Οι b-sides γράφουν στο γιουσουρούμ για την indie σκηνή της χώρας...

Τους b-sides τους έχουμε φιλοξενήσει στην σκηνή μας (εδώ το link), είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί τους (εδώ το link), ενώ συμμετείχαν και στην συλλογή μας indie side of music με το κομμάτι τους Who (εδώ το link). Ε, όταν αποφάσίσαμε να αρχίσουμε μια νέα σειρά από post και στα οποία τα ίδια τα group θα μας λένε την απόψή τους για την indie σκηνή της χώρας δεν μπορούσαμε να μην τους ζητήσουμε να γράψουν ένα post για εμάς.. Τα παιδια δέχτηκαν (τους ευχαριστούμε πολύ για ακόμη μια φορά) και διαβάστε το πραγματικά ενδιαφέρον κομμάτι που έγραψαν. Και εμείς σκεφτήκαμε : μήπως να τους κάνουμε μόνιμους συνεργάτες?? Εσείς τι λέτε??(ακολουθεί το κείμενο των παιδιών)!!!

---------------------------------------------------------

Έχετε ποτέ σκεφτεί ότι η alternative μουσική στην Ελλάδα έχει ξεκινήσει από τα τέλη των 70s; Συγκροτήματα όπως οι Remember 79, τα συγκροτήματα της Creep και πόσοι άλλοι κυκλοφορούσαν τις δουλειές τους στις μικρές ανεξάρτητες εταιρείες της εποχής και είχαν μικρό μεν αλλά φανατικό κοινό. Οι λόγοι ήταν διάφοροι. Ο πρώτος και κύριος ήταν η αίσθηση υποστήριξης της τοπικής σκηνής, κάτι το οποίο ισχύει και σήμερα. Κάθε φαν ήθελε να στηρίξει το συγκρότημα της διπλανής πόρτας. Παρόλη τη μέτρια παραγωγή, την κακή ενίοτε προφορά και τα πενιχρά μέσα με τα οποία γίνονταν οι ηχογραφήσεις και τα Live. Ένας ακόμα λόγος ήταν το φτηνότερο μέσο. Οι ελληνικοί ανεξάρτητοι δίσκοι κόστιζαν στα 90s περίπου 2000 δραχμές ενώ οι αντίστοιχοι δίσκοι πολυεθνικών κόστιζαν 4000 δραχμές, δηλαδή το διπλάσιο!

Επίσης οι ελληνικές εταιρείες έδειχναν (και ήταν) πραγματικά ειλικρινείς στις προθέσεις τους. Πόσα ονόματα. Wipe out, lazy dog, Pegasus, penguin, ano kato, enigma, creep, 5th dimension. Δεν είχαν τα χρήματα και ήξεραν ότι δεν πρόκειται και ποτέ να τα βγάλουν. Στήριζαν όμως την προσπάθεια μόνο και μόνο για να βγουν μπροστά ελληνικά συγκροτήματα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Τρύπες, Ξύλινα σπαθιά, Στέρεο νόβα, Διάφανα κρίνα και πόσοι άλλοι από τις παραπάνω εταιρείες ξεκίνησαν. Άλλο θετικό ήταν η υποστήριξη του τύπου. Υπήρχε έντυπο μόνο για την ελληνική σκηνή. Το θεσσαλονικιώτικο In Rock. Από τις αρχές των 90s κάλυπτε όλες τις πτυχές του ελληνικού ροκ και έδινε παλμό. Οπότε τι έγινε ξαφνικά;

Το cd άλλαξε λίγο τις ισορροπίες. Το κοινό δεν ταυτίστηκε με ένα προϊόν που μπορούσε να αντιγράψει. Επίσης για κάποιο παράξενο λόγο όλα τα cd ήταν το ίδιο ακριβά. Πάντα. Στην πορεία των χρόνων οι εταιρείες έκλεισαν και η μουσική αυτή μεταπήδησε σε πολυεθνικές και κάποιες φορές με μεγάλη επιτυχία (raining pleasure, closer). Όμως η αγάπη του ερασιτέχνη είχε χαθεί. Στην εποχή του mp3 το ερασιτεχνικό ακούγεται κακό. Οι παραπάνω εταιρείες έκλεισαν. Όλες. Τα ελληνικά συγκροτήματα πλέον πρέπει να ακούγονται τόσο καλά όσο τα ξένα. Πρέπει να κάνουν παραγωγή μόνα τους. Πρέπει να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους. Πρέπει να είναι καλογυαλισμένοι ή αν όχι, πρέπει να είναι πολύ βρώμικοι ή φάλτσοι ή πειραματικοί ή ο,τιδήποτε για να κάνουν κάτι. Ίσως να έχουν αλλάξει και τα αυτιά μας. Κλείνω και πάω να ακούσω Αρνάκια. Ζεις για να πεθάνεις. Αριστούργημα. Όσο μέτρια και αν ακούγεται η παραγωγή του πλέον.

b-sides

-----------------------------------------------------------