Το σινέ "Γιουσουρούμ" και οι πυροσβέστες που καίνε βιβλία

There are worse crimes than burning books.
One of them is not reading them.
Ray Bradbury

Μετά από λίγες ημέρες διακοπών και ξεκούρασης το Γιουσουρούμ επιστρέφει ανανεωμένο και ως προς την διάθεση και ως προς την θεματολογία του όπως (ελπίζουμε) να δείτε στο μέλλον. Και τι καλύτερο για χαλάρωση από μία καλή ταινία ή ένα καλό βιβλίο ή ακόμα καλύτερα έναν συνδυασμό αυτών. Δεν είμαστε οπαδοί των ταινιών επιστημονικής φαντασίας αλλά επίσης πιστεύουμε ότι όταν μια ταινία είναι καλή, είναι καλή και τελείωσε ανεξάρτητα αν είναι Hollywood, bollywood, film noir, ευρωπαϊκός κινηματογράφος, μικρού μήκους, βουβός, κωμωδία κλπ. Το ίδιο φυσικά ισχύει και με τα βιβλία, είτε είναι Gibran, είτε Κοροβέσης και Μπομπέν είτε Λαφάργκ και Βανεγκέμ είτε Σολζενίτσιν είτε Ιούλιος Βερν κλπ.

Ένα από τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας που κοσμεί την βιβλιοθήκη του Γιουσουρούμ είναι το Φαρενάιτ 451 του Ρέυ Μπράντμπερυ. Ξεχάστε διαγαλαξιακούς πολέμους, ΑΤΙΑ εξωγήινους κλπ. Το Φαρενάιτ 451 (πρώτη έκδοση το 1953) μας μεταφέρει σε μια (ελπίζουμε) μακρινή εποχή στο μέλλον όπου τα βιβλία είναι απαγορευμένα, η σκέψη η γνώση και η μνήμη έχουν ποινικοποιηθεί και τα λεγόμενα αμφίδρομα μέσα μαζικής ενημέρωσης (και αποβλάκωσης) είναι τα μόνα υπεύθυνα για την «επιμόρφωση» και την «διασκέδαση» των πολιτών. Στους 451 βαθμούς Φάρεναϊτ το χαρτί υπερθερμαίνεται και αρχίζει να καίγεται. Αυτό είναι και το σήμα της πυροσβεστικής υπηρεσίας στην πόλη του μέλλοντος που έχουμε μεταφερθεί. Σε μια εποχή που οι πυροσβέστες δεν σβήνουν φωτιές αλλά καίνε τα βιβλία των πολιτών που κατάσχονται ως επικίνδυνα στο όνομα του "κοινού καλού", αφού αποτελούν από τα κυριότερα μέσα προς την ελεύθερη σκέψη. Ανατριχιαστικές και εφιαλτικές καταστάσεις που μοιάζουν μακριές και αλλότριες. Όμως ας θυμηθούμε το 1984 του Όργουελ και πόσο προφητικό υπήρξε … Ο ήρωας του βιβλίου, ο Μόνταγκ, είναι ένας ευσυνείδητος πυροσβέστης του μέλλοντος. Υπηρετεί πιστά το καθεστώς και τον ολοκληρωτισμό του, κυνηγώντας και καίγοντας βιβλία. Έχει όμως και ένα «ελάττωμα». Είναι συγχρόνως και ένας ανήσυχος άνθρωπος με ενδιαφέροντα και απορίες που δεν αργεί να μπει στον πειρασμό να διαβάσει ένα βιβλίο. Έτσι βρίσκεται ξαφνικά στο αντίθετο στρατόπεδο από αυτό που υπηρετεί αλλά και ανάμεσα σε δυο γυναίκες. Την γυναίκα του (Λίντα) και την Κλαρίς, μια δεκαεπτάχρονη που συνάντησε τυχαία ένα βράδυ. Βρείτε το βιβλίο και διαβάστε την συνέχεια. Σίγουρα θα σας κάνει να δείτε την πρόοδο της τεχνολογία και τα επιτεύγματά της με άλλο μάτι.

Το Φαρενάιτ 451 αποτελεί και την πρώτη έγχρωμη ταινία του Φρανσουά Τριφό γυρισμένη το 1966 με τους Οσκαρ Βέρνερ, Τζούλι Κρίστι, Σίριλ Κιούζακ και Αντόν Ντίφρινγκ. Δείτε δίπλα στα επιπλέον της ημέρας το τρέιλερ της ταινία, αναζητήστε την και δείτε την το συντομότερο αφού πρώτα φυσικά διαβάσετε το βιβλίο. Το σινέ Γιουσουρούμ δεν θα προβάλλει σήμερα την ταινία του Τριφό αλλά μια εκδοχή του Φαρενάιτ 451 που βρήκαμε στο διαδίκτυο, αναζητώντας στοιχεία για την ανάρτησή μας. Πρόκειται για την τέταρτη ταινία κινούμενων σχεδίων του Zach Endres, ενός 18χρονού φοιτητή από το Πανεπιστήμιο του Texas. Μια προσαρμοσμένη εκδοχή του Φαρενάιτ 451 που είδαμε, μας άρεσε και την προβάλουμε εδώ στο σινέ Γιουσουρούμ.



Καλή σας προβολή και φυσικά ευχαριστηθείτε το διάβασμα του βιβλίου.

Οι Chromatic Sequence στην indie σκηνή του Γιουσουρούμ...

Όταν πριν από μήνες ένας φίλος μας έκανε δώρο το CD των Chromatic Sequence εμείς τον ρωτήσαμε για το που κινείται μουσικά το συγκρότημα. Αυτός γνωρίζοντας ότι δεν είμαστε «οπαδοί» της ηλεκτρονικής μουσικής απάντησε: «άκουσε το. Θα σου αρέσει σίγουρα.». Το μόνο που μας είπε είναι ότι είναι self released και διατίθεται δωρεάν (και μόνο) στις συναυλίες τους. Έτσι έφτασε στα χέρια μας το «7 ημέρες μακριά», το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος, ένα θεματικό (concept) άλμπουμ γύρω από τα αδιέξοδα της του σύγχρονου τρόπου ζωής Θέλοντας να κρατήσουμε το «μυστήριο» σχετικά με το τι πρόκειται να ακούσουμε δεν μπήκαμε στην διαδικασία να βρούμε πληροφορίες για το συγκρότημα και την πρώτη τους δουλειά. Επεξεργαστήκαμε οπτικά το δώρο μας και το πρώτο που μας τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν το «περίεργο» μα όμορφο εξώφυλλο και η πολύ προσεγμένη δουλειά όσο αφορά το artwork του. Ένα φυλλάδιο (booklet) με τους στοίχους (ελληνικά και αγγλικά) και μια καλαίσθητη συσκευασία (digipack) με πληροφορίες για το γκρουπ (μέλη κλπ). Αν δεν ξέραμε ότι είναι self released θα σκεφτόμασταν ότι επιτέλους οι εταιρίες δίνουν σημασία και προσοχή στην παρουσίαση και στην συσκευασία ενός άλμπουμ indie συγκροτήματος.

Έτσι πληροφορηθήκαμε , ότι επρόκειτο μεταξύ άλλων να ακούσουμε αποσπάσματα από το θεατρικό της Sarah Kane “4.48 psychosis” (σε μετάφραση Ρούλας Πατεράκη – Αντώνη Γαλέα) στο κομμάτι με τίτλο 4.48, και αποσπάσματα από το έργο του F.G Lorca “Dona Rozita la Soltera (σε μετάφραση Αλέξη Σολομού) στο κομμάτι με τίτλο the rose, (και τα δύο) με την βελούδινη-θεατρική ερμηνεία της Μαρίας Στεφανακίδη. Όταν μετά από λίγο βρεθήκαμε στο αυτοκίνητο φυσικό ήταν να βάλουμε αμέσως να ακούσουμε το «7 ημέρες μακριά». Από την εισαγωγή του καταλάβαμε ότι ο φίλος μας είχε δίκιο. Πρόκειται για ένα όμορφο «πάντρεμα» ηλεκτρονικής μουσικής, κλασικών οργάνων (τσέλο,βιολί, φλάουτο, κιθάρα και πιάνο) και θεατρικού λόγου. Δεν μπορείς να μην μαγευτείς και να μην ταξιδεύεις με την ποίηση του εμπνευστή του έργου Γιώργου Στεφανακίδη ακούγοντας το «...στην αρχή»...

«Στην αρχή ήταν η σιωπή

και μετά ο θεός έφτιαξε το Λόγο για να δει τον εαυτό του να ζυμώνεται μέσα στην ποίηση

και κάθε λέξη ήταν ένα στολίδι πανάκριβο

και η Σιωπή αγκάλιασε το Λόγο σαν μάνα

και ο Λόγος αγκάλιασε την Σιωπή σαν Παιδί

και ήρθε η στιγμή να φύγει το Παιδί και έφυγε.....»

Κάτι που αναπόφευκτα συμβαίνει και με το «τότε ήταν», το «όσο θέριευε» και την «στιγμή». Αυτό που μας «στοίχειωσε» είναι το “the sky inside me”. Ακούστε το δίπλα στο τραγούδι της ανάρτησης. Ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι το κυρίως θέμα κινηματογραφικής ταινίας. Βάλτε το δυνατά, κλείστε τα μάτια (όχι όταν οδηγείτε πάντως), αφήστε το βιολί και το πιάνο να σας οδηγήσουν και να γράψουν το σενάριό της ταινίας. Σενάριο που θα αλλάζει κάθε φορά που θα το ακούτε!!! Ένα soundtrack που σίγουρα θα περιείχε και τo έτερο ¨στοιχειό» μας το “haiku”. Μια σύνθεση όπου παλεύουν, χωρίς να επιζητούν νικητή, το βιολί, το τσέλο και το φλάουτο. Για τους fan της ηλεκτρονικής μουσικής υπάρχουν το υπέροχα δυνατό fallen angel, το twisted dreams με το τσέλο του να καρφώνεται μέσα σου, το atomk22 και το (ίσως) πιο χορευτικό κομμάτι του άλμπουμ το “almost like meditation” με έντονο το άρωμα των 90’s. Το άλμπουμ τελειώνει με το υπέροχο ορχηστρικό “freedom” και την επιστροφή της σιωπής.... Μετά από αυτό ψάξαμε τα πάντα για το γκρουπ και το έργο του.

Οι Chromatic Sequence δεν «παντρεύουν» μόνο τα κλασικά όργανα με την electronica. Στις ζωντανές τους εμφανίσεις σημαντικό ρόλο κατέχουν και το οπτικά μέσα – video art, graphics κλπ. Οι μουσικοί που πλαισιώνουν και αλληλεπιδρούν με τον Γιώργο Στεφανακίδη (σύνθεση, ενορχήστρωση, κείμενα, κιθάρα, laptop) είναι οι: Αρης Ζερβας (τσέλο), Μαρία Λαβράνου (φλάουτο), Κωνσταντίνος Καριτζής (βιολί), Μπέτυ Ρούτση (βιολί), Ιωάννα Μίτζα (πιάνο), Βάσια Μπακογιάννη (φωνή), Μαίρη Στεφανακίδη (φωνή), και Μαρία Τσιλιγκιρίδη (video art). Όλα αυτά συνθέτουν ένα δυνατό μείγμα και καθιστούν κάθε ζωντανή τους εμφάνιση κομμάτι αυτού που ονομάζουμε σύγχρονη τέχνη. Ψάξτε τους και δεν θα χάσετε.

Να λοιπόν γιατί καλέσαμε του Chromatic Sequence να παίξουν στην indie σκηνή του γιουσουρούμ. Απολαύστε τους... Πριν σας αφήσουμε δείτε ;να βίντεο από live των Chromatic Sequence και πείτε μας εάν συμφωνείτε μαζί μας... Επισης επισκεφθήτε την σελίδα των παιδιών στο mysace και ακούστε και άλλα κομμάτια από το "7 μέρες μακριά"και μάθετε περισσότερα για αυτούς.

Chromatic Sequence live

Khalil Gibran: Ένας "προφήτης" μιλά για τα παιδιά

Υπάρχουν στιγμές που προσπαθούμε να αποφασίσουμε ποιό από τα βιβλία που βρίσκονται στην βιβλιοθήκη μας θα (ξανά)διαβάσουμε ή θα πάρουμε μαζί σε κάποιο ταξίδι. Σε αυτές τις στιγμές και καθώς το βλέμμα διατρέχει τα ράφια, στο μυαλό έρχονται όλα εκείνα τα σημεία ενός βιβλίου τα οποία μας έκαναν να το αγαπήσουμε. Σε μια τέτοια «μυστικιστική» αναζήτηση το δικό μου βλέμμα έπεσε στον Προφήτη -μια σύνθεση 23 ποιητικών στοχασμών- του Χαλίλ Γκιμπράν (ή Τζιμπράν όπως είναι το ορθό). Αμέσως στο μυαλό μου ήρθε το απόσπασμα που αναφέρεται στα παιδιά:

"" Και μια γυναίκα που κρατούσε ένα μωρό στον κόρφο της, του είπε, Μίλησέ μας για τα Παιδιά. Και εκείνος είπε:
Δεν είναι δικά σας τα παιδιά. Είναι οι γιοι και οι θυγατέρες του πόθου της Ζωής που ζητά να υπάρχει.
Γεννιώνται από εσάς, όμως εσείς δεν τα δημιουργείται, Ζούνε μαζί σας, και ωστόσο δεν ανήκουν σε σάς.
Μπορεί την αγάπη σας να τους δώσετε, μα τις σκέψεις σας ,όχι. Γιατί αυτά έχουνε σκέψεις δικές τους.
Μπορεί να φιλοξενείτε το κορμί τους μα το πνεύμα τους όχι. Γιατί το πνεύμα τους ζει μές το αύριο, το αύριο αυτό που εσείς δεν θα δείτε ούτε και μέσα στ’ όνειρό σας.
Μπορεί ν’ αγωνιστείτε να τους μοιάσετε, όμως μην αξιώσετε να σας μοιάσουν.

Γιατί η ζωή δεν επιστρέφει κι ούτε βυθίζεται στο χτές.

Είστε τα τόξα που θα τινάξουν προς τα εμπρός τα τέκνα σας σα βέλη.
Ο τοξότης βλέπει το στόχο του πάνω στο μονοπάτι του απείρου, και σας λυγίζει με τη Δύναμή του, ώσπου τα βέλη Του να τιναχτούν μακριά σαν αστραπή.
Χαρήτε το λύγισμα σας στο χέρι του Τοξότη. Γιατί όπως αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και το ακίνητό Του τόξο.»

Μετά από αυτό η απόφαση ήταν εύκολη. Ο προφήτης θα μας κρατήσει συντροφιά ένα όμορφο Αυγουστιάτικο βράδυ.

* Για τον Γκιμπράν θα τα πούμε (ελπίζω) αναλυτικά σε κάποια άλλη ανάρτησή μας. Απλώς να θυμίσουμε ότι γεννήθηκε το 1883 Bsharri του Λιβάνου, πέθανε το 1931 στη Ν. Υόρκη και θάφτηκε στην πατρίδα του σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία. Στην Αμέρικα είχαν μεταναστεύσει οι γονείς του το 1885 εξαιτίας (τι άλλο) οικονομικών προβλημάτων. Τον προφήτη άρχισε να τον γράφει σε ηλικία περίπου 15 ετών στ Αραβικά. Ο Γκιμπράν ξανάγραψε πολλές φορές τον "Προφήτη" (ο ίδιος έλεγε πως ήθελε κάθε λέξη που θα χρησιμοποιούσε να ήταν η δυνατότερη) μέχρι να του δώσει το 1923 (όταν και εκδόθηκε) την τελική του μορφή, αυτή την φορά στα Αγγλικά. Ο Προφήτης είναι το πρώτο βιβλίο μια άτυπης τριλογίας. Το δεύτερο είναι «Ο κήπος του Προφήτη» και το τελευταίο «Ο θάνατος του Προφήτη». Άλλά σημαντικά του έργα Άμμος και αφρός-1926, Ο τρελός –1918 κ.α. Ο Προφήτης κοσμείται από φωτογραφίες δέκα πινάκων του συγγραφέα. Ολόκληρο το κείμενο του προφήτη στα Αγγλικά μπορείτε να το βρείτε εδώ. Καλή ανάγνωση και καλό τριήμερο.

Αλεξάντερ Σολζενίτσιν: Στo αρχιπελαγος ενός νομπελίστα

Την περασμένη Κυριακή άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του, λίγο έξω από την Μόσχα, ο Ρώσος συγγραφέας και νομπελίστας Αλεξάντερ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν (Aleksandr Isayevich Solzhenitsyn) σε ηλικία 89 ετών. Άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα και άποψη που δεν φοβήθηκε ποτέ του να πει δημόσια. Πρόκειται για τον συγγραφέα που μισήθηκε (στην αρχή) από τους συμπατριώτες του και λατρεύτηκε από τους Δυτικούς. Αιτία? Τι άλλο από (ημι)αυτοβιογραφικά του βιβλία «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» και το περίφημο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ». Δύο κείμενα ντοκουμέντο για τις καταστάσεις που βίωναν οι χιλιάδες αντιφρονούντες στην Σοβιετική Ένωση στην εποχή του Στάλιν στα Γκούλαγκ. Όσο για το τι είναι αυτά του γκούλαγκ? Γκούλαγκ είναι ο όρος που χρησιμοποιείται αμετάφραστος στις δυτικές γλώσσες (μεταξύ των οποίων και στην ελληνική) για τα «στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., όπου εξορίζονταν οι πολιτικοί κρατούμενοι». Στην κυριολεξία γκούλαγκ δε λέγονταν τα στρατόπεδα, αλλά η κρατική υπηρεσία (ρωσικά: ГУЛАГ) που ήταν υπεύθυνη για τη διαχείρισή τους. Η λέξη "ГУЛАГ" είναι αρκτικόλεξο (στα ρώσικα) των λέξεων [Γενική Διεύθυνση Αναμορφωτικών Στρατοπέδων Εργασίας και Αποικιών, του Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών]. Ο Σολζενίτσιν υπήρξε «τρόφιμος» ενός τέτοιου στρατοπέδου από το 1945 έως το 1953 που αφέθηκε ελεύθερος και εξορίστηκε στην κεντρική Ασία. (μετά τοποθετήθηκε σε «σαράσκα» -ερευνητικό κέντρο που απαρτιζόταν από καταδικασμένους). Αιτία της δίωξης και φυλάκισης του μια επιστολή που είχε στείλει σε φίλο του αμφισβητώντας τις πολεμικές ικανότητες του Στάλιν.

Ο Σολζενίτσιν γεννήθηκε στην περιοχή του Καυκάσου στις 1 Δεκεμβρίου 1918 και ανατράφηκε από τη μητέρα του Ταϊσίγια αφού ο πατέρας του Ισαάκ, πρώην αξιωματικός του αυτοκρατορικού στρατού, είχε σκοτωθεί σε κυνηγετικό ατύχημα. Σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Ροστόβ, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούσε μαθήματα δι' αλληλογραφίας του μοσχοβίτικου Ινστιτούτου Φιλοσοφίας, Λογοτεχνίας και Ιστορίας. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος τον βρίσκει αξιωματικό του Πυροβολικού του Κόκκινου Στρατού όπου και παρασημοφορήθηκε δύο φορές για τα κατορθώματα της μονάδας που διοικούσε. Το 1945 όμως γράφει την περίφημη (και καταδικαστική για τον ίδιο) επιστολή. Για την συνέχεια της ιστορίας μέχρι το 1953 τα είπαμε... Το 1962 του δίδεται η άδεια να δημοσιεύσει στη λογοτεχνική επιθεώρηση «Νόβι Μιρ» το έργο του «Μια ημέρα από τη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς», που αφορούσε έναν κρατούμενο στα Γκούλαγκ. Ένα χρόνο αργότερα η νουβέλα εκδίδεται και σε βιβλίο προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις. Δεν ήταν μόνο το ζήτημα της φρίκης των γκούλαγκ που πραγματευόταν, αλλά και το γεγονός ότι ένα βιβλίο με τέτοιο περιεχόμενο κυκλοφορούσε ελεύθερα και αλογόκριτα στη Σοβιετική Ένωση, δείχνοντας σε ποιο βαθμό είχε φθάσει η αποσταλινοποίηση. Τα επόμενα του όμως βιβλία δεν είχαν την ίδια τύχη και κυκλοφόρησαν μόνο σε παράνομες εκδόσεις.

Το 1970 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, όμως αρνήθηκε να μεταβεί στη Στοκχόλμη για να το παραλάβει φοβούμενος ότι το σοβιετικό καθεστώς δεν θα του επέτρεπε να επιστρέψει. Το σπουδαιότερο έργο του, το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» έφτασε στην δύση με μικροφίλμ και εκδόθηκε τελικά το 1973 φτάνοντας στα άκρα τις σχέσεις του συγγραφέα με τις Σοβιετικές αρχές. Τελικά το 1974 του αφαιρούν την Σοβιετική υπηκοότητα και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Έζησε διαδοχικά στη Γερμανία, στην Ελβετία και στις ΗΠΑ και επέστρεψε στη Ρωσία το 1994, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ όπου και τιμήθηκε, με το βραβείο του ρωσικού κράτους για τα «εξαιρετικά επιτεύγματά του στον ανθρωπιστικό τομέα» από τον τότε πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν. Με την επιστροφή του στην Ρωσία άρχισε να δίνει ομιλίες και διαλέξεις σε όλη την χώρα φτάνοντας στο σημείο κάποια να τον χαρακτηρίσουν γραφικό. Οι κρίσεις για την ζωή του Σολζενίτσιν ποικίλουν. Για κάποιους είναι ένας συγγραφέας – ήρωας ο οποίος τόλμησε σε περίεργες εποχές να δημοσιοποιήσει πράγματα και θαύματα για τα περίφημα Γκούλαγκ.

Για κάποιους άλλους είναι απλώς ένας ακόμα πουλημένος «διανοούμενος» της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που η πένα του εκτελούσε εντολές των δυτικών. Ανεξάρτητα για το ποια είναι η γνώμη μας-σας για τον Σολζενίτσιν κανείς δεν μπορεί κανείς να μην επαινέσει το θάρρος του και να «εξορίσει» από την βιβλιοθήκη του βιβλία όπως το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ». Βιβλίο που δυστυχώς στην χώρα μας κυκλοφορεί σε δυο (δυσεύρετους πλέον όπως κατάλαβα πριν απο χρόνια όταν προσπάθησα να το αγοράσω) τόμους μόνο από τις εκδόσεις ΒΙΠΕΡ. Συλλογιζόμενος κανείς την εποχή της συγκεκριμένης έκδοσης μπορεί να την χαρακτηρίσει «επιεικώς» υποφερτή. Κρίμα όμως που κανείς από τότε δεν φρόντισε να επανεκδώσει το βιβλίο δίνοντας την πρέπουσα προσοχή στην επιμέλειά, στην μετάφρασή του κλπ. Και να φαντασθείτε επανεκδίδονται βιβλία και βιβλία... Όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων...

Δεν έχει σημασία η ονομασία: γκούλαγκ, στρατόπεδα συγκέντρωσης, Μακρόνησος, Γκουαντάναμο..... Αυτό που μένει είναι τα κάγκελα και το τι συμβαίνει πίσω απο αυτά.. Πριν σας αποχαιρετίσουμε να πούμε ότι ο Σολζενίτσιν πέθανε απο ανακοπή και ότι η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στην Ακαδημία των Επιστημών στη Μόσχα!!! Καλό σας βράδυ.

Πηγές - αναφορές:
http://www.russiablog.org/2007/07/alexander_solzhenitsyn_on_demo.php
http://news.pathfinder.gr/culture/books/496203.html
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_04/08/2008_242906
http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1970/solzhenitsyn-autobio.html
http://www.naftemporiki.gr/t+z/story.asp?id=1547722

To γιουσουρούμ, η ελεύθερη μουσική και το τελευταίο άλμπουμ των The Charlatans...

Αφού είδαμε μερικά από τα βιβλία που το γιουσουρούμ θα πάρει μαζί του στις (όποτε..) διακοπές του, ας δούμε ή μάλλον «ακούσουμε» τι θα κουβαλήσουμε από μουσική. Δυστυχώς θα αναγκαστούμε να καταφύγουμε σε mp3 και κάποια CD και να αποχωρισθούμε για λίγο τα αγαπημένα μας βινίλια. Η εξοικονόμηση χώρου είναι από τα λίγα πλεονεκτήματα της μουσικής σε (οποιαδήποτε) ψηφιακή μορφή έναντι του βινιλίου (κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε αυτή την κουβέντα)... Επειδή τα έξοδά μας (σας κλπ) θα είναι αυξημένα αυτή την περίοδο (διακοπές αλλά και –ασ’τα να πάνε.....) θα μιλήσουμε για μουσική που διατίθεται δωρεάν... Εκεί που έχουνε φτάσει οι τιμές των CD έχουμε τις εξής επιλογές : μείωση των CD που αγοράζουμε, downloading, αντιγραφή CDs από φίλους, ή να ψάξουμε για μουσική που διατίθεται δωρεάν.... Και μην σκεφθείτε ότι σε αυτού του είδους τις παραγωγές δεν μπορεί κανείς να βρει μουσικά διαμαντάκια.... Δηλαδή η εμπορεύσιμη μουσική είναι μόνο ποιοτικές παραγωγές κλπ??? Και ο φίλος μου ο Φοίβος τι κάνει??? Κονσέρτα για δυο ξανθιές και ένα τουμπερλέκι???? Τελοσπάντων...

Ένας δίσκος που θα μας συντροφεύσει στις διακοπές μας είναι σίγουρα ο τελευταίος των The Charlatans Με τίτλο You Cross My Path. Ένα ακόμη μεγάλο συγκρότημα βλέποντας τις πωλήσεις των δίσκων να πέφτουν συνεχώς ακολούθησαν τα δρόμο που έδειξαν οι Radiohead με το In Rainbows στο τέλος του 2007, το οποίο όσοι προλάβατε προλάβατε καθώς σεν διατίθεται πλέον για δωρεάν «κατέβασμα». Επιστροφή στους The Charlatans.. Το άλμπουμ τους από τις 6 Μαρτίου διατίθεται δωρεάν μέσα από το site του σταθμού Xfm, ενώ από τις 12 Μαΐου κυκλοφορεί προς πώληση και σε κανονικό cd και βινίλιο... Η επιλογή είναι δικιά σας. Όσο αφορά το You Cross My Path μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα b-sides από singles τους ή σε ξεχασμένες ηχογραφήσεις που δεν συμπεριλήφθηκαν ποτέ σε επίσημο άλμπουμ τους. Ο δίσκος αποτελείτε από ολοκαίνουργια τραγούδια που οι τσαρλατάνοι της Βρετανικής και όχι μόνο μουσικής έγραψαν με σκοπό την δωρεάν διάθεσή τους. Το ομώνυμο 1o single (κυκλοφόρησε με το ίδιο σκεπτικό στις 22 Οκτωβρίου) καθώς και το Oh! Vanity ήδη ακούγονται πολύ από το ράδιο και αρέσουν. Πολλοί λένε ότι πέραν δυο-τριών κομματιών το υπόλοιπο άλμπουμ είναι μετριότατο, ενώ κάποιοι άλλοι μιλάνε για τον δίσκο ελεύθερης διακίνησης της χρονιάς. Εμάς μας άρεσε και δεν το κρύβουμε, για αυτό αλώστε θα το πάρουμε μαζί μας όπου και αν πάμε. Είναι, ίσως, ο καλύτερος δίσκος των τραρλατάνων στην δεκαετία που διανύουμε καθώς και ένα άλμπουμ που φωνάζει ότι η Britpop δεν έχει πεθάνει. Εκτός από τα δύο κομμάτια (το You Cross My Path και το Oh! Vanity) προσέξτε το Τhe Misbegotten (sinlge που κυκλοφόρησε στις 5 Μαϊου ) και το Bad days. Το τελευταίο single από το άλμπουμ (το Mis-Takes) κυκλοφόρησε στις 14 Ιουλίου και ήδη πάει πολύ κάλά στα βρετανικά ραδιόφωνα.

Ολόκληρο το άλμπουμ μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ. Ακούστε το και πείτε μας την γνώμη σας. Καλό σας βράδυ και καλή σας ακρόαση. Και να είστε σίγουροι ότι θα επανέλθουμε για το θέμα την ελεύθερης μουσικής... Μην ξεχνάτε να υποστηρίζεται τους καλλιτέχνες που σας αρέσουν είτε αγοράζοντας τους δίσκους τους είτε πηγαίνοντας σε συναυλίες τους κλπ