«Αν χίλιοι ήλοι λάμψουν ταυτόχρονα μια ημέρα στον ουρανό, ίσως να φανεί σαν την μεγαλοσύνη του ενός και μοναδικού…
Αλλά θα είναι ο Θάνατος ο καταστροφέας του κόσμου»
(Μαχαμπαράτα - αρχαίο ινδικό κείμενο).
Αλλά θα είναι ο Θάνατος ο καταστροφέας του κόσμου»
(Μαχαμπαράτα - αρχαίο ινδικό κείμενο).
Αύγουστος 1945. Ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται ίσως στην κρισιμότερη καμπή του. Στην Αμέρικα το σχέδιο Μανχάταν βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Όλα είχαν αρχίσει λίγ χρόνια πριν (1939) όταν ο Einstein πείθεται και στέλνει την ιστορική πλέον επιστολή στον τότε Πρόεδρο Ρουσβελτ εξηγώντάς του ότι θα πρέπει οι Αμερικανοί να δημιουργήσουν τη δική τους ατομική βόμβα πριν τους Γερμανούς. Λαμπροί επιστήμονες της εποχής έχοντας στην διαθεσή τους ένα αμύθυτο προϋπολογισμό θέτουν ως στόχο την κατασκευή της ατομικής βόμβας. Το σχέδιο που άρχισε να παίρνει (δυστυχώς) σάρκα και οστά στην περιοχή του Λος Άλαμος διεύθυνε ο σπουδαίος φυσικός Ρόμπερτ Οπενχαϊμερ. Το Manhattan Project στα μέσα του 1945 έχει στεφθεί από απόλυτη "επιτυχία". H βόμβα είναι έτοιμη. Oι μεγάλοι επιστήμονες που εργάστηκαν στο εν λόγο σχέδιο αισθάνονται (??) δικαιωμένοι για τους κόπους τους. Πλέον ήταν η πολιτική ηγεσία της χώρας που θα αποφάσιζε για την τύχη της. Ο Πρόεδρος Τρούμαν δίνει την εντολή να ριχθούν οι δύο πρώτες βόμβες στην Ιαπωνία (βλεπεται η Γερμανία είχει ήδη συνθηκολογήσει) χωρίς να μπορεί να ζυγίσει τις συνεπειες της απόφασή του αυτής. Τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά.
Χιροσίμα 6 Αυγούστου 1945. Ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ", μεταφέρει την πρώτη βόμβα (ουρανίου 235) στην οποία είχε δωθεί το προσωνύμιο "Little Boy". Στις 8:15 (τοπική ώρα) η βόμβα ρίπτεται από το Β29 και σε 43 εκρύγνεται το προκαθορισμένο σημείο. Η αποστολή είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία.
Ναγκασάκι 9 Αυγούστου 1945. Ένα άλλο Β29 με κυβερνήτη τον ταγματάρχη Σουέινι μεταφέρει την δεύτερη βόμβα (πλουτωνίου), στην οποία είχε δοεθέι το όνομα "Fat Man". Αρχικός στόχος ήταν η πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο Σουέινι, υποχρεώθηκε να στραφεί (βάσει σχεδίου πάντα) στον "αναπληρωματικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. ΚΑι εδώ η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Οι συνέπειες των δύο ρίψεων γνωστές πλέον σε όλους μας. Ευτυχώς δεν έχει επιχειρηθει ξανά κάτι παρόμοιο. Εκείνες οι ρίψεις άλλαξαν όχ μόνο την ζωή των Ιαπώνων αλλά και ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία. Από τότε οι Αμερικάνοι έχουν αυτοανακυρηχθει σε αστυφύλακες όλου του πλανήτη. Η κρατικη τρομοκρατία είχε και έχει πολλά επισόδεια από τότε. Σε μια από τις επετείους (2002) ο τότε δήμαρχος της Xιροσίμα(Tαταντόσι Aκίμπα) στον λόγο του είχε τονίσει «οι Hνωμένες Πολιτείες δεν έχουν το δικαίωμα να επιβάλουν μια Pax Americana και να υπαγορεύσουν τη μοίρα του κόσμου, αντιθέτως εμείς, οι λαοί όλου του κόσμου, έχουμε το δικαίωμα να τονίσουμε ότι δεν τους έχουμε δώσει το πράσινο φως να καταστρέψουν τον πλανήτη». Ενώ πραγματική αίσθηση είχανε κάνει και τα εξής λόγια του :"...Tο πιο πικρό συναίσθημα που μοιραζόμαστε σήμερα», είναι ότι οι ολέθριες αναμνήσεις ξεθωριάζουν με τον χρόνο...». Αλήθεια πόσοι από τους εργαζόμενους στο σχέδιο Μανχάταν αισθάνθηκαν υπερήφανοι μετά τις δύο ρίψεις?? Και δεν αναθερόμαστε στους απλούς εργάτες που δεν θα είχαν ιδέα το τι γινόταν στα εργαστήρια του προγράμματος.
Έχουν γυριστεί πολλές ταινίες με θέμα την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και βιβλία. Εμείς για το τέλος θα θέλαμε να προτείνουμε (σε όσους δεν το έχουν διαβάσει) το καταπλητκικό βιβλίο της Έντίτα Μόρρις «Τα λουλούδια της Χιροσίμα». Αντογράφουμε από την περίληψη του βιβλίου "...Στο έργο αυτό, ή συγγραφέας μας δίνει το δράμα εκείνων πού επέζησαν στη Χιροσίμα. 'Ένας νεαρός Αμερικανός ανυποψίαστος για το συνεχιζόμενο μαρτύριο των θυμάτων της Βόμβας, μπαίνει οικότροφος σ' ένα γιαπωνέζικο σπίτι. Ή νεαρή οικοδέσποινα προσπαθεί με κάθε τρόπο να του κρύψει τα φριχτά της εγκαύματα και να του κρύψει πώς και όλα τα άλλα μέλη της οικογένειας έχουν μέσα τους το θάνατο. Ό Αμερικανός μας, ανακαλύπτει σιγά-σιγά το δράμα πού παίζεται γύρω του και συνειδητοποιεί το μερίδιο της ευθύνης πού του αναλογεί. Ή νεαρή Γιούκα-σαν με την αφήγηση της, όπου εναλλάσσονται στιγμές τρόμου με στιγμές αγάπης κι ανθρωπιάς δεν κατηγορεί κανένα. Ωστόσο το βιβλίο είναι τελικά το πιο αδυσώπητο κατηγορητήριο για τη βαρβαρότητα του ατομικού Πολέμου..."
Χιροσίμα 6 Αυγούστου 1945. Ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ", μεταφέρει την πρώτη βόμβα (ουρανίου 235) στην οποία είχε δωθεί το προσωνύμιο "Little Boy". Στις 8:15 (τοπική ώρα) η βόμβα ρίπτεται από το Β29 και σε 43 εκρύγνεται το προκαθορισμένο σημείο. Η αποστολή είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία.
Ναγκασάκι 9 Αυγούστου 1945. Ένα άλλο Β29 με κυβερνήτη τον ταγματάρχη Σουέινι μεταφέρει την δεύτερη βόμβα (πλουτωνίου), στην οποία είχε δοεθέι το όνομα "Fat Man". Αρχικός στόχος ήταν η πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο Σουέινι, υποχρεώθηκε να στραφεί (βάσει σχεδίου πάντα) στον "αναπληρωματικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. ΚΑι εδώ η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Οι συνέπειες των δύο ρίψεων γνωστές πλέον σε όλους μας. Ευτυχώς δεν έχει επιχειρηθει ξανά κάτι παρόμοιο. Εκείνες οι ρίψεις άλλαξαν όχ μόνο την ζωή των Ιαπώνων αλλά και ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία. Από τότε οι Αμερικάνοι έχουν αυτοανακυρηχθει σε αστυφύλακες όλου του πλανήτη. Η κρατικη τρομοκρατία είχε και έχει πολλά επισόδεια από τότε. Σε μια από τις επετείους (2002) ο τότε δήμαρχος της Xιροσίμα(Tαταντόσι Aκίμπα) στον λόγο του είχε τονίσει «οι Hνωμένες Πολιτείες δεν έχουν το δικαίωμα να επιβάλουν μια Pax Americana και να υπαγορεύσουν τη μοίρα του κόσμου, αντιθέτως εμείς, οι λαοί όλου του κόσμου, έχουμε το δικαίωμα να τονίσουμε ότι δεν τους έχουμε δώσει το πράσινο φως να καταστρέψουν τον πλανήτη». Ενώ πραγματική αίσθηση είχανε κάνει και τα εξής λόγια του :"...Tο πιο πικρό συναίσθημα που μοιραζόμαστε σήμερα», είναι ότι οι ολέθριες αναμνήσεις ξεθωριάζουν με τον χρόνο...». Αλήθεια πόσοι από τους εργαζόμενους στο σχέδιο Μανχάταν αισθάνθηκαν υπερήφανοι μετά τις δύο ρίψεις?? Και δεν αναθερόμαστε στους απλούς εργάτες που δεν θα είχαν ιδέα το τι γινόταν στα εργαστήρια του προγράμματος.
Έχουν γυριστεί πολλές ταινίες με θέμα την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και βιβλία. Εμείς για το τέλος θα θέλαμε να προτείνουμε (σε όσους δεν το έχουν διαβάσει) το καταπλητκικό βιβλίο της Έντίτα Μόρρις «Τα λουλούδια της Χιροσίμα». Αντογράφουμε από την περίληψη του βιβλίου "...Στο έργο αυτό, ή συγγραφέας μας δίνει το δράμα εκείνων πού επέζησαν στη Χιροσίμα. 'Ένας νεαρός Αμερικανός ανυποψίαστος για το συνεχιζόμενο μαρτύριο των θυμάτων της Βόμβας, μπαίνει οικότροφος σ' ένα γιαπωνέζικο σπίτι. Ή νεαρή οικοδέσποινα προσπαθεί με κάθε τρόπο να του κρύψει τα φριχτά της εγκαύματα και να του κρύψει πώς και όλα τα άλλα μέλη της οικογένειας έχουν μέσα τους το θάνατο. Ό Αμερικανός μας, ανακαλύπτει σιγά-σιγά το δράμα πού παίζεται γύρω του και συνειδητοποιεί το μερίδιο της ευθύνης πού του αναλογεί. Ή νεαρή Γιούκα-σαν με την αφήγηση της, όπου εναλλάσσονται στιγμές τρόμου με στιγμές αγάπης κι ανθρωπιάς δεν κατηγορεί κανένα. Ωστόσο το βιβλίο είναι τελικά το πιο αδυσώπητο κατηγορητήριο για τη βαρβαρότητα του ατομικού Πολέμου..."
Hibakusha οι Ιάπωνες αποκαλούν τους επιζήσαντες του βομβαρδισμού.
2 σχόλια:
Να 'σαι καλά για όσα έγραψες. Δεν γνώριζα ότι ο Άινσταιν είχε κάνει τέτοια πρόταση.
@Maριάνα
Ο Αινσταιν όπως και πολλοί άλλοι επιστήμονες πίστεωψαν (ισως λίγο παραπάνω από ότι επρεπε) τις φήμες περί της ετοιμότητας των Γερμανών για την κατασκευή της βόμβας. Ετσι πίστηκε και αυτός ότι η λύση να ήταν το να την φτιάξουν γρηγορότερα οι Αμερικάνοι. Φυσικά υπάρχει και μια άλλη επιστολή του (προς τον Ρούσβελτ και αυτή) στην οποία προειδοποιεί για της συνέπειες της χρήσης της βόμβας αλλά δεν το άκουσε κανείς.
Καλό υπόλοιο καλοκαιριού να έχουμε
Δημοσίευση σχολίου