Κατεβάστε Δωρεάν (Νο2): Serpentine - City Closed for Now!!!

Καταβάστε Δωρεάν Νο2 λοιπόν (το Νο1 εδώ)!!!! Και αυτή την φορά με να ΕP από αυτά που έχουν χαρακτηριστεί ώς σπάνια!!! Όσοι το έχετε, κρατάτε στα χέρια σας έναν μικρό θυσαυρό!! Το City Closed for Now είχε μοιραστεί Φεβρουάριο του 2007 στην είσοδο του ΑN club όπου οι Serpentine έκαναν μια απίστευτη (κατά τους παρευρισκόμενους) εμφάνιση έχοντας ως Guest τον Patrick Duff, τους My Wet Calvin και την Monika!! Πρόκειται για ένα EP με τέσσερα τραγούδια: το ομότιτλο, το The Prey, το Word of Μouth και το Midnight Runaway Special!!! Περισσότερα για τους Serpentine μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ (συνέντευξη του Γιάννη Ματσούκα drummer των Serpentine η οποία στην ουσία ήταν και η αυλαίο στην ιστορία τυ γκρουπ, αφού αμέσως μετά "κατάβηκε" και η σελίδα τους στο Myspace)!!! Πριν κατεβάσετε τα κομμάτια του άλμπουμ ακούστε και απολαύστε τα εδώ στο γιουσουρούμ!!!

Serpentine - City Closed For Now (ακούστε κάτω κατεβάστε εδώ!!!)


Serpentine - Midnight Runaway Special (ακούστε κάτω κατεβάστε εδώ!!!)


Serpentine - The Prey (ακούστε κάτω κατεβάστε εδώ!!!)

Serpentine - Word of Μouth (ακούστε κάτω κατεβάστε εδώ!!!)

Εμείς απλά να υπενθυμίσουμε ότι όλα τα άλμπουμ που θα συμπεριλάβουμε στην ενότητα Καταβάστε Δωρεάν, τα έχουν ανεβάσει για ελεύρη διακίνηση τα ίδια τα συγκροτήματα ή/και οι ετερείες τους!!! Αναμένατε την συνέχεια λοιπόν!!!
Μέχρι τότε: LETS DO IT SERPENTINE ANYTIME!!!!

Δηματάτης Ντίνος: 25 χρόνια ελληνικού ροκ!!

Καιρό είχαμε να συζητήσουμε για κάποιο βιβλίο. Η αλήθεια είναι ότι σας έχουμε συνηθίσει σε θέματα γύρω από την ελληνική (αγγλόφωνη κυρίως) μουσική σκηνή και το εγχώριο ροκ. Ε..Λέμε να μην ξεφύγουμε και πολύ από τις συνήθειες μας και να παρουσιάσουμε ένα βιβλίο που πρέπει να μελετήσει ο καθένας που ενδιαφέρεται για τα εγχώρια μουσικά δρώμενα. Μιλάμε για το βιβλίο "25 χρόνια ελληνικού ροκ" του Ντίνου Δηματάκη. O Δηματάκης, δικηγόρος στο επάγγελμα, είναι παλιός μουσικογραφιάς της Θεσσαλονίκης ενώ έχει περάσει και απο το ραδιόφωνο με την εκπομπη "Στην άκρη της βελόνας", η οποία είχε αναδειχθεί στα τέλη της δεκαετίας του 80, από το περιοδικό "Ποπ&Ροκ", ανάμεσα στις καλύτερες μουσικές εκμπομπές.

Το βιβλίο επιχειρεί μια αναδρομή και μια παρουσίαση της πορείας του ελληνικού ροκ από τα μέσα της δεκαετίας του 60 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80. Στις σελίδες του μπορεί να βρεί κανείς στοιχεία από τους forminx και τους Aphrodite's Child, μέχρι τους Socrates, τους Poll και τους (πιο) σύγχρονους Last Drive και Panx Romana. Μπορεί κανείς να μελετήσει την δισκογραφία των κυριότερων συγκροτημάτων αλλά και μεμονωμένων καλλιτεχνών τριών δεκαετιών (60,70 και 80). Γίνεται αναφορά στα μουσικά περιοδικά εκείνων των εποχών αλλά και μια μικρή καταγραφή των ανθρώπων που επηρέσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα μουσικά πράγματα στην χώρα ,χωρίς φυσικά να ξεχνάμε και το φωτογραφικό υλικό που παρουσιάζει ο Δηματάκης. Όπως σε κάθε βιβλίο ιστορικού περιεχομένου έτσι και στο "25 χρόνια ελληνικού ροκ" υπάρχουν μικρές παραλήψεις και λαθάκια χωρίς όμως να μειώνεται στο ελάχιστο η σημαντικότητα του βιβλίου. Επίσης μην αναμένετε να διαβάσετε μόνο για ροκ συγκροτήμτα αλλά θα βρείτε και πολλές αναφορές σε ποπ καταστάσεις αλλά και σε αυτό που ονομάστηκε κάποια στιγμή "μοντέρνο ελληνικό τραγούδι". Εμείς το απολαύσαμε και το συνιστούμε ενεπιφύλακτα σε όλους όσοι επιθυμούν να μελετήσουν το θέμα "ελληνικό ροκ".

Μια (επική) συζήτηση με τον Alex K. των Last Drive (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)!!!

keep on Rocking its the only hop we have!!

Αφού διαβάστε το πρώτο μέρος της πραγματικά ενδιαφέρουσας (από κάθε άποψη) συζήτησης με τον Alex K. των Last Drive και αφού απολαύσατε και λίγο τον Θείο Νώντα να παίζει μπαλίτσα τι μένει?? Το δεύτερο μέρος!!Να 'μαστε λοιπόν!!

---------------------------

Giusurum: Άλλοι ψηφίζουν Heatwave, άλλοι Blood Nirvana και άλλοι το F*Head Entropy. Εσείς ξεχωρίζετε κάποια από τις δουλειές σας? Αν ήταν να παίζατε έναν μόνο κομμάτι σε μια συναυλία ποιο θα ήταν αυτό?
Alex K.: Δύσκολη ερώτηση. Κάθε δίσκος ήταν μια συγκεκριμένη περίοδος και είναι πολύ σημαντικό να το κοιτάς εκ των υστέρων, γιατί βρίσκεις μέσα εκεί κομμάτια από τη ζωή σου που εσύ τα είχες ξεχάσει, αλλά αυτά πρόλαβαν να τρυπώσουν μέσα στα τραγούδια. Επιρροές, καταστάσεις. Ίσως οποιοδήποτε κομμάτι θα μπορούσαμε να το τραβήξουμε τόσο που να δώσουμε όσα θα θέλαμε να δώσουμε σε μια ολόκληρη συναυλία.

Giusurum: Από το 1995 και (ευτυχώς) την προσωρινή διάλυση των Last Drive μέχρι και την επανασύνδεση σας το2007 τι έκαναν μουσικά τα μέλη των Last Drive; Υπήρχε μουσική (και όχι μόνο) επικοινωνία όλο αυτό το διάστημα;
Alex K.: Όλοι δουλεύαμε με τη μουσική και κάναμε δίσκους, με άλλα σχήματα (Blackmail, Earthbound, Speedball, προσωπικές δουλειές). Ναι επαφή πάντα υπήρχε, αν και στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα μεταξύ μας, γιατί η διάλυση μας ήταν κάτι που βιώσαμε όλοι πολύ έντονα.

Giusurum:Η κυκλοφορία των Midnite Hop, Time is not Important αλλά και του Heavy Liquid έγινε από "μικρές" εταιρείες. Είναι η απάντηση των Last Drive (και όχι μόνο) στην βουλιμία κερδοφορίας των ¨μεγάλων¨ πολυεθνικών; Και η κυκλοφορία του Heavy Liquid σε βινύλιο έγινε για λόγους συναισθηματικούς;
Alex K.: Καμιά μεγάλη εταιρεία δεν μπορεί πλέον να προσφέρει σε ένα συγκρότημα σαν τους Last Drive αυτό που μπορούν να προσφέρουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους: Την ικανοποίηση ότι είναι οι ίδιοι κύριοι του υλικού τους και μπορούν να το διαχειριστούν όπως θέλουν.
Έχουμε πολλά χιλιόμετρα πίσω μας και μπορούμε να διατηρούμε μια συνολική εικόνα του πράγματος∙ δεν κυνηγάμε χίμαιρες, όσο γλυκιές κι αν είναι. Δεν ζούμε από τη μουσική, αλλά αυτό τώρα μας προσφέρει μια ευπρόσδεκτη, δημιουργική ελευθερία να δράσουμε σύμφωνα με τις πραγματικές μας ανάγκες. Την εποχή που κυριαρχούσαν οι πολυεθνικές, για κάθε μουσικό που ζούσε σαν βασιλιάς υπήρχαν άλλοι δέκα χιλιάδες που απλώς συνωστίζονταν στον προθάλαμο και θεωρούσαν τους εαυτούς τους losers∙ αυτό ήταν μια νοσηρή κατάσταση. Υπήρχε όμως και ένας παράλληλος κόσμος∙ όταν έβγαινες στο δρόμο και έβλεπες άλλα χίλια συγκροτήματα να κάνουν το ίδιο σ’ όλη την Ευρώπη, καταλάβαινες ότι αυτός είναι ο παράδεισος που ζητούσες. Οι L.D. είχαν την τύχη να το κάνουν αυτό σε μικρή σχετικά ηλικία, και καταλάβαμε ότι το πιο σημαντικό ήταν να συνεχίσουμε να παίζουμε και να εξελισσόμαστε σαν μπάντα. Οι πολυεθνικές έπεσαν στο λάκκο που έσκαψαν οι ίδιες. Κάποια στιγμή στα ‘90s αποφάσισαν να «σκοτώσουν» το βινύλιο και να ξαναπουλήσουν όλο τους το ρεπερτόριο σε μορφή cd, που ήταν πολύ φθηνότερο στην παραγωγή του αλλά ακριβότερο για τον αγοραστή. Όμως οι άνθρωποι κατάλαβαν πολύ γρήγορα ότι το cd ήταν μια απάτη -άρχισαν να φτιάχνουν οι ίδιοι cd πάμφθηνα-, έτσι όταν ήρθε το mp3 και έπειτα το free downloading οι πολυεθνικές εταιρείες είχαν χάσει πια κάθε αξιοπιστία, αποδεικνύοντας ότι η διάθεση της μουσικής δεν μπορεί να υπάρξει αποκλειστικά με όρους κέρδους. Η νέα κατάσταση ξανάφερε με πολύ δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο τις ανεξάρτητες αλλά και τον μουσικό-παραγωγό. Είναι αλήθεια ότι δεν πιστεύαμε ότι θα ζούσαμε ποτέ μια τέτοια αλλαγή.
Η κυκλοφορία του Liquid σε βινύλιο έγινε γιατί πιστεύουμε ότι το βινύλιο είναι η πιο απολαυστική μορφή αναπαραγωγής ήχου, ίσως επειδή όλοι μας ξεκινήσαμε ακούγοντας δίσκους σε πικ απ.

Giusurum: Τελικά υπάρχει αυτό λέμε ελληνική ανεξάρτητη μουσική σκηνή;
Alex K.:Όλα τα συγκροτήματα και οι μεμονωμένοι μουσικοί που έχουν γράψει ή παίξει τη μουσική τους στο συγκεκριμένο τόπο έχουν κάποιες κοινές εμπειρίες, είτε θέλουν να το παραδεχθούν είτε όχι. Συνεπώς, όλοι αυτοί συνθέτουν την ελληνική σκηνή, που δεν νομίζω ότι ορίζεται τόσο από τη μορφή της, όσο από τις συνθήκες δημιουργίας. Όταν έπαιζες ροκ στην Ελλάδα (τουλάχιστον παλιότερα) στην ουσία βίωνες μία σχεδόν φανταστική κατάσταση, καθώς οι αναφορές σου ήταν ανύπαρκτες στον τόπο όπου ζούσες. Έτσι, και μόνο η ύπαρξη του γκρουπ σαν ομάδα που έκανε μια μουσική δήλωση άλλαζε την εικόνα, καλλιεργούσε την αίσθηση κοινότητας και έκανε το περιβάλλον λιγότερο ξένο. Αυτή είναι και η αίσθηση της ανεξάρτητης σκηνής όπως την έχουμε ζήσει τουλάχιστον εμείς, και όχι μόνο στην Ελλάδα.

Giusurum:Αλήθεια είναι εύκολο να υπάρξει ελληνόφωνο ροκ;
Alex K.: Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο πράγμα –ο ρυθμός του ροκ και τα φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας δεν ταιριάζουν εύκολα- αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν μαγικές στιγμές. Αναφέρομαι στη διαδρομή από το Βρώμικο Ψωμί του Σαββόπουλου, τα μπλουζ του Δημήτρη Πουλικάκου και του Παύλου Σιδηρόπουλου μέχρι τις Τρύπες και τον Γιάννη Αγγελάκα.

Giusurum:Όταν ο Δημήτρης Κοτσέλης σας μιλησε για το "20000 miles Ahead: A Last Drive story" ποια ήταν η αντίδραση σας και οι πρώτες σας σκέψεις?
Alex K.: Δεν πιστεύαμε ότι θα γινόταν ποτέ κάτι τέτοιο. Ήταν μεγάλη τιμή για μας ότι η ιστορία μας έδωσε κίνητρο σε μια ομάδα νέων καλλιτεχνών. Το έβγαλαν πέρα με σχεδόν ανύπαρκτο budget, δούλεψαν όπως ακριβώς πρέπει να δουλεύει μια ομάδα που γυρίζει ένα rockumentary: με πάθος, τσαμπουκά, ελάχιστες ώρες ύπνου και πολλές…μπύρες. Επίσης, νιώσαμε κάπως αμήχανα που όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μιλούσαν στην ταινία έλεγαν τόσο όμορφα πράγματα με τρόπο που έδειχνε ότι η κατάσταση δεν αφορούσε μόνο εμάς, αλλά μια ευρύτερη ομάδα ανθρώπων, που πίστεψαν στο συγκρότημα και μας βοήθησαν με κάθε τρόπο. Και αυτό ήταν το πιο τιμητικό για μας.

Giusurum:Τώρα που λέμε για πρώτες σκέψεις. Όταν (ξανα)ανεβήκατε στην σκηνή το 2007 ως Last Drive ποια ήταν τα συναισθήματά σας; Περιμένατε όλη αυτή την θετική αντίδραση του κοινού;
Alex K.: Η χαρά και η συγκίνηση που ζήσαμε εκείνες τις μέρες είναι δύσκολο να περιγραφούν, και είμαι σίγουρος ότι κανείς από μας δεν πρόκειται να τις ξεχάσει όσο ζει. Ήταν σαν να ξαναβρίσκεις την ισορροπία σου πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Πραγματική μαγεία. Δύσκολα μπορείς να το ανταποδώσεις αυτό στον κόσμο, αυτή την υπέροχη έκπληξη που μας έδωσε την ενέργεια να συνεχίσουμε

Giusurum:Ποιά είναι η ζωντανή σας εμφάνιση που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Alex K.: Αυτή για την οποία μόλις μιλήσαμε, ξεχωρίζει.


Giusurum:Τα σχέδια των Last Drive από εδώ και πέρα;
Alex K.: Υπάρχει καινούργιο υλικό, που ήδη το δουλεύουμε. Σκεφτόμαστε να κυκλοφορήσουμε ένα σαρανταπεντάρι στα τέλη της άνοιξης.

Μια (επική) συζήτηση με τον Alex K. των Last Drive (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ)!!!

Οι Last Drive είναι από τις αδυναμίες μας. Ένα από τα ιστορικότερα ελληνικά αγγλόφωνα συγκροτήματα. Μιλάμε για ένα από τα λίγα ελληνικά γκρουπ που ξεπέρασαν τα στενά (μουσικά) μας σύνορα. Με αφορμή την κυκλοφορία (και όχι μόνο) του Heavy Liquid αναζητήσαμε τον Aλέξη Καλοφωλιά (Alex K.) (με την βοήθεια ενός φίλου του γιουσουρούμ) για μια κουβέντα μαζί του. Βλέπετε είχαμε νέο υλικό από τους Drive μετά από 15 ολόκληρα χρόνια και δεν γινόταν να το προσπεράσουμε αυτό τόσο απλά. Η κουβέντα μας κατέληξε επική από όλες τις απόψεις. Διαβάστε σήμερα το πρώτο της μέρος και σε λίγες ημέρες και το υπόλοιπο. ΠΡΟΣΟΧΗ στις φωτογραφίες. Απολαυστε τους Last Drive να παίζουν μπαλίτσα με τον Πουλικάκο στα τέλη της δεκαετίας του 80 λίγο πριν από κοινή τους εμφάνιση στο στο Άλσος!!! Ακούστε επίσης το νέο κομμάτι των Drive Love&Terror από την συλλογή HORROR & ROMANCE ON ANOTHER PLANEΤ του ζωγράφου Στέφανυ Ρόκου. Ο λόγος στον Alex K..

-------------------------------------------------------------

Giusurum: Αλήθεια πως προέκυψε το όνομά σας;
Alex K. : Είναι, βεβαίως, παλιά ιστορία: Στις αρχές του '80, σε ένα μπαρ όπου συχνάζαμε, Last Drive ήταν το τελευταίο κοκτέιλ στο κατάλογο, που εξασφάλιζε…αυτό που υποσχόταν το όνομά του. Την τελευταία βόλτα. Ήταν η εποχή που ψάχναμε όνομα για το συγκρότημα που τότε ήταν ακόμα περισσότερο ιδέα παρά πραγματικότητα, και ένα βράδυ ο Χρήστος το κοίταξε και γύρισε και είπε «Αυτό θα είναι το όνομα του γκρουπ». Και αυτό ήταν. Μας πήγαινε μια χαρά, γιατί ενσάρκωνε όλο αυτό που είχαμε στο μυαλό μας για τη μυθολογία του ροκ εν ρολ, Eddie Cochran, James Dean κλπ.

Giusurum: Η πρώτη σας εμφάνιση ήταν στο Rodeo τον Δεκέμβριο του 1983. Τι θυμάστε από εκείνη την βραδιά?
Alex K.: Ότι ήταν μαζεμένοι όλοι οι φίλοι μας και ότι δεν ξέραμε πού παν τα τέσσερα από ήχο και τα υπόλοιπα, αλλά βγήκε πέρα. Έγινε στο πλαίσιο μιας σειρά από πάρτι με την ονομασία Cult, που γίνονταν εκείνη την εποχή στην Αθήνα. Είχαμε φτιάξει μόνοι μας τις αφίσες, κάτι φωτοτυπίες, και τις είχαμε κολλήσει σε στέκια, σχολές, μαγαζιά κ.λ.π. Τώρα ακούγεται ίσως γραφικό, με το ίντερνετ και όλα αυτά, αλλά τότε δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μαθευτεί. Κατά τα άλλα, παίξαμε τέσσερις, με τον Πάνο (P.E.P.P.) στη σύνθεσή μας, που μετά έφυγε από την μπάντα για να γυρίσει το ’88, πριν το Heatwave, όταν πια έφυγε ο Νίκος (Pop Mind). Θυμάμαι ότι ήταν εκεί ο Παύλος (Σιδηρόπουλος), που μας βοήθησε μάλιστα να φτιάξουμε τον ήχο στους ενισχυτές. Εκείνη την εποχή έπαιζε εκεί με την μπάντα του, τον είχαμε δει λίγες μέρες πριν.

Giusurum: Όταν αρχίζατε να παίζεται ως Last Drive περιμένατε όλη αυτή την πορεία στα μουσικά δρώμενα της χώρας και όχι μόνο?
Alex K.: Έτσι όπως δρούσαν οι Last Drive τότε, καλά καλά δεν ξέραμε αν θα παίζουμε τον άλλο χρόνο. Δεν είχαμε κάποιο προηγούμενο στο μυαλό μας. Άλλωστε, το punk που μας παρακίνησε να παίξουμε, μόνο με τη διάρκεια δεν είχε σχέση. Σιγά σιγά καθώς περνούσε ο καιρός, νιώσαμε μέσα από τα τραγούδια και τη μουσική συνεργασία ότι το πράγμα μπορεί να έχει μια πορεία.

Giusurum: Tελικά είναι (και πόσο) εφικτό για ένα συγκρότημα (ή καλλιτέχνη) από την Ελλάδα να κάνει καριέρα στο εξωτερικό?
Alex K.: Και βέβαια είναι εφικτό, αποδεικνύεται μάλιστα καθημερινά πλέον. Το κύκλωμα που θα βοηθήσει ένα underground group να παίξει εκτός Ελλάδας αν διαθέτει το κίνητρο και το πείσμα, υπάρχει και σήμερα, όπως και παλιά. Μια εποχή στα ‘90s η διακίνηση του underground rock πέρασε στις μεγάλες εταιρείες, και ήταν πολύ δύσκολο να κινηθεί κάτι έξω από αυτό το κανάλι. Tώρα η κατάσταση μοιάζει περισσότερο με τα ’80s, όταν το «μικρό» λειτουργούσε. Τότε υπήρχε ένα δυνατό υπόγειο κύκλωμα στο rock n roll, που διατηρήθηκε και στη συνέχεια. Αυτό το κύκλωμα δεν έχει σταματήσει να λειτουργεί μέχρι σήμερα, βασίζεται σε συναυλίες σε μικρά μαγαζιά ή χώρους-στέκια κλπ. από μικρούς προμότερ που είναι στην ουσία fans της μουσικής, ενώ το ίντερνετ που ένα μέρος του έχει πάρει το ρόλο που είχαν παλιά τα zines. Τώρα είναι πιο εύκολο για ένα νέο συγκρότημα να προσεγγίσει το κοινό που μπορεί να δείξει ενδιαφέρον για το υλικό του. Χρειάζεται βέβαια χρόνος και επιμονή, γιατί τώρα μια νέα μπάντα πρέπει να ξεχωρίσει ανάμεσα σε πολλές περισσότερες, αλλά αυτά τα δύο είναι απαραίτητα όταν παίζεις αυτή τη μουσική.

Giusurum: Το πρώτο σας single Midnite Hop θεωρείται (και είναι) από τα πιο δυσεύρετα, σπάνια και collectors items της ελληνικής μουσικής. Εχει φτάσει να πωλείται (στις μέρες μας) ακόμη και σε 3ψήφια νούμερα euros. Τελικά μήπως κάποιοι πλουτίζουν με την δουλειά άλλων και βγάζουν πολλαπλάσια από τους δημιουργούς?
Alex K.: Όταν ξαναβγήκε το σινγκλ το 2007 χαρήκαμε αφάνταστα, γιατί εκτός των άλλων κάποιοι από μας…δεν το είχαν καν, κάπου το είχαν χάσει στην πορεία. Το συγκεκριμένο σινγκλ κυκλοφόρησε το ΄85 σαν προσπάθεια μιας παρέας ανθρώπων, της Art Nounveau του Νίκου Κοντογούρη, του Γρηγόρη του Βάιου κ.ά. που μας βοήθησαν να το ηχογραφήσουμε και να το κυκλοφορήσουμε. Και όταν ξαναβγήκε τόσα χρόνια αργότερα, πάλι κυκλοφόρησε από μια παρέα, των παιδιών της Blind Bastard, και νομίζω ότι και τότε και τώρα το πράγμα έγινε όπως ακριβώς έπρεπε. Προσωπικά δεν είμαι συλλέκτης δίσκων, αλλά έχω φίλους συλλέκτες και μπορώ να καταλάβω τη συγκίνηση που νιώθουν μπροστά σε ένα παλιό βινύλιο την εποχή του mp3. Συμφωνώ όμως, ότι είναι πράγματι εξωφρενικό να παίζουν τέτοιες τιμές.

(listen)Last Drive - Love& Terror

Giusurum: Στην επανακυκλοφορία του Midnite Hop, αλλά και στο Time is not Important υπάρχει η ένδειξη pay no more than...Τι σας οδήγησε σε αυτή την κίνηση?
Alex K.: Η ιδέα, και η συνεπακόλουθη επιθυμία, να διαχειριστείς το υλικό σου με όρους που θέτεις ο ίδιος. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον για ένα μουσικό και μπορεί να είναι πολύ δημιουργικό, να επιλέγει ο ίδιος δηλαδή τις συνθήκες της επαφής με το κοινό του, και γίνεται με πολύ μεγαλύτερη ευκολία απ’ ότι πριν. Άλλωστε, και οι νέες μορφές διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων, βασίζονται εν πολλοίς σε αυτή την ιδέα, ότι ο κάθε δημιουργός μπορεί να διαχειρίζεται ο ίδιος το υλικό του –αλλά και να διαθέτει τα πνευματικά του δικαιώματα- με τον τρόπο που επιλέγει ο ίδιος. Αυτές οι ανάγκες δημιουργήθηκαν από την ροή της πληροφορίας, που είναι τέτοια ώστε να αλλάζει σχεδόν καθημερινά το τοπίο. Μέσα σε όλο αυτό το χάος, δίπλα στις εφιαλτικές εκδοχές του μέλλοντος που φέρνει η γενίκευση του κοινωνικού ελέγχου μέσω της τεχνολογίας, αναδεικνύονται και πλευρές που μέχρι πριν κάποια χρόνια φάνταζαν ουτοπικές, όπως η αυτοδιαχείριση του καλλιτεχνικού έργου.

Giusurum: Λίγοι γνωρίζουν για το "Το Φως Και Η Σκιά Του" (1986), ένα EP με ελληνικό στίχο. με την συμμετοχή τριων εκ των Last Drive. Πως προέκυψε αυτό?? Θα ξαναδοκιμάζατε ποτέ κάτι ανάλογο?
Alex K.: Αυτό το E.P. ήταν μια δημιουργία του Γιώργου (Καρανικόλα) που όλοι όσοι συμμετείχαμε ήμαστε (και είμαστε) περήφανοι γι’ αυτό. Θυμάμαι ότι έγινε σαν ένας φόρος τιμής του Γιώργου σε μια από τις μεγάλες αγάπες όλων μας, τους Suicide, και ηχογραφήθηκε μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, αν θυμάμαι καλά. Κάποια από τα τραγούδια ήταν τελείως έξω από το μουσικό μας ύφος εκείνη την εποχή. Μας ήταν πολύ εύκολο να συνεννοηθούμε στο στούντιο, όπως γίνεται όταν παίζεις συχνά με κάποιον, λες μια κουβέντα και ο άλλος την πιάνει αμέσως και το πράγμα παίρνει το δρόμο του. Αναμφίβολα θα ξαναδοκιμάζαμε κάτι τέτοιο με μεγάλη ευχαρίστηση.

Giusurum: Από τις αρχές τις δεκαετίας του 80 μέχρι και σήμερα τι είναι αυτό που έχει αλλάξει στους Last Drive??
Alex K.: Όταν ξεκινούσαμε στα ‘80s ήμαστε παιδιά που μάθαιναν να παίζουν. Σήμερα έχουμε καταλάβει ότι δεν θα σταματήσουμε ποτέ να μαθαίνουμε να παίζουμε, αλλά δεν είμαστε πλέον παιδιά. Ένα σημαντικό κομμάτι έχει αλλάξει, αλλά ένα άλλο σημαντικό κομμάτι παραμένει το ίδιο.

Giusurum: Στην ελληνική ροκ μουσική?
Alex K.: Νομίζω ότι σήμερα είναι πολύ πιο εξωστρεφής, πιο βέβαιη για τον εαυτό της και πολύ πιο ενδιαφέρουσα, σε γενικές γραμμές. Σιγά-σιγά τείνει να εκλείψει η ταύτισή της με μία κατάσταση που προϋπόθετε πολύ αγώνα για να επιβιώσει, και αυτό είναι καλό από μία άποψη. Ο ήχος είναι πολύ καλύτερος, και το πράγμα «πατάει» κάπου, φαίνεται και στις δουλειές των συγκροτημάτων που ακούγονται πιο τολμηρές σε σχέση με τις επιρροές τους. Όμως τώρα το ροκ δεν είναι η αποκλειστική φωνή της νεολαίας, πρέπει να ανταγωνιστεί πολλά άλλα είδη για το ενδιαφέρον του κόσμου, να προβάλλει τα χαρακτηριστικά του σε μια εποχή εξαιρετικά απαιτητική και δύσκολη, που είναι επόμενο να γεννάει έκφραση. Βγαίνουν τόσες καινούργιες δουλειές που καλά δεν προλαβαίνεις να τις ακούσεις, αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτή η κατάσταση θα αφήσει γερό αποτύπωμα, θα εκφράσει δημιουργικά την οργή μιας γενιάς που κάποιοι την πετάνε στα σκουπίδια και ζητάνε να τους πει κι ευχαριστώ.