Το γιουσουρούμ και δυο βιβλία...

Καλοκαιράκι είναι και οι περισσότεροι πήγατε ή θα πάτε έστω για λίγες ημέρες να βρείτε ηρεμία, διασκέδαση και ξεκούραση. Κάποιοι έχουν αποφασίσει βουνό, άλλοι θάλασσα και κάποιοι άλλοι θα περάσουν τις ημέρες της (υποτιθέμενης) ξεκούρασης που τους αναλογούν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους... Όπου και να πάτε, για όσο και να πάτε ένα είναι σίγουρο. Θα πάρετε μαζί σας κάποιο(α) βιβλίο(α), μερικά περιοδικά και σίγουρα όλο και κάποιο(α) CD θα αγοράσετε ή γράψετε για το ταξίδι και τις ημέρες της ηρεμίας. Τέτοια εποχή κάθε χρόνο παρατηρείτε αύξηση στις πωλήσεις των βιβλιοπωλείων, δισκοπωλείων κλπ (όπως τα Χριστούγεννα ένα πράγμα). Όπως όλος ο κόσμος έτσι και το Γιουσουρούμ έψαξε (και συνάμα ξεσκόνισε) τόσο την βιβλιοθήκη όσο και την ψηφιακή του δισκοθήκη (η αναλογική «ξεσκονίζεται» σχεδόν κάθε μέρα), για να αποφασίσει τι θα πάρει μαζί του όταν (αμήν και πότε) έρθει ή ώρα των διακοπών του. Φυσικά αγοράσαμε και νέα πραμάτεια αλλά και η παλιά μας είναι πάντα στα υπόψιν για τέτοιες περιστάσεις. Να λοιπόν που καταλήξαμε για μερικά από τα πνευματικά αγαθά που θα μας συντροφεύουν τις υπέροχες (ελπίζουμε) ημέρες των διακοπών μας...

Aρχίζουμε με το καταπληκτικό και ιστορικό (πλέον) βιβλίο του Περικλή Κοροβέση, τους «Ανθρωποφύλακες». Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα (παράνομα) και το εξωτερικό το 1969 (Στοκχόλμη,Επαναστατικές Εκδόσεις) και έχει μεταφραστεί στα: Γαλλικά (1969), Αγγλικά (1970), Σουηδικά (1970), Φιλανδικά (1970), Νορβηγικά (1973, με επίμετρο του Jim Beckett), Τουρκικά (1972 & 1989, με πρόλογο το Jean Paul Sartre) καθώς και στα Γερμανικά (εκδόσεις 2001)!!! Η τελευταία έκδοση του βιβλίου στην χώρα μας ήταν το 2007 στην (μαύρη) επέτειο των 40 χρόνων από την επιβολή της χούντας. Το βιβλίο, που εντάσσεται στη "λογοτεχνία ντοκουμέντο" όπως πολύ επισημαίνει ο Δ. Ραυτόπουλος στον πρόλογο για την τελευταία έκδοσή του, αποτελεί την κατάθεση της προσωπικής μαρτυρίας του Κοροβέση για τις ιδιαίτερες περιποιήσεις που δέχθηκε απ’τα «καλά παιδιά» της ασφάλειας τόσο στην περίφημη ταράτσα του κτιρίου της Μπουμπουλίνας όσο στο νοσοκομείο αλλά και τις φυλακές. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το βιβλίο αυτό «δεν θα γραφόταν ποτέ, αν οι φιλήσυχοι και αντικειμενικοί άνθρωποι όλης της γης δεν βοηθούσαν, με την αδιαφορία τους και τη σιωπή τους, στην επέκταση και συνέχιση των βασανιστηρίων». Και αν η εποχή της «επταετίας» και τα βασανιστήρια σας φαίνονται μακρινά, σκεφτείτε λίγο: Γκουαντάναμο, Περσικός, κλπ κλπ κλπ κλπ. Μια τέτοια μαρτυρία ναι μεν είναι βαριά για καλοκαιρινές διακοπές και αποτελεί γροθιά στο στομάχι όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά όταν το σώμα ξεκουράζεται το πνεύμα είναι έτοιμο να δεχτεί ισχυρή τροφή... Για τον συγγραφέα δεν έχω να πω τίποτα άλλο πέρα του ότι υπάρχουν άνθρωποι που δώσαν αγώνες για ιδανικά και όχι μόνο δεν καρπώθηκαν την μεταπωλητική αξία των αγώνων τους αλλά εξακολουθούν να μάχονται για μια κοινωνία δίκαιη, αν και ξέρουν (και από πρώτο χέρι) ότι κάτι τέτοιο αποτελεί ουτοπία... Υπάρχουν βουλευτές που δεν κατοικούν στα βόρεια προάστια, δεν έχουν πολυτελή γραφεία στο κέντρο της Αθήνας, και δεν διαθέτουν Γραμματείς και Φαρισαίους. Ζουν σε υπόγεια στην Φυλής δίπλα από οίκους ανοχής και γειτονιά με οικονομικούς μετανάστες. Πίνουν πολύ, καπνίζουν πολύ αλλά πάνω από όλα αγωνίζονται πολύ και για πάντα... Δείτε δίπλα στα επιπλέον της ημέρας την εκπομπή Πρωταγωνιστές με την δυνατή συνέντευξη του Περικλή Κοροβέση...

"Αυτό το βιβλίο περιέχει μια από τις μεγαλύτερες σε ένταση και λιτότητα αφηγήσεις ενός ανθρώπου που πέρασε από βασανιστήρια. Κάτι ανάλογο έχει να γραφεί εδώ και πολύ καιρό" Guardian

Συνεχίζουμε με ένα βιβλίο έκπληξη από τις (πολύ)δραστήριες εκδόσεις Χαραμάδα στην Πάτρα. Αναφερόμαστε στο «Αιχμάλωτος του Λίκνου» του Γάλλου Κριστιάν Μπομπέν (Christian Bobin). Ο Μπομπέν γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1951, στο Λε Κρεζό της Γαλλίας, όπου κι εξακολουθεί να ζει. Διαμένει σε μία απλή κατοικία, σε ένα κτίριο που παλαιότερα χρησίμευε ως βάση της πυροσβεστικής. Μοναχικός ήδη από τα παιδικά του χρόνια, προτιμούσε τη συντροφιά των βιβλίων. Ήταν από τα παιδιά που στην αυλή του σχολείου στέκουν παράμερα και παρακολουθούν τους άλλους. Αναφορικά με τα παιδικά του χρόνια θα πει, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του : «Θα ήμουν ανίκανος να αφηγηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς γράφονται τέτοιου είδους βιβλία. Εγώ νιώθω ανάπηρος μπροστά σε ένα ανάλογο εγχείρημα. Κι ακόμα χειρότερα, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει στη μνήμη μου σχεδόν τίποτε από εκείνα τα χρόνια. Έχω ξεχάσει ένα σωρό ονόματα. Δε θυμάμαι ούτε τα ονόματα των δασκάλων μου, ούτε των συμμαθητών ή των φίλων μου, αν και είχα μερικούς. Μου απομένουν αχνά μόνο κάποιες φυσιογνωμίες, φευγαλέες κι αυτές. Αυτή ή λήθη έχει καταβροχθίσει γύρω στα είκοσι χρόνια από τη ζωή μου.....». Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό διήγημα το οποίο σαν τον «Μικρό Πρίγκιπα» μας δείχνει τον κόσμο από μια οπτική που οι περισσότεροι έχουμε όχι μόνο ξεχάσει αλλά και (δυστυχώς) απαρνηθεί. Ένα ταξίδι 96 σελίδων στον υπέροχο κόσμο των αναμνήσεων. Μην φοβάστε... Αυτά τα ταξίδια είναι που μας κρατάνε ζωντανούς στο κυνήγι της ευτυχίας... Ψάξτε όχι μόνο το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά και τις υπόλοιπες προτάσεις της Χαραμάδας και εκπλαγείτε...

"Γράφω αυτό το βιβλίο για όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και έχουν μια ζωή απλή και πολύ όμορφη, καταλήγουν να την αμφισβητούν γιατί τους προβάλλουν πάντα μόνο ό,τι είναι θεαματικό." Christian Bobin

Πριν σας αφήσουμε να προτείνουμε μια βόλτα σε βιβλιοπωλεία και δισκοπωλεία... Ακόμα και ένα «κακό» βιβλίο είναι καλύτερο από την ασχήμια της τηλεόρασης και ένας μέτριος δίσκος είναι προτιμότερος από την απόλυτη σιωπή της σύγχρονης ζωής... Καλό σας βράδυ... Στην επόμενη συνάντησή μας δύο δίσκοι που το Γιουσουρούμ θα συμπεριλάβει στο soundtrack του φετινού του καλοκαιριού...