Οι Τhe Place Within γράφουν στο γιουσουρούμ για την indie σκηνή της χώρας...

Πριν από περίπου μια εβδομάδα (βλ. προηγούμενο post) φιλοξενήσαμε τους The Place Within. Πάγια τακτική μας είναι να έχουμε μια συζήτηση με την κάθε μπαντα που ανεβαίνει στην σκηνή μας. Αλλά όσοι (ελπίζουμε να μην είμαστε μόνοι εδώ) κάνετε βόλτες στα μέρη μας θα θυμάσται ότι πρίν από καιρό αρχίσαμε και μια άλλα προσπάθεια. Αυτή της φιλοξενίας κειμένων των συγκροτημάτων με θέμα τι άλλο?? την πραγματικότητα, το χτες, το σήμερα και ότι θέλουνε να πούνε τα παιδιά σε σχέση με την ελληνική indie σκηνή. Έτσι σήμερα παίρνουν σειρά οι The Place Within. Τους δίνουμε λοιπόν το λόγο και ας σκεφτούμε αυτά που μας λένε (γράφουν).Ακολουθεί το κείμενο των παιδιών!!!

-----------------------------------------------

Το παρόν άρθρο θα αναφερθεί στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή όπως τη βιώνουμε σαν νέο συγκρότημα χωρίς άκρες, δισκογραφική ή άλλη εξωγενή βοήθεια. Αυτό δεν θα γίνει με διάθεση για γκρίνια αλλά απλά και μόνο για να μεταδώσουμε την εμπειρία μας, όπως όταν ακούς ένα φίλο σου να σου λέει την πιό βαρετή ιστορία, αλλά παρ όλ' αυτά την ακούς, γιατί είναι φίλος σου και γιατί έχετε βγει για καφέ οπότε πρέπει και να μιλάτε. Τελοσπάντων συνήθως το να μαθαίνεις την ιστορία κάποιου σου δίνει μια περίεργη χαρά.

Για την εικόνα που θα θελα να μεταδώσω, θα βοηθούσε αν έχετε δει την ταινία του Κώστα Γαβρά, ο Παράδεισος στη δύση, γιατί όσο το σκέφτομαι τόσο πιο πολλές αναλογίες βρίσκω. (Η ταινία σε κάποιους από μας άρεσε, στον Ορέστη όχι, αλλά αυτό δεν έχει σχέση.) Όπως και ο μετανάστης ήρωας της ταινίας λοιπόν, έτσι και οι αγγλόφωνες ελληνικές μπάντες, από το μηδέν, χωρίς πατρίδα, αποκλεισμένοι από τα περισσότερα τηλεοπτικά μέσα ως κάτι που δεν πολυενδιαφέρει, προσπαθούν να φτάσουν σε ένα Παρίσι, με μόνη βοήθεια όσους, έστω για λίγο αποφασίζουν να κάνουν την καλή πράξη της ημέρας και να τους βοηθήσουν.

Όμως ας πούμε και λίγα πράγματα για τον ήρωα μας. Τις ίδιες τις μπάντες. Κάθε θεσμός όπως λέει και ένα γνωστό ιντερνετικό ντοκιμαντέρ, πρέπει να παλεύει να βελτιώνει τη συσχέτιση του με την κοινωνία. Πόση συσχέτιση με την κοινωνία λοιπόν έχουν οι αγγλόφωνες ελληνικές μπάντες; H αλήθεια είναι ότι δεν έχουν καταφέρει να έχουν μεγάλη σχέση. Και πιστεύω ότι και οι ίδιες ευθύνονται για αυτό. Η μπάντα της περιοχής σου πρέπει να είναι η μπάντα της περιοχής σου, έστω και αν αυτό με το ίντερνετ είναι μεταφορικό. Πρέπει να μπορείς να αλληλεπιδράς μαζί της. Οι περισσότερες μπάντες παρ ότι το ίντερνετ δίνει μεγάλες ευκαιρίες τέτοιας αλληλεπίδρασης δεν τις εκμεταλλεύονται.

Ένα άλλο θέμα είναι ότι αν ακούγεσαι σαν κόπια των placebo, λογικό είναι όποιος πάει να ακούσει μουσική να βάλει το πρωτότυπο και όχι την αντιγραφή. Καλύτερο πάντως είναι αν είναι να αντιγράψεις, να αντιγράψεις τουλάχιστον κάτι που συμβαίνει τώρα, ώστε ίσως να βάλεις και συ ένα λιθαράκι σε ένα διαμορφούμενο είδος.

Το ιδανικό βέβαια είναι, μετά από πολύ ψάξιμο να βρεις τη δικιά σου φωνή που θα είναι τόσο κοντά σε αυτό που είσαι, που δεν θα μοιάζει με τίποτα άλλο.

Πιστεύω ότι κάθε καλλιτέχνης πρέπει να διακατέχεται από ένα αρρωστημένο άγχος να δίνει κάτι νέο σε αυτόν που θα τον ακούσει. Να μην αφήνει τον ακροατή να χασμουρηθεί ούτε στιγμή. Και αν γίνει αυτό να αναλάβει την ευθύνη και όχι να πει ότι "ο θεατής έφταιγε που ήταν κουρασμένος". Πρέπει να "αγαπάει την ευθύνη" και να προσπαθήσει να βρει τρόπους να βελτιώνεται συνέχεια. Χωρίς να σκέφτεται τις δυσκολίες. Οι δυσκολίες είναι τα εργαλεία για τη δημιουργία γιατί αν είχαμε ας πούμε όποιο όργανο επιθυμούσαμε δεν θα ξέραμε τι να πρωτοχρησιμοποιήσουμε και θα χανόμασταν στον πειραματισμό.

Σε αυτές τις γραμμές προσπαθούμε να κινούμαστε σαν συγκρότημα και ελπίζω να μην είμαστε πολύ μακριά από αυτά που λέμε. Και αν ίσως κάποιος πιστεύει στην παρούσα φάση πως είμαστε μακριά, ελπίζουμε σύντομα να του αλλάξουμε γνώμη. Όχι ότι λέμε ότι έχει άδικο. Είπαμε πως πρέπει εμείς να αναλάβουμε την ευθύνη και γι αυτό...

Υ.Γ. Οκ με την ευθύνη, αλλά θα σκάσω αν δεν πω κάτι και για τους περισσότερους ραδιοφωνικούς ή τηλεοπτικούς μουσικούς παραγωγούς που αντί να είναι όλη μέρα στο myspace, όπως όφειλαν, ή δεν ασχολούνται ή έχουν φραγή στις request από μπάντες. Απορώ γιατί δεν κάνουν κάτι άλλο. Πήγαμε στα Γιάννενα τελευταία και πάθαμε πλάκα με το πόση δύναμη μπορεί να σου δώσει ένα ζωντανό ραδιόφωνο. (βλ. Studioe). (σημ. Απλά, για να μην είμαστε άδικοι να πούμε οτι το αβοήθητο που περιγράψαμε ίσχυε για λίγο παλαιότερα όταν και γράφτηκε το παρόν κείμενο. Πλέον στο δρόμο μας έχουν βρεθεί άνθρωποι (και blog!) με πραγματική διάθεση για βοήθεια.)