(ιστορίες πίσω από τα τραγούδια) Jane Doe - Revolution Diaries

Για τους Jane Doe τα έχουμε πει αρκετές φορές εδώ στο giusurum. Σήμερα όμως δεν θα γράψουμε εμείς κάτι. Είναι η σειρά τους να μας αποκαλύψουν τις ιστορίες πίσω από τα κομμάτια του Revolution Diaries (Puzzle musik, 2014). 

Πατήστε το Play στο βίντεο που ακολουθεί, ακούστε ολόκληρο το Revolution Diaries και συγχρόνως διαβάστε τις ιστορίες που κρύβει κάθε κομμάτι των Jane Doe. Καλή σας ακρόαση λοιπόν.

                                 

(00:00) Been down so long it seems like up to me 

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα είναι το χειρότερο παράσημο της σύγχρονης Ιστορίας της. Προσπάθησα να καταλάβω τους φοβισμένους, φιλήσυχους πολίτες, μίλησα και μίλησα με τους δεκαοχτάρηδες που θέλουν να διαλύσουν το σύστημα ποντάροντας στους καλύτερους υπηρέτες του. 

Ομολογώ πως δεν τα κατάφερα. Οι τσέπες τους ξεχειλίζουν μίσος, οι δικές μου είναι απλά αδειανές. Υπάρχει ένας ολόκληρος γαλαξίας ανάμεσα μας. 

(02:07) Poverty was born in a Mall

 Ή αλλιώς «ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του Λόττο». 

Η αντίληψη του «δεν-έχω»-όταν-δεν-μπορώ-να-καταναλώσω ως στάση ζωής και κουλτούρα. 

(05:43) I woke up and one of us was crying 

Χειμώνας του 2000 σε ένα παγωμένο θάλαμο στρατοπέδου της Ορεστιάδας εξήντα φαντάροι κοιμούνται ανήσυχοι. Στριφογυρίζω στις κουβέρτες μου. Με ξυπνάει ένας μακρινός λυγμός. Κάποιος κλαίει γοερά, προσπαθεί πνίξει τα αναφιλητά του, όμως η τρομακτική σιωπή τον προδίδει. Περνάνε πέντε λεπτά και δε σηκώνεται κανείς. Πέρασαν δέκα λεπτά και δεν σηκώθηκα. 

 Έχω μετανιώσει για πολλά πράγματα στη ζωή μου και τούτο είναι ένα από αυτά. Οι στίχοι του “I woke up…” είναι η συγνώμη μου.

(10:17) The Useful Majorities 

Γιατί με χτύπησε κάποια στιγμή σαν κεραυνός και δεν μπόρεσα να συνέλθω από τότε: οι πλειοψηφίες δεν έχουν πάντα δίκιο. Μπορεί να είναι άδικες, βίαιες, απάνθρωπες, κοιμισμένες, ευνουχισμένες. 

Το ερώτημα είναι τι κάνουν οι πάντα κυνηγημένες μειοψηφίες σε αυτές τις περιπτώσεις;

(17:00) There's a place (that even you don't know) 

Γιατί υπάρχει ένα μέρος που κρυβόμαστε για να μη μας ισοπεδώνει η ζωή. Και αυτό το μέρος μπορεί να έχει χίλια ονόματα. 

Εκεί που «οι εραστές αλυχτάνε σα λύκοι και οι λύκοι κλαίνε σαν εραστές».

(21:00) Beatiful Lies 

 Γιατί ο 

θεός/αφεντικό/ποιμένας/καθοδηγητής/πρόεδρος/πρωθυπουργός/βασιλιάς/αστυνόμος/πατερούλης/δάσκαλος ξέρει. 

Κι εμείς πρέπει να μάθουμε.

(24:02) Holy Rage 

Ένας άνεργος πατέρας περιμένει να του κατασχέσουν το σπίτι που έμενε για είκοσι χρόνια. Περιμένει τους δικηγόρους της τράπεζας με το όπλο στο χέρι. Αυτοί οι τοίχοι είναι τα κόκαλα του και το αίμα του. 

Αλιευμένη είδηση από τις αμερικάνικες εφημερίδες και τρομακτική προοπτική και για τον τόπο μου.

(27:43) The grasshopper lies heavy 

Οι αποστάσεις μεταξύ πρέπει και θέλω που ποτέ δεν καλύπτονται. Οι χίλιες και μία δικαιολογίες που εφευρίσκουμε για να μη πάμε παρακάτω, να μη ξεστρατίσουμε από την ευθεία, να μην απομακρυνθούμε από το πλήθος. 

Και πάντα ένα στομωμένο «Τι θα γινόταν αν είχα κάνε εκείνο…;»

(31:31) They shoot people, don't they? 

Για τον Παύλο και τον Αλέξη που η γαμημένη η Ιστορία μας υποχρέωσε να μάθουμε τα ονόματα τους για όλους τους λάθος λόγους.

(34:22) This Pain is Real

Ένα τραγούδι για έναν φίλο που «αποχαιρέτησα» τη προηγούμενη χρονιά. Από εκείνους που είναι πολυτέλεια για τον κόσμο να τους χάνει, όμως, να που συμβαίνει, και μένουμε πίσω μια χούφτα άνθρωποι να προσπαθούμε να κάνουμε τις ζωές μας πολύτιμες μπας και αναπληρώσουμε το κενό.