Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Οι Sequence Theory Project στην indie σκηνή του γιουσουρούμ!!!

Οι Sequence Theory Project δημιουργήθηκαν το 2006 απ’ τον Ριχάρδο Ορφέα (samples, dj’ing, παραγωγή) και την Έλενα Τόλια (πιάνο,synths,τρομπέτα, ακορντεόν, φωνητικά). Το όνομα του σχήματος είναι εμπνευσμένο από μια φράση του Εμίλ Ζολά (από το "οι Παθογένειες της Δημοκρατίας"), "....πιστεύω σε μια διαρκή αλληλουχία των ανθρωπίνων εκφράσεων, σε μια ατέλειωτη πινακοθήκη ζωντανών πινάκων". Στην πραγματικότητα δεν είναι μια τυπική μπάντα με σταθερά μέλη τα οποία και μόνο συμμετέχουν στις δραστηριότητες τους. Ο πυρήνας τους είναι η melendy o dj orfeus & o bassist kostis αλλά κατά καιρούς κι άλλοι (μουσικοί) έχουν συμβάλει στις παραγωγές τους εμπλουτίζοντας τους Sequence ο καθένας με το δικό του ιδιαίτερο στίγμα. Το 2008 κυκλοφορούν διαδικτυακά το EP με τίτλο "Whispers Of a Tree” με τρία κομμάτια. Η συνεργασία των μελών του συγκροτήματος κρατάει χρόνια έχοντας περάσει από αυτόνομες εκδηλώσεις, ανεξάρτητες θεατρικές παραγωγές, μουσικά και παραστατικά δρώμενα. Κάπως έτσι προέκυψε και η πρόσφατη μουσική επένδυση της παράστασης «hungry anyone?» της Αθηνάς Παππά που παρουσιάστηκε πέρσι στο θέατρο επί Κολονώ και θα παίζεται από Δεκέμβρη στο "Ίδρυμα ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ" στο BLACK BOX.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο κυκλοφόρησαν και πάλι δικτυακά το πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο TOYLAND, το οποίο δεν μπορεί κανείς να βρει σε δισκάδικα αλλά μόνο στο δίκτυο και στα διάφορα events που συμμετέχουν ή/και διοργανώνουν. Τώρα γιατί όχι σε δισκάδικα? Η απάντηση από τους ίδιους: "...Είμαστε ένα αυτοδιαχειριζόμενο project και θα προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε όλη αυτή τη θεωρία μας μακριά από τους περιορισμούς και το άγχος της μουσικής βιομηχανίας, την κερδοσκοπία των εταιριών. Μας αρέσει να παίζουμε κυρίως σε ελεύθερους χώρους, στο δρόμο, σε αυτόνομα στέκια ή σε αίθουσες,φεστιβάλ και live σκηνές με χαμηλή τιμή εισόδου...".

Birthday SoNG by SeQueNce TheOrY PrOjEcT



Ακούγοντας κανείς το Toyland ((το artwork έχουν επιμεληθεί οι "fabrique des Reves") δεν μπορεί να μην σταθεί στην προσπάθεια των Sequence να πειραματιστούν με φρέσκους ήχους (trip-hop, ηλεκτρονική και ατμοσφαιρική μουσική) εμπλουτισμένους με retro, jazz και κλασσικά στοιχεία. Κάτι που δεν μένει μόνο στην προσπάθεια αλλά περνά και στην όσο το δυνατόν πιο αρμονική συνύπαρξη. Η παραγωγή μπορεί να είναι "ερασιτεχνική" και η ηχογράφηση σε homestudio δεν απέχει όμως από μια δουλειά επαγγελματιών σε στούντιο πολυεθνικής. Μπορεί σε αυτό να βοηθά και το ότι η βάση τους είναι η ηλεκτρονική μουσική, αλλά το μεράκι και η αγάπη για αυτό που κάνουν ανυψώνουν ηχητικά το Toyland ώστε να είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος την "σπιτική" παραγωγή του. Η μελαγχολία είναι το βασικό ίσως συστατικό τόσο της μουσικής όσο και των στοίχων Sequence Theory Project. Οι ίδιοι το δικαιολογούν: "...Η μελαγχολία είναι ένα χαρακτηριστικό που υπάρχει έντονα στους στίχους μας γιατί μας πληγώνει η ταπείνωση και ο εξευτελισμός του ανθρώπου απ'τον άνθρωπο,η καταστροφή της φύσης και αισθανόμαστε συνένοχοι που υπάρχουμε σ'έναν κόσμο που τα πάντα είναι εμπορεύσιμα με κάθε αθέμιτο τρόπο και που χιλιάδες παιδιά γίνονται αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης ή βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση....".

SpEnD mOnEy On YouR MissErY by SeQueNce TheOrY PrOjEcT


Σε όποιον έχει μεγαλώσει με πιο «κλασσικά» ακούσματα μπορεί το μείγμα trip-hop, ηλεκτρονικής μουσικής να φαίνεται «περίεργο» πράγμα, αλλά ακούγοντας πιάνο, τρομπέτες και ακορντεόν σίγουρα θα αισθανθεί οικεία, ενώ τα φωνητικά (που στιγμές θυμίζουν χωρίς να ξινίζουν Portishead και Hooverphonics) είναι τόσο δεμένα με την όλη μελαγχολία του Toyland, που μοιάζουν νότες. Από τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ οι της ηλεκτρονικής και της ambient θα έχουν θέμα με το On Board, το Toyland και φυσικά το Erasers. Οι παλιοσειρές θα κάνουν repeat στο Spend Money On Your Misery μην μπορώντας να αντισταθούν στην jazz πλeυρά των Sequence, σε ένα διαφορετικό κομμάτι γενεθλίων (birthday song) και στο AiRa –και τα δυο με ιδιαίτερα φωνητικά.


Το Dream on a Bike, για αλλού ξεκινάει και αλλού καταλήγει, όπως οι περισσότερες παιδικές βόλτες με ποδήλατο, αφήνοντας το πιάνο να χαραχθεί στο δρόμο σαν αναγκαίο σημάδι επιστροφής. Φυσικά δεν ξεχάσαμε το The Mising Children Theme στο οποίο πιάνο, beat, βροχή και παιδικές φωνές δημιουργούν αυτό που οι Sequence Theory Project υποστηρίζουν ότι δημιουργούν: «...σκηνικό παραμυθιού και να αφυπνίζουμε σ'αυτούς που την ακούνε συναισθήματα αυτής της παιδικής αθωότητας και αφέλειας που εκλίπει..».

Αν θέλατε να ακούσετε ολόκληρο το Toyland δεν έχετε παρά να πληκτρολογήσει «sequence theory project toyland download και να το κατεβάσετε. Eμείς φυσικά προτείνουμε να τους υποστηριξει κανείς μεσω donation στο bandcamp. Δηλαδή, κατεβάστε το Toyland και ορίστε εσείς την τιμή που θέλετε να πληρώσετε. Η καλή μουσική θέλει και πραγματική υποστήριξη για να συνεχίσει να υπάρχει και να αναπτύσεται.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Νέες κυκλοφορίες: Absent Without Leave, Abbie Gale!!!!

Τη Δευτέρα 25 Οκτωβρίου έχουμε την κυκλοφορία των νέων άλμπουμ του Absent Without Leave και των Abbie Gale. Δύο νέα άλπουμ που σίγουρα θα ακουστούν πολύ και θα αποτελέσουν από τα δυνατά χαρτιά της εγχώριας αγγλόφωνης μουσικής σκηνής για το 2010. Λίγο πριν τις αναλυτικές παρουσιάσεις ας πάρουμε μια πρώτη γεύση!!!
--------
O absent without leave, κατά κόσμον Γιώργος Μαστροκώστας, επιστρέφει με το τρίτο προσωπισκό του άλμπουμ με τίτλο faded photographs. Tο faded photographs κυκλοφορεί από την sound in silence σε 500 συλλεκτικά, χειροποίητα αντίτυπα. Η ιδιαίτερη και πανέμορφη συσκευασία του αποτελείται από ένα digipak από ανακυκλωμένο χαρτόνι, ένα τετρασέλιδο ένθετο και για εξώφυλλο έχει μια αληθινή φωτογραφία, διαφορετική σε κάθε αντίτυπο, κάνοντας έτσι το κάθε ένα μοναδικό. Στο album συμμετέχουν ορισμένα από τα πιο αξιόλογα ονόματα της διεθνούς shoegaze/post-rock μουσικής σκηνής, ανάμεσά τους οι port-royal, stafraenn hakon, epic45, millimetrik (below the sea, le chat blanc orchestra, glider, parallel lines), αλλά και μέλη των hood, the declining winter, eksi ekso, plumerai κ.ά. Το faded photographs ηχογραφήθηκε μεταξύ Ελλάδας, Ιταλίας, Αγγλίας, Ισλανδίας, Αυστρίας, ΗΠΑ και Καναδά, με το προσωπικό στίγμα του καθενός από τους καλεσμένους να αποτυπώνεται αισθητά κατά τη διάρκειά του, χωρίς όμως να χάνεται η γενικότερη συνοχή του, καθώς η αισθητική όλων συμπίπτει απόλυτα με αυτή του absent without leave, ενώ το mastering έγινε από τους port-royal στη Γένοβα της Ιταλίας.

Το album διανέμεται από το vinyl microstore (Διδότου 34, Αθήνα) και από τις εξής ιστοσελίδες:
www.myspace.com/geezertek, www.myspace.com/soundinsilencerecords

Aκούσετε εδώ το balloons in the sky, το faded photographs και το old memory tapes!!
balloons in the sky by absent without leave


faded photographs by absent without leave


old memory tapes by absent without leave



---------------

Και πάμε στους Abbie Gale.
Τρίτο άλμπουμ λοιπόν και για το τετραμελές συγκρότημα από την Πάτρα. Μετά το Family Life (2005 - Vacant Records), το 2 (2007, Inner Ear) και το 7'' single Fall (2009, Inner Ear) έρχεται το Νo inspiration. Εμείς σε πρώτη ανάγνωση δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε με το δελτίο της Inner Ear: "....Ο τίτλος του album είναι εντελώς παραπλανητικός σε σχέση με το περιεχόμενό του (που κάθε άλλο παρά ανέμπνευστο είναι) αλλά σίγουρα αντιπροσωπεύει δύο αρκετά ζόρικα χρόνια για την μπάντα (τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο) ...". Oι Abbie Gale έρχονται να επιβεβαιώσεις για ακόμη μια φορά πολλά από αυτά που κατα καιρούς έχουν γραφτεί για αυτούς. Μας δείχνουν ότι τα δύο αυτά χρόνια όχι μόνο δεν στάθηκαν εμπόδιο για τα μουσικά τους σχέδια αλλά συνέβαλαν με τον τρόπο τους στην ωρίμανση της μπάντας. Πλέον δεν είναι μια αμειγώς pop μπάντα (κάτι που είχε διαφανεί και με το Fall). Δεν ρίχνουν απλώς ματιές αλλά καρφώνουν το βλέμα τους και σε άλλα μονοπάτια. Άλλωτε μιο σκληρά και άλλωτε πιο λυρικά.

Tο άλμπουμ είναι διαθέσιμο για προπαραγγελίες από το online shop της Inner Ear.

Για τα κομμάτια του Νo inspiration έχουμε ήδη πάρει μια γεύση αφού από τς αρχές του μήνα μπορεί κανείς να ακούσει στην σελίδα τους στο myspace 5 από αυτά. Εδώ εμείς σας δίνουμε την δυνατότητα να ακούσετε το Mind The Gap, το Βorn to Be a star και το Say.

Abbie Gale - Mind the Gap by Inner Ear Records


Abbie Gale - Born To Be A Star by Inner Ear Records



Abbie Gale - Say


Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Οι Gloire Carton στην indie σκηνή του γιουσουρούμ!!!

Πολλοί μιλάνε για την αδιάρρηκτη σχέση μαθηματικών και μουσικής. Μια ιστορία που πάει πολύ πίσω και φτάνει μέχρι τον Πυθαγόρα, ο οποίος πειραματιζόμενος με την χορδή ενός μονόχορδου οργάνου κατέληξε στην αριθμητική ερμηνεία του σύμπαντος. Ας αφήσουμε όμως την ιστορία και τα μαθηματικά και ας περάσουμε στην μουσική. Εν έτη 2002 και στην (όμορφη) πόλη των Ιωαννίνων φτάνουν όπως κάθε χρόνο οι φοιτητές. Ανάμεσά τους και η Δήμητρα. Η Δήμητρα είχε αποκτήσει το πρώτο της μουσικό όργανο (CASIO keyboard 2 οκτάβων)σε πολύ μικρή ηλικία και όταν πέρασε στην εφηβεία άρχισε να ασχολείται με την κλασική κιθάρα. Στα Γιάννενα έφτασε όχι για να γίνει μουσικός αλλά μαθηματικός. Σχεδόν αμέσως αρχίζει να ασχολείται με την μουσική γεμίζοντας με κομμάτια της ολόκληρα cds τα οποία τα δωρίζει σε όποιον της το ζητήσει (κάτι που κάνει ακόμη). Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν και οι Temporal Lobe στους οποίους παίζει κιθάρα για περίπου 2 χρόνια και χωρίς ποτέ να κάνουν κάποια ζωντανή εμφάνιση.

2006 και μέσα στην έκρηξη του myspace και των κοινωνικών δικτύων γνωρίζει τον Lowtronik. Συνεργάζονται στην σύνθεση και ενώ αρχίζουν ως GloryBox & Lowtronik καταλήγουν ως Couch Potatoes. Λίγο μετά εγκαθίσταται στη Αθήνα και οι σπουδές από μαθηματικά μετατρέπονται σε graphic & web design. Ως Couch Potatoes κάνουν πολλά live κερδίζουν εντυπώσεις και τον Ιούλιο του 2008 κάνουν την τελευταία ζωντανή τους εμφάνιση στην Σαρωνίδα για το Bankit.gr.

Κάπου εκεί αποφασίζει να ασχοληθεί με το προσωπικό της project (GloryBox) και συνεχίζει τα live έχοντας στο πλευρό της την καλή της φίλη Nalyssa (theremin κ,α). Κυκλοφορεί το πρώτο της CD με τίτλο Unzip My Ventilated View. Μια προσωπική παραγωγή και κυκλοφορία με την ίδια να αναλαμβάνει μέχρι και το artwork. Πρόκειται για μια χειροποίητη, ιδιαίτερη και εντυπωσιακή συσκευασία που σου δίνει αμέσως να καταλάβεις το τι θα ακολουθήσει. Όλα τα κομμάτια είναι ηχογραφημένα στο προσωπικό της «studio», χωρίς να χάνουν την ποιότητα και την μαγεία τους. Με άλλα και απλά λόγια πρόκειται για μια όσο τον δυνατόν περισσότερο επαγγελματική δουλειά τυλιγμένη με σπιτική ζεστασιά και μεράκι. Ναι θα μπορούσε ο ήχος να ήταν καλύτερος και η παραγωγή σε άλλα επίπεδα αλλά αυτό που θα ακούσει κανείς στο Unzip my ventilated view θα τον αφήσει πλήρως ικανοποιημένο.

Το artwork του CD σου δίνει την εντύπωση ότι κρατάς ένα δισκάκι των παλιών και αγαπημένων view master που θέλοντας και μη (?) σε γεμίζει με μια γλυκιά νοσταλγική διάθεση. Και πάμε στο περιεχόμενο. Μιλάμε για έντεκα κομμάτια όλα συνθέσεις της Glorybox, εκτός του Rosemary’s baby main title (σύνθεση του Christopher Komeda για την ομότιτλη ταινία με την φωνή της Mia Farrow) σε μια εκτέλεση έκπληξη που θα σίγουρα θα αγαπήσετε.Το Lali Pop που ανοίγει το CD δεν σου αφήνει περιθώρια και σε ξεναγεί αυτόματα και με μαεστρία στο το τι θα ακολουθήσει. Η συνέχεια ανήκει στο Magic Moon, σε ένα από εκείνα τα κομμάτια που θέλεις δεν θέλεις σου μένουν στο αυτί και σου θυμίζουν εκείνο το κλισέ για τα καλά κρυμμένα διαμαντάκια της ελληνικής ανεξάρτητης μουσικής.

(Gloire Carton - Magic Moon)

Τα επόμενο τρία κομμάτια –Tell The King, AsfixE8, Monochrome - είναι χαρακτηριστικά του ήχου (μερικοί το αποκαλλούν ηχοχρώματα) της GloryBox, με το AsfixE8 να αποτελεί σίγουρα ένα από τα πιο ραδιοφωνικά κομμάτια του άλμπουμ και να δικαιολογεί τον χώρο και χρόνο που έχει κερδίσει στις ραδιοφωνικές εκπομπές του είδους και όχι μόνο. Και κάπου εκεί μπαίνει η κιθάρα του Rain On me. Ένα κομμάτι που εδώ αγαπάμε ιδιαίτερα και το έχουμε συμπεριλάβει στην συλλογή μας Indie Side of Music. Όσοι το έχετε ακούσει μας δικαιολογείτε και όσοι όχι να η ευκαιρία να βρείτε το γιατί. Το Just impaired είναι ίσως το πιο κιθαριστικό και μελωδικό κομμάτι του CD, ενώ το Le Loup καταδεικνύει τις δυνατότητες που κρύβει η GloryBox να κινείται σε διαφορετικά μουσικά τοπία. Ακολουθεί το indie thing που δικαιώνει τον τίτλο του και συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το Just impaired.

(Gloire Carton - Rosemary’s baby)

Για το Rosemary’s baby τα είπαμε ενώ για το τελευταίο (?) κομμάτι – Brunie- τα αφήνουμε σε εσάς και να μην ξεχάσουμε να πούμε ότι όταν τελειώσει μην βιαστείτε να βγάλετε το CD. Πάντα το τέλος κρύβει εκπλήξεις.

Όσοι επιθυμείτε να έχετε στα χέρια σας αυτήν την ιδιαίτερη κυκλοφορία σε φυσική μορφή κάντε το μέσα από την επίσημη σελίδα τους όπου επίσης μπορείτε να το κατεβάσετε εντελώς δωρεάν. Φυσικά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Το 2009 κάνει μια ακόμη συνεργασία με (τότε) τον (τώρα τους) Carte Postale. Συμμετέχει τραγουδώντας σε κάποια τραγούδια του ενώ η συνεργασία τους επεκτείνεται δίνοντας μας το υπέροχο teleferique που έχει συμπεριληφθεί σε ένα από τα cd του πάλαι ποτέ Muzine. Το GloryBox αλλάζει σε Gloire Carton- και από προσωπικό project γίνεται συγκρότημα και μας χαρίζει το 2010 την νέα τους κυκλοφορία με τίτλο «Stop poking my balloon» για το οποίο θα μιλήσουμε πολύ σύντομα. Καλό σας βράδυ!!

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Το τείχος του John Lennon!!!


Πράγα. Δεκαετία του 80. Το κουμουνιστικό καθεστώς έχει "φωτογραφίσει" ως εχθρό κάθε τι δυτικοφερμένο. Τα τραγούδια των Beatles φυσικά και δεν είναι στο καθημερινό ρεπερτόριο των ραδιογωνικών σταθμών. Όπως και δεν είναι το μόνο συγκρότημα που έχει "στοχοποιηθεί" από την πολιτική ηγεσία της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο για κάποιον να καταλάβει πως μπορεί να αποτελεί εχθρό του κράτους και της νεολαίας κάτι όμορφο σαν την μουσική. Πως είναι δυνατόν, άνθρωποι και ηγέτες που μιλούν για την "απελευθέρωση" των πολιτών από κάθε είδους δεσμά να τους αποκλείουν συγχρώνος από κάθε τι που δεν είναι "πρέπον" και δεν συμβαδίζει με την οπτική τους. Τελοσπάντων. Ισως εμείς να αντιλαμβανόμαστε αλλιώς και λάθος την πραγματική ελευθερία των ανθρώπων και το σπάσιμο των δεσμών τους. Για αυτό ας επανέλθουμε στην Πράγα της δεκαετίας του 80.


Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του Lennon νεαροί Τσέχοι έγραψαν κρυφά τις νύχτες τα πρώτα μηνύματα στον τοίχο ως φόρο τιμής στο σκαθάρι. Στις αρχές της δεκαετίας, ο τοίχος άρχισε να γεμίζει από στίχους των Beatles και graffiti εμπευσμένα από την ζωή του μεγάλου σκαθαριού. Του John Lennon. To 1988 έγινε το ταμπλώ και το μεγάλο πανώ των διαμαρτυριών και παραπόνων των Τσέχων φοιτητών. Τα συνθήματα για ελευθερία και ειρήνη μπορεί να προερχόταν από κομμάτια των Lennon και των Beatles αλλά είχαν ως στόχο το κουμουνιστικό καθεστως του Gustav Husak. Οι φοιτητές (και όχι μόνο) έγραφαν και ζωγράφιζαν πάνω στον τοίχο και η αστυνομία έσβηνε. Την άλλη μέρα όμως ο τοίχος ξαναγέμιζε. Ιmagine there's no country!! Kαι δώστου από την αρχή. Το αποτέλεσμα?? Άγριες συμπλοκες μεταξύ των φοιτητών και των αστυνομικών δυνάμεων καιεπίκεντρο την κοντινή (και πανέμορφη) γέφυρα του Καρόλου (Charles Bridge). Για το κίνημα των φοιτητών οι αρχές χρησιμοποιούσαν ειρωνικά τον όρο "Lennonism".

Σήμερα ο τοίχος εκτός από σύμβολο υπερ της ελευθερίας και των αγώνων των νέων αποτελεί και ένα από τα αξιοθέατα της χρυσής πόλης. Λέγεται ότι ανήκει στο τάγμα των Ιπποτών "Knights of the Maltese Cross" (τι να πούμε?? υπάρχουν ακόμη??) και βρίσκεται στην Velkopřerovské náměstí στην περιοχή Malá Strana. Όσοι περνούν από εκεί αφήνουν το στίγμα τους πάνω στον τοίχο με αποτέλεσμα τα αρχικά συνθήματα και graffiti να έχουν "θαφτεί" κάτω από τόνους μελανιού. Αν σας φέρει ο δρόμος από εκεί και θέλετε να γράψετε κάτι, προσπαθήστε να μην "πατήσετε" πάνω σε παλιότερα μηνύματα και εικόνες.

*** Σημερα - Σάββατο 09/10 κλείνουν 70 χρόνια από την γέννηση του Lennon. Ακόμη και η google και το youtube έβαλαν "λογότυπο" ειδικά σχεδιασμένο για την ημέρα. Eμείς σας αφήνουμε με κάτι πολυπαιγμένο, κλασσικο αλλά πάντα αγαπημένο.

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Angelus Novus - What is the Word with live music by 2L8!!!

H θεατρική ομάδα Angelus Novus παρουσιάζει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων το έργο Πώς να πω (what is the word) βασισμένο σε κέιμενα του Μπέκετ. Οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν στο θέατρο ΘΕΑΤΡΟ ΣΟΦΟΥΛΗ (Tραπεζούντος 5 & Σοφούλη) στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1-3 και 8-10 Οκτωβρίου 2010 (Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή στις 21:15). Την παράσταση ντύνει μουσικά (και ζωντανά μάλιστα) ο Κώστας Βοζίκης (2L8).

Γραμμένα από τον Μπέκετ σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, από το 1937 έως το 1988, και αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο, τα κείμενα της παράστασής μας μοιράζονται ωστόσο την ίδια έγνοια, -αγάπη αλλά και αμφισβήτηση-, για τον λόγο και τον ρόλο του στις σχέσεις των ανθρώπων και στις ζωές τους. Άλλοτε φειδωλός και ελλειπτικός, άλλοτε χειμαρρώδης και ασταμάτητος, άλλοτε παντελώς απών ή απαγορευμένος, χωρίς να είναι πάντα αυτός το κεντρικό θέμα, γίνεται το κρυφό νήμα που διατρέχει την παράσταση και εγγυάται τη συνοχή της.

Στο πρώτο μονόπρακτο, την Καταστροφή, όπου είναι φανερή η πολιτική διάσταση, ένας αυταρχικός σκηνοθέτης, θέλοντας να εξαφανίσει κάθε ίχνος από την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή του, του απαγορεύει, ανάμεσα στα άλλα, και να μιλάει. Ταυτόχρονα, ο τρόπος που μιλάει ο ίδιος λειτουργεί τρομοκρατικά για τη βοηθό του και τον λόγο της που οδηγείται συχνά στο ψέλλισμα.

Στο Πηγαινέλα, τρεις γυναίκες συνομιλούν και ο λόγος που ακούει ο θεατής επιβεβαιώνει την παλιά φιλία που τις ενώνει. Τα λόγια όμως που ψιθυρίζει η μια στο αυτί της άλλης χωρίς να μπορεί ο θεατής να τ’ ακούσει, και που αφορούν την τρίτη που απουσιάζει στιγμιαία, ίσως διαβρώνουν την ουσία αυτής της φιλίας, εάν εκληφθούν ως κουτσομπολιό σε βάρος της απούσας.

Στο Πώς να πω, κεντρικό κείμενο της παράστασης και τελευταίο κείμενο του Μπέκετ δημοσιευμένο λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, ιδιαίτερα ελλειπτικό, δηλώνεται η δυσκολία να ειπωθεί με σαφήνεια αυτό που έχει ιδωθεί, η δυσκολία, δηλαδή, -αν όχι η αδυνατότητα- απόδοσης του κόσμου μέσω των λέξεων.

Στο Πράξη χωρίς λόγια 2, ο λόγος απουσιάζει εντελώς και το θέατρο οδηγείται στον μίμο. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες –πρόσωπα ή τύποι;-, ο ένας μετά τον άλλον, βγαίνουν μέσα από σακιά σπρωγμένοι από μια μυστήρια βουκέντρα, και ζουν μπροστά μας μια μέρα από τη ζωή τους, -ή μήπως ολόκληρη τη ζωή τους;-, διανύοντας την απόσταση από τη μία κουίντα ως την άλλη, χωρίς να αρθρώσουν ούτε μία λέξη.

Αντίθετα, στο Play, τα τρία πρόσωπα, χωμένα μέσα σε τεφροδόχους, είναι καταδικασμένα να μιλούν αδιάκοπα και να επαναλαμβάνουν επ’ άπειρον την ίδια πάντα ιστορία, εκείνη της τριγωνικής σχέσης τους, υπο το βασανιστικό φως ενός προβολέα που μοιάζει να τους ανακρίνει.

Μουσικές γέφυρες, μελοποιημένα ποιήματα και «σαχλοκουβέντες» του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα, δίκην ιντερμεδίων, βοηθούν το απρόσκοπτο πέρασμα από το ένα έργο στο άλλο. Και πάλι εδώ η επανάληψη του μοτίβου, η έγνοια για τον λόγο, και η προτροπή: «άκουσέ τες / που προστίθενται / οι λέξεις / στις λέξεις…».

Συντελεστές
μετάφραση: Δαμιανός Κωνσταντινίδης,(με τη βοήθεια της Στέλλας Βογιατζάκη και της Μαρίας Μουστάκα). Σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης, μουσική: Κωστής Βοζίκης, φωτισμοί-χειρισμός κονσόλας φώτων: Σεσίλια Τσελεπίδη, σκηνικά-κοστούμια: Angelus Novus και Ζαμπία Πατεράκη. συμμετοχή στη δραματολογία-βοηθός φωτιστή: Βιβή Θεοδωρακοπούλου.
παίζουν:
Στέλλα Βογιατζάκη ή Ζωή Λύρα, Θέμης Θεοχάρογλου,Μαρία Μουστάκα,Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης. ηλεκτρική κιθάρα: Κωστής Βοζίκης