Aπό τον Antonio Vivaldi στον Raymond Fol – Oι 4 εποχές

Ο Antonio Lucio Vivaldi (4 Μαρτίου 1678 - 28 Ιουλίου 1741), γνωστός και με το προσωνύμιο ‘Κόκκινος παπάς’ (il Prete Rosso), αφενός από το χρώμα των μαλλιών του και αφετέρου από το ότι σε νεαρή ηλικία έγινε ιερέας για δύο μόλις χρόνια (παραιτήθηκε λόγω μίας ασθένειας ή τουλάχιστον αυτό επικαλέστηκε) έγγραψε το 1723 ένα από διασημότερα έργα της μπαρόκ μουσικής. Τις Τέσσερις εποχές (Le Quattro Stagioni). 

 

Το έργο ‘Οι 4 εποχές, 4 κοντσέρτα για βιολί και ορχήστρα εγχόρδων’ είναι τα τέσσερα πρώτα από μία σειρά δώδεκα κοντσέρτων που έγραψε ο Vivaldi για βιολί, ορχήστρα εγχόρδων και τσέμπαλο. Καθένα από τα 4 αυτά κονσέρτα εκφράζουν και αναφέρονται σε μια από τις εποχές του έτους έχοντας την δική του μουσική υφή η οποία και  "ζωγραφίζει' μουσικά την εποχή στην οποία αναφέρεται. Όπως πετυχημένα έχει γραφτεί "Η μουσική του μιμείται τα κελαρίσματα του νερού, τα κεηλαηδίσματα των πουλιών, τα βουίσματα των εντόμων, τις βροντές της καταιγίδας, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί μαγικά ηχοτοπία που άλλοτε μας παραπέμπουν σε εικόνες ευθυμίας και χορού ή σε κυνηγετικές σκηνές και άλλοτε σε ανθισμένα λιβάδια, σε χιονισμένους αγρούς ή σε στιγμές χειμωνιάτικης θαλπωρής μπροστά στο τζάκι."

• Kοντσέρτο αρ. 1 σε μι μείζονα, έργο 8, RV 269, «Άνοιξη» (La primavera)  
• Κοντσέρτο αρ. 2 σε σολ ελάσσονα, έργο 8, RV 315, «Καλοκαίρι» (L’estate)  
• Κοντσέρτο αρ. 3 σε φα μείζονα, έργο 8, RV 293, «Φθινόπωρο» (L’autunno)  
• Κοντσέρτο αρ. 4 σε φα ελάσσονα, έργο 8, RV 297, «Χειμώνας» (L’inverno)

Αναμφίβολα το κοντσέρτο Άνοιξη αποτελεί ένα από το πιο αναγνωρίσιμα και πιο αγαπημένα θέματα της παγκόσμιας μουσικής όλων των εποχών.

 

Ο Raymond Fol (28 Απριλίου, 1928  – 1 Μαϊου  1979)  υπήρξε διάσημος γάλλος πιανίστας της Jazz. Μαζί με τον αδερφό του Hubert Fol είχαν ιδρύσει της δική τους μπάντα τους "Be Bop Minstrels" ενώ συνεργαζόταν και με μουσικούς όπως ο Pierre Braslavsky, ο Jean-Claude Fohrenbach, ο Django Reinhardt, ο Roy Eldridge και ο Johnny Hodges. Το 1952 πήρε μέρος ως μουσικός στην Ευρωπαϊκή περιοδεία της μπάντας του μεγάλου Dizzy Gillespie. Η δεκαετία του 50 έκρυβε για τον Fol μεγάλες στιγμές συνεργασίας με τους Sidney Bechet, Claude Luter, Guy Lafitte και Stephane Grappelli. Εμφανιζόταν τακτικά στο διάσημο jazz Club Saint-Germain. Έως τα τέλη της δεκαετίας ευτύχησε να παίξει δίπαλ στους Kenny Clarke, Duke Ellington, Paul Gonsalves, Cat Anderson και Gerard Badini.

Το 1965 ο Raymond Fol ηχογραφεί την δική του "έκδοση" των τεσσάρων εποχών στο Παρίσι από τις 9 εως τις 15 Ιουλίου μαζί με μια πλειάδα μουσικών όπως : ο Fats Sadi, ο Dominique Chanson, ο Armand Cavallaro, ο Georges Lalue, ο Jean-Louis Viale κ.α . Φυσικά δεν είναι ο μόνος καλλιτέχνης της jazz που καταπιάνετε να διασκευάσει κλασσική μουσική.  Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα  αποτελεί το  Jacques Loussier Trio που εκτός από την δική του εκδοχή των 4 εποχών είχαν "ειδικευτεί" στον Bach ώστε να είναι γνωστοί και ως "Play Bach Trio'. Επίσης μην ξεχνάμε ότι για πολλούς (ειδικούς και μη της κλασσικής μουσικής) ο Beethoven ¨ανακάλυψε την jazz"με την σονάτα  "Piano Sonata No. 32 γραμμένη μεταξύ το 1821 και 1822, και αφιερωμένη στον Ροδόλφο των Αψβούργων-Λωρραίνης.

Ξαναγυρίζοντας στον  Raymond Fol και στην δική του ανάγνωση στις 4 εποχές, δεν γίνεται να μην σταθούμε στο ιδιαίτερο αφρο-κουβανέζικο άνοιγμα με το Alergro της Άνοιξης, το Presto του Καλοκαιριου με τα χάλκινα, το μπάσο και τα τύμπανα ενώ δεν περνά απαρατήρητο και το φινάλε με τον Χειμωνα. Ο Raymond Fol καταθέτει μαι ολόδική του κατάβαση στο διάσημο έργο του Vivaldi το οποίο και έχει όλα τα φόντα να σταθεί πλάι στις μεγάλες στιγμές της Jazz.

 Ακούστε λοιπόν και καλό σας βράδυ.

 

Μουσικά ντοκιμαντερ: Jazz on a Summer’s Day

Το Jazz on a Summer’s Day δεν αποτελεί ντοκιμαντέρ με την στενή έννοια του όρου. Πρόκειται για μια καταγραφή των συμβάντων στο περίφημο Newport Jazz Festival του 1958. Θρυλικά ονόματα της jazz όπως ο Thelonious Monk, ο Louis Armstrong, Dinah Washington, ο Chuck Berry, η Mahalia Jackson, η Jimmy Giuffre και πολλοί άλλοι περνούν μπροστά από την κάμερα παίζοντας μουσική με σκηνικό το θαλασσινό τοπίο του Newport.

Η εκπληκτική φωτογραφία και ο τρόπος κινηματογράφησης δημιουργούν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε  η θέαση του Jazz on a Summer’s Day να αποτελεί εκτός από μουσική και κινηματογραφική εμπειρία υψηλού επιπέδου. 

Το Jazz on a Summer’s Day καταχωρήθηκε το 1999 στο Εθνικό Κινηματογραφικό Μητρώο των ΗΠΑ ως εξέχων δείγμα πολιτιστικής κληρονομιάς ενώ τα 85 λεπτά της διάρκειάς του περιλαμβάνουν μερικές κλασσικές στιγμές ζωντανών μουσικών εμφανίσεων όπως ο Chuck Berry και το Sweet Little Sixteen και φυσικά η Mahalia Jackson η οποία και εμφανίστηκε περίπου στα μεσάνυχτα ερμηνεύοντας μεταξύ άλλων το  "The Lord's Prayer".

Ημερομηνία κυκλοφορίας : 28 Μαρτίου 1960 (ΗΠΑ) 

Σκηνοθέτης: Μπέρτ Στερν και Aram Avakian

Απολαύστε το ολόκληρο.

Ο Miles Davis, το Sketches of Spain και ο βετεράνος ταυρομάχος

Στις 26/05/1926 γεννιέται ο Miles Davis, ο καλύτερος κατά πολλούς μουσικός της τζαζ όλων των εποχών.

Στην μουσικήμυθολογία περιέχονται πολλές ιστορίες τόσο για την μουσική όσο και για την προσωπική του ζωή του Miles Davis. 

Ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του με τίτλο "Miles: The Autobiography" περιγράφει πληθώρα τέτοιων ιστοριών που καλό θα ήταν να "φιλτραριστούν" από την οπτική του καθώς είναι γνωστό ότι πολλές φορές στον μεγάλο τζαζίστα άρεσε να φτιάχνει ιστορίες τις οποίες όπως και ο ίδιος λεει "Δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει.." Μια από τις ιστορίες αυτές αφορούν στο άλμπουμ Sketches of Spain. 

Σύμφωνα λοιπόν με τον Davis μια γυναίκα του είπε ότι όταν επισκέφτηκε έναν βετεράνο ταυρομάχο που πλέον έκτρεφε ταύρους για τις ταυρομαχίες του ανέφερε για τον δίσκο που είχε κάνει ένας μαύρος  Αμερικανός με την μουσική της πατρίδας του. Εκείνος δεν πίστεψε ότι ένας ξένος και ιδιαίτερα ένας μαύρος αμερικάνος θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν τέτοιο δίσκο καθώς αυτό το  εγχείρημα προϋποθέτει βαθιά γνώση της Ισπανικής κουλτούρας και της μουσικής των flamenco.

Στην συνέχεια η γυναίκα ρώτησε των ταυρομάχο εάν θα μπορούσε να του βάλει το δίσκο να τον ακούσει και αυτός δέχτηκε. Όταν τελείωσε η μουσική, ο ταυρομάχος σηκώθηκε, φόρεσε την στολή του ταυρομάχου με όλα τα αξεσουάρ πάλεψε με έναν από τους ταύρους, για πρώτη φορά από την ημέρα που είχε αποσυρθεί, και τον σκότωσε. Όταν η γυναίκα τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό εκείνος της απάντησε ότι το έκανε διότι είχε συγκινηθεί από την μουσική που μόλις είχε ακούσει και ένιωσε την ανάγκη να παλέψει με έναν ταύρο. 

Ο Miles Davis σημειώνει ότι του ήταν δύσκολο να πιστέψει την ιστορία αυτή αλλά η γυναίκα του ορκίστηκε ότι ήταν αλήθεια.

Juke Box Comics - Mια σειρά comic με θέμα την μουσική από το 1948

Μεταξύ του 1948 και του 1949 κυκλοφόρησαν από την Eastern Color έξι μουσικά comic με τον γενικό τίτλο Juke Box Comics. Σε κάθε τεύχος παρουσιαζόταν διάσημοι μουσικοί  της τζαζ και της ποπ σε διαφορετικές ιστορίες και περιπέτειες. 

Στις σελίδες τους μπορούμε να δούμε να παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες του να Woody Herman, Benny Goodman, Duke Ellington, Buddy Rich, Αλ Τζόνσον, ο Xavier Cugat, Ella Fitzgerald, Louis Armstrong, Cab Calloway και Lionel Hampton κ.α.

Από το πρώτο τεύχος το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1948 επιλέξαμε την ιστορία/περιπέτεια του μεγάλου Duke Ellington (από τον A. C. Hollingsworth) όπου ο Δούκας διηγείτε το πως απέκτησε το όνομά του. Στο ίδιο τεύχος (όπως μπορείτε να δείτε στο εξώφυλλο) υπήρχαν συνολικά 12 ιστορίες μεταξύ των οποίων αυτή του Benny Goodman, του Perry Como ενώ το εξώφυλλο είχε σχεδιάσει ο Alex Toth.

Το τελευταία τεύχος κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1949, το εξώφυλλο σχεδιάσε ο Ed Moore και στις σελίδες του υπήρχαν οι ιστορίες της Martha Tilton, του Desi Arnaz και άλλων.

Συζήτηση με τους The Next Step Quintet

Αλήθεια πως προλογίζεις μια συνέντευξη στον γραπτό λόγο?? Η συνήθης πρακτική λέει παραθέτεις βασικά στοιχεία για αυτόν/αυτούς που έχεις απέναντί σου και προχωράς. Στην περίπτωση των The Next Step Quintet οι συστάσεις έχουν ήδη γίνει (εδώ οι λεπτομέριες). Για αυτό  ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό (ερωτήσεις-απαντήσεις) γιατί εκτός των άλλων οι απαντήσεις έχουν πραγματικό ενδιαφέρον.

 --------------------------------------------------------
GIUSURUM. Όταν μιλάμε για μια jazz μπαντα το μυαλό των περισσοτέρων (συνήθως) πάει σε μουσικούς μιας κάποιας ηλικίας και σε περιοχές εκτός Ελλάδας. Η δική σας ενασχόληση με την jazz πως προέκυψε?

The Next Step Quintet. Με την jazz, η βασική επαφή των περισσότερων απο μας έγινε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Ο καθένας μας προερχόταν από διαφορετικό μουσικό χώρο. Έχετε δίκιο για την εντύπωση που έχουν οι περισσότεροι για τα jazz groups. Αυτό μάλλον συμβαίνει επειδή, μέχρι πριν λίγα χρόνια, αυτή η μουσική δεν υπήρχε ούτε στα σχολεία, ούτε στα ωδεία, ούτε  στα μαγαζιά (εκτός από λίγα) και φυσικά δεν υπήρχε και δεν είχε καμμία σχέση με το lifestyle που προβάλεται στα ΜΜΕ - και ευτυχώς ακόμα δεν έχει.    Έχει αρχίζει να αλλάζει όλο αυτό. Πολλοί μουσικοί, είτε από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, είτε από σχολές του εξωτερικού ,είτε από καμμία σχολή! δημιουργούν συνεχώς καινούργια projects, έχουν αρχίσει και γίνονται μέρος της εκπαίδευσης και όλο αυτό σιγά σιγά οδηγεί στην επαφή όλο και μικρότερων ηλικιών με την jazz, τον αυτοσχεδιασμό και γενικότερα την δημιουργική μουσική.

GIUSURUM. Προέρχεστε οι περισσότεροι από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Ti είναι αυτό που γίνεται εκεί και μας χαρίζει τόσο όμορφα μουσικά πράγματα? 

The Next Step Quintet.  Αυτό που έγινε και γίνεται ακόμα, είναι ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δίνουν την ευκαιρία και τις γνώσεις σε κάποιους άλλους, νεότερους, οι οποίοι θέλουν να ψαξουν πέρα από κει που βλέπουν.Ο Δήμος Δημητριάδης είναι ο υπεύθυνος του προγράμματος της jazz στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Και έφτιαξε κάτι που δίνει την δυνατότητα σε όσους θέλουν, να κάνουν κάτι που μέχρι πριν κάποια χρόνια έπρεπε αν φύγουν στο εξωτερικό για να το κάνουν.

GIUSURUM.  Νext Step Quintet. To όνομα παραπέμπει στο (επόμενο) βήμα μετά τις σπουδές σας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο ή κάπου αλλού?

The Next Step Quintet. Το επόμενο βήμα μετά τις σπουδές, το επόμενο βήμα μετά τα χρόνια που περάσαμε στην Κέρκυρα ερχόμενοι στην Αθήνα, γενικά το επόμενο βήμα από μία σημαντική περίοδο της ζωής μας στην επόμενη. Και ήταν για όλους μας την ίδια στιγμή. Ευτυχώς μέχρι τώρα έχουν γίνει διάφορα "βήματα" και ελπίζουμε να γίνουν ακόμα περισσότερα.

GIUSURUM. Ο Γιώργος Κοντραφούρης, που υπήρξε και καθηγητής σας, σας έχει χαρακτηρίσει ως την «πιο hot μπάντα της πόλης αυτή τη στιγμή». Πως είναι να ακούει κανείς ΄τέτοιους χαρακτηρισμούς από τον μέντορά του?  

The Next Step Quintet. Ο Γιώργος Κοντραφούρης είναι ένας άνθρωπος στον οποίο χρωστάμε πολλά και εμείς αλλά και όλη η jazz σκηνή στην χώρα μας. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις την ευκαιρία να ακούς και να μαθαίνεις από μουσικούς τέτοιου επιπέδου και να βλέπεις την αφοσίωση που έχουν τέτοιοι άνθρωποι σ'αυτό που κάνουν όσο δύσκολο κι αν είναι. Και μόνο που βλέπεις κάτι τέτοιο δίπλα σου γεμίζεις ενέργεια. Τώρα, αν βλέπεις ότι άνθρωποι σαν τον Γιώργο πιστεύουν σ'αυτό που κάνεις, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις.

GIUSURUM. Πρίν από λίγο καιρό το περιοδικό jazz&τζαζ ανακοίνωσε την αναστολή της έκδοσής του. Πόσο δύσκολο είναι στην εποχή μας να επιβιώσουν μουσικά και ιδιαίτερα τόσο ειδικευμένα περιοδικά?  

The Next Step Quintet. Νομίζουμε ότι αυτό είναι ένα γενικότερο φαινόμενο. Η  αναστολή του περιοδικού jazz&τζαζ είναι ένα από τα πολλά "συμπτώματα" αυτού που συμβαίνει. Το να υπάρχει τόσος "πλούτος" και να μην χρησιμοποιείται είναι το βασικό φαινόμενο όσων συμβαίνουν γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Ανήκει και αυτό στην κατηγοριοποίηση στης μουσικής -όπως και όλων των μορφών τέχνης- στα είδη πολυτελείας. Να 'ναι καλά η τηλεόραση και τα περιοδικά με μαγειρικές και τις "νέες τάσεις της μόδας" -και΄δώρο πετσέτα θαλάσσης. Και το ραδιόφωνο φυσικά. Πως να επιβιώσει ένα περιοδικό που ασχολείτε με κάτι το οποίο για να το δεις πρέπει 1ον να έχεις ελεύθερο χρόνο, 2ον να έχεις χρήματα -αν και αυτό πλέον δεν αποτελεί δικαιολογία,μιας και μπορεί κάποιος να δει απίστευτα πράγματα δίπλα του-  και 3ον να σηκωθείς από τον καναπέ σου. Ας ελπίσουμε ότι και το jazz&τζαζ, αλλά και άλλοι φορείς που στηρίζανε και προωθούσανε όλη αυτή την προσπάθεια -για παράδειγμα ΕΡΤ- θα σταματήσουν να ανήκουν στα "είδη πολυτελείας"..

GIUSURUM. Πείτε μας τα 5 αγαπημένα σας μουσικά album ανεξαρτήτου μουσικού ύφους και στυλ.   

The Next Step Quintet Είναι κάπως δύσκολο να απαντηθεί αυτή η ερώτηση.Είμαστε 5 και οι δίσκοι που επιρρέασαν τον καθένα μας είναι πολλοί και αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους. Ενδεικτικά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κάποιους δίσκους που μας επιρρέασαν όλους:  

1)The remedy (Kurt Rosenwinkel) 

2)Kind of Blue (Miles Davis) 

3) Love supreme (John Coltrane) 

4)Ok computer (Radiohead) 

5)Invisible cinema (Aaron Parks)

GIUSURUM. Modern jazz, cool jazz, bepop κ.α. Η μουσική έχει ανάγκες από τεμπέλες και διαχωρισμούς?

The Next Step Quintet. Νομίζουμε ότι πλέον δεν γίνεται τόσο έντονα αυτό. Κυρίως επειδή η ανάγκες της εποχής που ζούμε είναι διαφορετικές. Όλες αυτές οι ταμπέλες υπάρχουν για να κατηγοριοποιούμε αυτά που έχουν γίνει ήδη. Πως μπορείς όμως να ονομάσεις κάτι που γίνεται τώρα? Χρησιμοποιούμε τον όρο "modern" αλλά και πριν πολλές δεκαετίες χρησιμοποιούσαν τον ίδιο όρο για κάτι πολύ διαφορετικό.  Είναι σημαντικότερο το να βρεις την "φωνή" σου παρά να είσαι ένας μουσικός που παίζει καλά ένα στυλ - βέβαια,  όχι μόνο το ένα δεν αναιρεί το άλλο, αλλά είναι δύσκολο να βρεις τον  προσωπικό σου ήχο αν δεν μάθεις καλά μια παράδοση, όποια και να είναι αυτή. Και είναι τόσο πολλά αυτά που συμβαίνουν γύρω μας που δεν γίνεται να είσαι μονοδιάστατος.

GIUSURUM. Τελικά υπάρχει jazz σκηνή στην Ελλάδα? Και αν ναι μήπως αυτή αποτελεί κλειστό club για λίγους και μυημένους?  

The Next Step Quintet. Εφ'οσον κουβεντιάζουμε για όλο αυτό μάλλον υπάρχει! Τώρα αν μιλάμε για λίγους και μυημένους πρέπει να ορίσουμε τι σημαίνει "λίγους" και τι "μυημένους". 

Λίγους εννοούμε ότι δεν είναι αρκετοί για να στηρίξουν μια σκηνή στην οποία οι περισσότεροι μουσικοί έχουν πολλούς δίσκους στα συρτάρια τους και δεν μπορούν να τους ηχογραφήσουν; Ναι, τότε μάλλον είναι λίγος ο κόσμος. Εκτός αν το δούμε αλλιώς..Εκτός αν δούμε ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται στα live και όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι ασχολούνται μ'αυτό παίζοντας ή ακούγοντας. Τότε είναι πολλοί. 

Και "μυημένοι"; Ποιοι είναι; Αυτοί που έχουν ακούσει όλη την δισκογραφία της jazz; Ή εννοούμε τους μουσικούς που ασχολούνται μ'αυτό; Γιατί από την άλλη, "μυημένος" μπορεί να θεωρηθεί απλά αυτός που πηγαίνει να ακούσει καλή μουσική. Αυτός που πηγαίνει να δει τι γίνεται σε ένα jazz live ακόμα και πέρα από το παίξιμο. 

Το ότι η jazz είναι δύσκολη μουσική το ακούμε συνέχεια. Δύσκολη? Δεν νομίζουμε ότι είναι πολλοί αυτοί που δυσκολεύονται να ακούσουν ένα δίσκο της Billie Holiday ή του Brad Mehldau. Άρα τι εννοούμε δύσκολη? Η καλή μουσική είναι καλή μουσική.

GIUSURUM. Πολύς λόγος γίνεται για την σχέση της jazz (και των blues) με την  ελληνκή μουσική. Ποιά η γνώμη σας?  

The Next Step Quintet. Όλα τα είδη μουσικής έχουν μια σχέση μεταξύ τους. Έχουν ένα κοινό.Την μουσική! Αυτή είναι μία. Όπως και η γλώσσα. Λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους. Αυτό που αλλάζει είναι η χρήση των "συλλαβών" -και αυτό σε πολλές περιπτώσεις όχι σε μεγάλο βαθμό. Έχουμε την τύχη να είμαστε ένας τόπος που περιτριγυρίζεται -και γεωγραφικά- από διάφορες παραδόσεις. Αυτό έχει επιρρεάσει πολλούς Έλληνες μουσικούς σε μεγάλο βαθμό και αποδεικνύει αυτή τη σχέση.

GIUSURUM. Ποιός/ποιοί κατά την γνώμη σας τα ονόματα αναφορές της ελληνικής jazz?  

The Next Step Quintet. Υπάρχει ο κίνδυνος να ξεχάσουμε να αναφέρουμε αρκετούς..Είναι πολλοί-παλιότεροι αλλά και νέοι με τους οποίους έχουμε την τύχη να συνεργαζόμαστε κατά καιρούς- αλλά και κάποιοι που δυστυχώς δεν τους πρόλαβε η γενιά μας.Και πάλι ενδεικτικά -και σε τυχαία σειρά- θα λέγαμε κάποιους από τους ανθρώπους που είτε μας επιρρέασαν άμεσα είτε είδαμε τα αποτελέσματα τις επιρροής τους στην σκηνή:  

Γιώργος Κοντραφούρης, Τάκης Πατερέλης, Γιώτης Σαμαράς,Μάρκος Αλεξίου, Δήμος Δημητριάδης, Δημήτρης Καλατζής, Βασίλης Ρακόπουλος, Δημήτρης Τσάκας, Αντώνης Ανδρέου, Μάκης Στεφανίδης, Γιάννης Λουκάτος, Σπύρος Παναγιωτόπουλος, Sami Amiris, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Στάυρος Λαντσιας, David Lynch, Γιώργος Γεωργιάδης, Γιώργος Φακανάς, Περικλής Τριβόλης, Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης, Γιώργος Τρανταλίδης και πολλοί άλλοι που θα χρειαστεί πολλές γραμμές για να τους αναφέρουμε όλους.  

Το σημαντικό είναι ότι υπάρχουν και πάρα πολλοί μουσικοί της γενιάς μας από τους οποίους επιρρεαζόμαστε και είναι σίγουρα ονόματα-αναφορές για την σκηνή.

GIUSURUM. Τα επόμενα βήματά σας? Κάποια νέα κυκλοφορία, Live??  

The Next Step Quintet. Έχουμε έτοιμο υλικό για τον δεύτερο δίσκο μας -μέχρι να τον ηχογραφήσουμε μάλλον θα έχουμε και για τον τρίτο!- αλλά προς το παρόν δεν είναι εφικτό να μπούμε στο στούντιο. Για το καλοκαίρι  περιμένουμε να κλείσουν κάποιες εμφανίσεις οι οποίες θα κοινοποιηθούν και στην σελίδα μας στο facebook όταν επιβεβαιωθούν.

GIUSURUM. Και για το τέλος πείτε μας και κάτι εκτός ερωτήσεων δικών μας. Κάτι που θα θέλατε να πείτε αλλά δεν έχει τύχει να σας ρωτήσουν,  

The Next Step Quintet, Αυτό που μας κάνει ιδιαίτερα χαρούμενους είναι η σχέση που έχουμε με όλους τους μουσικούς αλλά και με τους ανθρώπους που παρακολουθούν αυτό που κάνουμε. Ακόμα και με μουσικούς που δεν έτυχε να συνεργαστούμε, ακόμα και με ανθρώπους που γνωριζόμαστε ελάχιστα. Αυτός είναι ένας από τους μεγαλύτερους λόγους που μένει ακόμα ζωντανό αυτό που κάνουμε. Η σχέση μεταξύ μας, ο σεβασμός και η αγάπη για τη μουσική. Όλο αυτό μάλλον γίνεται γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι στο χώρο μας είναι άνθρωποι με ήθος.  Ελπίζουμε να το δούμε όλο αυτό να μεγαλώνει!

Orquesta Casino de la Playa- Η γέφυρα μεταξύ Κούβας και Jazz

H Orquesta Casino de la Playa δημιουργήθηκε το 1937 στην Αβάνα και πήρε το ονομά της από το καζίνο στο οποίο και εμφανιζόταν. Στα μέσα του 1937 η RCA Victor πραγματοποίησε ηχογραφήσεις στην Αβάνα με την συμμετοχή πάνω από 60 συγκροτημάτων. Η Orquesta Casino de la Playa ηχογράφησε τότε 6 κομμάτια και ανάμεσά τους το κλασσικό Bruca Maniguá του κουβανού Arsenio Rodríguez

Οι ηχογραφήσεις αυτές αποτέλεσαν το διαβατήριό στην επιτυχία μέσα και έξω από την Κούβα. Την περίοδο 1937 -1939 η ορχήστρα ηχογράφησε πάνω από 60 κομμάτια και έκανe μεγάλες περιοδίες σε όλη την Αμερική. Η Orquesta Casino de la Playa υπήρξε η εκκολαπτική μηχανή πολλών μετέπειτα διάσημων Κουβανών μουσικών

Το 1941 ο διευθυντής της ορχήστρας Anselmo Sacasas και ο τραγουδιστής Miguelito Valdés εγκατέλειψαν την ορχήστρα, ταξίδευσαν στις ΗΠΑ και αφοσιώθηκαν στην προσωπική τους καριέρα. Τον Anselmo Sacasas αντικατέστησε στην διεύθυνση της ορχήστρας ο Julio Gutiérrez.

Μέχρι το 1945 από την ορχήστρα πέρασαν αρκετοί τραγυδιστές. Εκείνη την χρονιά στην ορχήστρα ήρθε ο Orlando Guerra γνωστός και ως Cascarita.O Cascarita έγινε τόσο δημοφιλής που από ένα σημείο και μετά οι ηχογραφήσεις της ορχήστρας δεν γινόταν ως Casino de la Playa, singing Cascarit αλλά ως Cascarita accompanied by Casino de la Playa. Για ένα σύντομο διάστημα στην ορχήστρα έπαιζε πιανό ο Pérez Prado, μέχρι που εγκατέλειψε την Κούβα και εγκαταστάθηκε στο Μεξικό αναπτύσοντας την δική του εκδοχή του mambo. O Pérez Prado έγινε γνωστός και ως ο King of the Mambo με δημοφικέστερη ίσως συνθεσή του το Mambo No5.

H Orquesta Casino de la Playa μπορεί να θεωρηθεί ως η πρώτη Κουβανέζικη Jazz Band που συνδίαζε την παραδοσιακή Κουβανέζικη μουσική με τα χαρακτηριστικά της Αμερικάνικης Jazz.Όσο αφορά τις πρώτες jazz μπάντες στηνν Κούβα θα πρέπει να αναφερθούμε στην Jazz Band Sagua (1914) και στην Cuban Jazz Band (1922).

To 1991 κυκλοφόρησε από την Κουβανέζικη  Tumbao Cuban Classics η συλλογή Orquesta Casino De La Playa -Memories Of Cuba (TCD-003) που περιέχει τις χαρακτηριστικότερες ηχογραφήσεις της ορχήστρας με την συμμετοχη των Cascarita, Pérez Prado, Anselmo Sacasas και Miguelito Valdés.

THE NEXT STEP QUINTET: Το νέο αίμα στην ελληνική jazz

Όταν μιλάμε για μια jazz μπαντα το μυαλό των περισσοτέρων (συνήθως) πάει σε μουσικούς μιας κάποιας ηλικίας και σε περιοχές εκτός Ελλάδας. Ε λοιπόν οι Next Step Quintet δεν ικανοποιούν καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις - κλισέ. 

Πρόκειται για μια παρέα 25άρηδων (πάνω κάτω) αποφοίτων του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου (Θοδωρής Κότσυφας κιθάρα, Γιάννης Παπαδόπουλος πιάνο, Ντίνος Μάνος κοντραμπάσο και Βασίλης Ποδαράς ντραμς) που συναντήθηκε με τον σαξοφωνίστα Ορφέα Τσουκαλά σε ένα jam session και μετά από τις απαραίτητες μουσικές ζυμώσεις δημιούργησαν τους Next Step Quintet.

Τον περασμένο Απρίλιο κυκλοφόρησε από την Puzzlemusik (PIECE 025) το ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ τους αποσπώντας πολύ καλές κριτικές αλλά και κερδίζοντας ακροατές και εκτός των στενών ορίων της jazz. Το ντεμπούτο τους αποτελείται από εννέα δικές τους συνθέσεις που κινούνται στον χώρο της μοντέρνας jazz με συνολική διάρκεια λίγο παραπάνω από μια ώρα. Συνθέσεις όπως  η εθιστική μελωδία του Regression (που ακούγεται πολύ όπως και) η ήρεμη δύναμη του Connection και το αφιερωμένο στον Esbjorn” στον πρόωρα χαμένο Esbjorn Svensson (Esbjörn Svensson Trio) έρχονται να δικαιολογήσουν τον Γιώργου Κοντραφούρη, υπήρξε και καθηγητής τους στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, που τους έχει χαρακτηρίσει ως την «πιο hot μπάντα της πόλης αυτή τη στιγμή» (οι ίδιοι τον αναφέρουν και αναγνωρίζουν ως τον μέντορά τους).

Τα Live τους είναι από τα δυνατά τους σημείο όπως άλλωστε αρμόζει σε κάθε καλή jazz μπαντα κάνοντας όλους όσοι τα παρακολουθούν, όπως και όλοι όσοι έχουν ακούσει το άλμπουμ τους, να αναμένουν το επόμενο βήμα τους.

Περιοδικό Jazz&Tζαζ: Κανένα νέο από το μέτωπο...

Το περιοδικό Jazz&Tζαζ στις 11 Οκτωβρίου ανακοίνωσε στην σελίδα του στο facebook την αναστολή της εκδοσής του.

".. Επί του παρόντος, το JAZZ&ΤΖΑΖ δεν θα βγάλει στην κυκλοφορία καινούριο τεύχος, για λόγους ευνόητους - γνωστούς πλέον σε όλους μας. Θα κυκλοφορήσουν όμως στις 17 Οκτωβρίου παλαιότερα τεύχη με CD και μάλιστα της πρώτης περιόδου, συλλεκτικά πλέον. Για όσους αναγνώστες θέλουν να συμπληρώσουν τη συλλογή τους αλλά και τους νεότερους που δεν έζησαν αυτή την πολύ όμορφη φάση του περιοδικού..."

Δυστυχώς ένα ακόμη μουσικό περιοδικό αναστέλλει την λειτουργία του για λόγους προφανώς οικονομικούς. 2ο χρόνια μετά το πρώτη του κυκλοφορία δεν θα βγάλει νέο τεύχος μέχρι νεωτέρας. Όλες αυτές τις ημέρες ελπίζαμε να αλλάξει κάτι και να ξαναδούμε κρεμασμένα στα περίπτερα το καινούργιο τεύχος τους. Δυστυχώς τίποτε δεν δείχνει να αλλάζει την (σίγουρα δύσκολη) απόφαση του περιοδικού. 

Αναμφίβολα και ανεξάρτητα του αν είναι κάποιος φίλος της Jazz το συγκεκριμένο περιοδικό ήταν (και παραμένει) ένα από τα καλύτερα μουσικά περιοδικά που βγήκαν ποτέ σε αυτήν την χώρα.  Δεν ξέρουμε κατά πόσο είναι εφικτό να αλλάξουν τα πράγματα και η αναστολή να ¨λήξει" χαρίζοντάς μας ένα ακόμη τεύχος. 

Εδώ στο giusurum όταν μάθαμε την είδηση μας ήρθανε στο μυαλό κάποια από τα τεύχη και CD που μας έχουν μείνει αξέχαστα και κοσμούν τόσο την βιβλιοθήκη όσο και την δισκοθήκη μας 

Τεύχος No 37. To περιοδικό κλείνει τρία χρόνια παρουσίας και μας προσφέρει το καταπληκτικό  CD “ The song of Lulu- To Τραγούδι της Lulu” με τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου (Ano Kato Records). Περισσότερα εδώ

Τεύχος Νο120. Το περιοδικό μας συστήνει τα πρώτα βήματα ενός μικρού προγράμματος τζαζ και μιας μικρής ομάδας φοιτητών. Ο δίσκος Ιοnian Jazz Εnsemble  του μουσικού τμήματος του Ιόνιου Πανεπιστημίου κέρδισε τους πάντες.  Στο τεύχος 224 (οκτώ χρόνια μετά) θα γινόμασταν κοινωνοί της συνέχειας της προσπάθειας αυτής.

Τεύχος Νο131. Το περιοδικό συστήνει στο Ελληνικό κοινό ένα συγκρόημα που θα γινόταν από τα αγαπημένα του. Αφιέρωμα και CD των Tiger Lillies για ένα τεύχος με εξώφυλλο τoν Martyn Jacques με το ακορντεόν του.

Tεύχος 241. Το περιοδικό γιορτάζει 20 χρόνια και προσφέρει το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ επετειακό τεύχος με αφιέρωμα (144 σελίδων) Η ελληνική τζαζ δισκογραφία, 1961-2013. Περισσότερα εδώ.

Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφέρουμε τα τεύχη και τα CD που ήταν αφιερωμένα στο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ jazz στην Τεχνόπολη που έχει αναδειχθεί σε έναν από τους πιο ξεχωριστούς και σημαντικούς καλλιτεχνικούς θεσμούς στην Αθήνα και στην χώρα.

20 χρόνια Jazz & Τζαζ : επετειακό τευχος με εφιέρωμα (144 σελίδων) Η ελληνική τζαζ δισκογραφία, 1961-2013

Δεδομένο 1 : Jazz ακούγεται συχνά πυκνά στα μέρη του giusurum. Δεδομένο 2: το περιοδικό Jazz & Τζαζ είναι από τα καλύτερα και μακροβιότερα (δεν έχουν απομείνει και πολλά) ελληνικά μουσικά περιοδικά. Δεν είμαστε φανατικοί  αλλά σίγουρα αποτελούμε τακτικούς του αναγνώστες. Δεδομένο 3: το blog http://diskoryxeion.blogspot.gr/ είναι από εκείνα τα blog πο επισκεπτόμαστε συχνά και το θεωρούμε από τα καλύτερα ελληνικά μουσικά blogs. Μέσα λοιπόν από τις σελίδες (post) του δισκορυχείου μάθαμε για το τι ετοιμάζει το Jazz&Τζαζ για την "επέτειο" των είκοσι χρόνων κυκλοφορίας του.  Το τεύχος 241 (θα κυκλοφορήσει στα μέσα της επόμενης εβδομάδας), θα συνοδεύεται από ένα ένθετο βιβλίο 144 σελίδων με τίτλο "Η ελληνική τζαζ δισκογραφία, 1961-2013". Πρόκειται για μια συλλογική προσπάθεια που ανεξάρτητα αν σας αρέσει η tzaz ή όχι, αποτελεί σίγουρα ένα πραγματικό στολίδι και απαραίτητο μέρος κάθε μουσικής βιβλιοθήκης και δισκοθήκης. Και αυτό με την έννοια του όποιος αγαπά και μελετά την Ελληνική (και όχι μόνο) δισκογραφία θα το βρει ενδιαφέρον και χρήσιμο. 

Περισσότερο για το εγχείρημα αυτό μπορείτε να βρείτε στο blog  http://diskoryxeion.blogspot.gr/. Και όσοι επισκεφθείτε το δισκορυχείο (όσοι φυσικά δεν το ξέρετε ήδη) μην φύγετε από εκεί πριν το ξεψαχνίσετε και είμαστε σίγουροι ότι και πολλά θα μάθετε για όλα τα είδη της ελληνικής μουσικής και είμαστε σίγουροι ότι θα το προσθέσετε στα αγαπημένα σας     

BABY TRIO URBAN JAZZ live 14 & 21 Iανουαρίου στο Café Αλάβαστρον

Το τρίο των Γιώργο Κοντραφούρη (hammond organ), Κωνσταντίνου Στουραΐτη (κιθάρα) και Βασίλη Ποδαρά (ντραμς) σε δύο ακόμη εμφανίσεις στο Café Αλάβαστρον με κομμάτια από το νέο τους άλμπουμ Urban Jazz και σε παλαιότερο αγαπημένο υλικό.



Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο από την Puzzlemusik. Μπορείτε να πάρετε μια γεύση από εδώ:

http://soundcloud.com/piece-021/urban-jazz-by-baby-trio

Εισιτήριο: 3 €
Ώρα έναρξης: 22.00
Café Αλάβαστρον: Δαμάρεως 78, Παγκράτι εδώ
τηλ.210-7560102 

www.cafealavastron.com

Rest in Peace : Dave Brubeck

Την Τετάρτη που μας πέρασε, 05/12, έφυγε από την ζωή ο Dave Brubeck. Ένας απο τους τελευταίους μεγάλους της jazz. Ο λευκός που άλλαξε τον τρόπο που οι πιανίστες πλεόν θα άγγιζαν την μπλέ περιοχή της μουσικής. 

Γεννημένος στις 06/12/1920 στην Δυτική Καλιφόρνια ο Brubeck παρότι άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ώς κτηνίατρος στράφηκε γρήγορα στην μουσική. Mε ρίζες από την πλευρά του πατέρα του στην Ελβετία (Βrobeck ήταν το όνομα των προγόνων του) και σε Αγλία και Γερμανία απο την πλευρά της μητέρας του, ο Dave Brubeck συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους μουσικούς του 20ου αιώνα. Πιάνο έμαθε από την μητέρα του ενώ αξιοσημείωτο είναι το ότι δεν μπρούσε να διαβάσει έυκολα παρτιτούρες εξαιτίας προβλημάτων όρασης. Μάλιστα, εξαιτίας των προβλημάτων αυτών του επιτράπηκε να αποφοιτήσει από το κολέγιο μόνο αφού είχε υποσχεθεί ότι δεν θα διδάξει ποτέ πιάνο.!!!

Η μουσική του καριέρα πέρασε απο πολλές "μεταβολές" και μπάντες. To 1942 ηχογραφεί το πρώτο σόλο άλμπουμ ενώ το 1948 αρχίζει τις πρώτες του ηχογραφήσεις με την μπάντα "Dave Brubeck Octet". Λίγο αργότερα, 1949, ηχογραφεί με τους "Brubeck Trio" ενώ το 1951 δημιουργεί και ηχογραφεί με την μπάντα που έμμελε να αλλάξει πολλά στην πορεία και την ιστορία όχι μόνο την δική του αλλά και ολόκληρης της jazz. Μιλάμε για τους "The Dave Brubeck Quartet"  στο οποίο συμμετέχουν (εκτός του Brubeck) ο μεγάλος
σαξοφωνίστας Paul Desmond, ο Fred Dutton και ο Herb Barman.

Με το "The Dave Brubeck Quartet" ηχογραφεί και κυκλοφορεί το 1959 το άλμπουμ "Τime Out". Ένα άμπουμ που συγκαταλεγεται στα καλύτερα και στα εμπορικότερα άλμπουμ της jazz όλων των εποχών. Ένα άλμπουμ που περιέχει μερικά εκπληκτικά κομμάτια. Την σύνθεση του Desmond "Take Five",ένα από τα πιο γνωστά μοτίβα της jazz και ένα από τα πιο πολυσιασκευασνένα και πολυπαιγμένα κομμάτια όλων των αποχών. Το κομμάτι του Brubeck "Blue Rondo ala Turk" γραμμένα σε 9/8 κάτι που ήταν πρωρόγνωρο τότε για την jazz κ.α

Το 1954 έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό Time όντας μόλις ο δεύτερος μουσικός της τζαζ που κατάφερε κάτι τέτοιο μετά τον Louis Armstrong.  O Dave Brubeck έφυγε λοιπόν μια ημέρα πριν από τα 92α γενέθλιά του αφήνωντας την εν γη μουσική οικογένεια ακόμη πιο φτωχή.

Νέα κυκλοφορία: BABY TRIO Urban Jazz

Στις  10 Οκτωβρίου κυκλοφορεί το νέο άλμπουμ του Baby Trio με τίτλο Urban Jazz. Το trio που αποτελείται από τους Γιώργο Κοντραφούρη (organ),  Κων/νο Στουραΐτη (κιθάρα) και Βασίλη Ποδαρά (ντραμς) στο δεύτερο full άλμπουμ της ως τώρα πορείας του, συνεργάζεται στο Urban Jazz (μεταξύ άλλων) με τον Άγγελο Πολυχρόνου στα κρουστά και τον Αντώνη Ανδρέου στο τρομπόνι.

Πάρτε μια πρώτη, απολαυστική γεύση με το ομότιτλο Urban Jazz:

Urban Jazz by Baby Trio by piece 021

¨Όταν ο Gillespie συνάντησε τον Τσιτσάνη!!!

Όχι δεν έχουμε τρελαθεί και ούτε τάσεις μυθοπλασίας έχουμε!!! Ο Gillespie είχε έρθει το 1956 στην Αθήνα για 3 προγραμματισμένες εμφανίσεις, ενώ λίγο αργότερα κυκλοφόρησε και ο δίσκος Dizzy in Greece με το εξώφυλλο να δείχνει τον Dizzy ντυμένο τσολιά κρατώντας στην αγκαλιά του την μεγάλη του αγάπη, την τρομπέτα του. Αυτό είναι λίγο πολύ γνωστό. Αυτό που δεν είναι και τόσο γνωστό είναι η συνάντηση του μεγάλου τζαζίστα με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Βασίλη Τσιτσάνη. Η ιστορία έγινε γνωστή μέσα από μια συνέντευξη της Καίτης Κασιμάτη-Μυριβήλη στον Θάνο Φωσκαρίνη που δημοσιεύτηκε στο ένθετο της Ελευθεροτυπίας ¨Βιβλιοθήκη" στις 23/10/2010. Από εκεί "δανειστήκαμε" τα αποσπάσματα που αναφέρονται στο γεγονός και σας τα μεταφέρουμε.

"...Ενα από τα συγκροτήματα που ήρθαν στην Αθήνα από τη Νέα Υόρκη ήταν μια ορχήστρα τζαζ, η οποία αποτελούνταν από μαύρους μουσικούς, υπό τη διεύθυνση του τρομπετίστα και μαέστρου της ορχήστρας Ντίζι Γκιλέσπι, ένα από τα ιερά τέρατα της τζαζ. Ενορχηστρωτής της ορχήστρας και πιανίστας ήταν ο, νέος τότε και αργότερα διάσημος συνθέτης τής τζαζ, Κουίνσι Τζόουνς....

.....Ο διάσημος πλέον Κουίνσι Τζόουνς ήταν τότε ο πιανίστας της ορχήστρας τού Γκιλέσπι. Δόθηκαν 3 συναυλίες στο Θέατρο «Ρεξ», τις οποίες φυσικά παρακολούθησε ο Μάνος και γνωρίστηκε με τους μουσικούς. Επειδή οι προσκλήσεις γι' αυτές τις συναυλίες βασίζονταν σε πρωτόκολλο, ο Γκιλέσπι δεν ήταν και πολύ ικανοποιημένος με το κοινό των συναυλιών και ζήτησε να προσφέρει μια συναυλία αποκλειστικά για φοιτητές με ελεύθερη είσοδο. Εκείνο το βράδυ έγινε πανζουρλισμός. Ο φοιτητόκοσμος κατέκλεισε το θέατρο, οι νέοι κρέμονταν σαν τσαμπιά σταφύλια από τα θεωρεία, χειροκροτούσαν και φωνάζαν το όνομα του Γκιλέσπι. Οταν τελείωσε η συναυλία, όρμησαν στη σκηνή, σήκωσαν τον Γκιλέσπι στα χέρια και τον κατέβασαν μέχρι την Ομόνοια. Την άλλη μέρα το απόγευμα είχαμε συνάντηση με τον Αχιλλέα Μαμάκη στους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου, για συνεντεύξεις με τους Γκιλέσπι και Κ. Τζόουνς για την εκπομπή του «Το θέατρο στο μικρόφωνο». Μαζί είχε έρθει και ο Μάνος και όταν τελείωσαν οι συνεντεύξεις, ήταν πια αργά το βράδυ, ο Μάνος πρότεινε να τους πάμε κάπου να φάμε, και αποφάσισε να πάμε στου Τσιτσάνη, κάτω στις Τζιτζιφιές. Εξηγήσαμε στους φίλους ποιος ήταν ο Τσιτσάνης και ξεκινήσαμε. Ο Τσιτσάνης μάς δέχτηκε με χαρά και αρχοντιά, εφόσον ο Μάνος τού σύστησε τους αμερικανούς μουσικούς και αναφέρθηκε στη μουσική τους. Οι ξένοι τόσο πολύ ενθουσιάστηκαν με τη μουσική και τα τραγούδια που άκουγαν απ' τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου, ώστε κάποια στιγμή ο Τσιτσάνης ζήτησε από τον Γκιλέσπι και τον Τζόουνς να παίξουν κάτι όλοι μαζί. Ανέβηκαν στο πάλκο και οι δύο. Ο μεν Κουίνσι Τζόουνς κάθησε στο πιάνο, ο Γκιλέσπι έπαιζε την τρομπέτα του και ο Τσιτσάνης μπουζούκι, δημιουργώντας ένα απίστευτο jam session (αυτοσχεδιασμοί) ανεπανάληπτο. Ακόμα λυπάμαι που δεν είχαμε μαζί μας ένα φορητό μαγνητόφωνο να ηχογραφήσουμε αυτή την τόσο ασυνήθιστη μουσική που έβγαινε από τους αυτοσχεδιασμούς. Καθήσαμε ώς τα ξημερώματα...."

** την ιστορία μας υπενθύμισαν πριν από καιρό τα παιδιά του http://www.jazzmusicgr.com/

Το Σινέ Γιουσουρούμ παρουσιάζει: Thelonious Monk: Straight, No Chaser!!!!

Το Straight, No Chaser αποτελεί ένα από τα διαμαντένια μουσικά ντοκιμαντέρ. Πρόκειται για ένα φιλμ αφιέρωμα/εμβάθυνση στον σημαντικότερο (ίσως) πιανίστα της jazz όλων των εποχών. Τον Thelonious Monk. Τον άνθρωπο που άλλαξε ριζικά τον τρόπο που οι (επόμενοι jazz) πιανίστες θα καθόντουσαν στο πιάνο και θα ακουμπούσαν τα πλήκτρα της μπλε περιοχής. Ο Monk είναι,μετά τον Duke Ellington, ο δεύτερος πιο "ηχογραφημένος'καλλιτέχνης της jazz. Το παράδοξο είναι ότι ο "Δούκας" έγραψε περισσότερα από 1000 κομμάτια ενώ ο Monk περίπου 70!!!!! Το Straight,No Chaser περιλαμβάνει αρχειακό υλικό από ζωντανές εμφανίσεις του σχήματος του Monk, συνεντεύξεις με φίλους του και μέλη της οικογένειάς του και αποτελεί τον καλύτερο ξεναγό για τον κόσμο του "καλόγερου" της jazz.

Η σκηνοθεσία είναι της Charlotte Zwerin, ενώ η παραγωγή είναι της Malpaso Productions του Clint Eastwood. Και μην σας φαίνεται παράξενη η ανάμειξη του Eastwood στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ καθώς είναι ένας από τους μεγαλύτερους λάτρεις και γνώστης της jazz. Το Straight,No Chaser κυκλοφόρησε το 1988 και ταξίδευσε σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο κερδίζοντας το χειροκρότημα (και όχι μόνο προς τιμήν του Monk)!!! Καθίστε αναπαυτικά, χαλαρώστε και απολαύστε το. Καλή σας και μας προβολή!!!

Το Σινέ Γιουσουρούμ παρουσιάζει: Chico and Rita

Ο Chico, ένας νεαρός πιανίστας που έχει όνειρο να παίξει στην Νέα Υόρκη πλάι στα μεγάλα του ινδάλματα, και η Rita, μια όμορφη και ανερχόμενη τραγουδίστρια των καμπαρέ. Οι δυο τους γνωρίζονται και ερωτεύονται στην Αβάνα της δεκαετίας τους 50 με την γεμάτη συγκινήσεις ατμόσφαιρα (ταξικές διακρίσεις, επανάσταση κλπ). Η μουσική που τους έφερε κοντά είναι αυτή που θα τους αποξενώσει και θα τους απομακρύνει. Ένα μουσικό-ρομαντικό ταξίδι στις τρεις από τις μεγάλες πρωτεύουσες της latin και της jazz. Αβάνα, Νέα Υόρκη και Παρίσι. Τελικά τι θα κερδίσει?? Ο έρωτας και η μουσική ή η ματαιοδοξία και η πεζή καθημερινότητα??

Tο βραβευμένο Chico and Rita αποτελεί δημιουργία των Φερνάντο Τρουέμπα (βραβευμένου με Οσκαρ και BAFTA για το «Belle Epoque») και Ξαβιέ Μαρισκάλ (σχεδιαστή της μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης), οι οποίοι αποτελούν από μόνοι τους μια πηγή σιγουριάς και εγγύησης για το τελικό αποτέλεσμα που (θα) προβάλλεται στην μεγάλη οθόνη. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην μαγευτείς από την αποτύπωση της Κουβανέζικης πραγματικότητας στα σχέδια του Μαρισκάλ. Οι χαρακτήρες είναι δυνατά επίσης χαρτιά και πολλοί ήδη μιλάνε για την νέα Jesica Rabbit. Χρόνια είχαμε να δούμε έναν πραγματικό και θηλυκό χαρακτήρα σε animation film. Η πλοκή περιέχει όλα εκείνα τα συστατικά που μπορεί να κάνουν επιτυχία. Ένα (μελαγχολικό και γλυκόπικρο) love story εμπλουτισμένο με ένα soundtrack βγαλμένο από τις μεγάλες στιγμές του παντρέματος της Κουβανέζικης μουσικής με την Jazz, με τους Thelonius Monk, Tito Puente, Dizy Gillespie, Chano Pozo να κάνουν και αυτοί το πέρασμά τους στην ταινία. Σαν να λέμε "Buena Vista Social Club" σε animation έκδοση λοιπόν.

Το Chico and Rita προβάλλεται αυτές τις ημέρες στις αίθουσες και δεν πρέπει να την χάσουμε με τίποτε. Ανεξάρτητα αν σας αρέσουν τα animation ή όχι, το Chico and Rita είναι μια από τις πιο όμορφες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ με θέμα την jazz και αυτό από μόνο του είναι αρκετό αν δεν έχετε ήδη πειστεί!! Πάρτε και μια γεύση από το soundtrack και καλή σας (και μας) προβολή!!!

Πλατεία Κογκό: Τόπος γέννησης της Jazz...

Το 1724 με την επιβολή του Μαύρου Κώδικα στην Νέα Ορλεάνη, απαγορεύτηκε κάθε είδους λατρείας -πλην της καθολικής. Οι δούλοι (καταγώμενοι στην πλειοψηφεία τους απο την Δυτική Αφρική,την Αϊτή, την Ματρινίκα κ.α) εξακολουθησαν όμως να ασκούν -τις περισσότερες φορές παρανόμως- το χουντού (ή βουντού όπως έχουμε συνηθίσει να το αποκαλούμε εμείς), σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο της πόλης .

Όταν οι ΗΠΑ αγόρασαν από τον Ναπολέωντα την περιοχή κατήργησαν όλους τους περιορισμούς σε ήθη έθιμα και λατρείες. Αποτέλεσμα όπως είναι φυσικό, ήταν ανάμεσα σε άλλα και η απελευθέρωση των τελετών βουντού. Το 1817 μάλιστα το δημοτικό συμβούλιο σε μια προσπάθειά να περιορίσει την εξάπλωση του βουντού, νομιμοποίησε τους κυριακάτικους χορούς των δούλων σε έναν ανοιχτό χώρο-γήπεδο που ονομάστηκε πλατεία Κογκό. Οι χοροί της πλατείας Κονγκό νομιμοποιήθηκαν και για δυό άλλους λόγους: για ικανοποίηση των δούλων αλλά και για την δημιουργία μιας δυνατής τουριστικής ατραξιόν στην περιοχή. Οι κυριακάτικοι χοροί των δούλων προέρχοταν από την εποχή της Γαλλικης και Ισπανικης κατοχής όταν και οι αφρικανοί αφήνοταν από τις δουλειές τους ελεύθεροι τις Κυριακές να μαζεύονται στην Πλατεία, να στήνουν παζάρια, να τραγουδούν και να χορεύουν κατά τα έθιμα της πατρίδας τους.

Είναι η εποχή που οι άγιοι της της καθολικής εκκλησίας αναμειγνύονται με τις θεότητες των αφρικανικών χώρών και τους θεούς της Αϊτής και των άλλων νησιών. Οι δούλοι ανέμειξαν τις παραδόσεις των προγόνων τους με τις αντίστοιχες των Ευρωπαϊων (σε αυτό επαιξαν σημαντικό ρόλο ο Κρεολοί) δημιουργώντας μια ιδιότυπη θρησκέια, στην οποία εισχώρησε και πλήθος λευκών. Μέσα από το βουντού και τους ¨χορούς της Πλατείας Κογκό" διατηρηθηκαν οι ρυθμοί αλλά και το όργανα (κυρίως κρουστά) της Δυτικής Αφρικής. Είναι οι χοροί αυτοί που φέρνωντας στον ανοιχό χώρο τα όργανα και τους ρυθμούς της Αφρικής, επιτάχυναν την ανάμειξής τους με τους Δυτικούς ρυθμούς. Πλήθος κόσμου και μελετητών, δημοσιογράφν κλπ συγκεντρωνόταν στην πλατεία να παρακολουθήσει τα τεκτενόμενα.
Ο Άσμπερι δίνει μια καταπλητκική περιγραφή των ¨παραστάσεων" αυτών :

"........Στο σύνθημα ενός αστυνομικού, οι σκλάβοι συγεντρώθηκαν στο κέντρο της πλατείας με το παρατεταμένο κροτάλισμα των πελώριων βοϊδοκοκκάλων στο πανω μέρος ενός βαρελιού που έπαιζε το ρόλο τυμπάνου ή τυμπαρίνου που το έλεγαν μπάμπουλα......Ολόκληρη η πλατεία είχε γίνει μια συμπαγής μάζα μαύρων σωμάτων που χτυπούσαν τα πόδια τους και ταλάντευαν τα σωματά τους στο ρυθμικό χτύπημα των κοκκάλων πάνω στο βαρέλι, τη φρηνιτική ψαλμωδία των γυναικών και την κλαγγή που σήκωναν τα κομμάτια μετάλλων που στυπούσαν στους αστραγάλους των αντρών..."

Πολλές περιγραφές υπάρχουν και για τα όργανα που χρησιμοποιόύσαν, αποδεικνύοντας την Αφρικάνικη καταγωγή τους καθώς και την ανάμειξή τους με περισσότερο αναγνωρίσιμα στον Δυτικό κόσμο όργανα (τύμπανα, κολοκύθες, ροκάνες, μαρίμπα αλλά και άρπα, τρίγωνα κλπ). Σημαντικό ρόλο έπαιξαν επίσης τόσο το γεγονός ότι οι σκλάβοι τραγουδούσαν πολλούς σκοπούς στην γαλλοκρεολική λαϊκή διάλεκτο, όσο και το ότι μπορούσε κανείς να διακρίνει Ευρωπαϊκές μελωδίες -παραλαγμενες φυσικά- ανάμεσα στους άλλους ρυθμούς της γιορτής. Το πάντρεμα των ρυθμών και οργάνων της Δυτικής Αφρικής με τα ατίστοιχα Ευρωπαϊκά είχε αρχίσει και μαζί του είχε ξεκινήσει και η πορεία της Jazz.

Περί jazz και όχι μόνο....

Αλήθεια όταν διαβάζετε ένα κείμενο με θέμα το αγαπημένο σας είδος μουσικής, είτε αυτό είναι δισκοκριτική είτε παρουσίαση κάποιου καλλιτέχνη, καταλαβαίνετε τα πάντα? Μπορείτε να ακολουθήσετε τις ειδικές αναφορές του συγγραφέα του κειμένου?? (παίρνουμε την περίπτωση που ο υπογράφων το κείμενο είναι και γνώστης του αντικειμένου που σχολιάζει). Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκατε που τα ξέρει ο άνθρωπος όλα αυτά???. Τώρα θα πείτε ότι στην εποχή στο διαδικτύου δεν υπάρχει πληροφορία που να μην μπορεί να γίνει κτήμα μας. Όμως στην εποχή της υπερπληροφόρησης και των δισεκατομμυρίων άρθρων επί παντός επιστητού, το πρόβλημα έχει μετατεθεί από την εύρεση της πληροφορίας στην αξιολόγησή της. Πράγμα που τις περισσότερες φορές είναι αρκετά δύσκολο και απαιτεί διάθεση και χρόνο για περαιτέρω έρευνα και σίγουρα την ύπαρξη κάποιων πηγών που αντικειμενικά αποτελούν τις αναφορές βάσεις (όσο αυτές μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι). Στο γιουσουρούμ εκτός της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής αρέσουν όπως έχουμε πει και άλλά είδη, χωρίς να είμαστε τελικά σίγουροι ότι υπάρχουν διαχωριστικές ταμπέλες και μάλιστα πληθώρα τέτοιων στον κόσμο της μουσικής. Εντάξει, άλλο το ροκ και άλλο το ρεμπέτικο αλλά όταν οι ταμπέλες γίνονται αναρίθμητες και τα όρια δυσδιάκριτα και πολλές φορές «ακαταλαβίστικα» ή στην χειρότερη των περιπτώσεων αντικείμενο διαμάχης περί της ανακάλυψης τους τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Ένα είδος μουσικής που πυκνά συχνά ακούγεται εδώ στο γιουσουρούμ είναι και η jazz. Ναι, εκείνος ο περίεργος συνδυασμός διαφορετικών και περίεργων μελωδιών (με την έννοια που εμείς στην δύση αντιλαμβανόμαστε την μελωδία και την αρμονία) και τις περισσότερες φορές «τεμπέλικων» και «γερασμένων» ρυθμών (όπως πολλοί αποκαλούν τους jazz ήχους). Πριν χρόνια όταν αναζητούσαμε πληροφορίες για το τι εστί jazz, για τα πως και για τα γιατί είχαμε την τύχη να πέσουμε πάνω σε ένα εξαιρετικό βιβλίο από έναν πραγματικό γνώστη του είδους όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια όταν και αναζητήσαμε πληροφορίες για συγγραφέα και βιβλίο. Πρόκειται για το βιβλίο «Τζαζ» του Marshall W. Stearns. Ένα βιβλίο για το οποίο ο Λουις Άρμοστρονγκ είπε «Φίλε, τούτο το βιβλίο λέει την πραγματική ιστορία της τζαζ από την Αφρική κάτω, μέχρι σήμερα», ενώ ο μεγάλος Ντιούκ Έλιγκτον «Πρόκειται για τη βασική ιστορία της τζαζ που όλοι περιμέναμε...σαν εισαγωγή στο θέμα αυτό, για τον νοήμονα αναγνώστη, είναι αξεπέραστη». Και όταν δύο θρύλοι της τζαζ (και όχι μόνο) μιλάνε έτσι για ένα βιβλίο τότε δεν μπορούμε παρά να το κατατάξουμε στα αξιόλογα και αξιόπιστα του είδους.

Στο οπισθόφυλλο ένα κείμενο που τα λέει όλα «Ο Μάρσαλ Στερνς εξιστορεί συστηματικά και αντικειμενικά την ιστορία της τζαζ, από τις ρίζες της στην Αφρική και τις Δυτικές Ινδίες μέχρι τη διαμόρφωσή της σε τέχνη η οποία αφού επηρέασε τον αμερικανικό πολιτισμό, εξαπλώθηκε σ' όλες τις γωνιές του κόσμου. Ασχολείται διεισδυτικά με τις λιγότερο γνωστές απαρχές της, την ανάμειξη δηλαδή της μουσικής κληρονομιάς του Αφρικανού μαύρου και των στοιχείων της ευρωπαϊκής μουσικής που συνάντησε κατά την άφιξή του στο Νέο Κόσμο. Περιγράφει τη γέννηση της τζαζ στη Νέα Ορλεάνη, την καταγωγή των τραγουδιών της δουλειάς, τα σπιρίτσουαλ, τα μπλουζ, τα μίνστρελ, την εποχή του σουίγκ, την αφρο-κουβανέζικη επίδραση, την εμφάνιση του μποπ και τις μεταγενέστερες εξελίξεις. Αναλύει τις διαφορές των στιλ όπως αναπτύχθηκαν στα μεγάλα κέντρα της τζαζ, το Σικάγο, τη Νέα Υόρκη, το Σαιντ Λούις και το Κάνσας Σίτι και ακολουθεί την πορεία και την εξέλιξή της μέχρι την παγκόσμια διάδοση και εμπορικοποίησή της. Τα κεφάλαια που αναφέρονται σε πιο τεχνικά μουσικολογικά θέματα, είναι γραμμένα με απλότητα και σαφήνεια και είναι κατανοητά και από τους ειδικούς όσο και από τους απλούς αναγνώστες. Οι μεγάλες προσωπικότητες της τζαζ οι οποίες συνέβαλαν δημιουργικά στην εξέλιξή της, τοποθετούνται κατά το βαθμό που την επηρέασαν με αντικειμενική αξιολόγηση και ακριβείς χαρακτηρισμούς. Το βιβλίο αυτό είναι το βασικό έργο για την τζαζ και είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων ερευνών στις πηγές και μελετών σε όλες τις περιοχές που σχετίζονται με την τζαζ και τους δημιουργούς της».

Ο Μάρσαλ Στερνς γεννήθηκε στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης το 1908 και πέθανε το 1966. Αφού σπούδασε νομικά στο Χάρβαρντ, συνέχισε με κάτι που του άρεσε περισσότερο. Λογοτεχνία στο Γέηλ. Υπήρξε καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας σε πολλά πανεπιστήμια τς Αμέρικα, ενώ δίδαξε και ιστορία της τζαζ στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Το 1956 εκδίδεται το βιβλίο του «the story of jazz” για το οποία τα είπαμε πριν, ενώ λίγο πριν το 1952 είχε ιδρύσει το πρώτο και σπουδαιότερο «Ινστιτούτο σπουδών της Τζαζ». Ένα ινστιτούτο με ένα πλούσιο αρχείο γεμάτο από μουσικά όργανα, παλιούς δίσκους, δημοσιεύσεις και ντοκουμέντα που αφορούν στην ιστορία της τζαζ. Ενώ το περιοδικό Journal of Jazz Studies πρωτοκυκλοφόρησε (1973) από τις εκδόσεις του ινστιτούτου.

Αυτά προς το παρόν για την ιστορία της τζαζ. Καλό τριήμερο να έχουμε. Σας αφήνουμε με λίγο swing μέρες που είναι (από την ταινία swing kids).