Είχαμε την τιμή να φιλοξενήσουμε ένα άρθρο-κείμενο του Δημήτρη Κοτσέλη που αφορά στη δημιουργία του 20000 miles Ahead: A Last Drive story. Όσοι αγαπάτε τους Last Drive δεν μπορεί να μην έχετε κολήσει με το συγκεκριμένο ντοκυμαντερ. Όμως για τον Δημήτρη δεν ήταν η πρώτη φορά που έπερνε μέρος σε ένα τέτοια εγχείρημα. Συμμετείχε στην ομάδα (μαζί την επίσης καλή φίλη του γιουσουρούμ Γκρατσιέλλα Κανέλλου) που μας χάρισε ένα άλλο ντοκυμαντέρ για την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή. Το Vevet Bus (more here). Eμείς μπήκαμε στον πειρασμό να έχουμε μια λεπτομερή κουβέντα με τον Δημήτρη σχετικά με όλα. Μουσική, ντοκυμαντέρ κλπ κλπ. Ας δούμε τι μας είπε.
------------------------------
Το να μαζέψεις το υλικό ήταν κάτι εύκολο και πόσο καιρό σας πήρε??
Το μάζεμα του υλικού ήταν το δυσκολότερο σκέλος της υπόθεσης γιατί το υλικό βρισκόταν συγκεντρωμένο σε απρόσμενα μέρη. Έτσι γίνεται πάντα σε ένα μέρος σαν την Ελλάδα όπου λίγοι έχουν ενδιαφέρον για την αρχειοθέτηση.
Ποια ήταν η αντίδραση των Last Drive στο άκουσμα της ιδέας σου??
Νομίζω ότι τούς ενδιέφερε πολύ, αλλά σίγουρα τούς προβλημάτιζε ο κίνδυνος κακής διαχείρισης της εικόνας τους.
Εκτός από Last Drive τι άλλα ακούσματα από τον χώρο της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής έχεις??
Είναι αμέτρητα. Παρακολουθώ τον αγγλόφωνο ήχο και την εξέλιξη του απο το σχολείο, και θα έβαζα μέσα τους Rockin’ Bones, τους Honeydive, τους Bokomolech, τους Callas, τους Your Hand in Mine, τους My Wet Calvin, τους Barbara’s Straight Son και πολλούς άλλους....
Ποιος ο αγαπημένος σου δίσκος ελληνικός (αγγλόφωνο included) και ξενόφερτος?
Ο αγαπημένος μου ελληνικός δίσκος είναι μάλλον το “Underworld Shakedown” των Last Drive, αλλά και η “Αγρύπνια” του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Πως ήταν η κατάσταση στο Velvet Bus όταν το κινηματογραφούσατε??
Στο πρώτο Velvet Bus ήταν πολύ όμορφες οι συνθήκες που επικρατούσαν γιατί καρποφορούσαν οι προσπάθειες των διοργανωτών μετά απο πολύ καιρό προετοιμασίας. Μού έκανε εντύπωση που οι μπάντες συμπεριφέρονταν τόσο επαγγελματικά και υπεύθυνα, λες και η μουσική ήταν η βασική τους ενασχόληση. Ακόμα και σε βραδιές με μικρή προσέλευση (βλ. καταρρακτώδης βροχή στα Γιάννενα) συμπεριφέρονταν σαν να έπαιζαν μπροστά σε τεράστιο κοινό.
H Γκρατσιέλα στην συζήτηση που είχαμε μαζί της πας είπε (για το Velvet Bus) πως «..ήταν ζόρικο αλλά το διασκέδαζα συνέχεια γι αυτό και δεν μπορώ να πω ότι τους ζήλεψα...». Εσύ πως αισθανόσουνα??
Δε ζήλεψα καθόλου τις μπάντες γιατί με την Γκρατσιέλλα είχαμε στήσει ένα κινητικό κινημαογραφικό ντουέτο. Έπρεπε να γυρίζουμε ασταμάτητα, αλλά είχε και αυτό τη γοητεία του. Γελάσαμε πολύ και όταν οι άλλοι έπιναν ποτά εμείς φορτίζαμε μπαταρίες. Ήμασταν εξουθενωμένοι και χαρούμενοι.
Πιστεύεις ότι ένα μουσικό ντοκιμαντέρ όπως το δικό σου ή της Γκρατσιέλας επηρεάζουν την κατάσταση στην ελληνική αγγλόφωνη και όχι μόνο σκηνή?? Ποιος ο αντίκτυπος τους στον κόσμο??
Δεν είμαι σίγουρος για το αν αλλάζει κάτι στη μουσική σκηνή με ντοκυμανταίρ όπως αυτά. Χαίρομαι πολύ που γίνονται περισότερα πάντως. Επίσης είναι σημαντικό ότι καταγράφεται μία ιστορική φάση της σκηνής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι δύο απο τις μπάντες που συμμετείχαν στο πρώτο Velvet Bus έχουν αλλάξει σύνθεση και προσανατολισμό.
Φέτος βίωσες το Velvet Bus από την πλευρά του συμμετέχοντα (μιας και το 20000 miles ahead – A last Drive story προβαλλόταν πριν από την έναρξη των live). Πόσο διαφορετικό είναι κάτι τέτοιο?
Αυτή είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Έρχεται η δουλειά σε επαφή με το κοινό-δε σού ανήκει πλέον. Πέρασα όμορφα και ίσως πιο ξεκούραστα. Είχα πάντα αγωνία για το στήσιμο των live και τις συνθήκες προβολής σε κάθε πόλη.
Έψαξες να διαβάσεις-μάθεις-ακούσεις για τις κριτικές που πήρε το 20000 miles ahead – A last Drive story??
Έψαξα τις κριτικές, και τις θεωρώ χρήσιμες όταν ο άνθρωπος που τις υπογράφει έχει κατανοήσει και σεβαστεί τον κόπο που απαιτεί η δημιουργία μιας ταινίας. Όταν αυτό δε συμβαίνει, οι κριτικές δεν έχουν κάποια χρησιμότητα.
Αν ήταν να ξαναγυρίσεις το 20000 miles ahead – A last Drive story θα άλλαζες κάτι??
Αν επέστρεφα στο ξεκίνημα της δουλειάς θα προσπαθούσα να αφαιρέσω λίγη απο την αγωνία που είχα για το όλο εγχείρημα. Αυτή η αγωνία για να πάει καλά μια δουλειά μπορεί να είναι διαλυτική.
Αλήθεια γιατί δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη σε DVD?? Υπάρχει τέτοια σκέψη?
Το ντοκυμανταίρ δεν έχει κυκλοφορήσει σε dvd επειδή δεν έχει γίνει κάποια πρόταση απο κάποια εταιρία που θα μπορούσε να το κυκλοφορήσει. Το οικονομικό βάρος της κυκλοφορίας είναι δυσβάσταχτο για να μπορέσω να το αναλάβω ο ίδιος.
Αυτόν τον καιρό με τι ασχολείσαι??
Αυτόν τον καιρό προσπαθώ να βρω τον καλύτερο δυνατό τρόπο να συνεχίσω να υφίσταμαι δημιουργικά παρά τις οικονομικές συνθήκες. Συνεχίζω να ασχολούμαι με τη Δημιουργική Γραφή στη Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, γράφω αργά αλλά σταθερά ένα καινούργιο σενάριο και ένα υβριδικό δοκίμιο-νουβέλα για την Κωνσταντινούπολη.
Κλείνοντας θα θέλαμε να μας πεις μερικά παρασκήνια από τα γυρίσματα του 20000 miles ahead – A last Drive story.
Νομίζω ότι χάρηκα πολύ τη βραδιά που ο οπερατέρ μας έγινε είκοσι χρονών! Ήταν η βραδιά της τελευταίας συναυλίας των Last Drive και δε μάς είχε πει για τα γενέθλια του. Το γλεντήσαμε δεόντως στο after party.
Το μάζεμα του υλικού ήταν το δυσκολότερο σκέλος της υπόθεσης γιατί το υλικό βρισκόταν συγκεντρωμένο σε απρόσμενα μέρη. Έτσι γίνεται πάντα σε ένα μέρος σαν την Ελλάδα όπου λίγοι έχουν ενδιαφέρον για την αρχειοθέτηση.
Ποια ήταν η αντίδραση των Last Drive στο άκουσμα της ιδέας σου??Νομίζω ότι τούς ενδιέφερε πολύ, αλλά σίγουρα τούς προβλημάτιζε ο κίνδυνος κακής διαχείρισης της εικόνας τους.
Εκτός από Last Drive τι άλλα ακούσματα από τον χώρο της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής έχεις??
Είναι αμέτρητα. Παρακολουθώ τον αγγλόφωνο ήχο και την εξέλιξη του απο το σχολείο, και θα έβαζα μέσα τους Rockin’ Bones, τους Honeydive, τους Bokomolech, τους Callas, τους Your Hand in Mine, τους My Wet Calvin, τους Barbara’s Straight Son και πολλούς άλλους....
Ποιος ο αγαπημένος σου δίσκος ελληνικός (αγγλόφωνο included) και ξενόφερτος?
Ο αγαπημένος μου ελληνικός δίσκος είναι μάλλον το “Underworld Shakedown” των Last Drive, αλλά και η “Αγρύπνια” του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Πως ήταν η κατάσταση στο Velvet Bus όταν το κινηματογραφούσατε??Στο πρώτο Velvet Bus ήταν πολύ όμορφες οι συνθήκες που επικρατούσαν γιατί καρποφορούσαν οι προσπάθειες των διοργανωτών μετά απο πολύ καιρό προετοιμασίας. Μού έκανε εντύπωση που οι μπάντες συμπεριφέρονταν τόσο επαγγελματικά και υπεύθυνα, λες και η μουσική ήταν η βασική τους ενασχόληση. Ακόμα και σε βραδιές με μικρή προσέλευση (βλ. καταρρακτώδης βροχή στα Γιάννενα) συμπεριφέρονταν σαν να έπαιζαν μπροστά σε τεράστιο κοινό.
H Γκρατσιέλα στην συζήτηση που είχαμε μαζί της πας είπε (για το Velvet Bus) πως «..ήταν ζόρικο αλλά το διασκέδαζα συνέχεια γι αυτό και δεν μπορώ να πω ότι τους ζήλεψα...». Εσύ πως αισθανόσουνα??
Δε ζήλεψα καθόλου τις μπάντες γιατί με την Γκρατσιέλλα είχαμε στήσει ένα κινητικό κινημαογραφικό ντουέτο. Έπρεπε να γυρίζουμε ασταμάτητα, αλλά είχε και αυτό τη γοητεία του. Γελάσαμε πολύ και όταν οι άλλοι έπιναν ποτά εμείς φορτίζαμε μπαταρίες. Ήμασταν εξουθενωμένοι και χαρούμενοι.
Πιστεύεις ότι ένα μουσικό ντοκιμαντέρ όπως το δικό σου ή της Γκρατσιέλας επηρεάζουν την κατάσταση στην ελληνική αγγλόφωνη και όχι μόνο σκηνή?? Ποιος ο αντίκτυπος τους στον κόσμο??
Δεν είμαι σίγουρος για το αν αλλάζει κάτι στη μουσική σκηνή με ντοκυμανταίρ όπως αυτά. Χαίρομαι πολύ που γίνονται περισότερα πάντως. Επίσης είναι σημαντικό ότι καταγράφεται μία ιστορική φάση της σκηνής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι δύο απο τις μπάντες που συμμετείχαν στο πρώτο Velvet Bus έχουν αλλάξει σύνθεση και προσανατολισμό.
Φέτος βίωσες το Velvet Bus από την πλευρά του συμμετέχοντα (μιας και το 20000 miles ahead – A last Drive story προβαλλόταν πριν από την έναρξη των live). Πόσο διαφορετικό είναι κάτι τέτοιο?
Αυτή είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Έρχεται η δουλειά σε επαφή με το κοινό-δε σού ανήκει πλέον. Πέρασα όμορφα και ίσως πιο ξεκούραστα. Είχα πάντα αγωνία για το στήσιμο των live και τις συνθήκες προβολής σε κάθε πόλη.
Έψαξες να διαβάσεις-μάθεις-ακούσεις για τις κριτικές που πήρε το 20000 miles ahead – A last Drive story??Έψαξα τις κριτικές, και τις θεωρώ χρήσιμες όταν ο άνθρωπος που τις υπογράφει έχει κατανοήσει και σεβαστεί τον κόπο που απαιτεί η δημιουργία μιας ταινίας. Όταν αυτό δε συμβαίνει, οι κριτικές δεν έχουν κάποια χρησιμότητα.
Αν ήταν να ξαναγυρίσεις το 20000 miles ahead – A last Drive story θα άλλαζες κάτι??
Αν επέστρεφα στο ξεκίνημα της δουλειάς θα προσπαθούσα να αφαιρέσω λίγη απο την αγωνία που είχα για το όλο εγχείρημα. Αυτή η αγωνία για να πάει καλά μια δουλειά μπορεί να είναι διαλυτική.
Αλήθεια γιατί δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη σε DVD?? Υπάρχει τέτοια σκέψη?
Το ντοκυμανταίρ δεν έχει κυκλοφορήσει σε dvd επειδή δεν έχει γίνει κάποια πρόταση απο κάποια εταιρία που θα μπορούσε να το κυκλοφορήσει. Το οικονομικό βάρος της κυκλοφορίας είναι δυσβάσταχτο για να μπορέσω να το αναλάβω ο ίδιος.
Αυτόν τον καιρό με τι ασχολείσαι??
Αυτόν τον καιρό προσπαθώ να βρω τον καλύτερο δυνατό τρόπο να συνεχίσω να υφίσταμαι δημιουργικά παρά τις οικονομικές συνθήκες. Συνεχίζω να ασχολούμαι με τη Δημιουργική Γραφή στη Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, γράφω αργά αλλά σταθερά ένα καινούργιο σενάριο και ένα υβριδικό δοκίμιο-νουβέλα για την Κωνσταντινούπολη.
Κλείνοντας θα θέλαμε να μας πεις μερικά παρασκήνια από τα γυρίσματα του 20000 miles ahead – A last Drive story.
Νομίζω ότι χάρηκα πολύ τη βραδιά που ο οπερατέρ μας έγινε είκοσι χρονών! Ήταν η βραδιά της τελευταίας συναυλίας των Last Drive και δε μάς είχε πει για τα γενέθλια του. Το γλεντήσαμε δεόντως στο after party.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου