Τέος Ρόμβος: Τρία Φεγγάρια στην Πλατεία (διαβάστε και κατεβάστε δωρεάν)

Τέος Ρόμβος λοιπόν. Πολλοί συγκρίνουν την επίδραση του έργου του με την επίδραση που είχε ο Μεγάλος Ανατολικός του Εμπειρίκου. Είναι ίσως από τους λιγότερο γνωστούς (στο ευρύ κοινό) συγγραφείς της γενιάς του. Κοιτάζοντας την πορεία της ζωής του δεν μπορείς παρά να του αποδώσεις (και δικαιωματικά) τον του πολίτη του κόσμου. Μην πάει όμως ο νους σας σε cosmopolital καταστάσεις. Όταν λέμε (κοσμο)πολίτη αναφερόμαστε σε, φτώχεια, ταλαιπωρίες, "προβλήματα" με την κάθε είδους εξουσία και πολλές φορές σε αυτό που οι καθώς πρέπει ονομάζουν αλητεία. Από την Αθήνα (όπου γεννήθηκε), στα καράβια που μπαρκάρισε μαζί τους το 1961, και μετά στην Γαλλία του 68, την Αμέρικα και την Αφρική με ενδιάμεσο σταθμό την Γερμανία. Επιστροφή στην πατρίδα, πέρασμα από το Κρανίδι Πελοποννήσου και μετά στην πανέμορφη Άνω Χώρα της Σύρου. Με το πολυεπιδραστικό του έργο του να καλύπτει χρονικά πάνω από τέσσερις δεκαετίας ο Τέος Ρόμβος αποφάσισε στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη να "ελευθερώσει" στο δίκτυο όλο του το έργο. Επισκεφτείτε το ιστολόγιό του και απολαύστε κείμενα, απόψεις και βίντεο από όλη την διαδρομή του συγγραφέα. Εμείς επιλέξαμε για σήμερα το "Τρία Φεγγάρια στην Πλατεία". (διαβάστε το ή κατεβάστε το ολόκληρο εδώ) Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε σε εσάς να τα ανακαλύψετε. (http://romvos.wordpress.com)

--------------ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ-----------

Τη νύχτα εκείνη που καίγονταν τα Εξάρχεια, με πρόσωπα βγαλμένα από φλαμανδικούς πίνακες με λιγοστούς φωτισμούς σε απαλό κίτρινο χρώμα, με μάτια γάτων που βλέπανε στο σκοτάδι, με τον πόθο και το πάθος της ανατροπής στο αίμα, στην ψυχή, στο μυαλό και στα χέρια, γυρνάγανε οι σκιές μας στα αναχώματα και στα οδοφράγματα που είχαμε στήσει τη μέρα και απωθούσαμε τους οργανωμένους που έρχονταν να χαλάσουν... Και κάθε νύχτα καιγότανε η πλατεία με τα μεθύσια, τις ξέφρενες συζητήσεις, τις ασυναρτησίες, τους έρωτες, τις φωνές, τους τσακωμούς, τους ντενεκέδες των σκουπιδιών που κυλάγανε στην κατηφοριά, τα άδεια μπουκάλια που σπάγανε με εκκωφαντικό θόρυβο στους τοίχους των κοιμισμένων πολυκατοικιών, τα εκατό που φτάνανε και κάνανε απειλητικούς κύκλους σαν καρχαρίες γύρω στην πλατεία, κοιτάζοντας προκλητικά κι εκείνοι κι εμείς, ένα παιχνίδι με κλέφτες και αστυνόμους.[...]