bookmarks: το νέο free-press περιοδικό για το βιβλίο...

Τα free-press έντυπα ξεφυτρώνουν και βρίσκονται παντού. Συνήθως μας κρατούν συντροφιά στο μετρό, σε κάποιο ταξίδι, τα απογεύματα λίγο μετά την δουλειά ή λίγο πριν την έξοδο (για να δούμε το τι παίζει εκεί έξω). Η αλήθεια είναι, ανεξάρτητα αν είναι δεν είναι κανείς σύμφωνος με την φιλοσοφία των εν λόγο εντύπων, ότι έχουν εισβάλλει για τα καλά στην ζωή μας και στην εκδοτική δραστηριότητα. Ειδικά σημεία διανομής σε όλη την χώρα για δεκάδες τίτλους free-press περιοδικών και εφημερίδων και χιλιάδες άνθρωποι να αναμένουν την έκδοσή τους κάθε εβδομάδα ή μήνα. Την περασμένη Τετάρτη κυκλοφόρησε το bookmarks. Ένα εβδομαδιαίο free-press περιοδικό για το βιβλίο!! Ναι καλά διαβάσατε: και εβδομαδιαίο, και free-press και με θέμα-αντικείμενο το βιβλίο. Η πρώτη (σχεδόν) σκέψη μας ήταν: να λοιπόν κάτι διαφορετικό. Το πήραμε στα χέρια μας και αφού το ξεφυλλίσαμε έχουμε να πούμε ότι, εκτός του ότι αποτελεί μια αξιέπαινη προσπάθεια (τους δύσκολους καιρούς που περνάμε), η ύλη και οι ιδέες του αποπνέουν φρεσκάδα. Βρείτε το (σε ενημερωμένα βιβλιοπωλείο και όχι μόνο σε όλη την χώρα), ξεφυλλίστε το και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Εμείς από το πρώτο τεύχος ξεχωρίσαμε: την συνέντευξη με τον Διαμαντή Καράβολα (εκδότη του Φαρφουλά), το αφιέρωμα στο βραβείο αναγνωστών, την συνέντευξη με τον Χάρη Βλαβιανό, το αφιέρωμα στην πόλη των Τρικάλων (κείμενο της Μαρούλας Κλιάφα), και η πολύ πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ιδέα "το παιχνίδι της +γραφής" όπου οι αναγνώστες καλουνται να συνεχίσουν την νουβέλα την αρχή της οποίας έγραψε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Η νουβέλα μόλις ολοκληρωθεί θα εκδοθεί από τις εκδόσεις Χαραμάδα. Επίσης μπορείτε κάθε εβδομάδα να ξεφυλλίζετε ηλεκτρονικά το περιοδικό. Το link του περιοδικού είναι www.e-bookmarks.gr

Την τελευταία λέξη την αφήνουμε στο ίδιο το bookmarks (από το δελτίο τύπου):

Με συνολικό μηνιαίο τιράζ 20.000 αντιτύπων, 48 σελίδες εξ ολοκλήρου αφιερωμένες στο βιβλίο, θα συμπεριλαμβάνει κριτικές, συνεντεύξεις, αφιερώματα και πρωτότυπες στήλες γραμμένες από νέους ανθρώπους αλλά και αναγνωρισμένους συνεργάτες. Ελληνική, μεταφρασμένη (αλλά και ξενόγλωσση) λογοτεχνία, συνεντεύξεις, άρθρα, εκδηλώσεις, ποίηση, κόμικ, παιδικό βιβλίο. Επίσης, θα συμπεριλαμβάνεται εβδομαδιαίο δελτίο με όλες τις νέες κυκλοφορίες από την biblionet

Έμείς να ευχηθούμε στο bookmarks καλό ταξίδι στον κόσμο των εντύπων!!

Πλατεία Κογκό: Τόπος γέννησης της Jazz...

Το 1724 με την επιβολή του Μαύρου Κώδικα στην Νέα Ορλεάνη, απαγορεύτηκε κάθε είδους λατρείας -πλην της καθολικής. Οι δούλοι (καταγώμενοι στην πλειοψηφεία τους απο την Δυτική Αφρική,την Αϊτή, την Ματρινίκα κ.α) εξακολουθησαν όμως να ασκούν -τις περισσότερες φορές παρανόμως- το χουντού (ή βουντού όπως έχουμε συνηθίσει να το αποκαλούμε εμείς), σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο της πόλης .

Όταν οι ΗΠΑ αγόρασαν από τον Ναπολέωντα την περιοχή κατήργησαν όλους τους περιορισμούς σε ήθη έθιμα και λατρείες. Αποτέλεσμα όπως είναι φυσικό, ήταν ανάμεσα σε άλλα και η απελευθέρωση των τελετών βουντού. Το 1817 μάλιστα το δημοτικό συμβούλιο σε μια προσπάθειά να περιορίσει την εξάπλωση του βουντού, νομιμοποίησε τους κυριακάτικους χορούς των δούλων σε έναν ανοιχτό χώρο-γήπεδο που ονομάστηκε πλατεία Κογκό. Οι χοροί της πλατείας Κονγκό νομιμοποιήθηκαν και για δυό άλλους λόγους: για ικανοποίηση των δούλων αλλά και για την δημιουργία μιας δυνατής τουριστικής ατραξιόν στην περιοχή. Οι κυριακάτικοι χοροί των δούλων προέρχοταν από την εποχή της Γαλλικης και Ισπανικης κατοχής όταν και οι αφρικανοί αφήνοταν από τις δουλειές τους ελεύθεροι τις Κυριακές να μαζεύονται στην Πλατεία, να στήνουν παζάρια, να τραγουδούν και να χορεύουν κατά τα έθιμα της πατρίδας τους.

Είναι η εποχή που οι άγιοι της της καθολικής εκκλησίας αναμειγνύονται με τις θεότητες των αφρικανικών χώρών και τους θεούς της Αϊτής και των άλλων νησιών. Οι δούλοι ανέμειξαν τις παραδόσεις των προγόνων τους με τις αντίστοιχες των Ευρωπαϊων (σε αυτό επαιξαν σημαντικό ρόλο ο Κρεολοί) δημιουργώντας μια ιδιότυπη θρησκέια, στην οποία εισχώρησε και πλήθος λευκών. Μέσα από το βουντού και τους ¨χορούς της Πλατείας Κογκό" διατηρηθηκαν οι ρυθμοί αλλά και το όργανα (κυρίως κρουστά) της Δυτικής Αφρικής. Είναι οι χοροί αυτοί που φέρνωντας στον ανοιχό χώρο τα όργανα και τους ρυθμούς της Αφρικής, επιτάχυναν την ανάμειξής τους με τους Δυτικούς ρυθμούς. Πλήθος κόσμου και μελετητών, δημοσιογράφν κλπ συγκεντρωνόταν στην πλατεία να παρακολουθήσει τα τεκτενόμενα.
Ο Άσμπερι δίνει μια καταπλητκική περιγραφή των ¨παραστάσεων" αυτών :

"........Στο σύνθημα ενός αστυνομικού, οι σκλάβοι συγεντρώθηκαν στο κέντρο της πλατείας με το παρατεταμένο κροτάλισμα των πελώριων βοϊδοκοκκάλων στο πανω μέρος ενός βαρελιού που έπαιζε το ρόλο τυμπάνου ή τυμπαρίνου που το έλεγαν μπάμπουλα......Ολόκληρη η πλατεία είχε γίνει μια συμπαγής μάζα μαύρων σωμάτων που χτυπούσαν τα πόδια τους και ταλάντευαν τα σωματά τους στο ρυθμικό χτύπημα των κοκκάλων πάνω στο βαρέλι, τη φρηνιτική ψαλμωδία των γυναικών και την κλαγγή που σήκωναν τα κομμάτια μετάλλων που στυπούσαν στους αστραγάλους των αντρών..."

Πολλές περιγραφές υπάρχουν και για τα όργανα που χρησιμοποιόύσαν, αποδεικνύοντας την Αφρικάνικη καταγωγή τους καθώς και την ανάμειξή τους με περισσότερο αναγνωρίσιμα στον Δυτικό κόσμο όργανα (τύμπανα, κολοκύθες, ροκάνες, μαρίμπα αλλά και άρπα, τρίγωνα κλπ). Σημαντικό ρόλο έπαιξαν επίσης τόσο το γεγονός ότι οι σκλάβοι τραγουδούσαν πολλούς σκοπούς στην γαλλοκρεολική λαϊκή διάλεκτο, όσο και το ότι μπορούσε κανείς να διακρίνει Ευρωπαϊκές μελωδίες -παραλαγμενες φυσικά- ανάμεσα στους άλλους ρυθμούς της γιορτής. Το πάντρεμα των ρυθμών και οργάνων της Δυτικής Αφρικής με τα ατίστοιχα Ευρωπαϊκά είχε αρχίσει και μαζί του είχε ξεκινήσει και η πορεία της Jazz.

Χρόνια Πολλά Asterix και Obelix....

Οκτώβριος 1959. Μισός αιώνας κιόλας!
Πως περνάει ο καιρός.
Θυμάμαι την ημέρα που γεννήθηκαν σαν να ήτανε χτες.
Οι δυο γεννήτορές μου είχαν διαλέξει να μου δώσουν ζωή από τις σελίδες ενός καινούργιου περιοδικού, του «Pilote», ένα περιοδικό από το οποίο θα γεννηθούνε και πολλοί άλλοι ήρωες. Κάπως έτσι πορευτήκαμε αντάμα μέσα από πολλές και διαφορετικές περιπέτειες επί 18 θαυμάσια χρόνια μέχρι την ημέρα που...
ο ένας από τους δυο πατέρες μας, ο Ρενέ Γκοσιννύ, ο μεγάλος Ρενέ μας άφησε πρόωρα για να βρεθεί στους θαυμάσιους κήπους του γαλατικού παραδείσου...
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, όπως μένε κάποιοι, ήμασταν καταδικασμένοι εγώ και ο Οβελίξ και οι άλλοι, να πάμε να τον συναντήσουμε στην αιωνιότητα του, ήταν σίγουρο. Αλλά μετά από μια θλιβερή και οδυνηρή περίοδο, δεύτερος πατέρας μας, αυτός με το μολύβι που μας έδωσε μορφή, πήρε την απόφαση να συνεχίσει μόνος και να μας κρατήσει ζωντανούς, μέσα από άλλες νέες περιπέτειες. Κι εσύ αναγνώστη είσαι αυτός που με την επέμβασή σου και τις ενθαρρύνσεις σου, του επέτρεψες να πιστέψει στην επιτυχία αυτού του επικίνδυνου εγχειρήματος.
Έπρεπε να πιστέψει σε αυτό, διότι, όπως πάντα σύμφωνα με κάποιους καλοθελητές, θα ήταν άδικος κόπος μιας και ο ένας χωρίς τον άλλον δεν μπορούσε να ελπίζει σε κάτι τέτοιο. Αλλά το στοίχημα κερδήθηκε και η επιτυχία των περιπετειών μας δεν αμφισβητήθηκε ποτέ.
Και με αυτόν τον τρόπο, μάθαμε ότι οι ανόητοι διαθέτουν το μεγάλο προτέρημα να πιστεύουν πάντα σε αυτό που σκέπτονται , σε αυτό που λένε και σε αυτό που γράφουν. ..

Asterix

--------------------------------------------------

Το παραπάνω κείμενο είναι από τις εισαγωγικές σελίδες του επετειακού τεύχους το Asterix για την συμπλήρψση 50 χρόνων από την δημιουργία των Asterix και Obelix. Οι ήρωές μας είναι πλέον 50 ετών αλλά παραμένουν νέοι όσο στην αρχή των περιπετειών τους. Το επετειακό τεύχος μπορεί να μην είναι μια ακόμη περιπέτεια των ηρώων, αλλά είναι ένα πραγματικό στολίδι τόσο από πλευράς σχεδίων αλλά και από πλευράς ιστορίας, που μας δίνει στιγμιότυπα από πολλές περιπέτειές των γαλατών. Θαυμάστε τους μέσα από τα μάτια των συντρόφων τους και απολάυστε την υπέροχη γιορτή που έχει στηθεί στο χωριό. Δείτε τα δώρα που τους έστειλαν ο Καίσαρας, ο Μπαμπά, ο Νουμερόβισ και τόσοι άλλοι. Μάθετε τι γράφει η ευχετήρια κάρτα της Φραμπαλα προς τον Οbelix και δείτε τον Κακοφονίξ στην Abbey Road. Με άλλα λόγια θα κολήσετε στις σελίδες τους για ακόμη μια φορά!!!

Είκοσι χρόνια μετά. Τελικά μερικά τείχη δεν πέφτουν ποτέ...

09/11/1989. Η νύχτα που κατά πολλούς άλλαξε την ιστορία. Η νύχτα που το "περίφημο" τοίχος του Βερολίνου έπαψε να χωρίζει μια πόλη στα δύο. Μια πόλη που, να μην το ξεχνάμε, υπήρξε χωρισμένη και στα τέσσερα. Εκείνη τη νύχτα χιλιάδες Ανατολοκογερμανοί είδαν (επιτέλους όπως τότε σκεφτόταν) αυτό που τόσο επιθυμούσαν. Την άλλη πλευρά της πόλης και της ζωής. Τον Δυτικό τρόπο ζωής. Εκείνο το βράδυ οι κάτοικοι του Ανατολικού Βερολίνου ονειρεύτηκαν να έχουν όλα όσα είχαν ακούσει (και λιγότερο δει) για τους δυτικοΓερμανούς. Έκλεισαν τα μάτια τους και είδαν τον εαυτό τους πραγματικά ελεύθερο, με όλα τα "καλά" καταναλωτικά αγαθά των Δυτικών (που να ήξεραν οι άνθρωποι τι τους περίμενε τα επόμενα χρόνια).

Το τοίχος ήταν ο εχθρός τους. Ένα τοίχος που τόσο αιφνιδιαστικά είχε σηκωθεί τον Αύγουστο του 1961 από την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας -σε συνεργασία προφανώς με την μαμά ΕΣΣΔ- και έκοψε την πόλη στα δυο, χωρίζοντας ολόκληρες οικογένειες και διχάζοντας έναν λαό και όχι μόνο. Τα 167,8Km του έστεκαν εκεί για περίπου 30 χρόνια σαν μπαμπούλας. Στην περίφημη "νεκρή ζώνη¨-της ανατολικής πλευράς- έχασαν την ζωή τους περισσότεροι από 200 άνθρωποι στην προσπάθειά τους να περάσουν "απέναντι". Ένα απέναντι που παρόλο ήταν ανθρώπινο δημιούργημα (όπως όλα τα απέναντι) φάνταζε στα μάτια τους παράδεισος. Τα τούβλα του (στην αρχή) και (μετά) τα τεράστια κομμάτια από μπετόν έστεκαν ανάμεσα σε εκείνους και τον Παράδεισο τους. Έναν παράδεισο, που όπως τελικά αποδείχτηκε ήταν και αυτός ανθρώπινο δημιούργημα και σαν τέτοιο όχι μόνο δεν ήταν τέλειος αλλά απείχε και πολύ από την πραγματικότητα. Πολλοί όταν έπεσε (πιο σωστά όταν έριξαν) το τοίχος μίλησαν για την τελική επικράτηση του καπιταλισμού (κούφια η ώρα), άλλοι για την(επιτέλους) κατάλυση των ολοκληρωτικών καθεστώτων (λες και από τότε δεν εμφανίστηκαν ολοκληρωτικά καθεστώτα ανά τον κόσμο) και άλλοι για μια μεγάλη νίκη ενός λαού. Η (επαν)ένωση της Γερμανίας υπήρξε η πιο αναίμακτη επιχείρηση στην ιστορία αν και πολλοί μιλάνε για προσάρτηση (παρόλο που στην ουσία αναφερόμαστε σε ΕΝΑΝ λαό και σε ΜΙΑ χώρα που για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους ήταν διαιρεμένη).

Όσο για την κατάσταση 20 χρόνια μετά?? Στο ανατολικό μέρος ο ένας στους πέντε είναι φτωχός. Στο δυτικό ένας στους οκτώ! Η ανεργία αντίστοιχα είναι 13,3% και 6,9%. Ένας στους δέκα ¨ανατολικούς¨ επιθυμεί την ανασύσταση της ΛΔΓ, ενώ δύο στους δέκα θα επιθυμούσαν την ανοικοδόμηση του τοίχους!!!!! Με άλλα λόγια το τοίχος έπεσε αλλά είναι ακόμη εκεί και εξακολουθεί να κρατά χωρισμένη στα δυο την Γερμανία!! Οι άνθρωποι που είδαν το τείχος που τους χώριζε από την ελευθερία και τον παράδεισο να πέφτει μετά είδαν και ήρθαν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Έπρεπε να παλέψουν ακόμη και για όσα είχαν συνηθίσει να τα νιώθουν δεδομένα, ενώ τα "καλα" των Δυτικών παρέμειναν στις διαφημιστικές αφίσες. Οι Δυτικοί που "έβλεπαν" τους απέναντι σαν δέσμιους, και ανελεύθερους φαίνεται πως είχαν (και έχουν) ξεχάσει τα δικά μας δεσμά. Αλήθεια η υπερκατανάλωση είναι μοίχεια επιθυμία?? Το ίδιο και το ζάπινγκ?? Η σκέψη μας είναι ελεύθερη ή κάποιος έχει μεγάλο λόγο στην διαμόρφωσή της (TV,περιοδικά κλπ)?? Εδώ τελικά το εκλέγεστε ισχύει (??), όταν για να γίνεις μέλος του κοινοβουλίου απαιτούνται πολλά χρήματα και φυσικά "ρεύμα" ??? Και πριν βιαστούμε να μιλήσουμε για ελευθερία, δημοκρατία κλπ ας σκεφτούμε πόσα τείχη έχουν χτιστεί από τότε και πόσα εξακολουθούν να υφίστανται. Η λίστα δεν είναι τόσο μεγάλη αλλά σίγουρα παραμένει ντροπιαστική: Γάζα, Β. Ιρλανδια, Κύπρος κλπ!! Αν αυτή είναι η ¨δημοκρατία¨ μας τότε ίσως οι νοσταλγοί της ανοικοδόμησης τους τοίχους έχουν δίκιο να νιώθουν μπερδεμένοι. Τουλάχιστον τότε γνώριζαν τον ¨εχθρό" και φανταζόταν τον "παράδεισο". Τώρα?? Και αν δεν κάνουμε λάθος στην δημοκρατία δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι και πάνω από όλα η δημοκρατία δεν εκδικείται αλλά αγκαλιάζει τους πάντες!! Τελικά μήπως αυτό που πραγματικά "νοσταλγούνε" δεν είναι τίποτε άλλο από έναν καλύτερο κόσμο και από εκείνο τον "παράδεισο" που είχανε ονειρευτεί και δεν τον έχουν βρεί ακόμη?? Καλό σας και μας βράδυ!!

Δείτε
Goodbye Lenin (Do we have to copy every crappy thing from the West?)


Ακούστε
Pink Floyd The Wall

Ξεκινάνε τα Yuria 09!!!!

Σήμερα ξεκινάνε τα Yuria. Πρόκειται για το ετήσιο μουσικό φεστιβάλ που διοργανώνει -για 6η συνεχή χρονιά- το δισκάδικο Vinyl Microstore (Διδώτου 34 στα Εξάρχεια) προς τιμήν του (πιστού λευκού σκύλου) Yuri!! Συνήθως (τι συνήθως δηλαδή, πάντα) η αφίσα των εκδηλώσεων είναι καλλιτεχνική αποτύπωση του Yuri κάτι που ισχύει και φέτος. Και ναι αυτό που βλέπετε είναι το πρόσωπο του Yuri και όχι ότι άλλο έχει φανταστεί το πονηρό μυαλό σας-μας και αποτελεί προσχέδιο του Γάλλου ζωγράφου Gustave Gourbet!! Στο φεστιβάλ εμφανίζονται οι περισσότεροι εκ των γνωστότερων και εκ των ανερχόμενων καλλιτεχνών της ελληνικής και όχι μονο ανεξάρτητης σκηνής παράληλλα με καλεσμένους εκ της αλοδαπής. Ενώ θεσμό αποτελεί επίσης και η συλλογή με πολλούς απο τους καλεσμένους του φεστιβάλ που κυκλοφορεί μετά το τέλος του!!! Φυσικά τα Yuria δεν είναι μόνο μουσικό φεστιβάλ, έτσι φέτος ξεχωρίσαμε το Μεγάλο Παζάρι Δίσκων (Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 5-7.11) καθώς και την προβολή του Μικρόκοσμου, στα πλαίσια του YURIA CINEMA, τη Δευτέρα 30.11 !!! Το φεστιβάλ ανοίγει σήμερα με του Βολιώτες BAZOOKA (τους οποίους και θα ψάξουμε περισσότερο κάποια στιγμή εδώ στο γιουσουρούμ) στις 21:00, ενώ στις 23:00 (Higgs Ευπόλιδος 4, Πλατεία Κοτζιά) θα εμφανιστεί ο ο Nosaj Thing (ένας από τους πιο στυλάτους μουσικούς ατμοσφαιριστές του Λος Άντζελες, όπως λέει και το σχετικο δελτίο τύπου). Τα Yuria θα διαρκέσαουν όλο το Νοέμβριο και το αναλυτικό του πρόγραμμα μπορείτε να το βρείτε εδώ. Καλή σας διασκέδαση!!!