Μια (επική) συζήτηση με τον Alex K. των Last Drive (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)!!!

keep on Rocking its the only hop we have!!

Αφού διαβάστε το πρώτο μέρος της πραγματικά ενδιαφέρουσας (από κάθε άποψη) συζήτησης με τον Alex K. των Last Drive και αφού απολαύσατε και λίγο τον Θείο Νώντα να παίζει μπαλίτσα τι μένει?? Το δεύτερο μέρος!!Να 'μαστε λοιπόν!!

---------------------------

Giusurum: Άλλοι ψηφίζουν Heatwave, άλλοι Blood Nirvana και άλλοι το F*Head Entropy. Εσείς ξεχωρίζετε κάποια από τις δουλειές σας? Αν ήταν να παίζατε έναν μόνο κομμάτι σε μια συναυλία ποιο θα ήταν αυτό?
Alex K.: Δύσκολη ερώτηση. Κάθε δίσκος ήταν μια συγκεκριμένη περίοδος και είναι πολύ σημαντικό να το κοιτάς εκ των υστέρων, γιατί βρίσκεις μέσα εκεί κομμάτια από τη ζωή σου που εσύ τα είχες ξεχάσει, αλλά αυτά πρόλαβαν να τρυπώσουν μέσα στα τραγούδια. Επιρροές, καταστάσεις. Ίσως οποιοδήποτε κομμάτι θα μπορούσαμε να το τραβήξουμε τόσο που να δώσουμε όσα θα θέλαμε να δώσουμε σε μια ολόκληρη συναυλία.

Giusurum: Από το 1995 και (ευτυχώς) την προσωρινή διάλυση των Last Drive μέχρι και την επανασύνδεση σας το2007 τι έκαναν μουσικά τα μέλη των Last Drive; Υπήρχε μουσική (και όχι μόνο) επικοινωνία όλο αυτό το διάστημα;
Alex K.: Όλοι δουλεύαμε με τη μουσική και κάναμε δίσκους, με άλλα σχήματα (Blackmail, Earthbound, Speedball, προσωπικές δουλειές). Ναι επαφή πάντα υπήρχε, αν και στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα μεταξύ μας, γιατί η διάλυση μας ήταν κάτι που βιώσαμε όλοι πολύ έντονα.

Giusurum:Η κυκλοφορία των Midnite Hop, Time is not Important αλλά και του Heavy Liquid έγινε από "μικρές" εταιρείες. Είναι η απάντηση των Last Drive (και όχι μόνο) στην βουλιμία κερδοφορίας των ¨μεγάλων¨ πολυεθνικών; Και η κυκλοφορία του Heavy Liquid σε βινύλιο έγινε για λόγους συναισθηματικούς;
Alex K.: Καμιά μεγάλη εταιρεία δεν μπορεί πλέον να προσφέρει σε ένα συγκρότημα σαν τους Last Drive αυτό που μπορούν να προσφέρουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους: Την ικανοποίηση ότι είναι οι ίδιοι κύριοι του υλικού τους και μπορούν να το διαχειριστούν όπως θέλουν.
Έχουμε πολλά χιλιόμετρα πίσω μας και μπορούμε να διατηρούμε μια συνολική εικόνα του πράγματος∙ δεν κυνηγάμε χίμαιρες, όσο γλυκιές κι αν είναι. Δεν ζούμε από τη μουσική, αλλά αυτό τώρα μας προσφέρει μια ευπρόσδεκτη, δημιουργική ελευθερία να δράσουμε σύμφωνα με τις πραγματικές μας ανάγκες. Την εποχή που κυριαρχούσαν οι πολυεθνικές, για κάθε μουσικό που ζούσε σαν βασιλιάς υπήρχαν άλλοι δέκα χιλιάδες που απλώς συνωστίζονταν στον προθάλαμο και θεωρούσαν τους εαυτούς τους losers∙ αυτό ήταν μια νοσηρή κατάσταση. Υπήρχε όμως και ένας παράλληλος κόσμος∙ όταν έβγαινες στο δρόμο και έβλεπες άλλα χίλια συγκροτήματα να κάνουν το ίδιο σ’ όλη την Ευρώπη, καταλάβαινες ότι αυτός είναι ο παράδεισος που ζητούσες. Οι L.D. είχαν την τύχη να το κάνουν αυτό σε μικρή σχετικά ηλικία, και καταλάβαμε ότι το πιο σημαντικό ήταν να συνεχίσουμε να παίζουμε και να εξελισσόμαστε σαν μπάντα. Οι πολυεθνικές έπεσαν στο λάκκο που έσκαψαν οι ίδιες. Κάποια στιγμή στα ‘90s αποφάσισαν να «σκοτώσουν» το βινύλιο και να ξαναπουλήσουν όλο τους το ρεπερτόριο σε μορφή cd, που ήταν πολύ φθηνότερο στην παραγωγή του αλλά ακριβότερο για τον αγοραστή. Όμως οι άνθρωποι κατάλαβαν πολύ γρήγορα ότι το cd ήταν μια απάτη -άρχισαν να φτιάχνουν οι ίδιοι cd πάμφθηνα-, έτσι όταν ήρθε το mp3 και έπειτα το free downloading οι πολυεθνικές εταιρείες είχαν χάσει πια κάθε αξιοπιστία, αποδεικνύοντας ότι η διάθεση της μουσικής δεν μπορεί να υπάρξει αποκλειστικά με όρους κέρδους. Η νέα κατάσταση ξανάφερε με πολύ δυναμικό τρόπο στο προσκήνιο τις ανεξάρτητες αλλά και τον μουσικό-παραγωγό. Είναι αλήθεια ότι δεν πιστεύαμε ότι θα ζούσαμε ποτέ μια τέτοια αλλαγή.
Η κυκλοφορία του Liquid σε βινύλιο έγινε γιατί πιστεύουμε ότι το βινύλιο είναι η πιο απολαυστική μορφή αναπαραγωγής ήχου, ίσως επειδή όλοι μας ξεκινήσαμε ακούγοντας δίσκους σε πικ απ.

Giusurum: Τελικά υπάρχει αυτό λέμε ελληνική ανεξάρτητη μουσική σκηνή;
Alex K.:Όλα τα συγκροτήματα και οι μεμονωμένοι μουσικοί που έχουν γράψει ή παίξει τη μουσική τους στο συγκεκριμένο τόπο έχουν κάποιες κοινές εμπειρίες, είτε θέλουν να το παραδεχθούν είτε όχι. Συνεπώς, όλοι αυτοί συνθέτουν την ελληνική σκηνή, που δεν νομίζω ότι ορίζεται τόσο από τη μορφή της, όσο από τις συνθήκες δημιουργίας. Όταν έπαιζες ροκ στην Ελλάδα (τουλάχιστον παλιότερα) στην ουσία βίωνες μία σχεδόν φανταστική κατάσταση, καθώς οι αναφορές σου ήταν ανύπαρκτες στον τόπο όπου ζούσες. Έτσι, και μόνο η ύπαρξη του γκρουπ σαν ομάδα που έκανε μια μουσική δήλωση άλλαζε την εικόνα, καλλιεργούσε την αίσθηση κοινότητας και έκανε το περιβάλλον λιγότερο ξένο. Αυτή είναι και η αίσθηση της ανεξάρτητης σκηνής όπως την έχουμε ζήσει τουλάχιστον εμείς, και όχι μόνο στην Ελλάδα.

Giusurum:Αλήθεια είναι εύκολο να υπάρξει ελληνόφωνο ροκ;
Alex K.: Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο πράγμα –ο ρυθμός του ροκ και τα φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας δεν ταιριάζουν εύκολα- αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν μαγικές στιγμές. Αναφέρομαι στη διαδρομή από το Βρώμικο Ψωμί του Σαββόπουλου, τα μπλουζ του Δημήτρη Πουλικάκου και του Παύλου Σιδηρόπουλου μέχρι τις Τρύπες και τον Γιάννη Αγγελάκα.

Giusurum:Όταν ο Δημήτρης Κοτσέλης σας μιλησε για το "20000 miles Ahead: A Last Drive story" ποια ήταν η αντίδραση σας και οι πρώτες σας σκέψεις?
Alex K.: Δεν πιστεύαμε ότι θα γινόταν ποτέ κάτι τέτοιο. Ήταν μεγάλη τιμή για μας ότι η ιστορία μας έδωσε κίνητρο σε μια ομάδα νέων καλλιτεχνών. Το έβγαλαν πέρα με σχεδόν ανύπαρκτο budget, δούλεψαν όπως ακριβώς πρέπει να δουλεύει μια ομάδα που γυρίζει ένα rockumentary: με πάθος, τσαμπουκά, ελάχιστες ώρες ύπνου και πολλές…μπύρες. Επίσης, νιώσαμε κάπως αμήχανα που όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μιλούσαν στην ταινία έλεγαν τόσο όμορφα πράγματα με τρόπο που έδειχνε ότι η κατάσταση δεν αφορούσε μόνο εμάς, αλλά μια ευρύτερη ομάδα ανθρώπων, που πίστεψαν στο συγκρότημα και μας βοήθησαν με κάθε τρόπο. Και αυτό ήταν το πιο τιμητικό για μας.

Giusurum:Τώρα που λέμε για πρώτες σκέψεις. Όταν (ξανα)ανεβήκατε στην σκηνή το 2007 ως Last Drive ποια ήταν τα συναισθήματά σας; Περιμένατε όλη αυτή την θετική αντίδραση του κοινού;
Alex K.: Η χαρά και η συγκίνηση που ζήσαμε εκείνες τις μέρες είναι δύσκολο να περιγραφούν, και είμαι σίγουρος ότι κανείς από μας δεν πρόκειται να τις ξεχάσει όσο ζει. Ήταν σαν να ξαναβρίσκεις την ισορροπία σου πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Πραγματική μαγεία. Δύσκολα μπορείς να το ανταποδώσεις αυτό στον κόσμο, αυτή την υπέροχη έκπληξη που μας έδωσε την ενέργεια να συνεχίσουμε

Giusurum:Ποιά είναι η ζωντανή σας εμφάνιση που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Alex K.: Αυτή για την οποία μόλις μιλήσαμε, ξεχωρίζει.


Giusurum:Τα σχέδια των Last Drive από εδώ και πέρα;
Alex K.: Υπάρχει καινούργιο υλικό, που ήδη το δουλεύουμε. Σκεφτόμαστε να κυκλοφορήσουμε ένα σαρανταπεντάρι στα τέλη της άνοιξης.