και (πότε επιτέλους) επι γης ειρήνη (?).....

Τέτοιες ημέρες το εθιμοτυπικό απαιτεί την ανταλλαγή ευχών και δώρων...Μια από τις συνηθισμένες ευχές έχει να κάνει με την επικράτηση της ειρήνης από άκρη σε άκρη στον μικρό μπλε μας πλανήτη.. Μια ευχή που επαναλαμβάνεται ευλαβικά κάθε χρόνο (και) από όλους του πολιτικούς του κόσμου...Και λες εμείς είμαστε που αποφασίζουμε και κάνουμε τους πολέμους!!! Και φυσικά η ευχή παραμένει ευχή και οι τύποι με τους χαρτοφύλακες και τα «κλειδιά» των κρατών συνεχίζουν τα παιχνίδια τους σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Παιχνίδια πολέμου, ενέργειας επίδειξης ισχύος κλπ κλπ κλπ....

Τις τελευταίες ημέρες τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα σε μια «λωρίδα» γης όπου το «παιχνίδι» των ισχυρών(?) του κόσμου συνεχίζεται, και όπου οι άμαχοι της περιοχής είναι οι μόνοι τελικά που όχι μόνο δεν έχουν ελπίδα να κερδίσουν (το παιχνίδι) αλλά το πληρώνουν και με το υψηλότερο τίμημα., την ίδια τους την ζωή. Την ίδια ώρα, οι «άρχοντες» απολαμβάνουν τις διακοπές τους και επιδίδονται σε αθλοπαιδιές, μεγάλα και πολυτελή γλέντια (τα οποία τα έχουν ονομάσει δεξιώσεις γιατί είναι πιο εύηχο) σφυρίζοντας αδιάφορα για όλα αυτά. Και φυσικά μιλούν για ακόμη μια φορά για την σημασία της ειρήνης και την ανάγκη εκεχειρίας και λοιπών μεσοβέζικων «λύσεων». Η λύση είναι μια και μοναδική. Όλοι μας την ξέρουμε, οπότε την γνωρίζουν και αυτοί που αποφασίζουν. ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΣΥΝΗΡΠΑΞΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
John Lennon -give peace a change

Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο...ΕΙΡΗΝΗ...Ας δώσουμε στην ειρήνη την ευκαιρία της που (όλοι μας λέμε ότι) είναι απαραίτητη αλλά κανείς σχεδόν δεν μάχεται για αυτή. Και όταν μιλάμε για μάχες τα όπλα δεν είναι απαραίτητα. Ίσα ίσα σε τέτοιες μάχες είναι αχρείαστα και ανεπιθύμητα όπως θα έπρεπε να είναι από όλους και για όλα. Γιατί όλα τα όπλα σκοτώνουν. Από όπου και να προέρχονται. Από πάνω, από κάτω, από δεξιά από αριστερά. ΟΛΑ. Δείτε τις εικόνες από την λωρίδα της Γάζας αυτές τις ημέρες και πείτε μας : Τι μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια συμπεριφορά και καταστροφή?? Και μην αρχίσουμε τις αηδίες περί τρομοκρατίας κλπ. Γιατί μετά τι είναι η απαγόρευση της (όποιας) ανθρωπιστικής βοήθειας?? Μεγάλοι παιδιά είμαστε!! Και ας σκεφτούμε και τα άλλα παιδιά, τα κανονικά, τα μικρά εκεί κάτω. Υπάρχει κάποιος που να μπορεί να τους εξηγήσει τι και γιατί γίνονται όλα αυτά?? Τι έχουμε να χωρίσουμε?? Για αυτό σας λέω, ας επανέλθουμε στις ευχές...

Καλές γιορτές σε όλους .Υγεία, ευτυχία σε όλους σας και τους δικούς σας. Και ας ελπίσουμε σε ένα πιο ειρηνικό νέο έτος. Αν και δεν είμαστε υπέρμαχοι (μόνο) της ελπίδας αλλά των δράσεων και των αποδείξεων.Καλά να περάσετε ότι και να κάνετε, όπου και να είστε!!

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των

ανθρώπων

είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου

είναι το χαμόγελο της μάνας.

Μονάχα αυτό.

Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Και τ' αλέτρια που χαράχουν βαθειές

αυλακιές σ' όλη τη γης

ένα όνομα μονάχα γράφουν:

Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου

το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον

φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα

είναι η ειρήνη.

Αδέρφια μου,

μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει

όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του

.Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου,

αυτό 'ναι η ειρήνη

Απόσπασμα απο το ποίημα ΕΙΡΗΝΗ του Γ. Ρίτσου (1953). Διαβάστε το όλόκληρο εδώ.

Οι b-sides στην indie σκηνή του Γιουσουρούμ...

Μέρες που είναι όλο και κάποιες ζωντανές εμφανίσεις συγκροτημάτων της εγχώριας αγγλόφωνης και μη ανεξάρτητης σκηνής θα έχουμε. Έτσι και εμείς σήμερα εδώ στο γιουσουρούμ φιλοξενούμε τους φίλους b-sides. Ένα γκρουπ που εισέβαλε και κατέκτησε τον μουσικό μας κόσμο το 2007.

Οι b-sides αποτελούν την εξέλιξη μια παρέας από την Πάτρα που έπαιζε μαζί από το 1999 μέχρι και το 2004. Μετά από μια κοινή πορεία περίπου 5 ετών με ζωντανές εμφανίσεις και ηχογραφήσεις κομματιών με ελληνικό στοίχο, το γκρουπ διαλύεται ή πιο σωστά μετεξελίσσεται. Από το 2004 έως και το 2007 οι τρεις εναπομείναντες (της πρώτης παρέας) δουλεύουν συνεχώς νέα κομμάτια με αγγλικό στίχο και νέο (μουσικό) στιλ. Μετά από αλλαγές στην σύνθεσή τους και ατελείωτες πρόβες καταλήξαν μουσικά σε αυτό που οι b-sides είναι σήμερα. Μια νέα μπάντα στην πόλη (και την χώρα) με φρέσκο ήχο, προσεγμένο στίχο και μια διάθεση για νέα πράγματα όσο αφορά την μουσική τους αλλά και τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Και δεν περνά απαρατήρητο ότι οι b-sides έχουν τραγουδιστή και όχι τραγουδίστρια όπως συνηθίζεται στα γκρουπ του χώρου!!! Το 2007 κάνουν το πρώτο τους live με τους Flakes στην ιδιαίτερη πατρίδα τους (Πάτρα) και στις αρχές του 2008 ηχογραφούν και κυκλοφορούν (σε 500 κόπιες) το ανεξάρτητο demo single "Morning After". Ένα single που περιέχει τα κομμάτια "Queen" και "Forest" και μοιράστηκε δωρεάν. Κάπως έτσι μπήκαν και στην μουσική ζωή του γιουσουρούμ. Μέσω του "Morning After", το οποίο μας έκανε να αναζητήσουμε και άλλα στοιχεία για το γκρουπ από την Πάτρα που μοιράζει δωρεάν την μουσική του (το πρώτο single τους όπως και το επόμενο μπορείτε να τα κατεβάσετε δωρεάν στην επίσημη σελίδα τους εδώ) και δείχνει να κινείται στα μονοπάτια της κιθαρίκής ποπ και του new brit pop. Το Queen (που συμπεριλήφθηκε και στη συλλογή "Audiobook no.4" του postwave.gr) κολλάει αμέσως μέσα μας, κάνοντας το cd player να γυρίζει ξανά και ξανά σε αυτό και μας δημιουργεί ανυπομονησία για την επόμενη δουλειά του γκρουπ.

Ακούστε το εδώ και συνεχίζουμε.

B-sides Queen

Μια δουλεία που δεν αργεί να έρθει. Την άνοιξη ηχογραφούν το single με τίτλο "K-9", που περιέχει δύο νέα κομμάτια τους το "Kill" και το "Who", και το μοιράζουν (πάλι δωρεάν) σε φίλους και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Και να το δεύτερο κατακτητικό χτύπημα των b-sides στο γιουσουρούμ, το «Who» (ακούστε το στην σελίδα των παιδιών στο myspace για να καταλάβετε το γιατί). Και η δράση τους δεν σταματά εδώ. Συμμετέχουν στο 2ο Music Wave festival στο An Club στην Αθήνα (Μάιος) και στα live festival School of Rock και Free your Voice στην Πάτρα τον Ιούνιο. Ένα μήνα μετά (Ιούλιος) κυκλοφορεί δικτυακά remix του κομματιού "Kill" από τον Chris Nemmo ενώ το EP τους "Bad Science" που κυκλοφόρησε σε περιορισμένες κόπιες αμέσως μετά, περιλαμβάνει και τα 4 κομμάτια τους (και φυσικά το remix του Chris Nemmo). Υποβάλλουν το "Queen" στο Soundwave2, η συμμετοχή τους ξεχωρίζει και παίρνουν μέρος στο live στο Bios στο τέλος του Σεπτέμβρη. Πριν λίγο καιρό στην σελίδα των b-sides ανέβηκε ένα νέο κομμάτι τους το “I Speak your words” και εκεί ήρθε το τρίτο και τελειωτικό χτύπημα τους. Δεν υπήρχε πλέον καμιά αμφιβολία ότι μας είχαν κατακτήσει ολοκληρωτικά. Τις επόμενες ημέρες κυκλοφορεί από την B-otherSide Records το πρώτο επίσημο single των παιδιών σε 7ιντσο βινίλιο!!! Και επειδή εδώ εξακολουθούμε να είμαστε «εραστές» του βινιλίου δεν μπορούμε να μην προτείνουμε το single των b-sides ως ένα από τα καλύτερα δώρα προς όλους τους μουσικόφιλους!! Και γιατί είναι βινίλιο και πάνω από όλα γιατί η μουσική των παιδιών μας αρέσει πολύ.

Πριν σας αφήσουμε να πούμε ότι τους B-Sides αποτελούν οι: Βασίλης/Φωνή, Γιώργος/Κιθάρα, Χρήστος/Κιθάρα, Γιάννης/Μπάσο και Χρήστος/Ντραμς. Περισσότερες πληροφορίες στο http://www.b-sides.gr/ και www.myspace.com/bsidesband όπου μπορείτε να ακούσετε και να κατεβάσετε τα κομμάτια των παιδιών και όπως πάντα περιμένουμε τα σχόλιά σας. Να ευχηθούμε στα παιδιά καλή επιτυχία με την κυκλοφορία του single τους καθώς και σε όλους εσάς Χρόνια Πολλά και Καλά Χριστούγεννα. Και μην ξεχνάτε ότι τα βιβλία και οι δίσκοι μουσικής είναι τα καλύτερα δώρα για αυτές τις ημέρες. Καλά να περάσετε.

Το σινέ γιουσουρούμ παρουσιάζει : 2046.Ένα ταξίδι στο μέλλον των αναμνήσεών...

Ανεξάρτητα με το τι είδος ταινίες σου αρέσει να παρακολουθείς, υπάρχουν ταινίες που θα πατούσες ευχαρίστως το stop μετά το πρώτο 5λεπτο. Υπάρχουν ταινίες που δεν θα έδινες ούτε τα 2€ για να τις νοικιάσεις (και αν το έκανες το μετάνιωσες!!!) και άλλες που θέλεις να τις δεις μόνο στον κινηματογράφο. Να χαρείς και να απολαύσεις την μαγεία της μεγάλης οθόνης και να μοιραστείς την μυσταγωγία της σκοτεινής αίθουσας με την μυρωδιά από popcorn και τους υπέροχους ψιθυρισμούς. Ταινίες που ευχαρίτως θα τις έβλεπες περισσότερες από 2 φορές και που θα ήθελες να κρατήσεις στην (όποια) ταινιοθήκη σου. Είναι εκείνες οι ταινίες των οποίων ψάχνεις σαν τρελός να βρεις (ή να καταβάσεις) το soundtrack τους. Πόσες φορές δεν έχει τεθεί το ερώτημα «ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία??». Και εσύ να μην ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις και αρχίζεις π.χ από την «φωλιά του κούκου» αλλά μετά θυμάσαι και τον «ταξιτζή» και πριν βάλεις τελεία να λες και άλλες 2-3. Μια από τις ταινίες που βρίσκονται πάντα σε αυτές τις λίστες όσο αφορά το γιουσουρούμ είναι το 2046 του Κινέζου Γουάνγκ Καρ Γουάι (Kar Wai Wong). O οποίος μετά την υπέροχη «ερωτική επιθυμία» (In The Mood For Love) μας χαρίζει ακόμα μια ταινία από αυτές που όταν τελειώνουν εύχεσαι οι τίτλοι τέλους να είναι απλώς ένα ακόμη διαφημιστικό διάλειμμα μετά το οποίο θα συνεχιστεί η ροή των εικόνων πάνω στο πανί. Όσοι έχετε δει την «ερωτική επιθυμία» ίσως βρείτε πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο ταινιών, κάτι όμως που δεν θα σας χαλάσει την διάθεση. Το 2046 (παραγωγή 2004) δυστυχώς στην χώρα μας μάλλον δεν βρήκε την ανταπόκριση (στις αίθουσες) που τις άξιζε (λίγες προβολές κλπ). Οι ανα την Ελλάδα όμως κινηματογραφικές λέσχες της έδωσαν την πρέπουσα σημασία και έτσι το κινηματογραφόφιλο κοινό απέλασε μια ταινία, συν τις άλλοις, με υπέροχη φωτογραφία και την καταπληκτική μουσική του Shigeru Umebayash (δείτε το trailer και συνεχίζουμε).

Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο μέρος της ταινίας είναι (ίσως) υπερβολικά προβλέψιμο όσο αφορά τους διαλόγους αλλά και το σκηνικό δράσης. Όμως ξαφνικά τα πάντα αλλάζουν και η ταινία μεταμορφώνεται σε μια καταπληκτική φωτογραφική και σεναριακή πανδαισία. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών (Τόνι Λεούνγκ, Γκονγκ Λι, Ζανγκ Ζιγί- Τίγρης & Δράκος, Ήρωας- κ.α) από απλές και τετριμμένες ανεβαίνουν επίπεδο και περνούν σε δύσκολα μονοπάτια αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων που υποδύονται. Η ταινία ξεκίνησε να κινηματογραφείται ως μια ταινία επιστημονικής φαντασίας αλλά η τελική της έκδοση εξελίσσεται σε μια ελεγεία των ανεκπλήρωτων ερώτων του πρωταγωνιστή, ο οποίος γράφει ιστορίες προσπαθώντας να ξεφύγει από το ερωτικό του παρελθόν. Ταξιδεύει με το τρένο «2046» που με την ιλιγγιώδη του ταχύτητά μας μεταφέρει από το παρόν (δεκαετία ’50) στο μέλλον και πίσω. Ακολουθούμε τον πρωταγωνιστή στις περιπλανήσεις του Χονγκ Κονγκ και την απομόνωσή του στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου που διαμένει, «κατασκοπεύοντας» την ένοικο του δωματίου 2046. Ενώ όλη σχεδόν η ταινία εκτυλίσσεται τη νύχτα, τα πλάνα του Γουάνγκ Καρ Γουάι είναι γεμάτα ζεστά χρώματα εκπληκτικά δεμένα και ποτισμένα με την μουσική του Shigeru Umebayashi.

Ο Shigeru Umebayashi δημιούργησε ένα από τα καλύτερα soundtrack που έχουμε ακούσει ποτέ. Το ομότιτλο θέμα, το "Polonaise" καθώς και το Siboney (με μια Instrumental έκδοση και μια με την ερμηνεία της Connie Francis) επαναλαμβάνονται κατά την διάρκεια του φιλμ δημιουργώντας και ένα μουσικό δέσιμο των σκηνών του. Ένα soundtrack που χαρακτηρίζεται από την πολυσυλλεκτικότητα του. Κάτι που επιβεβαιώνεται από την παρουσία του Dean Martin ("Sway"), του Nat King Cole ("The Christmas Song") καθώς και την εκρηκτική ερμηνεία της νεαρής Ρουμάνας σοπράνο της Angela Gheorighiu στο Casta Diva (από την όπερα Norma).

Το 2046 είναι ένα δύσκολο φιλμ αλλά στο τέλος σε κερδίζει όποιον το παρακολουθήσει κάνοντας τον να θέλει να το δει ξανά και ξανά. Δείτε την ταινία μαζί με την«ερωτική επιθυμία» δημιουργώντας ένα ιδιωτικό φεστιβάλ κινηματογραφικής πανδαισίας και εκπληκτικών μουσικών διαλειμμάτων με τα soundtrack των δύο ταινιών. Καλά σας βράδυ και καλές προβολές.

2046 Main Theme (With Percussion) - 2046

Οι Common Sense στην indie σκηνή του γιουσουρούμ...

Σήμερα είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που λένε "Proudly Presents..."!!! Το γιουσουρούμ σήμερα φιλοξενεί στην indie σκηνή τους Common Sense. Ένα συγκρότημα που (μαζί με Last Drive, Serpentine, Bokomolech, Raining Pleasure κ.α) μας έκαναν να αγαπήσουμε την ελληνική αγγλόφωνη σκηνή. Δεν έχει άλλη εισαγωγή. Δεν έχει νόημα. Πάμε κατευθείαν στην σκηνή να γνωρίσουμε και να απολαύσουμε τους Common Sense.

Μόνο και μόνο με την επιλογή τους να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους άλμπουμ – το Sun Comes Up (Pegasus Records)– αποκλειστικά σε βινύλιο μας είχανε κερδίσει. Και μιλάμε για το 1995 όπου η κυριαρχία το CD ήταν πλέον ορατή και αδιαμφισβήτητη. Όσο για το υλικό που τρέχει στις «βελούδινες» αυλακώσεις του βινυλίου το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι τραγούδια σαν το Musica και το Draft όχι απλώς δεν ανήκουν στην κατηγορία «πολύ καλό για ελληνικό» αλλά είναι ίσως από τα πρώτα δείγματα της Αγγλόφωνης Ελληνικής Ποπ/Ροκ σκηνής που περνάνε στην κατηγορία του απλώς «πάρα πολύ καλό». Και φυσικά δεν μπορεί κανείς να μην σταθεί στο εμπνευσμένο εξώφυλλο του δίσκου. Πρόκειται για τον πίνακα του διάσημου ντανταϊστή ζωγράφου George Grosz με τίτλο “Metropolis”. Μπορεί να μην υπάρχουν (πλέον;) άλμπουμ που να είναι ή τουλάχιστον να πλησιάζουν στο τέλειο και το εξαιρετικό αλλά αυτό που θα σας μείνει στο τέλος του Sun Comes Up είναι μια αίσθηση ικανοποίησης και σίγουρα θα προστεθεί στα αγαπημένα σας και θα σας κάνει να αναζητήσετε τα πάντα για τους Common Sense, και αν είστε τυχεροί ίσως βρείτε και το LP τους.

Ακούσε εδώ το αγαπημένο και υπέροχο waltz των Common Sense Musica και συνεχίζουμε...
Common Sense - Musica

Οι Common Sense δημιουργήθηκαν το 1989 από τους Χρήστο Ζούμπα (κιθάρες), Νίκο Δευτεραίο (φωνητικά), Γιώργο Καρανικολάου (ντραμς), και Μιχάλη Καπαδουκάκη (μπάσο), ενώ ο Χρήστος Αλεξόπουλος (πλήκτρα) ενώνει τις δυνάμεις του με το συγκρότημα το 1990. Το 1992 αλλάζει η σύνθεσή τους με την αποχώρηση των Δευτεραίου και Καπαδουκάκη και την προσθήκη της Τατάνιας Σταυρουλάκη (φωνητικά) και του Σάκη Μπιρμπίλη (μπάσο). Το πρώτο δείγμα της δουλειάς τους έρχεται το 1993 με την κυκλοφορία του single Grotesque. Ένα σινγκλάκι που έχει βρει την θέση του ανάμεσα στα υπέροχα, μυθικά και δυσεύρετα 7'' της Ελληνικής Αγγλόφωνης Μουσικής!!! Και αν οι προηγούμενες γραμμές δεν σας έπεισαν για το ποιόν των Common Sense, τότε απλώς (ξανά)ακούστε το και εδώ είμαστε. Ίσως σας πείσει η φωνή της Τατιάνας. Μια φωνή για την οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν χαρακτηρισμοί όπως: υπεροχή, βελούδινη, αισθαντική κλπ, αλλά επειδή και πάλι ίσως την αδικούσαμε σας αφήνω να βρείτε μόνοι σας επίθετα για αυτό που θα (ξανά)ακούστε.

Το Μάρτιο του 1996 το -πάλαι ποτέ- ιστορικό Audio συμπεριλαμβάνει το τραγούδι Draft στο CD του τεύχος εκείνου του μήνα. Είναι για πολλούς η πρώτη επαφή με την μπάντα που αμέσως κερδίζει εντυπώσεις και οπαδούς. Και ξαφνικά (;) λίγο καιρό μετά την εμφάνισή τους στην συναυλία των Tindersticks (8/8/96) στον Λυκαβηττό διαλύονται. Πολλοί μιλούν για την κοινή μοίρα των καλών ελληνικών συγκροτημάτων που βγάζουν ένα πολύ καλό ντεμπούτο άλμπουμ και μετά ή διαλύονται ή οι επόμενες δουλειές τους είναι πολύ κατώτερες των προσδοκιών του κόσμού. Και το ντεμπούτο των Common Sense υπήρξε ονειρικό. Το 2000 το Ποπ και Ροκ συμπεριλαμβάνει το Sun Comes Up στα 20 καλύτερα ελληνικά ροκ άλμπουμ της περιόδου 1970-2000!! Ένα άλμπουμ που περιέχει εκτός των Draft και Musica, το δυνατό (με στίχους στο ύφος των Clash) 16 ways to kill the master, το "the Burning clown" που δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει κολλήσει μαζί του, το 'Acting", το "The sea", το ομόνυμο και τα "Full Moon Motorway Line" και "Your Unreachable Hand".

Μέσα στην επικρατούσα διάθεση των επανενώσεων, επανακυκλοφοριών κλπ μαζεύονται το 2006 (χωρίς τον Αλεξόπουλο), ηχογραφούν και κυκλοφόρησαν το demo "Time Stood Still" το οποίο και μοιράστηκε σε ορισμένους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το κομμάτι βρήκε αμέσως την θέση του ανάμεσα στα αγαπημένα των μουσικών παραγωγών και συμπεριλαμβάνεται στην συλλογή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου «One Dream Closer». Ξαναρχίζουν τις ζωντανές εμφανίσεις και δουλεύουν όπως ανακοινώνουν υλικό για το νέα τους δουλειά. Στις εμφανίσεις του 2007 ξεχωρίζουν η εμφάνισή τους στην ημέρα της Μουσικής, στο Gagarin με τον Marc Almond και φυσικά στο Soundwave 2007. Η εμφάνισή τους στο Soundwave συζητήθηκε ποικιλοτρόπως (ώρα εμφάνισης κλπ) και ίσως πιο πολύ και από το γεγονός της απουσίας τους από το CD compilation που κυκλοφόρησε με γνωστή free press εφημερίδα και περιελάμβανε τα καλύτερα του διαγωνισμού!!!!.

Τον τελευταίο καιρό διαβάζουμε και ακούμε για την κυκλοφορία του νέου τους EP με τίτλο «Time Stood Still». Νέα τραγούδια, περισσότερο «κιθαριστικά» (η απουσία του Αλεξόπουλου; το πνεύμα της εποχής;), με πιο "ώριμες" μελωδίες που παραμένουν όμως εθιστικές όπως στο Sun Comes Up, και την φωνή της Τατιάνας να μας θυμίζει τα λόγια για το παλιό καλό κρασί. Στο ΕP θα υπάρχει το ομότιτλο και μια ακουστική εκτέλεση του, το "Will of the wisp", τα μελωδικά "The feast" και "Lighthouse" (ακούγονται στην ταινία "Το μήλο μέσα στο κεφάλι σου" του Άγγελου Σπάρταλη), το Home και το Ark. Επισης ακούσαμε και άλλα νέα τους τραγούδια όπως το "Suspended" (κυκλοφόρησε με την συλλογή “Audiobook 3 του Postwave) και το "Answers fleeting" (ακούγεται και στην ταινία "Το σύνδρομο της Χιονάτης" του Άγγελου Σπάρταλη στίχοι-μουσική της Τατιάνας, αποτελεί δουλειά των AutumnFair, side project του Thom Fuhrmann, ιδρυτικού μέλους των Savage Republic!!!) όπως και το Still Breathing (κομμάτι των Silent Sorrows, side-project του Νίκου Φωκά και της Τατιάνας).

Δεν μένει λοιπόν παρά να περιμένουμε λίγο ακόμη γι ανα πάρουμε στα χέρια μας την νέα δουλειά των Common Sense. Μια δουλειά που μας έχει στο περίμενε δεκατρία χρόνια!!!! Όλα αυτά μας έχουν κάνει να ελπίζουμε και στην κυκλοφορία και ενός LP!!! Μακάρι... Και 'οχι, δεν ξεχάσαμε το καθιερωμένο μας βίντεο... Σας έχουμε το «Time Stood Still» (animation από την ταινία του Σπάρταλη «Η Αρπαγή της Ευρώπης») με την υπέροχη εισαγωγή και τα πνευστά του που θυμίζουν παλιό καλό Marc Almond!!! Επισκεφτείτε την σελίδα των Common Sense στο myspace, ακούστε τα τραγούδια τους και πείτε μας αν έχουμε άδικο. Καλό σας βράδυ!!!

Παύλος Σιδηρόπουλος: Η πορεία ενός μοναχικού πρίγκιπα...

Το Σάββατο (06/12) συμπληρώθηκαν 18 χρόνια από την ημέρα που ο πρίγκιπας του Ελληνικού Ροκ έφυγε από την ζωή. Ήταν 6 Δεκεμβρίου του 1990 όταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο. Δεν είναι εύκολο να γράψεις και να μιλήσεις για τον Σιδηρόπουλο. Όπως για όλους τους καλλιτέχνες του διαμετρήματός του. Κινδυνεύεις να ακουστείς «ξερόλας», «τετριμμένος» κλπ. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλό να αφήνεις το έργο του καλλιτέχνη να μιλά. Εξάλλου εκεί πρέπει να επικεντρωνόμαστε στο έργο και όχι στην προσωπική ζωή ενός π.χ τραγουδιστή. Εντάξει το να γνωρίζεις κάποια πράγματα για την ζωή του σε βοηθά να κατανοήσεις την διαδικασία δημιουργίας μέσα από τις καταστάσεις που βιώνει και τον επηρεάζουν. Αλλά μέχρι εκεί. Εμείς εδώ θα αρκεστούμε σ'ένα σύντομο βιογραφικό του, λιτό και επιγραμματικό. Τα πολλά και σημαντικά τα έχει πει ο ίδιος με την μουσική και τους στίχους του.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου και τέτοιες ρίζες δεν μπορούσαν παρά να δώσουν έναν μοναδικό και πολύτιμο καρπό. Γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα, ενώ η καλλιτεχνική του πορεία. ξεκίνησε την καριέρα του το 1970 όταν γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη (στη Θεσσαλονίκη όπου συγκατοικεί με τον Βαγγέλη Γερμανό και σπουδάζει μαθηματικός) και δημιούργησαν το συγκρότημα-ντουέτο "Δάμων και Φιντίας". Κυκλοφορούν το 7" «Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους» ενώ συμμετέχουν με δύο κομμάτια στο πρώτο λάιβ δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας «Ζωντανοί στο Κύτταρο (Η ποπ στην Αθήνα)» στον οποίο συμμετέχουν όλοι οι ροκ-ποπ σταρ της εποχής. Εκεί γνωρίζονται και ενσωματώνονται με τα "Μπουρμπούλια" (έπαιζαν με τον Σαββόπουλο) και μαζί κυκλοφορούν το δίσκο "Ο Ντάμης ο ληστής" λογοκριμένο σε "Ο Ντάμης ο σκληρός". Το 1976 γνωρίζεται με τους αδερφούς Σπυρόπουλους και τους «Σπυριδούλα». Με τους «Σπυριδούλα» κυκλοφορούν το 1978 έναν από τους σημαντικότερους και καλύτερους δίσκους της Ελληνικής ροκ μουσικής το "Φλού". Δεν υπογράφει συμβόλαιο αλλά ένα "χαρτί" που έλεγε ότι αποποιείται πάσας οικονομικής απαιτήσεως!!! Την προηγούμενη χρονιά πρωταγωνιστεί στην ταινία «Ο ασυμβίβαστος» του Αντρέα Θωμόπουλου. Το soundtrack της ταινίας κυκλοφορεί δύο χρόνια μετά και ο Παύλος μας δείχνει πόσο απλή μπορεί να είναι η καλή μουσική. Παίζοντας μόνο μια κιθάρα μας χαρίζει μια από τις καλύτερες στιγμές της Ελληνικής μουσικής. Το «¨Να μ’ αγαπάς θα παραμείνει για πάντα μια από τις αγαπημένες μπαλάντες όλων μας, στιγματίζοντας την μουσική ιστορία ετούτου του τόπου. Το 1980 ο Παύλος Σιδηρόπουλος δημιουργεί τους "Απροσάρμοστους" και μαζί τους πορεύεται μέχρι το τέλος .Το 1982 κυκλοφορούν το καταπληκτικό "Εν λευκώ". Τα τραγούδια "Η" και "Αντεργκράουντ με στράς" λογοκρίνονται, για "προτροπή στη χρήση ναρκωτικών" και το τραγούδι "Ύστατη στιγμή" για "προσβολή της δημοσίας αιδούς". Το 1985 κυκλοφορούν το "Zorba the freak". Το 1987 πραγματοποιεί μια συγκλονιστική εμφάνιση στο Ηρώδειο στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου και το 1988 συμμετέχει στο δίσκο "Ηλεκτρικός Θησέας" του συνθέτη σε στίχους Δημήτρης Βάρος). 1989 και κυκλοφορεί το κάτω του μετρίου "Χωρίς μακιγιάζ" (ηχογραφημένος ζωντανά στο Μετρό). Το φθινόπωρο του 1990 οι «Απροσάρμοστοι» εμφανίζονται στο Αν με τον Παύλο να εμφανίζεται με το χέρι δεμένο λόγο της παράλυσης που έχει κάνει την εμφάνισής της. Στις 6 Δεκεμβρίου βρίσκεται νεκρός και περνά στην συντροφιά των αγίων της ελληνικής μουσικής. Την επόμενη χρονία οι Απροσάρμοστοι κυκλοφορούν το "Άντε και καλή τύχη μάγκες", όπου ορισμένα τραγούδια είχε προλάβει να τα ηχογραφήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος και τα υπόλοιπα τα ερμήνευσαν διάφοροι καλλιτέχνες. Το 1992 κυκλοφορούν "Τα μπλουζ του πρίγκιπα" με πειραματικές ηχογραφήσεις του διαστήματος 1979-1981. Είναι η προσπάθεια του Παύλου Σιδηρόπουλου να παντρέψει το μπλουζ με το ρεμπέτικο.

Δεν έχουμε κάτι άλλο να προσθέσουμε. Απλώς ακούστε στο βίντεο που ακολουθεί την τελευταία συνέντευξη του Παύλου Σιδηρόπουλου λίγο καιρό πριν πεθάνει καθώς και το αφιέρωμα της εκπομπής «Η μηχανή του χρόνου» στον πρίγκιπα του Ελληνικού Ροκ. «Καλή τύχη Μάγκα» όπου και να είσαι.

(η τελευταία συνέντευξη)

το αφιέρωμα της εκπομπής «Η μηχανή του χρόνου»

Richard Bach: Ψεδαισθήσεις μετά τον Ιωνάθαν....

Όταν ο καιρός είναι ψυχρός δεν ενδείκνυται μόνο για δύο αλλά και για διάβασμα. Τα σημάδια πλέον δείχνουν ότι ίσως επιτέλους θα περάσουμε στον χειμώνα. Επιτέλους γιατί τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και δεν μπορώ να φανταστώ τις γιορτές με κοντομάνικα ή έστω φθινοπωρινό ντύσιμο. Εδώ έχει αρχίσει το κρύο και τέτοιες μέρες είναι που κοιτάζουμε (όλοι μας, όπως και πριν τις καλοκαιρινές μας διακοπές) την βιβλιοθήκη για να βρούμε κάτι καλό να διαβάσουμε και να περάσουμε ευχάριστα (ανεξάρτητα του θέματος του βιβλίου) τα βράδια μας. Σε μια τέτοια αναζήτηση το βλέμμα του γιουσουρούμ σταμάτησε το τρέξιμο ανάμεσα στους τίτλους των βιβλίων όταν σκόνταψε πάνω στις «Ψευδαισθήσεις» του Richard Bach. Τον Bach, όπως οι περισσότεροι μας, τον μάθαμε από το εκπληκτικό «Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον». Ήταν ο Ιωνάθαν που μας έκανε να αναζητήσουμε το υπόλοιπο του έργου του Αμερικάνου συγγραφέα. Δεν μπορεί ο άνθρωπος που έγραψε τον Ιωνάθαν να μην έχει να δώσει και άλλα!!! χμμμμ.... Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσει που άνθρωποι οι οποίοι έγραψαν αριστουργήματα μετά αρκέστηκαν σε κακέκτυπες αντιγραφές των επιτυχιών τους!! Τελοσπάντων. Ας επιστρέψουμε στις «Ψευδαισθήσεις» που ο καθένας μας κουβαλά. Ο Bach είχε δηλώσει ότι μετά τον Ιωνάθαν ότι δεν σκόπευε να γράψει ούτε λέξη και πως είχε πει όλα όσα είχε να πει με τα βιβλία που είχε γράψει μέχρι τότε. Ευτυχώς για εμάς δεν υλοποίησε την απειλή τους και λίγα χρόνια αργότερα έπαιρναν την θέση τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων οι «Ψευδαισθήσεις». Η αλήθεια είναι ότι το εξώφυλλο σου φέρνει στο μυαλό κάτι «βιβλία» που πωλούνται από διάφορες μεταμεσονύχτιες εκπομπές της τηλεόρασής (κανονικά και εδώ πάνε εισαγωγικά αλλά...). Ο υπότιτλός του –Οι περιπέτειες ενός διστακτικού Μεσσία- ίσως να ξινίζει και να ακούγεται περίεργα αλλά τίποτα δεν άλλαξε ευτυχώς την σκέψη μας και έτσι το βιβλίο ήρθε στα χέρια μας πριν από πολλά χρόνια.

Ξαναπαίρνοντας το βιβλίο στα χέρια και γυρίζοντας το στο οπισθόφυλλο δεν ήταν δυνατόν να μην σταθούμε στο «Αφού θέλετε τόσο πολύ την ελευθερία και την χαρά, δεν μπορείτε να καταλάβετε πως βρίσκεται μέσα σας και πουθενά αλλού». Το βιβλίο λοιπόν μας διηγείται την ιστορία του Ντόναλντ. Ενός μηχανικού αυτοκινήτων από την Ινδιάνα ο οποίος πίστευε πως είχε την δύναμη να βοηθήσει τον εαυτό του αλλά και όλο τον κόσμο. «Και αφού το πίστευε έτσι ήταν». Ο κόσμος έβλεπε την πίστη στην δύναμη του και μαζευόταν όπου δούλευε να πάρει κουράγιο, να τον γιατρέψει, να τον βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο. Μα έτσι με τον κόσμο δεν γινόταν να δουλεύει και οι εργοδότες του δεν μπορούσαν να το ανεχθούν και τον έδιωχναν. Μέχρι που πήρε την απόφαση και έφυγε για την ύπαιθρο και οι ανθρώποι τον ακολούθησαν και τον φώναζαν Μεσσία και θαυματοποιό. «Και αφού το πίστευαν έτσι ήταν».

Αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο αναζητήστε το το συντομότερο. Σίγουρα δεν θα το αφήσετε από τα χέρια σας μέχρι να το τελειώσετε. Μέρες γιορτών έρχονται και πάντα ένα βιβλίο είναι το καλύτερο δώρο όπως μας έλεγαν και στο σχολείο. Και είναι από τις (λίγες) περιπτώσεις που είχαν δίκιο..

«Ήταν μια φορά ένας Μεσσίας που γεννήθηκε στην άγια γη της Ινδιάνας και μεγάλωσε στους γεμάτους μυστήριο λόφους, ανατολικά του Φορντ Ουαίην. Για τούτον εδώ τον κόσμο άκουσε κι έμαθε φοιτώντας, στα σχολεία της πατρίδας του καθώς και στην δουλειά του σαν μηχανικός αυτοκινήτων»

Καλό βράδυ και καλή σας ανάγνωση.