Η Παρασκευή είναι πλέον πολύ κοντά. Η ταράστια σκηνή έχει αρχίσει και παίρνει μορφή στον χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου. Τα περισσότερα εισητήρια έχουν ήδη βρεί τους κατόχους τους. Αποτελεί σίγουρα την μεγαλύτερη συναυλία του καλοκαιριού. Όμως ποιοί θα εμφανιστούν?? Οι παλιοί καλοί U2 δεν είναι πλέον εδώ. Και όταν λέμε καλοί εννοούμε το συγκρότημα που μάθαμε και αγαπήσαμε οι παλιότεροι. Εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 80. Με τα απίστευτα κομμάτια και την γεμάτη επανάσταση εμφάνιση και συμπεριφορά. Κομμάτια σαν το Party Girl, το Sunday Bloody Sunday, το Pride, το Ι still haven't found what i am looking for, to New Year's Day, to Van diemen's Land κ.α. Λίγο αργότερα ήρθε η δεκαετία του 90 και τα παιδιά της Ιρλανδίας άρχισαν να γλυκοκοιτούν προς την άλλη πλευρά του ατλαντικού. H αλήθεια είναι ότι στην Αμέρικα οι U2 γιγαντώθηκαν. Εγιναν ίσως αυτό που πλέον όλοι λένε. Το μεγαλύτερο εν ενεργεία συγκρότημα του κόσμου. Η άλλη πλευρά της αλήθειας λέει ότι οι U2 δεν θα είναι πλεόν ποτέ πια οι U2. O Bono έγινε (ίσως) από οργισμένος performer ένας ακόμη celebrity. Πολλές φωτογραφίσεις, νομπελ, με το παραμικρό "εκφώνηση" λόγων κλπ. Το συγκρότημα (επιβάλλεται??) και εμφανίζεται εδώ, εκεί παντού. Ακόμη και στην τελετή ορκομωσίας του νέου "πλανητάρχη". Τι να πεί κανείς?? Πάντως ότι και να λέμε ότι και να γράφουμε είναι σίγουρο ότι όσοι βρεθούν στο στάδιο την Παρασκευή το βράδυ θα απολαύσουνε ένα μοναδικό σόου και μια συναυλία από αυτές που μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μας. Είναι πολλοί παλιοί "φίλοι" του συγκροτήματος που θα απέχουν εκείνο το βράδυ. Πολλοί από αυτούς είχαν πάρει την κρυάδα τους στην πρώτη εμφάνιση των U2 στην χώρα μας το 1997 στα πλαίσια των εκδηλώσεων στην Θεσσαλονίκη για την Πολιτισκτική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. (άλλη πονεμένη ιστορία). Αλλά τι να αποφασίσει κανείς?? Να πάει και να φάει ακόμη μια κρυάδα?? Ή να μην πάει και να το μετανιώσει ίσως πολλές φορες στο μέλλον?? Η απόφαση δική σας και δική μας???
Πάντως, ότι και να κάνετε εκείνο το βράδυ μην ξεχνάτε ότι το ροκ της καρδιάς μας είναι ακόμη μέσα μας όσα ταξίδια και να κάνει στην Αμέρικα.
Καλά όχι και τόσο νέο αλλά καλό είναι το το θυμηθούμε. Τελικά αυτός που είχε πει ότι δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο μήπως ήξερε κάτι?? Από τα τέλη Ιουνίου υπάρχει στην σελίδα των 2L8 το νέο τους κομμάτι με τίτλο My Friends and I. (ξανα)Ακούστε το!! Εδώ συνηθίζουμε να μιλάμε για τους και όχι τον 2L8 γιατί όπως μας είχε πει και ο Κώστας Βοζίκης
"....Κοίτα εγώ δε ζητάω καμία δέσμευση από τα παιδιά που παίζουν μαζί μου. Ο καθένας είναι ελεύθερος να τοποθετήσει τους 2L8 όπου θέλει. Για κάποιους είναι εξίσου σημαντικό όσο για μένα. Κάποιοι είναι περαστικοί. Οι 2L8 είναι εγώ και όποιος όλος θέλει να είναι. Εγώ δεν μετράω μόνο τους μουσικούς ως 2L8...."
Kαι για όσους δεν έχουν διαβάσει την πραγματικά ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη συζήτηση που είχαμε με τον Κώστα Βοζίκη εδώ το link
My friends and I, we're dead Down by this river alone We drowned long ago My friends and I by 2L8
O Gustav Klimt (14 Ιουλίου 1862 – 6 Φεβρουαρίου 1918) γεννήθηκε στην πόλη Μπάουμγκαρτεν της Αυστρίας. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του κινήματος της Απόσχισης (Sezession) της Βιέννης που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό (Art Nouveau). Η Απόσχιση (σύμφωνα με τη διακήρυξη του Χέρμαν Μπαρ, Hermann Bahr), αποτελούσε μία «μάχη για την πρόοδο των σύγχρονων καλλιτεχνών ενάντια στα γεράκια που αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες αλλά έχουν εμπορικό συμφέρον να παρακωλύουν την άνθιση της τέχνης». Αναμφισβήτητα το πιο αναγνωρίσιμο έργο του, και ένα από διασημότερα έργα ζωγραφικής, αποτελεί το Φιλί (Der Kuss 1907-1908). Πρόκειται για μια υπέροχη ελαιογραφία διαστάσεων 1.80 Χ 1.80m διακοσμημένη με φύλλα χρυσού . Το «Φιλί» είναι χαρακτηριστικό της «χρυσής περιόδου» του ζωγράφου, κατά την οποία χρησιμοποιούσε κατά κόρον το χρυσό χρώμα ως διακοσμητικό στοιχείο .Ο Klimt αποτύπωσε στην αιωνιότητα το φιλί ενός ζευγαριού στην άκρη ενός ανθισμένου γκρεμνού. Αποτελεί παράδειγμα της έμφασης που έδινε ο Κλίμτ στον ερωτισμό και στην ολοκλήρωση των ατόμων μέσα από αυτόν (αν και η γυναικεία μορφή στον καμβά παρεκκλίνει από το πρότυπο της μοιραίας γυναίκας που τόσο άρεσε στον ζωγράφο να αποτυπώνει στα έργα του).Οι ερμηνείες πολλές και ποικίλες. Δεν ξέρουμε αν ένα έργο τέχνης χωρά μια και μοναδική ερμηνεία ή αν ο καθένας μας βλέπει μέσα του αυτά που θέλει ή μπορεί να φανταστεί. Ίσως σημασία δεν έχει τόσο πολύ η λεπτομερής ανάλυση του έργου αλλά το αν μας εγγίζει ή όχι. Αν μας αγγίζει προφανώς αυτό γίνεται για διαφορετικούς και άκρως προσωπικούς λόγους για έκαστο εξ' ημών. Εντάξει μια "εισαγωγή" και πρώτη περιγραφή από κάποιον ίσως να είναι απαραίτητα ώστε να τοποθετήσουμε χωροχρονικά το έργο. Ας επιχειρήσουμε μια παρουσίαση των κυριοτέρων σημείων των (διαφορετικών) ερμηνειών του έργου. Αλλά όπως προείπαμε η δική μας/σας οπτική ανάλυση, απόλαυση και αγαλλίαση στην θώρηση του έργου είναι το παν. Αρχίζουμε με αυτά που είναι ορατά και δεν χρειάζονται ειδική ερμηνεία:
Το ζευγάρι δείχνει "κλειδωμένο" και απορροφημένο στον εναγκαλισμό του. Ο άνδρας φορά (στο κεφάλι) στεφάνι αμπέλου, ένα χρυσό πανωφόρι ντυμένο με απλά άσπρα και μαύρα ορθογώνια ενώ το ταίρι του ένα αντίστοιχο αλλά γεμάτο πολύχρωμους κύκλους και λουλούδια. Ο άνδρας (του οποίου το πρόσωπο δεν βλέπουμε) έχει τυλίξει με το ένδυμά του και τα άκρα του την γυναίκα η οποία είναι γονατισμένη στην άκρη του ανθισμένου γκρεμνού. Αυτά είναι τα προφανή που όλοι μας βλέπουμε. Υπάρχουν όμως και οι διαφορετικές ερμηνείες των ειδικών:
τo χρυσό φόντο και τα φωτεινά χρώματα του πίνακα αντιπροσωπεύουν την ομορφιά και την λάμψη που νιώθει κανείς όταν φιλά τον/την αγαπημένη του.
Αποτελεί μια συμβολική αναπαράσταση του φιλιού του Απόλλωνα στην Δάφνη τη στιγμή της μεταμόρφωσης της σε φυτό.
Εκείνος κρατά προστατευτικά το γερμένο κεφάλι της. Εκείνη είναι αγκιστρωμένη πάνω του, απόλυτα παραδομένη και σε ερωτική έκσταση, όπως μαρτυρούν τα κοκκινισμένα της μάγουλα. Tο σμίξιμο του ζευγαριού γίνεται μέσα από ένα αστραφτερό χρυσό μωσαϊκό από ορθογώνια και κυκλικά μοτίβα που προοιωνίζονται την ερωτική τους συνεύρεση. Η χρυσή άλως γύρω τους και ο ανθισμένος γκρεμνός στα πόδια τους υποδηλώνουν την Εδέμ και τη μυστικιστική αγαλλίαση που μπορούν να βιώσουν, ως άλλοι Πρωτόπλαστοι, μόνο οι ερωτευμένοι.
Εκείνος έχει χαθεί στο φιλί ενώ εκείνη αμέτοχη και απόμκρη στρέφει το κεφάλι της αλλού.
Τα άσπρα και μαύρα παραλληλόγραμμα στο πανωφόρι του συμβολίζουν την γνώση, την βασική πληροφόρηση και την υπεροχή της δύναμή του πάνω στην γυναίκα. Εκείνη γονατισμένη στην άκρη του ανθισμένου γκρεμνού, δείχνει να είναι ριζωμένη στην μητέρα γη κάτι που υποδηώνουν και τα λουλούδια στην φορεσιά της. Από την μία η δύναμη και η γνώση και από την άλλη η μητέρα γη. Η αρμονική σύνδεση των δυο που αποτελεί την πραγματική και μοναδική ουσία της αιώνιας αγάπης.
Όποια και να είναι η ερμηνεία δεν έχει τόση σημασία σε σχέση με το τι χαράζετε μέσα σας όταν αντικρίζετε τον πίνακα. Αν εσείς φαντάζεστε και αισθάνεστε άλλα πράγματα από όλα αυτά μην ανησυχείτε. Αυτή (πρέπει να) είναι η μαγεία της τέχνης. Αγγίζει τον καθένα μας τόσο διαφορετικά μα και τόσο όμοια. Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα μοντέλα του πίνακα δεν είναι άλλα από τον ίδιο και την αγαπημένη του Εμίλιε Φλέγκε. Το φιλί βρίσκεται στην Osterreichische Galerie στο ονειρικό παλάτι Belvedere της Βιέννης.
Και επειδή εδώ αγαπάμε και το βιβλίο προτείνουμε ένα με θέμα τον διάσημο πίνακα (και όχι μόνο) και την πολυτάραχη ζωή του Κλίμτ. Πρόκειται για το ντεμπούτο της Ελίζαμπεθ Χίκευ με τίτλο το Ζωγραφισμένο Φιλί. (αντιγράφουμε από το οπισθόφυλλο) Το Ζωγραφισμένο Φιλί παρακολουθεί την εξέλιξη της σχέσης ανάμεσα στον Κλιμτ και στην Εμίλιε Φλέγκε, η οποία μεταμορφώνεται από εύπιστο παιδί σε θεληματική γυναίκα. Γίνεται η ερωμένη ενός από τους πιο συναρπαστικούς καλλιτέχνες του εικοστού αιώνα και ιδιοκτήτρια ενός οίκου μόδας, στο σχεδιασμό του οποίου βοηθά ο Κλιμτ. Στο τέλος του αιώνα, η Βιέννη είναι γεμάτη από πλούσιες όμορφες γυναίκες, που η Εμίλιε ντύνει στον οίκο της και ο Κλιμτ ξεντύνει στο στούντιό του. Είναι ένας κόσμος, που κατακλύζεται από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες, συνθέτες και συγγραφείς της εποχής. Ένας κόσμος, όμως, καταδικασμένος εξαιτίας της επερχόμενης κατάρρευσης της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Παρόλο που ποτέ δεν είναι βέβαιη για τη θέση της στη ζωή του Κλιμτ, η Εμίλιε είναι πάντα παρούσα, τον στηρίζει στις τραγωδίες, στις αμφιβολίες, στο θρίαμβο, στα σκάνδαλα και –τελικά– γίνεται το μοντέλο για το σπουδαιότερο αριστούργημά του.
Και όχι δεν ξεχάσαμε την ταινία του Raul Ruiz - Κλιμτ: Ο Ζωγράφος των Αισθήσεων (2006) με τον John Malkovich στον ρόλο του μαγάλου Αυστριακού ζωγράφου. Καλή σας προβολή!!!
«Αν χίλιοι ήλοι λάμψουν ταυτόχρονα μια ημέρα στον ουρανό, ίσως να φανεί σαν την μεγαλοσύνη του ενός και μοναδικού…
Αλλά θα είναι ο Θάνατος ο καταστροφέας του κόσμου»
(Μαχαμπαράτα - αρχαίο ινδικό κείμενο).
Αύγουστος 1945. Ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται ίσως στην κρισιμότερη καμπή του. Στην Αμέρικα το σχέδιο Μανχάταν βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Όλα είχαν αρχίσει λίγ χρόνια πριν (1939) όταν ο Einstein πείθεται και στέλνει την ιστορική πλέον επιστολή στον τότε Πρόεδρο Ρουσβελτ εξηγώντάς του ότι θα πρέπει οι Αμερικανοί να δημιουργήσουν τη δική τους ατομική βόμβα πριν τους Γερμανούς. Λαμπροί επιστήμονες της εποχής έχοντας στην διαθεσή τους ένα αμύθυτο προϋπολογισμό θέτουν ως στόχο την κατασκευή της ατομικής βόμβας. Το σχέδιο που άρχισε να παίρνει (δυστυχώς) σάρκα και οστά στην περιοχή του Λος Άλαμος διεύθυνε ο σπουδαίος φυσικός Ρόμπερτ Οπενχαϊμερ. Το Manhattan Project στα μέσα του 1945 έχει στεφθεί από απόλυτη "επιτυχία". H βόμβα είναι έτοιμη. Oι μεγάλοι επιστήμονες που εργάστηκαν στο εν λόγο σχέδιο αισθάνονται (??) δικαιωμένοι για τους κόπους τους. Πλέον ήταν η πολιτική ηγεσία της χώρας που θα αποφάσιζε για την τύχη της. Ο Πρόεδρος Τρούμαν δίνει την εντολή να ριχθούν οι δύο πρώτες βόμβες στην Ιαπωνία (βλεπεται η Γερμανία είχει ήδη συνθηκολογήσει) χωρίς να μπορεί να ζυγίσει τις συνεπειες της απόφασή του αυτής. Τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά.
Χιροσίμα 6 Αυγούστου 1945. Ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ", μεταφέρει την πρώτη βόμβα (ουρανίου 235) στην οποία είχε δωθεί το προσωνύμιο "Little Boy". Στις 8:15 (τοπική ώρα) η βόμβα ρίπτεται από το Β29 και σε 43 εκρύγνεται το προκαθορισμένο σημείο. Η αποστολή είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία.
Ναγκασάκι 9 Αυγούστου 1945. Ένα άλλο Β29 με κυβερνήτη τον ταγματάρχη Σουέινι μεταφέρει την δεύτερη βόμβα (πλουτωνίου), στην οποία είχε δοεθέι το όνομα "Fat Man". Αρχικός στόχος ήταν η πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο Σουέινι, υποχρεώθηκε να στραφεί (βάσει σχεδίου πάντα) στον "αναπληρωματικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. ΚΑι εδώ η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Οι συνέπειες των δύο ρίψεων γνωστές πλέον σε όλους μας. Ευτυχώς δεν έχει επιχειρηθει ξανά κάτι παρόμοιο. Εκείνες οι ρίψεις άλλαξαν όχ μόνο την ζωή των Ιαπώνων αλλά και ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία. Από τότε οι Αμερικάνοι έχουν αυτοανακυρηχθει σε αστυφύλακες όλου του πλανήτη. Η κρατικη τρομοκρατία είχε και έχει πολλά επισόδεια από τότε. Σε μια από τις επετείους (2002) ο τότε δήμαρχος της Xιροσίμα(Tαταντόσι Aκίμπα) στον λόγο του είχε τονίσει «οι Hνωμένες Πολιτείες δεν έχουν το δικαίωμα να επιβάλουν μια Pax Americana και να υπαγορεύσουν τη μοίρα του κόσμου, αντιθέτως εμείς, οι λαοί όλου του κόσμου, έχουμε το δικαίωμα να τονίσουμε ότι δεν τους έχουμε δώσει το πράσινο φως να καταστρέψουν τον πλανήτη». Ενώ πραγματική αίσθηση είχανε κάνει και τα εξής λόγια του :"...Tο πιο πικρό συναίσθημα που μοιραζόμαστε σήμερα», είναι ότι οι ολέθριες αναμνήσεις ξεθωριάζουν με τον χρόνο...». Αλήθεια πόσοι από τους εργαζόμενους στο σχέδιο Μανχάταν αισθάνθηκαν υπερήφανοι μετά τις δύο ρίψεις?? Και δεν αναθερόμαστε στους απλούς εργάτες που δεν θα είχαν ιδέα το τι γινόταν στα εργαστήρια του προγράμματος.
Έχουν γυριστεί πολλές ταινίες με θέμα την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και βιβλία. Εμείς για το τέλος θα θέλαμε να προτείνουμε (σε όσους δεν το έχουν διαβάσει) το καταπλητκικό βιβλίο της Έντίτα Μόρρις «Τα λουλούδια της Χιροσίμα». Αντογράφουμε από την περίληψη του βιβλίου "...Στο έργο αυτό, ή συγγραφέας μας δίνει το δράμα εκείνων πού επέζησαν στη Χιροσίμα. 'Ένας νεαρός Αμερικανός ανυποψίαστος για το συνεχιζόμενο μαρτύριο των θυμάτων της Βόμβας, μπαίνει οικότροφος σ' ένα γιαπωνέζικο σπίτι. Ή νεαρή οικοδέσποινα προσπαθεί με κάθε τρόπο να του κρύψει τα φριχτά της εγκαύματα και να του κρύψει πώς και όλα τα άλλα μέλη της οικογένειας έχουν μέσα τους το θάνατο. Ό Αμερικανός μας, ανακαλύπτει σιγά-σιγά το δράμα πού παίζεται γύρω του και συνειδητοποιεί το μερίδιο της ευθύνης πού του αναλογεί. Ή νεαρή Γιούκα-σαν με την αφήγηση της, όπου εναλλάσσονται στιγμές τρόμου με στιγμές αγάπης κι ανθρωπιάς δεν κατηγορεί κανένα. Ωστόσο το βιβλίο είναι τελικά το πιο αδυσώπητο κατηγορητήριο για τη βαρβαρότητα του ατομικού Πολέμου..."
Hibakusha οι Ιάπωνες αποκαλούν τους επιζήσαντες του βομβαρδισμού.
