Αβάνα Ένα ταξίδι στην Κούβα - ένα ιδιαίτερο κομικ του Ράινχαρτ Κλάιστ

Ο Ράινχαρτ Κλάιστ μαζεύει τις εντυπώσεις του και τα όσα έζησε στο ταξίδι του στην Κούβα, σε αυθόρμητα σκίτσα, κεφάτες εικόνες και ζωντανά κόμικ. Φτιάχνει έτσι ένα μοναδικό και πολύ προσωπικό ταξιδιωτικό ημερολόγιο.

"Γιατί ειδικά στην Κούβα;" "Επειδή είναι μια χώρα ξεχωριστή, απαντούσα στους φίλους μου, που είτε με κατηγορούσαν πως είμαι ρομαντικός επαναστάτης, ή αθεράπευτα άρρωστος με το κουβανέζικο κιτς. "Επειδή αποσύρθηκε ο Φιντέλ Κάστρο, και ξεκινάει μια αλλαγή σε ένα από τα τελευταία προπύργια του σοσιαλισμού, την αιχμή του δόρατος στα πλευρά της Βόρειας Αμερικής". Εξάλλου και μόνο το όνομα ηχούσε στ΄αυτιά μου γεμάτο υποσχέσεις. Για περιπέτεια. Για μακρινό ταξίδι. Για τζόγο. Για παρακμή. Αλλά αυτό το κρατούσα για τον εαυτό μου. 

Ήθελα οπωσδήποτε ν αποκτήσω μια δική μου εικόνα για τη χώρα αυτή και τους ανθρώπους της. Είναι η κατάσταση πραγματικά τόσο άσχημη, όπως κάθε τόσο διαβάζουμε; Ή είναι η Κούβα τόσο γοητευτική, όσο μου την περιγράφουν οι φίλοι, που επιστρέφουν ενθουσιασμένοι από το ταξίδι; Και πως είναι πραγματικά η κατάσταση εκεί μετά την αποχώρηση του Κάστρο; 

Ένας άλλος λόγος που ήθελα να πάω σ αυτό το νησί ήταν για να προετοιμάσω ένα καινούργιο βιβλίο με μια βιογραφία. Να αναζητήσω τα σημεία της επανάστασης, και να αντιληφθώ τον χώρο, που βρίσκεται μέσα στις φωτογραφικά αποτυπωμένες εικόνες των ημερών αυτών.

Για κάμποσους μήνες προετοιμάστηκα σιγά, σιγά, έκανα μαθήματα ισπανικών, διαβασα στοίβες βιβλία σχετικά με την ιστορία της Κούβας, έπιασα επαφή με την πολύ φιλική πρεσβεία της Κούβας στο Βερολίνο, κουβέντιασα με εξόριστους Κουβανούς, μάζεψα διευθύνσεις και τέλος γνώρισα ανθρώπους, που οι φίλοι τους με κάλεσαν στην Αβάνα. 

Ξεκίνησα τον Μάρτιο του 2008: Μ ένα κεφάλι γεμάτο σχέδια και ερωτήσεις ανέβηκα στο αεροπλάνο. Είχα μπροστά μου τέσσερις βδομάδες στην Κούβα. "

Αβάνα Ένα ταξίδι στην Κούβα 

Ράινχαρτ Κλάιστ 

μετάφραση: Αντώνης Μπίκος 

Γνώση, 2009 110 σελ. 

ISBN 978-960-235-779-8

Το ΣΙνε Γιουσουρούμ παρουσιάζει: The Art of Amalia

Στις 6 Οκτωβρίου του 1999, σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του fado. Σαν σήμερα σταμάτησε να ακούγεται η φωνή της Βασίλισας του fado Αμαλία Ροντρίγκεζ. Η τραγουδίστρια που ταξίδευσε, με την υπέροχα νοσταλγική και μελαγχολική φωνή της, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη την μαγεία του fado. 

Fado στα  Πορτογαλικά σημαίνει μοίρα ή πεπρωμένο. Η ιστορία του μουσικού αυτού είδους αρχίζει τη δεκαετία του 1820 στην Πορτογαλία ενώ οι ρίζες του χάνονται στον χρόνο. Μουσική γεμάτη μελαγχολία και νοσταλγία ντυμένη με στίχους που συχνά μιλούν για τη θάλασσα ή για τη ζωή των φτωχών. Μουσική και στίχοι γεννημένοι (ή τουλάχιστον επηρεασμένοι) από το ανακάτεμα της μουσικής των σκλάβων της Αφρικής, της Πορτογαλικής παράδοσης και των Αραβικών επιρροών.  

Η εννοιολογική και παράλληλα συναισθηματική μήτρα της μουσικής fado (που σημαίνει μοίρα ή πεπρωμένο) είναι αναμφίβολα η Πορτογαλική λέξη saudade. Mια από εκείνες τις λέξεις (σε αρκετές γλώσσες του κόσμου) που δύσκολα μεταφράζονται σε άλλη (πλην της μητρικής) γλώσσες. Το saudade αναφέρεται σε ένα ιδιαίτερο μείγμα συναισθημάτων προσμονή, νοσταλγία, λύπη, πόνος, ευτυχίας και αγάπη. 

Αυτή τη μουσική επέλεξε να υπηρετήσει από πολύ νωρίς η Αμαλία Ροντρίγκεζ. Από το 1939 και για τις επόμενες έξι δεκαετίες έπαιξε σε δεκάδες ταινίες, ηχογράφησες; δεκάδες δίσκους και εμφανίστηκε σε μεγαλύτερα θέατρα της υφηλίου. Η παράδοσή της πλέον συνεχιζεται από καλυτέχνες όπως οι Madradeus, η Mariza, η Cristina Branko κ.α

To ντοκιμαντέρ του Bruno de Almeida The Art of Amalia αφηγείται και παρακολουθεί την προσωπική αλλά κυρίως την μουσική ζωή της μεγάλης Πορτογαλίδας τραγουδίστριας βασιζόμενη στην 5ώρη τηλεοπτική σειρά και αποτελεί την τέταρτη κατά σειρά κινηματογραφική απόπειρα του σκηνοθέτη να εξυμνήσει την μεγάλη τραγουδίστρια. 

Στην ταινία εκτός από αποσπάσματα ζωντανών εμφανίσεων (μεταξύ των οποίων και μια σπάνια εμφάνιση στη Αμερικάνικη τηλεόραση το 1953), παρουσιάζεται και η τελευταία συνέντευξη της Amalia η οποία πέθανε μια εβδομάδα πριν την ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ.

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8 Δεκεμβρίου 2000 (ΗΠΑ) 
Σκηνοθέτης: Bruno de Almeida 
Παραγωγός: Manuel Falcão 
Σενάριο: Bruno de Almeida, Artur Ribeiro, Φρανκ Κοέλο, Vítor Pavão dos Santos

Δείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ και αφήστε την Αmalia να περιγράψει αυτό το περίεργο και πολύπλοκο συναίσθημα.

Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: COSMIC TEDS

Oi COSMIC TEDS δημιουργήθηκαν στην Αθήνα το 1990 και μέλη τους υπήρξαν: Βαγγέλης 'Shakes' Οικονομίδης (φωνή και κιθάρα), 'Αδωνις 'Gene Trash' Γουλιέλμος (κιθάρα), Γιάννης 'Johhny Ted' Γελαδάρης (μπάσο) και Δημήτρης 'Jimmy Bopper' Τάτσης (τύμπανα). Η πρώτη τους κυκλοφορία ήταν το 12'' με τίτλο Heartbeatin' Crisis to 1992 από την Music Box International ‎(M.B.I. 40476) σε δική του παραγωγή και που περιείχε 6 κομμάτια. Η μουσική τους ανήκει στο φάσμα της punk και του garage rock. 

Η δεύτερη και τελευταία τους δουλειά κυκλοφόρησε το 1993 και ήταν το 7΄΄ με τίτλο I'll Be Down There / Truth Is Out Label από την Studio II Records ‎(ST II 06).  Οι COSMIC TEDS έδωσαν αρκετές ζωντανές εμφανίσεις και το 1995 διαλύονται λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων των μελών τους. 

Μέχρι στιγμής δεν έχει ακουστεί ποτέ κάτι για πιθανή επανένωσή του ή για την έκδοση κάποιου ακυκλοφόρητου υλικού τους. Κομμάτια τους έχουν φιλοξενηθεί σε αρκετές συλλογές όπως  το Screaming A Love Song στην Various - Toxic Babies In A Rock'n'Roll Land (1994, Sub Studio Records SSR 001), το I'll Be Down There στην συλλογή Various - Local Heroes '95 ‎του ποπ και ροκ (1995) και το Tell You No Lies στην The Thing From Another World: Supernerdmobile! ‎(1997,THR 006) του The Thing. 

HINTS AND TIPS

Μετά τη διάλυσή των COSMIC TEDS, ο Βαγγέλης Οικονομίδης θα περάσει από τους Hotshits και τους Teenheat, ο 'Γουλιέλμος από τους Rockin' Bones και τους Dr. Atomic ενώ ο και ο Γιάννης Γελαδάρης από τους Invisible Surfers και τους Mighty Shakers. Με το συγκρότημα έχει συνεργαστεί και ο Θάνος Αμοργινός (Last Drive).

Η νουβέλα του Γιώργου Τσαντίκου : Άλλη μια σοβιετική στάση λεωφορείου

Από τις εκδόσεις "Χαραμάδα" έρχεται μια ξεκαρδιστική νουβέλα που εκτυλίσσεται στα Γιάννενα σε με μια νέο-νουάρ ατμόσφαιρα. Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις το σκηνικό και την ιστορία που στήνει ο Τσαντίκος,  (Μας) μιλάει για τον ιδεολογικό χάρτη της Ελλάδας όπως και χτίστηκε από την μεταπολίτευση έως τώρα και όλοι μας (λίγο ή πολύ) σιχτηρίζουμε αλλά δεν κάνουμε και πολλά να αλλάξει. Ευρωπαϊκά προγράμματα, πρόσφυγες άνευ διαβατηρίων, αστυνομικοί εκτός ελέγχου και νόμου κλπ. Η "Άλλη μια σοβιετική στάση λεωφορείου" διαβάζεται μονορούφι και εάν συνοδεύεται από καλή μουσική τόσο το καλύτερο.

"..Όταν περιμένεις κάτι συνήθως δεν έρχεται. Αλλά γενικώς δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει. Κι αν έχεις ένα κυλικείο στο πανεπιστήμιο, έναν υπάλληλο που πουλάει φούντα μαζί με τις ζαμπονοτυρόπιτες, έναν παλιό συμμαθητή ο οποίος είναι χωμένος σε ΜΚΟ και προγράμματα, μια δημοσιογράφα ενός τοπικού καναλιού που ψάχνει το λαβράκι και μια μυστική ομάδα που αναλαμβάνει να σε προστατεύσει από ό, τι κακό μπορεί να σου συμβεί, τότε, σίγουρα, δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει. Μια ξεκαρδιστική νουβέλα από τον Γιώργο Τσαντίκο, σε απευθείας εγκεφαλική σύνδεση με τον Λένο Χρηστίδη και τον Γιάννη Πλιώτα, που δεν πρόκειται να αφήσεις από τα χέρια σου αν δεν φτάσεις στην τελευταία σελίδα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)"

17 Αυγούστου 1944. Κοκκινιά. Άνθρωποι και ανθρωπάκια της ιστορίας. Η ιστορία της κυρά Λένης που δεν θα πεθάνει ποτέ

Στις 17 Αυγούστου συμπληρώθηκαν 74 χρόνια από το μπλόκο της Κοκκινιάς. Σε κάθε αναφορά στο γεγονός αυτό, υπάρχει μια γυναίκα, μια μάνα που μου έρχεται πάντα στο νου. Είναι η ιστορία της κυρά Λένης που διάβασα για πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια και από τότε δεν φεύγει από το σκηνικό του μπλόκου και της σύμπραξης των δυνάμεων κατοχής με μαι χούφτα μικρών ανθρώπων (δοσίλογων, ταγματασφαλιτών κλπ υβριδίων) που δυστυχώς (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές) όχι μόνο δεν πλήρωσαν (με οιαδήποτε μορφή) για τα όσα έκαναν αλλά τουναντίον αναρριχήθηκαν σε αξιώματα και θέσεις εξουσίας. Ανθρωπάκια που τότε φορώντας κουκούλες , φουστανέλα ή και πηλήκια έδειχναν με το χέρι όσους (δεν) γούσταραν και τους οδηγούσαν στον θάνατο. Ανθρωπάκια που στην συνέχεια κρυπτόμενα πίσω από την ασφάλεια των θέσεων με τις οποίες εξαργύρωσαν υπηρεσίες και σιωπές, και από συνήθεια συνέχισαν να κουνούν το δάχτυλο σε όλους όσοι δεν ήταν του γούστου τους. Ονόματα γνωστά (Βακαλόπουλος, Παρθενίου, Τσιμπιδάρος, Τσανακαλιώτης, Τηλέμαχος, Μόρφης, Μητρόπουλος, Γκίνος, τα αδέρφια Λουκάς και Δημήτρης Κασιδιάρης, ο Θόδωρος Σαραντάρης, ο λοχαγός Παπαγεωργίου, ο διερμηνέας Ανθόπουλος και φυσικά ο περιβόητος αστυνομικός διευθυντής Νίκος Μπουραντάς και ο ο αρχηγός των Ταγμάτων Ασφαλείας, συνταγματάρχης Ιωάννης Πλυτζανόπουλος. 

Στην αντίπερα όχθη οι μικρασιές στην πλειοψηφία τους κάτοικοι της "μικρής Μόσχας". Και μέσα σε όλους η κυρά Λένη την ιστόρία της οποίας μεταφέρω όπως και την διάβασα(ζω) μια βραδιά πριν από αρκετά χρόνια στο δίκτυο.

------------------------------------------------------------

Η γιαγιά μου η Κωνσταντίνα, κάθε φορά που άκουγε Γερμανικά, έφτυνε πίσω από τον αριστερό της ώμο, μουρμουρίζοντας: “Πίσω μου σ΄έχω σατανά, αχ κυρά Λένη.” κι εμείς μικρά παιδιά της ζητούσαμε να μας πει, ξανά και ξανά την ιστορία της κυρά Λένης. Η δύστυχη γειτόνισσα της από την Κοκκινιά, έπαιρνε στα μάτια μας μυθικές διαστάσεις, κάτι σαν πρόσωπο αρχαίας τραγωδίας. Μας είχε επηρεάσει τόσο πολύ, ώστε όταν γύρω στα δέκα μου, μας κατέβασε ο πατέρας μας στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσουμε μια παράσταση της “Εκάβης” ο μικρός, έξι χρονών μωρό, ακούγοντας τους θρήνους του χορού με κορυφαία την Τρωάδα Βασίλισσα, χώθηκε ε στην αγκαλιά της μάνας μας κλαίγοντας. “Μαμά η κυρά Λένη” Σας μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ, τη διήγηση της φοβερής γιαγιάς μου:

Εμείς παιδάκια μου έναν εχθρό γνωρίζαμε τον Τούρκο που μας κράτησε σκλαβωμένους εξακόσια χρόνια. Κι όχι τον Τούρκο τον φτωχό, τον μεροκαματιάρη σαν κι εμάς, αλλά εκείνους που διαφέντευαν κι εμάς κι αυτόν. Τον Ευρωπαίο πάντα τον βλέπαμε με δέος ίσως και κάποια ζήλια. Βλέπεις αυτοί, πατήσανε πάνω στους αρχαίους μας και φτάσανε ψηλά, εμείς μια ζωή αδελφοφάγωμα, προδοσίες και μιζέρια. Ο πολιτισμένος όμως εχθρός είναι δυο φορές επικίνδυνος, η δύναμη τον τυφλώνει και βγαίνει κάτω από το λούστρο της γνώσης η χειρότερη βαρβαρότητα. Στην κατοχή είδα με τα μάτια μου απανθρωπιά που δεν χωρά ο νους του ανθρώπου. Να ξεψυχά παιδάκι στο κατώφλι του σπιτιού του, με την πρησμένη από την αβιταμίνωση κοιλίτσα του τύμπανο, ψελλίζοντας “ψωμί” και να περνάει ο Γερμανός να το αποτελειώνει, έτσι για πλάκα, με μια κλωτσιά στο κεφάλι. Και να φανταστείς, κρατούσα στο χέρι μου το μισό καρβέλι του δελτίου κι ετοιμαζόμουν να του απιθώσω μια μπουκιά στα πανιασμένα χειλάκια, να μην φύγει το κακόμοιρο νηστικό και παραπονεμένο. 

“Γιαγιά, εμείς την κυρά Λένη θέλουμε.”

Η κυρά Λένη λοιπόν, μεγάλωσε μονάχη της τέσσερα παλικάρια. Ο άντρας της ναυτικός, χάθηκε νωρίς, σ΄ένα ναυάγιο. Πήγαινε και καθάριζε τα σπίτια των πλουσίων στην Κηφισιά, έπαιρνε κι έπλενε στο σπίτι, στο χέρι ε; στην σκάφη με πράσινο σαπούνι, ποτάσα και αλισίβα, ξένα ρούχα, που τα σιδέρωνε με το βαρύ μανταμένιο σίδερο με τα κάρβουνα. Τ΄ανάθρεψε πάντως σωστά και τα έφτασε τον μεγάλο στα είκοσι τρία και τον μικρό στα δεκάξι. Δεν ξέρω αν ήταν μπλεγμένα με την αντίσταση, οι τρεις μεγάλοι ίσως ναι. Ο μικρός πάντως σίγουρα ήτανε σαλταδόρος. Ορμούσε με τους άλλους γαβριάδες στα Γερμανικά καμιόνια και τα αδειάζανε στο πι και φι από την πραμάτεια τους.

Ξημερώματα της 17ης Αυγούστου του 1944, η γειτονιά μας πλημμύρισε Γερμανούς πάνοπλους και ταγματασφαλίτες. Αυτοί οι τελευταίοι ήταν κι οι χειρότεροι, λες και μισούσαν την φύτρα που τους έβγαλε. Με τα χωνιά καλούσανε τους άνδρες από δεκατεσσάρων, ως εξήντα χρονών να μαζευτούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Άκου άνδρες, παιδιά δεκατεσσάρων χρόνων, αμούστακα! Κάποιοι ντύθηκαν κι ακολούθησαν την μοίρα τους, κάποιοι άλλοι, ψάξανε για κρυψώνες μέσα στα σπίτια τους. Τι κρυψώνες, δηλαδή, στα χαμόσπιτα; Τα παλικάρια της κυρά Λένης ήταν από τους δεύτερους. Το σπίτι τους, ναυτικός βλέπεις ο πατέρας, ήταν πέτρινο κι είχε μια καταπακτή που έβγαζε στο υπόγειο. Οι τρεις με τα εσώρουχα, χώθηκαν μέσα, ο μικρός πήδηξε σαν σκιά από το πίσω παράθυρο και χάθηκε σαν αίλουρος στα σκοτάδια. Η δόλια η μάνα, άνοιξε τρέμοντας την πόρτα. Όρμησαν μέσα και χωρίς πολλά λόγια, έκαναν το σπίτι φύλλο και φτερό. Η κυρά Λένη, στεκόταν ακίνητη, όρθια με το κεφάλι στις χούφτες, πάνω στο μικρό κιλίμι που έκρυβε την καταπακτή. Ετοιμαζότανε να φύγουν όταν – ποιος σου έβγαλε λένε το μάτι; ο αδερφός – ένας ταγματασφαλίτης με σκεπασμένο το πρόσωπο, την έσπρωξε βίαια. “Αυτό το σπίτι έχει κελάρι” φώναξε κι από το μίσος, λησμόνησε να αλλοιώσει τη φωνή του. Ήταν ένας από αυτούς που στα χρόνια της ειρήνης του έπλενε τα πουκάμισα. Γονάτισε, άπλωσε τα κόκκινα πρησμένα από τις μπουγάδες χέρια προς το μέρος τους και τον παρακάλεσε, χωρίς να φανερώσει πως τον κατάλαβε: “Κύριε, λυπηθείτε τα παιδιά μου, με το αίμα μου αντίς για γάλα τα μεγάλωσα” Ήδη όμως, οι Γερμανοί είχαν μπουκάρει στο υπόγειο και τα τρία παλικάρια, χωρίς να προλάβουν να αμυνθούν, σωριάστηκαν νεκρά. Φεύγοντας, ο ” Έλληνας”, που να τρίζουν τα κόκαλά του και να μην βρίσκει ανάπαψη στον αιώνα τον άπαντα, γύρισε και της είπε.”Τον μικρό σου τον χαρίζουμε”.

Είκοσι χιλιάδες μακέλεψαν εκείνο το ξημέρωμα. Είκοσι χιλιάδες, οι πιο πολλοί αθώοι, μα όσοι ήσαν στην αντίσταση, δυο φορές αθώοι. Μέσα στον θρήνο και τον ορυμαγδό, καθένας κοίταζε τον δικό του πόνο, κανείς δεν σκέφτηκε την κυρά Λένη. Την βρήκε το στερνοπούλι της, που σώθηκε ευτυχώς, τρία μερόνυχτα μετά, με τα μάτια στεγνά, βουτηγμένη στο ξερό πια αίμα των γιων της, ανάμεσα στις αλλοιωμένες από την ζέστη σωρούς, να τους τραγουδά ένα ριζίτικο μοιρολόι, ίσως και νανούρισμα, δεν θυμάμαι καλά. Έβαλε τις φωνές το παιδί, τρέξαμε την μαζέψαμε, την πλύναμε, της βάλαμε δικά μας καθαρά ρούχα, χωρίς εκείνη να πει ούτε μια λέξη. Φωνάξαμε το κάρο της Δημαρχίας και πήρε τα τυμπανισμένα πτώματα, καθαρίσαμε το σπίτι από τον θάνατο και τους φιλοξενήσαμε πότε ο ένας, πότε ο άλλος στα σπίτια μας, χαροκαμένα τα περισσότερα, έως ότου σβηστούν λιγάκι από το μυαλό της οι τραγικές εικόνες. Η ζωή όμως συνεχίζεται και στην κατοχή η μια μέρα έμοιαζε χρόνος. Γύρισαν, η κυρα – Λένη το απαίτησε, στο σπιτικό τους. Από τότε, ζούσε μηχανικά ως την απελευθέρωση. Τι μέρα κι εκείνη Θεέ μου! Όποιος δεν έχει νιώσει την χαρά της απελευθέρωσης δεν έχει χαρεί ποτέ πραγματικά στην ζωή του.

Μόλις έφυγαν οι Γερμανοί η κυρα Λένη κάθε βράδυ, έπαιρνε παραμάσχαλα το κιλίμι που κάλυπτε την καταπακτή εκείνο το μαύρο ξημέρωμα, πήγαινε έξω από το σπίτι του καταδότη, το άπλωνε κάτω από το παράθυρό του και με τα χέρια υψωμένα όπως τότε, τραγούδαγε το ίδιο μοιρολόι ή και νανούρισμα, τι να πω! Πέντε σπίτια άλλαξε ο ταγματασφαλίτης που το ελληνικό κράτος, όπως τους περισσότερους από δαύτους δεν τον τιμώρησε, και τα πέντε τα βρήκε η κυρα Λένη. Τραγούδαγε ως το ξημέρωμα κι ύστερα πειθήνια ακολουθούσε τον γιο της, στο σπιτικό τους.Ο προδότης να παραπονεθεί στην αστυνομία δεν μπορούσε, γιατί έτσι θα αποκάλυπτε τον ρόλο του στην κατοχή. Να την σκοτώσει, θα τον έπιαναν, άσε που ο κόσμος που δεν ήξερε, συμπαθούσε την “τρελή”. Στο έκτο σπίτι, μια ζεστή νύχτα της 17 Αυγούστου πάλι, άνοιξε το παράθυρο του, την φώναξε με το όνομά της και της είπε: “Αυτό δεν θες;” Σήκωσε το οπλισμένο με το Γερμανικό περίστροφο χέρι του και την σημάδεψε ανάμεσα στα μάτια. Η κυρά Λένη αδιάφορη, συνέχισε το τραγούδι. Τότε αυτός, ίσως για μια και μοναδική φορά αισθάνθηκε άνθρωπος, το έστρεψε στον κρόταφό του και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα. 

“Κι η κυρά Λένη, γιαγιά;”

Η κυρά Λένη από τότε ηρέμησε. Το πενήντα που έφυγα από τη γειτονιά, γιατί ήρθε η μάνα σας κι ο θείος σας από τη μέση Ανατολή και δεν μας χωρούσε το σπίτι, ντυμένη στα μαύρα πάντα, ζούσε σαν όλες τις γυναίκες της ηλικίας της. Πάντρεψε μάλιστα τον γιο της κι έριξε την αγάπη και τις ελπίδες της, όπως εγώ αλλά κι όλες οι γιαγιάδες του κόσμου, στα εγγόνια της, που είχαν και τα τρία τα ονόματα των αδικοσκοτωμένων παλικαριών της” “Γιαγιά, μισείς τους Γερμανούς;” “Εκείνους που δίναν τις διαταγές ναι, όχι όλους, μα πιο πολύ μισώ, τους δικούς μας που πήγανε μαζί τους” 

Πηγη: fb Niki Vikou

---------------------------------------------------

Νίκος Καζαντζάκης : «Τα προβλήματα του νεοελληνικού πολιτισμού»

Πρώτα πρώτα, του αποκρίθηκα, πρέπει να πάρουμε σωστή κι αξιοπρεπή στάση απέναντι στους αρχαίους. Οι αρχαίοι δεν είναι πια δικοί μας μονάχα ¨πρόγονοι¨, είναι όλης της άσπρης φυλής. Δεν πρέπει να γινόμαστε γελοίοι μπροστά τους σα να είμαστε ραγιάδες. Οι πρόγονοι ξέφυγαν πια από την κατοχή μιας ορισμένης γης και ράτσας, τώρα κι αιώνες πήδηξαν από την Ελλάδα στη Δύση, έσμιξαν με καινούριες ράτσες, δημιούργησαν νέο πολιτισμό, αγάπησαν κι αγαπούν όσους τους νιώθουν. Μονάχα γι’ αυτούς είναι βαθιά, πραγματικά πρόγονοι. Μπορούσα μάλιστα να υποστηρίξω και τούτο: Κανένας δεν εννοεί λιγότερο τους προγόνους από τους επίγονους. Μα αυτό θα μας πάει μακριά και δεν έχουμε καιρό. 

Ο Δυτικός πολιτισμός πάλι είναι καταπληχτική κατάχτηση του νεότερου ανθρώπου. Είναι σύγχρονός μας, θέμε δε θέμε μας πήραν οι ρόδες του, ταυτίσαμε την τύχη μας με τη δική του. Τρώμε, ντυνόμαστε, κατοικούμε, ενεργούμε, στοχαζόμαστε κάτω από τη φοβερή του επίδραση. Δε γλιτώνουμε. Κανένα έθνος πια δε γλιτώνει. Κι όποιο αποπειραθεί να γλιτώσει, είναι χαμένο, θα το φαν όλα τ’ άλλα έθνη. Ζούμε το βιομηχανικό πολιτισμό της εποχής μας, που καμιά σχέση δεν έχει μήτε με την κλασική εποχή της ομορφιάς μήτε με την ανατολίτικη μεταφυσική επιδημία. 

Για ένα Δυτικό έθνος το πρόβλημα του πολιτισμού δεν είναι τόσο δύσκολο και πολύπλοκο όσο για μας. Προσαρμοσμένοι φυσικά στον ντόπιο τους Δυτικό πολιτισμό, μάχουται μονάχα να τον προχωρήσουν και να του δώσουν, όσο μπορούν, δικές του εθνικές απόχρωσες. Μα εμείς βρισκόμαστε ανάμεσα Ανατολής και Δύσης. Προνομιούχα, λεν, είναι η θέση της Ελλάδας, και συνάμα επικίντυνο πολύ γεωγραφικό και ψυχικό σημείο του κόσμου. Μέσα μας υπάρχουν βαθιές δύναμες εχθρικές στο ρυθμό της Δύσης. Έχουμε, για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε, να συμφιλιώσουμε μέσα μας τρομερούς δαιμόνους. Ποιο είναι λοιπόν το χρέος μας; 

Εγώ έτσι μονάχα μπορώ χοντρικά να το διατυπώσω: Η Ανατολή με τις μεγάλες πολλές λαχτάρες της, με την άμεσή της επαφή με τη μυστηριώδη ουσία του κόσμου, θ’ αποτελεί πάντα για τον Έλληνα, το ζεστό, σκοτεινό, πλούσιο Υποσυνείδητο. Αποστολή του είναι πάντα ο ελληνικός νους να το φωτίσει, να το οργανώσει και να το κάμει συνειδητό. Όταν το κατόρθωσε, δημιούργησε αυτό που λέμε ελληνικό θάμα. Η Ανατολή είναι το άμορφο, ο ελληνικός νους ήταν πάντα η δύναμη που ένα αγαπούσε κι επιδίωκε απάνω απ’ όλα, τη μορφή. Να δώσουμε μορφή στον άμορφο, να κάνουμε λόγο την ανατολίτικη κραυγή, αυτό είναι το χρέος μας. Δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε μήτε την Ανατολή μήτε τη Δύση, είναι μέσα μας βαθιά κι οι δυο αντίδρομες δυνάμεις και δεν ξεκολνούν. Είμαστε υποχρεωμένοι ή να φτάσουμε στο λαμπικάρισμα της Ανατολής σε Δύση, να πετύχουμε δηλαδή μια δυσκολότατη σύνθεση, ή να χαροπαλεύουμε δούλοι.

Το κείμενο είναι το τελευταίο άρθρο της σειράς «Ένα ταξίδι εις την Πελοπόννησον» με τίτλο «Τα προβλήματα του νεοελληνικού πολιτισμού», στην Καθημερινή (Τετάρτης 15 Δεκεμβρίου 1937).

Επίσης αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου "Ταξιδεύοντας. Ιταλία, Αίγυπτος, Σινά, Ιερουσαλήμ, Κύπρος, Μοριάς"

........................

Χαίρομαι τα μάλα καθώς τις τελευταίες ημέρες αποκαλύφθηκε ότι η χώρα διαθέτει πληθώρα ειδικών στην αντιμετώπιση έκτακτων και κρίσιμων καταστάσεων (πυρκαγιών, σεισμών, καταποντισμών κλπ), στον σύγχρονο πολεοδομικό σχεδιασμό, στην περιβαλλοντική πολιτική, στον σχεδιασμό υπηρεσιών πολιτικής προστασίας, στην ανάλυση ψηφιακών δορυφορικών δεδομένων κλπ. Ε. 

Ας μαζευτείτε όλοι εσείς ένα ΣΚ στην Μύκονο (που δεν έχει και δάση) και να σχεδιάσετε από κοινού την Ελλάδα του 2200. Και μην ανησυχείτε . Κανάλια, εφημερίδες και ειδικοί δημοσιογράφοι επίσης υπάρχουν μιλιούνια για να καλύψουν το γεγονός.

Ακούστε και κατεβάστε δωρεάν ολόκληρο: Κτίρια τη νύχτα - Ένοικοι

Ηχητικό κολάζ από μουσικές φράσεις που παραχώρησαν, με αφορμή το συγκεκριμένο άλμπουμ, οι The Boy, Άγγελος κυρίου, Another dyke, Δεσποινίς Τρίχρωμη και Λόλεκ, χωρίς να έχουν ακούσει ο ένας του άλλου. 

Φωνή, όργανα: Κτίρια τη νύχτα εκτός από:

Πιάνο: The Boy (στα 2, 10)

Beat, Bass Synth: Άγγελος κυρίου (στα 2, 4, 10)

Ηλεκτρική κιθάρα: Another dyke (στα 4, 6, 10)

Φωνή: Δεσποινίς Τρίχρωμη (στα 6, 8, 10)

Ηλεκτρική κιθάρα: Λόλεκ (στα 8, 10)

Ηχογράφηση, μίξη, mastering: Κτίρια τη νύχτα στο Tenant Studio (Μάιος 2018).

Download https://buildingsatnight.bandcamp.com/album/--7

Δείτε την Εκπομπή "Εδώ και Σήμερα" - Σφαγή του Διστόμου (1986/87)

Χωρίς σχόλια...
 

Μουσικά ντοκιμαντερ: Jazz on a Summer’s Day

Το Jazz on a Summer’s Day δεν αποτελεί ντοκιμαντέρ με την στενή έννοια του όρου. Πρόκειται για μια καταγραφή των συμβάντων στο περίφημο Newport Jazz Festival του 1958. Θρυλικά ονόματα της jazz όπως ο Thelonious Monk, ο Louis Armstrong, Dinah Washington, ο Chuck Berry, η Mahalia Jackson, η Jimmy Giuffre και πολλοί άλλοι περνούν μπροστά από την κάμερα παίζοντας μουσική με σκηνικό το θαλασσινό τοπίο του Newport.

Η εκπληκτική φωτογραφία και ο τρόπος κινηματογράφησης δημιουργούν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε  η θέαση του Jazz on a Summer’s Day να αποτελεί εκτός από μουσική και κινηματογραφική εμπειρία υψηλού επιπέδου. 

Το Jazz on a Summer’s Day καταχωρήθηκε το 1999 στο Εθνικό Κινηματογραφικό Μητρώο των ΗΠΑ ως εξέχων δείγμα πολιτιστικής κληρονομιάς ενώ τα 85 λεπτά της διάρκειάς του περιλαμβάνουν μερικές κλασσικές στιγμές ζωντανών μουσικών εμφανίσεων όπως ο Chuck Berry και το Sweet Little Sixteen και φυσικά η Mahalia Jackson η οποία και εμφανίστηκε περίπου στα μεσάνυχτα ερμηνεύοντας μεταξύ άλλων το  "The Lord's Prayer".

Ημερομηνία κυκλοφορίας : 28 Μαρτίου 1960 (ΗΠΑ) 

Σκηνοθέτης: Μπέρτ Στερν και Aram Avakian

Απολαύστε το ολόκληρο.

Στέρεο Νόβα - Ουρανός (Ίσως ο χρόνος να μας βοηθήσει να δούμε πραγματικά τον Ουρανό που αποφάσισαν να μας δείξουν οι ΣΝ)

Πολλά έχουν γραφτεί για την επανένωση των ΣΝ και την κυκλοφορία του Ουρανού.

Πολλά πριν καν ακουστεί ολόκληρο το άλμπουμ.
Κάποια υπερβολικά αισιόδοξα, άλλα πολύ σκεπτικιστικά. και άλλα πολύ αφοριστικά.

Κριτικές επί κριτικών και ο καθής να γράφει περισσότερο με κριτήριο το "κόλλημα" του για τους ΣΝ,το τι θα ήθελε να ακούσει ή ακόμη και για το καλύτερα "να μην τολμούσαν το βήμα αυτό".

Σύνδρομο οπαδισμού?
Ανάγκη διατήρησης των νεανικών αναμνήσεων ως έχουν (μιας και η καλύτερη μουσική είναι αυτή με την οποία μεγαλώνει ο καθένας μας ανεξάρτητα το πότε και εάν τελικά συμβαίνει αυτό)?
Ή μήπως το να στέλνεις στην πυρά local heroes μουσικούς πουλάει και αυτόματα ανεβάζει τον "κριτικό" ένα σκαλί παραπάνω?

Είκοσι έξι χρόνια από την ημέρα που ανεβήκαμε στο κλεμμένο ποδήλατο.
Από τότε ελπίζουμε ακόμη στην μέρα που θα διασχίσουμε τον κόσμο και θα είναι πιο όμορφα και από όνειρο.Εκείνο το μικρό αγόρι ίσως να μην μεγάλωσε ποτέ να εξακολουθεί να να γοητεύεται από παζλ και φάλαινες. Ίσως τελικά το τέλος του δρόμου να είναι στην Θηβών,
Ίσως έπρεπε να διασχίσαμε κάθετα το δρόμο, περνώντας ηλιοτρόπια και δάση και μετά να σταματήσουμε. ...Ίσως, ίσως, ίσως .....Ποιός μπορεί να είναι σίγουρος?

Ο ουρανός είναι εδώ και η σκόνη και το φως του ακόμη δεν έχουν "κάτσει" μιας και η προ κυκλοφορίας βαβούρα ηχεί ακόμη πιο δυνατή και από τα ηχεία μας όταν παίζουν τα κομμάτια του Ουρανού.

Ακούστε ολόκληρο τον Ουρανό και αφήστε  τους ειδικούς να γράφουν ότι θέλουν.
Οι ΣΝ είναι εδώ, φρέσκοι, κοντά στον ηλεκτρονικό ήχο της εποχής αλλά και πιστοί στα αστικά τους μονοπάτια και τοπία. Διαφορετικοί ναι αλλά πάντα είναι εδώ.

Μπορεί να σας αρέσει, μπορεί και να σας ξενίσει. Ποιός ξέρει?¨

Ας αφήσουμε την μουσική του Ουρανού να μιλήσει και τον χρόνο να κυλήσει.
Ίσως ο χρόνος να μας βοηθήσει να δούμε πραγματικά τον Ουρανό που αποφάσισαν να μας δείξουν οι ΣΝ.

Καλή σας ακρόαση

.

Η Επανάσταση της καθημερινής ζωής- Το πρώιμο σενάριο του Μάη του 68

Αν η κάμερα του Jean-Luc Godard κατέγραψε έναν χρόνο νωρίτερα, με την "Κινέζα" του, την πορεία προς τον Μάη, τότε ο Ραούλ Βάνεγκεμ, με το βιβλίο του "Επανάσταση της καθημερινής ζωής", έγραψε τις περισσότερες από τις σελίδες του σεναρίου. Το βιβλίο αποτέλεσε ένα από τα ευαγγέλια του Μάη του 1968 και μέχρι σήμερα είναι από τα πολυσυζητημένα πολιτικά κείμενα ανάμεσα τόσο στους επικριτές των γεγονότων του 68 όσο και στους πολιτικά συγγενείς (κοντινούς ή μακρινούς) του Βάνεγκεμ. Είναι από τα κείμενα που πάντα ξυπνά πάθη και μεγάλες συζητήσεις. Η πένα του Βάνεγκεμ εδώ συναντά την επαναστατική θεωρία και αυτή με την σειρά της τους φοιτητές και τους εργάτες στην Quartier Latin και όλοι μαζί τον Ντε Γκολ μετά τις εκλογές του ΄68.

-------------------

Η "Πραγματεία" είναι ένα βιβλίο κυριολεκτικά αμφιλεγόμενο, και -γι' αυτό- γοητευτικό: απ' τη μια μεριά, οι καθαρά υπαρξιακές του προθέσεις, που συγχωνεύονται σ' ένα κεντρικό σημείο οντολογικής φύσης, κι απ' την άλλη, οι ξεκάθαροι δεσμοί του με την επαναστατική θεωρία, όπως την γνωρίσαμε στον Ντεμπόρ. Είναι γνωστό πως ο τελευταίος καθόρισε το θέαμα σαν τον υποβιβασμό της αξίας χρήσης σε αξία αναπαράστασης, δηλαδή σαν τον υποβιβασμό της ίδιας της ζωής σ' ένα θεωρητικό σχήμα. Μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε πως, η συνέπεια της μεθόδου που οδηγεί σ' ένα τέτοιο συμπέρασμα, αντιστοιχεί σε μια καινούργια χρήση της διαλεκτικής, χρήση που κατάγεται όχι μόνον από συγκεκριμένες οικονομικές αντιλήψεις αλλά, επίσης, από μια κρίσιμη προέκταση της χεγκελιανής αντίληψης του κόσμου. Ο τρόπος έκθεσης αυτών των θέσεων ευνόησε, στην συνέχεια, τη διαστρέβλωσή τους, από τη συνδιασμένη δράση της "μεσαίας" πανεπιστημιακής σκέψης και των αριστερίστικων χειρισμών. Έτσι, μπορεί να υποστηρίξει κανείς πως μια κοινωνιολογία του θεάματος που θα απόφευγε να προτείνει ένα συγκεκριμένο επαναστατικό σχέδιο θάταν, επίσης, αναγκαία και, πιθανόν, περισσότερο απαλλαγμένη από "μεθοδολογικές" αλλοτριώσεις. [...] (Από την έκδοση)

Bαγγέλης Παπαθανασίου - Paris May 1968 (Κάνε το όνειρο να κρατήσει πιο πολύ από τη νύχτα)

Ένα από τα πιο επιδραστικά συνθήματα του Μάη του 68 είναι το "Fais que ton rêve soit plus long que la nuit" («Κάνε το όνειρο να κρατήσει πιο πολύ από τη νύχτα»). Το γραμμένα σε Παρισινό τοίχο σύνθημα αποτέλεσε και τον τίτλο ενός σχετικά άγνωστου στο ευρύ κοινό άλμπουμ του Βαγγέλη Παπαθανασίου. 

Ένα άλμπουμ εμπνευσμένα από τα γεγονότα του γνωστότερου μήνα όλων των εποχών. Το άλμπουμ που κυκλοφόρησε στη γαλλική Reprise το 1972 (54009) περιέχει εγγραφές από τους δρόμους της εξέγερσης, φωνές και τραγούδια φοιτητών και διαδηλωτών, ήχους πυροβολισμών κλπ ηχογραφημένα από τον  Luc Perini και στην συνέχεια επενδυμένα στο στούντιο με την μουσική του δικού μας Vangelis. O υπότιτλος του άλμπουμ είναι "Poème symphonique".

Στην Ελλάδα το άλμπουμ κυκλοφόρησε to 1975 σε βινύλιο (Philips 9112 003) και σε CD με τίτλο Paris May 1968 από την εφημερίδα Τα Νέα στις 31 Μαΐου 2008 στα σαραντάχρονα από την εξέγερση.

(λογοτεχνικά και άλλα αποσπάσματα): ROUSSEAU JEAN-JACQUES - 0 ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑ

"...Την κατηγορείς πως δεν είναι πια η ίδια! Ω, Αιμίλιε, κι εσύ δεν έχεις αλλάξει καθόλου; Αχ! Η αστάθειά της είναι έργο της δικής σου επιπολαιότητας. Εκείνη είχε ορκιστεί να σου είναι πιστή· κι εσύ δεν είχες ορκιστεί να τη λατρεύεις αιώνια; Την εγκαταλείπεις, και θέλεις εκείνη να μείνει δική σου· την περιφρονείς, και θέλεις εκείνη να σε τιμά αιώνια! Μα η δική σου ψυχρότητα, η λήθη, η αδιαφορία σου σ' έβγαλαν απ' την καρδιά της. Αθέτησε τους όρκους της ακολουθώντας απλώς το παράδειγμά σου. Αν δεν την είχες παραμελήσει, εκείνη ποτέ δεν θα σε πρόδινε. Αυτά τα λόγια, που ακόμα και στις μέρες μας μπορεί να ηχούν προχωρημένα, γράφτηκαν από έναν άνθρωπο που έζησε στα μέσα του 18ου αιώνα: τον μεγάλο φιλόσοφο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ. Στο ημιτελές έργο του Αιμίλιος και Σοφία υποστηρίζει ότι ο συζυγικός δεσμός δεν πρέπει να στηρίζεται στις συμβατικότητες της κοινωνίας, αλλά στην ελεύθερη εκλογή που υπαγορεύεται μόνο από τον έρωτα..."

(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

1η Μαίου τότε, σήμερα και για πάντα

Εμείς , μερτικό δε ζητήσαμε ….Τίποτα …Μόνον

θυμηθείτε το : αν η ελευθερία 

δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας , 

εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα . Γεια σας . 

Γιάννης Ρίτσος

(Το Σινε Γιουσουρούμ παρουσιάζει) Χρυσή αυγή: Προσωπική υπόθεση

Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21 Απριλίου 2016 (Ελλάδα) 

Σκηνοθέτης: Ανζελίκ Κουρούνη 

Σενάριο: Ανζελίκ Κουρούνη 

Παραγωγός: Loukas Stamellos 

Ηθοπιοί: Ανζελίκ Κουρούνη, Αλέξια Εστυουντ

ΣΥΝΟΨΗ
Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας γιός μου γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιό βαγόνι θα μας βάλουν.» 

Μια δημοσιογράφος ερευνά για χρόνια την οργάνωση του ελληνικού νεοναζιστικού κόμματος «Χρυσή Αυγή». 

Η οικονομική κατάρρευση, η πολιτική αστάθεια και οι οικογενειακές σχέσεις έρχονται σε πρώτο πλάνο καθώς το ντοκυμανταίρ προσπαθεί να ανακαλύψει «τί έχουν στο κεφάλι τους οι Χρυσαυγίτες που παρουσιάζονται ως θύματα» του συστήματος. 

Η Χρυσή Αυγή «ποτέ δεν κρύφτηκε», όσον αφορά στην ιδεολογία της. Η απήχησή της στις κάλπες μπορεί παλιότερα να ήταν απειροελάχιστη, όμως η συμβατότητα αυτής της ιδεολογίας με γερά παγιωμένες αντιλήψεις στην Ελλάδα – που καλλιεργούν πολλοί κληρικοί, τα περισσότερα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα – αποτελεί το εύφορο έδαφος στο οποίο ανθεί η οργάνωση. 

Η σκηνοθέτρια εξετάζει το θέμα μέσα από τις προσωπικές της εμμονές, τις ανησυχίες και τους φόβους της, έχοντας ήδη αφιερώσει αρκετά χρόνια και άλλες δύο τηλεοπτικές παραγωγές στην προσέγγιση του νεοναζιστικού κόμματος, που κατέλαβε την τρίτη θέση στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας ύστερα από τρεις δεκαετίες περιθωριακής, αλλά αιματηρής, δραστηριότητας.

Gordian - Madeka (ακούστε ολόκληρο το "κρυμμένο άλμπουμ του 1974)

Είναι ίσως ένα από τα πιο άγνωστα άλμπουμ της Ελληνικής δισκογραφίας. Για πολλά χρόνια αποτελούσε κάτι σαν μουσικό μύθο. Λίγοι το ήξεραν ακόμη λιγότεροι το είχαν ακούσει καθώς δεν κυκλοφόρησε παρά το ότι είχε ηχογραφηθεί και ήταν έτοιμο από το 1974. 

Τα demo taped παρέμειναν "χαμένα" μέχρι και το 2014.  Λίγο πριν την αναλυτική παρουσίαση των Gordian από το giousurum ακούστε ολόκληρο το Madeka. 

ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΛΗΡΗΣ : μπάσσο, τραγούδι
ΒΛΑΣΣΗΣ ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ : τραγούδι, κρουστά
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΙΔΗΣ : κιθάρα
ΜΑΚΗΣ ΓΙΑΠΡΑΚΑΣ :
ALAN KAY : τραγούδι
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΛΗΡΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΡΜΠΑ

Καλή ακρόαση

Άλντους Χάξλεϊ : Δούλοι με τη συναίνεσή σας!

«Μόνο ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα υπέρ της αποκέντρωσης της εξουσίας και της αυτοοργάνωσης μπορεί να σταματήσει τη σημερινή τάση προς ολοκληρωτισμό. Ένα πραγματικά αποτελεσματικό ολοκληρωτικό κράτος θα είναι αυτό στο οποίο το ισχυρό διευθυντήριο των πολιτικών αρχηγών και της στρατιάς των μάνατζερ ελέγχουν έναν πληθυσμό σκλάβων χωρίς να χρειάζεται να ασκήσουν εξαναγκασμό, γιατί θα τους αρέσει η σκλαβιά τους. Και το να τους αρέσει η σκλαβιά τους έχει ανατεθεί από τα σημερινά ολοκληρωτικά κράτη σε υπουργεία προπαγάνδας, στους εκδότες και τους μηντιάρχες και στους δασκάλους και καθηγητές.» 

Άλντους Χάξλεϊ

(Δείτε στο giusurum) The Pink Floyd Story: Which One's Pink?

Ένα ντοκιμαντέρ του BBC που ακολουθεί την πορεία και την ιστορία των Pink Floyd από το Λονδίνο της ψυχεδέλειας των 60s μέχρι την τελευταία (και πρώτη μετά από 25 χρόνια) κοινή τους εμφάνιση στο Live 8 το 2005. Μια ιστορία με πολλές επιτυχίες αλλά και διαμάχες όσο αφορά στο πρόσωπό των ηγέτη της μπάντας.

Ένα χρόνο πριν τον θάνατο του μεγάλου Syd Berret και τρία πριν από την αναχώρηση του δικού μας Richard Wright για το ίδιο δρομολόγιο, οι πρώην (;;;) φίλοι εμφανίστηκαν (2 Ιουλίου του 2005) στο Λονδίνο (Hyde Park) και έπαιξαν μαζι για τελευταία φορά τέσσερα κομμάτια (Breathe, Money, Wish You Were Here και φυσικά το Comfortably Numb).

Δείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ (σε σκηνοθεσία και παραγωγή Chris Rodley) που προβλήθηκε γα πρώτη φόρα στο BBC στις 12/12/2007.

The Last Drive- το νέο, ομώνυμο άλμπουμ τους κυκλοφορεί 20 Απριλίου

H βόλτα κρατάει… Κοντά εννιά χρόνια μετά από το προηγούμενο full length album τους, οι The Last Drive επανέρχονται ορμητικά με τον νέο δίσκο τους, που φέρει το όνομά τους. Σκοπός τους, για άλλη μια φορά, να ταράξουν τα νερά της εγχώριας ροκ σκηνής, και όχι μόνο. Αφού πέρασαν το μεσοδιάστημα με συναυλίες εντός και εκτός συνόρων, επιχειρούν μια αβίαστη, ανοιχτή περιπλάνηση στα μονοπάτια του rock n roll και της ψυχεδέλειας• χάνουν και ξαναβρίσκουν τους εαυτούς και τις επιρροές τους, απελευθερωμένοι από στεγανά. 

Οκτώ δικές τους συνθέσεις με συνολική διάρκεια 45 λεπτών, ικανές να χωρέσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα όλων μας σε μια εποχή που δοκιμάζει όρια και βεβαιότητες. Ανάμεσά τους κομμάτια που δεν έχουν παρουσιαστεί, αλλά και highlights από τις ζωντανές εμφανίσεις όπως το Always the Sun και το White Knuckles, η πρώτη εκδοχή του οποίου ακούστηκε στο ντοκιμαντέρ Fascism Inc. O δίσκος αφιερώνεται στo Drive Tribe, την κοινότητα των φίλων που στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια το γκρουπ, και στη μνήμη του αγαπημένου Fred Cole των Dead Moon, που χάθηκε πρόσφατα. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο στούντιο New Fab Liquid έπειτα από μία περίοδο προπαραγωγής στο Urban Studio. Την παραγωγή υπογράφουν ο στενός συνεργάτης της μπάντας Jim Spliff και ο Νίκος Αγγλούπας a.k.a. Otommo, που υπήρξε και ο ηχολήπτης του δίσκου. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν εκλεκτοί φίλοι και συνεργάτες της μπάντας όπως ο Φώτης Σιώτας στο βιολί, Costas C. a.k.a. Digital Alkemist στα κρουστά, Μόνο Kaktos στα κρουστά-φωνητικά και ο Stavros X στα φωνητικά. 

Track list: Everlasting Intro / Always the Sun / The Wave / White Knuckles / Snakecharmer / Angel (Whiskey Mouth) / Radio (City of Love) / Yiagos

(λογοτεχνικά αποσπάσματα) Ο Κοραής και η κατάσταση των Ελλήνων

"..Από φρικτής ανομίας σχολείον εξεπηδήσαμεν όλοι, μολυσμένοι όλοι, άλλος πολύ, άλλος ολίγον με της φιλαρχίας και της πλεονεξίας την παράνομον βαφήν. Ελευθερωθέντες από Τούρκους, εζήσαμεν έως της παρούσης ώρας ως Τούρκοι, ή μάλλον υπερέβημεν και αυτούς τους Τούρκους... Η παρούσα μας κατάστασις είναι τοιαύτη, ώστε και άγγελος εξ ουρανού αν καταβή να μας βασιλεύση, κινδυνεύομεν να τον μεταμορφώσωμεν εις διάβολον... Η αδικία λαμβάνει μορφήν και πρόσωπον αναίσχυντου προδοσίας... "

Αδαμάντιος Κοραής

Επιστολές προς το έθνος. 

Εκδότης: Ροές

(Aς διασχίσουμε ακόμη μια φορά τον κόσμο) ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ - ΟΥΡΑΝΟΣ

Διασχίσαμε κάθετα το δρόμο, περνώντας ηλιοτρόπια και δάση, μετά από μέρες φτάσαμε σε έναν στρογγυλό τοίχο από νερό, ορθωνόταν μπροστά μας σαν διάφανο μονολιθικό κυκλικό σχήμα, ανέκφραστο και σιωπηλό, το νερό σχημάτιζε αργούς κυματισμούς ανάλογα με τη δύναμη της φωνής μας. Πίσω από τον τοίχο υπήρχε μια μεγάλη βαθιά τρύπα στο χώμα. Ο αέρας ήταν δυνατός πίσω από τον τοίχο. Πηγαίναμε μία πίσω και μια μία μπροστά μέχρι που πέρασαν χρόνια και σπίτια για να γυρίσουμε. Δεν μπορούσαμε να θυμηθούμε τίποτε, όποτε έλεγα μία χρονιά έλειωνε ο αριθμός σαν δάκρυ και έβλεπα τη θλίψη στο πρόσωπο ενός γορίλα που είχε χάσει την αγαπημένη του. Οι ελέφαντες κοιτάζουν με μακροθυμία τη σελήνη όταν γεμίζει, κάπως έτσι όλοι στέκονται με θαυμασμό στον αέναο κύκλο. Όταν έφυγαν από τη ζωή, τους περίμενε εκεί. 

Μας έδειξε τους κανόνες της επιβεβλημένης συμπεριφοράς, τις πολυκατοικίες και το εγώ που έμοιαζε σαν τέρας από μια παλαιολιθική εποχή. Η αγάπη είναι η τέλεια στιγμή, είπε. Αν δεν συγχωρήσεις δεν μπορείς να βιώσεις την αληθινή αγάπη. Τότε είδαμε τις πόλεις ανάποδα και ένα σωρό χιλιάδες λουλούδια έπεφταν σαν βροχή. Η καρδιά δεν πεθαίνει γιατί γνωρίζει την προέλευση. Πάνω του είχαν καθίσει όλοι οι παπαγάλοι του κόσμου και τον στόλιζαν με τα φτερά τους και εμείς γελούσαμε. Μας άρεσαν οι μέρες και οι νύχτες. Δεν υπήρχε πουθενά εξορία, ούτε μέσα ούτε και έξω, παρά μόνο μια αίσθηση ανάμεσα στο χαμόγελο και το δάκρυ. Ήμασταν σε έναν ομόκεντρο. Ο εαυτός μας προσδιορίζεται μέσα από την δημιουργία, μας είπε, και αυτό … είναι το διάστημα. ΣΝ 

To νέο album των Στέρεο Νόβα, “Ουρανός”, κυκλοφορεί σε διπλό βινύλιο, cd και digital album από την Inner Ear.

(Διαβάστε ολόκληρο) Ρήγας Βελεστινλής : Τα επαναστατικά , Βιέννη 1797

Η έκδοση από την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ του Ρήγα Βελεστινλή (Επαναστατική Προκήρυξη, Δίκαια του Ανθρώπου, Σύνταγμα, Θούριος και Ύμνος Πατριωτικός) είχε μεγάλη ανταπόκριση - πλέον τις πέντε χιλιάδες αντίτυπα κυκλοφόρησαν - με αποτέλεσμα τη διάχυση των σημαντικών αυτών κειμένων του Ρήγα στο ελληνικό κοινό και ιδιαίτερα στα Σχολεία. Στους στόχους όμως της Επιστημονικής Εταιρείας είναι και η διάδοση της πρωτοποριακής πολιτικής σκέψης του Ρήγα στις Βαλκανικές και λοιπές Ευρωπαϊκές χώρες. Προς την κατεύθυνση αυτή οι προσπάθειες μας απέδωσαν καρπούς. (. . .) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)

Ρήγας-Βελεστινλής-–Τα-Επαναστατικά by kerbusar on Scribd

O Stephen Hawking και οι Pink Floyd

"Speech has allowed the communication of ideas, enabling human beings to work together to build the impossible. Mankind's greatest achievements have come about by talking, and its greatest failures by not talking. It doesn't have to be like this. Our greatest hopes could become reality in the future. With the technology at our disposal, the possibilities are unbounded. All we need to do is make sure we keep talking."

Stephen Hawking

Η μηχανή του χρόνου~Τσιφλικάδες και κολίγοι

Θεσσαλία, τσιφλικάδες, ακτήμονες, κάμπος, αγρότες, Κιλελέρ 1910.

Είναι από εκείνες τις στιγμές που αλλάζουν την ιστορία. Στις 6 Μαρτίου 1910 οι χωροφύλακες πυροβόλησαν εν ψυχρώ τους αγρότες οι οποίοι διεκδικούσαν να τους μοιραστούν τα τσιφλίκια της Θεσσαλίας.

Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας οι απόγονοι των πρωταγωνιστών, εκείνων των αγροτών και εργατών που ξεσηκώθηκαν για να αποκτήσουν ένα κομμάτι γης και μια ακτίδα φωτός στο μέλλον των παιδιών τους, έχουν ξεχάσει πολλά ή ακόμη χειρότερα δεν έμαθαν και δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μάθουν. Δεν γνωρίζουν το ποιος, γιατί, πότε και τι ακολούθησε εκείνη την μέρα του Μάρτη.

Σε όλους αυτούς λοιπόν προτείνουμε να δούνε την εκπομπή της "Μηχανής του Χρόνου" και το αφιέρωμα στους Τσιφλικάδες και κολίγοι. Καλή προβολή.

Θάνος Ανεστόπουλος: Ως Το Τέλος + 10 Ακυκλοφόρητα Κομμάτια

Χωρίς σχόλια και εισαγωγές. Απλά ακούστε.

Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: Ache In Silence

Οι Ache In Silence δημιουργήθηκαν στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 1994 από τον πρώην μπασίστα των Panx Romana Χρήστο 'Julio' Αθανασάκο. Εκτός του Julio (φωνή και κιθάρα) μέλη των Ache In Silence ήταν: Γιώργος Παπαδημητρίου (κιθάρα) και Νίκος Παλιατσούδης (τύμπανα). 

Το 1996 κυκλοφόρησε η μοναδική ολοκληρωμένη τους δουλειά, το ομότιτλο Ache In Silence από την New Era (002). Το Ache In Silence περιέχει επτά κομμάτια που ηχογραφήθηκαν στο "Praxis Studio" ενώ στα φωνητικά συμμετείχαν η Σαμάνθα και ο Σίφης Κυρίτσης. Οι Ache In Silence διελύθηκαν το 1997.

Κομμάτια των Ache In Silence έχουν συμπεριληφθεί στις συλλογές: The Thing From Another World Vol.1: A Brains-Out Compilation Of 18 Greek Bands (THR002) του zine The Thing,  Και όμως ΚΙΝΕΊΤΑΙ από το περιοδικό Audio (Audio CD-29) και στην The Thing Proudly Presents: Your Last Chance To Rock 'N' Roll Baby! (BADCD002),

Hints and Tips

Ο Αθανασάκος  μετά τους Ache In Silence επέστρεψε στους Panx Romana.

Ο Γιώργος Παπαδημητρίου συνέχισε  στους "700 Machines" και ο Παλιατσούδης στους "Παζλ".

Ο Σίφης Κυρίτσης έχει υπάρξει μέλος στους Surface

Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο του Pouqueville: Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως

Ο Φ. Πουκεβίλ (1770-1838) ήταν Γάλλος διπλωμάτης, γιατρός, ιστορικός, συγγραφέας, περιηγητής και εξέχων φιλέλληνας. Ο Πουκεβίλ άφησε ένα σπουδαίο και σημαντικό έργο. Ωθούμενος από τη μεγάλη του αγάπη για την Ελλάδα και τους Έλληνες κατέγραψε τις εμπειρίες, εντυπώσεις και παρατηρήσεις του από την παραμονή του στην προεπαναστατική Ελλάδα σε μια σειρά έργων αφιερωμένων σ' αυτή. Στα βιβλία του περιγράφει ιστορικά στοιχεία, ήθη και έθιμα των Ελλήνων, τις συνθήκες ζωής τους και την καταπίεση και τα δεινά που υφίστανται από τους Τούρκους. 

Τα έργα αυτά εκδόθηκαν στην Ευρώπη, γνώρισαν μεγάλη κυκλοφορία και επηρέασαν καθοριστικά το φιλελληνικό ευρωπαϊκό κίνημα. Ένα τυχαίο περιστατικό έμελλε να συνδέσει καθοριστικά τον Πουκεβίλ με την Ελλάδα. Έχοντας συμμετάσχει στην επιστημονική αποστολή που ακολούθησε τον Ναπολέοντα στην εκστρατεία του στην Αίγυπτο, κατά την επιστροφή του στη Γαλλία με ένα ιταλικό πολεμικό το 1798, αιχμαλωτίζεται μαζί με τους άλλους συνταξιδιώτες του από ένα Αλγερινό πειρατή. Αυτός αντί να τους οδηγήσει σε σκλαβοπάζαρο, τους αποβιβάζει στο Ναυαρίνο. Από εκεί οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στην Τρίπολη σαν αιχμάλωτοι πολέμου και με διαταγή του Μουσταφά Πασά φυλακίζονται. Ο Πουκεβίλ κρατήθηκε εκεί επτά μήνες και μετά μεταφέρθηκε στο Ναύπλιο και στη συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη, όπου κλείστηκε στις φυλακές του Επταπυργίου. Αποφυλακίστηκε το 1801. Στο διάστημα αυτό έμαθε την νεοελληνική γλώσσα και συνέγραψε το πεντάτομο έργο του «Ταξίδι στο Μοριά, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αλβανία και σε πολλά άλλα μέρη της οθωμανικής αυτοκρατορίας» (Voyage en Moree, a Constantinople, en Albanie et dans plusiers autres parties de l’ empire ottoman), το οποίο εκδόθηκε το 1805 στο Παρίσι. Το έργο αυτό περιελάμβανε πλούσιες περιγραφές περιοχών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπως και αναφορές σε πολιτικά θέματα. Το παραπάνω έργο γνώρισε μεγάλη απήχηση και έδωσε νέα ώθηση στο κίνημα του Φιλελληνισμού που αναπτυσσόταν τότε στην Ευρώπη.

Το 1805 ο Πουκεβίλ διορίστηκε από τον Ναπολέοντα επίσημος διπλωματικός εκπρόσωπος της Γαλλίας στην αυλή του Αλή πασά των Ιωαννίνων. Εκεί έμεινε έως το 1815, συνδέθηκε φιλικά με τον πασά της Ηπείρου και γνώρισε τα προβλήματα και τα δεινά των Ελλήνων από τους Τούρκους, όπως και τα πρώτα τους επαναστατικά σκιρτήματα. Ανέλαβε επίσης, με επίσημη εξουσιοδότηση, την μελέτη των ηθών και εθίμων των Ελλήνων και Τούρκων της βορειοδυτικής Ελλάδας και την συλλογή αρχαιολογικού υλικού. 

Δυο χρόνια μετά την αναχώρησή του από τα Ιωάννινα, διορίζεται πρόξενος της Γαλλίας στην Πάτρα. Το 1820 εκδίδει στο Παρίσι ένα νέο πεντάτομο έργο, το «Ταξίδι στην Ελλάδα» (Voyage dans la Grece), με πλούσιο υλικό: ιστορικά γεγονότα της εποχής, αρχαιολογικό υλικό, δημοτικά τραγούδια και περιγραφές τοπικών εθίμων, πληθυσμιακά και οικονομικά στοιχεία και αναφορές στην πανίδα της χώρας. Το έργο αυτό έγινε δεκτό με ενθουσιασμό και τόνωσε τα φιλελληνικά αισθήματα των Ευρωπαίων προς την δοκιμαζόμενη χώρα. Ο Πουκεβίλ προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στην Ελλάδα. Διακρίνεται για την αφιερωμένη ενασχόλησή του με την σύγχρονη πραγματικότητα μιας χώρας χειμαζόμενης και αγωνιζόμενης για την επιβίωσή της, την οποία συνδέει με το κλασσικό παρελθόν της.

FRIDAY 19 JAN - Οι Ω Ray παρουσιάζουν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά

Οι Ω Ray επιτέλους στην πρώτη, επίσημη, ολοκληρωμένη εμφάνιση και παρουσίαση του ομώνυμου δισκογραφικού τους ντεμπούτου επί αθηναϊκού εδάφους. 

Η καινούρια μπάντα του Γιώργου Καρανικόλα (The Last Drive, Blackmail/BLML, Drobs) θα ανέβει στη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus, στις 19 Γενάρη, για να παρουσιάσει τον δίσκο που τάραξε τα νερά και απέσπασε μόνο θετικά σχόλια στην εγχώρια -και όχι μόνο- σκηνή. 

Το live ανοίγουν οι Dead Ends, μια ακόμη νέα ελληνική μπάντα με ολόφρεσκη δισκογραφική δουλειά που έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον. 

Παρασκευή 19 Γενάρη 

Doors open: 21:30 

Ticket: presale: 6€ / venue: 8€ 

ΙΛΙΟΝ plus Πατησίων & Κοδριγκτώνος 17 2108824383 

* Σημεία Προπώλησης: 

Sound-Effect Records (Σπ. Τρικούπη 50 & Καλλιδρομίου) 

Ticket House (Πανεπιστημίου 42) 

Rhythm Records (Εμμ, Μπενάκη 74) ΙΛΙΟΝ plus (Πατησίων & Κοδριγκτώνος 17)

Η ιστορία της μουσικής μέσα από ένα υπέροχο βίντεο

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ

Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: TEENAGE DOLLS

Οι TEENAGE DOLLS δημιουργήθηκαν στην Αθήνα το 1983 και η αρχική τους σύνθεση ήταν: Σπύρος Αξιώτης (κιθάρα), Θέμης Σκούφης (τύμπανα), Λάμπρος 'R.R.Hearse' Τσάμης  (φωνητικά) και Σπύρος Τρούσας (μπάσο).

Με την σύνθεση αυτή έκαναν ορισμένες ζωντανές εμφανίσεις και στην συνέχεια την θέση του Τσάμη στα φωνητικά πήρε ο Νίκος Βανδώρος.

Το 1984 αρχίζουν τις ηχογραφήσεις με σκοπό την κυκλοφορία ενός άλμπουμ. Κάπου εκεί αποχωρεί ο Αξιώτης και τον αντικαταστατά για λίγο ο Σάκης Μπελεγρής,ενώ οι ηχογραφήσεις θα τελειώσουν με την συμμετοχή του κιθαρίστα Κώστα Σώκιαλη.

Στις ηχογραφήσεις συμμετέχει στα φωνητικά και η Μαρία Γαβριέλλα Λουκάκη. Τελικά  το άλμπουμ τους δεν κυκλοφόρησε ποτέ ενώ και οι ηχογραφήσεις τους παραμένουν κάπου καλά φυλαγμένες εκτός από το κομμάτι Melting Sky που συμπεριλήφθηκε στην συλλογή "Fruits Of Wrath" (Geheimnis Records ‎– GHMN.013) που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2013. Oι Teenage Dolls  διαλύθηκαν τελικά το 1985 πιστοί στην ιστορία τόσων και τόσων συγκροτημάτων της εποχής. 

Hints and Tips

Οι Teenage Dolls πήραν το όνομά τους από την επιγραφή που υπήρχε στο απαγορευμένο εξώφυλλο του άλμπουμ Penis Envy των Άγγλων Crass.

Ο  Μπελεγρής υπήρξε (μετά τους Teenage Dolls) μέλος των De Traces.

Οι Σώκιαλης και Λουκάκη επίσης μετα τους Teenage Dolls έπαιξαν στους Film Noir.

Στην πρώτη ίσως σύνθεση του συγκροτήματος τα φωνητικά είχε αναλάβει η Γιώτα Σκούφη.
Ο Τρούσας πριν τους Teenage Dolls είχε περάσει από τους Soldiers Of Anarchy.