Το γιουσουρούμ και δυο βιβλία...

Καλοκαιράκι είναι και οι περισσότεροι πήγατε ή θα πάτε έστω για λίγες ημέρες να βρείτε ηρεμία, διασκέδαση και ξεκούραση. Κάποιοι έχουν αποφασίσει βουνό, άλλοι θάλασσα και κάποιοι άλλοι θα περάσουν τις ημέρες της (υποτιθέμενης) ξεκούρασης που τους αναλογούν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους... Όπου και να πάτε, για όσο και να πάτε ένα είναι σίγουρο. Θα πάρετε μαζί σας κάποιο(α) βιβλίο(α), μερικά περιοδικά και σίγουρα όλο και κάποιο(α) CD θα αγοράσετε ή γράψετε για το ταξίδι και τις ημέρες της ηρεμίας. Τέτοια εποχή κάθε χρόνο παρατηρείτε αύξηση στις πωλήσεις των βιβλιοπωλείων, δισκοπωλείων κλπ (όπως τα Χριστούγεννα ένα πράγμα). Όπως όλος ο κόσμος έτσι και το Γιουσουρούμ έψαξε (και συνάμα ξεσκόνισε) τόσο την βιβλιοθήκη όσο και την ψηφιακή του δισκοθήκη (η αναλογική «ξεσκονίζεται» σχεδόν κάθε μέρα), για να αποφασίσει τι θα πάρει μαζί του όταν (αμήν και πότε) έρθει ή ώρα των διακοπών του. Φυσικά αγοράσαμε και νέα πραμάτεια αλλά και η παλιά μας είναι πάντα στα υπόψιν για τέτοιες περιστάσεις. Να λοιπόν που καταλήξαμε για μερικά από τα πνευματικά αγαθά που θα μας συντροφεύουν τις υπέροχες (ελπίζουμε) ημέρες των διακοπών μας...

Aρχίζουμε με το καταπληκτικό και ιστορικό (πλέον) βιβλίο του Περικλή Κοροβέση, τους «Ανθρωποφύλακες». Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα (παράνομα) και το εξωτερικό το 1969 (Στοκχόλμη,Επαναστατικές Εκδόσεις) και έχει μεταφραστεί στα: Γαλλικά (1969), Αγγλικά (1970), Σουηδικά (1970), Φιλανδικά (1970), Νορβηγικά (1973, με επίμετρο του Jim Beckett), Τουρκικά (1972 & 1989, με πρόλογο το Jean Paul Sartre) καθώς και στα Γερμανικά (εκδόσεις 2001)!!! Η τελευταία έκδοση του βιβλίου στην χώρα μας ήταν το 2007 στην (μαύρη) επέτειο των 40 χρόνων από την επιβολή της χούντας. Το βιβλίο, που εντάσσεται στη "λογοτεχνία ντοκουμέντο" όπως πολύ επισημαίνει ο Δ. Ραυτόπουλος στον πρόλογο για την τελευταία έκδοσή του, αποτελεί την κατάθεση της προσωπικής μαρτυρίας του Κοροβέση για τις ιδιαίτερες περιποιήσεις που δέχθηκε απ’τα «καλά παιδιά» της ασφάλειας τόσο στην περίφημη ταράτσα του κτιρίου της Μπουμπουλίνας όσο στο νοσοκομείο αλλά και τις φυλακές. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το βιβλίο αυτό «δεν θα γραφόταν ποτέ, αν οι φιλήσυχοι και αντικειμενικοί άνθρωποι όλης της γης δεν βοηθούσαν, με την αδιαφορία τους και τη σιωπή τους, στην επέκταση και συνέχιση των βασανιστηρίων». Και αν η εποχή της «επταετίας» και τα βασανιστήρια σας φαίνονται μακρινά, σκεφτείτε λίγο: Γκουαντάναμο, Περσικός, κλπ κλπ κλπ κλπ. Μια τέτοια μαρτυρία ναι μεν είναι βαριά για καλοκαιρινές διακοπές και αποτελεί γροθιά στο στομάχι όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά όταν το σώμα ξεκουράζεται το πνεύμα είναι έτοιμο να δεχτεί ισχυρή τροφή... Για τον συγγραφέα δεν έχω να πω τίποτα άλλο πέρα του ότι υπάρχουν άνθρωποι που δώσαν αγώνες για ιδανικά και όχι μόνο δεν καρπώθηκαν την μεταπωλητική αξία των αγώνων τους αλλά εξακολουθούν να μάχονται για μια κοινωνία δίκαιη, αν και ξέρουν (και από πρώτο χέρι) ότι κάτι τέτοιο αποτελεί ουτοπία... Υπάρχουν βουλευτές που δεν κατοικούν στα βόρεια προάστια, δεν έχουν πολυτελή γραφεία στο κέντρο της Αθήνας, και δεν διαθέτουν Γραμματείς και Φαρισαίους. Ζουν σε υπόγεια στην Φυλής δίπλα από οίκους ανοχής και γειτονιά με οικονομικούς μετανάστες. Πίνουν πολύ, καπνίζουν πολύ αλλά πάνω από όλα αγωνίζονται πολύ και για πάντα... Δείτε δίπλα στα επιπλέον της ημέρας την εκπομπή Πρωταγωνιστές με την δυνατή συνέντευξη του Περικλή Κοροβέση...

"Αυτό το βιβλίο περιέχει μια από τις μεγαλύτερες σε ένταση και λιτότητα αφηγήσεις ενός ανθρώπου που πέρασε από βασανιστήρια. Κάτι ανάλογο έχει να γραφεί εδώ και πολύ καιρό" Guardian

Συνεχίζουμε με ένα βιβλίο έκπληξη από τις (πολύ)δραστήριες εκδόσεις Χαραμάδα στην Πάτρα. Αναφερόμαστε στο «Αιχμάλωτος του Λίκνου» του Γάλλου Κριστιάν Μπομπέν (Christian Bobin). Ο Μπομπέν γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1951, στο Λε Κρεζό της Γαλλίας, όπου κι εξακολουθεί να ζει. Διαμένει σε μία απλή κατοικία, σε ένα κτίριο που παλαιότερα χρησίμευε ως βάση της πυροσβεστικής. Μοναχικός ήδη από τα παιδικά του χρόνια, προτιμούσε τη συντροφιά των βιβλίων. Ήταν από τα παιδιά που στην αυλή του σχολείου στέκουν παράμερα και παρακολουθούν τους άλλους. Αναφορικά με τα παιδικά του χρόνια θα πει, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του : «Θα ήμουν ανίκανος να αφηγηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς γράφονται τέτοιου είδους βιβλία. Εγώ νιώθω ανάπηρος μπροστά σε ένα ανάλογο εγχείρημα. Κι ακόμα χειρότερα, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει στη μνήμη μου σχεδόν τίποτε από εκείνα τα χρόνια. Έχω ξεχάσει ένα σωρό ονόματα. Δε θυμάμαι ούτε τα ονόματα των δασκάλων μου, ούτε των συμμαθητών ή των φίλων μου, αν και είχα μερικούς. Μου απομένουν αχνά μόνο κάποιες φυσιογνωμίες, φευγαλέες κι αυτές. Αυτή ή λήθη έχει καταβροχθίσει γύρω στα είκοσι χρόνια από τη ζωή μου.....». Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό διήγημα το οποίο σαν τον «Μικρό Πρίγκιπα» μας δείχνει τον κόσμο από μια οπτική που οι περισσότεροι έχουμε όχι μόνο ξεχάσει αλλά και (δυστυχώς) απαρνηθεί. Ένα ταξίδι 96 σελίδων στον υπέροχο κόσμο των αναμνήσεων. Μην φοβάστε... Αυτά τα ταξίδια είναι που μας κρατάνε ζωντανούς στο κυνήγι της ευτυχίας... Ψάξτε όχι μόνο το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά και τις υπόλοιπες προτάσεις της Χαραμάδας και εκπλαγείτε...

"Γράφω αυτό το βιβλίο για όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και έχουν μια ζωή απλή και πολύ όμορφη, καταλήγουν να την αμφισβητούν γιατί τους προβάλλουν πάντα μόνο ό,τι είναι θεαματικό." Christian Bobin

Πριν σας αφήσουμε να προτείνουμε μια βόλτα σε βιβλιοπωλεία και δισκοπωλεία... Ακόμα και ένα «κακό» βιβλίο είναι καλύτερο από την ασχήμια της τηλεόρασης και ένας μέτριος δίσκος είναι προτιμότερος από την απόλυτη σιωπή της σύγχρονης ζωής... Καλό σας βράδυ... Στην επόμενη συνάντησή μας δύο δίσκοι που το Γιουσουρούμ θα συμπεριλάβει στο soundtrack του φετινού του καλοκαιριού...

Οι deadbeat escapement στην Indie σκηνή του Γιουσουρούμ...

…..the things that I hate become my own……
deadbeat escapement

«..Στην αρχή ήταν αυτό το περίεργο μα συνάμα όμορφο λογότυπο που θυμίζει επαναστάσεις και εξεγέρσεις... Στην συνέχεια, εκείνο το Patra-Athens-Thessaloniki-Warsaw-London, που διάβασες στην σελίδα τους στο myspace... Όταν ακούστηκε από τα ηχεία του υπολογιστή σου το “A maze” είχες αποφασίσει... Το τραγούδι προστέθηκε αυτόματα στην λίστα με τα αγαπημένα σου ενώ οι deadbeat escapement αποτελούσαν την νέα σου «αποστολή». Έπρεπε να βρεις περισσότερα στοιχεία για ένα συγκρότημα που μπορεί να μην έχει βγάλει ακόμα επίσημο άλμπουμ αλλά δείχνει έτοιμο από καιρό... Αφού κατέβασες και τα τρία τραγούδια (a maze, patronized, acts of grace) από το myspace –είναι διαθέσιμα για νόμιμο downloading- ρίχτηκες στην αναζήτηση και την μελέτη. Τα αποτελέσματα σε ενθουσίασαν περισσότερο»

Ακούστε (δίπλα) στο τραγούδια της ανάρτησης το "A maze" και συνεχίζουμε....

Οι deadbeat escapement «γεννήθηκαν» στην Πάτρα το Φεβρουάριο του 2006 και όπως (καλώς) υποστηρίζουν η μουσική τους περπατά στα μονοπάτια του art rock. Oι ίδιοι μπορεί να δηλώνουν ότι «αυτό που μας ενώνει είναι μόνο η γεωγραφία» αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν και άλλα, όπως οι σπουδές των μελών του γκρουπ σε video, θέατρο, μουσική τεχνολογία, ηχοληψία.... Κάπου εκεί κρύβεται η ανάγκη (και ικανότητά) τους να χρησιμοποιούν στις εμφανίσεις τους κάθε μορφή τέχνης για να περάσουν τα μηνύματά τους. Η μπάντα δείχνει (και είναι) καλοδουλεμένη, με υπέροχα φωνητικά, προσεγμένο στοίχο, ολόφρεσκη μουσική ενώ τα live τους είναι δυνατά και μένουν αξέχαστα.

Αίσθηση προκάλεσε –σε κοινό και κριτικούς- η εμφάνισή τους στο Athens Video Art Festival 2007, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, με το “The Clockwork Box”. Μια παράσταση με αντιπολεμικό χαρακτήρα. Οι deadbeat escapement, ντυμένοι στα λευκά, έπαιζαν τα τραγούδια τους από το εσωτερικό ενός κατάλευκου δωματίου. Το πάτωμα ήταν γεμάτο από συντρίμια βομβαρδισμένης πόλης, ενώ στους εσωτερικούς τοίχους του δωματίου υπήρχαν γραμμένα ονόματα πόλεων που είτε βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση ή προσπαθούσαν να ανοικοδομηθούν μετά από πρόσφατους πολέμους.

Το συγκρότημα ήταν αποκομμένο από το κοινό το οποίο μπορούσε να δει την παράσταση των παιδιών από ένα “μάτι” που υπήρχε στο κέντρο της κάθε πλευράς του δωματίου. Όσο για το τι ήθελαν να πουν οι deadbeat escapement? Το κείμενο στην είσοδο του έργου τα λέει όλα (και καλύτερα από εμάς): «Συντρίμμια οι δρόμοι και τα σπίτια τους, οι πλατείες και τα στάδια συντρίμμια, και από την στιγμή που απαγορεύτηκε και κάθε δημόσια συγκέντρωση (έξυπνοι πύραυλοι πλήττουν τα σημεία όπου συγκεντρώνονται πάνω από 10 άτομα σε χώρο μικρότερο των 25 τ.μ.) ακόμα και οι άνθρωποι συντρίμμια μέσα στα συντρίμμια γίνανε!!». Στην περίπτωση του “The Clockwork Box” είχαμε: 6 οι μουσικοί και 4 το μέγιστο οι θεατές (ένας σε κάθε "μάτι"), σύνολο 10!!!!

Πρίν σας αφήσουμε να προτείνουμε σε όσους βρεθούν ή είναι κοντά στο Κιάτο στις 25/07 να πάνε στην 4th rock συνάντηση Κιάτου όπου οι deadbeat escapement θα παίξουν με τους Raining Pleasure και τους Loccomondo. Και φυσικά όσοι παραβρεθείτε μην ξεχάσετε να πάρετε το «κουτάκι» σας (deadbeat escapement Can). Πρόκειται για τα μεταλλικά κουτάκια που μοιράζονται στις παραστάσεις των deadbeat escapement , και στο εσωτερικό τους περιέχουν κάθε φορά ένα χειρόγραφο ποίημα σχετικό με το θέμα της εμφάνισης τους (αντιπολεμικό κλπ).

Καληνύχτα και καλή σας ακρόαση....

Το σινέ "Γιουσουρούμ" παρουσιάζει: Το κόκκινο μπαλόνι

Αυτές τις ημέρες προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες το αριστούργημα του Άλφεντ Χίτσκοκ «Ο σιωπηρός μάρτυρας (Rear window)». Πρόκειται για την επανέκδοση μιας από τις καλύτερες στιγμές του μετρ του είδους, γυσισμένη το 1954 με πρωταγωνιστές τον Τζεϊμς Στιουαρτ και την υπέροχη Γκρεϊς Κελι. Η ταινία εκτός το μαεστρικό γύρισμα του Χίτσκοκ (στην ουσία η ταινία είναι γυρισμένη σε δύο μόνο δωμάτια) και τους λαμπερούς πρωταγωνιστές διαθέτει και ένα σενάριο που σε καθηλώνει από το πρώτο μέχρι το τελευταία πλάνο της: Ένας δραστήριος φωτορεπόρτερ βρίσκεται ξαφνικά ακινητοποιημένος στο διαμέρισμά του εξαιτίας του σπασμένου του ποδιού. Μην έχοντας πως να περάσει την ώρα αρχίζει και παρακολουθεί τους ενοίκους του απέναντι κτιρίου. Οι ιστορίες των γειτόνων του μοιάζουν απλές, ανιαρές και καθημερινές. Μια χορεύτρια που εξασκείται φορώντας μόνο τα εσώρουχα της, μια μοναχική γυναίκα, ένας συνθέτης τραγουδιών που περνά την ώρα του πάνω από το πιάνο και ένα ζευγάρι που καβγαδίζει συνέχεια... Όλα δείχνουν να κυλούν ανιαρά και απελπιστικά μέχρι που ο φωτορεπόρτερ πιστεύει πως έγινε αυτόπτης μάρτυρας ενός φόνου στο διαμέρισμα του ζευγαριού απέναντι και ζητά την βοήθεια από την νοσοκόμα (που τον φροντίζει) και την φιλενάδα του για την εξιχνίαση του εγκλήματος. Περισσότερα για την ταινία εδώ, και εδώ ενώ δείτε δίπλα στα επιπλέον της ημέρας το trailer της.

Το Γιουσουρούμ ναι μεν προτείνει την ταινία αλλά για όχι για σήμερα. Σήμερα έχει ετοιμάσει την δική του προβολή στο σινέ «Γιουσουρούμ» (ναι το θερινό μας) ειδικά για εσάς. Πρόκειται για την επανέκδοση (ακολουθούμε την τάση των τελευταίων ετών) μιας από τις καλύτερες (κατά το Γιουσουρούμ) στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου.«Το κόκκινο μπαλόνι» (περί αυτού ο λόγος) είναι ένα αριστούργημα 38 μόλις λεπτών γυρισμένο το 1956 από τον Γάλλο Αλμπέρ Λαμορίς (Albert Lamorisse). Η ταινία (επανεκδόθηκε και) προβλήθηκε στην χώρα μας πριν από μερικούς μήνες (Δεκέμβριος 2007) μαζί με την επίσης όμορφη (ασπρόμαυρη) δημιουργία του Λαμορίς το Άσπρο Άλογο (1953 – 47mins). Το «κόκκινο μπαλόνι», εκτός από και μια ωδή στην φιλία και στα ιδανικά που αντιπροσωπεύουν τα χρώματα της Γαλλικής σημαίας – ελευθερία, ισότητα,αδελφοσύνη- (ναι, όπως τα Τρία χρώματα του Κισλόφσκι), αποτελεί και έναν υπέροχο ξεναγό στο Παρίσι του 50.

Ένα μικρό αγόρι βρίσκει δεμένο σε ένα στύλο ένα κόκκινο μπαλόνι και –τι πιο φυσικό για ένα παιδί- το «ελευθερώνει». Το μπαλόνι (σε ανταπόδοση της απελευθέρωσης του?) ακολουθεί το παιδί παντού και ο μικρός δείχνει και είναι ευτυχισμένος. Οι μεγάλοι όμως (ο οδηγός του τράμ, ο δάσκαλος και η μητέρα του) είναι μάλλον εκνευρισμένοι από αυτή την ακατανόητη για αυτούς επιμονή του μπαλονιού να ακολουθεί τον μικρό, ενώ οι συνομήλικοί του ζηλεύουν την παράξενη αυτή φιλία και προσπαθούν να καταστρέψουν το μπαλόνι αφού δεν μπορούν και οι ίδιοι να έχουν ένα. Το μικρό αγόρι προσπαθεί αυτή την φορά να σώσει τον παράξενο -για τους άλλους- φίλο του τρέχωντας στα στενά του Παρισιού, δίνοντας μας παράλληλα και την ευκαιρία να θαυμάσουμε την πόλη του φωτός. Τι άλλο να πούμε παρά μόνο: δείτε την ταινία εδώ στα μέρη του γιουσουρούμ, συγκινηθείτε και θαυμάστε την υπέροχη σκηνή του τέλους.... (την ταινία την βρήκαμε σε τέσσερα μέρη στο youtube. δείτε το πρώτο εδώ κάτω και μετά το τέλος του θα σας αποκαλυφθούν τα υπόλοιπα)

Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο μικρός γιος του Lamorisse, Πασκάλ ο οποίος στην (επανα)παρουσίαση των δύο ταινιών δήλωσε: "Αποκατέστησα τις κόπιες στην αρχική τους υπέροχη εκδοχή ως φόρο τιμής στον πατέρα μου, ο οποίος ήταν ποιητής, φίλος, σύντροφος και στοργικός γονιός. Παρακολουθώντας τις παλιές εικόνες ένιωσα πως ταξίδευα στο χρόνο. Μερικά πράγματα παραμένουν ακόμα και σήμερα ίδια, τα βασικά στη ζωή όπως τα αισθήματα, η αγάπη και ανάγκη για την ανεξαρτησία. Η επιστροφή στη χάρη που εκπέμπουν αυτές οι ταινίες είναι η πιο ξεκάθαρη εικόνα που έχω από τις χαρές των παιδικών μου χρόνων." Το Κόκκινο Μπαλόνι πήρε το Όσκαρ σεναρίου και το βραβείο Λουί Ντελί, ενώ το Άσπρο Άλογο βραβεύτηκε με το αντίστοιχο του Ζαν Βιγκό. Υ.Γ Για «Το Άσπρο Άλογο» ψάξτε και εσείς λίγο (στα links που δίνουμε), μην τα θέλετε όλα έτοιμα.

Καλό βράδυ και καλή προβολή.

Πηγές - Πληροφορίες:
http://www.exostis.com/movies/critics/the-ballon-rouge

http://www.cinemag.gr/movies.asp?catid=10177&subid=2&tag=8054&pubid=663960

Συζήτηση με τους fadeout

Πριν λίγο καιρό φιλοξενήσαμε εδώ στο "Γιουσουρούμ" τους fadeout αρχίζοντας τις παρουσιάσεις των συγκροτημάτων της Ελληνικής ανεξάρτητης (και όχι μόνο) σκηνής που αγαπάμε. Εκτός όμως από την παρουσίαση των συγκροτημάτων, θέλησή μας είναι να «ακούσουμε» και τι έχουν να μας πούνε τα ίδια τα παιδιά αυτά για την Ελληνική μουσική σκηνή. Η γνώμη τους (για εμάς) μετράει περισσότερο, διότι εκείνοι ζουν μέσα στην μουσική πραγματικότητα της χώρας και σίγουρα έχουν πολλά να πούνε. Έτσι σήμερα «εγκαινιάζουμε» τις συζητήσεις με τα συγκροτήματα του χώρου με τους fadeout. Ήταν οι πρώτοι που ανέβηκαν στην indie σκηνή μας έτσι (φυσιολογικά) είναι και οι πρώτοι με τους οποίους είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τα παιδιά για την προθυμία τους να συμμετάσχουν στο εγχείρημα του «Γιουσουρούμ» και φυσικά να τους ευχηθούμε καλή δύναμη και καλή συνέχεια. Ο λόγος περνά στους πρωταγωνιστές!!!

1. Αν και δημιουργηθήκατε ως μπάντα το 2002 το πρώτο σας (ομότιτλο) άλμπουμ κυκλοφόρησε τέλη του 2006. Να υποθέσω ότι αντιμετωπίσατε τις "γνωστές" δυσκολίες (που αντιμετωπίζουν όλα του group του είδους) με την εξεύρεση δισκογραφικής στέγης?
Όπως όλα τα γκρουπ και εμείς περάσαμε ένα διάστημα που αναζητήσαμε τον ήχο μας και την ταυτότητά μας στον χώρο. Έπειτα αφιερώσαμε ένα σημαντικό διάστημα στο να αφήσουμε το γκρουπ να δέσει και να εξελιχθεί καλλιτεχνικά και το album ήρθε απλά όταν αισθανθήκαμε έτοιμοι.

2. Γιατί πιστεύετε ότι οι "μεγάλες" δισκογραφικές εταιρίες δεν υπογράφουν (εύκολα) συγκροτήματα σαν τους fadeout?
Οι μεγάλες εταιρείες δύσκολα υπογράφουν οποιονδήποτε καλλιτέχνη πλέον. Ιδίως όταν δεν μπορούν να τον φανταστούν σαν 30 δευτερόλεπτα διαφημιστικού χρόνου.

3.Oι Raining Pleasure με την διασκευή του Reflections κατάφεραν να πουλήσουν (αν δεν κάνω λάθος) περισσότερα από 35000 αντίτυπα, και σε συνδυασμό με την απόφασή τους να δώσουν δύο τραγούδια τους σε διαφημίσεις έβαλαν την Αγγλόφωνη Ελληνική σκηνή σε κάθε σπίτι. Πιστεύετε ότι η δυναμική που δημιουργήθηκε (αν δημιουργήθηκε) μετά από αυτές τις κινήσεις βοήθησε την υπόλοιπη ελληνική σκηνή του είδους?
Προφανώς δόθηκε μια σχετική δυναμική στο χώρο, αλλά πόσοι από αυτούς που είδαν χιλιάδες φορές τη διαφήμιση γνώρισαν πραγματικά και τους RP και την υπόλοιπη σκηνή; Αυτό πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο.

4.Την δυναμική-ώθηση αυτή την εκμεταλλεύτηκαν όπως έπρεπε οι "αρμόδιοι"? Και δεν αναφέρομαι στις υπόλοιπες μπάντες αλλά στις δισκογραφικές, στον τύπο, την τηλεόραση κλπ
Όχι, μάλλον γιατί δεν γνώριζαν και πως να το κάνουν.

5.Eσεις θα "ντύνατε" μουσικά διαφημιστικά σποτ?
Δεν το επιδιώκουμε, αλλά η προβολή και οι οικονομικές απολαβές δεν μπορούν να αφήνουν κανένα μουσικό αδιάφορο σήμερα, πολύ περισσότερο αφού δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές λύσεις.

6.Πόσο διαφορετικοί είναι οι σημερινοί fadeout τώρα σε σχέση με το πρώτο σας demo?
Διαφορετικοί κατά ένα μέλος και αρκετή ωριμότητα που αυτά τα χρόνια ενασχόλησης με τη μουσική, τις συναυλίες και τη δισκογραφία μας πρόσφεραν. Και ίσως κάπως διαφορετικοί ως προς το πως αντιμετωπίζουμε την ίδια την ύπαρξη της μπάντας.

7.Ακούμε ή διαβάζουμε για το Χ πετυχημένο ελληνικό συγκρότημα της ανεξάρτητης/εναλλακτικής σκηνής. Τι σημαίνει τελικά επιτυχία για ένα γκρουπ σαν εσάς? Πωλήσεις? Καλές κριτικές και μόνο? Διάρκεια στο χρόνο? αναγνώριση? Καριέρα στο εξωτερικό?
Προσωπική ικανοποίηση πάνω από όλα για την δημιουργική μας δραστηριότητα.

8. Εσείς πως αισθανθήκατε με την καλή κριτική του αμερικάνικου e-zine "Independent Clauses για το Time?
Ήταν μια από τις πρώτες πολύ καλές αντιδράσεις στη δουλειά μας μέχρι τότε και φυσικό ήταν να μας ικανοποιήσει ιδιαίτερα.

9. Το άλμπουμ σας παρότι κυκλοφόρησε στα τέλη του 2006 είχε συμπεριληφθεί στα καλύτερα της χρονιάς, κα μάλιστα στο νο17,σύμφωνα με το Ποπ και Ροκ. Υπήρχε αντίστοιχη εμπορική απήχηση ή τελικά στη Ελλάδα πολλοί αγαπάνε την indie σκηνή αλλά λίγοι αγοράζουν αυτά τα άλμπουμ?
Όχι, τουλάχιστον αναλογικά με την κατάταξη του περιοδικού. Πάντως είναι βέβαιο ότι ποσότητα πωλήσεων και ποιότητα μουσικής δεν συμβαδίζουν πάντα στη σύγχρονη μουσική βιομηχανία. Στην Ελλάδα ιδιαίτερα όπου ο όρος «βιομηχανία» υπάρχει μόνο κατ’ ευφημισμόν τα πράγματα είναι συχνά ακόμη πιο άσχημα.


10. Το πρώτο σας άλμπουμ έχει γεμίσει προσδοκίες αλλά κα ανυπομονησία τους φίλους της Ελληνικής indie μουσικής. Στην σελίδα σας στο myspace έχετε ανεβάσει δυο βίντεο με νέα κομμάτια σας, το Afterwards και το Fragile State Of Mind. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει νέο άλμπουμ στα σκαριά?
Δεν σχεδιάζουμε απαραίτητα ένα δίσκο όταν γράφουμε νέα κομμάτια. Η δημιουργία άλλωστε είναι ο βασικός λόγος ύπαρξης του γκρουπ. Εάν αισθανθούμε ότι υπάρχει ένα σύνολο τραγουδιών που θέλουμε να γίνει άλμπουμ θα κυκλοφορήσουμε κάτι. Μέχρι τότε το myspace μας θα φιλοξενεί σε διάφορες μορφές το όποιο νέο υλικό θέλουμε να ακουστεί.

11. Αλήθεια γιατί δεχτήκατε να μιλήσετε σε ένα blog?
Όταν κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει κάτι συνήθως απαντάμε. Περιοδικό, site, blog ή ένας φίλος μας είναι περίπου το ίδιο...

12. Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε αλλά δεν σας το έχουν ρωτήσει ποτέ? Μπορείτε να το πείτε εδώ.
Η εναλλακτική μουσική σκηνή, είναι στην ουσία μια παγκόσμια σκηνή. Θα ήταν ευχάριστο και τα ελληνικά γκρουπ να έχουν την δική τους ξεχωριστή θέση σε αυτήν αντί να περιορίζονται μονάχα στο εσωτερικό.

13. Τέλος θα θέλαμε να μας πείτε για την πιο δυνατή στιγμή που βιώσατε ως μπάντα (είτε είναι σε ζωντανή σας εμφάνιση είτε όχι) καθώς και να μας δώσετε το τοπ5 (κατά την γνώμη σας) της Ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής.
Η στιγμή που ολοκληρώθηκε η παραγωγή του άλμπουμ ήταν πολύ σημαντική και βέβαια οι περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις. Κάθε ζωντανή εμφάνιση έχει την δική της ένταση, η εμφάνιση μας στο Gagarin, ανοίγοντας για τους Puressence, η πρόσκληση από τους Closer, που οδηγησε στην συναυλια στο Mad club και η παρουσίαση του δίσκου μας στο FNAC Forum του Mall ίσως είναι οι πιο ξεχωριστές. Από καλές μπάντες της ανεξάρτητης σκηνής σε τυχαία σειρά οι Closer και οι Bokomolech που ανήκουν στους λίγους που ξεκίνησαν την αγγλόφωνη σκηνή στα 90s, οι Film, οι Serpentine που δεν υπάρχουν πλέον, και αρκετά πιο καινούρια σχήματα που φαίνεται πως έχουν να δώσουν πράγματα.

Ελπίζουμε να βρήκατε την συζήτηση (που ξεκίνησε για mini αλλά μας βγήκε λίγο large!!) όπως και εμείς ενδιαφέρουσα. Να ευχαριστούσουμε τα παιδιά για ακόμη μια φορά και να σας προτείνουμε το αλμπουμ των fadeout για τις διακοπές σας (και όχι μόνο) καθώς και να (ξανα)ακούσετε το τραγούδι της ανάρτησης (δίπλα). Τα υπόλοιπα στην σελίδα των fadeout στο myspace. Καλό σας απόγευμα.