Μαϊος: Τελικά αυτός ο μήνας κάτι έχει!!

Τελικά αυτός ο μήνας κάτι έχει!! Κάτι μεταφυσικό περικλείει στις 31 ημέρες του. Δεν εξηγείται αλλιώς. Γεγονότα που σημάδευσαν και σε πολλές περιπτώσεις (ευτυχώς) άλλαξαν το ροή της παγκόσμιας αλλά και της Ελληνικής (τρομάρα μας) ιστορίας διαδραματίσθηκαν μήνα Μάιο.!!. Μπορεί πλέον να μοιάζει γραφικό κάποιος να μιλά για το ότι η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία αλλά απεργία, αλλά μην ξεχνάμε ότι στην χώρα του ποτέ και του τίποτε (στην δική μας χώρα ντε), η Πρωτομαγιά έχει εορταστεί μέχρι και στα μέσα του μήνα. Και όχι για να απεργήσουμε αλλά προφανώς για να "κερδίσουμε" μια ημέρα αργίας ώστε να ήμαστε ελεύθεροι (άλλο ανέκδοτο αυτό) να πάρουμε το suv μας και να εκδράμουμε στας εξοχάς!! Τώρα τι δουλειά έχει ο Έλληνας με τα SUV είναι άλλο θέμα και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το κάρμα του Μαΐου!! Ας ξεφυλλίσουμε μερικές από τις σελίδες της ιστορίας του μήνα που έχει κυριολεκτικά βαφτεί με αίμα αλλά και έχει συνδεθεί με αγώνες για δικαιοσύνη, και ελευθερία!!!

Ήταν 1η Μάη του 1886 όταν τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας 8ωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές. Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Στο Σικάγο έγινε η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Στην κεφαλή της πορείας ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα επτά παιδιά τους. Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ (Σικάγο). Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκοτώθηκαν τέσσερις απεργοί ενώ υπήρξαν και πολλοί τραυματίες προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης. (περισσότερα εδώ).

Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη, (που ιδρύθηκε στις 20 Ιούλη του 1890). Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη., έτσι, επελέγη η Κυριακή ώστε να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα.2000 διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις, ενώ τον Αύγουστο συλληαμβάνεται και ο Καλλέργης. Ο Καλλέργης, μιλώντας στους συγκεντρωμένους, διάβασε ψήφισμα, το οποίο κάλεσε να υπογράψουν για να κατατεθεί στη Βουλή: «α) Την Κυριακή να κλείσει τα καταστήματα και τα εργοστάσια καθ' όλην την ημέραν και οι πολίται να αναπαύονται., β) Οι εργάται και οι μισθωτοί να εργάζονται 8 ώρες την ημέραν, γ) Να απονέμεται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους, προς συντήρησιν εαυτών και της οικογενείας των, δ) Να καταργηθώσιν αι θανατικαί εκτελέσεις, ε) Να καταργηθεί η διά χρέη προσωπική κράτησις και στ) Το Διοικητικό Συμβούλιον του Κεντρικού Συλλόγου να επιδώσει το Ψήφισμα τούτο εις την Βουλήν.» (περισσότερα εδώ)

1η Μαΐου του 1936 και οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Μέσα σε λίγες μέρες το απεργιακό κύμα είχε εξαπλωθεί σε Ξάνθη, Αγρίνιο, Κομοτηνή, Σέρρες και Ελευσίνα και η απεργία είναι πλέον πανεργατική. Ο Ι. Μεταξάς (ναι αυτός που "είπε" το ΟΧΙ) σε επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη είναι απόλυτος: οι Αρχές πρέπει να χτυπήσουν τους διαδηλωτές στο ψαχνό. Η απεργία συνεχίζεται και στις 9 του Μάη στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, πέφτει νεκρός ο οδηγός Τάσος Τούσης από τις σφαίρες των οργάνων της τάξης. Η μάνα του μαθαίνει τα νέα, τρέχει, πέφτει πάνω στο νεκρό παιδί της και μοιρολογεί. Η φωτογραφία που κάνει το γύρω της χώρας μεσω εφημερίδων αποτέλεσε την έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο" Οι διαδηλωτές εξοργισμένοι τοποθετούν το νεκρό πάνω σε μια πόρτα και τον περιφέρουν στους δρόμους της πόλης σε μια ιδιότυπη «λιτανεία» καταγγελίας, διαμαρτυρίας και αντίστασης. Οι νεκροί θα φτάσουν τους 12 και οι τραυματίες τους 300. Στο σημείο της συμπλοκής θα στηθεί αργότερα το Μνημείο του Καπνεργάτη. (περισσότερα εδώ)

1η Μαΐου του 1944 και ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε: "Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος". «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τους τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν: 1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μάη 1944. 2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωριών. Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Έλληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς. Ο στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδος».(περισσότερα εδώ)

22 Μαΐου 1963. Δολοφονείται ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλούσε σε συγκέντρωση των "Φίλων της Ειρήνης" για την παγκόσμια ύφεση. Έξω απ' την αίθουσα ο Λαμπράκης δέχτηκε επίθεση από "άγνωστους" με ρόπαλα και τελικά εξέπνευσε στις 27 Μαΐου. Η ιστορία του έγινε γνωστή μέσα από το βιβλίο Ζ του Βασίλη Βασιλικού και την ομώνυμη ταινία (που βραβεύτηκε και με Oscar) του Κώστα Γαβρά. Το παρακράτος της Θεσσαλονίκης, η οργάνωση καρφίτσα, ο Γκοτζαμάνης (ιδιοκτήτης του τρίκυκλου), ο Εμμανουηλίδης (κατ' επάγγελμα εθνικόφρων), ο Εμ. Χατζηαποστόλου (ο γνωστός Τίγρης που ορμώντας στο τρίκυκλο συνέβαλε στην σύλληψη του Γκοτζαμάνη), ο Χρ. Σαρτζετάκης και τα υπόλοιπα γεγονότα και πρόσωπα είνα λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Αξίζει να θυμίσουμε ότι λίγες ημέρες πριν την δολοφονία, ο Καραμανλής είχε προσκαλέσει τον φίλο του Ντε Γκολ στη Θεσσαλονίκη και ο Εμμανουηλίδης είχε προσληφθεί ως έκτακτος χωροφύλακας για την φύλαξη του Γάλλου στρατηγού. (περισσότερα εδώ)

Ο περίφημος Μάης του 68. Οι διαδηλώσεις στην Γαλλία του 68 είχαν ξεκινήσει από το Μάρτη στο Πανεπιστήμιο Ναντερ. Οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο που στεγάζονταν η διοίκηση και ζητούσαν την απελευθέρωση των συμφοιτητών τους που συνελήφθησαν στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Το Πανεπιστήμιο κλείνει στις 2 Μαΐου 1968 από τη διεύθυνσή του. Στις 3 Μαΐου οι σπουδαστές στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης διαμαρτύρονται για το κλείσιμο και την ενδεχόμενη αποβολή φοιτητών της Ναντέρ. Τη Δευτέρα, 6 Μαΐου, η Εθνική Ένωση Σπουδαστών και η Ένωση των Πανεπιστημιακών Καθηγητών καλούν σε πορεία όσους ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για την εισβολή της αστυνομίας στη Σορβόννη. Στην πορεία κατέβηκαν περισσότεροι από 20.000 φοιτητές, καθηγητές και διάφοροι υποστηρικτές με κατεύθυνση τη Σορβόννη που παρέμενε κλειστή από την αστυνομία. Τις επόμενες ημέρες οι συμπλοκές και οι διαδηλώσεις γενικεύτηκαν με καταλήψεις εργοστασίων, σχολών και με τα δύο τρίτα του γαλλικού εργατικού δυναμικού να βρίσκονταν σε απεργία. Στις 30 Μαΐου εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, καθοδηγούμενοι από την Εργατική Ομοσπονδία, βαδίζουν στους δρόμους του Παρισιού, φωνάζοντας "Αντίο, Ντε Γκολ!". Και ενώ η κυβέρνηση έμοιαζε να είναι υπό κατάρρευση, ο Ντε Γκολ αφού εξασφάλισε υπολογίσιμο αριθμό στρατιωτικών μονάδων για να τον καλύψουν, βγήκε την επόμενη ημέρα στο ραδιόφωνο και ανήγγειλε τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και εκλογές στις 23 Ιουνίου. Γεγονότα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Όπως μεγάλη συζήτηση έχει γίνει για το αποτέλεσμα εκείνων των γεγονότων και την μετέπειτα πορεία των ηγετών του, με το αποκορύφωμα των συζητήσεων να γίνεται γύρω από το τότε κόκκινο Ντάνι (Ντανί Κον-Μπεντίτ).(περισσότερα εδώ)

Πρώτη Μαΐου 1976. Σκοτώνεται (ή δολοφονείται κατ'άλλους) ο Αλέκος Παναγούλης σε τροχαίο. Ο Παναγούλης έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας για την απόπειρα δολοφονίας κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου τον Αύγουστο του 1968 με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού. Στην δίκη του τελειώμει την απολογία του με τη φράση "Δεν υπάρχει, κύριοι στρατοδίκαι, ωραιότερο κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, από τον επιθανάτιο ρόγχο μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας". Λίγες ημέρες πριν το θάνατο του είχε φέρει στην δημοσιότητα τα περίφημα αρχεία της ΕΣΑ. Τα αρχεία λέγεται ότι περιείχαν αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών (όλων των αποχρώσεων) που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Δεν έχει παρουσιαστεί ωστόσο μέχρι σήμερα κανένα τεκμήριο για όλες αυτές τις εικασίες. Λέγεται ότι μετά την απαγόρευση της δημοσιοποίησης των αρχείων (24/04/1976 διότι "δυσχεραίνεται η ανακάλυψις των δραστών") ο Παναγούλης είχε πάρει την απόφαση να δώσει μόνος του στην δημοσιότητα και στον τότε Πρωθυπουργό (Καραμανλή) τα αρχεία της ΕΣΑ. Δεν πρόλαβε όμως!! (περισσότερα εδώ)

Μάιος 2010. Η χώρα παραδίνεται στην τρόικα των ΕΕ-ΔΝΤ–ΕΚΤ. Απόφαση που φέρνει ακόμη πιο σκληρά και επώδυνα μέτρα για όλους εκτός των τραπεζών, των μεγαλοβιομήχανων, των μεγαλο-κάτι γενικά. Και όλα αυτά χωρίς να ανοίξει μύτη. Δεν ξέρουμε τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε τώρα ως χώρα ώστε να ξεφύγουμε από την όλη κατάσταση και την (ίσως τεχνητή) κρίση, αλλά είμαστε σίγουροι ότι όλοι μας ξέρουμε τι θα έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια. Αλλά βλέπετε το παιχνίδι των πολιτικών βόλευε και βολεύει πολλούς. Μια θεσούλα στο δημόσιο (στενό και ευρύτερο για να μην ξεχνάμε και την ορολογία) με αντάλλαγμα την αιώνια ψήφο. Πάρε πέντε εσύ για να κάνουμε την δουλειά, θα βάλω και εγώ στο χέρι κάτι τις και όλα μέλι γάλα. Οι ίδιοι πολιτικοί 40 χρόνια τώρα να προσπαθούν να (και) μας πείθουν ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, και όταν έρχονται στην εξουσία το μόνο που αλλάζει είναι η ζωούλα του προς το καλύτερο. Ιδρύματα και οργανισμοί φαντάσματα για να βολευόμαστε όλοι μας σε θέσεις γεμάτες σκόνες και αράχνες αφού δεν έχουν καμία χρηστικότητα για τον λαό. Συνδικαλιστές που (πολλοί) κοιτούν το προσωπικό και το κομματικό τους βόλεμα και μετά το δίκιο του εργάτη. Όλα αυτά τριγύρω και εμείς εκεί. Να εναλλάσσουμε τους ίδίους και τους ίδιους στην εξουσία. Φτάνει να μας υποσχεθούν το κάτι τις μας. Τελικά αλήθεια ποιος φταιει για την τωρινή θέση μας και κατάσταση?? Καλά, εντάξει το ξέρουμε οι άθλιοι οι πολιτικοί μας , αλλά ο λαός είναι μοιρος ευθυνών??? Και να βγαίνει και ο κάθε (άντε να μην πούμε).. και να μας δουλεύει. Άκου: "Κουράγιο Ελληνες¨!! Τι να πεις? Μάλλον πράξεις χρειάζονται και όχι λόγια!!! Και μην ξεχνάτε "η ομορφιά είναι στους δρόμους¨.