Περί jazz και όχι μόνο....

Αλήθεια όταν διαβάζετε ένα κείμενο με θέμα το αγαπημένο σας είδος μουσικής, είτε αυτό είναι δισκοκριτική είτε παρουσίαση κάποιου καλλιτέχνη, καταλαβαίνετε τα πάντα? Μπορείτε να ακολουθήσετε τις ειδικές αναφορές του συγγραφέα του κειμένου?? (παίρνουμε την περίπτωση που ο υπογράφων το κείμενο είναι και γνώστης του αντικειμένου που σχολιάζει). Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκατε που τα ξέρει ο άνθρωπος όλα αυτά???. Τώρα θα πείτε ότι στην εποχή στο διαδικτύου δεν υπάρχει πληροφορία που να μην μπορεί να γίνει κτήμα μας. Όμως στην εποχή της υπερπληροφόρησης και των δισεκατομμυρίων άρθρων επί παντός επιστητού, το πρόβλημα έχει μετατεθεί από την εύρεση της πληροφορίας στην αξιολόγησή της. Πράγμα που τις περισσότερες φορές είναι αρκετά δύσκολο και απαιτεί διάθεση και χρόνο για περαιτέρω έρευνα και σίγουρα την ύπαρξη κάποιων πηγών που αντικειμενικά αποτελούν τις αναφορές βάσεις (όσο αυτές μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι). Στο γιουσουρούμ εκτός της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής αρέσουν όπως έχουμε πει και άλλά είδη, χωρίς να είμαστε τελικά σίγουροι ότι υπάρχουν διαχωριστικές ταμπέλες και μάλιστα πληθώρα τέτοιων στον κόσμο της μουσικής. Εντάξει, άλλο το ροκ και άλλο το ρεμπέτικο αλλά όταν οι ταμπέλες γίνονται αναρίθμητες και τα όρια δυσδιάκριτα και πολλές φορές «ακαταλαβίστικα» ή στην χειρότερη των περιπτώσεων αντικείμενο διαμάχης περί της ανακάλυψης τους τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Ένα είδος μουσικής που πυκνά συχνά ακούγεται εδώ στο γιουσουρούμ είναι και η jazz. Ναι, εκείνος ο περίεργος συνδυασμός διαφορετικών και περίεργων μελωδιών (με την έννοια που εμείς στην δύση αντιλαμβανόμαστε την μελωδία και την αρμονία) και τις περισσότερες φορές «τεμπέλικων» και «γερασμένων» ρυθμών (όπως πολλοί αποκαλούν τους jazz ήχους). Πριν χρόνια όταν αναζητούσαμε πληροφορίες για το τι εστί jazz, για τα πως και για τα γιατί είχαμε την τύχη να πέσουμε πάνω σε ένα εξαιρετικό βιβλίο από έναν πραγματικό γνώστη του είδους όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια όταν και αναζητήσαμε πληροφορίες για συγγραφέα και βιβλίο. Πρόκειται για το βιβλίο «Τζαζ» του Marshall W. Stearns. Ένα βιβλίο για το οποίο ο Λουις Άρμοστρονγκ είπε «Φίλε, τούτο το βιβλίο λέει την πραγματική ιστορία της τζαζ από την Αφρική κάτω, μέχρι σήμερα», ενώ ο μεγάλος Ντιούκ Έλιγκτον «Πρόκειται για τη βασική ιστορία της τζαζ που όλοι περιμέναμε...σαν εισαγωγή στο θέμα αυτό, για τον νοήμονα αναγνώστη, είναι αξεπέραστη». Και όταν δύο θρύλοι της τζαζ (και όχι μόνο) μιλάνε έτσι για ένα βιβλίο τότε δεν μπορούμε παρά να το κατατάξουμε στα αξιόλογα και αξιόπιστα του είδους.

Στο οπισθόφυλλο ένα κείμενο που τα λέει όλα «Ο Μάρσαλ Στερνς εξιστορεί συστηματικά και αντικειμενικά την ιστορία της τζαζ, από τις ρίζες της στην Αφρική και τις Δυτικές Ινδίες μέχρι τη διαμόρφωσή της σε τέχνη η οποία αφού επηρέασε τον αμερικανικό πολιτισμό, εξαπλώθηκε σ' όλες τις γωνιές του κόσμου. Ασχολείται διεισδυτικά με τις λιγότερο γνωστές απαρχές της, την ανάμειξη δηλαδή της μουσικής κληρονομιάς του Αφρικανού μαύρου και των στοιχείων της ευρωπαϊκής μουσικής που συνάντησε κατά την άφιξή του στο Νέο Κόσμο. Περιγράφει τη γέννηση της τζαζ στη Νέα Ορλεάνη, την καταγωγή των τραγουδιών της δουλειάς, τα σπιρίτσουαλ, τα μπλουζ, τα μίνστρελ, την εποχή του σουίγκ, την αφρο-κουβανέζικη επίδραση, την εμφάνιση του μποπ και τις μεταγενέστερες εξελίξεις. Αναλύει τις διαφορές των στιλ όπως αναπτύχθηκαν στα μεγάλα κέντρα της τζαζ, το Σικάγο, τη Νέα Υόρκη, το Σαιντ Λούις και το Κάνσας Σίτι και ακολουθεί την πορεία και την εξέλιξή της μέχρι την παγκόσμια διάδοση και εμπορικοποίησή της. Τα κεφάλαια που αναφέρονται σε πιο τεχνικά μουσικολογικά θέματα, είναι γραμμένα με απλότητα και σαφήνεια και είναι κατανοητά και από τους ειδικούς όσο και από τους απλούς αναγνώστες. Οι μεγάλες προσωπικότητες της τζαζ οι οποίες συνέβαλαν δημιουργικά στην εξέλιξή της, τοποθετούνται κατά το βαθμό που την επηρέασαν με αντικειμενική αξιολόγηση και ακριβείς χαρακτηρισμούς. Το βιβλίο αυτό είναι το βασικό έργο για την τζαζ και είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων ερευνών στις πηγές και μελετών σε όλες τις περιοχές που σχετίζονται με την τζαζ και τους δημιουργούς της».

Ο Μάρσαλ Στερνς γεννήθηκε στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης το 1908 και πέθανε το 1966. Αφού σπούδασε νομικά στο Χάρβαρντ, συνέχισε με κάτι που του άρεσε περισσότερο. Λογοτεχνία στο Γέηλ. Υπήρξε καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας σε πολλά πανεπιστήμια τς Αμέρικα, ενώ δίδαξε και ιστορία της τζαζ στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Το 1956 εκδίδεται το βιβλίο του «the story of jazz” για το οποία τα είπαμε πριν, ενώ λίγο πριν το 1952 είχε ιδρύσει το πρώτο και σπουδαιότερο «Ινστιτούτο σπουδών της Τζαζ». Ένα ινστιτούτο με ένα πλούσιο αρχείο γεμάτο από μουσικά όργανα, παλιούς δίσκους, δημοσιεύσεις και ντοκουμέντα που αφορούν στην ιστορία της τζαζ. Ενώ το περιοδικό Journal of Jazz Studies πρωτοκυκλοφόρησε (1973) από τις εκδόσεις του ινστιτούτου.

Αυτά προς το παρόν για την ιστορία της τζαζ. Καλό τριήμερο να έχουμε. Σας αφήνουμε με λίγο swing μέρες που είναι (από την ταινία swing kids).

Οι Jane Doe ξανά στο studio και εμείς στην αναμονή...

Πιστεύουμε ότι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και εποικοδομητικές περιόδους στην πορεία ενός καλλιτέχνη ή ενός συγκροτήματος είναι όταν γράφονται και ηχογραφούνται νέα τραγούδια. Οι ατέλειωτες πρόβες, η αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα, η ανταλλαγή απόψεων για το νέο μουσικό υλικό μένουν για πάντα στο μυαλό των ανθρώπων που συμμετέχουν σε μια τέτοια διαδικασία. Στο γιουσουρούμ έφτασε ένα δελτίο τύπου που αφορά στις ηχογραφήσεις του νέου υλικού των Θεσσαλονικέων Jane Doe, για τους οποίους μπορεί να μην έχουμε μιλήσει ακόμη . εδώ αλλά να είστε σίγουροι ότι θα γίνει στο άμεσο μέλλον. Όσοι τους γνωρίζετε και έχετε ακούσει το άλμπουμ τους "Heaven For Dogs" δεν μπορεί παρά να αναμένετε την νέα τους δουλειά με υψηλές προσδοκίες (τις οποίες δημιούργησε το προηγούμενο) και ανυπομονησία. Εσείς που δεν τους έχετε ακούσει επισκεφτείτε την σελίδα τους στο myspace, ψάξτε το "Heaven For Dogs" ακούστε το και γίνετε μέλος της πάνω κατηγορίας. Ακολουθεί το δελτίο τύπου των φίλων Jane Doe.

---------------------------------------------------------------------

Ξυπνήσαμε πολύ όμορφα ένα πρωινό και αποφασίσαμε πως είναι η κατάλληλη στιγμή να ξαναμπούμε στο studio. Να το κάνουμε με τον κλασσικό τρόπο. Με πρόβες επί προβών, με συζητήσεις και μαλώματα. Μπορεί να χρειαστεί χρόνος αλλά ο χρόνος είναι με το μέρος μας. Το μόνα σίγουρα (σίγουρο στον κόσμο των Jane Doe ονομάζεται κάτι που έχει περισσότερες από 5% πιθανότητες να συμβεί) είναι ο τίτλος του δίσκου και το tracklist. Πιθανή εμφάνιση τραγουδιών: Τέλη της άνοιξης... Μέχρι τότε...

REVOLUTION DIARIES

1. ONE MAN NAMED FREEDOM

2. FROM A TO B

3. WHERE ALL ROADS END

4. NOT ENOUGH SALT IN THE SEA

5. DOMHNACH NA FOLA

6. CITIES I LEFT BEHIND

7. WRITTEN ON THE WALL

8. WHO NEEDS THE SPRING

9. TOTALLY SYMMETRY

10. THIS BUTTERFLY KNOWS HOW TO DANCE

11. HATE SONG

12. FLESH POLICE

13. WHEN THE CIRCUS CAME TO TOWN

Περισσότερες πληροφορίες στη διεύθυνση

www.myspace.com/janedoegreek

Tο Velvet Bus ξανά στο σελιλόϊντ

Για το Velvet Bus τα έχουμε πει εδώ όταν και φιλοξενήσαμε το δυντό και αληθινό κείμενο της Γρατσιέλλα Καννέλου που αφορά στο σχετικό με το τρελό κα απιθανό αυτό μουσικό εγχείρημα ντοκιμαντέρ της. Τότε είχαμε μιλήσει και για την συμμετοχή του Velvet Bus στις Νύχτες Πρεμιέρας στα πλαίσια του 14ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Από τότε καλλιεργήθηκε η προσμονή για νέες προβολές του ντοκιμαντέρ τόσο στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις, μικρές και μεγάλες. Η ώρα λοιπόν έφτασε. Το Velvet Bus επιστρέφει στο σελιλόιντ για ένα νέο ταξίδι στην αγγλόφωνη ελληνική μουσική πραγματικότητα. Όσοι λοιπόν δεν είχατε αποβιβαστεί στο λεωφορείο τον Σεπτέμβριο να η ευκαιρία σας να ταξιδεύετε μαζί του έχοντας ως συνεπιβάτες τους My Wet Calvin, Victory Collapse,The Boy,The Callas. Όσοι είχατε βγάλει εισιτήριο στο πρώτο του ταξίδι έχετε την ευκαιρία για έναν δεύτερο γύρο. Ας αφήσουμε τα λόγια και ας περάσουμε στο δελτίου τύπου για τις νέες προβολές του στον Κινηματογράφο Μικρόκοσμος Prince. Καλή σας και μας διασκέδαση και καλά μουσικά ταξίδια.

VELVET bus – the Movie
Πέμπτη 19 – Κυριακή 22 Φεβρουαρίου στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο

4 μπάντες, 10 μέρες, 1 λεωφορείο και 2,350 χιλιόμετρα· τέσσερα από τα πιο ενδιαφέροντα εναλλακτικά μουσικά σχήματα – The Callas, Victory Collapse, My Wet Calvin και The Boy - επιβιβάστηκαν μαζί με ηχολήπτες, δημοσιογράφους και ένα κινηματογραφικό crew στο λεωφορείο του VELVET για ένα πρωτότυπο road trip με στάσεις σε όλη την Ελλάδα. Η σκηνοθέτιδα Γκρατσιέλλα Κανέλλου καταγράφει το on the road tour του VELVET bus βήμα προς βήμα και δημιουργεί ένα εντυπωσιακό μουσικό ντοκιμαντέρ γεμάτο από live που τα σπάνε, οικείες εικόνες από ελληνική περιφέρεια, interviews και πολλά απρόοπτα!

Η προγραμματισμένη στάση του λεωφορείου στο σελιλόιντ του Μικρόκοσμου θα πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου, μέχρι και την Κυριακή στις 22:30. Μετά την προβολή του μουσικού ντοκιμαντέρ την Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου, θα ακολουθήσει party στο φουαγιέ του Μικρόκοσμου με DJ sets από μέλη των συγκροτημάτων και την υπόλοιπη ομάδα που συμμετείχε στο VELVET bus.

Πρόγραμμα προβολών:
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου, 22:30
Παρασκευή 20 & Σάββατο 21 Φεβρουαρίου, 24:30
Κυριακή 22 Φεβρουαρίου, 16:00

Κινηματογράφος Μικρόκοσμος Prince, Λ. Συγγρού 106 Φιξ, (ΜΕΤΡΟ Συγγρού – Φιξ) ,Τηλ: 210 92 15 305

VELVET magazine ,Μιλτιάδου 17, 4ος ορ. Τηλ: 210 33 14 923

--------------------------------------------------------------------------

Ας ξαναφυμηθούμε το trailer του Velvet Bus και φυσικά να ευχηθούμε καλή επυτυχία....

Animals: Η ιστορία πίσω από ένα διάσημο εξώφυλλο δίσκου (ή αλλιώς pigs do fly)

Υπάρχουν πολλές και σημαντικές διαφορές μεταξύ βινιλίου και CD. Άλλο να έχεις στα χέρια σου ένα μαύρο βελούδινο διαμάντι και άλλο ένα πλαστικό προϊόν. Διαφορετική αίσθηση σου δημιουργεί ένας δίσκος (και όταν λέμε δίσκος εννοούμε βινίλιο και μόνο) και άλλη ένα ψηφιακό μέσο. Πως να το κάνουμε, άλλο είναι να βλέπεις το εξώφυλλο ενός αγαπημένου άλμπουμ από την βινιλιακή (νέα λέξη!!) του έκδοση και άλλο από την ψηφιακή του, είτε αυτό είναι CD είτε (ακόμη χειρότερα) απλώς mb στον σκληρό δίσκο (καμία σχέση με το βινίλιο) του υπολογιστή σου. Παίρνοντας στα χέρια σου τον δίσκο χαίρεσαι να βλέπεις και να παρατηρείς ακόμη και τις λεπτομέρειες του εξωφύλλου, ενώ έχοντας στα χέρια σου το αντίστοιχο CD όχι απλώς δεν μπορείς να διακρίνεις λεπτομέρειες αλλά είναι σίγουρο ότι η δουλειά του ανθρώπου που επιμελήθηκε (ή) και σχεδίασε το εξώφυλλο δεν αποδίδεται με το τρόπο που της πρέπει (εξαιρούνται τα εξώφυλλα που έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά για CD). Συν τις άλλοις υπάρχουν εξώφυλλα των οποίων η ιστορία έχει περάσει, ως κεφάλαιο ολόκληρο μερικές φορές, στην ιστορία της μουσικής. Και όταν αναφερόμαστε σε εμπνευσμένα εξώφυλλα δεν μπορεί να λείπουν φυσικά ο Storm Thorgerson και τα άλμπουμ των Pink Floyd.

Ας αρχίσουμε λοιπόν τις ιστορίες των διασήμων εξωφύλλων από το Animals. Ο Storm Thorgerson ανέλαβε την υλοποίηση του εξωφύλλου του το οποίο είχε σχεδιάσει ο ίδιος ο Waters!! (με άλλα λόγια ολόκληρο το Animals-στίχοι, μουσική, sleeve design- είναι εμπνεύσεως Waters). Το σκηνικό της φωτογραφίας –χωρίς το ιπτάμενο γουρούνι- είναι πραγματικό!! Πρόκειται για το εργοστάσιο ηλεκτρισμού Battersea Power Station του Λονδίνου. Ένα εργοστάσιο που συγκαταλέγεται στα αξιοθέατα της πόλης, μιας και εκτός από το εξώφυλλο του Animals έχει «πρωταγωνιστήσει» στην θρυλική ταινία Helpτων Beatles, ενώ χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες της ταινίας Sabotage (Alfred Hitchcock), του Full Metal Jacket, για το «παιδί των ανθρώπων» (Alfonso Cuarón, όπου «εμφανίζεται ως «η κιβωτός των τεχνών»), ενώ σκηνές του Batman -The Dark Knight έχουν γυριστεί στο εσωτερικό του!!

Και φτάνουμε στο θρυλικό φουσκωτό γουρούνι των Pink Floyd (Pink Floyd Pig) που πετά πάνω από το Battersea Power Station!!!. Το γουρούνι του Animals σχεδιάστηκε (και αυτό) από τον Waters ενώ κατασκευάστηκε από την E.R.G. Amsterdam τον Δεκέμβριο του 1976 για τις ανάγκες του διάσημου εξώφυλλου. Την πρώτη μέρα της φωτογράφησης ο ουρανός ήταν σκοτεινιασμένος και γεμάτος σύννεφα όπως ακριβώς τον ήθελε ο Thorgerson, ενώ είχε προσληφθεί και ένας ελεύθερος σκοπευτής σε περίπτωση που το τεράστιο γεμάτο ήλιο φουσκωτό γουρούνι «δραπέτευε».Τελικά η πτήση του γουρουνιού αναβλήθηκε και μαζί της και η φωτογράφιση για την επόμενη ημέρα χωρίς όμως την παρουσία του σκοπευτή τον οποίο ξέχασαν να ειδοποιήσουν!!!. Την επόμενη τελικά το γουρούνι έσπασε τα δεσμά που το κρατούσαν ενωμένο με το έδαφος και εξαιτίας της απουσίας του σκοπευτή και των ανέμων που επικρατούσαν εκείνη την ημέρα άρχισε μια τρελή μα ελεύθερη πτήση. Αμέσως στάλθηκε ελικόπτερο της αστυνομίας αλλά επέστρεψε μιας και δεν μπορούσε να ακολουθήσει το γουρούνι στα 5000μ , ενώ ειδοποιήθηκαν όλοι οι πιλότοι των πτήσεων για την παρουσία του στον αέρα και αναβλήθηκαν αρκετές πτήσεις από το αεροδρόμιο. Τελικά το φουσκωτό γουρούνι προσγειώθηκε σε ένα χωράφι χωρίς σοβαρές ζημιές και αφού επισκευάστηκε, την επόμενη άρχισαν πάλι τις φωτογραφήσεις για το εξώφυλλο.

Την Τρίτη ημέρα λοιπόν ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και δεν ταίριαζε στο σκεπτικό του Thorgerson και αφού φωτογράφισε το ιπτάμενο (πλέον) γουρούνι χρησιμοποίησε τις φωτογραφίες του ουρανού από την πρώτη ημέρα και του γουρουνιού από την τελευταία και έτσι προέκυψε το καταπληκτικό εξώφυλλο του Animals. H Algie (έτσι ονόμασαν την γουρούνα τους) συνόδευε το συγκρότημα σε όλες του τις εμφανίσεις μέχρι την αποχώρηση των Waters!! Ο Waters μετά, απαίτησε χρηματική αποζημίωση για κάθε εμφάνιση της θρυλικής γουρούνας με αποτέλεσμα τα εναπομείναντα μέλη να αλλάξουν το φύλλο της και να συνεχίσουν να το χρησιμοποιούν. Με απλά λόγια πρόσθεσαν αρσενικά γεννητικά όργανα στην Algie και όλοι ήταν ευχαριστημένοι!! Στην μετά Waters εποχή το (αρσενικό πλέον) γουρούνι χάθηκε άλλες δυο φορές το 1988: στις 12 Ιανουαρίου πριν από συναυλία και στις 6 Μαΐου όταν «κατέβηκε» στους θεατές οι οποίοι και το έκαναν κομμάτια. Να αναφέρουμε το γεγονός της παρουσίας δύο άγριων ιπτάμενων γουρουνιών (της αφρικάνικης οικογένειας warthog) στο tour του 1994, τα οποία εμφανιζόταν μετά το One of these days και στα οποία οι εναπομείναντες Floyd είχαν δώσει τα ονόματα Syd και Roger!!! Τέλος αφήνουμε σε εσάς να ψάξετε την σχέση του γουρουνιού με τους Simpsons καθώς και την απίθανη ιστορία του με το Austin City Limits Music Festival !!!

David Lynch: Μια Χαμένη αλλά γοητευτική Λεωφόρος...

Υπάρχουν ταινίες που τις βλέπεις και καταλαβαίνεις από την πρώτη σκηνή περί τίνος πρόκειται. Έχεις ήδη δει στο μυαλό σου την επόμενη σκηνή ή ακόμη και το τέλος τους. Έχει αντιληφθεί (ή έστω υποψιαστεί) ποιος είναι ο δολοφόνος ή τι κρύβεται πίσω από το τακτοποιημένα και γεμάτα συνοχή πλάνα του σκηνοθέτη. Φυσικά υπάρχουν και άλλα ήδη κινηματογράφου, που συνήθως απαντώνται και σε άλλες μορφές τέχνης (ζωγραφική, ποίηση κλπ). Σουρεαλιστικός, φανταστικός κλπ. Ταινίες και άλλες εκφράσεις τέχνης που πρέπει να ψάξεις και να βρεις το κρυμμένο νόημα. Τι θέλει να πει ο ποιητής, γιατί επέλεξε τον συγκεκριμένο τρόπο να μας το πει και τι τον οδήγησε στα μονοπάτια των κάθε λογής μεταφορών. Το να αναλύσουμε όλα τα είδη του κινηματογράφου απαιτεί, χρόνο χώρο και πάνω από όλα ειδικές γνώσεις που δεν είναι εύκολο να κατέχει κάποιος μη επαγγελματίας όπως είμαστε (και) εμείς. Εκτός από αυτά τα είδη και τα ακόμη περισσότερα που δεν αναφέραμε, υπάρχει και η κινηματογραφική ματιά και ο τρόπος του David Lynch. O εξ Αμέρικας σκηνοθέτης που καθήλωσε εκατομμύρια τηλεθεατών στις μικρές τους οθόνες με την σειρά Twin Peaks (θυμηθείτε την χαρακτηριστική μουσική του Badalamenti), όπου κανείς (μας) δεν κατάλαβε ποιος, γιατί, πως και πότε σκότωσε την Laura Palmer. Ακόμη και η ομότιτλη ταινία που ακολούθησε δεν βοήθησε και πολύ. Με άλλα λόγια χρειάστηκε μια ολόκληρη τηλεοπτική σειρά και μια ταινία να καταλάβουμε (όσοι το κατάφεραν τελικά) τι έγινε!!! (όσοι έχετε δει ταινία και σειρά καταλαβαίνετε τι εννοούμε).

Φυσικά το Twin Peaks δεν ήταν η πρώτη επαφή του κοινού με τον ιδιότυπο, όσο αφορά τον τρόπο κινηματογράφησης, σκηνοθέτη. Είχαν προηγηθεί το cult Eraserhead (1977), το πασίγνωστο Άνθρωπος Ελέφαντας (1980) το Dune (1984), η Ατίθαση Καρδία (1990) καθώς και κάποιες μικρού μήκους. Με το Twin Peaks o Lynch πέρασε στο θεωρείο των μεγάλων καλλιτεχνών του αιώνα μας (σύμφωνα με αυτούς που ξέρουν) και απέκτησε ακόμη πιο φανατικούς οπαδούς και πολέμιους. Όλοι τους περίμεναν το επόμενο χτύπημα του Lynch και αυτό ήρθε πέντε χρόνια αργότερα. Η Χαμένη Λεωφόρος (1997) δείχνει βγαλμένη από κάποιο στενό του Twin Peaks, από όπου περιμένεις να πεταχτεί η Laura Palmer. Διατηρώντας τα ονειρικά πλάνα και χρησιμοποιώντας με μαεστρία (φαίνεται ότι ανήκουμε στους οπαδούς του ε???) την κυκλική πλοκή και εξιστόρηση (με άλλα λόγια ξεχάστε το αρχή, μέση, τέλος), δημιούργησε την ιδανική συνέχεια του Twin Peaks. Μια συνέχεια που μπορεί να έκανε τους θεατές να μην ξέρουν να πουν τι ακριβώς (ή έστω περίπου) είδαν και έγινε, αλλά και που δεν άφησε κανέναν αδιάφορο. Όσοι την είδαν την σχολίασαν –αρνητικά ή θετικά- για μέρες (τουλάχιστον) και όλοι τους είχαν μια δική τους –και διαφορετική- εκδοχή του τι έγινε!!! Όσοι έχουν δει τη ταινία πάνω από μια φορές θα συμφωνήσουν ότι κάθε φορά είχαν την εντύπωση ότι έβλεπαν διαφορετική ταινία!!!! το πρωταγωνιστικό τριο(Patricia Arquette, Balthazar Getty και Bill Pullman) μαγνητίζει, κλέβει βλέμματα και καρδιές με ερμηνίες αντάξιες της Λιντζικής ατμόσφαιρας!!

Όσο για την πλοκή της?? Τι να πούμε?? Ποια εκδοχή της θέλετε να ακούσετε?? Ας δούμε λοιπόν το εύκολο κομμάτι: Ένας μουσικός της τζαζ κατηγορείται για το φόνο της συζύγου, καταδικάζεται σε θάνατο και οδηγείται στη φυλακή. Εκεί μια μέρα οι δεσμοφύλακες ανακαλύπτουν ότι στο κελί του βρίσκεται ένας άγνωστος νεαρός και όχι ο κατηγορούμενος. Και κάπου εκεί αρχίζει το μεγάλο μπέρδεμα. Πως βρέθηκε ο άγνωστος στο κελί?? Ποιος είναι??? Που βρίσκεται ο μουσικός??? Ερωτήσεις που μην βιαστείτε να απαντήσετε γιατί θα μπερδευτείτε περισσότερο. Αφήστε την ταινία, τα υπέροχα πλάνα του Lynch και την υπέροχη μουσική του Badalamenti να σας οδηγήσουν στην δική τους αλήθεια. Αν δεν την έχετε δει μην αργείτε άλλο. Κάπου κοντά θα έχει video club!! (αλήθεια στο αιώνιο ερώωτημα του Lynch, ξανθιά ή μελλαχρινή εσείς τι θα απαντήσετε???). Και όσο αφορά στο soundtrack της ταινίας??? Υπό την καθοδήγηση του Lynch και του Badalamenti, οι συμμετοχές των David Bowie, Rammstein, Smashing Pumpkins, Nine Inch Nails Marilyn Manson δημιουργούν ένα από τα πιο σκοτεινά και αγαπημένα OSTs. Το I'm Deranged με τον David Bowie (ακούγεται και στην εναρκτήρια σκηνή) δεν γίνεται να μην σας κερδίσει και να μην σας κάνει να αναζητήσετε και τα άλλα OST του Lynch (Μην ξεχάσετε το Twin Peaks!!).

Τώρα επειδή (κατα πάσα πιθανότητα) θα σας τραβήξει αυτό που θα δείτε (όσοι δεν το έχουν δει) και θα ψάξετε και τις επόμενες δουλειές του Lynch, να τις δούμε και αυτές. Το εξίσου αγαπημένο, ενδιαφέρον και "περίεργο" Mulholland Dribe (2001΄- για το οποίο θα τα πούμε σίγουρα στο μέλλον), το συμβατικό (ναι έχει αρχή, μέση, τέλος και φυσιολογική πλική) Straight Story (1999) και το τελευταίο (αλλά όχι έσχατο) Inland Empire (2006)!!!

Im Deranged (Edit) - David Bowie

Συζήτηση με τους Matinee....

Αφού οι Matinee ανέβηκαν στην indie σκηνή μας κάναμε ,όπως συνήθως συμβαίνει, μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί τους για την ελληνική indie μουσική σκηνή και όχι μόνο. Διαβάστε λοιπόν τι μας είπαν τα παιδιά και εδώ είμαστε για σχόλια και ότι άλλο θέλετε.

Giusurum: Matinee…. Πολύ Γαλλικό ακούγεται.... Πως προέκυψε;

Στις πρώτες συζητήσεις που κάναμε για το τι θέλαμε να κάνουμε στα πλαίσια των Matinee, είχαμε συζητήσει και το να χρησιμοποιήσουμε ένα είδος performance,οχι κάτι συγκεκριμένο, αλλά να είναι πιο οπτικοακουστικό το θέμα μας. Την λέξη την είχαμε ακούσει απο το κομμάτι των Franz Ferdinand και μας είχε φανεί πολύ ενδιαφέρουσα,ως νόημα (είναι η απογευματινή παράσταση που έχει πιο φτηνό εισητήριο), οπότε την χρησιμοποιήσαμε.

Giusurum: Όταν σας πρωτο-ανακαλύψαμε στο myspace, το status σας ήταν Ιωάννινα – Πάτρα. Τώρα που βρισκόσαστε;
Η βάση μας αρχικά ήταν τα Ιωάννινα, οπου και γνωριστήκαμε. Στην πάτρα γίνονται οι ηχογραφήσεις οπου έχουμε κατα κάποιο τρόπο ένα wannabe home studio.(Παναγιώτης) Τώρα είναι κάπως διαφορετικά με τον Γιάννη να βρίσκεται στο Λονδίνο και εμένα να βρίσκομαι στα Ιωάννινα μέχρι να τελειώσω και να βρεθώ και γώ στο Λονδίνο (λέμε τώρα).

Giusurum: Πόσο δύσκολο είναι για μια μπάντα να εξελίσσεται κάτω από αυτές τις συνθήκες και τις αποστάσεις;
Όπως είπαμε οι ηχογραφήσεις γίνονται στην πάτρα, εκει συναντιόμαστε ουσιαστικά για να γράψουμε. Και συνήθως όταν είμαστε εκεί, έχουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο που θέλουμε να κάνουμε.
Συνήθως δουλέυουμε 1 το πολύ 2 τραγούδια τη φορά, γι'αυτό και δεν έχουμε και πολύ υλικό εντελώς έτοιμο να δείξουμε.

Giusurum: Στην σελίδα σας στο myspace υπάρχουν δυο τραγούδια σας. Το bside και το I'de the first one. Αυτό είναι το «ρεπερτόριό σας» ή υπάρχουν και άλλα που απλώς δεν είναι στην σελίδα;
Παναγιώτης-Προφανώς και υπάρχουν και άλλα απλα είμαστε σε μια φάση που δεν θέλουμε να βγάζουμε πρόχειρο υλικό οπότε και δουλέυουμε τα ίδια πολλές φορες, αλλα σαν ιδέες υπάρχει πολύ υλικό. Για παράδειγμα η πρώτη ηχογράφηση του i'd be the first one είχε γίνει με ένα μικρόφωνο των 1.5 euro, χωρίς monitor και ακουστικά, οπότε βάση αυτού το ξαναδουλέψαμε στη Πάτρα (οπού υπήρχε πιο σοβαρός εξοπλισμός και αύθονο κονιάκ) και βγήκε αυτο που ακούσατε.
Γιάννης- Κατα τον ίδιο τρόπο υπάρχουν ηχογραφημένα και άλλα κομμάτια ή έστω μέρη κομματιών τα οποία θα δουλευτούν εν καιρώ και θα τα βγάλουμε προς τα έξω. Και προς αρκετά διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις, που προσπαθούμε να φέρουμε στο ύφος μας.

Giusurum: Είχαμε προσέξει ότι η σελίδα σας παρέμεινε ανενεργή για αρκετό καιρό (ίσως και μήνες). Γιατί; Έχει να κάνει με την αλλαγή του status;
Παναγιώτης: Γενικά υπήρξαν πολλές αλλαγές τον τελευταίο χρόνο. Ο Γιάννης μετακόμισε αθήνα (πριν ξαναμετακομισει Λονδινο) και γενικά υπήρχε μια άστατη καθημερινότητα και απο τους δυό μας. Όλο αυτό επιβράδυνε τις διαδικασίες αλλα ελπίζουμαι να διορθωθεί στο μέλλον. Δεν βιαζόμαστε για τίποτα.
Γιάννης: Η αλήθεια είναι οτι όλο τον καιρό που δεν δουλέυουμε κάτι μαζί, οι ιδέες που έχουμε δεν πάνε χαμένες. Έρχεται πάντα η ώρα που μπαίνουν σε εφαρμογή, όσο και αν αργεί μερικές φορές.
Παναγιώτης: Δεν βοηθάνε και οι συγκυρίες πάντως. Την τελευταία φορά που προσπαθήσαμε να ηχογραφήσουμε κάψαμε το laptop το οποίο ήπιε ενα ποτήρι τσαί :p καταλαβαίνετε πόσο πίσω μας πήγε αυτό.Ακόμα δεν έχουμε ανακτήσει πλήρως το υλικό που χάσαμε.

Giusurum: Που πιστεύεται ότι οφείλεται η «μανία» του κατεβάσματος μουσικής (mp3, flac, κλπ); Έχει επηρεαστεί (θετικά ή αρνητικά) η Ελληνική ανεξάρτητη μουσική σκηνή από το φαινόμενο αυτό;
Γ: Καταρχήν αυτή η "μανία" πιστεύω οτι υπάρχει μόνο σε ορισμένα άτομα. Δεν είναι μανιώδεις μουσικόφιλοι όλοι όσοι κατεβάζουν μουσική.Το σημαντικό είναι να μην υποτιμάς την αξία της μουσικής λόγω της ποσότητας στην οποία έχεις πρόσβαση. Τώρα για την ελληνική σκηνή δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Η αλήθεια είναι οτι για παράδειγμα τα torrent με ελληνική μουσική ΓΕΝΙΚΑ σπανίζουν. Ότι μπορείς να βρείς απο ανεξάρτητη σκηνή είναι σκόρπιο σε μπλογκς.Και αυτό για μένα είναι καλό, γιατί στα μπλόγκ τριγυρνάνε κυρίως άνθρωποι που ενδιαφέρονται.
Π: Νομίζω οτι το internet πλεόν μας έβαλε στη διαδικασία να θεωρούμε δεδομένη τη μουσική και αυτό πιστεύω δεν είναι καλό. Δεν υπάρχει πια σωστή κρίση μαζί με την καλή μουσική που ανέδειξε, έφερε και πολλά σκουπίδια. Τώρα για την Ελληνική ανεξάρτητη σκήνη (τουλάχιστον για τους καλλιτέχνες της) μπορώ να πώ οτι είναι καλό γιατι πλέον γλυτώνεις όλη την αργή διαδικασία του demo-συμβόλαιο-διανομή που κάτι να πάει στραβά έχει λήξει η ιστορία.
Γ: Και αυτό φυσικά ΑΝ βρείς δισκογραφική...

Giusurum: Εσείς κατεβάζετε μουσική από το διαδίκτυο;
Π: μπαααα :p Ακούω ακόμα απο το γραμμόφωνο της γιαγιάς μου κάτι σπάνιες ηχογραφήσεις του frank sinatra. Επίσης διαβάζω μόνο εφημερίδα και δεν μπαίνω σε αμάξια.
Γ: Όλα τα cd μου (και τα 235 χιλιάδες) είναι αυθεντικά και έχω και μισό εκατομμύριο βινύλια.

Giusurum: Ποια είναι τα ακούσματά σας και οι επιρροές σας;
Γ: Δεν θα μπορούσαμε να πούμε οτι έχουμε τα ίδια. Εκτός απο κάποιες (αρκετές) κοινές αγάπες όπως το ποστ πανκ και η ηλεκτρονική μουσική γενικά ακούμε αρκετά διαφορετικά πράγματα.Εγώ προσωπικά ακούω περισσότερο μουσικές του 50-60, ποστ πανκ και noise (οι A Place To Bury Strangers είναι κατα πάσα πιθανότητα η αγαπημ,ένη μου μπάντα αυτή τη στιγμή) και αρκετά μπλούζ.Ο παναγιώτης κινείται αρκετά διαφορετικά αυτόν τον καιρό όπως θα σας πεί και ο ίδιος.
Π: Νομίζω οτι οι επιρροές και τα ακούσματα είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Ως πρώην punk/meta/hip-hop έχω επηρεαστεί απότι έχει πάρει το αυτί μου τα τελευταία χρόνια. Τα ακούσματα μου τώρα είναι κυρίως ηλεκτρονική μουσική, κυρίως γαλλικής προέλευσης αλλα γενικά κυμένομαι μεταξύ jazz/funk/house/electro/indie. Αυτή τη βδομάδα πάντως σκαλώσει με black ghosts που μου σέρβιρε ο Γιάννης.
Γ: Πάντως σπάνια ακούει κάτι ο ένας που δεν αρέσει στον άλλο. Είναι ενα απο τα καλα μας :P

Giusurum: Εκτός της μουσικής έχετε άλλα κοινά ενδιαφέροντα; Άλλες καλλιτεχνικές ανησυχίες;
Γ: Γενικά θα μας χαρακτήριζα ανήσυχους, εως και νευρωτικούς! χεχε! Και οι δύο ασχολούμαστε με τη φωτογραφία αρκετά, με τη Lomo αν έχετε ακουστά. Ο παναγιώτης μάλιστα φτιάχνει και το site του Lomography.gr! Επίσης, νομίζω οτι μιλάω και για τους δύο, μας αρέσει ο κινηματογράφος ή το video art και γενικά τρωγώμαστε με αυτά βρε παιδί μου.Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο το ποτό θεωρείται καλλιτεχνική δραστηριοτητα, αλλα και σε αυτό διαπρέπουμε οταν ηχογραφούμε! χεχ! Εγώ επίσης τυγχάνει να σπουδάζω media και να ασχολούμαι με το γράψιμο. Αυτά απο δώ.
Π: Νομίζω οτι με κάλυψε ο Γιάννης. Τώρα θα καώ στη κόλαση αν πω οτι ο προγραμματισμός είναι τέχνη αλλά ασχολούμαι αρκετά με αυτό το οποίο το σπουδάζω.

Γ: Ναι, θα καείς στην κόλαση.

Giusurum: Γιατί αγγλόφωνο και όχι κάτι πιο πιασιάρικο και (ίσως) και πιο προσοδοφόρο;

Γ: Ανάλογα τι εννοείς πιασιάρικο-προσοδοφόρο. Γιατί για τους ανθρώπους στους οποίους απευθυνόμαστε νομίζω οτι το αντίθετο θα ήταν αρκετά ξενερωτικό.Και πες μου εσύ κατα πόσο θα άντεχες να ακούσεις ρεμπέτικα με γερμανικό στοίχο, ωστε να σου πώ και γω μετά για ποστ πανκ με ελληνικό. Όσο για το προσοδοφόρο... Κοροιδευόμαστε;

Π: Δεν τραγουδάω εγώ οπότε δεν μου πέφτει λόγος :p Γενικά πιστέυω οτι αν θές να ακουστείς πρέπει να το πείς σε κάτι παγκοσμίως αποδεκτό. Δεν παίζουμε ορχηστρική μουσική οπότε η επιλογή αγγλικών ήταν αναγκαία. Για παράδειγμα, έπαιξαν τραγούδια μας σε έναν σταθμό στη Νέα Υόρκη (east village radio), πράγμα που δεν θα γινόταν αν είχαμε ελληνικό στίχο. Για μας αυτό είναι πίο σημαντικό απο το να βγάλουμε κάποια λεφτά.

Giusurum: (τετριμμένο μεν ενδιαφέρον δε) Τα σχέδια σας από εδώ και πέρα; Κάποια επίσημη κυκλοφορία; Live;
Π: Για την ώρα δεν έχουμε καμία επαφή με δισκογραφική ή κάτι τέτοιο. Προσπαθούμε να διαμορφώσουμε κάποιο demo, χωρίς κάποιο deadline. Τώρα για live μέχρι στιγμή είχαμε προβλήματα εξοπλισμού και μουσικών (ψάχνουμε απεγνωσμένα drummer) αλλα με τον καιρό διορθώνονται αυτά. Δυστυχώς η απόσταση είναι ενα πρόβλημα γιατι δεν μπορούμε να προετοιμαστούμε σωστά με τις πρόβες. Ελπίζουμε στα καλοκαίρια και γενικά στις διακοπές.
Γ: Αυτό βέβαια μέχρι να καταφέρουμε να βρεθούμε στην ίδια πόλη, κάτι που ελπίζουμε να γίνει στο σχετικά άμεσο μέλλον με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Giusurum: Τελικά αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή είναι μόδα ή πιστεύεται ότι έχει διαμορφωθεί πλέον ένα κοινό;
Γ: Υπάρχει ένα κοινό και υπάρχουν και άνθρωποι που επιλέγουν να κινηθούν σ'αυτό το δρόμο. Έχει γίνει νοοτροπία πλέον, τρόπος ζωής.Δεν ξέρουν όλοι να το διαχειριστούν αυτό το πράγμα, γι'αυτό βλέπουμε τόσα ατοπήματα και αντιθέσεις στα πλαίσια του.Θα στρώσει αυτή η φάση, δεν νομίζω ότι είναι κάτι που θα περάσει, απλά άργησε λίγο να έρθει και μοιάζει κάπως άτοπο.
Π: Ζώντας στη Πάτρα πολλά χρόνια το έβλεπα όλο αυτό σαν μια μόδα η οποία με τα χρόνια απέκτησε το κοινό της και λογικό μου φαίνεται. Έχοντας σαν παράδειγμα τους raining pleasure τους οποίους θεωρώ το πρώτο αγγλόφωνο συγκρότημα που απέχτησε κοινό με τον καιρό. Βέβαια αυτοί αντιμετώπισαν δυσκολίες που τώρα πια νομίζω δεν υπάρχουν. Υπάρχει αποδοχή πλέον και πραγματικά χαίρομαι γιαυτό.

Giusurum: Δώστε μας το τοπ5 (κατά την γνώμη σας) της Ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής.

Raining Pleasure, My Wet Calvin, Mary and the Boy, Monika και οι Fuzzy Nerds είναι συγκροτήματα-καλλιτέχνες τους οπόίους εκτιμούμε εξίσου και δεν θα θέλαμε να διαχωρίσουμε.Έχουμε τόσους και άλλους τόσους που μας αρέσουν/εκτιμούμε ή είναι φίλοι μας και θα θέλαμε να αναφέραμε αλλά αφού μας ζήτησες 5, this is what you get!

Giusurum: Κλείστε εσείς την συζήτηση με κάτι που θέλετε να πείτε, να επισυμάνετε κλπ...Ίσως κάτι ποτέ δεν σας ρώτησαν αλλά πάντα θέλατε να πείτε..

Γ: χμμ, εδώ είναι το σημείο που κανονικά θα έπρεπε να πω κάτι βαθύ, αλλά δεν μου βγαίνει. Αφήνω τον Παναγιώτη να με καλύψει.

Π: κατι βαθύ.

Γ:Να ευχαριστήσουμε τον metaxa που μας κρατάει παρέα στις ηχογραφήσεις. χεχε...

Αφού (ξανά_ευχαριστήσουμε τους Matinee για την εμφάνισή τους στο γιουσουρούμ αλλά και για την πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε μαζί τους να πούμε ότι οι φωτογραφίες που εμφανίζονται στο ποστ είναι από την σελίδα του Γιάννη στο flickr (http://www.flickr.com/photos/laviebohemie/). Επισκεφτήτε την και δείτε μια πραγματικά όμορφη φωτογραφική δουλειά. Και μην παρααλείψετε να επισκεφτήτε και την σελίδα των παιδιών στο myspace. Καλή σας ακρόαση...