Μια (επική) συζήτηση με τον Alex K. των Last Drive (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ)!!!

Οι Last Drive είναι από τις αδυναμίες μας. Ένα από τα ιστορικότερα ελληνικά αγγλόφωνα συγκροτήματα. Μιλάμε για ένα από τα λίγα ελληνικά γκρουπ που ξεπέρασαν τα στενά (μουσικά) μας σύνορα. Με αφορμή την κυκλοφορία (και όχι μόνο) του Heavy Liquid αναζητήσαμε τον Aλέξη Καλοφωλιά (Alex K.) (με την βοήθεια ενός φίλου του γιουσουρούμ) για μια κουβέντα μαζί του. Βλέπετε είχαμε νέο υλικό από τους Drive μετά από 15 ολόκληρα χρόνια και δεν γινόταν να το προσπεράσουμε αυτό τόσο απλά. Η κουβέντα μας κατέληξε επική από όλες τις απόψεις. Διαβάστε σήμερα το πρώτο της μέρος και σε λίγες ημέρες και το υπόλοιπο. ΠΡΟΣΟΧΗ στις φωτογραφίες. Απολαυστε τους Last Drive να παίζουν μπαλίτσα με τον Πουλικάκο στα τέλη της δεκαετίας του 80 λίγο πριν από κοινή τους εμφάνιση στο στο Άλσος!!! Ακούστε επίσης το νέο κομμάτι των Drive Love&Terror από την συλλογή HORROR & ROMANCE ON ANOTHER PLANEΤ του ζωγράφου Στέφανυ Ρόκου. Ο λόγος στον Alex K..

-------------------------------------------------------------

Giusurum: Αλήθεια πως προέκυψε το όνομά σας;
Alex K. : Είναι, βεβαίως, παλιά ιστορία: Στις αρχές του '80, σε ένα μπαρ όπου συχνάζαμε, Last Drive ήταν το τελευταίο κοκτέιλ στο κατάλογο, που εξασφάλιζε…αυτό που υποσχόταν το όνομά του. Την τελευταία βόλτα. Ήταν η εποχή που ψάχναμε όνομα για το συγκρότημα που τότε ήταν ακόμα περισσότερο ιδέα παρά πραγματικότητα, και ένα βράδυ ο Χρήστος το κοίταξε και γύρισε και είπε «Αυτό θα είναι το όνομα του γκρουπ». Και αυτό ήταν. Μας πήγαινε μια χαρά, γιατί ενσάρκωνε όλο αυτό που είχαμε στο μυαλό μας για τη μυθολογία του ροκ εν ρολ, Eddie Cochran, James Dean κλπ.

Giusurum: Η πρώτη σας εμφάνιση ήταν στο Rodeo τον Δεκέμβριο του 1983. Τι θυμάστε από εκείνη την βραδιά?
Alex K.: Ότι ήταν μαζεμένοι όλοι οι φίλοι μας και ότι δεν ξέραμε πού παν τα τέσσερα από ήχο και τα υπόλοιπα, αλλά βγήκε πέρα. Έγινε στο πλαίσιο μιας σειρά από πάρτι με την ονομασία Cult, που γίνονταν εκείνη την εποχή στην Αθήνα. Είχαμε φτιάξει μόνοι μας τις αφίσες, κάτι φωτοτυπίες, και τις είχαμε κολλήσει σε στέκια, σχολές, μαγαζιά κ.λ.π. Τώρα ακούγεται ίσως γραφικό, με το ίντερνετ και όλα αυτά, αλλά τότε δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μαθευτεί. Κατά τα άλλα, παίξαμε τέσσερις, με τον Πάνο (P.E.P.P.) στη σύνθεσή μας, που μετά έφυγε από την μπάντα για να γυρίσει το ’88, πριν το Heatwave, όταν πια έφυγε ο Νίκος (Pop Mind). Θυμάμαι ότι ήταν εκεί ο Παύλος (Σιδηρόπουλος), που μας βοήθησε μάλιστα να φτιάξουμε τον ήχο στους ενισχυτές. Εκείνη την εποχή έπαιζε εκεί με την μπάντα του, τον είχαμε δει λίγες μέρες πριν.

Giusurum: Όταν αρχίζατε να παίζεται ως Last Drive περιμένατε όλη αυτή την πορεία στα μουσικά δρώμενα της χώρας και όχι μόνο?
Alex K.: Έτσι όπως δρούσαν οι Last Drive τότε, καλά καλά δεν ξέραμε αν θα παίζουμε τον άλλο χρόνο. Δεν είχαμε κάποιο προηγούμενο στο μυαλό μας. Άλλωστε, το punk που μας παρακίνησε να παίξουμε, μόνο με τη διάρκεια δεν είχε σχέση. Σιγά σιγά καθώς περνούσε ο καιρός, νιώσαμε μέσα από τα τραγούδια και τη μουσική συνεργασία ότι το πράγμα μπορεί να έχει μια πορεία.

Giusurum: Tελικά είναι (και πόσο) εφικτό για ένα συγκρότημα (ή καλλιτέχνη) από την Ελλάδα να κάνει καριέρα στο εξωτερικό?
Alex K.: Και βέβαια είναι εφικτό, αποδεικνύεται μάλιστα καθημερινά πλέον. Το κύκλωμα που θα βοηθήσει ένα underground group να παίξει εκτός Ελλάδας αν διαθέτει το κίνητρο και το πείσμα, υπάρχει και σήμερα, όπως και παλιά. Μια εποχή στα ‘90s η διακίνηση του underground rock πέρασε στις μεγάλες εταιρείες, και ήταν πολύ δύσκολο να κινηθεί κάτι έξω από αυτό το κανάλι. Tώρα η κατάσταση μοιάζει περισσότερο με τα ’80s, όταν το «μικρό» λειτουργούσε. Τότε υπήρχε ένα δυνατό υπόγειο κύκλωμα στο rock n roll, που διατηρήθηκε και στη συνέχεια. Αυτό το κύκλωμα δεν έχει σταματήσει να λειτουργεί μέχρι σήμερα, βασίζεται σε συναυλίες σε μικρά μαγαζιά ή χώρους-στέκια κλπ. από μικρούς προμότερ που είναι στην ουσία fans της μουσικής, ενώ το ίντερνετ που ένα μέρος του έχει πάρει το ρόλο που είχαν παλιά τα zines. Τώρα είναι πιο εύκολο για ένα νέο συγκρότημα να προσεγγίσει το κοινό που μπορεί να δείξει ενδιαφέρον για το υλικό του. Χρειάζεται βέβαια χρόνος και επιμονή, γιατί τώρα μια νέα μπάντα πρέπει να ξεχωρίσει ανάμεσα σε πολλές περισσότερες, αλλά αυτά τα δύο είναι απαραίτητα όταν παίζεις αυτή τη μουσική.

Giusurum: Το πρώτο σας single Midnite Hop θεωρείται (και είναι) από τα πιο δυσεύρετα, σπάνια και collectors items της ελληνικής μουσικής. Εχει φτάσει να πωλείται (στις μέρες μας) ακόμη και σε 3ψήφια νούμερα euros. Τελικά μήπως κάποιοι πλουτίζουν με την δουλειά άλλων και βγάζουν πολλαπλάσια από τους δημιουργούς?
Alex K.: Όταν ξαναβγήκε το σινγκλ το 2007 χαρήκαμε αφάνταστα, γιατί εκτός των άλλων κάποιοι από μας…δεν το είχαν καν, κάπου το είχαν χάσει στην πορεία. Το συγκεκριμένο σινγκλ κυκλοφόρησε το ΄85 σαν προσπάθεια μιας παρέας ανθρώπων, της Art Nounveau του Νίκου Κοντογούρη, του Γρηγόρη του Βάιου κ.ά. που μας βοήθησαν να το ηχογραφήσουμε και να το κυκλοφορήσουμε. Και όταν ξαναβγήκε τόσα χρόνια αργότερα, πάλι κυκλοφόρησε από μια παρέα, των παιδιών της Blind Bastard, και νομίζω ότι και τότε και τώρα το πράγμα έγινε όπως ακριβώς έπρεπε. Προσωπικά δεν είμαι συλλέκτης δίσκων, αλλά έχω φίλους συλλέκτες και μπορώ να καταλάβω τη συγκίνηση που νιώθουν μπροστά σε ένα παλιό βινύλιο την εποχή του mp3. Συμφωνώ όμως, ότι είναι πράγματι εξωφρενικό να παίζουν τέτοιες τιμές.

(listen)Last Drive - Love& Terror

Giusurum: Στην επανακυκλοφορία του Midnite Hop, αλλά και στο Time is not Important υπάρχει η ένδειξη pay no more than...Τι σας οδήγησε σε αυτή την κίνηση?
Alex K.: Η ιδέα, και η συνεπακόλουθη επιθυμία, να διαχειριστείς το υλικό σου με όρους που θέτεις ο ίδιος. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον για ένα μουσικό και μπορεί να είναι πολύ δημιουργικό, να επιλέγει ο ίδιος δηλαδή τις συνθήκες της επαφής με το κοινό του, και γίνεται με πολύ μεγαλύτερη ευκολία απ’ ότι πριν. Άλλωστε, και οι νέες μορφές διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων, βασίζονται εν πολλοίς σε αυτή την ιδέα, ότι ο κάθε δημιουργός μπορεί να διαχειρίζεται ο ίδιος το υλικό του –αλλά και να διαθέτει τα πνευματικά του δικαιώματα- με τον τρόπο που επιλέγει ο ίδιος. Αυτές οι ανάγκες δημιουργήθηκαν από την ροή της πληροφορίας, που είναι τέτοια ώστε να αλλάζει σχεδόν καθημερινά το τοπίο. Μέσα σε όλο αυτό το χάος, δίπλα στις εφιαλτικές εκδοχές του μέλλοντος που φέρνει η γενίκευση του κοινωνικού ελέγχου μέσω της τεχνολογίας, αναδεικνύονται και πλευρές που μέχρι πριν κάποια χρόνια φάνταζαν ουτοπικές, όπως η αυτοδιαχείριση του καλλιτεχνικού έργου.

Giusurum: Λίγοι γνωρίζουν για το "Το Φως Και Η Σκιά Του" (1986), ένα EP με ελληνικό στίχο. με την συμμετοχή τριων εκ των Last Drive. Πως προέκυψε αυτό?? Θα ξαναδοκιμάζατε ποτέ κάτι ανάλογο?
Alex K.: Αυτό το E.P. ήταν μια δημιουργία του Γιώργου (Καρανικόλα) που όλοι όσοι συμμετείχαμε ήμαστε (και είμαστε) περήφανοι γι’ αυτό. Θυμάμαι ότι έγινε σαν ένας φόρος τιμής του Γιώργου σε μια από τις μεγάλες αγάπες όλων μας, τους Suicide, και ηχογραφήθηκε μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, αν θυμάμαι καλά. Κάποια από τα τραγούδια ήταν τελείως έξω από το μουσικό μας ύφος εκείνη την εποχή. Μας ήταν πολύ εύκολο να συνεννοηθούμε στο στούντιο, όπως γίνεται όταν παίζεις συχνά με κάποιον, λες μια κουβέντα και ο άλλος την πιάνει αμέσως και το πράγμα παίρνει το δρόμο του. Αναμφίβολα θα ξαναδοκιμάζαμε κάτι τέτοιο με μεγάλη ευχαρίστηση.

Giusurum: Από τις αρχές τις δεκαετίας του 80 μέχρι και σήμερα τι είναι αυτό που έχει αλλάξει στους Last Drive??
Alex K.: Όταν ξεκινούσαμε στα ‘80s ήμαστε παιδιά που μάθαιναν να παίζουν. Σήμερα έχουμε καταλάβει ότι δεν θα σταματήσουμε ποτέ να μαθαίνουμε να παίζουμε, αλλά δεν είμαστε πλέον παιδιά. Ένα σημαντικό κομμάτι έχει αλλάξει, αλλά ένα άλλο σημαντικό κομμάτι παραμένει το ίδιο.

Giusurum: Στην ελληνική ροκ μουσική?
Alex K.: Νομίζω ότι σήμερα είναι πολύ πιο εξωστρεφής, πιο βέβαιη για τον εαυτό της και πολύ πιο ενδιαφέρουσα, σε γενικές γραμμές. Σιγά-σιγά τείνει να εκλείψει η ταύτισή της με μία κατάσταση που προϋπόθετε πολύ αγώνα για να επιβιώσει, και αυτό είναι καλό από μία άποψη. Ο ήχος είναι πολύ καλύτερος, και το πράγμα «πατάει» κάπου, φαίνεται και στις δουλειές των συγκροτημάτων που ακούγονται πιο τολμηρές σε σχέση με τις επιρροές τους. Όμως τώρα το ροκ δεν είναι η αποκλειστική φωνή της νεολαίας, πρέπει να ανταγωνιστεί πολλά άλλα είδη για το ενδιαφέρον του κόσμου, να προβάλλει τα χαρακτηριστικά του σε μια εποχή εξαιρετικά απαιτητική και δύσκολη, που είναι επόμενο να γεννάει έκφραση. Βγαίνουν τόσες καινούργιες δουλειές που καλά δεν προλαβαίνεις να τις ακούσεις, αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτή η κατάσταση θα αφήσει γερό αποτύπωμα, θα εκφράσει δημιουργικά την οργή μιας γενιάς που κάποιοι την πετάνε στα σκουπίδια και ζητάνε να τους πει κι ευχαριστώ.