Σαν σήμερα πριν από 68 χρόνια γράφτηκε μια από τις μελανότερες σελίδες στην σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου. Ήταν Κυριακή 03 Δεκεμβρίου 1944 όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα που οι ιστορικοί τους έδωσαν την ονομασία Δεκεμβριανά. Είναι η δική μας ματωμένη Κυριακή. Μια Κυριακή που ο λαός των Αθηνών κατέβηκε κατά χιλιάδες στο Σύνταγμα (άλλες πηγές μιλούν για 100000 και άλλες για 500000 λαού) για να πάρει μέρος στο συλλαλητήριο που οργάνωσε το ΕΑΜ και που τελικά αποφάσισαν και έβαψαν στο αίμα (21 νεκροί και 140 τραυματίες) οι κυβερνητικές και Αγγλικές δυνάμεις. Δεν είναι πλέον κρυφός ο ρόλος των Άγγλων σε αυτά τα γεγονότα, ούτε και φυσικά της αστυνομίας αρχηγός της οποίας ήταν ο Άγγελος Έβερτ που υπήρξε διοικητής της αστυνομίας πόλεων κατά την διάρκεια της κατοχής. Μερικές δεκαετίες αργότερα ο γιος του διετέλεσε τόσο βουλευτής, υπουργός, δήμαρχος Αθηνών αλλά και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Ο λόγος φυσικά για τον Μιλτιάδη Έβερτ.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά και να να αγγίξουμε άλλα τόσο αλλά δεν νομίζουμε ότι υπάρχουν λόγια που μπορούν να περιγράψουν τόσο τα ίδια τα γεγονότα όσο και τις πραγματικές τους αιτίες. Κάποια στιγμή σίγουρα θα το κάνουμε αλλά όχι τώρα. Τώρα θα δώσουμε τον λόγο σε μερικούς αυτόπτες μάρτυρες και για να μην μας "κατηγορήσουν" μερικοί για μονόπλευρη ενημέρωση θα παραθέσουμε σχόλια και αποσπάσματα κειμένων ξένων ανταποκριτών αλλά και μια δήλωση του τότε αρχηγού της αστυνομίας .
Ας αρχίσουμε με τον Άγγλο αξιωματικό Μπίφορντ Τζόουνς, που περιέγραψε όσα είδε και άκουσε ως εξής:
«...παρατηρούσα τους διαδηλωτές να καταφθάνουν στην πλατειά κρατώντας τα πλακάτ τους και σημαίες αγγλικές, αμερικάνικες, ρώσικες και ελληνικές. Καθώς η πορεία σχηματίζεται τα μεγάφωνα συνεχώς μετάδιναν τα συνθήματα τους. «Κάτω ο Παπανδρέου» φώναζαν εν χορώ. «Κάτω η επέμβαση», «Να δικαστούν οι δοσίλογοι!»,,, Στάθηκα έξω από το καφενείο του Γιαννάκη, το οποίο βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου που στεγάζει τη διοίκηση της αστυνομίας... Με κατάπληξη διαπίστωσα ότι οι αξιωματικοί κρατούσαν όλα, έτοιμοι να πυροβολήσουν... Η πορεία πλησίαζε: άντρες, γυναίκες και παιδιά, βάδιζαν σε γραμμές ανά οκτώ ως δέκα... Η διαδήλωση δεν έδειχνε τίποτε το απειλητικό... Την προσοχή μου τράβηξε πάλι στο μπαλκόνι μιά επιτακτική φωνή που έμοιαζε σα διαταγή πυροβολισμού...» «Αυτό που συνέβη εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο απίστευτο που, προς στιγμή, νόμισα πως παρακολουθούσα κινηματογραφική ταινία... Οι αστυνομικοί άδειασαν τις σφαίρες των όπλων τους πάνω στους διαδηλωτές... Άνδρες, γυναίκες και παιδιά... έπεσαν στο έδαφος, αίμα ξεπηδούσε από τα κεφάλια τους και τα σώματά τους, βάφοντας το δρόμο και τις σημαίες που κρατούσαν... Οι πυροβολισμοί εξακολούθησαν να πέφτουν, αντηχώντας ανάμεσα στα ψηλά κτίρια, και μεταξύ των ομοβροντιών ακούγονταν ξεφωνητά τρόμου και κλάματα πόνου καθώς το πανικοβλημένο πλήθος έπεφτε πάνω στα ματωμένα κορμιά. Οι αστυνομικοί έμοιαζαν πια να φοβούνται να σταματήσουν τους πυροβολισμούς και το θέαμα πρόσβαλε το αίσθημα τις ευπρέπειας κάθε Άγγλου που έτυχε να το παρακολουθεί...
«Όσοι από τους θεατές βρισκόμαστε στη γραμμή του πυρός περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή το ΕΑΜ να απαντήσει με όπλα. Πάνω στη σκεπή των κεντρικών γραφείων του ΚΚΕ, που βρίσκονταν στην πλατεία, υπήρχαν πολυβόλα, τα οποία μπορούσαν να γαζώσουν ολόκληρη τη γειτονιά με καταιγιστικό πυρ. Το ΕΑΜ όμως περιορίστηκε σε βρισιές και απειλές. Δε νομίζω πως υπήρχαν οπλισμένοι διαδηλωτές. Η οργή του πλήθους ήταν τέτοια ώστε εάν ήσαν οπλισμένοι θα είχε ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος εκείνη τη στιγμή»
Για να δούμε και πως έβλεπε τα γεγονότα ο αμερικανός δημοσιογράφος Λήλαν Στόου, σε ανταπόκρισή του, που μεταδόθηκε από το ραδιοφωνικό σταθμό της Νέας Υόρκης:
«...Πριν εβδομάδες, ο αμερικανός ανταποκριτής Μ.Φ Φόντορ του «Ήλιου του Σικάγου», ο πιο πεπειραμένος από τους ανταποκριτές που βρίσκονταν στην Αθήνα, δυό φορές επιχείρησε να προειδοποιήσει την κοινή γνώμη. Οι δεξιοί, έλεγε, θα προκαλέσουν ένοπλη σύγκρουση που θα επιτρέψει στον Σκόμπυ να κηρύξει στρατιωτικό νόμο. Όμως και τις δυό φορές, οι Βρεταννοί λογοκριτές εμπόδισαν τον Φόντορ να στείλει τις ειδήσεις αυτές. Η σύγκρουση ήρθε πραγματικά και ήρθε από την αστυνομία της δεξιάς...»
Και ας τελειώσουμε (προς το παρόν) με όσα απεκάλυψε ο Άγγελος Έβερτ μερικά χρόνια μετά, σε άρθρο του στην εφημερίδα Ακρόπολη: «... βάσει των υπεύθυνων διαταγών, τας οποίας είχα, διέταξα υπευθύνως την βίαιαν διάλυσιν ... των διαδηλωτών...» ("ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ" 12/12/1958).
Λόγια για την δύσκολη εποχή που περνάμε αλλά και ευχολόγια και σιγουριά για το υπέροχο μέλλον που μας περιμένει. Φυσικά γίνεται και λόγος για τον δύσκολο αλλά πάντα σίγουρο αλλά και μονόδρομο προς το υπέροχο μέλλον Δρόμος γεμάτος θυσίες αλλά όχι από όλους. Θυσίες από τον λαό για να βγει η χώρα από την δύσκολη κατάσταση κλπ. Και πάντα η αιώνια και κλασική αναφορά στο γεγονός ότι οι Έλληνες στα δύσκολα ενώνονται και τα βγάζουν πέρα κλπ. Στα δύσκολα είμαστε λέει ενωμένοι και πάντα βγαίνουμε νικητές. Ναι όπως είμαστε ενωμένοι το 1821, στου μεγάλους πολέμους, στην Μικρασιατική καταστροφή και την μεγάλη ιδέα, Όπως στον εμφύλιο, την επταετία, την μεταπολίτευση και φυσικά τώρα στην "κρίση".
