"Ένα τραγούδι για την ειρήνη - Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη"

Δεν ξέρω γιατί αλλά συνήθως στο γιουσουρούμ αποφεύγουμε τα λεγόμενα blogοπαίχνιδα. Ίσως γιατί ακόμη και ο προσδιορισμός τους (blogοπαίχνιδα) δεν είναι και ακουστικά φιλικός. Όχι ότι δεν έχουμε λάβει μέρος σε τέτοιου είδους "παιχνίδια" (όπως π.χ κάναμε με το ποστ για το graffiti!!!). Σε αυτό εδώ προσκληθήκαμε από τα φιλικά "Μουσικά Προάστια" και λόγο τίτλου και μόνο δεν θα μπορούσαμε να αρνηθούμε την συμμετοχή μας. Εξάλλου φωτογραφία και μουσική είναι (από) τα αγαπημένα μας θέματα εδώ στο γιουσουρούμ. Οι κανόνες του απλοί: 1) Διαλέξτε μια φωτογραφία και ένα τραγούδι που να εκφράζουν τις δικές σας σκέψεις για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη. 2) Δημοσιεύστε τα στο μπλογκ σας (τη φωτογραφία μπορείτε να την κάνετε και μόνιμη εικόνα -banner-) 3) Προσκαλέστε όσους άλλους θέλετε να κάνουν το ίδιο.

Ας αρχίσουμε λοιπόν. Με την φωτογραφία που ακολουθεί έχει βραβευτεί με το World Press Photo of the Year το 2003 ο Γάλλος φωτογράφος Jean-Marc Bouju.

Η φωτογραφία παρουσιάζει ένα ιρακινό να παρηγορεί το γιο του σε ένα χώρο συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου στο Najaf του Ιράκ στις 31 Μαρτίου 2003. Με τα συρματοπλέγματα σε πρώτο πλάνο , η εικόνα παρουσιάζει έναν πατέρα που έχει τεθεί υπό κράτηση από το 101ο αερομεταφερόμενο τμήμα στρατού. Το άτομο φέρει μια τσάντα πάνω από το κεφάλι του, ενώ αυτός και ο γιος του είναι περιτριγυρισμένοι από το συρματόπλεγμα. Υπάρχουν πολλοί που νομίζουν ότι η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι από το "θρυλικό" Γκουαντάναμο. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλά τέτοια στρατόπεδα σε όλο τον κόσμο. Ίσως το θέμα της (φωτο) να είναι και επίκαιρο όχι μόνο των γεγονότων στην Παλαιστίνη αλλά και της απόφασης του νέου προέδρου των ΗΠΑ όσο αφορά το κλείσιμο του Γκουαντάναμο. Μια απόφαση που χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από όλο τον κόσμο. Αν και η υλοποίηση του ενός εγχειρήματος θα πρέπει να σκορπά ενθουσιασμό και όχι η εξαγγελία του!!! Και μην ξεχνάμε ότι όλοι οι πόλεμοι, όλες οι εχθροπραξίες εκτός των άλλων έχουν και ως αποτέλεσμα των αποκαλούμενων "αιχμαλώτων πολέμου" που στις περισσότερες περιπτώσεις ισχύει το "αγνοείται η τύχη του".

Και ας περάσουμε και στο τραγούδι. Pink Floyd και το “The post war dream” από το άλμπουμ The Final Cut album (1983). Ένα κομμάτι που ανοίγει το εν λόγο άλμπουμ και εμπεριέχει πολλά ηχητικά «εφέ». Προσέξτε το τι ακούγεται από το ραδιόφωνο στην αρχή του τραγουδιού. Ένα κομμάτι που ξεκινά «απαλά» και με την ήσυχη και ήρεμη φωνή του Waters ( ο οποίος έχει την ευθύνη όλου του album) και συνεχίζει με τις ηλεκτρικές κιθάρες να κραυγάζουν (για το μεταπολεμικό όνειρο) και τον Waters να ακολουθεί ανεβάζοντας την ένταση της φωνής του στο επίπεδο των απελπισμένων κραυγών. "should we shout should we scream"what happened to the post war dream?"oh maggie maggie what have we done?"

Μετά την λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ο εφιάλτης του τρίτου δεν έπαψε ποτέ να πλανιέται πάνω από τον κόσμο. Τον εφιάλτη αυτόν μπορεί να μην το είδαμε (ακόμη) αλλά είδαμε και βλέπουμε πολλούς άλλους, μικρούς και μεγάλους. Παντού και πάντα. Για τους ίδιους λόγους. Και τα όνειρα και οι επιδιώξεις της μεταπολεμικής γενιάς για ευημερία και για αυτό που ονομάσαμε και ορίσαμε ως ΕΙΡΗΝΗ να δείζνουν ουτοπικά. (Η αλήθεια είναι ότι και τούτη εδώ η φωτογραφία και αυτή η ανάρτηση ταιριάζουν επίσης πολύ με το θέμα. Ριξτε μια ματιά). Εμείς απλά να προσκαλέσουμε όποιον το επιθυμεί να πάρει την σκυτάλη και να συνεχίσει την όμορφη ιδέα αυτή.