Συζήτηση με την Γκρατσιέλα Κανέλλου...

Αν παρακολουθείται την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή και τα περί αυτής, η Γκρατσιέλα δεν χρειάζεται συστάσεις. Αν πάλι είστε τακτικοί επισκέπτες μας (τιμή μας) επίσης δεν έχουμε πολλά να σας πούμε για την σκηνοθέτη τoυ Vlevet Bus και του The approaching of the Hour. Ίσως να έχετε ήδη διαβάσει τα δυο κείμενα της φίλης Γκρατσιέλας που έχουμε φιλοξενήσει εδώ στο γιουσουρούμ. (αν δεν το έχετε κάνει εδώ για το Velvet Bus και εδώ για το approaching).. Είναι η δημιουργός των δυο ντοκυμαντερ για την Ελληνική Αγγλόφωνη σκηνή που άλλαξαν πολλά (κατα την γνώμη μας) στο τοπίο της εν λόγο μουσικής. Ε, μετά από όλα αυτά δεν μπορούσε να γλυτώσει χωρίς μια συζήτηση μαζί μας. Αφού την ευχαριστήσουμε για ακόμη μια φορά (she knows why!!) διαβάστε τι μας είπε και εδώ είμαστε για τα υπόλοιπα..

------------------------------------------------------

Giousurum: Επέστρεψες στην Ελλάδα για να αποκτήσεις την απαραίτητη εμπειρία για το master που ήθελες να κάνεις στην παραγωγή και σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ. Τι έγινε τελικά και παρέμεινες εδώ??

Graziela : Ξεκίνησα να δουλεύω στο mad. Αρχικά, τουλάχιστον στο μυαλό μου, για ένα χρόνο σαν πρακτική εξάσκηση για να συνεχίσω όντως σε κάποιο μεταπτυχιακό. Κάτι η δουλειά που την απολάμβανα και ταυτόχρονα μάθαινα πολλά σε πρακτικό επίπεδο, κάτι κάποιες προσωπικές δυσκολίες, με κράτησαν πίσω... αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου.

Giousurum: Και “the approaching of the hour” πώς προέκυψε??

Graziela : Γνώρισα τους raining pleasure, ξεκίνησα να κάνω παρέα με τον manager τους τον Σταύρο κι έτσι να ζω μαζί του την όλη φάση των ελληνικών αγγλόφωνων group, με ότι συνεπάγεται αυτό. Δημιουργικότητα, δυσκολίες, μηδενικά budgets και πληρωμές. Κι έτσι άρχισε όλη αυτή η φάση να στοιχειώνει το μυαλό μου. Ξεκίνησα έρευνα για το τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή την σκηνή και κατά πόσο αποτελεί σκηνή η ύπαρξη των group αυτών. Ε το ένα έφερε το άλλο... και το τελικό αποτέλεσμα το είδατε στις οθόνες σας.

Giousurum: Αν δεν το είχε δει ο Λευτέρης Αδαμίδης τι θα γινόταν όλες αυτές οι ώρες φιλμ που είχες τραβήξει?? Το έχεις σκεφτεί ποτέ??
Graziela : χαχαχα! Δεν έχω ιδέα! Ίσως να κυκλοφορούσε ένα dvd από χέρι σε χέρι ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς .... ώσπου πάλι θα έφτανε στα χέρια του Λευτέρη !!! καλό?

Giousurum: Ναι, αλλά δεν θα είχε φτάσει στα χέρια και τα μάτια τόσων ανθρώπων που δεν είναι «μέσα» στα πράγματα. Αλήθεια πιστεύεις ότι η ελληνική αγγλόφωνη σκηνή διακατέχεται από μια εσωστρέφεια (ακόμη?) ή πλέον το έχει ξεπεράσει?
Graziela : Νομίζω την έχει ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό. Άλλωστε αυτή η εσωστρέφεια που αναφέρεις ήταν και κατά κάποιο τρόπο αναγκαίο κακό. Δεν υπήρχε ούτε ευρύ κοινό ούτε μέσα προώθησης της σκηνής με αποτέλεσμα να κλείνονται ακόμη περισσότερο στο “καβούκι” τους. Πλέον η σκηνή θέλει να βγαίνει προς τα έξω, και το επιδιώκει. Αυτό βέβαια θέλει νομίζω κάποια προσοχή γιατί σε σημεία ίσως και να χάσει την ταυτότητα της.

Giousurum: Για να επανέλθουμε όμως σε εσένα. Δεν θα ξεφύγεις έτσι έυκολα!!! Χαχαχα. Πόσο επηρέασε η κίνησή σου αυτή με τα ντοκιμαντέρ την μετέπειτα επαγγελματική σου πορεία??

Graziela : δεν μπορώ να ξέρω. .μπορεί και καθόλου! Μπορεί και πολύ!. Μην νομίζεις ότι στην τηλεόραση απ' όπου βγάζω εγώ τα προς το ζην τους νοιάζει και πολύ τί “καλλιτεχνίες” έχεις κάνει. Μπορεί σε ένα interview να ενθουσιαστούν περισσότερο με το ότι ήμουν στο mad παρά με το ότι έχω κάνει δύο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ. Άσε σου λέω! Προσωπικά πάντως σίγουρα απέκτησα μεγάλη εμπειρία και κατ' επέκταση αυτοπεποίθηση, κάτι που γενικά μου λείπει.

Giousurum: Αν δεν κάνω λάθος έχεις κάνει και ένα βιντεοκλίπ των Raining Pleasure, ενώ κάτι έχουμε ακούσει για κάποιες «τηλεπειρατείες» στο Mad όπου στα κρυφά αργά το βράδυ «κάποιοι» έβαζαν μουσικά βίντεο. Νοσταλγείς εκείνη την περίοδο??

Graziela : όχι, δεν την νοσταλγώ, πρέπει να προχωράμε μπροστά. Αλλά σίγουρα νιώθω πολύ τυχερή που ο πρώτος εργασιακός μου χώρος ήταν στο Mad, με εμπνευσμένα παιδιά, με την ίδια πώρωση για δουλειά κ πειραματισμό, αγάπη για τη μουσική και την εικόνα. Ήμασταν όλοι παρέα, έχω όμορφες αναμνήσεις κι ακόμα καλούς φίλους.

Giousurum: Και μετά ήρθε το Velvet Bus. Πόσο «κουραστικό» και «περίεργο» είναι να βλέπεις τους άλλους να περνάνε καλά σε ένα λεωφορείο, στα live κλπ και εσύ να είσαι αναγκασμένη να έχεις μια κάμερα στο χέρι συνεχώς και να τραβάς πλάνα?? Τους «ζήλεψες» κάποιες στιγμές?? Θα ξαναέκανες κάτι παρόμοιο??

Graziela : ήταν ζόρικο αλλά το διασκέδαζα συνέχεια γι αυτό κ δεν μπορώ να πω ότι τους ζήλεψα. Είχα μπει για τα καλά στο πετσί αυτού του περίεργου ρόλου που είχα πάρει. Μόνο καμιά φορά πονούσε πολύ το χέρι μου κι έβριζα τον Boy που στα live set του, δεν έβαζε τελεία ο άτιμος!!! 40 λεπτο σετ με μια ανάσα αυτός κι με την κάμερα να μην σταματά ούτε λεπτό εγώ!Ίσως στο μέλλον να έκανα κουτί παρόμοιο, δεν αποκλείω τίποτα. Αλλά τώρα έχω διάθεση να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό και κυρίως να το δουλέψω με την ησυχία μου!

Giousurum: Αν και πόσο πιστεύεις ότι τα δύο σου αυτά ντοκιμαντέρ έχουν επηρεάσει την Ελληνική indie σκηνή??
Graziela : δεν ξέρω να σου απαντήσω. Νομίζω ότι δεν πρέπει να το κρίνω εγώ αυτο αλλά ο κόσμος που κινείται στην “indie” σκηνή. Τιμή μου όμως και μόνο που μου θέτεις αυτή την ερώτηση.

Giousurum: Όλοι σε ρωτάνε για τα ελληνικά συγκροτήματα που ακούς και σου αρέσουν. Όμως όταν είσαι μόνη σπίτι τι μουσική βάζεις και ακούς??
Graziela : αυτή την στιγμή τυχαίνει να ακούω κάτι ελληνικό... το album του Lolek!!! πάρα πολύ μου άρεσει! Όμως επί των πλείστων ακούω ξενόφερτα πράγματα.

Giousurum:Ξενόφερτα?? Όπως??
Graziela :παλαιότερα “ερωτευόμουν” τις μουσικές, πλέον συχνά δεν τους δίνω την προσοχή και τον χρόνο που χρειάζεται. Όμως εξακολουθώ να αγαπώ τον bowie, τους sigur ros, τον beck και τους suede του τότε. Αυτή την εποχή ακούω πολύ wilco και dan auerbach

Giousurum: Και κάτι φαινομενικά άσχετο. CD ή βινίλιο??
Graziela :για πρακτικούς λόγους cd. (O μετασχηματιστής του πικ απ μου βγάζει έναν περίεργο βόμβο και εκνευρίζομαι!)

Giousurum: Το πικ απ και τα μάτια σου :) Και μιας και μιλάμε για δίσκους... Ποιος ο αγαπημένος σου δίσκος ελληνικός (αγγλόφωνο included) και ξενόφερτος...
Graziela : θα σου απαντήσω λίγο διαφορετικά. Ποιους δίσκους αγαπώ περισσότερο για συναισθηματικούς λόγους. Suede – dog man star, τρύπες – 9 πληρωμένα τραγούδια. Στην πρώτη νότα τους ανατριχιάζω!

Giousurum: Έχοντας πλέον την πολυτέλεια της χρονικής απόστασης, όταν κάποιος σου μιλάει ή κάτι διαβάζεις για το VelvetBus και το Approaching, ποιό είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό?? Σου δημιουργείται νοσταλγική διάθεση??
Graziela :ναι! Έντονη! Αποφεύγω να τα σκέφτομαι να σου πω την αλήθεια γιατί με πιάνουν αυτές οι ηλίθιες ανασφάλειες μου. Καίω το μυαλό μου σκεφτόμενη τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά και τι θα εξυπηρετούσε σεναριακά κάτι τέτοιο. Άσκοπες σκέψεις αφού είναι και τα δύο αγαπημένα κομμάτια της ζωής μου. Κοιτάζοντας δηλαδή πίσω με γεμίζουν χαρά και γλυκιά νοσταλγία.

Giousurum: Και τώρα?? Υπάρχει σκέψη για ένα νέο ντοκιμαντέρ?? Αν ναι ποιό θα είναι το θέμα του??
Graziela: ναι κάτι έχω στο μυαλό μου. Αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα για να είναι ανακοινώσιμο. Ευχήσου μου απλά καλή τύχη!

Giousurum: Εννοείται πως οι ευχές μας είναι μαζί σου. Καλή τύχη λοιπόν. Όμως για πες μας ένα θέμα για το οποίο δεν θα έκανες ποτέ ντοκιμαντέρ και ένα που θα «πέθαινες» να κάνεις.Κι εδώ θα σου απαντήσω λίγο διαφορετικά.
Graziela: Υπάρχει ένα θέμα που με τρομάζει πολύ. Τα γηρατειά. Με τρομάζει αυτή η αλλαγή στην καθαρότητα της σκέψης και η μόνιμη κούραση στο κορμί. Όχι με την έννοια του ρυτιδιασμένου, μη ελκυστικού σώματος αλλά με την εννοια του δυσκίνητου, αυτού που σε εμποδίζει να είσαι ενεργός. Είναι από τις σκέψεις που αποφεύγω λοιπόν και λειτουργώ πολύ ανώριμα. Και ενοχικά, θα έλεγα. Οπότε ένα ντοκιμαντέρ πάνω στα γηρατειά ίσως να είναι κάτι που δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αλλά ταυτόχρονα εύχομαι κάποτε να βρω την εσωτερική δύναμη να το δοκιμάσω.

--------------------------------------------------------------------

Ευχαριστούμε πολύ για όλα. Για τα κείμενά σου που φιλοξενήσαμε εδώ στο blog και για αυτά που είδαμε μέσα από τον φακό σου!!