Πριν από λίγες ημέρες οι VIC ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους με τίτλο Age of Aquarius. Πέντε χρόνια μετά το Riza (2014) επανέρχονται με Αγγλικό στίχο αυτή την φορά σε μια κίνηση που ίσως δείχνει ότι πλέον είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν και εκτός Ελλάδας την δισκογραφική τους αντοχή.
Psychedelic/Stoner rock με έντονη παρουσία των folk στοιχείων που έκαναν του VIC ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα της Ελληνικής μουσικής. Γκαϊντες (όπως στα υπέροχο Father Sun) και έντονα κιθαριστικά ριφάκια (Millennium Blues) σε ένα μείγμα αντάξιο της παράδοσης των VIC και όσων θα περιμέναμε από αυτούς. Δεν αρκέστηκαν και δεν επανέλαβαν όσα ακούσαμε στο Riza. Ανέβασαν τόνο, παιδεύτηκαν μουσικά και αποφάσισαν να δοκιμάσουν σε πιο progressive μοτίβα.
Αναμφίβολα μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς από ένα συγκρότημα που ούτε τα όργανά του ούτε την φωνή και την άποψή του ντρέπεται να βροντοφωνάκει και να φωτίσει πάνω σε σκηνές και γεμάτα θέατρα.
Πολλά έχουν γραφτεί για την επανένωση των ΣΝ και την κυκλοφορία του Ουρανού.
Πολλά πριν καν ακουστεί ολόκληρο το άλμπουμ.
Κάποια υπερβολικά αισιόδοξα, άλλα πολύ σκεπτικιστικά. και άλλα πολύ αφοριστικά.
Κριτικές επί κριτικών και ο καθής να γράφει περισσότερο με κριτήριο το "κόλλημα" του για τους ΣΝ,το τι θα ήθελε να ακούσει ή ακόμη και για το καλύτερα "να μην τολμούσαν το βήμα αυτό".
Σύνδρομο οπαδισμού?
Ανάγκη διατήρησης των νεανικών αναμνήσεων ως έχουν (μιας και η καλύτερη μουσική είναι αυτή με την οποία μεγαλώνει ο καθένας μας ανεξάρτητα το πότε και εάν τελικά συμβαίνει αυτό)?
Ή μήπως το να στέλνεις στην πυρά local heroes μουσικούς πουλάει και αυτόματα ανεβάζει τον "κριτικό" ένα σκαλί παραπάνω?
Είκοσι έξι χρόνια από την ημέρα που ανεβήκαμε στο κλεμμένο ποδήλατο.
Από τότε ελπίζουμε ακόμη στην μέρα που θα διασχίσουμε τον κόσμο και θα είναι πιο όμορφα και από όνειρο.Εκείνο το μικρό αγόρι ίσως να μην μεγάλωσε ποτέ να εξακολουθεί να να γοητεύεται από παζλ και φάλαινες. Ίσως τελικά το τέλος του δρόμου να είναι στην Θηβών,
Ίσως έπρεπε να διασχίσαμε κάθετα το δρόμο, περνώντας ηλιοτρόπια και δάση και μετά να σταματήσουμε. ...Ίσως, ίσως, ίσως .....Ποιός μπορεί να είναι σίγουρος?
Ο ουρανός είναι εδώ και η σκόνη και το φως του ακόμη δεν έχουν "κάτσει" μιας και η προ κυκλοφορίας βαβούρα ηχεί ακόμη πιο δυνατή και από τα ηχεία μας όταν παίζουν τα κομμάτια του Ουρανού.
Ακούστε ολόκληρο τον Ουρανό και αφήστε τους ειδικούς να γράφουν ότι θέλουν.
Οι ΣΝ είναι εδώ, φρέσκοι, κοντά στον ηλεκτρονικό ήχο της εποχής αλλά και πιστοί στα αστικά τους μονοπάτια και τοπία. Διαφορετικοί ναι αλλά πάντα είναι εδώ.
Μπορεί να σας αρέσει, μπορεί και να σας ξενίσει. Ποιός ξέρει?¨
Ας αφήσουμε την μουσική του Ουρανού να μιλήσει και τον χρόνο να κυλήσει.
Ίσως ο χρόνος να μας βοηθήσει να δούμε πραγματικά τον Ουρανό που αποφάσισαν να μας δείξουν οι ΣΝ.
Δεν είναι λίγες φορές που εδώ στο giusurum έχουμε αναφερθεί στους b-sides. Η μπάντα από την Πάτρα, με τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά μοτίβα και τις συνεχόμενες αλλά πάντα επιδιωκόμενες αλλαγές στον ήχο, επέστρεψe με το δεύτερο (μετά το stories without end) ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο The End Is Near (B-Otherside – BSR071).
Σε κάθε μια από τις προηγούμενες δουλειές τους οι b-sides εισήγαγαν νέα στοιχεία όχι μόνο όσο αφορά στον ήχο τους αλλά κυρίως στο «παίξιμο» και στο δέσιμό τους ως μπάντα. Οι b-sides όλα αυτά τα χρόνια έγιναν καλύτεροι μουσικοί και δείχνουν πλέον ως μια καλοδουλεμένη μουσική μηχανή.
Ακούγοντας το The End Is Near αντιλαμβάνεσαι ότι οι b-sides αφήνουν πίσω τους κάθε προσπάθεια να αποδείξουν ότι εξακολουθούν να ανεβαίνουν επίπεδο ως μουσικοί και ως μπάντα και απλά μας παρουσιάζουν τον μουσικό κόσμο από τον οποίο αντλούν ιδέες και με τον οποίο διασκεδάζουν σπίτι τους.
Πρόκειται για ένα καλειδοσκόπιο της τελευταίας 40ετίας στο οποίο δεν καρφώνεις το βλέμμα σου αλλά τα ώτα σου. ¨Όλα με τα οποία μεγαλώσανε οι σημερινοί (πάνω κάτω) 40ρηδες είναι εδώ. Krautrock, απενοχοποιημένη disco, new wave, electro αλλά και Britpop κ.α. Εμείς ακούγοντάς το περιμέναμε την εμφάνιση και reggae κάτι που τελικά (καλώς) δεν έγινε διότι θα κατάστρεφε το δέσιμο των κομματιών του άλμπουμ.
Εδώ βρίσκονται τόσο οι New Order (κυρίως στο 'Future Days) όσο και οι Depeche Mode (στο Lost αλλά και στο Safe με το οποίο οι b-sides συμμετείχαν στον διαγωνισμό του jumping fish τον περασμένο Μάρτιο). Κάπου στο The End Is Near βρίσκονται όμως επιμελώς κρυμμένοι ακόμη και οι Pulp και οι δικοί μας The Art of Parties. Ψάξτε τους και θα εκπλαγείτε.
Το The End Is Near μοιάζει το αποτέλεσμα ενός καλοδουλεμένου (εάν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο) jamaρισματος μιας παρέας που περνάει καλά και το δείχνει.
Ας ελπίσουμε ότι το δεύτερο άλμπουμ των b-sides δεν αποτελεί και το κύκνειο άσμα τους και ότι το τέλος της παρεάς από την Πάτρα ειναι ακόμη μακριά και θα εξακολουθεί να μας εκπλήσσει ευχάριστα σε κάθε της κυκλοφορία.
Και κάτι τελευταίο. Το The End Is Near ακούγεται δυνατά και μόνο με παρέα.
Εάν χρειαζόταν να επιλέξει κανείς 2-3 ελληνικά
συγκροτήματα από την δεκαετία του 90 το οποία οροθέτησαν και διαμόρφωσαν την
indie pop σκηνή αναμφίβολα ανάμεσα στα επιλεγόμενα θα βρισκόταν και οι NextTimePassions.
Οι NextTimePassions δημιουργήθηκαν το 1991
στην Αθήνα και στην πρώτη φάση της δραστηριοποίησής (1991 - 1994) τους
κυκλοφόρησαν ένα (1993) δικό τους 7΄΄ το Angel Flower από την This Happy
Feeling (feel 01) και ένα κοινό (split) 7’’ το 2x1 από την Elefant Records
(ER131) με τους Impossible Tymes το 1994 χρονιά που και διαλύθηκαν
(προσωρινά).
Το 2009 αρχίζει η δεύτερη περίοδός του καθώς τότε
οι NextTimePassions επανασυνδέθηκαν και άρχισαν πάλι τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Το 2011
κυκλοφόρησαν τόσο το EP Brand New Sea (MID001) όσο και το πρώτο τους
ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο Things Left On Stripes Of Time (MID002) και τα
δυο από την Midge Eras Record Club.
Τώρα εν έτη 2016 έρχεται το νέο τους EP με τίτλο Another Wish το
οποίο κυκλοφορεί μόνο ηλεκτρονικά και περιέχει τέσσερα νέα κομμάτια τα οποία
και στο ηχογραφήθηκαν στο ProvaStudio σε live συνθήκες (όλα τα όργανα ταυτόχρονα), ώστε
να αποτυπωθεί στον τελικό ήχο η ζωντανή αίσθηση και το δέσιμο της μπάντας. Η
μίξη έγινε από τον Λουκά Λυμπέρη και το mastering ανέλαβε ο SteveFallone στα studio της SterlingSound, N.Y.
Το AnotherWish μας θυμίζει γιατί οι NextTimePassions είναι ταυτόσημοι με το
ελληνικό IndiePop στοιχείο. Aποδεικνύει ότι η επανένωση δεν ήταν αποτέλεσμα του γενικότερου
κλίματος επανενώσεων αλλά ήταν ο επαναπροσδιορισμός της μουσικής πορείας των
μελών τους μέσω της κοινής τους εξέλιξης που έφερε (μουσικά) και πάλι τους 4 φίλους
κοντά, στην ίδια σκηνή και τους οδήγησε πίσω στα Studios.
Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ του (Σκιά Στο Μυαλό/Μετρονόμος) ο Μιχάλης Τσαντίλας επανέρχεται. Αυτή την φορά με ένα EP τεσσάρων τραγουδιών στην Αγγλική κάτι που δεν είναι νέο στον Μιχάλη καθώς στον πρώτο του δίσκου υπήρχε το Take Me Away,το οποίο και έχει συμπεριληφθεί στην συλλογή μας the indie side of music Vol II (2014).
Κάθε νέα προσπάθεια ενός καλλιτέχνη/τραγουδοποιού θα πρέπει να περιέχει εκείνα τα στοιχεία που να καταδεικνύουν τόσο την τεχνική του βελτίωση όσο και την χωρίς εμμονές και ταμπού περιήγηση σε νέα μοτίβα/μονοπάτια τα οποία στη συνέχεια θα πρέπει ο ίδιος να αποδείξει ότι είναι έτοιμος να υπηρετήσει και να περπατήσει.
Ο Μιχάλης Τσαντίλας με το What You See Is Just A Lie αν μη τι άλλο δείχνει να πατά γερά στα πόδια του στα νέα του αυτά εξελεκτικά βήματα.Μουσικές και ενορχηστρώσεις με έντονες επιρροές της Βρετανικής Ποπ από όπου δεν γίνεται να λείπουν κρυφές αλλά και απενοχοποιημένες αναφορές στους Beatles και στην Brit Pop των 00s. Για κάποια λόγο οι ενωρχηστρώσεις φέρνουν στο μυαλό Floyd της εποχής τους Division Bell (αλλά και του Endless River) ενώ επίσης δεν περνά απαρατήρητη η χρήση φωνητικών δειγμάτων από την βραβευμένη με Oscar ταινία του Χίτσκοκ Rebecca του 1940 στο Darkness Coming (τελευταίο κομμάτι του ΕP).
Ο Τσαντίλας κάνει την κυκλοφορία μόνος του, διαθέτοντας το EP σε ψηφιακή και φυσική μορφή. Η πρώτη εξυπηρετείται από τις πλατφόρμες Bandcamp, Loudr, iTunes, Google Play, Amazon, Spotify, Deezer, Rdio και Pandora, ενώ η παραγγελία του CD (το οποίο περιλαμβάνει 12σέλιδο ένθετο) εξασφαλίζει ταυτόχρονα το άμεσο δωρεάν download των τραγουδιών σε υψηλή πιστότητα ήχου.
Oι Those Hidden Places δημιουργήθηκαν στα τέλη του περοασμένου έτους από τον Γιάννη, τον άλλο Γιάννη την Δήμητρα και την Alex. Όλοι τους έχουν υπάρξει μέλη άλλων σχημάτων και ειδικά ο Γιάννης, Αlex αι η Δήμητρα συγκροτούσαν τους γνώριμους στο giusurum Gloire Carton.
Πρίν δυο ημέρες ανακοίνωσαν την διάθεση του πρώτου τους ΕP με τίτλο “emotional perfectionism” μέσα από την σελίδα τους στο bandcamp.
Ακούστε ολόκληρο το EP ενώ μπορείτε να επισκεφτήτε την σελίδα των Those Hidden Places στο bandcamp και να το κατεβάσετε ολόκληρο ακόμη και δωρεάν.
Tρία χρόνια μετά το ντεμπούτο άλπουμ τους οι B-Sides επιστρέφουν με την κυκλοφορία του ΕP "Μοm". Νέα διάθεση και τέσσερα ν.εα κομμάτια σε 250 αριθμημένες κόπιες. To Mom κυκλοφορέι σε 7'' βινυλίο που συνοδεύεται από CD και ένα Bonus track, το distant star.
Από το από το πρώτο ομότιτλο του ΕP κομμάτι -που ήδη ακούγεται και θα ακουστεί και άλλο- μπορεί κανείς να αντιληφθεί την αλλαγή των B-sides. Οι δυνατές κιθάρες συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν στο Story without end ενώ τα pop hooks τυλίγουν τα κομμάτια σε μια φρέσκια και γνώριμη ατμόσφαιρα.
Το Subway έχει το trade mark των B-sides παντού μέσα του, με την κιθάρα να κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο εγωιστικά για την πάρτη της μην αφήνοντας περιθώρια αμφισβήτησης
Το Love is cruel είναι μάλλον το πιο radio friendly κομμάτι του EP, ενώ όσοι έχετε την συλλεκτική (100 μόνο αντίτυπα) έκδοση του Story without end σε βινύλιο θα αναγνωρίσετε το bonus track "distant star" (που περιέχεται στο CD). Απολαύστε το εδώ με νέα φωνητικά και (ξανα)κολήστε μαζί του.
Αλήθεια πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί τι κρύβεται πίσω από ένα κομμάτι? Τι είναι αυτό που οδήγησε τον/τους δημιουργούς του σε αυτό και τι αυτοί θέλουν να μας πούνε μέσα από την μουσική και τους στοίχους? Σήμερα φιλοξενούμε στο giusurum τους Pop Eye οι οποίoι ρίχνουν φως πίσω από κάθε κομμάτι του δέυτερου άλμπουμ τους με τίτλο "Almost Dead, Still Alive". Για να ακούσουμε λοιπόν τι έχουν να μας πούνε, και φυσικά τα κομμάτια του άλμπουμ τους.
-------------------------------------------
1. DnM (Intro)
Το DnM (που ουσιαστικά σημαίνει Dreams ‘n’ Memories), είναι το πρώτο τραγούδι που δημιουργήσαμε έπειτα από το debut cd μας και το δοκιμάσαμε και σε αρκετές μας εμφανίσεις, κυρίως στο άνοιγμα τους, με αρκετή επιτυχία. Το ίδιο κάναμε και στο άλμπουμ αφού γνωρίζαμε από την αρχή ότι θα αποτελέσει το Intro για τη 2η δισκογραφική μας δουλειά. Ήταν ένα σχετικά «παλιομοδίτικο» χορευτικό τραγούδι με βασικό χαρακτηριστικό του τη χρήση του παραδοσιακού κρουστού (τουμπελέκι) και των σκληρών στίχων και φωνητικών.
2. The Night Falls
Αποτέλεσε το 1ο επίσημο single του άλμπουμ (κυκλοφόρησε σε digital single από την “The Sound Of Everything”), το οποίο συνοδεύτηκε κι από ένα εξαιρετικό video clip σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Ασθενίδη και της Ντανιέλας Σταματιάδη. Είναι το τραγούδι που ηχητικά αποτελεί μια γέφυρα με το debut, μια αγνή και ρομαντική ποπίλα. Στους στίχους μας έχει βοηθήσει η φίλη μας Μαρίνα, την οποία δεν αναφέραμε ποτέ στα credits και να που έχουμε τώρα αυτήν την ευκαιρία.
3. A Better Day
Είναι το μοναδικό τραγούδι που προέρχεται από τα παλιά και το μοναδικό που γράφτηκε σε studio (όλα τα υπόλοιπα είναι σε homemade παραγωγή κι ενορχήστρωση). Δεν καταφέραμε να το εντάξουμε στο debut, αφού δεν καταλήξαμε ποτέ στην ενορχήστρωση του. Έτσι αποφασίσαμε να το αφήσουμε στα χέρια του ηχολήπτη μας Θοδωρή Οικονόμου και να το γράψουμε στο studio του. Το τραγούδι τελικά οδηγήθηκε σε μια Cur-ική ενορχήστρωση που τόνισε το αισιόδοξο μήνυμα του. Τα τύμπανα έχουν παιχτεί από τον προηγούμενο drummer μας, τον Αντώνη Δούνια. Αποτέλεσε τον προπομπό του άλμπουμ, ένα ουσιαστικά ανεπίσημο single, με το επίσης ανεπίσημο video clip (πάλι Μιχάλης & Ντανιέλα).
4. Life
Το 2ο single του Almost Dead, Still Alive, είναι ότι πιο αθώο και ρομαντικό έχουμε κάνει ποτέ. Είναι μια άμεση αναφορά στην αγάπη μας για τα τεράστια synth groups της δεκαετίας του 80 (κυρίως για τους Pet Shop Boys & New Order). Καθυστέρησε επίσης την κυκλοφορία του άλμπουμ, αφού με την έλευση του νέου μέλους των Pop Eye, την τραγουδίστρια Έφη Θεολόγου, «αναγκαστήκαμε» να γράψουμε εκ νέου τα γυναικεία φωνητικά. Αποτελεί και κομβικό σημείο για τη μπάντα, αφού μας πέρασε από μια ψυχολογική κατάσταση σε μια άλλη κι είναι ένα τραγούδι με πολύ πόνο από πίσω (για λόγους που δε μπορούμε να εξηγήσουμε)
5. Υου
Το You πάλι είναι ένα τραγούδι που μας μπέρδεψε αρκετά κι όχι μόνο εμάς, αλλά και το κοινό μας. Είναι το περισσότερο αμφιλεγόμενο τραγούδι μας, αφού ή το λατρεύεις ή το μισείς. Οι κριτικές των φίλων και γνωστών μας ήταν ή διθυραμβικές ή καταπέλτης. Αυτό μάλιστα οδήγησε στο να ακουστεί αρκετά και να επιλεγεί από αρκετό κόσμο σε διάφορες λίστες. Έκανε τη δική του πορεία.
6. Already Dead
Βιομηχανικό κιθαριστικό indie pop. Αρκετά σκοτεινό και με τους πιο κοινωνικοπολιτικούς στίχους που γράψαμε ποτέ. Έχει μια έντεχνη παύση στη μέση, με πρωταγωνιστή το μαντολίνο που οδηγείται σε ένα post κιθαριστικό ξέσπασμα.
7. Definitely Unknown
Το Definitely Unknown ήταν η 2η μεριά του digital single “The Night Falls” που κυκλοφόρησε από τη “The Sound of Everything”. Είναι το αγαπημένο μας στιχουργικά τραγούδι, αφού μιλάει για την πόλη που ζούμε, την Αθήνα, με νοσταλγία, καημό, ελπίδα κι αγάπη.
“I am living in a city,
this city is my home,
of a 1000 places,
this is the one I want”
8. Oh No!
Το πιο παιχνιδιάρικο τραγούδι του άλμπουμ, τραγούδι που φτιάχτηκε στις πρόβες, αυθόρμητα και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Οι στίχοι ακολουθούν κι αυτοί με τη σειρά τους τη παιχνιδιάρικη διάθεση, η οποία αποτυπώνεται στα live (είναι σα να δημιουργήθηκε αποκλειστικά για τις ζωντανές εμφανίσεις). Είμαστε ιδιαίτερα επηρεασμένοι από τους Vampire Weekend, ένα από τα νέα γκρουπ που αγαπάμε πολύ. Στην ενορχήστρωση του τραγουδιού και στις ιδέες συμμετείχε επίσης ο προηγούμενος drummer μας, ο Αντώνης Δούνιας.
9. Goodnight
Ο τίτλος του μοιάζει παραπλανητικός, αφού δεν ακούγεται τελικά στο τραγούδι. Αν κι αρχικά στο τέλος του τραγουδιού ακουγόταν ο στίχος “Goodnight my friend, Goodnight”, αποφασίσαμε να τον αφαιρέσουμε, αφού είχε κανιβαλιστεί από τους αδελφούς Καλατή, κατά τη διάρκεια των προβών και της ενορχήστρωσης. Οπότε από ένα βαριά συναισθηματικό τραγούδι, κάθε φορά που φτάναμε σε εκείνο το σημείο ξεσπούσαμε στα γέλια. Επίσης τα ουρλιαχτά, τα σφυρίγματα και τα τριξίματα προέρχονται από τα αδέλφια Καλατή και την καρέκλα στο home studio μας, στο Βύρωνα (πιο ambient δε γίνεται).Στιχουργικά από τις αγαπημένες μας στιγμές.
“It’s not which hand you use
When someone will get hurt
It’s when you‘re in his shoes
That makes you understand.”
10. The deepest sea (lemier chill remix)
Όταν μας το πρωτοέστειλε ο Γιάννης, αναφωνήσαμε οι υπόλοιποι «Μα πάλι αυτό?». Σχεδόν δε μπήκαμε στον κόπο να το ακούσουμε, αφού θεωρήσαμε ότι δε χρειάζεται να ασχοληθούμε με το παρελθόν. Βέβαια ο Γιάννης κάτι ήξερε, αφού το remix αυτό ήταν μια συναισθηματική λύτρωση για εκείνον κι είχε τόση ψυχή και καρδιά μέσα που ξεπέρασε το χρόνο. Μπήκε τελευταία στιγμή στο tracklist κι είναι μια ακόμη μεγάλη βουτιά στη βαθύτερη θάλασσα.
11. DnM (Outro)
Μία 2η εκτέλεση για το DnM που επίσης μας μπέρδεψε αρκετά, γιατί όταν βγήκε δε μπορούσαμε να αποφασίσουμε ποια από τις 2 θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε για το άλμπουμ. Οπότε το δίλημμα έληξε απλά με ένα Outro στο τέλος. Θα πρέπει να το ακούσετε στις ζωντανές εμφανίσεις μας, αφού είναι καταιγιστικό και ξεσηκωτικό.
12. Life (StrangeZero afterlife remix)
Κανονικά για αυτό θα έπρεπε να μιλήσουν οι ίδιοι οι StrangeZero, μία από τις μεγαλύτερες ηλεκτρονικές μπάντες που υπάρχουν στην Ελλάδα και με συνεχείς αναφορές σε διεθνή site και blog. Είναι μουσικοί μας φίλοι, έχουμε παίξει μαζί στο παρελθόν και θα παίξουμε και στο μέλλον. Τους αγαπάμε πολύ κι είμαστε περήφανοι για το remix που έκαναν στο τραγούδι μας. Το οποίο δεν υπήρχε στην αρχική κυκλοφορία του άλμπουμ, αλλά λίγους μήνες αργότερα.
Δυόμισι χρόνια περίπου μετά το Ugly Doll Stories ο Matteus μας παρουσιάζει το δεύτερο προσωπικό του EP (τρίτo αν υπολογίσομε το split single με τους No Clear Mind (και αυτό από την Orila) με τιτλο Liquid mary. To ΕP έρχεται ως μουσικό απότέλεσμα ενός εκτεταμένου ταξιδιού στις Σκανδιναβικές χώρες. Και στα τρία κομμάτια του EP ο Μatteus παίζει μόνος όλα τα όργανα (celesta, pianos, glockenspiel, Hammond T-422, keyboards, bass, guitars, beats & electronics) κάνει τις ενορχηστρώσεις ενώ γράφει και τους στοίχους και τη μουσική.
"... Γνωρίζεις αυτούς τους μικροσκοπικούς ήχους που συνήθως δεν προσέχουμε;Σκέφτομαι να δώσω μεγαλύτερη προσοχή σε αυτούς και σε όλους τους ανθρώπους και τα λόγια που αρνούμαστε να ακούσουμε. Θα ήθελα το νέο μου υλικό να είναι ενίοτε εκρηκτικό, αλλά εν τέλη απεγνωσμένο, όπως η απόγνωση που συναντά κανείς έξω από το Διεθνές Θησαυροφυλάκιο Σπόρων στο Σβάλμπαρντ. ".
To Liquid Mary, προάγγελος του επερχόμενου ολοκλημρωμένου άλμπου του Matteus ( "SUB_______",), ηχογραφήθηκε ανάμεσα σε Stockholm, Gdansk, Longyearbyen και Αθήνα, κυκλοφορεί από την Οrila Records με τρισδιάστατες decoupage κάρτες σε φακέλους και σε 60 χειροτεχνημένες, διαφορετικές συσκευασίες.
Ακούστε το liquid mary και μεταφερθείτε στις μακρινές χώρες του Βορρά. Aκούστε ξανά και ξανα το Rays και κοήστε και εσείς μαζί του. Εμείς το έχουμε ήδη συμπεριλάβει στις ενδιαφέρουσες δουλειές αυτού του φθινοπώρου και ανεμένουμε την ολοκληρωμένη παρουσίαση του μουσικού, και όχι μόνο, υλικού των ταξιδιών του Matteus στις Σκανδιναβικές χώρες. Kαλή σας ακρόαση.
Η γνωριμία μας με τον LogOut έγινε με αφορμή τόσο την παρουσίαση των The place within όσο και το κείμενό τους που φιλοξενήθηκε εδώ στο γιουσουρούμ. Αυτή την φορά αφορμή αποτέλεσε η (εδώ και μερικούς μήνες) κυκλοφορία της πρώτης επίσημης και ολοκληρωμένης προσωπικής δουλειάς του logout. Ήταν τον περασμένο χειμώνα όταν πληροφορηθήκαμε από την Inner Ear για την κυκλοφορία του Paper Plane Recorder. Μια κυκλοφορία τόσο σε ψηφιακή μορφή όσο και σε 12'' λευκό βινύλιο σε περιορισμένα αντίτυπα (μόλις 100), με θήκη τυπωμένη σε ειδικό οικολογικό χαρτί. Φυσικά και αντιλαμβάνεστε ότι το βινύλιο έγινε ανάρπαστο και εξαφανίστηκε σε ελάχιστο χρόνο και πλέον αποτελεί συλλεκτικό κομμάτι.
Από τις πρώτες νότες του Paper Plane Recorder γίνονται αντιληπτά ο προσωπικός χαρακτήρας και σπιτική οσμή του. Ο LogOut επέλεξε λιτές και απλές ενορχηστρώσεις τονίζοντας και τοποθετώντας την κιθάρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακούγοντας το Paper Plane Recorder αισθάνεσαι ότι έχεις καλέσει έναν παλιό γνώριμο σπίτι, παρέα με την κιθάρα του. Έναν φίλο που έχεις καιρό να δεις και περιμένεις να σου εξιστορήσει προσωπικές στιγμές και εμπειρίες από το διάστημα που δεν έχετε ανταμώσει, παρέα πάντα με την κιθάρα και την μουσική του. Σαν σε κονσέρτο για λίγους και φίλους. Οι επιρροές του Logout είναι άλλοτε εμφανής (elliot days) και άλλοτε καλά κρυμμένες (where it goes). Ο Matt Elliot, o Leonard Cohen αλλά και ο Elliot Smith είναι εκεί, ανάμεσα στις νότες, στους στοίχους το ύφος αλλά χωρίς ποτέ να γίνονται βαρετά αντιληπτοί και κουραστικοί. Σίγουρα το Paper Plane Recorder είναι διαφορετικό από ότι είχαμε ακούσει από τους The place within, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό από τον ίδιο τον εαυτό του.
Από τα δώδεκα κομμάτια του, ξεχωρίσαμε το In the Sea of Lonely Souls και το Song of the Selfless για την διαφορετική αίσθηση και αποτύπωση της μοναξιάς που δίνουν. Επίσης το "indie χασάπικο" Establishment με το ιδιαίτερο φινάλε του και το Elliot Days χωρίς λόγο και χωρίς αιτία!!! Το πρώτο μουσικό βήμα έγινε λοιπόν και είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Ευελπιστούμε ότι τα (όποια) επόμενα βήματα στην μουσική αυτή πορεία να είναι προσθετικά και προσεχτικά. Μέχρι τότε ακούστε ολόκληρο το Paper Plane Recorder και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Καλή σας ακρόαση λοιπόν.
"...Κάθε μέρα χιλιάδες σαΐτες δημιουργούνται, χωρίς κανένα συγκεκριμένο στόχο. Η πορεία και η διάρκεια της πτήσης τους είναι σχετικά προδιαγεγραμμένες και το απότομο τέλος, αναπόφευκτο. Βέβαια, σε αντίθεση με τα αεροπλάνα, η πτώση μιας σαΐτας δεν είναι και τίποτα το φοβερό, αφού πρόκειται απλά για μια σαΐτα από χαρτί.."
INNER EAR
Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά το "The Flying Club Cup" (2007), οι Beirut επιστρέφουν με το τρίτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο "The Rip Tide" (το "March of the Zapotec/Holland" του 2009 είναι στην ουσία ένα διπλό EP και όχι μια ολοκληρωμένη δουλειά). Ο Zach Condon δείχνει έτοιμος να κάνει το επόμενο βήμα ως συνθέτης χωρίς να απομακρύνεται από τα (ethnic) μουσικά μονοπάτια που αποτελούν το σήμα κατατεθέν των Beirut. Ακούγοντας κανείς το "The Ripe Tide" αντιλαμβάνεται αμέσως την "ωρίμανση" τόσο του Condon όσο και των υπολοίπων του γκρουπ. Εξάλλου δεν θα υπήρχε λόγος να βγάλουν μια ολοκληρωμένη δουλειά μετά από τέσσερα χρόνια χωρίς να έχουν να μας "επιδείξουν¨ τέτοιου είδους στοιχεία. Στο "Rip Tide" εξακολουθούμε και μαγευόμαστε από τον τρόπο που οι Beirut χρησιμοποιούν "κλασσικά" όργανα (γιουκαλίλι, τούμπα, τσέλο κλπ που τους έκαναν διάσημους), γράφοντας παράλληλα φρέσκια μουσική. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε τον περασμένο χειμώνα στην Νέα Υόρκη και πρόκειται να κυκλοφορήσει υπό την σκέπη της Pompeii Records (ιδιοκτησίας του Condon) στις 30 Αυγούστου σε βινίλιο και σε CD. Φυσικά εδώ και λίγο καιρό είναι διαθέσιμο για "κατέβασμα" από τα γνωστά ηλεκτρονικά μέσα οπότε όσιο πιστοί προσέλθετε.
Στο Rip Tide οι Beirut ταξιδεύουν μεταξύ Ανατολικού Harlem και Santa Fe συνεχίζοντας τα (τοπο)αναφορικά τους κομμάτια και αφήνοντας εμάς να φανταστούμε τις εικόνες του ταξιδιού τους αυτού. Όσοι λοιπόν έχετε στην λίστα των αγαπημένων σας κάποια από ή όλες τις προηγούμενες δουλειές των Beirut σίγουρα θα προσθέσετε και το Rip Tide. Ενώ όσοι δεν έχετε ταξιδέψει μαζί τους ετοιμαστείτε αυτή την φορά να βγάλετε εισιτήριο.
Πέρυσι (περίπου ίδια εποχή) η Inner Ear μας σύστηνε τους Electric Litany και ένα από τα άλμπουμ εκπλήξεις της χρονιάς (how to be a child and win the war) γραμμένο "κάπου" στην Αγγλία σε μια εγκαταλειμμένη εκκλησία. Φέτος η πατρινή εταιρεία δεν χρειάστηκε να ψάξει τόσο μακριά για να μας "χαρίσει" το νέο της καμάρι. Οι Baby Guru ζουν στην Ελλάδα (Αθήνα) και δεν ηχογραφούν σε εκκλησίες αλλά σε ένα υπόγειο γκαράζ στο Μαρούσι. Τρεις παιδικοί φίλοι, ο Γιάννης (king elephant), ο Γιώργος (obi Serotone) και ο Άξιος (sir Kosmiche), που παίζουν μαζί από το λύκειο, κυκλοφόρησαν πριν λίγες ημέρες το ντεμπούτο (ομώνυμο) άλμπουμ τους και μέχρι στιγμής οι κριτικές και οι εντυπώσεις είναι (και δίκαια) με το μέρος τους. Και αν πέρυσι μεγάλη πρωταγωνίστρια στο άλμπουμ των Electric Litany ήταν η κιθάρα, φέτος αποτελεί την μεγάλη απούσα. Κάτι όμως που οι Baby Guru μετατρέπουν σε δυνατό τους σημείο. Αφρικάνικα κρουστά, έντονα πλήκτρα, κράουτ, samplers, θόρυβοι και ηλεκτρονικά στοιχεία δημιουργούν ένα μείγμα δυναμίτη που όσο το γεύεσαι τόσο το αναζητάς. Ακούγοντας το Baby Guru δεν γίνεται να μην φέρεις στο μυαλό σου τα πλήκτρα του Manzarek στο Not to touch the earth και είναι αδύνατον να μην κάνεις αλλεπάλληλα alle retour στην διαδρομή 60's - 10's! Όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με αυτό που οι "ειδικοί" και μη, αποκαλούν next big thing, κάτι που οι Baby Guru πρέπει να δικαιολογήσουν με τα επόμενα βήματά τους. Βήματα στα οποία θα θέλαμε να ακούσουμε περισσότερα φωνητικά (με και χωρίς φίλτρα) και (γιατί όχι και) κιθάρες, ώστε να μπούνε σε αυτό που (και) οι ίδιοι αποκαλούν τετράγωνη λογική της ροκ μπάντας. Μέχρι τότε : pull the echo out of my head!!!!
giusrurum's picks: Secondary Angle And Shades Of Infinity, Inner Space, Heres Comes The Luliluri
tips & info: Το Baby Guru κυκλοφορεί και σε χρωματιστό βινίλιο!!!
Οι B-Sides μας είχαν συστηθεί σε απόλυτα ποπ ρυθμούς και μελωδίες. Όσοι όμως παρακολουθείτε την πορεία του πενταμελούς γκρουπ από την Πάτρα θα έχετε προσέξει μια σταδιακή μετάλλαξη (αλλά) και εξέλιξη. Από τα πρώτα τους Demo (Morning After, Κ9) και μέχρι τις πρώτες τους επίσημες κυκλοφορίες (τα 7'' Queen και Kill από τη B-otherside records), η μπάντα έδειχνε την ροπή της προς τον πειραματισμό και την περιπλάνηση σε διάφορα μουσικά μονοπάτια, κάτι που είναι ακόμη πιο έντονο τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Γεγονός που συγκαταλέγεται στα θετικά (όχι μόνο) των Bsides, καθώς έχουμε "βαρεθεί" τα γκρουπ και μεμονωμένους τραγουδοποιούς που όταν βρίσκουν κάτι είτε πιασιάρικο είτε πραγματικά όμορφο και δυνατό κολλάνε μαζί του και αναλώνονται σε κακέκτυπες τις περισσότερες φορές αντιγραφές και μεταποιήσεις του.
Αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των BSides με τίτλο Story without end (και αυτό από την B-otherside records και διανομή από την Klik records μέσο της γνωστής και μη εξαιρετέας Inner Ear Records). Η πρώτη επαφή του ακροατή με το καλλιτεχνικό προϊόν είναι αναμφίβολα η συσκευασία και το artwork. Εκεί μια κυκλοφορία μπορεί να κερδίσει ή και να χάσει πόντους στην εκτίμησή μας. Στο Story without end έχει γίνει μια αρκετά αξιοπρόσεκτη δουλειά στον τομέα αυτό. Το έντονου χρώματος spiral (σε σκούρο φόντο) που κοσμεί το εξώφυλλο στην αρχή μπορεί να σε κάνει να αναρωτιέσαι για το ποιόν του (σχήματος) αλλά αμέσως σε ωθεί σε έναν ανελέητο και χωρίς τέλος στροβιλισμό προς το κέντρο του. Το book με τους στοίχους ακολουθεί την ίδια λογική ενώ θα πρέπει να αναφερθεί, ότι τα παιδιά ευχαριστούν σε αυτό όλους όσοι έχουν κατά καιρούς αναφερθεί στην μουσική τους προσπάθεια. Αφού ανοίξαμε και εξερευνήσαμε το περιτύλιγμα ας πάμε και στο κυρίως πιάτο. Την μουσική. Η έναρξη του άλμπουμ (Small things) πλέει σε ήρεμα και γαλήνια νερά αλλά σύντομα δίνει την θέση της στο (αρμονικά δεμένο μαζί της) Angel που θυμίζει έντονα τις ποπ καταβολές των Bsides. Η πρώτη έκπληξη έρχεται με το Rekill που αποτελεί το alter ego του Kill που τόσο έχει ακουστεί (έχει συμπεριληφθεί και την συλλογή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου Turning Point). Μια (νέα) εκτέλεση του κομματιού με καθαρά κιθαριστική διάθεση και απογυμνωμένη από beats και ηλεκτρο-παράγωγα άψυχων μηχανημάτων που συνόδευαν και έκαναν to κομμάτι δύσκολο για live.
Κάπου εκεί τα καιρικά φαινόμενα γίνονται πιο έντονα με το Rain να μας θυμίζει εποχές που κανείς δεν είχε πρόβλημα να βραχεί και να πλύνει εκέι σκέψεις και πάθη.
Ακολουθεί η δεύτερη μικρή έκπληξη, το Like a dog που μιλά για ερωτική εκδίκηση υπό την ηχητική σημαία του βρετανικού new wave των 80s. Οι "παλιοί" θα κολήσουν μαζί του.
Και να μαστε στο Queen που γνωρίσαμε τόσο από το ομότιτλο 7'' όσο και μέσα από τις μουσικές επιλογές πολλών ραδιοφωνικών παραγωγών αλλά και μουσικών εντύπων όπως το Muzine. Μια εκτέλεση πολύ κοντά σε εκείνη του demo Morning After λίγο ρετουσαρισμένη αλλά να παραμένει γλυκόπικρη. Στο I cry ξεχωρίζουν τα σκοτεινά φωνητικά δημιουργώντας μια περίεργη ατμόσφαιρα που έρχεται να αλλάξει το δυναμικό και πολύ κιθαριστικό Fading away που θα αρέσει στους λάτρεις της καθαρής ποπ.
Και καθώς το άλμπουμ πλησιάζει προς το τέλος του έρχεται το Forest σε ενορχήστρωση διαφορετική και σίγουρα πιο μεστή από αυτή που υπάρχει στο bside του 7'' Queen. Ένα κομμάτι που δείχνει φτιαγμένο για τις καλές ημέρες ραδιοφώνου με διαφορετικού ύφους στοίχους από όλα τα υπόλοιπα του άλμπουμ.
Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το Snail που για κάποια ακαθόριστο προς το παρόν λόγο ακούγεται πολύ εδώ στο γιουσουρούμ.
Και επειδή εδώ δεν βάζουμε αστεράκια και βαθμούς να κλείσουμε λέγοντας για το Story without end: έχει προσεγμένη παραγωγή, τα φωνητικά όπως και τα όργανα δείχνουν να βρίσκουν σιγά σιγά την θέση τους στο πολυεπιπεδικό μουσικό κόσμο των B-Sides. Πρώτο δείγμα λοιπόν θετικό. Αναμένουμε το δεύτερο, στο οποίο θα επιθυμούσαμε περισσότερες "εκπλήξεις".
Πριν από λίγες ημέρες οι VIC ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους με τίτλο Age of Aquarius. Πέντε χρόνια μετά το Riza (2014) επανέρχονται με Αγγλικό στίχο αυτή την φορά σε μια κίνηση που ίσως δείχνει ότι πλέον είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν και εκτός Ελλάδας την δισκογραφική τους αντοχή.
