Θερινός κινηματογράφος "Το Γιουσουρούμ"

Πριν από λίγο καιρό στήσαμε εδώ στο Γιουσουρούμ την μουσική μας σκηνή και για αρχή φιλοξενήσαμε τους fadeout. Ε, καλοκαίρι είναι, ζέστη (αρκετή) έχει είπαμε να στήσουμε και έναν θερινό κινηματογράφο (εμπορικό κέντρο μας βλέπω στο τέλος!!!). Ξέρετε τώρα, καλή παρέα, μπιρίτσες παγωμένες, ποπ κορν (ίσως και κανένα σουβλάκι!!), άρωμα νυχτολούλουδου (εντάξει και γιασεμιού) κλπ. Πολλές φορές έχω διερωτηθεί γιατί μας αρέσει ο θερινός κινηματογράφος. Για την παρέα? Για τα παρελκόμενα (βλ. πιο πάνω)?? Για τις ταινίες? Έχω δει σε θερινό απίθανες ταινίες που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τις έπαιρνα ούτε σε DVD για Σάββατο μεσημέρι. Άρα??

Και συνεχίζω. Το Γιουσουρούμ (όπως όλα τα παιδιά!!!) τρελαίνεται για κινούμενα σχέδια. Δώστου Donald Duck και πάρτα όλα τζάμπα από το μαγαζί. Ελπίζω να μην είμαι ο μόνος που εκτός από το Tasmanian Devil του αρέσει και ο Droopy!!! (Ρε, μήπως έχω πρόβλημα??). Ταινίες σαν το Fantasia, την Παναγία των Παρισίων, το SHREK θα πρέπει να επιβάλλεται να τις βλέπουν οι ενήλικες. Τώρα μην μου πείτε ότι δεν ρίχνετε κλεφτές ματιές όταν το χαζοκούτι (σ.σ TV) δείχνει Looney Tunes? Ε? Για θυμηθείτε λίγο το Fantasia με τον Μίκυ (δίπλα στα επιπλέον της ημέρας) και τα λέμε αργότερα (παρακάτω )

Οι πρώτες προβολές μας είναι αφιερωμένες σε ταινίες κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, Μικρά διαμάντια κινουμένων σχεδίων που συνοδεύουν συνήθως τις υπερπαραγωγές διαφόρων κινηματογραφικών studios. Πάρτε κάτι να πιείτε, ποπ κορν, σβήστε τα φώτα, καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ σας (ή στο κρεβάτι σας) και απολαύστε δυο υπέροχες (κατά την γνώμη μας πάντα) ταινίες μικρού μήκους.

Η πρώτη μας ταινία είναι το Geri's Game . Ένα φιλμάκι που το 1998 κέρδισε το Oscar και συμπεριλαμβανόταν στην προβολή τουη Bug's Life. "Γυρισμένη" το 1997 γράφτηκε και και σκηνοθετήθηκε από τον Jan Pinkava, η ταινία μας ταξιδεύει μια φθινοπωρινή μέρα σε ένα έρημο πάρκο. Εκεί ο ηλικιωμένος κύριος Geri αρχίζει μία περίεργη παρτίδα σκάκι. Περίεργη και ιδιότυπη καθώς ο αντίπαλός του είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Ο Geri αλλάζει συνεχώς θέση, βγάζει και βάζει τα γυαλιά του καθώς «μεταμορφώνεται» από τον ένα παίκτη στον άλλο. Η εναλλαγή γίνεται όλο και πιο γρήγορη δίνοντας την αίσθηση ότι οι αντίπαλοι είναι δυο και στην πραγματικότητα. Και ενώ η παρτίδα εξελίσσεται ο Geri (με τα μαύρα πιόνια) έχει στριμώξει για τα καλά το Geri (με τα λευκά πιόνια) ο οποίος δείχνει να μην μπορεί να αποφύγει την ήττα. Και τότε όλα ... (η συνέχεια στις οθόνες σας).

Η δεύτερη είναι το One Man Band . "Γυρισμένη" το 2005, γράφτηκε και και σκηνοθετήθηκε από τους Andrew Jimenez και Mark Andrews, προβαλλόταν στην αρχή της εμπορικής επιτυχίας Cars, ενώ ήταν και υποψήφια για το Oscar έκείνης της χρονιάς. Εδώ μεταφερόμαστε σε περασμένες εποχές, στην πλατεία ενός έρημου Ιταλικού χωριού όπου ένας πλανόδιος μουσικός (Bass) παίζοντας βαρετούς σκοπούς προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή (και το φιλοδώρημα εννοείται) των όποιων περαστικών, οι οποίοι δεν εμφανίζονται από πουθενά. Ξαφνικά κάνει την εμφάνισή του η Tippy (ένα μικρό κοριτσάκι) κρατώντας στο χέρι του ένα χρυσό νόμισμα το οποίο έχει πρόθεση να ρίξει στο σιντριβάνι της πλατείας κάνοντας και την καθιερωμένη ευχή. Τότε ο Bass αρχίζει και τα δίνει όλα (μουσικά: τα σπάει), ώστε το νόμισμα να καταλήξει στο κουτάκι του και όχι στον πάτο του σιντριβανιού. Η μικρή Tippy ενθουσιάζεται και είναι έτοιμη να του ρίξει το νόμισμα, όταν κάνει την εμφάνισή του στην άλλη πλευρά της πλατείαςο Treble, ένας επιδέξιος (και επιδειξίας) συνάδερφος του Bass. Η μικρή ακούγοντας τον Treble δείχνει αναποφάσιστη για το που θα δώσει το νόμισμα. Αρχίζει έτσι ένας μουσικός αγώνας μεταξύ των δυο με έπαθλο το νόμισμα της Tippy. Κάποια στιγμή η Tippy δείχνει να έχει αποφασίσει για το που θα ρίξει το χρυσό. Τότε το νόμισμα.... (η συνέχεια στις οθόνες σας).

Πριν σας αφήσουμε να πούμε ότι η μουσική του One Man Band ηχογραφήθηκε με την βοήθεια 38μελούς ορχήστρας , ενώ στο Geri’s Game χρησιμοποιήθηκαν πρωτοποριακές (για την επόχή του) τεχνικές για την ρεαλιστική απεικόνιση των εκφράσεων του προσώπου του Geri. Καλή σας προβολή.

Μάνος Χατζιδάκις: Αντικατοπτρισμοί ενός μύθου...

Το Γιουσουρούμ σιωπά μπροστά στον άνθρωπο, στον καλλιτέχνη στον δάσκαλο Μάνο Χατζιδάκι. Δεν έχει να γράψει κάτι περισσότερο από όλα αυτά που έχουν γραφεί και έχουν ειπωθεί όλα αυτά τα χρόνια σε περιοδικά, εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια, blogs και βιβλία. Δεν πιστεύει ότι μπορεί να προσφέρει έστω το μικρότερο λιθαράκι στον (ήδη ανοικοδομημένο) μύθο που ακούει στο όνομα Μάνος Χατζιδάκις. Δεν είχαμε την ευλογία να έχουμε προσωπική σχέση με τον συνθέτη των χρωμάτων ώστε να είμαστε κοινωνοί ιστοριών και να σας τις μεταφέρουμε. Ιστορίες για την ταπεινότητά με την οποία αυτός ο άνθρωπος βίωνε την δημοσιότητα γύρω από το κάθε τι έκανε ή έλεγε. Ιστορίες για το πόσο «ντρεπόταν» για το όσκαρ που κέρδισε με την σύνθεσή του για το «Ποτέ την Κυριακή» (το ίδιο ένιωθε και για την ίδια την σύνθεση). Ένα όσκαρ που σώθηκε στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή από τα σκουπίδια. Μια ιδιότυπη «ντροπή» που τον έκανε να μην αντέχει στο άκουσμα του τραγουδιού που τον έκανε διάσημο σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι ο ίδιος συνθέτης που από την μία έγραφε τραγουδάκια (έτσι συνήθως τα έλεγε) για τις ταινίες της Αλίκης, και από την άλλη δημιουργούσε μουσικά θαύματα όπως ο Μεγάλος Ερωτικός και η Οδός Ονείρων. Ο άνθρωπος που λάτρεψε το ρεμπέτικο τραγούδι (την underground μουσική της Ελλάδος όπως την αποκαλούσε- διαβάστε εδώ την περίφημη διάλεξη του για το ρεμπέτικο), και που αποφάσισε να στείλει σε ένα βράδυ την Μαρίζα Κωχ στην Eurovision να τραγουδήσει το Παναγιά μου- Παναγιά μου, μια μπαλάντα διαμαρτυρίας, με σκοπό την δημοσιοποίηση της Κυπριακής τραγωδίας (διαβάστε εδώ περισσότερα για το θέμα στον φίλο bosko).
Συνεργάστηκε με τον μεγάλο Κάρολο Κουν, τον Νίκο Γκάτσο αλλά και με νέους καλλιτέχνες τους οποίους «έβαλε» στο Τρίτο Πρόγραμμα (π.χ Φλωρινιώτης) του οποίου υπήρξε διευθυντής. Ποιος δεν έχει ακούσει ιστορίες για το οξύ του πνεύμα και τον υπέροχο κριτικό του λόγο. Τραγούδια του έχουν πει (και διασκευάσει) η Νταντωνάκη, η Αλεξίου, ο Δημήτρης Χορν (το Ηθοποιός, τραγούδι που το είχε πρωτοπεί ο Κούρκουλος στο θέατρο), η Μελίνα Μερκούρη, η Καρέζη αλλά και ο Κωνσταντίνος Βήτα και οι Raining Pleasure. Το Γιουσουρούμ είναι υπερήφανο που στην δισκοθήκη του υπάρχουν δίσκοι (και όταν λέμε δίσκοι εννοούμε βινίλιο) όπως η Οδός Ονείρων, Ο Μεγάλος Ερωτικός, Το Χαμόγελο της Τζοκόντας, οι Δεκαπέντε Εσπερινοί και το Reflections στις αρχικές τους εκτελεέσεις. Δίσκοι που αποτελούν μέρος του κρυμμένου μας θησαυρού. Το άγνωστο (στο ευρύ κοινό) μέχρι πριν από λίγα χρόνια Reflections είναι από τα αγαπημένα μας μουσικά ταξίδια. Ένα έργο που κυκλοφόρησε το 1969 ως το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Μάνου Χατζιδάκι (μουσική) με το συγκρότημα New York Rock And Roll Ensemble (στίχοι, τραγούδι). Είναι η εποχή που ο συνθέτης βρίσκεται στην America, όπου είχε το 1966 για τη θεατρική διασκευή του Ποτέ την Κυριακή με τον τίτλο Illya Darling, και πειραματίζεται με την ροκ. Ένας δίσκος που περιέχει τραγούδια όπως το υπέροχο και αγαπημένο Dedication , το Lover Her και φυσικά το χιλιοτραγουδισμένο Kemal (διαβάστε εδώ για την ιστορία του τραγουδιού).

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Το 1993 το “Reflections” επανεκδόθηκε με τίτλο «Αντικατοπτρισμοί», σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και ερμηνεύτρια την Αλίκη Καγιαλόγλου με την συμμετοχή του συνθέτη. Με αυτά κα αυτά φτάσαμε στο 2004 όπου η Έλλη Πάπαλα καλεί τους Raining Pleasure να συμμετέχουν σε μια σειρά κοινών εμφανίσεων με τραγούδια του Χατζιδάκι. Εκεί προφανώς γεννιέται και η ιδέα της διασκευής του Reflections από τους Pleasure. Στις αρχές του 2005 το συγκρότημα ταξιδεύει στην Γερμανία όπου και ηχογραφεί την δική του εκδοχή του έργου. Μια εκδοχή που παρόλο το δύσκολο του εγχειρήματος (ορατός ο φόβος να χαρακτηριστεί ιεροσυλία από διάφορους «ειδικούς») άρεσε πολύ, πούλησε πάνω από 35000 αντίτυπα δίνοντας ώθηση στο συγκρότημα αλλά και την Ελληνική Αγγλόφωνη μουσική σκηνή. Ώθηση που δυστυχώς από ότι φαίνεται δεν την εκμεταλεύτηκαν οι αρμόδιοι όπως έπρεπε.

Την περασμένη Κυριακή συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι. Ρουφήξαμε κάθε σειρά, κάθε δευτερόλεπτο των αφιερωμάτων των ημερών για τον συνθέτη. Ειλικρινά δεν έχουμε κάτι να προσθέσουμε παρά μόνο να προτείνουμε: διαβάστε εδώ-από τον φίλο bosko, εδώ-από το άρωμα του τραγουδιού, εδώ από τον φίλο ιστό, όμορφα κείμενα-αφιερώματα και δυο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του συνθέτη εδω (σε εφημερίδα) και εδώ στα φιλικά Μουσικά Προάστια. Σας αφήνουμε με το αφιέρωμα της εκπομπής "Η Μηχανή του Χρόνου" στον Χατζιδάκι- δείτε το δίπλα στα επιπλέον της ημέρας.

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.Καληνύχτα...

Οι Fadeout στην indie σκηνή του Γιουσουρούμ.

Το Γιουσουρούμ αγαπά την Ελληνική (και όχι μόνο) ανεξάρτητη σκηνή. Λατρεύει όλους εκείνους που κόντρα στο ρεύμα της Ελληνικής μουσικής πραγματικότητας αρνούνται να κινηθούνε (μουσικά) στον δρόμο που χάραξε ο Φοίβος (δεν θέλω ου!!!). Θαυμάζει τα παιδιά εκείνα που αντί να γράφουν «τραγουδάκια» -σ’αγαπώ μ’αγαπάς, τι θα γίνει μ’εμάς κλπ- στην μητρική μας γλώσσα διαλέγουν έναν δύσκολο και πολλές φορές αδιέξοδο δρόμο, αυτόν της αγγλόφωνης ηχογράφησης. Νιώθει «κοντά» στα συγκροτήματα ή τους μεμονωμένους δημιουργούς που γράφουν μεν στην Ελληνική αλλά όχι δυο κουπλέ, ένα ρεφρέν, δυο χαρούμενες συγχορδίες και πάμε για πίστα και γαρίφαλα. Και φυσικά δεν υποτιμά τους πραγματικούς Έλληνες δημιουργούς, όπως ο Χατζιδάκις, ο Λοϊζος, ο Τσιτσάνης κ.α. και τους κομιστές των δημιουργών τους. Αυτό όμως είναι θέμα μιας άλλης μελλοντικής ίσως ανάρτησης (όπως και η ελληνόφωνη εναλλακτική σκηνή). Τα τελευταία μουσικά εμπορεύματα του Γιουσουρούμ αφορούν στην Ελληνική indie σκηνή όπως έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε. Αναλύσεις και συζητήσεις για το θέμα πιθανώς θα έχετε ακούσει και διαβάσει πολλές. «Αιώνιες» ερωτήσεις με γκρίζες τις περισσότερες φορές απαντήσεις:

Υπάρχει indie σκήνη στην χώρα μας? Οι Raining Pleasure ανήκουν σε αυτή? Οι Matisse τι είναι ? Εναλλακτικό, mainstream ή indie ροκ? Υπάρχει τελικά Ελληνόφωνο Ροκ? Οι πολυεθνικές γιατί υπογράφουν τέτοια συγκροτήματα και μετά δεν τα προωθούν? Είναι η Πάτρα η indie «πρωτεύουσα» ? κλπ κλπ κλπ.

Απαντήσεις δεν θα βρείτε ούτε σε τούτη την ανάρτηση, γιατί ο σκοπός της είναι διαφορετικός. Είναι κάτι σαν διαφημιστή καμπάνια!!! Το Γιουσουρούμ λοιπόν αποφάσισε να στήσει την δική του σκηνή (καλοκαιράκι είναι) και να σας παρουσιάσει μερικά από τα αγαπημένα του σχήματα της indie (και όχι μόνο) σκηνής της χώρας. Οι πρώτοι που ανεβαίνουν στην σκηνή μας είναι οι FADEOUT.

Οι FADEOUT δημιουργήθηκαν ως τρίο στην Αθήνα το 2002 και μερικούς μήνες αργότερα απέκτησαν την τελική τους (έως σήμερα) πενταμελή σύνθεση: Βαγγέλης Ασλανίδης (drums, percussion, sound programming), Νίκος Αργυρόπουλος (bass), Μαρία Καμπουράκη (vocals), Αλέξανδρος Δαρμής (keyboards, nord lead synthesizers, samplers) και Γιάννης Γιώτης(guitars). Όσο για το στιλ τους και τις επιρροές τους? Οι ίδιοι ομολογούν πως την πρώιμη εκείνη περίοδο τους ο ήχος τους «άρχισε να εμφανίζει επιρροές από το σύγχρονο indie pop/rock, το post-rock, τον ήχο της σκηνής του Bristol, αλλά και από καλλιτέχνες της electronica» Αυτά για τότε, γιατί αργότερα το γκρουπ άρχισε να πατάει καλύτερα στα «μουσικά» του πόδια και να ενσωματώνει στοιχεία ανεξαρτήτου προέλευσης (μα βάση πάντα το indie pop/rock) και να πειραματίζεται περισσότερο χωρίς πλέον τα αρχικό (φυσιολογικό) τους άγχος.

Ήταν Μάρτιος του 2005 όταν στο Γιουσουρούμ ακούστηκαν για πρώτη φορά οι FADEOUT. Και τι ντεμπούτο ε? Με μια λέξη :όμορφο!!! Το (πάλαι ποτέ) Ποπ και Ροκ (ροκ& ρολ) κυκλοφορούσε με δυο διαφορετικά εξώφυλλα και CDs (σε συνεργασία με την Hitch Hyke). Επιλέξαμε το SECRET TAPES STUDIO II RECORDS και δεν πέσαμε έξω (βρείτε το στο blog του φίλου an205). Εκτός των FADEOUT το CD περιέχει κομμάτια των (επίσης αγαπημένων) INTERSTELLAR OVERDRIVE και των (δυστυχώς πρόωρα διαλυμένων) SERPENTINE. Το CD πήγαινε για πολύ καιρό αυτόματα στο δέκατο κομμάτι του και μετά στα υπόλοιπα. Ο λόγος ήταν απλός, το SANCTUARY είχε κλέψει την μουσική μας ψυχή. (Ακούστε το δίπλα στο "τραγούδι της ανάρτησης")

Έτσι άρχισε το "ψάξιμο" για τους FADEOUT και η προσπάθεια να βρούμε την Demo κυκλοφορία τους (με τέσσερα όπως ανακαλύψαμε αργότερα κομμάτια). Δυστυχώς ακόμα και σήμερα δεν τα έχουμε καταφέρει. Το 2005 το συγκρότημα υπογράφει με γνωστή πολυεθνική εταιρεία για την κυκλοφορία του "I Don't Care” σε ένα Last Chance remix όπως χαρακτηρίζεται στην συλλογή του Δ. Παπασπυρόπουλου με τίτλο "Once Upon A Time" που κυκλοφορεί στο τέλος του έτους. Εκεί έρχεται μια μικρή απογοήτευση!!! Όχι φυσικά για την συλλογή... (ακούστε το τραγούδι και στο ντεμπούτο άλμπουμ των fadeout και συγκρίνετε).

Φυσικά ποτέ τους δεν σταμάτησαν να κάνουν ζωντανές (ολοζώντανες) εμφανίσεις και να συμμετέχουν στις μεγαλύτερες μουσικές συναντήσεις της Ελληνικής indie σκηνής. Το επόμενο βήμα τους ήρθε φυσιολογικά και ήταν η κυκλοφορία του ομότιτλου ντεμπούτο τους από την MSEN Music στις 31/10/2006.

Ένα άλμπουμ που περιέχει όμορφες και δυνατές στιγμές ποπ, αναμιγμένες με κατάλληλες δόσεις indie rock και electronica, ενώ η φωνή της Μαρία Καμπουράκη δημιουργεί ένα εξαίσιο περιτύλιγμα. Μπορεί οι επιροές από Radiohead και Portishead (χωρίς διάθεση μιμητισμού) να δίνουν το παρόν αλλά καθώς τα κομμάτια προχωρούν δίνουν την θέση τους στην προσωπική σφραγίδα μιας καλοδουλεμένης μπάντας. Οι Fadeout κατάφεραν να αποφύγουν (περί κατορθώματος πρόκειται εάν σκεφθείτε την εμμονή των περισσότερων ελληνικών γκρουπ ειδικά στα πρώτα τους άλμπουμ) τα πολύ έντονα σολαρίσματα και τα «οπερικά» φωνητικά. Το repeat είναι αναπόφευκτο σε πολλά από τα κομμάτια του άλμπουμ. Τραγούδια όπως το Homeless, το Lost Song και το Dire Addiction μένουν χαραγμένα στο αυτί μας για ώρες μετά το άκουσμά τους. Φυσικά και δεν ξαχάσαμε το αγαπημένο Sanctuary (Transposed edit) αλλά ούτε και το Time χάρη στο οποίο οι Fadeout απόσπασαν τα πρώτα τους διεθνή κολακευτικά σχόλια από το μουσικό e-zine "Independent Clauses". Ακούστε τα στη σελίδα τους στο myspace και πείτε μας εάν συμφωνείται μαζί μας. Το fadeout μας γέμισε προσδοκίες για την επόμενη δισκογραφική του απόπειρα. Ελπίζουμε να μην αργήσει άλλο.

Σας αφήνουμε με ένα νέο τραγούδι των fadeout με τίτλο "Fragile State Of Mind" από την ζωντανή τους εμφάιση στο Gagarin 205 (23.11.2007). Καλή σας νύχτα!!!

Ο Ιάσονας, το περιβάλλον, ο Luis Armstrong και οι REM

Δεν ήταν πλέον ο μικρός Ιάσονας. Τώρα πετούσε μαζί με τους μεγάλους και δεν τους ακολουθούσε απλά. Το ταξίδι τους είχε αρχίσει πριν από καιρό και έφτανε στο τέλος του. Είχαν ξεκινήσει από τις νότιες πλευρές του μικρού μπλε πλανήτη με προορισμό την μικρή ετούτη χώρα που την εποχή αυτή είχε καλοκαίρι. Πέρυσι τέτοια εποχή οι γονείς του έφταναν εδώ με σκοπό να περάσουν την ζεστή περίοδο, να γεννήσουν και να μεγαλώσουν τα μικρά τους. Φέτος έκανε το ταξίδι μόνος του με τον ίδιο σκοπό. Οι γονείς του ήταν αρκετά μεγάλοι και όπως του είπαν οι «γέροντες» είχαν πεθάνει. Τότε ήταν μικρός και δεν καταλάβαινε γιατί συνέβη αυτό. Πλέον ήξερε.. Είχε έρθει ως εδώ να βρει το ταίρι του, να φέρει στον όμορφο κόσμο των χελιδονιών τα δικά του παιδιά και όταν ο καιρός θα αλλάξει να πάρουν μαζί τον δρόμο της επιστροφής για τις νότιες περιοχές. Πετούσαν πάνω από την περιοχή που πριν ένα χρόνο, όταν άρχιζαν το ταξίδι για πίσω είδε πράγματα που θα ήθελε να ξεχάσει. Μεγάλες φωτιές να καίνε όμορφα μέρη. Πουλιά να πετάνε προς όλες τις κατευθύνσεις προσπαθώντας να σωθούν. Κάτω οι άνθρωποι το ίδιο. Τους έβλεπε και σκεφτόταν πόσο ίδιοι τελικά είναι με τα πουλιά και ας του ΄λέγαν οι γέροντες «μείνε μακριά από τους ανθρώπους. Δεν είναι σαν εμάς. Δεν είναι όλοι φίλοι μας. Είναι κάτι διαφορετικό,ανεξήγητο, παράξενο και επικίνδυνο. Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις.». Έτρεχαν και αυτοί μακριά από τις μεγάλες φλόγες.

Στον Ιάσονα πάντα του άρεσε να παρατηρεί τους ανθρώπους. Του άρεσε να τους βλέπει να γελάνε, να παίζουν με τα δικά τους μικρά. Πολλές φορές όμως δεν τους καταλάβαινε. Περνούσε πολλές ώρες μελετώντας του παράξενους «ανθρώπους». Του άρεσε να τους ακούει να μιλάνε. Στο τέλος, λίγο πριν ξεκινήσουν πέρυσι το πέταγμα της επιστροφής είχε αρχίσει να καταλαβαίνει πολλά από αυτά που λέγανε. Όταν το είπε στον πατέρα του εκείνος του έβαλε τις φωνές και του είπε με αυστηρό ύφος «Ιάσονα, σου είπα να μείνεις μακριά τους». Τις ώρες των μεγάλων πυρκαγιών είχε ακούσει ανθρώπους να λένε «μακάρι να πιάσουνε αυτούς που τις βάλανε. Κρέμασμα θέλουνε». Δηλαδή οι ίδιοι είχαν ανάψει τις πυρκαγιές?? Γιατί??? Και τώρα τρέχουν να σωθούν??? Γιατί??? Γιατί να θέλει κάποιος να κάψει την φωλιά και τα μικρά κάποιου άλλου??? Γιατί??? Δεν καταλάβαινε!!! Μήπως ο πατέρας του είχε δίκιο??? Δεν είπε κουβέντα για αυτά που άκουσε σε κανέναν. Φοβόταν μήπως τον μαλώσουνε και δεν ήταν καιρός για τέτοια. Έπρεπε να πετάξουν γρήγορα μακριά. Πόσο όμως θα ήθελε να ρωτήσει έναν άνθρωπο «Γιατί το κάνατε αυτό?». Αν μπορούσε θα τους έπαιρνε μαζί του ψηλά να τους δείξει πόσο όμορφος είναι ο κόσμος από εκεί. Να τους δείξει μετά πόσο άσχημο κάνανε εκείνο το μέρος με τις φωτιές. Γιατί να θέλουνε την ασχήμια και όχι την ομορφιά?? Μακάρι να μπορούσε να μιλήσει με έναν από αυτούς και να του απαντήσει. Ο κόσμος ήταν τόσο όμορφος, και αυτοί .....Γιατί???

Σε λίγο φάνηκαν εκείνα τα παράξενα «φουγάρα» (όπως τα ονομάζουν οι άνθρωποι). Βγαίνουν από κάτι μεγάλες φωλιές και ρίχνουν έναν περίεργο αέρα στο ουρανό. Ο Ιάσονας δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αλλά έχει δει πολλούς συντρόφους του να χάνονται όταν πλησιάζουν αρκετά εκεί. Τα πουλιά ποτέ τους δεν φτιάχνουν τις φωλιές τους εκεί κοντά. Οι άνθρωποι όμως ναι... Ο αέρας τους είναι τόσο άσχημος. Άσχημος γιατί δεν σε αφήνει να δεις κάτω στη γη. Άσχημος διότι μυρίζει και σε κάνει να μην μπορείς να αναπνεύσεις κοντά του. Αυτό είναι ένα ακόμα «πράγμα» των ανθρώπων που δεν καταλαβαίνει. Πρέπει οπωσδήποτε να πείσει έναν άνθρωπο να πετάξει μαζί του ψηλά και να τα δει όλα αυτά. Να δούμε μετά τι θα του πει. Να δει πόσο δίκιο έχουν όταν λένε ο ένας στον άλλο (τους έχει ακούσει πολλές φορές) «εμείς το χαλάσαμε το κλίμα. Εμείς φταίμε. Οδηγούμε τον πλανήτη στο τέλος του!!

Να και το μέρος όπου πέρυσι οι δικοί του έφταιξαν την φωλιά. Όσο πλησίαζε τόσο ανυπομονούσε να δει τι απέγινε το «σπίτι» του. Το είχανε χαλάσει οι άνθρωποι?? Είχε ακούσει πολλές τέτοιες ιστορίες από τους μεγάλους. Ήταν ακόμη στην θέση της?? Μήπως χρειαζόταν λίγη δουλεία για να μπορεί να μείνει εκεί??? Πρέπει να κάνει γρήγορα γιατί είχε ήδη αποφασίσει για το ταίρι του, και μόλις τελείωνε με την φωλιά θα την πλησίαζε... Επιτέλους έφτασε. Να η φωλιά του. Ήταν εκεί. Κανείς δεν την είχε πειράξει.

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Ακόμα μια γιορτή για το περιβάλλον. Ακόμη μια μέρα με ευχές, λόγια και υποσχέσεις για την αντιμετώπιση των δεινών που οι ίδιο έχουμε προκαλέσει στον πλανήτη μας. Πολλοί λένε ότι η γη μας εκδικείται για όλα αυτά που κάναμε (και για αυτά που δεν κάνουμε). Ίσως να ναι και έτσι. Μήπως τελικά έχει δίκιο ο πατέρας του μικρού Ιάσονα?? «Δεν είναι όλοι φίλοι μας. Είναι κάτι διαφορετικό,ανεξήγητο, παράξενο και επικίνδυνο.». Μήπως??? Η επιλογή είναι απλή και δική μας. REM ή Luis Armstrong??? Καλό σας βράδυ!!!!