Στις 17 Αυγούστου συμπληρώθηκαν 74 χρόνια από το μπλόκο της Κοκκινιάς. Σε κάθε αναφορά στο γεγονός αυτό, υπάρχει μια γυναίκα, μια μάνα που μου έρχεται πάντα στο νου. Είναι η ιστορία της κυρά Λένης που διάβασα για πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια και από τότε δεν φεύγει από το σκηνικό του μπλόκου και της σύμπραξης των δυνάμεων κατοχής με μαι χούφτα μικρών ανθρώπων (δοσίλογων, ταγματασφαλιτών κλπ υβριδίων) που δυστυχώς (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές) όχι μόνο δεν πλήρωσαν (με οιαδήποτε μορφή) για τα όσα έκαναν αλλά τουναντίον αναρριχήθηκαν σε αξιώματα και θέσεις εξουσίας. Ανθρωπάκια που τότε φορώντας κουκούλες , φουστανέλα ή και πηλήκια έδειχναν με το χέρι όσους (δεν) γούσταραν και τους οδηγούσαν στον θάνατο. Ανθρωπάκια που στην συνέχεια κρυπτόμενα πίσω από την ασφάλεια των θέσεων με τις οποίες εξαργύρωσαν υπηρεσίες και σιωπές, και από συνήθεια συνέχισαν να κουνούν το δάχτυλο σε όλους όσοι δεν ήταν του γούστου τους. Ονόματα γνωστά (Βακαλόπουλος, Παρθενίου, Τσιμπιδάρος, Τσανακαλιώτης, Τηλέμαχος, Μόρφης, Μητρόπουλος, Γκίνος, τα αδέρφια Λουκάς και Δημήτρης Κασιδιάρης, ο Θόδωρος Σαραντάρης, ο λοχαγός Παπαγεωργίου, ο διερμηνέας Ανθόπουλος και φυσικά ο περιβόητος αστυνομικός διευθυντής Νίκος Μπουραντάς και ο ο αρχηγός των Ταγμάτων Ασφαλείας, συνταγματάρχης Ιωάννης Πλυτζανόπουλος.
Στην αντίπερα όχθη οι μικρασιές στην πλειοψηφία τους κάτοικοι της "μικρής Μόσχας". Και μέσα σε όλους η κυρά Λένη την ιστόρία της οποίας μεταφέρω όπως και την διάβασα(ζω) μια βραδιά πριν από αρκετά χρόνια στο δίκτυο.
------------------------------------------------------------
Η γιαγιά μου η Κωνσταντίνα, κάθε φορά που άκουγε Γερμανικά, έφτυνε πίσω από τον αριστερό της ώμο, μουρμουρίζοντας: “Πίσω μου σ΄έχω σατανά, αχ κυρά Λένη.” κι εμείς μικρά παιδιά της ζητούσαμε να μας πει, ξανά και ξανά την ιστορία της κυρά Λένης. Η δύστυχη γειτόνισσα της από την Κοκκινιά, έπαιρνε στα μάτια μας μυθικές διαστάσεις, κάτι σαν πρόσωπο αρχαίας τραγωδίας. Μας είχε επηρεάσει τόσο πολύ, ώστε όταν γύρω στα δέκα μου, μας κατέβασε ο πατέρας μας στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσουμε μια παράσταση της “Εκάβης” ο μικρός, έξι χρονών μωρό, ακούγοντας τους θρήνους του χορού με κορυφαία την Τρωάδα Βασίλισσα, χώθηκε ε στην αγκαλιά της μάνας μας κλαίγοντας. “Μαμά η κυρά Λένη” Σας μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ, τη διήγηση της φοβερής γιαγιάς μου:
Εμείς παιδάκια μου έναν εχθρό γνωρίζαμε τον Τούρκο που μας κράτησε σκλαβωμένους εξακόσια χρόνια. Κι όχι τον Τούρκο τον φτωχό, τον μεροκαματιάρη σαν κι εμάς, αλλά εκείνους που διαφέντευαν κι εμάς κι αυτόν. Τον Ευρωπαίο πάντα τον βλέπαμε με δέος ίσως και κάποια ζήλια. Βλέπεις αυτοί, πατήσανε πάνω στους αρχαίους μας και φτάσανε ψηλά, εμείς μια ζωή αδελφοφάγωμα, προδοσίες και μιζέρια. Ο πολιτισμένος όμως εχθρός είναι δυο φορές επικίνδυνος, η δύναμη τον τυφλώνει και βγαίνει κάτω από το λούστρο της γνώσης η χειρότερη βαρβαρότητα. Στην κατοχή είδα με τα μάτια μου απανθρωπιά που δεν χωρά ο νους του ανθρώπου. Να ξεψυχά παιδάκι στο κατώφλι του σπιτιού του, με την πρησμένη από την αβιταμίνωση κοιλίτσα του τύμπανο, ψελλίζοντας “ψωμί” και να περνάει ο Γερμανός να το αποτελειώνει, έτσι για πλάκα, με μια κλωτσιά στο κεφάλι. Και να φανταστείς, κρατούσα στο χέρι μου το μισό καρβέλι του δελτίου κι ετοιμαζόμουν να του απιθώσω μια μπουκιά στα πανιασμένα χειλάκια, να μην φύγει το κακόμοιρο νηστικό και παραπονεμένο.
“Γιαγιά, εμείς την κυρά Λένη θέλουμε.”
Η κυρά Λένη λοιπόν, μεγάλωσε μονάχη της τέσσερα παλικάρια. Ο άντρας της ναυτικός, χάθηκε νωρίς, σ΄ένα ναυάγιο. Πήγαινε και καθάριζε τα σπίτια των πλουσίων στην Κηφισιά, έπαιρνε κι έπλενε στο σπίτι, στο χέρι ε; στην σκάφη με πράσινο σαπούνι, ποτάσα και αλισίβα, ξένα ρούχα, που τα σιδέρωνε με το βαρύ μανταμένιο σίδερο με τα κάρβουνα. Τ΄ανάθρεψε πάντως σωστά και τα έφτασε τον μεγάλο στα είκοσι τρία και τον μικρό στα δεκάξι. Δεν ξέρω αν ήταν μπλεγμένα με την αντίσταση, οι τρεις μεγάλοι ίσως ναι. Ο μικρός πάντως σίγουρα ήτανε σαλταδόρος. Ορμούσε με τους άλλους γαβριάδες στα Γερμανικά καμιόνια και τα αδειάζανε στο πι και φι από την πραμάτεια τους.
Ξημερώματα της 17ης Αυγούστου του 1944, η γειτονιά μας πλημμύρισε Γερμανούς πάνοπλους και ταγματασφαλίτες. Αυτοί οι τελευταίοι ήταν κι οι χειρότεροι, λες και μισούσαν την φύτρα που τους έβγαλε. Με τα χωνιά καλούσανε τους άνδρες από δεκατεσσάρων, ως εξήντα χρονών να μαζευτούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Άκου άνδρες, παιδιά δεκατεσσάρων χρόνων, αμούστακα! Κάποιοι ντύθηκαν κι ακολούθησαν την μοίρα τους, κάποιοι άλλοι, ψάξανε για κρυψώνες μέσα στα σπίτια τους. Τι κρυψώνες, δηλαδή, στα χαμόσπιτα; Τα παλικάρια της κυρά Λένης ήταν από τους δεύτερους. Το σπίτι τους, ναυτικός βλέπεις ο πατέρας, ήταν πέτρινο κι είχε μια καταπακτή που έβγαζε στο υπόγειο. Οι τρεις με τα εσώρουχα, χώθηκαν μέσα, ο μικρός πήδηξε σαν σκιά από το πίσω παράθυρο και χάθηκε σαν αίλουρος στα σκοτάδια. Η δόλια η μάνα, άνοιξε τρέμοντας την πόρτα. Όρμησαν μέσα και χωρίς πολλά λόγια, έκαναν το σπίτι φύλλο και φτερό. Η κυρά Λένη, στεκόταν ακίνητη, όρθια με το κεφάλι στις χούφτες, πάνω στο μικρό κιλίμι που έκρυβε την καταπακτή. Ετοιμαζότανε να φύγουν όταν – ποιος σου έβγαλε λένε το μάτι; ο αδερφός – ένας ταγματασφαλίτης με σκεπασμένο το πρόσωπο, την έσπρωξε βίαια. “Αυτό το σπίτι έχει κελάρι” φώναξε κι από το μίσος, λησμόνησε να αλλοιώσει τη φωνή του. Ήταν ένας από αυτούς που στα χρόνια της ειρήνης του έπλενε τα πουκάμισα. Γονάτισε, άπλωσε τα κόκκινα πρησμένα από τις μπουγάδες χέρια προς το μέρος τους και τον παρακάλεσε, χωρίς να φανερώσει πως τον κατάλαβε: “Κύριε, λυπηθείτε τα παιδιά μου, με το αίμα μου αντίς για γάλα τα μεγάλωσα” Ήδη όμως, οι Γερμανοί είχαν μπουκάρει στο υπόγειο και τα τρία παλικάρια, χωρίς να προλάβουν να αμυνθούν, σωριάστηκαν νεκρά. Φεύγοντας, ο ” Έλληνας”, που να τρίζουν τα κόκαλά του και να μην βρίσκει ανάπαψη στον αιώνα τον άπαντα, γύρισε και της είπε.”Τον μικρό σου τον χαρίζουμε”.
Είκοσι χιλιάδες μακέλεψαν εκείνο το ξημέρωμα. Είκοσι χιλιάδες, οι πιο πολλοί αθώοι, μα όσοι ήσαν στην αντίσταση, δυο φορές αθώοι. Μέσα στον θρήνο και τον ορυμαγδό, καθένας κοίταζε τον δικό του πόνο, κανείς δεν σκέφτηκε την κυρά Λένη. Την βρήκε το στερνοπούλι της, που σώθηκε ευτυχώς, τρία μερόνυχτα μετά, με τα μάτια στεγνά, βουτηγμένη στο ξερό πια αίμα των γιων της, ανάμεσα στις αλλοιωμένες από την ζέστη σωρούς, να τους τραγουδά ένα ριζίτικο μοιρολόι, ίσως και νανούρισμα, δεν θυμάμαι καλά. Έβαλε τις φωνές το παιδί, τρέξαμε την μαζέψαμε, την πλύναμε, της βάλαμε δικά μας καθαρά ρούχα, χωρίς εκείνη να πει ούτε μια λέξη. Φωνάξαμε το κάρο της Δημαρχίας και πήρε τα τυμπανισμένα πτώματα, καθαρίσαμε το σπίτι από τον θάνατο και τους φιλοξενήσαμε πότε ο ένας, πότε ο άλλος στα σπίτια μας, χαροκαμένα τα περισσότερα, έως ότου σβηστούν λιγάκι από το μυαλό της οι τραγικές εικόνες. Η ζωή όμως συνεχίζεται και στην κατοχή η μια μέρα έμοιαζε χρόνος. Γύρισαν, η κυρα – Λένη το απαίτησε, στο σπιτικό τους. Από τότε, ζούσε μηχανικά ως την απελευθέρωση. Τι μέρα κι εκείνη Θεέ μου! Όποιος δεν έχει νιώσει την χαρά της απελευθέρωσης δεν έχει χαρεί ποτέ πραγματικά στην ζωή του.
“Κι η κυρά Λένη, γιαγιά;”
Η κυρά Λένη από τότε ηρέμησε. Το πενήντα που έφυγα από τη γειτονιά, γιατί ήρθε η μάνα σας κι ο θείος σας από τη μέση Ανατολή και δεν μας χωρούσε το σπίτι, ντυμένη στα μαύρα πάντα, ζούσε σαν όλες τις γυναίκες της ηλικίας της. Πάντρεψε μάλιστα τον γιο της κι έριξε την αγάπη και τις ελπίδες της, όπως εγώ αλλά κι όλες οι γιαγιάδες του κόσμου, στα εγγόνια της, που είχαν και τα τρία τα ονόματα των αδικοσκοτωμένων παλικαριών της” “Γιαγιά, μισείς τους Γερμανούς;” “Εκείνους που δίναν τις διαταγές ναι, όχι όλους, μα πιο πολύ μισώ, τους δικούς μας που πήγανε μαζί τους”
Πηγη: fb Niki Vikou
---------------------------------------------------
