Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Λούλου, ένας μύθος σε ασπρόμαυρο φόντο...

Το 1996 τα μουσικά (και όχι μόνο) πράγματα στην χώρα δεν ήταν όπως σήμερα. Το να μιλά και να γράφει κανείς για jazz, ethnic και άλλα εξωτικά μουσικά δένδρα δεν απέδιδε ούτε καρπούς ούτε εξασφάλιζε μια καλή «σοδειά» ακροατών ή αναγνωστών. Το περιοδικό jazz&τζαζ έκλεινε τρία χρόνια εκδοτικής παρουσίας κρεμασμένο στα περίπτερα και τα δισκοπωλεία της χώρας. Το επετειακό για το γεγονός τεύχος του περιοδικού (αρ.37) κυκλοφόρησε μαζί με το CD “ The song of Lulu- To Τραγούδι της Lulu” με τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου (Ano Kato Records). Το jazz&τζαζ ήταν τότε ένα από τα περιοδικά (μαζί με Audio, Δίφωνο, Μετρό, Ποπ+ροκ) που κατά καιρούς (φοιτητής γαρ) προμηθευόμουνα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν εξοικειωμένος με την μη «κλασική τζαζ» και η επιλογή της Lulu με προβλημάτισε: Tι είναι αυτό πάλι; Ποια είναι αυτή η Λούλου; Αναζήτησα την ιστορία της σε μια εποχή που το διαδίκτυο επίσης δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που βιώνουμε σήμερα, και βρήκα έναν κρυμμένο θησαυρό. Τώρα 12 χρόνια μετά, η Lulu δείχνει να με ακολουθεί.

Τον προηγούμενο μήνα το jazz&τζαζ έκλεινε 15 χρόνια κυκλοφορίας με ένα υπέροχο CD και εγώ αναζητούσα το soundtrack μιας πολύωρης διαδρομής. Αναζητούσα κάτι που να έχω καιρό να ακούσω και το χέρι μου τράβηξε μαζί με κάποια άλλα CD τη Λούλου. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δίστασα.... «Μήπως είναι λίγο «βαρύ» για ταξίδι?». Όμως είχα πολύ καιρό να το ακούσω και έτσι το πήρα μαζί μου. Λίγη ώρα μετά το αυτοκίνητο πλημμύρισε με την υπέροχη εκτέλεση του Παπαδημητρίου και την αέρινη φωνή της Συλλαίου. Είχα δικαιωθεί για την επιλογή μου. Άρχισε τότε να (ξανά)περνάει μπροστά μου όλη η ιστορία της Λούλου. Ήταν σα να ξανάβλεπα το Pandora’s Box, μια από τις σημαντικότερες ταινίες του βωβού (ίσως και όχι μόνο) κινηματογράφου, σε μια άκρως ιδιωτική προβολή. Δημιουργία του Γερμανού σκηνοθέτη Georg Pabst, γυρισμένη το 1929 και βασισμένη σε δυο θεατρικά έργα του Φραντς Βέντεκιντ (Το πνεύμα της γης-Erdgeist 1895 και Κουτί της Πανδώρας-Die Büchse der Pandora, 1904), η ταινία αφηγείται την ζωή μιας αισθησιακής χορεύτριας, της Λούλου. Η Λούλου ζει χάρη στις «χορηγίες» των εραστών της (οι οποίοι δεν είναι και λίγοι). Όταν η μέλλουσα γυναίκα ενός εκδότη βρίσκει την Λούλου σε «περιπτύξεις» μαζί του ακυρώνει τον γάμο και ο Schön (εκδότης) αποφασίζει να παντρευτεί την χορεύτρια. Η Λούλου τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τρέλα και τελικά στον θάνατο πυροβολώντας τον άθελα της. Και όλα αυτά στην γαμήλια δεξίωση όπου ο.Schön αντιλαμβάνεται ότι η Λούλου έχει ξελογιάσει και τον γιο του. Ενδιαφέρον ακούγεται έτσι? Που να δείτε και την συνέχεια!!!. Την κατηγορούν για τον φόνο, καταφέρνει όμως να «ξεφύγει» χάρη στην βοήθεια ενός πρώην εραστή της και του γιου του εκδότη!! Κρύβεται για λίγο καιρό στο Παρίσι και καταλήγει να ζει μέσα στην εξαθλίωση σε μια σοφίτα στο Λονδίνο. Εκεί παραμονή Χριστουγέννων και ενώ η ανάγκη την έχει οδηγήσει στην πορνεία, παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος όταν συναντά τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη!!


Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε την τεχνική διακοπής του γυρίσματος και τον απαλό φωτισμό που ο Pabst χρησιμοποίησε δημιουργώντας μια καταπληκτική ατμόσφαιρα. Αίσθηση και σοκ προκάλασε επίσης η ερωτική σκηνή μεταξύ της Λούλου και της κοντέσας Augusta Geschwitz!!! Για το τέλος αφήσαμε τον μύθο που η ταινία γέννησε. Αυτόν της ηθοποιού Λουίζ Μπρουκς (Louise Brooks). Ο Pabst έψαχνε την πρωταγωνίστρια του μήνες. Πέρασε από οντισιόν ακόμα και άγνωστες κοπέλες ψάχνοντας την ιδανική Λούλου. Κατέληξε στην Μπρουκς όταν την είδε σε ένα μικρό ρόλο σε μια ταινία της Paramount. Αμέσως ζήτησε από την εταιρεία να του την «δανείσουν» αλλά η απάντηση ήταν αρνητική. Όταν η Λουίζ ήρθε σε ρήξη με την Paramount και την απέλυσαν τότε μόνο της είπαν για την πρόταση του Pabst. Πήρε χωρίς δισταγμό την απόφαση να πάει στην Γερμανία. Αυτό ήταν. Η Λούλου είχε πάρει σάρκα και οστά από κάθε άποψη. Και να φανταστείτε ότι τα πρώτα σχόλια για την ταινία και την ηθοποιό ήταν αποκαρδιωτικά και επιθετικά. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι η ταινία να βρει την θέση της στο Πάνθεον του κινηματογράφου και η Μπρουκς την δική της πλάι στην Ντίντριχ, την Γκάρμπο και την Μονρόε.

Όπως κάθε μύθος έτσι και η Λούλου δημιούργησε πλήθος καλλιτεχνικών αναφορών. Λούλου είναι ο τίτλος της όπερας του Αυστριακού Αλμπαν Μπεργκ. Ο συνθέτης πέθανε (1935) προτού προλάβει να ολοκληρώσει το έργο, και έτσι άφησε πίσω του μόνο δύο πράξεις. Η ενορχήστρωση της τρίτης πράξης υλοποιήθηκε έπειτα από χρόνια από τον Πατρίκ Σερά και η «Λούλου» παρουσιάστηκε στην Οπερα του Παρισιού στις 24 Φεβρουαρίου 1979. Ο Γάλλος Αντρέ Λοντ έγραψε το ποίημα «Song of Lulu» («Το τραγούδι της Λούλου») του που περιέχεται στο βιβλίο «Louise Brooks: Portrait of an Anti-Star», το οποίο δημοσιεύτηκε το 1982 στη Γαλλία. Το "επισημο" soundtrack της ταινία παρουσιάτηκε επιτέλους το 1999 στην 70ή επέτειο της ταινίας.Το πασίγνωστο τραγούδι των ΟΜD Pandora's Box (1991) είναι αφιερωμένο στη Λουίζ Μπρουκς. Δείτε το δίπλα στα επιπλέον της ημέρας. Και μην ξεχνάμε την υπέροχη δουλειά του Παπαδημητρίου από της παραστάσεις του έργου στην χώρα μας (1993) με την συνοδεία "μουσικής επιτόπου". Ακούστε την Γεωργία Συλλαίου να τραγουδά το τραγούδι της Λούλου.







Καληνύχτα

Πληροφορίες και πηγές
http://tovima.dolnet.gr/print.php?e=B&f=12507&m=C07&aa=1
http://www.michaeldvd.com.au/Reviews/Reviews.asp?ID=5606

http://www.pandorasbox.com http://film.guardian.co.uk/Century_Of_Films/Story/0,4135,67427,00.html
http://www.texnologia.gr/index.asp?mod=articles&id=1017
http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=10.05.2008,id=2068568,16185816
http://www.jazznet.gr/papadimitriou6.html

20 σχόλια:

Sophia Kollia είπε...

Καλημέρα,
τότε έπαιζα τζαζ στο ραδιόφωνο και το άκουγα μόνη μου...
Ωραίο κείμενο΄καλημέρα

Giousurum είπε...

Tis kalimeres mou Sofia.Elpizo ta pragmata na einai kalitera simera.

Ξένια είπε...

Καλησπέρα φίλε μου!
Χαίρομαι που με ξαναβρήκες...(Τι ψώνιο!)Το παλαιότερο μπλόγκ το διέργαψα λόγω χαζομάρας,δηλαδή κατά λάθος...Κλάψ κλάψ!

κοκκινη κισσα είπε...

Πανέμορφη και εξαιρετικά σύγχρονη η υποκριτική της Louise Brooks,πρόσωπο ιδιαίτερο για τα θεατρικά στερεότυπα της εποχής , Femme Fatale χωρίς αμφιβολία!Το έργο του Φράνκ Βέντεκιντ και η ταινία του Pabst ατμοσφαιρική.

πολύ ενδιαφέρουσα η ανάρτηση.

καλό βράδυ

faraona είπε...

θα πω,χωρις υπερβολη οτι εδω σημερα διαβασα μια απο τις καλυτερες αναρτησεις απο τοτε ειμαι στην μπλογκοσφαιρα.
Αριστουργημα !
Μπραβο!

τα φιλια μου.

Giousurum είπε...

@κοκκινη κισσα
eyxaristo. Isos i Brooks itan i proti Femme Fatale kai o orismos gia tis epomenes.

@ faraona
eyxaristo poly,alla mipos ypervaleis???

@ olous Axizei o kopos na deite toso tin tainia oso kai na akousete to CD tou Papadimitriou. Apla yperoxa.

ampelofilosofos είπε...

Πάντα έλεγα ότι το μαυρόασπρο έχει την δική του γοητεία. Οπως και ο γυναικείος αισθησιασμός. Είναι ορισμένες γυναίκες που έχουν αφήσει το ίχνος τους σ' αυτόν τον κόσμο χάρη μόνο αυτής τους της ιδιότητας. Χωρίς να είμαι φανατική οπαδός της τζαζ, πιστεύω ότι στη σωστή αναλογία αισθησιασμού και ρυθμού είναι το είδος της μουσικής που συνοδεύει ιδανικά την αναδρομή σε χρόνο παρελθόντα αλλά και παρόντα...Καλή σου εβδομάδα

Giousurum είπε...

@ ampelofilosofos
kali evdomada kai se esena. to asrpomavro synodevei ta taxidia stis anamniseis kai genna apo mono tou mia yperoxi atmosfaira.

koptoraptou είπε...

Πολύ σωστό κείμενο. Άσε που μου 'δωσες αφορμή να ξεψαχνίσω λίγο τα... αιρετικά της δισκοθήκης μου κανονικής και ψηφιακής. Την καλησπέρα μου!

Giousurum είπε...

@ koptoraptou
pou kai pou prepei na "xeskonizoume" tin mi psifiaki mas diskothiki. Ekei einai ta diamantia mas.

Θράσος είπε...

Για την ιστορία, η L.Brooks έγινε διάσημη χρόνια μετά από την προβολή της ταινίας, νομίζω στην δεκαετία του 70.
Εξαιρετικό post

skoinovatis είπε...

Πολύ όμορφη εγγραφή φίλε giousouroum!
Είχα δει την παράσταση του Γ. Μιχαηλίδη, με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη(από τους ρόλους που την καθιέρωσαν) και μου είχε αρέσει πολύ!
Θα ψάξω για το συγκεκριμένο cd.
Να 'σαι καλά!
Καλημέρα

Giousurum είπε...

@ skooinavatis
dystixos tin Parastasi me ti Karampeti den tin exo dei. Dystixos... Psaxe gia to CD einai thysauros. Akouse to kai kapoia stigmi perna na mou peis kaitin gnomi sou gia auto. Episis (mousiko) endiaferon exei to CD tis operas tou Αλμπαν Μπεργκ.

Roadartist είπε...

Πάρα πολύ ωραία αναρτηση..
Να εισαι καλα! Καλημέρα!

Giousurum είπε...

@ Roadartist
oraia einai i istoria pou apotyponei.eyxaristo kai gia tin episkepsi.
Kalo vrady

P.S simera "anakalypsa" ena palio sou post (...η γοητεία της παλιάς Αθήνας...) kai tin anafora sou stin Ευώνυμο Οικολογική Βιβλιοθήκη. Pragmatika oraia kai endiaferousa anartisi.
Tin vivliothiki tin eixa anakalypsei prin apo xronia otan ekana mia ergasia (foititis gar) me thema prostasia astikou perivallontos. Pragmatiko diamanti.

akrat είπε...

καλημερούδια
ευχαριστούμε για τα γραπτά...

ange-ta είπε...

Ο Τζάκ ο αντεροβγάλτης ηταν κατα μια εκδοχή ενας αριστοκράτης ζωγράφος.
Η Κονγουελ έχει γράψει ένα βιβλίο, με καταπληκτική περιγραφη της ατμόσφαιρας του τοτε Λονδίνου.
Μάλιστα ζωγράφιζε τις σκηνές των φόνων.
Δεν πιάστηκε ποτέ, ως γνωστό

Giousurum είπε...

@ akrat
eisai panta euprosdektos sta meri mas

@ ange-ta
opos panta mas dineis xrisimes plirofories. an thymitheis to vivlio tou kongouel perna mas to peis.

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

Η αληθεια ειναι οτι μας ταξιδεψες σε ωραιες εποχες που ισως οι νεοτεροι δεν νιωθουν.Ομως αξιζε τον κοπο.Μπραβο σου!

Spyros Vlahos είπε...

Δυστυχώς έχω καραμπινάτη πρεσβυωπία και δεν μπορώ να διαβάσω τόσο μικρά γράμματα, ακόμα και με γυαλιά.
Έτσι, σύμφωνα με τα σχόλια, χάνω μια από τις καλύτερες αναρτήσεις στα μπλογκ.
Δεν πειράζει, τοσα έχω χάσει, ακόμα ένα!