Η φλογερή καρδιά του Danko...

Τον πιό παλιό καιρό ζούσε εδώ μία κοινότητα Ανθρώπων. Γύρω απ’τις τρεις μεριές του οικισμού, ήταν το Μαύρο Δάσος. Και από την τέταρτη, η απέραντη στέπα. Γιά πολύ καιρό ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν γαλάζιος, και έτσι οι Άνθρωποι ήταν γενναίοι και ευτυχισμένοι. Μα κάποια μέρα, ήρθανε απ’την στέπα άλλοι Άνθρωποι, πιό νέοι, πιό βάρβαροι, πιό δυνατοί και έδιωξαν τους πρώτους, βαθιά μέσα στο Μαύρο Δάσος. Έλη τους περικύκλωσαν και βάλτοι και το σκοτάδι ήτανε πυκνό. Άρχισαν να πεθαίνουν, ο ένας μετά τον άλλο, απ’τα κουνούπια και τον μολυσμένο αέρα.Τότε, γυναίκες και παιδιά, αρχίσανε τους θρήνους και όλοι μαζί καθήσαν να σκεφτούν σαν τι θα κάνουν.-Δυό δρόμοι ανοίγονται γιά μας. Ο ένας, προς τα πίσω. Μα εκεί, βρίσκονται οι δυνατοί εχθροί μας. Ο άλλος μπροστά, πέρα απ’τα Μαύρα Δάση, εκεί που τα μεγάλα δέντρα, με τα πανίσχυρα κλωνιά τους αγκαλιάζονται κι οι κόμποι απ’τις γυμνές τους ρίζες βυθίζονται βαθιά, στη λιπαρή τη λάσπη.Και το σκοτάδι ήταν πυκνό και τα μεγάλα δέντρα –δέντρα πέτρινα- στεκόντουσαν βουβά και ακίνητα, μέσα στο μαύρο θάμπος και πιό σφιχτά πλησίαζαν τόνα το άλλο, τριγύρω στους Ανθρώπους. Μα εκείνοι είχαν συνηθίσει την απλωσιά της στέπας και πιό πολύ τους στένευε το Δάσος, παρά θηλιά κρεμάλας στο λαιμό τους.Και η Ώρα χτύπησε Έντεκα.Και όμως, κάποτε ήταν δυνατοί και θα μπορούσαν να νικήσουν. Μα τώρα, κάτω απ’τα πυκνά κλαδιά, χάθηκε η ψυχή και –ίσως- το σώμα. Και οι θρήνοι γένησαν την Φρίκη.Και οι Μάνες κλαίγανε τους πεθαμένους. Και οι ζωντανοί αλυσοδέθηκαν από τον Φόβο. Λόγια δειλίας άρχισαν να ακούγονται μέσα στο Δάσος. Και ήθελαν στους εχθρούς να παν και γονατίζοντας να τους προσφέρουνε τη λευτεριά τους. Και είπε ο Ντάνκο:-Σύντροφοι, δεν κυλάει η πέτρα με την σκέψη μόνο. Όποιος δεν κάνει τίποτε, δεν του συμβαίνει τίποτε. Γιατί να σπαταλιέται η δύναμή μας στον καημό; Πάμε στο Δάσος και ας το περάσουμε ως πέρα. Σίγουρα θάχει κάποιο τέλος. Όλα στον Κόσμο έχουν ένα τέλος. Εμπρός λοιπόν!-Οδήγησέ μας, με μιά φώνη είπανε όλοι.Και ξεκινήσαν. Και σε κάθε βήμα, ο Βάλτος –άπληστο σάπιο στόμα- καταβρόχθιζε Ανθρώπους. Σαν φίδια απλωθήκανε παντού οι ρίζες και κάθε βήμα το πληρώνανε με αίμα. Περπάτησαν πολύ καιρό και όλο πυκνώναν τα σκοτάδια. Κουράστηκαν και άρχισαν να γκρινιάζουν γιά τον Ντάνκο και έλεγαν πως, άδικα, νέος και άπειρος τους έσυρε εδώ κάτω –κι ας είχαν όλοι τους συμφωνήσει. Και κάποτε, στο Δάσος μπόρα ξέσπασε. Και έγινε το σκοτάδι πιό μαύρο και απ’της Κόλασης τις νύχτες. Μα ο Ντάνκο περπατούσε πάντα εμπρός. Και τα κλαδιά των δέντρων τους κυκλώσανε. Και κεραυνοί σκίζανε τον αιθέρα. Όλο δυνάμεις και πιό λίγες τους απόμεναν. Μα εκείνος περπατάει πάντα μπρος –«ένας αυτός, και ζει γιά χίλιους».

Τσάκισαν και έχασαν το θάρος τους και ρίξανε το φταίξιμο στον Ντάνκο.-«Σας οδηγώ εγώ», μας είπες!-Σας οδήγησα. Μα εσείς; Σέρνεστε όλο πιό πολύ στη λάσπη, μπουσουλώντας με τα τέσσερα, σα ζώα.Σκοτείνιασαν τα μάτια τους και φάνηκε μέσα σ’αυτά η λάμψη του θανάτου.«Κοίτα τους», μονολόγησε, «πριν όλοι φίλοι, τώρα όλοι τους θηρία» και λάμψανε τα μάτια του σαν φάροι. Και βλέποντάς το αυτό, σκέφτηκαν πως τρελάθηκε και πως, γιαυτό -έτσι ζωηρά- φλογίστηκε η ματιά του και φυλάχτηκαν. Και σαν κοπάδι λύκων –που θήραμα μυρίστηκε- μαζεύτηκαν, γιατί περίμεναν πως θα ριχτεί πάνω τους πρώτος. Και άρχισε να στενεύει γύρω του ο κλοιός. Και αυτός κατάλαβε τη σκέψη τους και η σκέψη γένησε στην φλογερή καρδιά του το παράπονο. Και όλο το Δάσος άρχισε να ψέλνει το μαύρο, πένθιμο τραγούδι του. Και ο κεραυνός βροντάει και η βροχή πέφτει ασταμάτητα.-«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως;» φώναξε, κι απ’τη Βροντή πιό δυνατά. Και έσκισε με τα χέρια του το στήθος του και έβγαλε από μέσα την καρδιά του και την κρατάει ψηλά, απ’τα κεφάλια πάνω των Ανθρώπων.Αναλαμπάδιασε η Καρδιά –σαν ήλιος- και το σκοτάδι διαλύθηκε μέσα στο φως. Και οι Άνθρωποι –κατάπληκτοι- μαρμάρωσαν.-Εμπρός, φωνάζει ο Ντάνκο και ρίχνεται μπροστά, στην πρωτινή του θέση, ψηλά κρατώντας την Φλεγόμενη Καρδιά του -που φώτιζε την Μοίρα των Ανθρώπων.Τον ακολούθησαν σαν μαγεμένοι. Το Δάσος αντιβούησε έκπληκτο, μα η βοή του πνίγηκε στον Ήχο των Χρωμάτων. Και τώρα πέθαιναν, μα πέθαιναν δίχως παράπονα και παρακάλια. Έτρεχαν γρήγορα μπροστά, με γεναιότητα, το Φως του Φάρου ακολουθώντας –την Καρδιά του. Και ο Ντάνκο πάντα προχωρούσε προς τα εμπρός και η Φλόγα της Καρδιάς του όλο φούντωνε και φούντωνε.


Και τέλειωσε το Δάσος. Και έμεινε πίσω τους, βουβό. Και στα λιβάδια πέρα, στη μεγάλη στέπα σαν ξεμύτισαν, λούστηκαν ξαφνικά από ηλιόφως και καθαρό αέρα ξεπλυμένο απ’την βροχή. Και έλαμψε ο ήλιος και πέρα, το ποτάμι, σαν φιδίσιο σώμα αντιφέγγισε. Σουρούπωνε. Κατά το λιόγερμα, άρχισε να φαντάζει κόκκινο –σαν αίμα- το ποτάμι. Και εκείνος, χαμογέλασε περήφανα.Και έγινε η Ώρα, Δώδεκα.Στο χώμα πέφτει και η Μάνα Γη προστάζει, και λουλούδια τον αγκάλιασαν. Και δεν τον πρόσεξε κανείς πούπεσε κάτω. Και μόνο η γεναία του Καρδιά ακόμα άναβε. Και ένας, την πρόσεξε. Και –φοβισμένος- με το πόδι του την πάτησε. Και η Φλογερή Καρδιά του Ντάνκο, χάθηκε γιά πάντα.

Η ιστορία του Ντάνκο είναι από το βιβλίο του Μαξίμ Γκόργκι :Η φλογερή καρδιά του Ντάνκο και άλλα διηγήματα. Το αφιερώνουμε σε όλους τους ονειροπόλους (όπως τους χαρακτηρίζουν όσοι φοβούνται να τους ακολουθήσουν) που πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Σε αυτούς που δίνουν "μάχες" για μια δίκαιη κοινωνία, για την προστασία του περιβάλλοντος, για την λύση και όχι την πρόσκαιρη αντιμετώπιση των προβλημάτων λαών που βρίσκονται στα πιο απομακρυσμένα και άγνωστα μέρη του πλανήτη, για την λύση όλων των προβλημάτων. Σε όλους αυτούς που μπορεί μέσα τους να ξέρουν ότι οι αγώνες τους είναι καταδικασμένοι και "ουτοπικοί" αλλά δεν εγκαταλείπουν. Σε αυτούς που δεν χρειάζονται τον Danko για να τους σώσει από το σκοτάδι γιατί δεν το φοβούνται και παλεύουν να ξεφύγουν από την “μοίρα” στην οποία κάποιοι θέλουν να τους καταδικάσουν.

Η ιστορία του Danko ενέπνευσε τους δικούς μας Abbie Gale και συνέθεσαν το ομότιτλο μανιφέστο τους στο δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο 2. Ακούστε το εδώ ή στην σελίδα τους στο myspace. Για τους Abbie Gale να είστε σίγουροι ότι θα επανέλθουμε και μάλιστα δυνατά. Καλό βράδυ...

H Γκρατσιέλλα Κανέλλου γράφει για το Velvet Bus...

Τον περασμένο Απρίλιο το περιοδικό Velvet βάζει σε εφαρμογή ένα καταπληκτικό μα συνάμα αβέβαιο ως προς την επιτυχία σχέδιο, το Velvet Bus Tour. Ένα λεωφορείο, τέσσερα συγκροτήματα: My Wet Calvin,Victory Collapse,The Boy,The Callas, και οκτώ σταθμοί ανα την Ελλάδα: Λάρισα, Θεσσαλονίκη (με guest τους Five Star Hotel), Ξάνθη, Ιωάννινα, Πάτρα (με guest τους an orange End), Λαγκάδια Αρκαδίας, Ηράκλειο και Αθήνα. Ένα μουσικό ταξίδι με μοναδικό σκοπό την προβολή της νέας γενιάς της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής της χώρας και φυσικά την τρομερή εμπειρία ενός μουσικού road movie... 2,350 χλμ γεμάτα μουσική, καλή παρέα και φυσικά ότι προκύψει (εκεί είναι η μαγεία).. Το όλο εγχείρημα ανέλαβε να το αποτυπώσει με την κάμερά της και να το μοιραστεί μαζί μας η Γκρατσιέλλα Κανέλλου. Η Γκρατσιέλλα έχει σπουδάσει ΜΜΕ και Κοινωνιολογία στο Λονδίνο. Είναι επίσης δημιουργός του υπέροχου μουσικού ντοκιμαντέρ “The Approaching of the Ηour” όπου μέσα από την πορεία των Raining Pleasure ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας της Ελληνικής αγγλόφωνης μουσικής σκηνής. Από τους Last Drive και τους Closer μέχρι τους Abbie Gale και τους Mary and The Boy. To ‘Velvet Bus’ κάνει επίσημη πρεμιέρα την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου, στα πλαίσια του 14ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου-Νύχτες Πρεμιέρας στις 22.30 στον κινηματογράφο Απόλλων (Σταδίου 19, Αθήνα). Όσοι αγαπάτε την Ελληνική indie μουσική σπεύσατε και γεμίστε την αίθουσα. Η Γκρατσιέλλα λίγο πριν την επίσημη προβολή μοιράζεται με το γιουσουρούμ την εμπειρία της γράφοντας για εμάς και εσάς ένα πραγματικά αληθινό και άμεσο κείμενο. Εμείς απλώς την ευχαριστούμε για την τιμή αυτή και ελπίζουμε να μην αργήσει η κυκλοφορία του Velvet Bus σε DVD. Διαβάστε τι λέει η Γκρατσιέλλα, δείτε το trailer του Velvet Bus και ραντεβού την Παρασκευή στις 22.30 στον κινηματογράφο Απόλλων.

------------------------------------------------------------

"Η ιδέα των Λάκη κ Άρη Ιωνά (Velvet Magazine) για την περιοδεία του Velvet Bus ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα με την ιδέα της κινηματογράφησης της. Θεώρησαν λοιπόν σωστό να το προτείνουν σε εμένα. Εννοείται ότι η απάντηση μου ήταν θετική. Ενθουσιάστηκα! Με είχε “προειδοποιήσει” καιρό πριν, ένας κοινός φίλος άλλα το θεωρούσα δύσκολο εγχείρημα κ too good to be true! Τελικά τα παιδιά το οργάνωσαν πολύ καλά και επιπλέον κατάφεραν να βρουν χορηγό σε ένα project που πρώτον γινόταν για πρώτη φορά κ δεύτερον απευθυνόταν σε σχετικά “ειδικό” κοινό. Το θεωρώ μεγάλη επιτυχία αυτό. Δούλεψαν πραγματικά πολύ σκληρά.

Όταν ξεκίνησε το ταξίδι, η ατμόσφαιρα μέσα στο λεωφορείο ήταν σχετικά “αδιάφορη”. Μέρα με την μέρα όμως, αφήναμε όλο και περισσότερο τις “πραγματικές” μας ζωές πίσω στην Αθήνα και μπαίναμε όλο και περισσότερο στο κλίμα του road trip. Μαθαίναμε ο ένας τον άλλο καλύτερα. Γινόμασταν ομάδα ώσπου καταλήξαμε μια παρέα. Κουραστήκαμε, κουβαλήσαμε, ξενυχτήσαμε, γελάσαμε, πορωθήκαμε, δεθήκαμε. Ήταν μοναδική εμπειρία!

Εγώ παρόλο που συνεχώς ήμουν με την κάμερα στο χέρι κ δε χαλάρωσα όπως οι υπόλοιποι, αυτό το μοναδικό κ μπορώ να πω “ρομαντικό” που υπήρχε στην ατμόσφαιρα με διαπερνούσε. Διασχίσαμε μεγάλο μέρος της χώρας, χαζέψαμε υπέροχα τοπία από τα παράθυρα, γνωρίσαμε φιλόξενους ανθρώπους, παίξαμε σε γεμάτα και άδεια μαγαζιά. Όσο κόσμο κι αν είχε ένα live το συναίσθημα ήταν ίδιο. Αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση. Νόμιζα ότι ένας μουσικός δεν μπορεί να κάνει το ίδιο καλό performance όταν έχει από κάτω μόνο 10 άτομα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, βγήκα λάθος. Ο ενθουσιασμός ήταν ο ίδιος, φαίνεται και μέσα στην ταινία. Κάθε live ήταν ξεχωριστό. Στην Λάρισα, το πρώτο, κυριαρχούσε μια αμηχανία. Στην Θεσσαλονίκη άρχισε να παίρνει μπρος η μηχανή, στη Ξάνθη τα έσπασαν, στα Γιάννενα δεν πάτησε άνθρωπος, στην Πάτρα έγινε χαμός, στα Λαγκάδια αυτοσχεδίασαν, στο Ηράκλειο συνάντησαν τους Υπνοβάτες (λεπτομέρειες στην ταινία) και σταμάτησε το live η αστυνομία, στην Αθήνα ήταν τέλεια αλλά... ήταν και το τέλος.

Για μένα το Velvet Bus ως ντοκιμαντέρ ήταν στοίχημα. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ίσως φαίνεται κάτι τέτοιο. Με τον Δημήτρη Κοτσέλη κάναμε κάμερα καθημερινά από την ώρα που έπιναν τον πρωινό τους καφέ μέχρι την ώρα που έπεφταν για ύπνο. Σχεδόν χωρίς σταματημό. Ένα τέτοιου είδους γύρισμα έχει πάρα πολλές δυσκολίες. Είσαι μέσα σε ένα εν κινήσει λεωφορείο, προσπαθείς τα πλάνα σου να είναι σταθερά. Έλλειψη φωτισμού κυρίως σε κάποια live όπου δεν υπήρχε κανονικό stage. Θόρυβος του λεωφορείου, ταυτόχρονες ομιλίες κ δράση 25 ατόμων. Δεν ήταν ένα ελεγχόμενο γύρισμα που έχεις χρόνο να φτιάξεις το κάδρο σου, να κάνεις τις ρυθμίσεις σου κτλ. Έπρεπε να είσαι συνεχώς σε ετοιμότητα. Ύστερα εφόσον θέλαμε να προλάβουμε το φεστιβάλ, αφοσιώθηκα στο μοντάζ για τρεις μήνες, όλο το καλοκαίρι δηλαδή. Δεν έκανα ούτε μια μέρα διακοπές, ήμουν μόνη σε μια άδεια Αθήνα άλλα τελικά δεν το μετάνιωσα καθόλου. Μου άρεσε πάρα πολύ! Λέμε αν όλα πάνε καλά να το κυκλοφορήσουμε σε dvd. Θα ξέρουμε σε λίγο καιρό. Μακάρι!

Γκρατσιέλλα Κανέλλου"

Εμείς να να ευχαρισήσουμε την Γκρατσιέλλα και να ευχηθούμε καλή απιτυχία.Επίσης να πούμε ότι το “The Approaching of the Ηour” (για το οποίο θα τα πούμε αναλυτικά στο μέλλον) κυκλοφορεί σε DVD μαζί με ένα CD με 18 ακυκλοφόρητα στην πλειοψηφία τους κομμάτια ελληνικών αγγλόφωνων συγκροτημάτων..Όσοι δεν το έχετε δει ψάξτε το και περιμένουμε την γνώμη σας...

UPDATE: Σήμερα 25/09/2008 συντονιστείται 12 το βράδυ στο κόκκινο 105,5fm (και στο δίστυο: www. left.gr) και ακούστε την εκπομπή VELVET mornings με τους Λάκη και Άρη Ιωνα. Καλεσμένη η Γκρατσιέλλα Κανέλλου με μουσικές από τις μπάντες του velvet bus και όχι μόνο...

Οι Vello Leaf στην indie σκηνή του γιουσουρούμ...

I am looking for people who have found a way
to reach their sky and never thought it’s vain…
Vello Leaf

Η ιστορία φαινομενικά ξεκινά στα τέλη του 2006, όταν και κυκλοφορεί το υπέροχο Morning Star των Vello Leaf. Τους επόμενους μήνες και καθώς το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος αποσπά διθυραμβικές κριτικές και κερδίζει το κοινό της Ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής, όλοι (οι μη μυημένοι στα μυστικά της indie σκηνής της χώρας) ψάχνουν να βρουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τους Vello Leaf. Ποιοι είναι? Από που μας έρχονται? Πως προέκυψε αυτό το άλμπουμ με τις κρυστάλλινες μουσικές? Έτσι οι περισσότεροι οδηγήθηκαν στα Χανιά του 1999!!!

Είναι τότε που μια παρέα μαθητών, Νίκος Γριβάκης, Μιχάλης Κουλιέρης και Αποστολής Λιονουδάκης, δημιουργεί τους Deep.Insight. Μέχρι και το 2005 οι Deep.Insight κυκλοφορούν δυο (δυσεύρετα πλέον) EPs. Το «Lifepoint..» (2001) με την συμμετοχή της Ειρήνης Λ. στα φωνητικά, και το 2003 το «distorted.images» σε 192 αντίτυπα, το οποίο επανακυκλοφόρησε το 2004. Και μην βιαστείτε να πείτε «και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους Vello Leaf??»....


Το 2006 οι, φοιτητές πλέον, Deep.Insight διαλύονται και ο πυρήνας τους δημιουργεί τους Vello Leaf, οι οποίοι μας χαρίζουν ο διαμαντένιο Morning Star. Ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε σε πέντε διαφορετικές πόλεις της χώρας και βρήκε άμεσα και αυτοδίκαια την θέση του ανάμεσα στις καλύτερες κυκλοφορίες του 2007. Τα παιδιά μπορεί λόγω φοιτητικών τους υποχρεώσεων να βρίσκονται σε διαφορετικές πόλεις (Πάτρα, Αθήνα ) αλλά πάντα υπάρχουν τα Χανιά, και το Morning Star κυκλοφόρησε από την "Insight Room" μια DIY εταιρεία με έδρα την όμορφη πόλη. Κάτι που αποδεικνύει ότι στην εποχή του myspace και του facebook δεν παίζει ρόλο το που βρίσκεσαι, ποια είναι η βάση σου και το ποιος κυκλοφορεί τις δημιουργίες σου. Μπορεί μια μεγάλη εταιρεία να προσφέρει άλλες δυνατότητες προώθησης κλπ, αλλά τελικά η καλή μουσική θα βρει τον δρόμο προς την ψυχή του κοινού που πραγματικά ψάχνει και ψάχνεται. Επιστροφή στο Morning Star…

To EP αποτελείται από έξι συνθέσεις που σε ταξιδεύουν από τους προσωπικούς σου ψιθύρους μέχρι τα σύννεφα, και από εκεί στα άστρα στις εσχατιές του σύμπαντος. Το ατμοσφαιρικό-ορχηστρικό (αλλά γιατί τόσο μικρό ρε παιδιά?) Floatboat (Bring My Lover Back), που ανοίγει στο άλμπουμ, δίνει την θέση του στην υπέροχη φωνή της Αλεξάνδρας McKay Διαμαντοπούλου και την υπέροχη μελωδία του Whisper. Ένα κομμάτι που έχει συμπεριληφθεί και στην συλλογή Silent Wonder του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου. Ακολουθούν το άκρως ραδιοφωνικό Swing on Clouds και το One Last Tear, που δεν ξέρεις τι σε μάγεψε περισσότερο. Η φωνή της Αλεξάνδρας ή το βελούδινο μουσικό πέπλο!! (το κομμάτι ακούγεται και στο soundtrack της ταινίας "Alter Ego"). Ακούστε το δίπλα στο τραγούδι της ανάρτησης και μετά συνεχίστε...

Το Stellar Wind σου δίνει εισιτήριο να ταξιδέψεις Α’θέση, ενώ το 21st Station που κλείνει το άλμπουμ δείχνει ο προορισμός που δεν μπορεί παρά να ριζώσει μέσα σου για αρκετό καιρό.. Μετά από αυτό εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πιέσεις το repeat γιατί το Morning Star σου φάνηκε μικρό σε διάρκεια αλλά σε μάγεψε..

Πριν σας αφήσουμε να πούμε ότι όλα αυτά τα χρόνια τα παιδιά έγραψαν και γράφουν μουσική για διάφορες θεατρικές παραστάσεις, όπως το «Ποιος ήταν ο κύριος του Ιάκωβου Καμπανέλλη», η «Σταφίδα» του Βασίλη Ζιώγα (τμήμα θεατρικών σπουδών Παν. Πατρών), η «Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη και το «Όνειρο Θερινής Νυκτός» του William Shakespeare (πολιτιστικές ομάδες φοιτητών Παν. Πατρών). Επίσης πέρυσι κέρδισαν την Yurovision’07, τον εναλλακτικό μουσικό διαγωνισμό του Vinyl Microstore που διεξήχθη στο Gagarin 205 στις 8 Μαΐου. Συμμετείχαν με το, δεν έχω λόγια να το περιγράψω, Long Way, χρησιμοποιώντας σαν video art του τραγουδιού την ταινία μικρού tvctm. Μια δημιουργία της Σμαράγδας Ν και της ομάδας Sixtwelve που προβλήθηκε σε αρκετά φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους με θέμα το ισχυρότερο ναρκωτικό που όμως υπάρχει μέσα σε κάθε σπίτι. (μαντέψτε!!!). Δείτε την ταινία και απολαύστε το Long Way και καταλάβετε γιατί καλέσαμε τους Vello Leaf στην indie σκηνή του γιουσουρούμ. Για τα υπόλοιπα επισκεφτήτε την σελίδα των παιδιών στο myspace... Καλό σας βράδυ..
"tvctm" short film

Richard William "Rick" Wright: Καλό ταξίδι Σίσυφε...

Χτες (15/09/08) έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Ρικ Ράιτ (Richard William "Rick" Wright)...Εκ των ιδρυτικών μελών του ιστορικότερου και σημαντικότερου (κατά το γιουσουρούμ) ροκ συγκροτήματος, των Pink Floyd...Με μια λιτή ανακοίνωση στην επίσημη ιστοσελίδα του συγκροτήματος, η οικογένεια του Wright γνωστοποίησε το γεγονός και ζήτησε από όλους διακριτικότητα και σεβασμό τις δύσκολες αυτές στιγμές που περνούν. Ο μεγάλος Ρικ έφυγε μετά από σύντομη μάχη με την επάρατη νόσο. Η μορφή της νόσου από την οποία έπασχε ο Wright δεν έχει γίνει γνωστή. Ο Ράιτ γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 28 Ιουλίου του 1945 και ήταν αυτοδίδακτος. Ναι καλά διαβάσατε. Αυτοδίδακτος. Ναι, τα πλήκτρα των Floyd δεν πήγαν σε ωδεία και δασκάλους. Και είναι αυτό που κάνει έναν καλλιτέχνη μεγάλο. Όταν υπάρχει αληθινή αγάπη για την μουσική καθ΄αυτή, και όχι για την (όποια) φήμη, τα χρήματα και το sex, τότε μόνο μπορεί κανείς να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά σ΄ αυτό που κάνει και να δημιουργήσει πραγματικά. Και ο Ρικ αγαπούσε και τα πλήκτρα του και τους Floyd. ΄Όποιος έχει ακούσει και έχει δει το echoes από το Live At Pompeii μπορεί να καταλάβει τι λέμε.

Δεν θα αναφερθούμε στην προσωπική ζωή του Ρικ Ράιτ. Πόσες φορές παντρεύτηκε, πόσες χώρισε, ποιες οι σχέσεις του πλέον με τους υπόλοιπους κλπ. Θα μιλήσουμε μόνο για την πορεία του στους μουσικούς δρόμους που κατά καιρούς επέλεξε. Έξαλλου αυτό που μας φέρνει κοντά σε έναν καλλιτέχνη δεν είναι η ζωή του και ο βίος του, αλλά τα έργα του και τα αποτυπώματα που αυτά αφήνουν μέσα μας. Είναι αυτό που μας είπε και ο Γιώργος Σταφανακίδης «...Το έργο τους είναι κτήμα μας ενώ η ζωή τους όχι.».

Ο Wright ήταν εκεί ακόμα και όταν οι Pink Floyd έπαιζαν ως Architectural Abdabs ή Sigma 6. Γνωρίστηκε με τον Roger Waters και τον Nick Mason στο Regent Street School of Architecture όπου σπουδάζανε. Έξι μήνες μετά την γνωριμία τους στο γκρουπάκι που είχαν φτιάξει προσχωρεί και ο Syd Barrett. Ο άνθρωπος που άλλαξε του μουσικό τους προφίλ, το όνομα και τους οδήγησε στην αρχή του μονοπατιού του ουρανού. Εκείνος είχε χαράξει άλλο δρόμο για τον εαυτό του... Τα υπόλοιπα δεν είναι ιστορία αλλά θρύλος. Ο Ραϊτ έδωσε ψυχή στα πλήκτρα σε όλους τους δίσκους των Floyd. Από το Ummagumma (1969), όπου έγραψε το ανεπανάληπτο Sysyphus (εμπνευσμένο από τον μύθο του Σισύφου), το Dark Side Of The Moon (1975),όπου συνέθεσε το καταπληκτικό The Great Gig In The Sky και το Meddle (1971), όπου όλοι μαζί γράφουν το Echoes, μέχρι το κύκνειο άσμα του The Division Bell (1994) όπου συνείσφερε μεταξύ άλλων το Marooned. Σε όλους εκτός του The final Cut (1983). Είχε αποχωρήσει από την μπάντα λίγο νωρίτερα λόγο των κακών σχέσεων του (τότε) με τον Waters.Είναι η εποχή που στα θρυλικά πλέον live του συγκροτήματος για το The Wall, o Wright δεν εμφανίζεται ως μέλος της μπάντας αλλά ως μουσικός επί πληρωμή!!!

Μετά την αποχώρησή του από τους Floyd o Wright συνεργάζεται με τον Dave Harris των New Romantic band Fashion και κυκλοφορούν ως Zee το πειραματικό άλμπουμ Identity (1984) , για το οποίο αργότερα ο Wright θα δηλώσει ότι «αυτό το άλμπουμ δεν θα έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει»... Το Identityείναι το μοναδικό άλμπουμ μέλους των Floyd που δεν έχει κυκλοφορήσει ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ σε CD!!! Είχε προηγηθεί το πρώτο σόλο άλμπουμ του, το Wet Dream (1978) και ακολούθησε πολλά χρόνια μετά το Broken China (1996), το οποίο είναι πολύ κοντά στο σκεπτικό των θεματικών άλμπουμ των Pink Floyd ενώ στο «Reaching for the Rail" και στο "Breakthrough" τραγουδά η Sinéad O'Connor!!! Επιστρέφει στους FLoyd μετά την αποχώρηση του Waters και συμμενέχει στα επόμενα άλμπουμ του γκρούπ. Στο A Momentary Lapse of Reason (1987) δεν υπάρχει φωτογραφία του, ενώ και το όνομά του εμφανίζεται με μικρότερους χαρακτήρες απο ότι των Mason και Gilmour αφού ακόμα συνεργάζεται ως μουσικός και όχι ως μέλος. Κατά την διάρκεια της τουρνέ για το άλμπουμ λύνονται πολλά προβλήματα και βρίσκει ξανά την θέση του στην επίσημη σύνθεση του γκρούπ. Συμμετέχει στην σύνθεση πέντε κομματιών στο κύκνειο άσμα των Floyd The Division Bell (1994) ενώ τραγουδά και το Wearing the Inside Out κάτι που είχε να γίνει απο το Time (dark side of the moon).

Αυτή ήταν η μουσική διαδρομή του Ρικ Ράιτ... Ενός αληθινού μουσικού. Πέθανε μόλις στα 65 του χρόνια, μια εποχή που δούλευε το νέο του άλμπουμ και οι ψίθυροι για την επανένωση των PinkFloydείχαν γίνει πιο δυνατοί από ποτέ, μετά και την τελευταία τους (και πρώτη μετά από 24 χρόνια) εμφάνιση στο Live8 to 2005.

Ότι και να υπάρχει εκεί πάνω είμαι σίγουρος ότι ο Ράιτ θα έχει ήδη βρει το τρελό διαμάντι του ουρανού, τον φίλο του Syd, και θα προετοιμάζονται για τη μεγαλύτερη συναυλία που έγινε ποτέ στον ουρανό.

Καλό σου ταξίδι Σίσυφε..

Συζήτηση με τον Γιώργο Στεφανακίδη των Chromatic Sequence..

Όπως και με τους fadeout, μετά την "εμφάνισή" τους στην indie σκηνή του γιουσουρούμ, έτσι και μετά την αντίστοιχη των Chromatic Sequence κάναμε μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον εμπνευστή του "7 Μέρες Μακριά", τον Γιώργο Στεφανακίδη. Όπως έχουμε πει η γνώμη των συγκροτημάτων, που παρουσιπαζουμε εδώ στο γιουσουρούμ, (για εμάς) μετράει περισσότερο, διότι εκείνοι ζουν μέσα στην μουσική πραγματικότητα της χώρας και σίγουρα έχουν πολλά να πούνε. Και ο Γιώργος μας είπε πολλά μα πάνω από ολά δυνατά και ενδιαφέροντα, όπως ακριβώς και η μουσική και οι στίχοι του. Ας μην πολυλογούμε εμείς άλλο. Διαβάστε την συζήτησή μας και εδώ είμαστε...

1.Τελικά πόσο δύσκολο είναι να συμπορεύονται θεατρικός λόγος, όργανα κλασικής μουσικής (βιολί, τσέλο,πιάνο κλπ), electronica και οπτικά μέσα (video κλπ)???

Καθόλου δύσκολο-κι αυτό γιατί όλα αυτά τα στοιχεία αποτελέσαν τη ραχοκοκαλιά του concept από την αρχή. Δεν χρειάστηκε να ενσωματωθούν εκ των υστέρων για λόγους ας πούμε αισθητικούς η σκηνικούς. Το «7 Μέρες μακριά» γράφτηκε με βάση και το λόγο και τη μουσική και το οπτικό υλικό σε ένα σχεδόν αδιάσπαστο σύνολο.

2.Το ντεμπούτο άλμπουμ σας “7 μέρες μακριά” εκτός του ότι είναι self release μοιράζεται δωρεάν στις παραστάσεις σας. Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σκεπτικό για αυτή σας την κίνηση?

Το σκεπτικό είναι πάρα πολύ απλό και καθόλου ιδιαίτερο. Καταρχάς θεωρώ πάρα πολύ τραβηγμένη τη σημερινή κατάσταση στη δισκογραφία. Ένα αλμπούμ που κοστίζει 20-25 ευρώ είναι απλά πάρα πολύ ακριβό για τον μέσο ακροατή. λόγω και της ταχύτητας που ηχογράφησα το δίσκο δεν είχα καθόλου το χρόνο να μπω στη διαδικασία δισκογραφικής. Και εκ των υστέρων ήταν κάτι για το οποίο δεν μετάνιωσα καθόλου. Θέλω παρολαυτα να τονίσω ότι μιας και δεν είμαι φαν του απόλυτου σε απόψεις και θέσεις ότι είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν ανθρώποι σε δισκογραφικές (και μάλιστα αρκετοί) που αντιμετωπίζουν τη μουσική απλά και ζεστά. Απλά προς το παρόν επιλέγω να διανέμω τη μουσική μου με τον τρόπο αυτό γιατί πιστεύω ότι η όλη ιστορία της διανομής της μουσικής είναι σε ένα πολύ έντονα μεταβατικό στάδιο.

3.Το “7 μέρες μακριά” είναι ένα θεματικό (concept) άλμπουμ γύρω (αν δεν κάνουμε λάθος) από τα αδιέξοδα της του σύγχρονου τρόπου ζωής, την απομόνωση κλπ. Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα για το όλο concept??
Πάντα επιμένω στα κίνητρα όσον αφορά στη ζωή και στην τέχνη. Η καλλιτεχνική αξία ενός έργου και η αξία του καλλιτέχνη πρώτα από όλα νομίζω ότι καθορίζεται από τα κίνητρα του. Δηλαδή τις πρωτογενείς ερωτήσεις «γιατί δημιουργώ» και «τι θέλω να σου πω». Αν κοιτάξουμε λοιπόν γύρω μας και σε όλη την ιστορία της τέχνης θα διαπιστώσουμε ότι αυτοί που έχουμε συνηθίσει να λέμε πραγματικούς καλλιτέχνες (είτε στην παραλία με μια κιθάρα είτε στις μεγαλύτερες συμφωνικές αίθουσες) είναι αυτοί που το έργο τους ξεπέρασε τον εαυτό τους και το μύθο τους. Δεν είναι απαραίτητο αυτοί οι άνθρωποι (π.χ Jimmy Hendrix, Καραβατζιο, Bαν Γκονγκ, Curt Cobain, Beatles κ.α) να ήταν απόλυτα καλοί η να μην είχαν εγωπαθή και ιδιοτελή κίνητρα όπως φήμη, χρήμα και σεξ. Όμως τη στιγμή της δημιουργίας η σύνδεση με κάτι ανώτερο παραμερίζει όλα αυτά και μας αναγκάζει να στραφούμε πρώτα στο έργο τους και μετά στους ίδιους. Το έργο τους είναι κτήμα μας ενώ η ζωή τους όχι. Ποια είναι λοιπόν η κοινή συνισταμένη σε όλα αυτά- η αναζήτηση. Αυτό είναι και το θέμα του «7 Μέρες Μακριά». Η αναζήτηση και τα ερωτήματα που έχουν διατυπωθεί με δισεκατομμύρια τρόπους από ανθρώπους σε όλες τις εποχές και καταλήγουν πάντα στο γραφικό αλλά τόσο αληθινό «ποιοι είμαστε». Τονίζω ότι η καλλιτεχνική αξία του έργου δεν έχει πάντα τόση σημασία. Σημασία έχει ότι μέσα από τη δημιουργική διαδικασία γίνεται ένα ταξίδι πολλές φορές υποσυνείδητο και ακατανόητο που μας κάνει να αναρωτιόμαστε και συνεπώς να είμαστε ζωντανοί για κάποιο λόγο.

4.Υπάρχει η σκέψη για κυκλοφορία του “7 μέρες μακριά” ή του επόμενου LP σας από κάποια δισκογραφική εταιρία??
Προς το παρόν όχι. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι και το επόμενο άλμπουμ θα διανεμηθεί με τον ίδιο τρόπο εκτός και αν βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος που να σέβεται τον καλλιτέχνη και τον αποδέκτη.

5.Πότε να περιμένουμε το επόμενο άλμπουμ των chromatic sequence??? Θα είναι του ύφους του πρώτου σας ή να περιμένουμε κάτι εντελώς διαφορετικό??

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το ετοιμάζω. Απλά επειδή πέρα από αυτό γράφω και άλλες μουσικές πέραν των C.S η διαδικασία θα πάρει ίσως λίγο παραπάνω. Σίγουρα δεν θα είναι σαν το πρώτο άλμπουμ!

6.Γιατί πιστεύετε ότι οι "μεγάλες" δισκογραφικές δεν υπογράφουν (εύκολα) συγκροτήματα σας τους chromatic sequence?

Απλή ερώτηση και ακόμα ποιο απλή απάντηση! Γιατί δεν αποφέρουν πολλά χρήματα! Χρειάζεται να πω κάτι άλλο;

7.Ακούμε ή διαβάζουμε για το Χ πετυχημένο ελληνικό συγκρότημα της ανεξάρτητης/εναλλακτικής σκηνής. Τι σημαίνει τελικά επιτυχία για ένα γκρουπ σαν εσάς? Πωλήσεις? Καλές κριτικές και μόνο? Διάρκεια στο χρόνο? αναγνώριση? Καριέρα στο εξωτερικό?

Επιτυχία είναι οι ειλικρινείς αναζητήσεις ενός ακροατή να βρίσκουν τη μορφή τους στο έργο ενός καλλιτέχνη. Όλα είναι καλά. Και το χρήμα και η δόξα και η αναγνώριση. Απλά από μόνα τους δε συνιστούν καλλιτεχνική επιτυχία.

8.Που πιστεύετε ότι οφείλεται η μεγάλη πτώση στις (νόμιμες) πωλήσεις δίσκων στην χώρα μας?? Ευθύνεται μόνο το διαδίκτυο (mp3 κλπ) ή φταίει και κάτι άλλο??

Προφανώς η κύρια αιτία είναι τα υπέρογκα ποσά που πρέπει να καταβάλεις για να αποκτήσεις ένα δίσκο. Από την άλλη η τεχνολογία φέρνει την ισορροπία προσφέροντας δωρεάν «αντάρτικο» downloading και κλείνοντας το μάτι στις σχεδόν αδηφάγες δισκογραφικές.

9.Ποιος ήταν ο τελευταίος δίσκος που αγοράσατε??

Δεν θυμάμαι!!

10.Εκτός από τις ώρες που περνάτε μαζί για πρόβες,ηχογραφήσεις, συναυλίες κλπ, κάνετε παρέα και εκτός «υποχρεώσεων» του συγκροτήματος???
Με τα παιδιά γνωριζόμαστε χρόνια. Αν και οι σχέσεις μας είναι ουσιαστικές πέρα για πέρα η αλήθεια είναι ότι δεν πολυσυναντιομαστε εκτός μουσικής λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων (είναι σχεδόν όλοι επαγγελματίες μουσικοί). Όμως είναι τόσο δυνατές οι εκεί σχέσεις που νομίζω ότι μας καλύπτει.

11.Πώς είναι οι σχέσεις σας με τα υπόλοιπα σχήματα του (μουσικού) χώρου που κινήστε??
Αρμονικότατες και δε βλέπω το λόγο να ήταν κάπως αλλιώς.

12.Υπάρχει (κατά την γνώμη σας) κάποιο ελληνικό μουσικό σχήμα που θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο εξωτερικό???
Πολλά! Δεν αναφέρω ονόματα γιατί δεν είναι αυτό το νόημα. Το θέμα για μια καριέρα στο εξωτερικό είναι 50% η αξία του καλλιτέχνη και 50% το να καταφέρει να βρει τους διαύλους που θα τον κάνουν να βγει εκτός συνόρων. Γιατί εφόσον ένα σχήμα μιλάει κατευθείαν μέσα μου να μην μπορεί να κάνει το ίδιο και στο Ισπανό η στο Γάλλο ακροατή; μήπως δεν είμαστε όλοι άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες και κριτήρια;

13.Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε αλλά δεν σας το έχουν ρωτήσει ποτέ? Μπορείτε να το πείτε εδώ
Θα ήθελα πολύ να αναφέρω μια μικρή παραβολή του Ζεν που νομίζω ότι αν την έλεγα στην αρχή θα ακύρωνε κάθε άλλη ερώτηση. Τρεις διαβάτες βλέπουν έναν άνθρωπο να στέκεται πάνω στην κορυφή ενός λόφου και αναρωτιούνται γιατί. Ο πρώτος τον ρωτάει «μήπως στέκεσαι γιατί έχασες το κοπάδι σου;»-«όχι κύριε» απαντά ο άνθρωπος. Ο δεύτερος διαβάτης τον ρωτά «μήπως στέκεσαι γιατί ψάχνεις το παιδί σου;»-«όχι κύριε» απάντα ξανά ο άνθρωπος. Ο τρίτος διαβάτης με τη σειρά του τον ρωτά «μήπως στέκεσαι για να απολαύσεις το τοπίο;»-«όχι κύριε» επιμένει ο άνθρωπος. «Τότε τι κάνεις εδώ;»ρωτούν και οι τρεις μαζί. «Απλώς στέκομαι».

14. Τέλος θα θέλαμε να μας πείτε για την πιο δυνατή στιγμή που βιώσατε ως μπάντα (είτε είναι σε ζωντανή σας εμφάνιση είτε όχι) καθώς και να μας δώσετε το τοπ5 (κατά την γνώμη σας) της Ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής.

Δυστυχώς δε μου αρέσουν καθόλου οι λίστες και οι κατηγοριοποιήσεις οπότε δε θα δώσω λίστα με καλούς η αγαπημένους καλλιτέχνες! Όλοι μας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

Να ευχαριστήσουμε τον Γιώργο Στεφανακίδη και τους Chromatic Sequence για κόμη μια φορά, πρώτα για την όμορφη μουσική που τους και μετά για την πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε... Επισκεφτήτε την σελίδα τους στο myspace για τα υπόλοιπα...

Ο καλύτερος διαγωνισμός που έγινε ποτέ και μια φωτογραφία με ιστορία...

Οι διαγωνισμοί της “φιλοσοφίας” «καλύτερος/ρη/ρο ΧΧΧ για το έτος ΥΥΥ» δεν μας ενθουσιάζουν. Μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Πάρτε για παράδειγμα τα made in America κινηματογραφικά Oscar...Μόνο και μόνο ότι ψηφίζουν μέλη της επιτροπής (ναι, εντάξει ακαδημίας και δεν κάνω σχόλια...) τα οποία δεν είναι υποχρεωμένα να δουν τις διαγωνιζόμενες ταινίες τα λέει όλα... Άντε τώρα να μας πείσουν ότι οι επιλογές των νικητών είναι αδιάβλητες, σωστές κλπ...Σας προκαλούμε να βρείτε τα κριτήρια με βάση τα οποία (υποτίθεται ότι) ψηφίζουν τα μέλη της επιτροπής και πείτε τα και σε εμάς...Για σκεφθείτε ποιοι έχουν πάρει το αγαλματίδιο (σαν κριτικός κινηματογράφου ακούστηκα) και πείτε μας πόσοι πραγματικά το άξιζαν και πόσοι το «κέρδισαν» στα χαρτιά... Να μην μιλήσουμε και για τους (κατά τόπους, πανευρωπαϊκούς κ.α) μουσικούς διαγωνισμούς και ψηφοφορίες.... «..καλύτερος ροκ δίσκος της χρονιάς 20ΧΧ είναι το νέο άλμπουμ των onirama....». Τώρα σχολιάστε εσείς... Άκου και ροκ και onirama…Τελοσπάντων... Και για τελειώνουμε και με το θέμα διαγωνισμοί «best of». Υπάρχουν και διαγωνιστικά φεστιβάλ (ταινιών, φωτογραφίας, ντοκιμαντέρ κλπ) που και λειτουργούν (όσο το δυνατόν) σωστά και δεν απονέμουν το τίτλο «best of the year..» αλλά βραβεία καλύτερης συμμετοχής... Εδώ που τα λέμε για άλλο ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε να γκρινιάζουμε... Για να πάμε από την αρχή...

 Η φωτογραφία κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του γιουσουρούμ... Και όχι τώρα που γέμισε ο τόπος ψηφιακές κάμερες και έχουμε καταντήσει σαν τους Κινέζους στην Ακρόπολη...Διακοπές πήγατε...Για θυμηθείτε πόσους και πόσους δεν είδατε να φωτογραφίζουν τα πάντα...Και όταν λέμε τα πάντα δεν εννοούμαι τα συμπαθητικά αρκουδάκια...Έχουμε φτάσει σε σημείο να πάμε π.χ σε κάποια πανέμορφη παραλία και να μην χαλαρώνουμε για να απολαύσουμε το τοπίο και την γαλήνη του, αλλά να τραβάμε φωτογραφίες επί ώρες... Και μετά??? Ε, μετά να κοιτάμε τις φωτογραφίες για να δούμε και εμείς που πήγαμε και τι όμορφο φυσικό τοπίο ήταν αυτό...Τώρα που το σκέφτομαι πάλι γκρίνια...Μάλλον φταίει το καλοκαίρι που πέρασε και ο χειμώνας που έρχεται.....Στο θέμα μας πάλι...

Όπως είπαμε μας αρέσει να βλέπουμε όμορφες και δυνατές φωτογραφίες ανεξάρτητου θεματικού πεδίου. Υπάρχει ένα διαγωνισμός που τα αποτελέσματά του τα περιμένουμε κάθε χρονιά... Όχι για να δούμε ποιος κέρδισε αλλά για να θαυμάσουμε και σκληρές και δυνατές μα και πανέμορφες φωτογραφίες. Αναφερόμαστε στον ετήσιο διαγωνισμό φωτογραφίας World Press Awards. Κοιτάζοντας κανείς τις βραβευμένες φωτογραφίες το 2005 δεν μπορεί να μην σταθεί σε τούτη εδώ με θέμα τον λιμό στον Νίγηρα....

Σας παραθέτουμε την ιστορία της φωτογραφίας χωρίς δικά μας σχόλια και παρατηρήσεις...Εξάλλου έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε και στο σχόλια της ανάρτησης όπου και περιμένουμε τις δικές σας απόψεις. Η φωτογραφία δείχνει το ρυτιδιασμένο χέρι ενός μωρού που αγγίζει τα χείλη της μητέρας του σε κέντρο υποδοχής των θυμάτων του λιμού στον Νίγηρα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Finbarr O'Reilly, Καναδό φωτορεπόρτερ του πρακτορείο Reuters στις 1 Αυγούστου 2005 στην Tahoua, στη νότιο-δυτική περιοχή της χώρας. Ο πρόεδρος της διεθνούς κριτικής James Colton είχε δηλώσει "Η εικόνα αυτή με καταδιώκει από την πρώτη φορά που την είδα, εδώ και δύο εβδομάδες. Την κράτησα στη μνήμη μου, ακόμη και αφού είδα χιλιάδες φωτογραφίες που συμμετείχαν στον διαγωνισμό. Αυτή η εικόνα έχει τα πάντα, την ομορφιά, τη φρίκη, την απελπισία. Είναι απλή, όμορφη και συγκινητική".