Ο καλύτερος διαγωνισμός που έγινε ποτέ και μια φωτογραφία με ιστορία...

Οι διαγωνισμοί της “φιλοσοφίας” «καλύτερος/ρη/ρο ΧΧΧ για το έτος ΥΥΥ» δεν μας ενθουσιάζουν. Μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Πάρτε για παράδειγμα τα made in America κινηματογραφικά Oscar...Μόνο και μόνο ότι ψηφίζουν μέλη της επιτροπής (ναι, εντάξει ακαδημίας και δεν κάνω σχόλια...) τα οποία δεν είναι υποχρεωμένα να δουν τις διαγωνιζόμενες ταινίες τα λέει όλα... Άντε τώρα να μας πείσουν ότι οι επιλογές των νικητών είναι αδιάβλητες, σωστές κλπ...Σας προκαλούμε να βρείτε τα κριτήρια με βάση τα οποία (υποτίθεται ότι) ψηφίζουν τα μέλη της επιτροπής και πείτε τα και σε εμάς...Για σκεφθείτε ποιοι έχουν πάρει το αγαλματίδιο (σαν κριτικός κινηματογράφου ακούστηκα) και πείτε μας πόσοι πραγματικά το άξιζαν και πόσοι το «κέρδισαν» στα χαρτιά... Να μην μιλήσουμε και για τους (κατά τόπους, πανευρωπαϊκούς κ.α) μουσικούς διαγωνισμούς και ψηφοφορίες.... «..καλύτερος ροκ δίσκος της χρονιάς 20ΧΧ είναι το νέο άλμπουμ των onirama....». Τώρα σχολιάστε εσείς... Άκου και ροκ και onirama…Τελοσπάντων... Και για τελειώνουμε και με το θέμα διαγωνισμοί «best of». Υπάρχουν και διαγωνιστικά φεστιβάλ (ταινιών, φωτογραφίας, ντοκιμαντέρ κλπ) που και λειτουργούν (όσο το δυνατόν) σωστά και δεν απονέμουν το τίτλο «best of the year..» αλλά βραβεία καλύτερης συμμετοχής... Εδώ που τα λέμε για άλλο ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε να γκρινιάζουμε... Για να πάμε από την αρχή...

 Η φωτογραφία κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του γιουσουρούμ... Και όχι τώρα που γέμισε ο τόπος ψηφιακές κάμερες και έχουμε καταντήσει σαν τους Κινέζους στην Ακρόπολη...Διακοπές πήγατε...Για θυμηθείτε πόσους και πόσους δεν είδατε να φωτογραφίζουν τα πάντα...Και όταν λέμε τα πάντα δεν εννοούμαι τα συμπαθητικά αρκουδάκια...Έχουμε φτάσει σε σημείο να πάμε π.χ σε κάποια πανέμορφη παραλία και να μην χαλαρώνουμε για να απολαύσουμε το τοπίο και την γαλήνη του, αλλά να τραβάμε φωτογραφίες επί ώρες... Και μετά??? Ε, μετά να κοιτάμε τις φωτογραφίες για να δούμε και εμείς που πήγαμε και τι όμορφο φυσικό τοπίο ήταν αυτό...Τώρα που το σκέφτομαι πάλι γκρίνια...Μάλλον φταίει το καλοκαίρι που πέρασε και ο χειμώνας που έρχεται.....Στο θέμα μας πάλι...

Όπως είπαμε μας αρέσει να βλέπουμε όμορφες και δυνατές φωτογραφίες ανεξάρτητου θεματικού πεδίου. Υπάρχει ένα διαγωνισμός που τα αποτελέσματά του τα περιμένουμε κάθε χρονιά... Όχι για να δούμε ποιος κέρδισε αλλά για να θαυμάσουμε και σκληρές και δυνατές μα και πανέμορφες φωτογραφίες. Αναφερόμαστε στον ετήσιο διαγωνισμό φωτογραφίας World Press Awards. Κοιτάζοντας κανείς τις βραβευμένες φωτογραφίες το 2005 δεν μπορεί να μην σταθεί σε τούτη εδώ με θέμα τον λιμό στον Νίγηρα....

Σας παραθέτουμε την ιστορία της φωτογραφίας χωρίς δικά μας σχόλια και παρατηρήσεις...Εξάλλου έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε και στο σχόλια της ανάρτησης όπου και περιμένουμε τις δικές σας απόψεις. Η φωτογραφία δείχνει το ρυτιδιασμένο χέρι ενός μωρού που αγγίζει τα χείλη της μητέρας του σε κέντρο υποδοχής των θυμάτων του λιμού στον Νίγηρα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Finbarr O'Reilly, Καναδό φωτορεπόρτερ του πρακτορείο Reuters στις 1 Αυγούστου 2005 στην Tahoua, στη νότιο-δυτική περιοχή της χώρας. Ο πρόεδρος της διεθνούς κριτικής James Colton είχε δηλώσει "Η εικόνα αυτή με καταδιώκει από την πρώτη φορά που την είδα, εδώ και δύο εβδομάδες. Την κράτησα στη μνήμη μου, ακόμη και αφού είδα χιλιάδες φωτογραφίες που συμμετείχαν στον διαγωνισμό. Αυτή η εικόνα έχει τα πάντα, την ομορφιά, τη φρίκη, την απελπισία. Είναι απλή, όμορφη και συγκινητική".