Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες : Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή....

«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα».

Poe Toaster : Μια ακόμη ιστορία μυστηρίου και φαντασίας

Ήταν 19 Ιανουαρίου του 1949 στο κοιμητήριο τη Βαλτιμόρης, όταν τις πρώτες πρωινές ώρες κάνει την εμφάνισή του ένας άγνωστος ντυμένος στα μαύρα, με άσπρο μαντήλι και με καλυμμένο το πρόσωπό του. Ο άγνωστος επισκέπτεται τον τάφο του Πόε. Το μόνο που κάνει είναι να ανοίξει ένα μπουκάλι κονιάκ, να κάνει μία πρόποση στο πνεύμα του συγγραφέα, να πιει το μισό και να  αφήσει το υπόλοιπο πάνω στο μνήμα του μεγάλου ποιητή μαζί με τρία κόκκινα τριαντάφυλλα. Ήταν ακριβώς 100 χρόνων από τον θάνατο του ποιητή του μυστηρίου και της φαντασίας ανήμερα των γενεθλίων του. Σύμφωνα με τις προφορικές μαρτυρίες ο μαυροντυμένος θαυμαστής ξεκίνησε τις επισκέψεις του κατά τη δεκαετία του 1930, ενώ οι πρώτες έντυπες μαρτυρίες στον τύπο εμφανίστηκαν το 1950. 

Η ίδια ιστορία θα επαναληφθεί για περίπου μισό αιώνα. Πάντα ο ίδιος (?) μαυροντυμένος άγνωστος. Πάντα την ίδια ημέρα. Πάντα ανάμεσα στα μεσάνυχτα και στις 6 το πρωί. Πάντα κονιάκ με τρία τριαντάφυλλα και μερικές φορές κάποιο σημείωμα. Τα περισσότερα από αυτά ήταν απλές εκφράσεις αφοσίωσης, όπως Έντγκαρ, δε σε έχω ξεχάσει. Το σημείωμα του 1993 ανέφερε πως Ο πυρσός θα μεταβιβαστεί

Η μοναδική του φωτογραφία ειναι από το 1990 και δημοσιεύτηκε στο Life. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι. Δεκάδες περίεργοι που μαζευόταν όλα αυτά τα χρόνια να δουν το ιδιότυπο τελετουργικό δεν τον διέκοψαν ποτέ. Όλοι τον αποκαλούν Poe Toaster (Αυτός που εγείρει πρόποση στον Πόε). 

Μετά το 1998 παρατηρείται μια αλλαγή στην τελετή. Το σημείωμα του 1999, ανέφερε πως ο αρχικός θαυμαστής είχε πεθάνει το προηγούμενο έτος και είχε αφήσει την παράδοση να συνεχιστεί από έναν γιο. Οι παρατηρητές του φαινομένου ανέφεραν πως μετά το 1998 ο επισκέπτης φαινόταν να έχει νεότερη εμφάνιση ενώ και τα σημειώματα που αφήνονται στο μνήμα είναι διαφορετικής φιλοσοφίας από τα αρχικά. Οι επισκέψεις συνεχίστηκαν μέχρι το 2008, έτος όπου συμπληρωνόταν 200 χρόνια από την γέννηση του Πόε. Εκείνη την χρονιά δεν αφέθηκε κάποιο σημείωμα, ούτε και υπήρξαν άλλες επισκέψεις του κρυφού θαυμαστή μετά το έτος αυτό. 

Το 2007 εμφανίστηκε ο ο Σαμ Πορπόρα, ένας 92χρονος άντρας ο οποίος ανέφερε πως ήταν αυτός που δημιούργησε την παράδοση κατά την δεκαετία του 1960 ως ένα τέχνασμα δημοσιότητας για να ωφελήσει την τοπική εκκλησία και το ποίμνιο της, και πως είχε πει ψέματα σε ένα δημοσιογράφο πως η παράδοση είχε ξεκινήσει το 1949. Η αλήθεια όμως είναι ότι εντοπίστηκε ένα πλήθος αντιφάσεων στις λεπτομέρειες των ισχυρισμών του ατόμου αυτού οπότε ακόμη και σήμερα κανείς να μην είναι σίγουρος για την πραγματική ταυτότητα του Poe Toaster.

Όσο για τα "δώρα' του Poe Toaster? Τα τριαντάφυλλα θεωρείται πως αντιπροσώπευαν τον Πόε, την σύζυγο του Βιρτζίνια, και την πεθερά του Μαρία Κλεμ, καθώς όλοι τους είχαν ταφεί στο συγκεκριμένο κοιμητήριο.Η σημασιολογία του κονιάκ δεν είναι βέβαιη καθώς δεν υπάρχουν αναφορές για κονιάκ στα έργα του Πόε. 

"..Δεν μπορέσαμε να το διαλευκάνουμε. Ξαναδιαβάσαμε όλο του το έργο, κάθε γραπτό του, ακόμη και την προσωπική του αλληλογραφία και δεν βρήκαμε πουθενά αναφορές στο κονιάκ, παρά μόνο στο κρασί.." ήταν η απάντηση του εκπροσώπου του Μουσείου.Ωστόσο είναι πιθανό πως το ποτό συμβόλιζε μια παράδοση του ίδιου του θαυμαστή αντί για τον Πόε. Πολλές από τις φιάλες κονιάκ που άφησε πίσω του ο θαυμαστής εκτίθενται πλέον στο μουσείο Έντγκαρ Άλαν Πόε στη Βαλτιμόρη.

Tα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αναβίωση του τελετουργικού του Poe Toaster από μια μερίδα θαυμαστών του μεγάλου Αμερικανού  ποιητή.

....Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής.....

«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής" Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλιωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου. 

Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν»

Κατερίνα Γώγου 

1 Ιουνίου 1940, Αθήνα - 3 Οκτωβρίου 1993, Εξάρχεια, Αθήνα