Σε μια εργατική γειτονιά της σύγχρονης Γάζας όλα είναι εγκλωβισμένα, αποπνικτικά. Η αστυνομία βρίσκεται παντού κι ελέγχει τα πάντα, η οικονομική κρίση έχει γονατίσει τον κόσμο, βόμβες των Ισραηλινών διακόπτουν με συνέπεια την καθημερινότητα, συνεχόμενα black outs υπογραμμίζουν ότι η ζωή είναι μία συνεχής εμπόλεμη ζώνη. Οι νέοι θέλουν να φύγουν, να το σκάσουν. Οι μεγαλύτεροι προσπαθούν να επιβιώσουν. Το να ζήσουν είναι πολυτέλεια.
Εκεί συναντάμε τον Ισα, έναν 60πεντάχρονο ψαρά. Εργένης, γιατί αρνείται πεισματικά τα προξενιά της αδελφής του, μοναχικός, ακοινώνητος. Και κρυφά ερωτευμένος με τη Σιχάμ, μία μελαγχολική χήρα μοδίστρα, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με την πρόσφατα χωρισμένη (ανήκουστο!) νεαρή κόρη της. Οι μέρες περνούν απαράλλακτες, μέχρι που στην ψαριά του Ισα παραμονεύει μια έκπληξη: τα δίχτυα του ανασύρουν ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα. Μάλλον πολύτιμο, μάλλον μοναδικό, ίσως το εισιτήριό του για μια καλύτερη ζωή. Η νέα αυτή προοπτική τού δίνει την αισιοδοξία να χτυπήσει, συνεσταλμένα, και την πόρτα της Σιχάμ. Ομως ταυτόχρονα χτυπά και η δική του πόρτα: οι αρχές τον κατάλαβαν, τον κατηγορούν για αρχαιοκαπηλία, η Χαμάς θέλει πάση θυσία να αποκτήσει τον πολύτιμο θησαυρό.
Η ιστορία ποτέ δεν αρχίζει σήμερα ή χτες. Έχει αρχίσει χρόνια, αιώνες πριν. Συμβάντα που όλοι θα θέλαμε να μην έχουν γίνει αλλά που οφείλουμε να μην ξεχάσουμε.
Ήταν μέσα Σεπτεμβρίου του 1982 (15 -17/09/1982) όταν Λιβανικές φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις (κυρίως Χριστιανοί Φαλαγγιστές) μετά τη δολοφονία του Λιβανέζου προέδρου Μπασίρ Τζεμαγιέλ, υπό την καθοδήγηση και τη βοήθεια του Ισραήλ, έσφαξαν πάνω από 3.000 Παλαιστίνιους πρόσφυγες που διέμειναν στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα στη Βηρυτό. Η συντριπτική πλειοψηφία (πάνω από 80%) των σφαγιασμένων ήταν παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι.
Το Βαλς με τον Μπασίρ (2008) είναι συμπαραγωγή Ισραήλ, Γαλλίας, Γερμανίας και Ηνωμένου Βασιλείου σε σενάριο και σκηνοθεσία Άρι Φόλμαν. Βασισμένο σε μεγάλο βαθμό στην προσωπική εμπειρία του σκηνοθέτη Άρι Φόλμαν, το «Βαλς με τον Μπασίρ» είναι ένα ντοκιμαντέρ για τη μνήμη, τον πόλεμο, την ανθρώπινη φύση και προτείνει ένα εντελώς πρωτότυπο φορμάτ, το οποίο αναδεικνύει τη μαγική διάσταση κάθε προσωπικής μαρτυρίας.
Το 1982, ο Άρι Φόλμαν ήταν ένας 19χρονος στρατιώτης πεζικού στις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Το 2006 συναντά ένα φίλο από το στρατό, που του μιλά για τους εφιάλτες που έχει σχετικά με τις εμπειρίες του στον πόλεμο Ισραήλ - Λιβάνου του 1982. Ο Αρι, λοιπόν, εξομολογείται στον φίλο του πως κάθε βράδυ βλέπει τον ίδιο εφιάλτη! Είκοσι έξι αγριεμένα σκυλιά τον κυνηγούν (Ερινύες). Κατέληξε πως ο εφιάλτης έχει να κάνει με τη θητεία του στον ισραηλινό στρατό στον πρώτο πόλεμο (1980) του Λιβάνου (υπηρέτησαν μαζί με το φίλο του). Ο Φόλμαν έκπληκτος ανακαλύπτει ότι δεν θυμάται τίποτα από εκείνη την περίοδο. Αργότερα την ίδια νύχτα έχει ένα όραμα από τη νύχτα της σφαγής στα στρατόπεδα προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα, χωρίς να είναι σε θέση να επιβεβαιώσει κατά πόσο ήταν αληθινή ανάμνηση.
Στη ανάμνησή του, αυτός και οι συστρατιώτες του κάνουν νυχτερινό μπάνιο στην παραλία της Βηρυτού, υπό το φως φωτοβολίδων που κατεβαίνουν πάνω από την πόλη.Ο Φόλμαν, μετά από αυτή την ανάμνηση, σπεύδει να συναντήσει έναν άλλο φίλο από τον στρατό, ο οποίος τον συμβουλεύει να μιλήσει για το θέμα και με άλλους ανθρώπους που βρίσκονταν στην Βηρυτό την ίδια περίοδο, ώστε να καταλάβει τι συνέβη εκεί και να ανακτήσει τη μνήμη του. Η ταινία ακολουθεί τον Φόλμαν στις συζητήσεις του με φίλους του, έναν ψυχολόγο και ένα δημοσιογράφο, ο οποίος ήταν στην Βηρυτό την ίδια περίοδο.
Στα τελευταία πλάνα έρχεται αδυσώπητη η πραγματικότητα, χωρίς υπεκφυγές ή ωραιοποιήσεις, για να θυμίσει τη νομοτέλεια της Ιστορίας και τις κραυγές των θυμάτων που αναζητούν ακόμα τη δικαίωση. Γιατί πέρα από μια ψυχαναλυτική σπουδή, ο Φόλμαν φιλοδοξεί και πετυχαίνει να κάνει ένα διαχρονικό πολιτικό σχόλιο, μια διαρκή υπόμνηση, ακόμα και στον ίδιο το λαό του Ολοκαυτώματος: Ότι ο χορός με τους εφιάλτες δεν τελειώνει ποτέ.
Αναμφίβολα "Το πρόσωπο του πολέμου" είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και πολυσυζητημένους πίνακες του Σαλβαδόρ Νταλί.
Σύμφωνα με τον αστικό μύθο ο Νταλί άρχισε να φτιάχνει τον πίνακα όταν επιβιβάστηκε σε πλοίο που θα τον έπαιρνε μακριά από την Γαλλια και θα τον πήγαινε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλοί ιστορικοί τοποθετούν την έναρξη της δημιουργίας του πίνακα στις ΗΠΑ.
Όπως και να έχει ο πίνακες τελείωσε στην Καλιφόρνια το 1940 λίγο μετά το τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου και πάνω στην έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στο μεταίχμιο δηλαδή δυο πολύ σημαντικών πολεμικών συγκρούσεων στην καρδιά των οποίων υπήρχε η φρίκη, η άνοδος του φασισμού και της μισαλλοδοξίας.
Ο πίνακας απεικονίζει μια εξωπραγματική γιγαντιαία μορφή ενός ανθρώπινου κρανίου σε ένα άνυδρο και άγονο ερημικό τοπίο. Κατά πολλούς το πρόσωπο δεν είναι κάτι άλλο παρά το κεφάλι μιας μέδουσας σε αποσύνθεση, με τα φιδίσια μαλλιά της να της επιτίθενται και από τις δυο πλευρές.
Στις κρανιακές κοιλότητες των ματιών και του στόματος εμφανίζονται άλλα κρανία, τα όποια με τη σειρά τους έχουν νεκροκεφαλές στη θέση των ματιών και του στόματος, Το μοτίβο αυτό επαναλαμβάνεται συνεχώς και παράλληλα επαναλαμβάνουν τον ανθρώπινο εφιάλτη. Επαναλαμβανόμενα κρανία και ανθρώπινος τρόμος είναι το μόνο που επιφέρει πόλεμος κοντά στον οποίο δεν υπάρχει ζωή. Το στόμα τον κρανίων παραμένει ανοικτό αφήνοντας στον θεατή να δει και να ακούσει τις κραυγές τους και το όποιο μήνυμά τους.
Στους καιρούς που ζούμε είναι πολύ εύκολο να χαρακτηριστείς ως εθνικιστής και Ελληναράς αναφερόμενος σε τέτοια ζητήματα. Αυτό ίσως προέρχεται από την αδυναμία μερικών/πολλών να ξεχωρίσουν τις διαφορές στις έννοιες πατριωτισμός και εθνικισμός.Πρόβλημά τους και πάμε στο κυρίως θέμα.
Σαν σήμερα λοιπόν πριν από 90 χρόνια άρχισε η μεγάλη φωτιά που έκαψε σχεδόν ολόκληρη την Σμύρνη. Μια φωτιά που ξεκίνησε από την Αρμένικη συνοικία της πόλης και επεκτάθηκε σύντομα στην Ελληνική. Μια από τις τραγικότατες και κρίσιμες σελίδες και περιόδους της νεώτερης ιστορίας μας.
Όλα αυτά συνέβαιναν στο τελείωμα του Μικρασιατικού πολέμου και στην απαρχή της Μικρασιατικής Καταστροφής και υπό το βλέμμα των συμμαχικών δυνάμεων (Γαλλία, Αγγλία και Αμερικής). Τώρα γιατί πίσω από κάθε μαύρη σελίδα της ιστορίας τούτου του τόπου βρίσκονται οι συμμαχικές δυνάμεις είναι άλλο θέμα. Πάντως μόνες τους δεν προσκλήθηκαν. Πλοία των δυνάμεων αυτών λοιπόν, έβλεπαν τα ιστορικά γεγονότα να εκτυλίσσονται αλλά δεν έκαναν κάτι να σώσουν τον άμαχο πληθυσμό που βρισκόταν στο λιμάνι της Σμύρνης. Και δεν έκαναν κάτι λόγω της ουδετερότητας που προσπαθούσαν να κρατήσουν στο τέλος μιας περιόδου πολέμων που όμως οι ίδιοι είχαν σπείρει. Και τι ουδετερότητα είναι αυτή να μην κάνεις τίποτε όταν βλέπεις χιλιάδες ανθρώπους να σκοτώνονται και να πνίγονται δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Περισσότερο με ενέργεια που δείχνει ότι έχεις πάρει το μέρος (ανεπίσημα πάντα) του επιτιθέμενου μοιάζει. Στο λιμάνι της πόλης είχαν μαζευτεί χιλιάδες λαού από όλες τις περιοχές της Μικράς Ασίας οι οποίοι ακούγοντας ότι τι μέτωπο των Ελλήνων καταρρέει (μπα?? πως και έτσι??) μετακινήθηκαν προς την Σμύρνη με σκοπό να περάσουν απέναντι. Κάτι που δυστυχώς για τους περισσότερους δεν ήταν εφικτό.
90 χρόνια έχουνε περάσει αλλά τα γεγονότα δεν έχουν ξεχαστεί από κανέναν. Δεν είναι εύκολο για αυτούς που ζούσαν εκεί (και τους απογόνους τους) να ξεχάσουν το τι έζησαν. Και κυρίως δεν είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς το γιατί. Τι ήταν αυτό που οδήγησε δυο λαούς που ζούσανε δίπλα δίπλα (με τα όποια προβλήματα της συμβίωσής τους) και ειρηνικά?? Ποιες δυνάμεις ήταν αυτές που τις μισές ημέρες έλεγαν στον ελληνικό στρατό προχωρήστε και εμείς είμαστε εδώ και τις υπόλοιπες έκαναν πλάτες στον Κεμάλ?? Ποιο χρυσόμαλλο δέρας αναζητούσαν και ήθελαν για την πάρτι τους αυτές οι δυνάμεις?? Τελικά ποιοι ευθύνονται για την σφαγή των αμάχων?? Οι Τούρκοι μόνο, εμείς ή και οι σύμμαχοι??
Για να κατανοήσει κανείς τα γεγονότα της εποχής εκείνης θα πρέπει να αρχίσει από το πως ζούσαν οι δυο κοινότητες πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Και μετά να δει τι ήταν αυτό που έσπρωξε τους Έλληνες πέρα από την Αλμυρά Έρημο και ποιος όπλισε με μίσος και οπλισμό τον Τούρκικο πληθυσμό. Πάντως οι ίδιοι οι λαοί όπως πάντα ήταν απλά οι κομπάρσοι του έργου που σκηνοθέτησαν με μαεστρία (για ακόμη μια φορά) οι μεγάλοι.
Προτείνουμε ένα βιβλίο, ένα ντοκιμαντέρ και μια μουσική θεατρική παράσταση. Το βιβλίο δεν μπορεί να είναι άλλο από το "Ματωμένα Χώματα"της Διδώς Σωτηρίου. Ένα βιβλίο σταθμός στο πως βλέπει κανείς τα γεγονότα της εποχής. Ένα βιβλίο που μεταφράστηκε και στα Τούρκικα και απέσπασε τις καλύτερες των κριτικών. Το ντοκιμαντέρ είναι το ΣΜΥΡΝΗ: Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΙΑΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΟΛΗΣ 1900-1922 που βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες σήμερα 13 Σεπτεμβρίου 2012. Η παράσταση είναι το υπέροχο και πάντα επίκαιρο "Μεγάλο μας Τσίρκο" του Ιάκωβου Καμπανέλλλη σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου που ανεβαίνει από το ΚΘΒΕ και γυρίζει όλη την Ελλάδα. Μόνο μια ερώτηση και απορία για την παράσταση του ΚΘΒΕ. ΤΟ κομμάτι ¨Ξεριζωμός" γιατί περιορίστηκε χρονικά??
Δείτε το ντοκιμαντές εδώ
Aκούστε Καρέζη και Ξυλούρη στο Μεγάλο μας Τσίρκο και το κομμάτι ¨Ξεριζωμός"
«Αν χίλιοι ήλοι λάμψουν ταυτόχρονα μια ημέρα στον ουρανό, ίσως να φανεί σαν την μεγαλοσύνη του ενός και μοναδικού…
Αλλά θα είναι ο Θάνατος ο καταστροφέας του κόσμου»
(Μαχαμπαράτα - αρχαίο ινδικό κείμενο).
Αύγουστος 1945. Ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται ίσως στην κρισιμότερη καμπή του. Στην Αμέρικα το σχέδιο Μανχάταν βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Όλα είχαν αρχίσει λίγ χρόνια πριν (1939) όταν ο Einstein πείθεται και στέλνει την ιστορική πλέον επιστολή στον τότε Πρόεδρο Ρουσβελτ εξηγώντάς του ότι θα πρέπει οι Αμερικανοί να δημιουργήσουν τη δική τους ατομική βόμβα πριν τους Γερμανούς. Λαμπροί επιστήμονες της εποχής έχοντας στην διαθεσή τους ένα αμύθυτο προϋπολογισμό θέτουν ως στόχο την κατασκευή της ατομικής βόμβας. Το σχέδιο που άρχισε να παίρνει (δυστυχώς) σάρκα και οστά στην περιοχή του Λος Άλαμος διεύθυνε ο σπουδαίος φυσικός Ρόμπερτ Οπενχαϊμερ. Το Manhattan Project στα μέσα του 1945 έχει στεφθεί από απόλυτη "επιτυχία". H βόμβα είναι έτοιμη. Oι μεγάλοι επιστήμονες που εργάστηκαν στο εν λόγο σχέδιο αισθάνονται (??) δικαιωμένοι για τους κόπους τους. Πλέον ήταν η πολιτική ηγεσία της χώρας που θα αποφάσιζε για την τύχη της. Ο Πρόεδρος Τρούμαν δίνει την εντολή να ριχθούν οι δύο πρώτες βόμβες στην Ιαπωνία (βλεπεται η Γερμανία είχει ήδη συνθηκολογήσει) χωρίς να μπορεί να ζυγίσει τις συνεπειες της απόφασή του αυτής. Τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά.
Χιροσίμα 6 Αυγούστου 1945. Ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ", μεταφέρει την πρώτη βόμβα (ουρανίου 235) στην οποία είχε δωθεί το προσωνύμιο "Little Boy". Στις 8:15 (τοπική ώρα) η βόμβα ρίπτεται από το Β29 και σε 43 εκρύγνεται το προκαθορισμένο σημείο. Η αποστολή είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία.
Ναγκασάκι 9 Αυγούστου 1945. Ένα άλλο Β29 με κυβερνήτη τον ταγματάρχη Σουέινι μεταφέρει την δεύτερη βόμβα (πλουτωνίου), στην οποία είχε δοεθέι το όνομα "Fat Man". Αρχικός στόχος ήταν η πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο Σουέινι, υποχρεώθηκε να στραφεί (βάσει σχεδίου πάντα) στον "αναπληρωματικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. ΚΑι εδώ η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Οι συνέπειες των δύο ρίψεων γνωστές πλέον σε όλους μας. Ευτυχώς δεν έχει επιχειρηθει ξανά κάτι παρόμοιο. Εκείνες οι ρίψεις άλλαξαν όχ μόνο την ζωή των Ιαπώνων αλλά και ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία. Από τότε οι Αμερικάνοι έχουν αυτοανακυρηχθει σε αστυφύλακες όλου του πλανήτη. Η κρατικη τρομοκρατία είχε και έχει πολλά επισόδεια από τότε. Σε μια από τις επετείους (2002) ο τότε δήμαρχος της Xιροσίμα(Tαταντόσι Aκίμπα) στον λόγο του είχε τονίσει «οι Hνωμένες Πολιτείες δεν έχουν το δικαίωμα να επιβάλουν μια Pax Americana και να υπαγορεύσουν τη μοίρα του κόσμου, αντιθέτως εμείς, οι λαοί όλου του κόσμου, έχουμε το δικαίωμα να τονίσουμε ότι δεν τους έχουμε δώσει το πράσινο φως να καταστρέψουν τον πλανήτη». Ενώ πραγματική αίσθηση είχανε κάνει και τα εξής λόγια του :"...Tο πιο πικρό συναίσθημα που μοιραζόμαστε σήμερα», είναι ότι οι ολέθριες αναμνήσεις ξεθωριάζουν με τον χρόνο...». Αλήθεια πόσοι από τους εργαζόμενους στο σχέδιο Μανχάταν αισθάνθηκαν υπερήφανοι μετά τις δύο ρίψεις?? Και δεν αναθερόμαστε στους απλούς εργάτες που δεν θα είχαν ιδέα το τι γινόταν στα εργαστήρια του προγράμματος.
Έχουν γυριστεί πολλές ταινίες με θέμα την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και βιβλία. Εμείς για το τέλος θα θέλαμε να προτείνουμε (σε όσους δεν το έχουν διαβάσει) το καταπλητκικό βιβλίο της Έντίτα Μόρρις «Τα λουλούδια της Χιροσίμα». Αντογράφουμε από την περίληψη του βιβλίου "...Στο έργο αυτό, ή συγγραφέας μας δίνει το δράμα εκείνων πού επέζησαν στη Χιροσίμα. 'Ένας νεαρός Αμερικανός ανυποψίαστος για το συνεχιζόμενο μαρτύριο των θυμάτων της Βόμβας, μπαίνει οικότροφος σ' ένα γιαπωνέζικο σπίτι. Ή νεαρή οικοδέσποινα προσπαθεί με κάθε τρόπο να του κρύψει τα φριχτά της εγκαύματα και να του κρύψει πώς και όλα τα άλλα μέλη της οικογένειας έχουν μέσα τους το θάνατο. Ό Αμερικανός μας, ανακαλύπτει σιγά-σιγά το δράμα πού παίζεται γύρω του και συνειδητοποιεί το μερίδιο της ευθύνης πού του αναλογεί. Ή νεαρή Γιούκα-σαν με την αφήγηση της, όπου εναλλάσσονται στιγμές τρόμου με στιγμές αγάπης κι ανθρωπιάς δεν κατηγορεί κανένα. Ωστόσο το βιβλίο είναι τελικά το πιο αδυσώπητο κατηγορητήριο για τη βαρβαρότητα του ατομικού Πολέμου..."
Hibakusha οι Ιάπωνες αποκαλούν τους επιζήσαντες του βομβαρδισμού.
Μερικές χώρες (και άνθρωποι) έχουν περίεργη άποψη σχετικά με την πραγματική έννοια ορισμένων λέξεων. Αναζητώντας τον ορισμό της λέξης "τρομοκρατία" ανακαλύψαμε ότι δεν υπάρχει διεθνώς συμφωνημένος ορισμός. Επίσης "πέσαμε" πάνω τον επίσημο ορισμό του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ: "...Τρομοκρατία είναι η άσκηση ή η απειλή άσκησης βίας εναντίον άμαχων, ανυπεράσπιστων πολιτών για την επίτευξη ενός πολιτικού στόχου...". Μέχρι εδώ καλά τα πάμε!!!
Σε διάφορες αναλύσεις και προσπάθειες ορισμού της τρομοκρατίας γίνεται αναφορά στο φαινομενο της κυβενητικής-κρατικής τρομοκρατίας. Πάνω στο θέμα αυτό ο καθηγητής Πολ Ρότζερς, από το πανεπιστήμιο του Μπράντφορντ, αναφέρει: "... εάν ανατρέξει κανείς στην ιστορία θα συνειδητοποιήσει πως υπάρχει και ένα είδος τρομοκρατίας που ασκείται κυρίως από τις κυβερνήσεις, το οποίο είναι μερικές φορές ισχυρότερο από την τρομοκρατία που ασκείται από διάφορες εξτρεμιστικές οργανώσεις..". Και εδώ καλά τα πάμε!!!
Στην περίπτωση Ισραήλ - Παλαιστίνη έχουμε τις εξής ιδιαιτερότητες: Από την μια οι ενέργειας των Ισραηλινών (στρατός, αστυνομία κλπ) έχουν και χαίρουν την άκρατη συμπαράσταση των αρχών του κράτους του Ισραήλ. Από την άλλη οι ενέργειες κατά Ισραηλινών στόχων έχουν ως πηγή κάποιες εξτρεμιστικές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) παλαιστινιακές οργανώσεις. Ο Ναντίμ Σεχαντί (Άραβας αναλυτής) υπογραμμίζει : "..Στην περίπτωση των Παλαιστινίων, η τρομοκρατία που ασκείται δεν είναι νομιμοποιημένη, ενώ στην περίπτωση του Ισραήλ . Και στις δύο περιπτώσεις όμως πρόκειται για τρομοκρατία».
Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε σε πλήθος τρομοκρατικών ενεργειών (κρατικών και μή) που έχουν απασχολήσει την κοινή γνώμη τα τελευταία 30 χρόνια. Έχει όμως ενδιαφέρον να δούμε που εντάσεται η επίθεση των Ισραηλινών δυνάμεων κατά των πλοίων του Στόλου της Ελευθερίας. Γεγονός πρώτο: είχαμε άσκηση βίας εναντίον άμαχων, ανυπεράσπιστων πολιτών. Και αν θυμηθούμε τον ορισμό του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ αυτό είναι τρομοκρατία. Γεγονός δεύτερο: είχαμε επίσης μια ενέργεια των Ισραηλινών (στρατός, αστυνομία κλπ) που χαίρει την άκρατη συμπαράσταση των αρχών του κράτους του Ισραήλ. Άρα μιλάμε για νομιμοποιημένη πράξη τρομοκρατίας κάτι που σύμφωνα με τον Σεχαντί, είναι ισχυρότερη από την τρομοκρατία που ασκείται από διάφορες εξτρεμιστικές οργανώσεις. Αυτό επίσης που εμάς έρχεται στο μυαλό (το όποιο μας έχει απομείνει) είναι η κύρηξη του πολέμου κατά της Τρομοκρατίας μετά την 11η του Σεπτέμβρη. Αν ισχύει ακόμη ο πόλεμος αυτός των ισχυρών του κόσμου θα πρέπει να περιμένουμε την άμμεση (χαχαχα) αντίδρασή τους (χαχαχαχα) και την κατακραυγή-απομόνωση και όχι μόνο των υπευθύνων του τραγικού συμβάντος (χαχαχαχα).
Τώρα εμείς (όπως και εσέις) γιατί έχουμε την εντύπωση και την σιγουρία ότι αυτό που θα ακουστεί περισσότερο (ενεπίσημα φυσικά από πολύ όμως επίσημα και ισχυρά χείλη) είναι η άποψη ότι : ότι η κατάληψη των παλαιστινιακών εδαφών και οι λοιπές ενέργειες γίνονται για λόγους ασφαλείας??? Για το τέλος αφήσαμε:
τις δηλώσεις του Ισραηλινού υπουργόού Κοινωνικών Υποθέσεων Γιτζάκ Χέρτσογκ: "...Δεν θα επιτραπεί στο κονβόι των πλοίων να φτάσουν στη Γάζα; εκτός αν οι οργανωτές του δεσμευτούν ότι θα απελευθερωθεί ο στρατιώτης Γκιλάντ Σαλίτ, από την Λωρίδα.."........."το κονβόι των πλοίων με κατεύθυνση την αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζα είναι «μια καθαρά προβοκατόρικη επιχείρηση που αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό του κράτους του Ισραήλ». Το καλύτερο όμως το φυλούσε για το τέλος "...η Γάζα δεν αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση και δεν υποφέρει από έλλειψη τροφής.."... και
κάτι που είχαμε διαβάσει πριν απο πολλά χρόνια στο Κράτος και Τρομοκρατία του Τσόμσκυ και αφορά στην αποκωδικοποίηση της άποψης πρώην προέδρου της Αμέρικα για το τι είναι τρομοκρατία. Αναλύοντας λοιπόν τα λεγόμενα του προέδρου μπορούσε κανείς να πεί ότι "...τρομοκρατία ειναι αυτό που οι άλλοι κάνουν σε εμάς. Οι δικές μας ενέργειες είναι απλώς επιβεβλημένες και γίνονται για το καλό της ανθρωπότητας!!
Καλό βράδυ και μην ξεχνάτε (από το site http://www.shiptogaza.gr/index.php) :"..............Συγκέντρωση αύριο Πέμπτη 3 Ιουνίου στις 19:00 στα Προπύλαια και πορεία προς τη Βουλή και το Υπουργείο Εξωτερικών μαζί με τους αιχμάλωτους συντρόφους μας. Λόγω της αυριανής απεργίας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς θα υπάρξουν 14 πούλμαν, τα οποία θα αναχωρήσουν από διάφορες περιοχές και θα επιστρέψουν μετά το τέλος της διαδήλωσης..." περισσότερα εδώ.
Ένα Σάββατο 35 χρόνια πριν, σαν σήμερα (20 Ιουλίου 1974), άρχιζαν οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί της Κύπρου. Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθει για την εισβολή στην Κύπρο. To ποστ αυτό άρχισε να γράφεται και σβήστηκε πολλές φορές. Αλήθεια τι να πει κανείς για την φρίκη ενός πολέμου?? Είναι εύκολο?? Έτσι το μόνο που κρατήσαμε από την προσπάθεια για αυτό το ποστ είναι η αναφορά στο ντοκιμαντέρ του Μιχάλη Κακογιάννη με τίτλο Αττίλας ΄74!! Γιατί πιστεύουμε ότι σε τέτοια θέματα δεν χωρούν κορώνες (κάθε είδους) και (άλλα) πολιτικά παιχνίδια. Τι παραπάνω να πεί κανέις από όσα έχουν να μας πούνε όσοι βιώσανε παράμοιες καταστάσεις? Ποιός μπορεί πραγματικά να καταλάβει την αγωνία του απλού λαού για το αύριο και το τι θα γίνει. Μόνο οι ίδιοι!!! Ας τους ακούσουμε λοιπόν...(αντιγράφουμε από το youtube!!)
Τον Σεπτέμβριο του 1974 ο Μιχάλης Κακογιάννης ταξίδεψε στην Κύπρο,τον τόπο καταγωγής του,προκειμένου να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με την εισβολή των Τούρκων.Ήταν μια προσωπική προσπάθεια, «χωρίς προκατασκευασμένες ιδέες, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα• πήγα χωρίς να έχω σκεφθεί τίποτε» είπε ο σκηνοθέτης έναν χρόνο αργότερα σε συνέντευξη του.Το οδοιπορικό του Κακογιάννη είχε ως αποτέλεσμα τον «Αττίλα 74»,μια μνημειώδη καταγραφή της κατάστασης στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και την τουρκική εισβολή.
Αποτελεί έναν από τους διασημότερους πίνακες ζωγραφικής όλων των εποχών και (ίσως) τον πιο αναγνωρίσιμο πίνακα του Picasso. Έχει διακοσμήσει (και ακόμη το κάνει) χιλιάδες τοίχους κτιρίων σε όλο τον κόσμο (φυσικά μιλάμε για αντίγραφά του). Ο τεραστίων διαστάσεων (3,49x7,77μ) πίνακας του Πάμπλο Πικάσο περιγράφει την απανθρωπιά, τη βιαιότητα την απόγνωση και τα αποτελέσματα του πολέμου μέσα από τον βομβαρδισμό της πόλης Γκερνίκα της Ισπανίας. Η Γκερνίκα (και όχι Γκουέρνικα όπως έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε, Guernica στα ισπανικά) είναι μια μικρή κωμόπολη της Χώρας των Βάσκων. Μικρή αλλά σημαντική για τους Βάσκους διότι στο κέντρο της πόλης και κάτω από μια βελανιδιά συνήθιζε να συνεδριάζει η Βουλή τους. Ήταν Άνοιξη του 1937, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου (1936-1939), όταν οι εθνικιστές του Φράνκο έχοντας υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος της Ισπανίας, θέλησαν να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους και στο βορά, με την κατάληψη του Μπιλμπάο, της μεγαλύτερης πόλης των ανυπότακτων Βάσκων, που συνεργάζονταν με τη δημοκρατική κυβέρνηση της Μαδρίτης, και το μεγαλύτερο εμπόδιό στα σχέδιά του ήταν η μικρή αυτή πόλη εξαιτίας της στρατηγικής της θέσης. Θεωρητικά η Ναζιστική Γερμανία ήταν αμέτοχη και ουδέτερη στον Ισπανικό Εμφύλιο. Και λέμε θεωρητικά διότι ουσιαστικά ενεπλάκη με μια ομάδα Γερμανών «εθελοντών» γνωστή με το όνομα «Λεγεώνα Κόνδωρ». Η ομάδα αυτή λοιπόν, τα μέλη της οποίας ήταν (όλοι τους) έμπειροι αεροπόροι της «Λουτβάφε» με είκοσι γερμανικά και την βοήθεια 3 μαχητικών ιταλικών αεροπλάνων έσπειρε τον πανικό και τον θάνατο στην μικρή πόλη ρίχνοντας πάνω από την πόλη τη νύχτα της 26ης Απριλίου 1937, 32 τόνους εκρηκτικά!!! Η επιχείρηση με το κωδικό όνομα «Επιχείρηση Επίπληξη» σχεδιάστηκε (κατόπιν διαταγής του Φράνκο) από τον επικεφαλής των εθελοντών Γερμανών Βόλφραμ Φράιχερ φον Ριχτχόφεν. Οι βομβαρδισμοί ήταν καταιγιστικοί και ανηλεείς, με αποτέλεσμα η πόλη σχεδόν να ισοπεδωθεί (κατά 70% περίπου) και από τις μεγάλες πυρκαγιές που ακολούθησαν. Τα θύματα σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσαν οι αρχές ανήλθαν σε 1654 νεκρούς και 889 τραυματίες,. Πρόσφατες έρευνες μειώνουν τον αριθμό των νεκρών, το πολύ στους 300 χωρίς φυσικά αυτό να μειώνει σε ελάχιστο το πραγματικά έγκλημα των φραγκικών δυνάμεων και των «συμμάχων» τους. Οι εθνικιστές, χωρίς να αρνηθούν τον βομβαρδισμό της πόλης, έριξαν τις ευθύνες για τις εκτεταμένες καταστροφές στους υποχωρούντες Δημοκρατικούς και στις τακτικές της «καμένης γης» που εφάρμοζαν.
Ή τεράστια ελαιογραφία του Picasso δημιουργήθηκε στην ουσία κατόπιν παραγγελίας της Ισπανικής δημοκρατικής κυβέρνησης για ένα έργο κατάλληλο να αντιπροσωπεύσει την αγωνιζόμενη Ισπανία στη διεθνή έκθεση του Παρισιού το 1937. Ο Picasso έχοντας χαραχθεί βαθιά από την ιστορία της Γκερνίκα θέλησε με αυτό τον τρόπο να εκφράσει καλύτερα την αγωνία και τη φρίκη των ανθρώπων μπροστά στο θάνατο δίνοντας στον πίνακά του την τάση για αποσύνθεση-παραμόρφωση της μορφής και των αντικειμένων!! Ο πίνακας απεικονίζει ένα συγκλονιστικό σκηνικό θανάτου, με διαμελισμένα ζώα και ανθρώπους, γυναίκες να κλαίνε, κρατώντας νεκρά μωρά και κατεστραμμένα κτίρια. Αρχικά, ο Πικάσο πειραματίστηκε με χρώμα, αλλά τελικά κατέληξε στο άσπρο, το μαύρο και το γκρι, καθώς θεώρησε ότι έτσι δίνει μεγαλύτερη ένταση στο θέμα.
Μετά την έκθεση του Παρισιού ο πίνακας περιόδευσε σε μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για την προάσπιση της Δημοκρατίας στην Ισπανία. Μετά την επικράτηση του Φράνκο, το 1939, η «Γκερνίκα» βρήκε προσωρινό καταφύγιο (διέφυγε) στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (ΜΟΜΑ).Το 1968 ο Φράνκο εξέφρασε την επιθυμία να εκτεθεί ο πίνακας στην Ισπανία. Ο Πικάσο αρνήθηκε και εξουσιοδότησε το ΜΟΜΑ να επιστρέψει τον πίνακα στην Ισπανία, μόλις αποκατασταθεί η Δημοκρατία. Αυτό έγινε το 1975, όταν πέθανε ο Φράνκο (ο Πικάσο είχε φύγει από τη ζωή, δύο χρόνια νωρίτερα). Το 1981 η «Γκερνίκα» επέστρεψε στην Ισπανία και αποτέλεσε ένα από τα σπουδαιότερα εκθέματα του Μουσείου «Πράδο» της Μαδρίτης. Από το 1992 κοσμεί το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης «Βασίλισσα Σοφία» της Μαδρίτης.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για του συμβολισμούς και το τι πραγματικά μας δείχνει και προσπαθεί να μας πει και μεταφέρει ο δημιουργός. Σε μια επόμενη ανάρτηση ίσως γίνει και αυτό διότι έχει πραγματικό ενδιαφέρον!!!! Προς το παρόν δείτε το εκπληκτικό video με την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ 3D παρουσίαση του πίνακα που δημιούργησε η LenaGieseke (περισσότερα για το εγχείρημα εδώ). Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στην φαντασία σας (και μας) και σε ένα επόμενο ποστ.
.png)
