊδοκοκκάλων στο πανω μέρος ενός βαρελιού που έπαιζε το ρόλο τυμπάνου ή τυμπαρίνου που το έλεγαν μπάμπουλα......Ολόκληρη η πλατεία είχε γίνει μια συμπαγής μάζα μαύρων σωμάτων που χτυπούσαν τα πόδια τους και ταλάντευαν τα σωματά τους στο ρυθμικό χτύπημα των κοκκάλων πάνω στο βαρέλι, τη φρηνιτική ψαλμωδία των γυναικών και την κλαγγή που σήκωναν τα κομμάτια μετάλλων που στυπούσαν στους αστραγάλους των αντρών..."

Πολλές περιγραφές υπάρχουν και για τα όργανα που χρησιμοποιόύσαν, αποδεικνύοντας την Αφρικάνικη καταγωγή τους καθώς και την ανάμειξή τους με περισσότερο αναγνωρίσιμα στον Δυτικό κόσμο όργανα (τύμπανα, κολοκύθες, ροκάνες, μαρίμπα αλλά και άρπα, τρίγωνα κλπ). Σημαντικό ρόλο έπαιξαν επίσης τόσο το γεγονός ότι οι σκλάβοι τραγουδούσαν πολλούς σκοπούς στην γαλλοκρεολική λαϊκή διάλεκτο, όσο και το ότι μπορούσε κανείς να διακρίνει Ευρωπαϊκές μελωδίες -παραλαγμενες φυσικά- ανάμεσα στους άλλους ρυθμούς της γιορτής. Το πάντρεμα των ρυθμών και οργάνων της Δυτικής Αφρικής με τα ατίστοιχα Ευρωπαϊκά είχε αρχίσει και μαζί του είχε ξεκινήσει και η πορεία της Jazz.