20000 Miles Ahead:A Last Drive Story - A Rockumentary by Dimitris Kotselis...

Το 20000 miles Ahead: A Last Drive story του Δημήτρη Κοτσέλη, είναι ένα ντοκιμαντέρ που μας διηγείται τη μουσική πορεία των Last Drive από τις πρώτες τους στιγμές στους Αμπελόκηπους, τα πρώτα τους live, την ιστορία πίσω από κάθε άλμπουμ τους, την περιοδεία τους στο εξωτερικό, τις αποχωρήσεις κάποιων μελών τους, το live στο πεδίο του Άρεως που δεν έγινε ποτέ μέχρι τα ιστορικά live στο Gagarin. Όλα αυτά είναι εμπλουτισμένα με αρχειακό και σπάνιο υλικό, καθώς και συζητήσεις με τους Alex, Γιώργο, Χρήστο, Θάνο, καθώς και Αιμ. Κατσούρη, Ν. Κοντογούρη, Χ. Δασκαλόποιυλου, Θ. Μανίκα, Θ. Μήνα, Γ. Πετρίδη, Γ. Αγγελάκα, Dread Astaire, Rocking Bones κ.ά.. Φυσικά πρόκειται για ένα πραγματικό ντοκουμέντο για τους φίλους των Last Drive (και όχι μόνο) που έρχεται να προστεθεί στις ταινίες του είδους (the approaching of the hour, velvet bus, Ροκ στιγμές στο κύτταρο κ.λπ) που τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας γνωρίζουν άνθηση αποκαλύπτοντας παράλληλα την άγνωστη ιστορία των μουσικών μας προτιμήσεων. Εμείς δίνουμε την σκυτάλη στον Δημήτρη Κοτσέλη για να μας πει από πρώτο χέρι την ιστορία πίσω από το 20000 miles Ahead μέσα από ένα κείμενο που γράφτηκε για το Giousouroum!!

---------------------------------------------

Φεβρουάριος 2007. Ένα καλό σημείο εκκίνησης για αυτό το κείμενο.

Πρέπει να θυμηθώ το σερφάρισμα σε ένα αρχαίο λαπτοπ μέσα σε μια φοιτητική εστία στο Σέφιλντ. Η μέρα είναι σίγουρα Δευτέρα, γιατί τα ιδιαίτερα πράγματα μου συμβαίνουν πάντοτε Δευτέρα . Τότε είναι που σε διάφορα sites πετυχαίνω το νέο: Οι Last Drive επανενώνονται για συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη...

Θυμάμαι την ακριβή αντίδρασή μου. Αμφισβήτησα αμέσως όσα διάβαζα, γιατί από καιρό είχα πειστεί ότι αυτό το συγκρότημα δε θα ξαναϋπήρχε. Θυμάμαι επίσης την ανάγκη να γίνω μέρος αυτού του πράγματος μέσα από το σινεμά. Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον Αλέξη στο σπίτι του. Αν και τώρα που το σκέφτομαι ήταν το skype και μάλιστα με προβλήματα στη σύνδεση. Έφερα στο μυαλό μου την πρώτη φορά που τού είχα τηλεφωνήσει, Μάη του 2001 , την αγωνία που είχα για το τι σόι τύπος θα είναι. Ο Αλέξης απάντησε μετά από λίγο και τον ρώτησα αμέσως αν όσα διαβάζω είναι αλήθεια. «Είναι όλα αλήθεια» απαντούσε εκείνος τώρα αλά Όρσον Γουέλες. Ήταν ήδη πολύ κουρασμένος και ήρεμος. Τού είπα αμέσως ότι ήθελα οπωσδήποτε να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ για το συγκρότημα. Η ιδέα ενός ντοκιμαντέρ για τη μπάντα, τριγύριζε άλλωστε στο μυαλό μου από παλιότερα, αν και πάντα κολλούσα στο γεγονός ότι δεν υπήρχε αρκετό (και σε ικανοποιητική ποιότητα) συναυλιακό υλικό. Μέχρι το τέλος εκείνης της βδομάδας είχα στείλει ένα mail στα παιδιά, ώστε (έστω και ηλεκτρονικά) να τούς συστηθώ. Δε γνώριζα καλά παρά τον Αλέξη, ενώ ο Γιώργος ήταν ζήτημα αν θα θυμόταν την επίσκεψή μου στο Tilt χρόνια πίσω, σε μια εποχή όπου δεν ήθελε να μιλήσει ιδιαίτερα για το συγκρότημα.

Τελικά τα παιδιά έδωσαν το οκ για το όλο σχέδιο ένα από τα επόμενα βράδια. Καθώς πλέον τούς ήταν δύσκολο να διαχειριστούν όλη το επικοινωνιακό και οργανωτικό κομμάτι της επανασύνδεσης, με παρέπεμψαν στην Ρένα Οροκλού που είχε αναλάβει αυτό το σκέλος. Με τη Ρένα γνωριστήκαμε και επικοινωνήσαμε μέσο πολλών email και chats, με το μεγαλύτερο μέρος της συνεργασίας μας να γίνεται ηλεκτρονικά.

Όταν στις αρχές Απρίλη ήρθα στην Αθήνα, γνώρισα τον George στο σπίτι του Αλέξη, και συζητήσαμε για το ποιοι θα έπρεπε να εμφανιστούν στο ντοκιμαντέρ, και ποια θα είναι η δομή του φιλμ . Τον Χρήστο τον γνώρισα λίγες μέρες αργότερα στο Gagarin, όταν ένα βράδυ έπαιζαν οι Fleshtones. Εκεί έκανα ένα εκτός προγράμματος γύρισμα με τον Peter Zaremba, ο οποίος μου μίλησε για την παραγωγή του Heatwave (1988), αλλά και τη σύμπραξη Fleshtones – Last Drive επί σκηνής. Με το Θάνο δε συστηθήκαμε μέχρι και το πάρτυ λήξης της τρίτης μέρας, κυρίως γιατί ντρεπόμουν να συστηθώ. Τον είχα δει πάντως σε αναρίθμητα λάιβ με τους Earthbound.

Το μουσικό ντοκιμαντέρ μπορεί και να είναι το πιο πληκτικό κινηματογραφικό είδος στον κόσμο. Θυμάμαι όταν πιο μικρός έβλεπα μουσικά ντοκιμαντέρ πόσο συχνά βαριόμουν, γιατί ποτέ αυτό που συνέβαινε στην οθόνη δεν ήταν τόσο συναρπαστικό όσο η μουσική του συγκροτήματος (ή μουσικού) τον οποίο αφορούσε η ταινία. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο απ’ όλα σε αυτές τις ταινίες ήταν να βλέπω τις συναυλίες των συγκροτημάτων. Περνούσα στην εφηβεία μου το σύνδρομο του στερημένου συναυλιακά Μεσόγειου ο οποίος δεν υπήρχε περίπτωση να δει τις συναυλίες που ήθελε να δει. Ό,τι μου άρεσε στη μουσική ήταν παλιό, και συχνά ο καλλιτέχνης είχε αποδημήσει εις κύριον. Επίσης, δεν είχα κανέναν να μοιραστώ το πάθος για τη μουσική. Τα μουσικά ντοκιμαντέρ ήταν μια καλή διέξοδος.

Το Rattle and Hum (1988) ήταν μια πρώτη αφύπνιση για τη σχέση μου με το είδος. Ο Phil Joannou χρησιμοποίησε μαυρόασπρο φιλμ για να αποτυπώσει τους U2 στην Αμερικάνικη περιοδεία του 1987 (The Joshua Tree). Η ταινία αυτή με κέρδισε στιλιστικά και μου έδωσε να καταλάβω ότι μπορείς να κάνεις ενδιαφέροντα πράγματα με μία μπάντα, όσο αδιάφορη κι αν είναι. Το ίδιο συνέβη και με τις ταινίες του D.A. Pennebaker. Τα μουσικά ντοκιμαντέρ του, με κορυφαίο το Monterey Pop (1967), μου είχαν δείξει ότι μπορείς να καταγράφεις τα αντικείμενα σου ανενόχλητος και να προκύπτουν εξαιρετικά αποτελέσματα. Μου άρεσε το αποτέλεσμα στις ταινίες του Pennebaker, καθώς και ο τρόπος που κινούσε την κάμερα . Μετά είδα πολλά μουσικά ντοκιμαντέρ που πειραματίζονταν με τη φόρμα και το περιεχόμενο και επανακαθόριζαν το είδος. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον μέντορά μου Κώστα Αναστασόπουλο που με προμήθευε με σπάνια VHS στην προ DVD εποχή.

Το να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ για τούς Last Drive έγινε με αφορμή την επανασύνδεση τους, όχι λόγω αυτής. Η επανασύνδεση τους ως γεγονός δε με αφορούσε, καθώς εγώ ήθελα να αφηγηθώ την ιστορία τους από την αρχή (1983) ως το διάλυση (1995). Η επανασύνδεση στην ταινία μου γίνεται αντιληπτή έμμεσα, με τα πλάνα από τις συναυλίες επανασύνδεσης και το “Glass Of Broken Dreams” να παίζει στους τίτλους τέλους. Η ιστορία που αφηγούμαι είναι ο τρόπος που είδα εγώ την μπάντα, ακούγοντας τη μουσική τους, κάνοντας έρευνα, ψάχνοντας στοιχεία για αυτούς. Εκεί αποδίδεται το “A Last Drive Story” του τίτλου που δεν είναι “The Last Drive Story” καθώς είναι η δική μου οπτική της ιστορίας. Μολονότι το ντοκιμαντέρ έχει την έγκριση της μπάντας, δεν είναι μία επίσημη παραγγελία μιας δισκογραφικής εταιρίας ή μιας μπάντας όπως το No Distance Left To Run (2009) των Blur. Δε θα μπορούσα να φτιάξω μια ταινία προπαγάνδας ή μια αγιογραφία σε καμία περίπτωση. Ήθελα να δείξω τα στοιχεία που μου άρεσαν στο συγκρότημα, καθώς και εκείνα που δε μου άρεσαν.

Το ντοκιμαντέρ φτιάχτηκε με μηδενικό προϋπολογισμό, κάτι για το οποίο είμαι μάλλον περήφανος. Το γεγονός αυτό όμως σήμανε πολλαπλάσια αγωνία και άγχος, γιατί δεν ήταν λίγες οι περιστάσεις όπου παραλίγο να μην ολοκληρωθεί. Επίσης, η ταινία άργησε να τελειώσει λόγω των οικονομικών. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά ότι δε θέλω να ξανασυμβεί, είναι μια ταινία να με ταλαιπωρήσει τόσο πολύ, στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή. Θα ήθελα να το είχα διασκεδάσει λίγο περισσότερο. Μου έκανε πάντως εντύπωση η άρνηση μου να σταματήσω ακόμα και όταν όλα πήγαιναν κατά διαόλου.

Θα ήθελα εδώ να σταθώ στους φίλους που με βοήθησαν. Από την πρώτη στιγμή, εκείνη που υποστήριξε το σχέδιο όσο κανείς ήταν η Γκρατσιέλλα Κανέλλου. Αποτέλεσε το σύνδεσμο αυτής της παραγωγής στην Αθήνα, και με συμβουλές, επαφές και τόσα άλλα συνέβαλε στο να πάρει μπρος η μηχανή του πρότζεκτ. Στη συνέχεια, ο Arivind Abraham, με τον οποίο είχα συνεργαστεί στο μεγάλο μήκους φιλμ S’kali, συμφώνησε να αναλάβει χρέη συμπαραγωγού. Εκείνος με έφερε σε επαφή με τον διευθυντή φωτογραφίας Luke Yerbury, o οποίος στο S’kali είχε δουλέψει σαν μοντέρ. Τόσο με τον Arivind όσο και με τον Luke προετοιμαστήκαμε για το όλο σχέδιο μέσο ιντερνετ, στέλνοντας αναρίθμητα email κάθε μέρα. Ίσως όχι ο τύπος εργασίας που απευθύνεται σε τεχνοφοβικούς.

Άλλωστε παρά το γεγονός ότι με τον Luke είχαμε δουλέψει προηγουμένως στην ίδια ταινία (εγώ σαν διευθυντής φωτογραφίας, εκείνος σαν μοντέρ), δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ… Έχει φαίνεται και το παγκόσμιο χωριό τις καλές πτυχές του.

Στο να φτιαχτεί η ταινία με βοήθησαν πολύ και οι φίλοι μου. Όπως έχω ξαναπεί για να το βάλω στη σφαίρα της μυθολογίας, το αυτοκίνητο με το οποίο επιστρέφαμε τον εξοπλισμό την επόμενη της τελευταίας συναυλίας, έμελλε να κάνει το δικό του Last Drive, στη γωνία όπου η Μεσογείων συναντά τον δρόμο όπου μεγάλωσε ο Alex K ! Οι φίλοι μου (Ο Δημήτρης και ο Πάνος) διέθεσαν χρόνο και τα αυτοκίνητα τους για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε τα γυρίσματα.

Σημαντικοί σε μια ταινία είναι και οι άνθρωποι που αρνούνται να βοηθήσουν ή υπόσχονται βοήθεια και τελικά δεν την προσφέρουν. Αυτοί τα πρόσωπα σε απογοητεύουν πολύ αρχικά, αλλά σου υπενθυμίζουν ότι η ταινία είναι σημαντική περισσότερο για σένα παρά για οποιονδήποτε άλλο.

Τα περισσότερα προβλήματα τα αντιμετώπισα στο στάδιο του μοντάζ. Εκεί δε μπορούσα να βρω κάποιον άνθρωπο να δουλέψουμε μαζί. Ξεκίνησα έτσι να δουλεύω μόνος, και βρέθηκε στη συνέχεια ο Βασίλης Χατζηβασιλείου και ολοκληρώσαμε την ταινία το καλοκαίρι του 2009 κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένος από το “τελικό αποτέλεσμα”. Ίσως γιατί δεν το θεωρώ ποτέ τελικό, κατά κύριο λόγο επειδή δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που είχα αρχικά κατά νου. Έμαθα πολλά πράγματα φτιάχνοντας αυτήν την ταινία. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση.

Δημήτρης Κοτσέλης, Γλασκώβη, Φεβρουάριος 2010.