Το 10 Minutes (10 λεπτά) είναι μια ταινία μικρού μήκους γυρισμένη το 2002, σε σκηνοθεσία Ahmed Imamovic, παραγωγή Jasmin Duraković και σενάριο των Srdjan Vuletic και Ahmed Imamovic. Παρόλο που όλη η ομάδα έλκει τις ρίζες από τη Βοσνία, και η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε ήταν της χώρας τους, η ταινία σε πολλά φεστιβάλ φαίνεται να κατεβαίνει υπό τη σημαία της Αμέρικας. Το 10 Minutes κέρδισε το 2002 το Ευρωπαϊκό βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους και τα σχόλια τόσο των κριτικών όσο και όσο την έχουν παρακολουθήσει είναι κολακευτικά!! Στα δέκα λεπτά της διαρκειάς της βλέπουμε πως περνά αυτόν τον λίγο χρόνο ένας Ιάπωνας τουρίστας στην πανέμορφη Ρώμη και παράλληλα τα ίδια λεπτά από την ζωή μιας οικογένειας στην Βοσνία όπου ο πόλεμος βρίσκεται σε πλήρη έξαρση. Μια ζωή που είναι τόσο διαφορετική στις δύο περιοχές που είναι τόσο κοντά μα και τόσo μακριά. Τελικά 10 λεπτά μπορεί να μην είναι σημαντικό χρονικό διάστημα στην ζωή μας αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που ισοδυναμεί με την αιωνιότητα.
Υπάρχει μια ιστορία πίσω από τον Ιάπωνα πρωταγωνιστή του φιλμ. Ο Imanovic έψαχνε να βρει στο Σεράγεβο έναν Ιάπωνα ώστε να ενσαρκώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο 10 minutes. Οι προσπάθειές του όμως δεν καρποφορούσαν. Τότε αποφάσισε να απευθυνθεί στο προξενείο της Ιαπωνίας στο Σεράγεβο και ως εκ θαύματος οι υπεύθυνοι επέτρεψαν στον Satoshi Yahata, που δούλευε εκεί, να πάρει μέρος στο εγχείρημα του Imanovic.
[...] Η Ελλάς, κατηνάλωσεν ολόκληρον τεσσαρακονταετίαν εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων και κομματαρχών΄ άπαν σε το χρήμα, αντί έργων χρήσιμων προς πόλεμων ή προς ειρήνην, εδαπάνησεν εις συντήρησιν κοπαδίου κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου. Ομολογούμεν ότι λαός επί τοσούτον χρόνον τοιαύτα ανεχθείς είναι εν μέρει άξιος της τύχης του' δεν αρνούμεθα ότι οι οπωσδήποτε αποκτήσαντες την πλειοψηφίαν είχον την συνταγματικήν αρμοδιότητα να διανείμωσι το αίμα και τον ιδρώτα του μέχρι τελευταίας σταγόνος εις τους οπαδούς των' προθύμως αναγνωρίζομεν ότι και οι διαδοχοί των έχουσι το κοινοβουλευτικόν δικαίωμα να αξακολουθήσωσι την χαραχθείσαν αύλακα μέχρι παντελούς ολέθρου και χρεωκοπίας' αλλά αν υπό τον αριστερόν μαστόν έχουσι καρδίαν και όχι πέτραν, νομίζομεν ότι καιρός είναι πλέον να παύσωσι σφαγιάζοντες ολόκληρον έθνος προς συστήρησιν αγέλης κατασκευαστών πλειοψηφίας.
John Doe ονομάζονται στην Αμερική τα πτώματα των αγνώστων ανδρών ενώ Jane Doe τα πτώματα των αγνώστων γυναικών. Και όμως αυτό το όνομα επέλεξε μια παρέα απο την Θεσσαλονίκη για να μας συστηθεί μουσικά. Λίγο πριν την νέα τους εμφάνιση στην Αθήνα οι Jane Doe - 14 Μαϊου στο Barouge- και την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου “The Enormous Head Of King Splendid”, περνούν μια βόλτα από τα μέρη του γιουσουρούμ και τον poplie. Εδώ θα παρουσιάσουν την μέχρι τώρα μουσική τους πορεία και θα μας αποκαλύψουν τις ιστορίες πίσω από τα κομμάτια τους καθώς και τις επιρροές τους. Έτσι πριν βρεθούμε την Παρασκευή στο Barouge -οι πόρτες θα ανοίξουν στις 22:30 και οι πρώτοι που θα περάσουν την είσοδο, θα λάβουν το promo-cd της Jane Doe, “Stories About Waves”- ας πάρουμε μια δυνατή γεύση από Jane Doe!!!
Συντονιστείτε την Τετάρτη 11/05/2010 στις 17:00 στην e-συχνότητα του Poplie και την εκπομπή του giusurum και ακούστε επιλεγμένα κομμάτια από τις κυκλοφορίες των Jane Doe!!!! Σας περιμένουμε!!!
Μου βάλανε το πιστόλι στον κρόταφο, οι υπόλοιποι άπιστοι Θωμάδες, και μου είπανε:
-Γράψε κάτι για το Giusurum μέχρι την Παρασκευή, αλλιώς παίρνεις τον πούλο από τη μπάντα! -Να γράψω ρε παιδιά, αλλά τι; Γίνετε λίγο πιο σαφείς, πείτε ένα θέμα και εγώ χαλί να γίνω να με πατήσετε… -Δεν ξέρουμε, σκέψου εσύ κάτι, και φρόντισε να είναι κάτι καλό. Γράψε το και δώσε το μας μέχρι την Παρασκευή, αλλιώς ξέρεις… Le poul! -Μάλιστα εϊφέντες…. Κάπως έτσι έπεσε σε μένα ο κλήρος και βρέθηκα εδώ και μέρες να σπαζοκεφαλιάζομαι για το τι θα μπορούσα να γράψω για το ένα Κουστούμ, στο Giusurum. Ο κέρσορας στον κειμενογράφο βαρέθηκε να αναβοσβήνει, οι λέξεις όσο γρήγορα πληκτρολογούνταν εξίσου γρήγορα διαγράφονταν. Οι σκέψεις πήγαιναν και ερχόταν και έλιωνα άπραγος, ώρες ατελείωτες μπροστά από την οθόνη. “Χμμμ να πω για εκείνο;…μπα αδιάφορο το βρίσκω, μήπως να πω για το άλλο; Μπα εξίσου αδιάφορο…τι να γράψω, τι να γράψω…” Κάπως έτσι κύλησαν οι μέρες και κείμενο δεν γράφτηκε. Ώσπου έκανα την ερώτηση στον εαυτό μου: Για τι πράγμα δεν μας έχουν ρωτήσει ποτέ; Και η απάντηση βγήκε εντελώς αυθόρμητα: Για τις μικρές ιστορίες που αφηγείται το κάθε τραγούδι ! Θέμα που ίσως για πολλούς, να είναι ανιαρό και αδιάφορο, αλλά κάτι για το οποίο σίγουρα δεν έχουμε μιλήσει, οπότε αποφεύγουμε και τον κίνδυνο να πέσουμε στο ατόπημα της επανάληψης!
Το πρώτο τετράστιχο που αντικρίζει κανείς στο εξώφυλλο του In the city, είναι το haiku Hildah Stampah γραμμένο από την Ani Katsuyoki. Δημιουργός και δημιούργημα κατά το παρελθόν αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για μεγάλους καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και του Wacky Jacko. Και αν δεν σας έρχεται κάποιο παράδειγμα κατά νου, θα σας βοηθήσω παραθέτοντας τους ακόλουθους στίχους:
Ani Katsuyoki, katsuyoki, katsuyoki Ani, you’ve been Hildah, you‘ve been Stampah a smooth criminal!
Να δω ποιον άλλον θα ‘σκοτώσουμε’ στον επόμενο δίσκο…!
01.In the city: Το συγκεκριμένο τραγούδι αποτέλεσε το πρώτο το οποίο πήρε σάρκα και οστά από τον ομώνυμο δίσκο, ο οποίος για το λόγο αυτό φέρει και το όνομά του. Στίχοι μπερδεμένοι, τους πήρε λίγο καιρό να αποφασίσουν για τι πράγμα μιλάνε. Για την αντίδραση; Για τον έρωτα; Λίγο και απ’ τα δύο; Στην τελική μήπως και ο έρωτας μια μορφή αντίδρασης δεν είναι; Όταν αψηφάς οποιαδήποτε λογική σκέψη, όταν καταφέρνεις και ισοπεδώνεις τον υπέρμετρο εγωισμό σου, όταν ξεπερνάς τους φραγμούς που είτε άθελα είτε ηθελημένα έχουν τεθεί από εσένα και τον περίγυρο σου, τότε επαναστατείς πρώτον ενάντια στον εαυτό σου και δεύτερον, στα θέλω των υπολοίπων. Join the resistance fall in love (2L8). Η πρώτη επαφή των στίχων με τη μουσική έλαβε χώρα ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του 2008. Μια φωνή, η ακουστική κιθάρα του Στέλιου και τίποτα παραπάνω. Το τραγούδι απέκτησε τον βασικό του κορμό σε λιγότερο από μια ώρα και στην επόμενη πρόβα “ντύθηκε” σχεδόν εξολοκλήρου. Πότε θεωρήσαμε ότι τελείωσε; Ούτε που θυμάμαι, μιας και μικρές πινελιές έμπαιναν και έβγαιναν σε κάθε συνάντησή μας. Φαντάζομαι όταν βαρεθήκαμε αυτή τη διαδικασία του βάλε- βγάλε αφήσαμε και το κομμάτι στην ησυχία του.
02. Conflict: Εδώ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα…έρωτας είναι η αιτία και μάλιστα για το ίδιο πρόσωπο, με αυτό του In the city. Το μοτίβο επαναλαμβάνεται, αλλά όταν έχεις άλλα στο κεφάλι σου, δεν σε νοιάζει αυτό. Ο βασικός κορμός του τραγουδιού χτίστηκε πάνω στην κιθάρα του Γιώργου (Mylo), η οποία υπογείως δείχνει τις 16Horsepower καταβολές της και στο ακορντεόν της Σοφίας, το οποίο αυτή τη φορά αποφάσισε να φορέσει τη βαλκανική του ενδυμασία, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε για το που πατάει το ένα από τα δυο μας πόδια, γεωγραφικά και πολιτιστικά!
03. Underestimate me: Υπάρχουν άνθρωποι, που συνεχώς τιμωρούν τον εαυτό τους, που προσπαθούν να πιστέψουν ότι δεν είναι αρκετά καλοί σε αυτό που κάνουν και επιδιώκουν πάντα την τιμωρία της απραξίας. Διαλαλούν την ιδιότητα τους αυτή επιδιώκοντας την συμπάθεια; Τον οίκτο; Θα σας γελάσω. Αλλά θέλει προσοχή. Αν τους δείξεις συμπάθεια για την “ειλικρίνεια” τους, είσαι σε καλό δρόμο και συνυπάρχεις μαζί τους μια χαρά, έτσι όμως και κάνεις το σφάλμα και δείξεις ότι τους υποτιμάς, ανοίγεις ένα αγνοία σου τις πύλες της κολάσεως. Με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνουν και σου περνάνε το μικρόβιο τους και βυθίζεστε παρέα, μέρα με τη μέρα, ολοένα και περισσότερο στον κόσμο της απραξίας, με τη διαφορά ότι αυτοί λόγω συνήθειας αντέχουν, ενώ εσύ που είσαι αμάθητος, βαλτώνεις για τα καλά. Το μουσικό κομμάτι του τραγουδιού ξεκίνησε από την Σοφία και με το που δημιουργήθηκε η βάση, οι υπόλοιποι “χτίστες” πιάσανε δουλειά. Όσο πολύ δυσκολεύτηκα να βγω από τον “βάλτο” στον οποίο είχα υποπέσει, άλλο τόσο με δυσκόλεψε να αντιληφθώ τον “κύκλο” του sampler στο πρώτο verse, με αποτέλεσμα να μπαίνω συνεχώς όπου να ‘ναι! Τελικώς με την επιμονή και την υπομονή των υπολοίπων, τα κατάφερα και εγώ…ο στόκος!
04.Estrangement: Μετά τον έρωτα συχνά ακολουθεί η φθορά και στη συνέχεια έπεται η διάλυση και η αποξένωση. Ο άνθρωπος που μέχρι πρότινος θεωρούσες άνθρωπό σου, πλέον είναι ένας ξένος και όσα πάνω του θεωρούσες γοητευτικά πλέον φαντάζουν το λιγότερο αδιάφορα. Απλοϊκά παιχνίδια του μυαλού για την τόνωση του εγωισμού, στιγμές που οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, έχουμε ζήσει. Το Estrangement θεωρώ πως είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι μουσικά, λίγο η “χαλασμένη” κιθάρα του Γιώργου (Mylo), λίγο ο αργόσυρτος ρυθμός των drums, το κοφτό μπάσο και το riff από τη κιθάρα του Στέλιου συνθέτουν ένα τραγούδι που στο σύνολο του μας αρέσει πολύ…ψέματα τον drummer μας ακόμη προσπαθούμε να τον πείσουμε ότι πρόκειται για ένα όμορφο τραγούδι!
05.Don’t Talk To Me: Ώπ, να και η “τσόντα” της υπόθεσης!!! Προερχόμενο από μια άλλη εποχή, είχε την ατυχία λόγω χρονικών περιθωρίων, να μη προλάβει να δισκογραφηθεί μαζί με τα υπόλοιπα τραγούδια του Viewer from a black star και έτσι πήρε το επόμενο δρομολόγιο για να πάει στον προορισμό του. Το συγκεκριμένο τραγούδι λειτουργεί περισσότερο ως ένα album με παλιές φωτογραφίες, μιας και τα συναισθήματα εκείνης της εποχής έχουν ξεθωριάσει μέσα μου, προ πολλού. Το θέμα αυτού: ένας έρωτας σε έναν κόσμο ο οποίος πνίγει τους πρωταγωνιστές του. Αυτό αντιλαμβάνομαι, μιας και πλέον παρατηρώ ως τρίτος, προσπαθώντας να καταλάβω τι θέλει να πει ο “ποιητής”. Αυτό που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι το πώς και το που γεννήθηκε. Ιούλιος, ένα καλοκαιρινό απόγευμα του 1998, έχοντας μπύρες για όσο σήκωνε το πορτοφόλι μας, δυο ακουστικές κιθάρες, μέσα στην παλιά δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης μας, χώρος τον οποίο καταπατούσαμε εκείνη τη στιγμή…κύριε δήμαρχε trespassers, trespasseeeeeeeeers!
06. Modern Life 124: Επιτηδευμένη θλίψη, ψευτο-hype, ψευτο-γκλαμουριά, γκρίνια, μιζέρια και άγχος συνθέτουν το μεγαλύτερο κομμάτι της σύγχρονης ζωής. Όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά το μόνο που θέλω να κάνω είναι να δανειστώ μια φράση από το Replica 5 των Ding An Sich και να φωνάξω…YASASHAAA!!! Οι Infidelity βγάζουν τον pop εαυτό τους, η Σοφία βασανίζει τα δάχτυλα της στο μπάσο και η Νικόλ μπαίνει στην παρέα. 124; Πιπ-πιπ-πιπ-πιπ, Πιπ-πιπ-πιπ-πιπ.
07. The Man You Can’t Trust: Σήκωσε το κεφάλι, κοίτα γύρω σου και σίγουρα θα δεις κάποιον γνωστό σου, ο οποίος είναι φανφάρας, εγωκεντρικός, νάρκισσος, που συχνά θα έκανε οτιδήποτε για να τραβήξει τα βλέμματα και να μειώσει τους γύρω του μόνο και μόνο για να τονώσει το Εγώ του. Ich Uber Alles. Μουσική και στίχοι συνδράμουν στο να αποτυπώσουν τον υποχθόνιο χαρακτήρα καθώς και τη φθορά και τις αγωνίες του πρωταγωνιστή, με κορύφωση του “έργου” το αλλοπρόσαλλο solo της τρομπέτας…Τι; Δεν προλάβαμε να ηχογραφήσαμε την τρομπέτα; Αμάν με αυτήν την πίεση του χρόνου!
08. Never Saw It Coming: Έως τώρα οι στίχοι γράφονταν, εντελώς αυθόρμητα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα στυλό και οι σκέψεις τρέχανε πάνω στο χαρτί…μέχρι την εμφάνιση του Never saw it coming. Έχοντας απλά ένα verse (στα αθηναϊκά) ή κουπλέ (στα πιο λαϊκά βορειοελλαδίτικα) γεννήθηκε ένα ολόκληρο μουσικό κομμάτι, το οποίο παρόλα αυτά εξακολουθούσε να έχει μόνο ένα τετράστιχο. Χρειάστηκε να μεσολαβήσουν 2 περίπου μήνες ώσπου οι στίχοι να ολοκληρωθούν, με το τελικό χαρτί να είναι γεμάτο μουντζούρες και άλλα πόσα να έχουν καταλήξει στο καλάθι των αχρήστων. Τελικά η επιτηδευμένη συγγραφή στίχων είναι πολύ πιο δύσκολη από όσο φανταζόμουν. Υποκλίνομαι σε όλους τους λαϊκοπόπερ στιχουργούς και οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Ματιά στην ελληνική (και όχι μόνο) ζοφερή πολιτική πραγματικότητα, γρήγορος ρυθμός, γρήγορες και φασαριόζικες κιθάρες και οι δύο Γιώργηδες να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας…οι κάφροι!!!
09. Fall Back: Κρατική ασυδοσία, ΧΑ, ΧΟΥ, ρατσισμός προερχόμενος από την εκκλησία της “αγάπης”, άνοδος της ακροδεξιάς μιας και 30+ χρόνια μετά μπορούν πολύ εύκολα οι νοσταλγοί να πετάξουν τα δημοκρατικά τους προσωπεία, και μ’ αυτά και μ΄ αυτά γεννάται ένα εύλογο ερώτημα…άραγε τα μίση καταλαγιάσανε ποτέ ή απλά τόσα χρόνια προσποιούμαστε και καταπιέζουμε ένστικτα; Μήπως είμαστε τόσο άχρηστοι, που δεν είμαστε ικανοί να καθαρίσουμε το μυαλό μας από τις δηλητηριασμένες ιδέες ώστε να προχωρήσουμε μπροστά και απλά περιμένουμε κάποια στιγμή να δοθεί το σύνθημα για το μεγάλο πανηγύρι; Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός, αλλά για την ελληνική πραγματικότητα μάλλον ισχύει η εκδοχή από τις Τρύπες. Ο λαός με τη μνήμη ελέφαντα. Μακάρι να μη ισχύει το, “η ιστορία κάνει κύκλους”. Ένα τραγούδι που χαιρόμαστε να το παίζουμε και το απολαμβάνουμε στο σύνολο του…κρίμα που δεν έχουμε εκλάβει το ίδιο vibe και από όσους το έχουν παρακολουθήσει live.
10.Silence: Η ζωή μας σε μια λέξη. Περνάμε τη μια και μοναδική μας ευκαιρία σε αυτόν τον πλανήτη, επιβάλλοντας τη σιγή στις επιθυμίες μας , στις ανάγκες και στα πάθη μας ώστε να μην ενοχλήσουμε τους κυρίους μας. Και όταν νιώθουμε ότι έχουμε κουραστεί, απλά καθόμαστε στον καναπέ μας, περιμένοντας κάποιος άλλος, παράτολμος και ανόητος, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ή το φίδι από την τρύπα αν προτιμάτε, και να μας χαρίσει την ελευθερία που τόσο πολύ λαχταρούμε. Άβουλα πλάσματα που επιλέγουν μια ασφαλή ζωή, φιμωμένη από την ελευθερία έκφρασης η οποία ενέχει κινδύνους. Μελαγχολικοί στίχοι, μελαγχολική μουσική λειτουργούν ως soundtrack της μελαγχολικής και γκρίζας ζωής μας.
Τώρα που πήρα φόρα να σας πω και για τα τραγούδια του Viewer from a black star; Α δεν γίνεται, βιάζεστε…Τι; Έπεσε κομήτης πάνω στο σπίτι σας και από την τρομάρα της η πεθερά σας δάγκωσε το σκύλο και εμφανίστηκαν και εξωγήινοι οι οποίοι απήγαγαν τη γάτα σας;;; Ωωω λυπάμαι, να μη σας κρατάω, βιαστείτε…κρίμα, κάποια άλλη φορά που δεν θα έχετε και τρεχάματα τότε. Όχι; Θα μετακομίσετε στο εξωτερικό μόνιμα; Χμμμμ…
Τελικά αυτός ο μήνας κάτι έχει!! Κάτι μεταφυσικό περικλείει στις 31 ημέρες του. Δεν εξηγείται αλλιώς. Γεγονότα που σημάδευσαν και σε πολλές περιπτώσεις (ευτυχώς) άλλαξαν το ροή της παγκόσμιας αλλά και της Ελληνικής (τρομάρα μας) ιστορίας διαδραματίσθηκαν μήνα Μάιο.!!. Μπορεί πλέον να μοιάζει γραφικό κάποιος να μιλά για το ότι η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία αλλά απεργία, αλλά μην ξεχνάμε ότι στην χώρα του ποτέ και του τίποτε (στην δική μας χώρα ντε), η Πρωτομαγιά έχει εορταστεί μέχρι και στα μέσα του μήνα. Και όχι για να απεργήσουμε αλλά προφανώς για να "κερδίσουμε" μια ημέρα αργίας ώστε να ήμαστε ελεύθεροι (άλλο ανέκδοτο αυτό) να πάρουμε το suv μας και να εκδράμουμε στας εξοχάς!! Τώρα τι δουλειά έχει ο Έλληνας με τα SUV είναι άλλο θέμα και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το κάρμα του Μαΐου!! Ας ξεφυλλίσουμε μερικές από τις σελίδες της ιστορίας του μήνα που έχει κυριολεκτικά βαφτεί με αίμα αλλά και έχει συνδεθεί με αγώνες για δικαιοσύνη, και ελευθερία!!!
Ήταν 1η Μάη του 1886 όταν τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας 8ωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές. Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Στο Σικάγο έγινε η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Στην κεφαλή της πορείας ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα επτά παιδιά τους. Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ (Σικάγο). Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκοτώθηκαν τέσσερις απεργοί ενώ υπήρξαν και πολλοί τραυματίες προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης. (περισσότερα εδώ).
Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη, (που ιδρύθηκε στις 20 Ιούλη του 1890). Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη., έτσι, επελέγη η Κυριακή ώστε να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα.2000 διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις, ενώ τον Αύγουστο συλληαμβάνεται και ο Καλλέργης. Ο Καλλέργης, μιλώντας στους συγκεντρωμένους, διάβασε ψήφισμα, το οποίο κάλεσε να υπογράψουν για να κατατεθεί στη Βουλή: «α) Την Κυριακή να κλείσει τα καταστήματα και τα εργοστάσια καθ' όλην την ημέραν και οι πολίται να αναπαύονται., β) Οι εργάται και οι μισθωτοί να εργάζονται 8 ώρες την ημέραν, γ) Να απονέμεται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους, προς συντήρησιν εαυτών και της οικογενείας των, δ) Να καταργηθώσιν αι θανατικαί εκτελέσεις, ε) Να καταργηθεί η διά χρέη προσωπική κράτησις και στ) Το Διοικητικό Συμβούλιον του Κεντρικού Συλλόγου να επιδώσει το Ψήφισμα τούτο εις την Βουλήν.» (περισσότερα εδώ)
1η Μαΐου του 1936 και οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Μέσα σε λίγες μέρες το απεργιακό κύμα είχε εξαπλωθεί σε Ξάνθη, Αγρίνιο, Κομοτηνή, Σέρρες και Ελευσίνα και η απεργία είναι πλέον πανεργατική. Ο Ι. Μεταξάς (ναι αυτός που "είπε" το ΟΧΙ) σε επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη είναι απόλυτος: οι Αρχές πρέπει να χτυπήσουν τους διαδηλωτές στο ψαχνό. Η απεργία συνεχίζεται και στις 9 του Μάη στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, πέφτει νεκρός ο οδηγός Τάσος Τούσης από τις σφαίρες των οργάνων της τάξης. Η μάνα του μαθαίνει τα νέα, τρέχει, πέφτει πάνω στο νεκρό παιδί της και μοιρολογεί. Η φωτογραφία που κάνει το γύρω της χώρας μεσω εφημερίδων αποτέλεσε την έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο" Οι διαδηλωτές εξοργισμένοι τοποθετούν το νεκρό πάνω σε μια πόρτα και τον περιφέρουν στους δρόμους της πόλης σε μια ιδιότυπη «λιτανεία» καταγγελίας, διαμαρτυρίας και αντίστασης. Οι νεκροί θα φτάσουν τους 12 και οι τραυματίες τους 300. Στο σημείο της συμπλοκής θα στηθεί αργότερα το Μνημείο του Καπνεργάτη. (περισσότερα εδώ)
1η Μαΐου του 1944 και ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε: "Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος". «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τους τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν: 1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μάη 1944. 2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωριών. Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Έλληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς. Ο στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδος».(περισσότερα εδώ)
22 Μαΐου 1963. Δολοφονείται ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλούσε σε συγκέντρωση των "Φίλων της Ειρήνης" για την παγκόσμια ύφεση. Έξω απ' την αίθουσα ο Λαμπράκης δέχτηκε επίθεση από "άγνωστους" με ρόπαλα και τελικά εξέπνευσε στις 27 Μαΐου. Η ιστορία του έγινε γνωστή μέσα από το βιβλίο Ζ του Βασίλη Βασιλικού και την ομώνυμη ταινία (που βραβεύτηκε και με Oscar) του Κώστα Γαβρά. Το παρακράτος της Θεσσαλονίκης, η οργάνωση καρφίτσα, ο Γκοτζαμάνης (ιδιοκτήτης του τρίκυκλου), ο Εμμανουηλίδης (κατ' επάγγελμα εθνικόφρων), ο Εμ. Χατζηαποστόλου (ο γνωστός Τίγρης που ορμώντας στο τρίκυκλο συνέβαλε στην σύλληψη του Γκοτζαμάνη), ο Χρ. Σαρτζετάκης και τα υπόλοιπα γεγονότα και πρόσωπα είνα λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Αξίζει να θυμίσουμε ότι λίγες ημέρες πριν την δολοφονία, ο Καραμανλής είχε προσκαλέσει τον φίλο του Ντε Γκολ στη Θεσσαλονίκη και ο Εμμανουηλίδης είχε προσληφθεί ως έκτακτος χωροφύλακας για την φύλαξη του Γάλλου στρατηγού. (περισσότερα εδώ)
Ο περίφημος Μάης του 68. Οι διαδηλώσεις στην Γαλλία του 68 είχαν ξεκινήσει από το Μάρτη στο Πανεπιστήμιο Ναντερ. Οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο που στεγάζονταν η διοίκηση και ζητούσαν την απελευθέρωση των συμφοιτητών τους που συνελήφθησαν στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Το Πανεπιστήμιο κλείνει στις 2 Μαΐου 1968 από τη διεύθυνσή του. Στις 3 Μαΐου οι σπουδαστές στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης διαμαρτύρονται για το κλείσιμο και την ενδεχόμενη αποβολή φοιτητών της Ναντέρ. Τη Δευτέρα, 6 Μαΐου, η Εθνική Ένωση Σπουδαστών και η Ένωση των Πανεπιστημιακών Καθηγητών καλούν σε πορεία όσους ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για την εισβολή της αστυνομίας στη Σορβόννη. Στην πορεία κατέβηκαν περισσότεροι από 20.000 φοιτητές, καθηγητές και διάφοροι υποστηρικτές με κατεύθυνση τη Σορβόννη που παρέμενε κλειστή από την αστυνομία. Τις επόμενες ημέρες οι συμπλοκές και οι διαδηλώσεις γενικεύτηκαν με καταλήψεις εργοστασίων, σχολών και με τα δύο τρίτα του γαλλικού εργατικού δυναμικού να βρίσκονταν σε απεργία. Στις 30 Μαΐου εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, καθοδηγούμενοι από την Εργατική Ομοσπονδία, βαδίζουν στους δρόμους του Παρισιού, φωνάζοντας "Αντίο, Ντε Γκολ!". Και ενώ η κυβέρνηση έμοιαζε να είναι υπό κατάρρευση, ο Ντε Γκολ αφού εξασφάλισε υπολογίσιμο αριθμό στρατιωτικών μονάδων για να τον καλύψουν, βγήκε την επόμενη ημέρα στο ραδιόφωνο και ανήγγειλε τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και εκλογές στις 23 Ιουνίου. Γεγονότα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Όπως μεγάλη συζήτηση έχει γίνει για το αποτέλεσμα εκείνων των γεγονότων και την μετέπειτα πορεία των ηγετών του, με το αποκορύφωμα των συζητήσεων να γίνεται γύρω από το τότε κόκκινο Ντάνι (Ντανί Κον-Μπεντίτ).(περισσότερα εδώ)
Πρώτη Μαΐου 1976. Σκοτώνεται (ή δολοφονείται κατ'άλλους) ο Αλέκος Παναγούλης σε τροχαίο. Ο Παναγούλης έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας για την απόπειρα δολοφονίας κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου τον Αύγουστο του 1968 με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού. Στην δίκη του τελειώμει την απολογία του με τη φράση "Δεν υπάρχει, κύριοι στρατοδίκαι, ωραιότερο κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, από τον επιθανάτιο ρόγχο μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας". Λίγες ημέρες πριν το θάνατο του είχε φέρει στην δημοσιότητα τα περίφημα αρχεία της ΕΣΑ. Τα αρχεία λέγεται ότι περιείχαν αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών (όλων των αποχρώσεων) που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Δεν έχει παρουσιαστεί ωστόσο μέχρι σήμερα κανένα τεκμήριο για όλες αυτές τις εικασίες. Λέγεται ότι μετά την απαγόρευση της δημοσιοποίησης των αρχείων (24/04/1976 διότι "δυσχεραίνεται η ανακάλυψις των δραστών") ο Παναγούλης είχε πάρει την απόφαση να δώσει μόνος του στην δημοσιότητα και στον τότε Πρωθυπουργό (Καραμανλή) τα αρχεία της ΕΣΑ. Δεν πρόλαβε όμως!! (περισσότερα εδώ)
Μάιος 2010. Η χώρα παραδίνεται στην τρόικα των ΕΕ-ΔΝΤ–ΕΚΤ. Απόφαση που φέρνει ακόμη πιο σκληρά και επώδυνα μέτρα για όλους εκτός των τραπεζών, των μεγαλοβιομήχανων, των μεγαλο-κάτι γενικά. Και όλα αυτά χωρίς να ανοίξει μύτη. Δεν ξέρουμε τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε τώρα ως χώρα ώστε να ξεφύγουμε από την όλη κατάσταση και την (ίσως τεχνητή) κρίση, αλλά είμαστε σίγουροι ότι όλοι μας ξέρουμε τι θα έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια. Αλλά βλέπετε το παιχνίδι των πολιτικών βόλευε και βολεύει πολλούς. Μια θεσούλα στο δημόσιο (στενό και ευρύτερο για να μην ξεχνάμε και την ορολογία) με αντάλλαγμα την αιώνια ψήφο. Πάρε πέντε εσύ για να κάνουμε την δουλειά, θα βάλω και εγώ στο χέρι κάτι τις και όλα μέλι γάλα. Οι ίδιοι πολιτικοί 40 χρόνια τώρα να προσπαθούν να (και) μας πείθουν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, και όταν έρχονται στην εξουσία το μόνο που αλλάζει είναι η ζωούλα του προς το καλύτερο. Ιδρύματα και οργανισμοί φαντάσματα για να βολευόμαστε όλοι μας σε θέσεις γεμάτες σκόνες και αράχνες αφού δεν έχουν καμία χρηστικότητα για τον λαό. Συνδικαλιστές που (πολλοί) κοιτούν το προσωπικό και το κομματικό τους βόλεμα και μετά το δίκιο του εργάτη. Όλα αυτά τριγύρω και εμείς εκεί. Να εναλλάσσουμε τους ίδίους και τους ίδιους στην εξουσία. Φτάνει να μας υποσχεθούν το κάτι τις μας. Τελικά αλήθεια ποιος φταιει για την τωρινή θέση μας και κατάσταση?? Καλά, εντάξει το ξέρουμε οι άθλιοι οι πολιτικοί μας , αλλά ο λαός είναι μοιρος ευθυνών??? Και να βγαίνει και ο κάθε (άντε να μην πούμε).. και να μας δουλεύει. Άκου: "Κουράγιο Ελληνες¨!! Τι να πεις? Μάλλον πράξεις χρειάζονται και όχι λόγια!!! Και μην ξεχνάτε "η ομορφιά είναι στους δρόμους¨.
