Βασίλης Ραφαηλίδης: περί των επαναστατικών κινημάτων και του τέλους του καπιταλισμού

Τις τελευταίες ημέρες ακούγοντας (θέλοντας και μη αφού όπου και να πας αυτά ακούς) για την κρίση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, μας έρχεται στο μυαλό το εξής απόσπασμα από το βιβλίο του Ραφαηλίδη με τίτλο "Επαναστατικά και Απελευθερωτικά Κινήματα":

"...Ούτως ή άλλως είναι (ο κομουνισμός) ο νόμιμος διάδοχος του καπιταλισμού. Που, όπως όλα, κάποτε θα πεθάνει κι αυτός. Είτε σε δυστύχημα (μη αναστρέψιμη μεγάλη οικονομική κρίση), είτε με ευθανασία (επανάσταση), είτε από γήρας. Όπως και να πεθάνει όμως,το σίγουρο είναι πως θα πεθάνει. Όλοι ευχόμαστε να πεθάνει, όσο γίνεται πιο ήσυχα. Αν μάλιστα αυτοκτονήσει από τύψεις, τόσο καλύτερο για όλους μας. Αλλά που τέτοια ευαισθησία Άλλωστε, το απαγορεύει και ο καλός του σύμμαχος, ο κατεστημένος και ιδρυματικός χριστιανισμός...."

Λέτε τελικά το δυστύχημα να είναι κοντά??? ¨Η τελικά θα τον σώσουν οι καλοί γιατροί (χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αγορές) και λοιποί συγγενής?? Αλήθεια τώρα που μιλήσαμε για γιατρειές τέτοιου τύπου έχουμε μια απορία. Γιατί σε όλον τον κόσμο οι δικτάτορες, οι άκρα πιστεύοντες τον φιλελευθερισμό (που συνήθως είναι συνδεδεμένος με τον καπιταλισμό) χρησιμοποιούν εκφράσεις και ατάκες για ασθενής, γιατρειές, επείγοντα περιστατικά κλπ??? Τι να πρωτοθυμηθούμε?? Τον Παπαδόπουλο??? Τον Παπανδρέου (νύν και πρώην), τους Ευρωπαίους "σωτήρες" μας?? Τους Αμερικάνους όταν πρόκειται να "αποδώσουν δικαιοσύνη" σε κάποια γωνιά του πλανήτη?? Τέλος πάντων. Ας γυρίσουμε στον Ραφαηλίδη.

Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι, αν ανήκει στον ίδιο πολιτικό διάδρομο ή είναι στο απέναντι κτήριο, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει τον τρόπο γραφής του και το πως χειρίζεται τις λέξεις. Στο βιβλίο (αυτό) επιχειρεί μια σύντομη καταγραφή των επαναστατικών κινημάτων ανά τον κόσμο, από τον θάνατο του Στάλιν μέχρι και το τέλος του "υπαρκτού σοσιαλισμού" το 1991. Μέσα στις σελίδες του περνούν προσωπικότητες, επαναστάσεις και χώρες όπως : Κάστρο, Γκεβάρα και Κούβα, Αλιέντε και Χιλή, Μπολιβάρ και Σαν Μαρτίν, Χρουτσώφ Αμέρικα και Βιετνάμ, Λιβύρη Καντάφι, Αλγερία και Πάμπλο κ.α.

Μετά και τα γεγονότα των τελευταίων μηνών σε Αλγερία, Λιβύη και Αίγυπτο έχει τεράστιο ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς για το πως αντιμετώπιζε ο Ραφαηλίδης και πολλοί άλλοι την Επανάσταση π.χ του Καντάφι πριν 15 περίπου χρόνια. Τι έλεγε ο περισσότερος κόσμος και που τελικά κατέληξε η ιστορία (αν κατέληξε τελικά κάπου και αν αυτό το κάπου είναι το τώρα). Διαβάστε και θυμηθείτε τις αντιδράσεις πολλών επαναστατημένων ανθρώπων τον καιρό που ο Καντάφι απαλλοτρίωνε τις ιδιοκτησίες των Αμερικάνικων και Αγγλικών εταιριών στην Λιβύη και συγκρίνετέ τες με τις αντιδράσεις της ίδιας κοπής ανθρώπων τους τελευταίους μήνες και από την στιγμή που ξεκίνησε η επανάσταση του λαού της Λιβύης. Και όλα αυτά σε μια χώρα που όπως πολύ σωστά γράφει ο Ραφαηλίδης "..Μέχρι το τέλος του περασμένου (εικοστού) αιώνα κανείς δεν είχε ακούσει να γίνεται λόγος για αυτή την χώρα που λέγεται Λιβύη.."

Θα μπορούσαμε να γράψουμε και να συζητήσουμε πολλά ακόμη για το βιβλίο του Ραφαηλίδη. Όμως καλύτερα να μείνουμε στα λίγα και όποιοι θέλουν ας επιστρέψουν ή να γνωρίσουν τις σελίδες του. Περισσότερα επί χάρτου λοιπόν.