David Lynch: Μια Χαμένη αλλά γοητευτική Λεωφόρος...

Υπάρχουν ταινίες που τις βλέπεις και καταλαβαίνεις από την πρώτη σκηνή περί τίνος πρόκειται. Έχεις ήδη δει στο μυαλό σου την επόμενη σκηνή ή ακόμη και το τέλος τους. Έχει αντιληφθεί (ή έστω υποψιαστεί) ποιος είναι ο δολοφόνος ή τι κρύβεται πίσω από το τακτοποιημένα και γεμάτα συνοχή πλάνα του σκηνοθέτη. Φυσικά υπάρχουν και άλλα ήδη κινηματογράφου, που συνήθως απαντώνται και σε άλλες μορφές τέχνης (ζωγραφική, ποίηση κλπ). Σουρεαλιστικός, φανταστικός κλπ. Ταινίες και άλλες εκφράσεις τέχνης που πρέπει να ψάξεις και να βρεις το κρυμμένο νόημα. Τι θέλει να πει ο ποιητής, γιατί επέλεξε τον συγκεκριμένο τρόπο να μας το πει και τι τον οδήγησε στα μονοπάτια των κάθε λογής μεταφορών. Το να αναλύσουμε όλα τα είδη του κινηματογράφου απαιτεί, χρόνο χώρο και πάνω από όλα ειδικές γνώσεις που δεν είναι εύκολο να κατέχει κάποιος μη επαγγελματίας όπως είμαστε (και) εμείς. Εκτός από αυτά τα είδη και τα ακόμη περισσότερα που δεν αναφέραμε, υπάρχει και η κινηματογραφική ματιά και ο τρόπος του David Lynch. O εξ Αμέρικας σκηνοθέτης που καθήλωσε εκατομμύρια τηλεθεατών στις μικρές τους οθόνες με την σειρά Twin Peaks (θυμηθείτε την χαρακτηριστική μουσική του Badalamenti), όπου κανείς (μας) δεν κατάλαβε ποιος, γιατί, πως και πότε σκότωσε την Laura Palmer. Ακόμη και η ομότιτλη ταινία που ακολούθησε δεν βοήθησε και πολύ. Με άλλα λόγια χρειάστηκε μια ολόκληρη τηλεοπτική σειρά και μια ταινία να καταλάβουμε (όσοι το κατάφεραν τελικά) τι έγινε!!! (όσοι έχετε δει ταινία και σειρά καταλαβαίνετε τι εννοούμε).

Φυσικά το Twin Peaks δεν ήταν η πρώτη επαφή του κοινού με τον ιδιότυπο, όσο αφορά τον τρόπο κινηματογράφησης, σκηνοθέτη. Είχαν προηγηθεί το cult Eraserhead (1977), το πασίγνωστο Άνθρωπος Ελέφαντας (1980) το Dune (1984), η Ατίθαση Καρδία (1990) καθώς και κάποιες μικρού μήκους. Με το Twin Peaks o Lynch πέρασε στο θεωρείο των μεγάλων καλλιτεχνών του αιώνα μας (σύμφωνα με αυτούς που ξέρουν) και απέκτησε ακόμη πιο φανατικούς οπαδούς και πολέμιους. Όλοι τους περίμεναν το επόμενο χτύπημα του Lynch και αυτό ήρθε πέντε χρόνια αργότερα. Η Χαμένη Λεωφόρος (1997) δείχνει βγαλμένη από κάποιο στενό του Twin Peaks, από όπου περιμένεις να πεταχτεί η Laura Palmer. Διατηρώντας τα ονειρικά πλάνα και χρησιμοποιώντας με μαεστρία (φαίνεται ότι ανήκουμε στους οπαδούς του ε???) την κυκλική πλοκή και εξιστόρηση (με άλλα λόγια ξεχάστε το αρχή, μέση, τέλος), δημιούργησε την ιδανική συνέχεια του Twin Peaks. Μια συνέχεια που μπορεί να έκανε τους θεατές να μην ξέρουν να πουν τι ακριβώς (ή έστω περίπου) είδαν και έγινε, αλλά και που δεν άφησε κανέναν αδιάφορο. Όσοι την είδαν την σχολίασαν –αρνητικά ή θετικά- για μέρες (τουλάχιστον) και όλοι τους είχαν μια δική τους –και διαφορετική- εκδοχή του τι έγινε!!! Όσοι έχουν δει τη ταινία πάνω από μια φορές θα συμφωνήσουν ότι κάθε φορά είχαν την εντύπωση ότι έβλεπαν διαφορετική ταινία!!!! το πρωταγωνιστικό τριο(Patricia Arquette, Balthazar Getty και Bill Pullman) μαγνητίζει, κλέβει βλέμματα και καρδιές με ερμηνίες αντάξιες της Λιντζικής ατμόσφαιρας!!

Όσο για την πλοκή της?? Τι να πούμε?? Ποια εκδοχή της θέλετε να ακούσετε?? Ας δούμε λοιπόν το εύκολο κομμάτι: Ένας μουσικός της τζαζ κατηγορείται για το φόνο της συζύγου, καταδικάζεται σε θάνατο και οδηγείται στη φυλακή. Εκεί μια μέρα οι δεσμοφύλακες ανακαλύπτουν ότι στο κελί του βρίσκεται ένας άγνωστος νεαρός και όχι ο κατηγορούμενος. Και κάπου εκεί αρχίζει το μεγάλο μπέρδεμα. Πως βρέθηκε ο άγνωστος στο κελί?? Ποιος είναι??? Που βρίσκεται ο μουσικός??? Ερωτήσεις που μην βιαστείτε να απαντήσετε γιατί θα μπερδευτείτε περισσότερο. Αφήστε την ταινία, τα υπέροχα πλάνα του Lynch και την υπέροχη μουσική του Badalamenti να σας οδηγήσουν στην δική τους αλήθεια. Αν δεν την έχετε δει μην αργείτε άλλο. Κάπου κοντά θα έχει video club!! (αλήθεια στο αιώνιο ερώωτημα του Lynch, ξανθιά ή μελλαχρινή εσείς τι θα απαντήσετε???). Και όσο αφορά στο soundtrack της ταινίας??? Υπό την καθοδήγηση του Lynch και του Badalamenti, οι συμμετοχές των David Bowie, Rammstein, Smashing Pumpkins, Nine Inch Nails Marilyn Manson δημιουργούν ένα από τα πιο σκοτεινά και αγαπημένα OSTs. Το I'm Deranged με τον David Bowie (ακούγεται και στην εναρκτήρια σκηνή) δεν γίνεται να μην σας κερδίσει και να μην σας κάνει να αναζητήσετε και τα άλλα OST του Lynch (Μην ξεχάσετε το Twin Peaks!!).

Τώρα επειδή (κατα πάσα πιθανότητα) θα σας τραβήξει αυτό που θα δείτε (όσοι δεν το έχουν δει) και θα ψάξετε και τις επόμενες δουλειές του Lynch, να τις δούμε και αυτές. Το εξίσου αγαπημένο, ενδιαφέρον και "περίεργο" Mulholland Dribe (2001΄- για το οποίο θα τα πούμε σίγουρα στο μέλλον), το συμβατικό (ναι έχει αρχή, μέση, τέλος και φυσιολογική πλική) Straight Story (1999) και το τελευταίο (αλλά όχι έσχατο) Inland Empire (2006)!!!

Im Deranged (Edit) - David Bowie