Kevin Carter: Η ιστορία ενός φωτογράφου και πίσω από μια διάσημη φωτογραφία!!!

Hi Time magazine, hi Pulitzer Prize
Vulture stalked white piped lie forever
Wasted your life in black and white

'Kevin Carter', Manic Street Preachers, 1996

Μάρτιος 1993. Το Σουδάν πληγώνεται από τον εμφύλιο πόλεμο που έχει τις ρίζες του χρόνια πριν. Ο νοτιοαφρικάνικης καταγωγής φωτογράφος Kevin Carter και ο βοηθός του Γιάο Σίλβα βρίσκονται στο νότιο τμήμα της χώρας με σκοπό την φωτογράφηση των ενεργειών και βημάτων του επαναστατικού κινήματος. Οι πολίτες λιμοκτονούν. Πεθαίνουν κάθε μέρα από ασιτία και έλλειψη ιατροφαρμακευτικής βοήθειας. Στο χωριό Ayod βρίσκεται ένα κέντρο σίτισης της Unicef. Εκεί λίγο πριν της είσοδο του κέντρου ο Carter σηκώνει την φωτογραφική του μηχανή και περιμένει υπομονετικά (όπως ο ίδιος θα δηλώσει αργότερα) περίπου 20 λεπτά για να αποθανατίσει μια σκηνή που θα μείνει στην ιστορία. Τι ήταν όμως αυτό που του τράβηξε την προσοχή και τον στιγμάτισε για την υπόλοιπη ζωή του?? Εκεί λίγο πριν τον "παράδεισο" , ένα υποσιτισμένο κοριτσάκι προσπαθεί με ότι δυνάμεις του έχουν απομείνει να φτάσει στην πόρτα που μπορεί να του σώσει την ζωή. Λίγο πιο μακριά ένα αρπακτικό περιμένει και αυτό υπομονετικά (όπως και ο Carter) να συμβεί το μοιραίο και να εξασφαλίσει την τροφή του. Ο Carter, όπως σημείωσε αργότερα, παρακαλούσε να ανοίξει ο γύπας τα φτερά του ώστε να γίνει το σκηνικό της φωτογράφησή του πιο εντυπωσιακό (έλεγε «αυτή θα ήταν η πιο φοβερή φωτογραφία, γιατί θα έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμο να σκεπάσει και να εξαφανίσει το παιδί») κάτι που μπορεί να μην έγινε αλλά η φωτογραφία που τράβηξε άλλαξε τα πάντα στον μικρόκοσμό του και όχι μόνο.
Οι New York Times αγόρασαν τα δικαιώματα της φωτογραφίας του Carter και την δημοσίευσαν στο φύλλο της 26ης Μαρτίου 1993. Αυτό ήταν. Εκατοντάδες άνθρωποι επικοινώνησαν με τα γραφεία της εφημερίδας για να μάθουν την τύχη του μικρού κοριτσιού. Όμως κανείς δεν ήξερε. Κανείς δεν έμαθε. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το κοριτσάκι έφτασε τελικά στον καταυλισμό της Unicef αλλά το τι απέγινε μετά είναι άγνωστο. Επίσης έχει γραφτεί ότι μετά την λήψη της φωτογραφίας ο Carter έδιωξε το αρπακτικό και απλά έφυγε. Αλλού πως ο Κάρτερ το σήκωσε και το πήγε στους γιατρούς, στο κέντρο της UNICEF. Όταν κάποια στιγμή ο Carter ρωτήθηκε το μόνο που απάντησε ήταν «το πήραν». Τίποτε άλλο. Και κανείς δεν έμαθε ποτέ.

Περίπου ένα χρόνο αργότερα - 23 Μαΐου 1994- ο Carter κέρδιζε το Πούλιτζερ. Όλοι ήθελαν να είναι στην συντροφιά του και φυσικά να τους διηγείται την ιστορία της φωτογραφίας. Μαζί με την βράβευση ήρθαν και οι επικρίσεις των συναδέρφων του από όλο τον κόσμο. Κατηγόρησαν την φωτογραφία του ως «ψεύτική» και σχεδόν όλοι σχολίασαν το γεγονός ότι αντί να βοηθήσει το παιδί καθόταν εκεί υπομονετικά περιμένοντας το κατάλληλο καρέ. Φυσικά ο στόχος των σχολίων δεν ήταν μόνο ο Carter αλλά όλοι οι άνθρωποι των ΜΜΕ που για να πετύχουν ένα καλό θέμα και για το πρωτοσέλιδο κάνουν και δίνουν τα πάντα και προπαντός την ανθρωπιά τους. Δύο μήνες μετά - 27 Ιουλίου 1994- ο Carter οδήγησε το φορτηγάκι του μέχρι τις όχθες του ποταμού Braamfonteinspruit, τον χώρο που έπαιζε μικρός πίσω από το πατρικό του σπίτι στο Parkmore, στο Γιοχάνεσμπουργκ. Συνέδεσε ένα λάστιχο με την εξάτμιση και το τοποθέτησε στο εσωτερικό του αυτοκινήτου, έκλεισε τα παράθυρα και λίγη ώρα μετά ήταν νεκρός. Ήταν μόλις 33 ετών, αφήνοντας πίσω εκτός από την διάσημη φωτογραφία του και μια κόρη μόλις 7 ετών. Πολλοί βιάστηκαν να πουν-γράψουν ότι η αυτοκτονία του Carter ήταν αποτέλεσμα του αντίκτυπου της φωτογραφίας του όχι μόνο στον κόσμο αλλά κυρίως στον ίδιο. Ίσως και ο ίδιος να μην μπόρεσε να διαχειρισθεί την όλη κατάσταση. Όμως πριν βγάλει κανείς το οποιοδήποτε συμπέρασμα σχετικά με τον θάνατο του Carter καλό θα είναι να ρίξει μια ματιά στην ζωή του. Εξάλλου ο Carter δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας της σκηνής με το κοριτσάκι και τον γύπα. Όλοι οι ρεπόρτερ και φωτορεπόρτερ που ασχολούνται με πολέμους, τρέχοντας πίσω από αιματοβαμμένα γεγονότα και καταστάσεις είναι φυσικό να κουβαλάνε μέσα τους διάφορα. Δεν είναι εύκολο πάντα να ξεπερνάς τον θάνατο δίπλα σου και να συνεχίζεις τα τραβάς φωτογραφίες ή να γράφεις κείμενα. Και μην ξεχνάτε πόσοι και πόσοι δεν έχουν βρεθεί στην θέση του Carter ως αυτόπτες μάρτυρες καταστροφικών γεγονότων και αφού έκαναν την δουλειά τους (φωτο, βίντεο, ανταπόκριση κλπ) έστρεψαν (και στρέφουν) αλλού το κεφάλι τους ψάχνοντας το επόμενο θέμα τους.

Ο Carter, ήταν μέλος του «Bang-Bang Club». Ενός Club που δραστηριοποιήθηκε την περίοδο 1990-1994 του απαρτχάιντ, και αποτελούταν κυρίως από τέσσερις φωτογράφους Kevin Carter, Greg Marinovich, Ken Oosterbroek και Joao Silva. Η «φιλοσοφία» τους ήταν «take the picture in any cost». Για περισσότερα ψάξτε και δείτε το βραβευμένο ντοκιμαντέρ "The Death of Kevin Carter: Casualty of the Bang Bang Club".Για το τέλος ακούστε το κομμάτι των Manic Street Preachers Kevin Carter.

Πηγές:
http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,981431,00.html
http://www.bbc.co.uk/dna/h2g2/A22083301
http://www.hoax-slayer.com/kevin-carter-pulitzer.shtml