Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: Petunia Pig

Οι Petunia Pig δημιουργήθηκαν στη Πάτρα στα τέλη του 1988 ως αμιγώς γυναικείο γκρουπ που έπαιζε ένα μείγμα Punk Rock. Η αρχική (τετραμελής) σύνθεση ήταν: Κερασιά(φωνή), 'Αντα (μπάσο), Ιωάννα (κιθάρα), Λίτσα (τύμπανα) και (προφανώς) δανείστηκαν το όνομά τους από τη γνωστή γουρουνίτσα των Looney Tunes. Όταν οι "Όρα Μηδέν" διαλύθηκαν ο Νίκος Πισπίρης ("Ψάθινο Καρότο", "SS Party") "μετακόμισε" στα ντραμς των Petunia Pig και το συγκρότημα άρχισε να γράφει τα πρώτα δικά του κομμάτια.


Η πρώτη τους ανεπίσημη κυκλοφορία ήταν μια Demo κασέτα το 1991 που περιείχε δέκα κομμάτια. Την ίδια χρονιά συμμετέχουν με το κομμάτι "The End" στην κασετοσυλλογή του Ράδιο Ουτοπία με τίτλο "You Ain't Got No Friends No More" και με το "A Dream So Grey" στην 7'' συλλογή "Fragmenta II" του ιστορικού φανζίν "Σκιές του Β-23" (B-23/2 ).

Εκείνη την χρονιά αποχωρεί η Ιωάννα, την αντικαθιστά ο Κώστας Βασιλάκης και η μπάντα αρχίζει να κινείται σε ρυθμούς και λογική D.I.Y (η πρώτη ελληνική μπάντα που ¨τόλμησε" κάτι τέτοιο). Έναν χρόνο μετά (1992) η μπάντα διαλύεται και τα μέλη της διασκορπίζονται σε διάφορα γκρουπ. Το 1997 το περιοδικό "Voice" κυκλοφορεί την συλλογή (CD) με τίτλο 'Girls Re-Write Rock" στην οποία συμπεριλαμβάνονται 2 κομμάτια τω Petunia Pig, το "Broken Doll" και το "Prisoner And Judge".

Hints and Tips

Ο Βασιλάκης με τον Πισπιρή μετά την διάλυση των Petunia δημιούργησαν αρχικά τους "Madonna's Cant" και αργότερα τους "No Logo".

Η Κερασιά βρέθηκε να παίζει μπάσο στους "Shit Hit The Fan" και αργότερα να τραγουδάει στους "Pop In Noise".

Επίσημη κυκλοφορία των PEtunia δεν υπήρξε ποτέ και εκτός των συλλογών που αναφέρθηκαν ήδη oi Petunia συμμετείχαν και σε μια άλλη κασετοσυλλογή ενός fanzine με τίτλο Κόλαση (η εν λόγο συλλογή δεν έχει βρεθεί ακόμη στο γιουσουρούμ).

Αύγουστος

Τον Αύγουστο λέει δεν υπάρχουν ειδήσεις. Σύμφωνα με έναν άλλο αστικό μύθο του Αυγουστιάτικο φεγγάρι είναι το πιο όμορφο του χρόνου. Τον Αύγουστο επίσης παραμένει κλειστή η ελληνική βουλή (ενώ τον άλλο καιρό που είναι ανοικτή ...). H λαϊκή σοφία θέλει "κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο" ενώ ο μεγαλύτερος σύγχρονος μύθος θέλει τα μπάνια του λαού να γίνονται κυρίως Αύγουστο, αλλά έτσι όπως πάει στο πράγμα δεν το βλέπουμε να γίνονται ούτε τον Μάη τον κούρο (για να θυμηθούμε μια άλλη σοφή λαϊκή ρύση). Ενώ φαίνεται με την νέα "φοροεπιδρομή" και εξαθλίωση (του λαού) που σχεδιάζεται να πάμε "Και από Αύγουστο... χειμώνα". Επίσης αυτόν τον Αύγουστο από ότι δείχνουν τα πράγματα θα "πέσει" το καθεστώς Καντάφι κάνοντας αριστερούς, δεξιούς και άλλους πολιτικά ενταγμένους να πανηγυρίζουν, ενώ δεν έχουμε καταλάβει γιατί γίνεται τόσο ντόρος και μέγα θέμα αν θα ξεκινήσει λέει το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου τέλος Αυγούστου ή θα πάει για αργότερα. Και λες αν αρχίσει Οκτώβριο θα αλλάξει η ζωή μας και θα αποκτήσει αυτό που ονομάζεται αθλητισμός στην χώρα μας αξιοπρέπεια και νόημα. Συνήθως ο Αύγουστος είναι συνδεμένος με τα μεγάλα πανηγύρια της Ελληνικής υπαίθρου αλλά και με τις μεγάλες πυρκαγιές (βλ. 2007, 2009 κλπ). Και μην ξεχνάμε ότι κάποτε παρακαλούσαμε τον Αύγουστο να έρχεται δυο φορές τον χρόνο.

Μερικά σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν Αύγουστο

• 06/08/1945 Βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις δυνάμεις των ΗΠΑ με χρήση ατομικής βόμβας
• 08/08/1973 πεθαίνει ο Νίκος Ζαχαριάδης. Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (1935-1956), μια από τις πιο πολυσυζητημένες και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
• 09/08/1945 Βομβαρδισμός του Ναγκασάκι από τις δυνάμεις των ΗΠΑ με χρήση ατομικής βόμβας
• 13/08/1961 έναρξη της ανέγερσης του τοίχους του Βερολίνου
• 13/08/1968 ο Αλέκος Παναγούλης αποπειράται να ανατινάξει τον Παπαδόπουλο. Δυστυχώς απέτυχε και συνελήφθη
• 17/08/1987 πεθαίνει σε ηλικία 93 ετών ο Ρούντολφ Ες. Ηγετικό στέλεχος των Ναζί.
• 20/08/1944 γέννηση του Ρατζίβ Γκάντι
• 20/08/1940 Δολοφονήθηκε στο Μεξικό από πράκτορες του Στάλιν ο Λέων Τρότσκι
• 22/08/1922 δολοφονείται σε ενέδρα ο Ιρλανδός επαναστάτης Μαϊκλ Κόλινς
• 25/08/1949 5:30 το πρωί. Ο στρατός εξαπολύει την τελική επίθεσή του στον Γράμμο κατά των ανταρτών
• 29/08/1922 Οι Τούρκοι πυρπολούν τη Σμύρνη.

(ακούστε την νέα δουλειά των) Beirut - The Rip Tide

Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά το "The Flying Club Cup" (2007), οι Beirut επιστρέφουν με το τρίτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο "The Rip Tide" (το "March of the Zapotec/Holland" του 2009 είναι στην ουσία ένα διπλό EP και όχι μια ολοκληρωμένη δουλειά). Ο Zach Condon δείχνει έτοιμος να κάνει το επόμενο βήμα ως συνθέτης χωρίς να απομακρύνεται από τα (ethnic) μουσικά μονοπάτια που αποτελούν το σήμα κατατεθέν των Beirut. Ακούγοντας κανείς το "The Ripe Tide" αντιλαμβάνεται αμέσως την "ωρίμανση" τόσο του Condon όσο και των υπολοίπων του γκρουπ. Εξάλλου δεν θα υπήρχε λόγος να βγάλουν μια ολοκληρωμένη δουλειά μετά από τέσσερα χρόνια χωρίς να έχουν να μας "επιδείξουν¨ τέτοιου είδους στοιχεία. Στο "Rip Tide" εξακολουθούμε και μαγευόμαστε από τον τρόπο που οι Beirut χρησιμοποιούν "κλασσικά" όργανα (γιουκαλίλι, τούμπα, τσέλο κλπ που τους έκαναν διάσημους), γράφοντας παράλληλα φρέσκια μουσική. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε τον περασμένο χειμώνα στην Νέα Υόρκη και πρόκειται να κυκλοφορήσει υπό την σκέπη της Pompeii Records (ιδιοκτησίας του Condon) στις 30 Αυγούστου σε βινίλιο και σε CD. Φυσικά εδώ και λίγο καιρό είναι διαθέσιμο για "κατέβασμα" από τα γνωστά ηλεκτρονικά μέσα οπότε όσιο πιστοί προσέλθετε.

Στο Rip Tide οι Beirut ταξιδεύουν μεταξύ Ανατολικού Harlem και Santa Fe συνεχίζοντας τα (τοπο)αναφορικά τους κομμάτια και αφήνοντας εμάς να φανταστούμε τις εικόνες του ταξιδιού τους αυτού. Όσοι λοιπόν έχετε στην λίστα των αγαπημένων σας κάποια από ή όλες τις προηγούμενες δουλειές των Beirut σίγουρα θα προσθέσετε και το Rip Tide. Ενώ όσοι δεν έχετε ταξιδέψει μαζί τους ετοιμαστείτε αυτή την φορά να βγάλετε εισιτήριο.

Ακούστε ολόκληρο Rip Tide εδώ και πείτε μας την γνώμη σας.

Βασίλης Ραφαηλίδης: περί των επαναστατικών κινημάτων και του τέλους του καπιταλισμού

Τις τελευταίες ημέρες ακούγοντας (θέλοντας και μη αφού όπου και να πας αυτά ακούς) για την κρίση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, μας έρχεται στο μυαλό το εξής απόσπασμα από το βιβλίο του Ραφαηλίδη με τίτλο "Επαναστατικά και Απελευθερωτικά Κινήματα":

"...Ούτως ή άλλως είναι (ο κομουνισμός) ο νόμιμος διάδοχος του καπιταλισμού. Που, όπως όλα, κάποτε θα πεθάνει κι αυτός. Είτε σε δυστύχημα (μη αναστρέψιμη μεγάλη οικονομική κρίση), είτε με ευθανασία (επανάσταση), είτε από γήρας. Όπως και να πεθάνει όμως,το σίγουρο είναι πως θα πεθάνει. Όλοι ευχόμαστε να πεθάνει, όσο γίνεται πιο ήσυχα. Αν μάλιστα αυτοκτονήσει από τύψεις, τόσο καλύτερο για όλους μας. Αλλά που τέτοια ευαισθησία Άλλωστε, το απαγορεύει και ο καλός του σύμμαχος, ο κατεστημένος και ιδρυματικός χριστιανισμός...."

Λέτε τελικά το δυστύχημα να είναι κοντά??? ¨Η τελικά θα τον σώσουν οι καλοί γιατροί (χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αγορές) και λοιποί συγγενής?? Αλήθεια τώρα που μιλήσαμε για γιατρειές τέτοιου τύπου έχουμε μια απορία. Γιατί σε όλον τον κόσμο οι δικτάτορες, οι άκρα πιστεύοντες τον φιλελευθερισμό (που συνήθως είναι συνδεδεμένος με τον καπιταλισμό) χρησιμοποιούν εκφράσεις και ατάκες για ασθενής, γιατρειές, επείγοντα περιστατικά κλπ??? Τι να πρωτοθυμηθούμε?? Τον Παπαδόπουλο??? Τον Παπανδρέου (νύν και πρώην), τους Ευρωπαίους "σωτήρες" μας?? Τους Αμερικάνους όταν πρόκειται να "αποδώσουν δικαιοσύνη" σε κάποια γωνιά του πλανήτη?? Τέλος πάντων. Ας γυρίσουμε στον Ραφαηλίδη.

Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι, αν ανήκει στον ίδιο πολιτικό διάδρομο ή είναι στο απέναντι κτήριο, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει τον τρόπο γραφής του και το πως χειρίζεται τις λέξεις. Στο βιβλίο (αυτό) επιχειρεί μια σύντομη καταγραφή των επαναστατικών κινημάτων ανά τον κόσμο, από τον θάνατο του Στάλιν μέχρι και το τέλος του "υπαρκτού σοσιαλισμού" το 1991. Μέσα στις σελίδες του περνούν προσωπικότητες, επαναστάσεις και χώρες όπως : Κάστρο, Γκεβάρα και Κούβα, Αλιέντε και Χιλή, Μπολιβάρ και Σαν Μαρτίν, Χρουτσώφ Αμέρικα και Βιετνάμ, Λιβύρη Καντάφι, Αλγερία και Πάμπλο κ.α.

Μετά και τα γεγονότα των τελευταίων μηνών σε Αλγερία, Λιβύη και Αίγυπτο έχει τεράστιο ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς για το πως αντιμετώπιζε ο Ραφαηλίδης και πολλοί άλλοι την Επανάσταση π.χ του Καντάφι πριν 15 περίπου χρόνια. Τι έλεγε ο περισσότερος κόσμος και που τελικά κατέληξε η ιστορία (αν κατέληξε τελικά κάπου και αν αυτό το κάπου είναι το τώρα). Διαβάστε και θυμηθείτε τις αντιδράσεις πολλών επαναστατημένων ανθρώπων τον καιρό που ο Καντάφι απαλλοτρίωνε τις ιδιοκτησίες των Αμερικάνικων και Αγγλικών εταιριών στην Λιβύη και συγκρίνετέ τες με τις αντιδράσεις της ίδιας κοπής ανθρώπων τους τελευταίους μήνες και από την στιγμή που ξεκίνησε η επανάσταση του λαού της Λιβύης. Και όλα αυτά σε μια χώρα που όπως πολύ σωστά γράφει ο Ραφαηλίδης "..Μέχρι το τέλος του περασμένου (εικοστού) αιώνα κανείς δεν είχε ακούσει να γίνεται λόγος για αυτή την χώρα που λέγεται Λιβύη.."

Θα μπορούσαμε να γράψουμε και να συζητήσουμε πολλά ακόμη για το βιβλίο του Ραφαηλίδη. Όμως καλύτερα να μείνουμε στα λίγα και όποιοι θέλουν ας επιστρέψουν ή να γνωρίσουν τις σελίδες του. Περισσότερα επί χάρτου λοιπόν.