Μόνο μια λέξη: ΞΕΦΤΙΛΑ.

Οι βασικές υποχρεώσεις της κάθε κοινωνικής δομής, του κάθε κράτους, έναντι ΟΛΩΝ των πολιτών του είναι η εξασφάλιση παιδείας, υγείας, δικαιοσύνης και αξιοπρεπούς διαβίωσης. Όλα σχεδόν τα υπόλοιπα απορρέουν εκ των τεσσάρων αυτών. Αν αυτό που ονομάζεις κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα βασικά αυτά στοιχεία μάλλον κάτι λάθος γίνεται. Κάτι δεν πάει καλά και σίγουρα κάτι θέλει αλλαγή. Δεν υπάρχει δικαιολογία όταν μια δομή/κράτος δεν μπορεί να παράσχει τα αυτονόητα στους πολίτες του. Ακόμη και η συνήθης στις μέρες μας αναφορά στην οικονομική κρίση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελεί δικαιολογία αλλά απλά την παραδοχή του "..κύριοι αποτύχαμε..". Και προσοχή άλλο "..κύριοι επτωχεύσαμε.." και άλλο "..κύριοι αποτύχαμε..". Το επτωχεύσαμε αφορά στους πολίτες ενώ το αποτύχαμε στους κυβερνώντες. 

Και όταν κάποιος έχει αποτύχει και δεν έχει το θάρρος και την πυγμή να παραιτηθεί θέσεων και αξιωμάτων μόνο και μόνο για να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στα κάθε είδους αφεντικά και να παραμένει δέσμιος τους αλλά και των φιλοδοξιών/ματαιοδοξιών του, τότε μόνο μια λέξη ίσως είναι ικανή να περιγράψει την κατάσταση. ΞΕΦΤΙΛΑ.

Πως αλλιώς να περιγράψεις το ότι κάποιοι ακόμη και τώρα ομιλούν προς ανθρώπους (που γνωρίζουν το τι εστί πραγματικά αυτή η τεχνητή κρίση  έχοντας βιώσει και νιώσει τα αποτελέσματα -άμεσα και έμμεσα- των πολιτικών αποφάσεων των μεγάλων, "σοφών" και αφεντικών της οικονομικής Παγγαίας), αναφερόμενοι στην ανάπτυξη, στην καταπολέμηση της ανεργίας και στο κράτος δικαίου?

Αλήθεια πως ηχούν στα αυτιά των απλών και καθημερινών ανθρώπων λέξεις και έννοιες όπως: Ευρωπαϊκή Ένωση, Ισότητα, Ευρωπαίος Πολίτης, Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, κοινό σύνταγμα, ανάπτυξη, ανάγκη στήριξης των τραπεζών, ορυκτός πλούτος... Αλήθεια τι χρώμα και τι γεύση έχουν όλα αυτά για εμάς τους κοινούς ανθρώπους?? Πικρό, γλυκό ή μήπως γελοίο??

Αν η έννοια ΞΕΦΤΙΛΑ δεν είναι αυτή που πλησιάζει περισσότερο στο ότι εν έτη 2013 κάποιοι επαναφέρουν (στηριζόμενοι πάνω του) τον φόβο του εχθρού εξ (πολιτικής) ανατολής, τότε ποια είναι? Εκτός αν οι ίδιοι φοβούνται ακόμη το φάντασμα που (μπορεί) να πλανιέται ακόμη πάνω από την Ευρώπη. 

Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις αυτούς που προώθησαν, βολεύονται, στηρίζουν και στηρίζονται από την άνοδο των νεοναζιστικών αντιλήψεων ? Ανθρώπους που λαμβάνουν τις αποφάσεις τους (όσες του αφήνουν να πάρουν) βασιζόμενοι στα νούμερα των δημοσκοπήσεων που οι ίδιοι παραγγέλνουν? Αυτούς που κόβουν μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές με την δικαιολογία του αναγκαίου και την ίδια στιγμή δεν τολμούν να βάλουν χέρι και τάξη στο τραπεζικό σύστημα-τέρας που κατάτρώγει τις εναπομένουσες σάρκες των πολιτών? Πως λέγονται αυτοί που από την μια κλείνουν σχολεία στον βωμό της οικονομίας και από την άλλη χαρίζουν, διαγράφουν ή κάνουν τα στραβά μάτια σε οφειλές μεγαλοεπιχειρηματιών? Ποιός είσαι εσύ που θα αποφασίσεις για το ποιός έχει δικαίωμα στην μόρφωση? Όποιος δεν είναι ΞΕΦΤΙΛΑΣ δεν χαρίζει κερδοφόρους οργανισμούς και δημόσια περιουσία σε λαμόγια/μεγαλοωφειλέτες του δημοσίου και ταυτόχρονα εξαιρεί από τις λίστες των επιχορηγούμενων φαρμάκων και ουσιών αυτά που αφορούν σε σοβαρές και χρόνιες ασθένειες και παθήσεις, μόνο και μόνο γιατί υποτίθεται ότι είναι ακριβά.

ΞΕΦΤΙΛΕΣ είστε «κύριοι». Ξεφτίλες γιατί φτάσατε τον λαό να μην ξέρει πως και να μην μπορεί πραγματικά να βοηθήσετε μια μάνα, έναν γονιό, που τον πλησιάζει απολογούμενη λέγοντας « δεν θέλω χρήματα.. Πάρτε κάτι στο παιδί μου να φαει». ΞΕΦΤΙΛΕΣ και εσείς και η ανάπτυξή σας και το ευρώ σας,  γιατί κανείς σας δεν είναι άντρας αρκετά (ανεξαρτήτου φύλλου) να κοιτάξει στα μάτια το 5άχρονο παιδί της μάνας αυτής και να του πει ΣΥΓΝΩΜΗ. Και το θέμα δεν είστε το τι θα πείτε και θα κάνετε εσείς «κύριοι», αλλά το που φτάσατε τον απλό πολίτη. Να μην μπορεί να βοηθήσει και να ντρέπεται. Να μην μπορεί να κοιτάξει το πρόσωπο του μικρού κοριτσιού και να αποζητήσει την πραγματική συγχώρεση και σωτηρία. Να βοηθά και να αισθάνεται περισσότερο ένοχος από εσάς. ΞΕΦΤΙΛΕΣ. Και η μάνα να ζητά και κείνη συγνώμη. Γιατί? Γιατί δεν έχει και δεν μπορεί.  ΞΕΦΤΙΛΕΣ.

Εγώ πάντως δεν άρθρωσα λέξη, και δεν έχω καν το κουράγιο και το δικαίωμα να ζητήσω συγχώρεση.  Γατί τα παιδιά δεν πρέπει να πεινάνε. Πρέπει να παίζουν και να γελούν.

ΞΕΦΤΙΛΕΣ